[Fic my hero academia] x oc

ลำดับตอนที่ #5 : ยัยแม่มด [อาจารย์]

ถ้านับรวมแล้วตั้งแต่มาอยู่ร่างนี้คงหนึ่งเดือนผมวิ่งออกกําลังกายยามเช้าจนกลายเป็นความเคยชินทั้งคุ้นชินเส้นทางและคุ้นชินกับการใช้ชีวิต 

ช่วงนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าควบคุมทรายได้คล่องขึ้น ทรายถูกเสกขึ้นแล้วปล่อยออกไปนับครั้ง ผมมองเศษกองทรายที่มาจากผลงานตัวเอง

จากการวิ่งทุกเช้าทําให้ผมได้พบเข้าในสถานที่แห่งหนึ่งที่นั้นเป็นป่าทึบแต่เมื่อเข้าไปไม่นานก็จะพบกับทุ่งโล่งกว้างที่เหมาะแก่การฝึกซ้อมและไม่มีใครมารบกวน ผมจึงไปฝึกที่นั้นอยู่บ่อยครั้งและตอนนี้เองก็กําลังฝึกอยู่เช่นกัน 

ผมสีดํายาวถูกมัดรวบด้วยหนังยางสีฟ้าลมกระโชกแรงจนหนังยางของผมปลิวไปกับลม โทคิวิ่งตามจนเข้าไปในป่าลึกเมื่อจะมองหาทางออกก็มีเพียงแค่ป่าที่มีแสงส่องเข้ามาตามช่องว่างใบเท่านั้นรอบๆกายล้วนเป็นเฉกเช่นเดียวกัน ไม่ว่ากี่ครั้งผมก็มักจะหลงทางเป็นสกิลติดตัวจริงๆ 

ดวงตาสีนํ้าเงินเข้มมองวนไปรอบๆอีกครั้งก็พบเข้ากับหนังยางสีฟ้าอ่อนผมรีบวิ่งไปย่อตัวคว้ามันไว้มือก็ปัดเศษฝุ่นที่ติดอยู่

อย่างน้อยก็เจอของที่หา 

"นั้นใคร!?"เสียงทรงพลังดังขึ้นเหมือนลมกระโชกแรง 

แม้เสียงจะเข้มๆเหมือนผู้ชายแต่ตัวตนหน้าที่ปรากฎให้ผมเห็นคือผู้หญิงวัยรุ่นที่สวยมากสะด้วย

เธอยื่นไม้เท้ามาทางผมใช้ไม้นั้นดันปลายคางผมขึ้นให้สบตากับเธอ ผมสีนํ้าตาลยาวถึงบ่าดวงตาสีทองแวววับคู่กับใบหน้าอวบอิ่มสวยมากจริงๆ ผมมองอีกฝ่ายอย่างหลงในมนต์เสน่ห์

ไม้เท้าเคาะลงที่ข้างแก้มเรียกสติผมเล็กน้อย เธอตรงหน้าแอบแต่งตัวคล้ายแม่มดในการตูน์

"เข้ามาที่นี้ได้ยังไง"เสียงนั้นยังคงเข้มเหมือนผู้ชาย ทําเอาผมรู้สึกตะกิดตะกวงใจกับใบหน้าสวยนั้นของเธอทันที

"ผมแค่เข้ามาเก็บหนังยาง" มือก็ยื่นโชวไอ้หนังยางตัวดีที่ปลิวเพียงเพราะแค่ลมรู้งี้จะมัดให้แน่นกว่านี้

คนตรงหน้าก้มหน้าลงมาจนแทบชิดระยะห่างของเราทั้งคู่เพียงแค่คืบหนึ่ง ผมที่นั่งชันเข่าอยู่ก็เสียการทรงตัวล้มไป หญิงสาวกลับไปยืนตรงเหมือนเดิม

"อ่อนายที่ดวงดาวทํานายไว้นี้เอง"เธอตรงหน้ากล่าวเสียงเข้ม

"ชื่ออะไรหะ" 

"ผม คาเอะดะ โทคิ" ผมลุกขึ้นจากพื้นเมื่อบอกชื่อเสร็จ

"นายกําลังจะสอบเข้ายูเอสินะ" ผมพยักหน้าให้

" ฉันจะเป็นอาจารย์ให้เอง "ในหัวผมเหมือนมี???เต็มหัวไปหมด เราพึ่งเจอกันเองนะครับ มันง่ายอย่างงี้เลยหรอครับ

"ครับ?" 

