[Fic my hero academia] x oc

ลำดับตอนที่ #9 : อายุ สามสิบ

ถึง คาเอะดะ โทคิ 

ฉันเห็นนายแต่นายไม่ควรโบกมือหาฉันขณะที่ฉันกําลังพูดรู้ไหมมันดูไม่ดีนะ หวังว่าจะได้เจอกันที่ยูเอ 

จาก  อีดะ เทนยะ

อีเมลฉบับนี้ถูกส่งมาเมื่อสัปดาห์ก่อน อีดะเข้มหงวดจริงๆแล้วผมก็ส่งอีเมลตอบกลับไปประมาณว่า

'ขอโทษได้ไหมละ หวังว่างั้นเหมือนกัน'  

ผมส่งไปสั้นๆแล้วเก็บมือถือกลับเข้ากระเป๋าแอบรู้สึกผิดที่ตอบอีกฝ่ายช้าเพราะไม่ได้เช็คเมล

 ในสัปดาห์นี้ผมกําลังรอผลสอบ มันชั่งน่าตื่นเต้นจริงๆสําหรับคนวัยอายุสามสิบที่ต้องมาลุ้นก็รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กทีมักชอบติดศูนย์ติดร.บ่อยๆจนแม่ตีตูด นึกแล้วก็ขําตัวเอง 

แต่เจ้าของร่างนี้กําลังจะสูญเสียชีวิตวัยรุ่นที่มีครั้งหนึ่งไป ผมได้แต่หวังว่าเราทั้งสองคนจะได้กลับร่างกันเร็วๆ แต่นี้เป็นการคาดเดาเอาจากความคิดของผมเองเท่านั้นไม่รู้หรอกว่าเด็กนั้นจะได้ไปร่างผมไหม ไม่รู้เลยจริงๆ แต่ส่วนตัวผมก็หวังว่ามันจะเป็นแนวคิดที่ถูกต้อง


วันนี้เป็นวันหยุดแต่ก็ใช่ว่าผมจะหยุดนิ่งเพราะมันไม่ชิน ปกติมักจะฝึกแบบทรหดอยู่เสมอพออยู่นิ่งก็กลายเป็นว่าไม่มีอะไรจะทําผมเลยออกมาวิ่งรับลมแทน 

โทคิวิ่งมาไกลจนถึงหน้าร้านตัดผมกระจกมันสะท้อนเห็นร่างโปร่งและผมที่ยาวอยู่ถึงบ่า โทคิจับผมตัวเองมาถึงร้านตัดผมทั้งทีงั้นตัดเลยแล้วกัน 

ว่าแล้วผมก็เปิดประตูเข้าไป ภายในร้านไม่มีลูกค้าผมจึงเป็นลูกค้าเพียงรายเดียว

พนักงานเดินเข้ามาเชิญผมพร้อมถามสิ่งที่ต้องการจะทํา ผมยกมือขึ้นมาเสยผมเล็กน้อยด้วยความรู้สึกรําคาณที่มาบังตา รู้สึกเหมือนมีออร่าแสงความหล่อเฉิดฉายจางๆ พนักงานตัดผมขยี้ตาแล้วภาพจึงกลับมาเป็นปกติ

"ขอสระไดร์แล้วก็ตัดผมให้อยู่ถึงต้นคอพอครับไม่ต้องเปลี่ยนทรง ตัดหน้าม้าด้วยหน่อยก็จะดีครับ" พนักงานพยักหน้าทันทีมือก็ผายเชิญไปตรงที่สระผม



เมื่อทําผมเสร็จโทคิก็มองตัวเองในกระจกช่างร้านนี้เขาฝีมือดีจริงๆ ตัดเหมือนเดิมตามที่ขอทั้งหมดเลย หน้าม้าถูกทําให้สั้นขึ้นผมก็ยาวอยู่ตรงต้นคอส่วนทรงผมก็ยังเหมือนเดิม 

"รับโอนไหมครับ"ผมถามมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเตรียมพร้อม

"รับค่ะ"ผมพยักหน้าแล้วกดเลขบัญชีตามที่พนักงานสาวบอก 


ขากลับผมนั่งรถแท็กซี่ ไม่อยากวิ่งกลับกลัวผมเสียทรง

เมื่อจอดลงถึงบ้านและจ่ายเงินเรียบร้อยแม่ผมก็โพลงตัวออกมาจากประตูบ้านสีหน้าตกใจมือก็ถือกระดาษสีขาวอย่างสั่นๆ

