[Fic my hero academia] x oc

ลำดับตอนที่ #4 : ทําแผล

เมื่อนั่งสักพักจนรู้สึกอารมณ์ดี ผมถอนหายใจด้วยความรู้ปลอดโปร่ง ตอนนี้พระอาทิยต์ก็ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว



แต่คําถามที่ตามมาคือผมอยู่ที่ไหน...



ระหว่างที่ตั้งคําถามอยู่นั้นผมก็เห็นเด็กหัวเขียวเดินผ่านพอดี จึงคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปทักอย่างไว



"นี้นาย!"ผมคล้าไหล่เขาไว้คนตรงหน้าสะดุ้งตัวโหย่งมองมาที่ผม 

ตอนแรกที่เห็นก็รู้สึกคุ้นๆตั้งแต่สีผมร่วมถึงลักษณะของชุดนักเรียน ใครจะไปรู้ว่าเป็นมิโดริยะพระเอกของเรื่องนี้

"คะ..ครับ"มิโดริยะกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ แขนก็ยกขึ้นมาบดบังใบหน้าแต่ช่องว่างนั้นก็ทําให้โทคิเห็นใบหน้าที่หวาดกลัวต่อผมของอีกฝ่าย นี้ผมดูเหมือนนักเลงอย่างบาคุโกหรือยังไงดูมุมไหนผมก็ดูจะเท่และใจดีกว่า

"คือว่านะฉันหลงทาง"โทคิยื่นมือไปสกิดให้อีกคนปล่อยมือลง และอีกฝ่ายก็ทําตาม  ผมมองอีกฝ่ายที่ทําตัวเก๊ๆกังๆ

"ที่นี้คือย่านxxxครับ"ผมพยักหน้าแล้วกล่าวขอบคุณเล็กน้อย ตามด้วยเสริชลงในโทรศัทพ์เมื่อสามารถหาทางหลับบ้านได้ผมจึงเตรียมจะเดินออกไป

แต่มิโดริยะก็คว้าแขนผมไว้ก่อน

ดวงตาสีนํ้าเงินเข้มหันมามองคนตัวเล็กกว่า  มิโดริยะอ้าปากพะง้าบๆเหมือนพยายามจะพูดอะไรบ้างอย่างผมจึงหยุดรอฟัง

"คือว่า…ทําแผลก่อนไหมครับ"มิโดริยะกล่าวออกมาสายตาก็มองซ้ายขวาอย่างล่กๆ คนตรงหน้าจะยอมทําแผลไหมนะ นี่ผมเข้าไปสอดเรื่องเขามากเกินไปรึเปล่า? มิโดริยะคิดในใจ 

"อ่า..ได้สิ"ผมตอบตกลงเพราะก็ไม่ได้รีบกลับบ้านอยู่แล้วแค่อยู่ทําแผลกับพ่อหนุ่มพระเอกคงไม่เป็นไรแต่ว่านะพวกตัวหลักนี้เขาใจดีกันแบบนี้ทุกคนเลยไหมเห็นช่วยผมตลอด

"นั่งรออยู่นี้แปปหนึ่งนะครับ"มิโดริยะลากผมไปนั่งตรงปลายสไลด์เดอร์แล้ววิ่งหายไป ทําไมต้องนั่งตรงนี้ด้วยที่อื่นก็มีเยอะแยะโทคินั่งกอดเข่าคิด  ผ่านไปสักพักมิโดริยะก็กลับมาพร้อมกับถุงยาที่ครบเครื่องในการปฐมพยาบาลคนตัวเล็กนั่งลงกับพื้นทรายด้านข้าง ยื่นสําลีที่ทาเบต้าดีนไว้แล้วมาแตะที่ริมฝีปากผม 

"ซี้ดดด"โทคิส่งเสียงร้องทันทีนํ้าตาก็ไหลตรงหางตาเล็กน้อยมิโดริยะหยุดชะงัก

"หยุดทําไมทําต่อสิ"ผมสั่ง อีกฝ่ายก็ทำตามและทุกครั้งที่กดลงที่แผลก็มักจะมีเสียงเล็กๆน้อยๆมาจากโทคิ คนตรงหน้าเบ๊ะปากขึ้นเหมือนเด็กหางตาก็มีน้ำตา หรือว่าจะไม่ชอบทำแผล?

"ไม่ชอบทําแผลหรอครับ"มิโดริยะเอ่ยถามสิ่งที่คิดในใจ ร่างโปร่งแสดงสีหน้าตกใจให้ความรู้สึกเหมือนมีคําว่ารู้ได้ไงแปะอยู่กลางหน้าอีกฝ่ายยังไงไม่รู้ ก่อนที่ร่างโปร่งจะส่ายหน้าทําซึนว่าไม่ใช่ น่ารักจังคํานี้พุดเข้ามาในหัวของมิโดริยะอย่างจังแม้อีกฝ่ายจะหล่อมากก็เถอะ แต่ก็น่าเอ็นดูมากเหมือนกัน

ทําไมมิโดริยะถึงรู้ว่าเขาไม่ชอบทําแผลจะบอกว่านี้คือความจริงของการเกลียดแผลก็ได้ทุกครั้งที่มีแผลมักจะต้องทาเบต้าดีนเสมอซึ่งมันก็แสบจนผมแทบอยากจะร้องไห้แต่ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะครับ เพราะงั้นผมจึงไม่เคยบอกใครเรื่องนี้ และไม่เคยร้องไห้ด้วย(จริงๆก็มีนิดๆ)

และถ้าผมเข้ายูเอสาขาฮีโร่ได้สิ่งต่างๆที่กําลังตามผมมาก็คือบาดแผล และมันคงไม่ใช่แผลเล็กๆแบบนี้แน่ ดูอย่างพระเอกของเรื่องสิครับเขากระดูกหักแล้วหักอีกจะให้ผมรับบาดแผลแบบนั้นไหวได้ยังไงว่าไหม แต่ที่ผมจะยอมทําเพราะเป็นความต้องการของร่างนี้หรอกการทําความฝันของเด็กคนหนึ่งให้เป็นจริงแม้ว่าเด็กคนนั้นไม่อยู่ในร่างนี้แล้วผมก็จะทําหากว่านี้เป็นแค่การสลับร่างชั่วคราวเด็กคนนั้นจะต้องดีใจมากแน่นอนที่ตัวเองได้เดินตามความฝันและผมตอนนี้ผมจะสานฝันนั้นให้เด็กคนนี้ 

ผมเหม่อมองท้องฟ้าที่ม่นลงเรื่อยๆ พลางยิ้มคิกคักอยู่คนเดียวในใจ รู้ตัวอีกทีแผลก็ทําเสร็จแล้ว 

"ขอบคุณมากนะ"มิโดริยะพยักหน้าให้ผม

"ครับไม่เป็นไรขอให้กลับบ้านถูกทางนะครับ"

"อื้อ"โทคิตอบสั้นๆแล้วหันหลังจากไป 

พอกลับไปถึงบ้านก็โดนคุณแม่แกถามหาคําตอบอย่างใหญ่หนักมั่วแต่นึกถึงมิโดริยะผูัใจดีจนลืมด่านของคุณแม่คนสวยไปเลย เฮ้อ 

อาจจะสั้นๆหน่อยนะคะ