"ต้องให้พูดซํ้าสองรึไง"

"รึไม่อยากทําตามความฝันของเจ้าของร่างละ" คําพูดนั้นทําให้ผมชะงักลง 

เรื่องที่ผมมาจากต่างโลกไม่น่ามีใครรู้นิ

"ครับ?เรื่องที่คุณพูดหมายความว่าไง" ผมเอ่ยจับผิดอีกฝ่าย ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเชื่อใจคนตรงน่าและไม่ควรมากที่ผมจะเผยธาตุแท้ตัวเองออกไป ถ้ามีใครรู้เรื่องผมเพิ่มสักคนโลกนี้จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงแน่

"หื้อฉันว่านายเข้าใจที่ฉันพูดนะผู้มาจากต่างโลก"เธอตรงหน้าเดินวนรอบตัวโทคิอย่างเล่นสนุกและหยุดลงตรงหน้า อีกฝ่ายหันหน้ามาแสยะยิ้มให้อย่างน่ากลัว ทั้งตัวของโทคิขนลุกซู่

"ว่ายังไง..ละจะให้ฉันบอกเรื่องนี้กับคนทั้งโลกดีไหม"นํ้าเสียงเข้มเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าอีกฝ่ายก็ดูไม่ทุกร้อนอะไรเลย

"ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คุณพูดครับ"แสร้งไม่รู้น่าจะดีที่สุด

"เอ๊ะ..หรือดวงดาวทํานายผิดไม่นิไม่มีทางเป็นไปได้"หญิงสาวหยุดลงแล้วพึ่มพรํ่ากับตัวเองคนเดียว

"ชั่งมันเรื่องก่อนหน้านี้เอาละสรุปนายจะมาเป็นลูกศิษย์ฉันไหม?" ถึงการที่มีอาจารย์สอนมันก็ดีแต่อีกฝ่ายดูท่าจะรู้เรื่องผู้มาจากต่างโลกเพราะงั้นไม่ว่าผมจะทําอะไรเมื่ออยู่ใกล้คนๆนี้ก็ควรจะระวังเสมอแต่หากได้ไปเป็นลูกศิษย์ก็อาจรู้เรื่องเกี่ยวมาโลกนี้และวิธีที่จะกลับไปแล้วยังได้สอบเข้ายูเอด้วย..

"ครับ ตกลง" ยังไงแค่ทําตัวให้เนียนเหมือนไม่รู้อะไรก็คงพอ

"เป็นคําตอบที่ดี! หลังจากนี้มาหาฉันที่ทุ่งโล่งทุกวันหลังนายเลิกเรียน อ่าวันเสาร์ อาทิยต์ก็มาตั้งแต่สิบโมงเข้าใจไหม?"

ผมพยักหน้า

"ฉันจะฝึกให้นายอย่างหนักเลย:)"สิ้นเสียงร่างของหญิงสาวตรงหน้าก็หายไปวับใบไม้ปลิวร่วงลงมารอบๆบริเวณนั้น

ผมทรุดลงกับพื้นกรอบหน้ามีเหงื่อไหลออกสีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

แรงกดดันจากหญิงสาวแม่มดเยอะมาก แค่ฝืนคุยกับเธอโดยที่ไม่ล้มได้ก็โคตรเหนื่อยแล้ว 

ผมพยุงตัวเองขึ้นเดินพิงต้นไม้แล้วเดินตามแสงไปเรื่อยๆจนเจอทางออก ทุกอย่างเป็นใจเหมือนมีคนเตรียมการทางออกไว้แล้ว