"จดหมายตอบกลับจากยูเอมาแล้วโทคิ!" ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้าจดหมายแล้วไปเปิดซองดูในห้องอย่างไว

เหตุการ์ณมันเกิดขึ้นไวมากขณะที่คนเป็นแม่ยังยืนค้างหน้าประตู

สักพักหลังจากนั้นเสียงกริ้ดจากชั้นสองก็ดังขึ้น 

ดูท่าจะติดสินะเธอคิด

วันนี้ทําอะไรกินดีนะฉลองที่โทคิสอบผ่าน

เสียงฝีเท้าตึงตังเดินลงบันไดมาอย่างไวแสดงให้เห็นถึงความรีบร้อน

"แม่ครับผมสอบติด!"ตอนนี้ผมรู้สึกตื้นตันไปทั้งหัวใจความพยายามทั้งชีวิตที่เคยทํามาเป็นผลแล้ว ดวงตาสีนํ้าเงินเข้มมีสีแดงจางๆอยู่ล้อมดวงตา มองจากดาวอังคารก็ยังรู้ว่าแอบร้องไห้มา 

"แค่ได้ยินเสียงกริ้ดของเราแม่ก็รู้แล้ว" ผมกระโดดกอดเข้าหาอีกฝ่ายอย่างจังขาก็เกี่ยวเอวไว้

 คนเป็นแม่สะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังอุ้มลูกชายที่โตแต่ตัว 

ถึงอีกฝ่ายจะไม่ใช่แม่จริงๆของผมแต่กอดก็อบอุ่นเหมือนกัน ความรู้สึกที่ให้ก็คล้ายกันมากจริงๆทั้งกลิ่นมะลิอ่อนๆ กลิ่นดอกมะลิกําลังค่อยๆกล่อมให้ตัวของโทคิหลับลง 

เธอลูบหลังของลูกตัวน้อยที่ผลอยหลับไป โทคิน่ารักขึ้นมากและเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ครั้งที่ตกเตียง เหมือนลูกของเธอกลายเป็นคนใหม่ แต่ไม่ว่าโทคิจะเปลี่ยนไปยังไงอีกฝ่ายก็ลูกเธออยู่ดี

คนเป็นแม่ค่อยๆอุ้มลูกชายไปวางลงบนเบาะนิ่มมือก็ลูบเส้นผมนั้นอย่างเอ็นดู แล้วจึงเดินออกไป 






โทคิตื่นสะดุ้งตื่นขึ้นก็พบว่านอนอยู่บนเบาะทีมีผ้าห่มคลุมอยู่ จึงพยายามนึกว่าตนเองมานอนตรงนี้ได้ยังไง

เหมือนมีภาพฉายขึ้นมาแบบแจ่มแจ้งเหมือนภาพวนลูบโทคิหูแดงล่ามไปจนถึงแก้มมือก็ตบหน้าแรงๆ อายุเท่าไหรแล้วยังทําตัวเป็นเด็กอีกให้ตายเถอะ 

ก็อายุ30แล้วไง

"โทคิตื่นแล้วหรอ"  คนเป็นแม่เดินมาพร้อมผ้ากั้นเปื้อนสีชมพูอ่อน

"ครับ..."โทคิกล่าวแล้วยันตัวขึ้นจากเบาะ

"ขอบคุณสําหรับผ้าห่มนะครับ"มือก็พับผ้าให้เข้าที

"อ่ออ..ไม่เป็นไรจ๊ะ" เธอยิ้ม

"แต่โทคิเหมือนตอนเด็กมากเลย นอนหลับคาอกแม่แบบนี้เหมือนสมัยก่อนเลยน่าา~"เธอพูดลากเสียงยาวเหล่มองลูกชายที่หูเริ่มแดง 

"ระ...เหรอครับ" 

"ใช่จ๊ะ" น่ารักจังงง



หมดฟิลคนอายุ30กันหมดแล้วเว้ยยย







ฮรึกครอบครัวอบอุ่นรักกันมากน้องเหมือนเด็กเลยยยยน่ารักจังแง เราว่าน้องเป็นคนมีเอกลักษณ์ที่หัวร้อนง่ายหลงตัวเองแล้วยังชอบโบ๊ะบ๊ะแต่ขณะเดียวกันก็เป็นคนอ่อนไหว และอีกอย่างเราคิดว่าคนอายุ30ไม่จําเป็นต้องทําตัวเป็นผู้ใหญ่เสมไปทุกคนต่างก็มีด้านเด็กนะคะ!❤️❤️❤️