เพราะหนังยางเฮงซวยนี้แท้ๆเขาเลยต้องมาเจอกับแม่มดสาวเจ้าปัญหา

เฮงซวย



วันต่อ



หลังเลิกเรียนเสร็จผมกลับมาบ้านมาอาบนํ้าอาบท่าและเปลี่ยนชุดเป็นชุดวอร์เพื่อเหมาะแก่การฝึกซ้อม และไม่ลืมที่จะหยิบหนังยางเจ้าปัญหาไปด้วยเพราะผมสีดําของโทคิเริ่มยาวเกินเลยแล้วอีกไม่นานโทคิก็จะพามันไปตัด 

ผมเดินตามทางไปเรื่อยไปจนพบป่าทึบเข้าไปข้างในได้ไม่นานก็เจอที่โล่งกว้าง ผมแผ่ตัวนอนทับหญ้าอุ่นๆจากแสงแดดตอนบ่ายแก่ๆ 

ติ้ง!

เสียงราวกับลิฟต์ถึงชั้น ดีงขึ้นในหัวผมซึ่งมันมาพร้อมกับลมกระโชกแรง   

ตรงหน้าของผมเป็นแม่มดสาวคนเดียวกับเมื่อวาน ที่มาพร้อมไม้เท้า 

"เฮ้ มาเร็วกว่าที่คิด เอาละลุกขึ้นๆมานอนแบบนี้นายไม่ได้เข้ายูเอแน่" ปลายไม้เท้าตรงนั้นไล่จิ้มแท่งแต่ละสัดส่วนของผม โทคิจึงลุกขึ้นทันที พร้อมกับมัดผมที่เริ่มยาวไว้ไม่ให้มันรบกวนการซ้อม 

"ดูตารางนี้ซะ ฉันทํามาให้" กระดาษถูกโยนมาหาโทคิทันทีผมคว้าไว้อย่างไว 

'ฝึกเร่งด่วนภายในสองเดือน' หัวกระดาษมันเขียนแบบนั้น 

"วิ่งสิบกิโล ซิตอัพร้อยครั้ง ยกดัมเบลร้อยครั้ง สคอตร้อยครั้ง..."ไม่ว่าอันไหนก็ร้อยครั้งที่ผมอ่านไปมันก็แค่ข้างต้นแต่ข้างในนี้มันเยอะเป็นกองภูเขา ทั้งยังมี**** ทําแบบนี้ทุกวันเป็นเวลาหนึ่งเดือน**** 

โทคิอ้าปากค้างพะง้าบๆมือดึงกระดาษแทบจะขาดแต่มันก็ไม่ขาดเพราะยัยแม่มดบอกว่ามันเป็นกระดาษพิเศษที่ไม่มีวันขาด โอ้โห้แบบนี้ก็เสร็จโจรสิครับ 

โทคิดึงและกัดกระดาษเหมือนหมา หญิงสาวมองเด็กที่กําลังซุกซนอยู่กับกระดาษรวมตัวเป็นก้อนกลมๆ สร้างความรําคาณใจไม่น้อยจึงจับแยกด้วยเวทย์มนต์  

"เอาละเริ่มฝึกได้แล้ว"

"แล้ว..จะให้ผมเรียก..เอ่อคุณว่าอะไร"ผมปัดเศษหญ้าพลางถามยัยแม่มด

"เรียกฉันว่าอาจารย์" 

แล้วหลังจากนั้นการฝึกทรหดก็เริ่มขึ้น โทคิรู้สึกจะกระอักเลือดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม 








แหะๆเราอยู่ก็ออกแบบคาแรคเตอร์ยัยแม่ให้กลายเป็นแบบนี้สะได้เราชอบยัยแม่มดมาก!เรื่องอาจเดินช้าหน่อยเราคิดว่าหากน้องฝึกตัวคนเดียวมันไปไม่รอดแน่นนอนดังนั้นคงต้องขอให้ยัยแม่มดเป็นอาจารย์ที่ดีหน่อยแล้วกันค่ะ!


โทคิ;อักปล่อยปมไปปป
ยัยแม่มด;หึถ้านายซิตอัพครบร้อยครั้งไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับบ้าน!

อีกนิด!

หน้าตาหนังยางน้องแบบนี้ค่ะ!แต่แค่เป็นสีฟ้า

เจอกันตอนต่อไปค่ะ????