ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : USJ [แก้ไขเนื้อหา,คําผิด]
ตอนนี้ก็เป็นภาควิชาพื้นฐานฮีโร่แล้วทุกคนต่างตื่นเต้นกับคาบนี้ทุกที
"พวกเราได้ตัดสินใจแล้วภาควิชาพื้นฐานฮีโร่จะให้ออลไมค์กับฉันและครูอีกคนสอน" อาจารย์ไอซาวะพูด นักเรียนต่างพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"พวกเราจะทําอะไรกันหรอครับวันนี้"เซโระยกมือขึ้นถาม (ผู้ใช้อันลักษณ์เทป)
"การฝึกซ้อมกู้ภัย"อาจารย์ไอซาวะยื่นการด์ขึ้นมาโชว์แบบเดียวออลไมค์
ฝึกซ้อมกู้ภัย!?ที่พวกวิลเลินจะมาบุกอ่ะนะหะ!?
โทคิอ้าปากค้างทันทีตาโตก็เบิกกว้างอย่างตกใจ ในตัวอนิเมะไม่ได้มีการบอกกล่าวถึงวันที่จะมาดังนั้นผมจึงเตรียมพร้อมอะไรไม่ได้มากหากมันบอกปานนี้ผมคงจะแกล้งนอนซมเป็นไข้ที่บ้านยังดีกว่าการที่มาเผชิญกับวิลเลิน
ยิ่งคิดก็ยิ่งคลื่นไส้
ถ้าหากรุนแรงจริงๆอาจจําเป็นต้องฆ่าคนเลยด้วยซํ้าการเป็นฮีโร่นี้มัน…
มือก็กุมปากเอาไว้หน้าก็เริ่มซีดจนดูแปลก คนที่นั่งข้างผมจึงเริ่มสกิด
"นี้เป็นอะไรรึเปล่า"โทโคยามิที่เหล่มองผมมาสักพักก็ถามด้วยความห่วงใย
ผมทําท่าปฎิเสทสีหน้าก็เริ่มคล้ายจะกลับมาดีขึ้น
"แน่ใจนะ" โทโคยามิยังคงถามซ้ำ ขณะที่อาจารย์ไอซาวะพูด
"แน่ใจสิ ฟังอาจารย์ไอซาวะกันเถอะ"ผมรวบมือตัวเองไว้ที่ตักแล้วนั่งหลังตรง พยายามไม่มองสายตาที่ยังจําผิด
ผมปกติสุดๆเลยละโทโคยามิคุง
"ในการฝึกนี้พวกเธอจะใส่คอสตูมหรือไม่ก็ได้"ตัวตู้เก็บคอสตูมก็เลื่อนออกมา
"สถานที่ฝึกซ้อมมันอาจไกลหน่อยดังนั้นเราจะนั่งรถบัสไปกัน"
"ไปเตรียมตัวได้"อาจารย์ไอซาวะพูดแล้วเดินออกไป
เพื่อนๆในห้องจึงพากันลุกส่วนใหญ่จะใส่คอสตูมกันผมจึงใส่มาเหมือนกัน
พวกเราทุกคนออกไปรอที่สนาม
"ปี้ดดดดด เพื่อให้ขึ้นรถบัสได้เป็นระเบียบเราจะเข้าแถวสองแถว ปี้ดๆๆ"อีดะเป่านกวีดแล้วพูดสั่งการ
ชั่งเหมาะกับการเป็นผู้นําจริงๆผมยิ้มกับการกระทําของอีกฝ่าย
แต่ถึงอย่างนั้นเมื่ออยู่บนรถทุกคนก็ไม่ได้ทําตามอีกฝ่ายและนั่งที่ตามที่ตัวเองต้องการหลายคนแอบขําการกระทําที่กําลังก้มหน้าอย่างชําใจของอีดะ
"มิโดริยะ อัตลักษณ์ของนายคล้ายกับออลไมค์เลยนะ"ราวกับฟ้าผ่าแล็บกลางรถบัสคําถามที่ถูกยิ่งมาจากซึยุจังแทงเข้าอย่างจังกับมิโดริยะ
"คือว่า ซึยุจัง…พด่หรด่สาำห่"มิโดริยะก็เริ่มเข้าสู้โหมดเลิ่กลั่กสุดขีด
"เดียวก่อนเถอะซึยุจัง ของออลไมค์เขาไม่บาดเจ็บทุกครั้งแบบมิโดริยะหรอกนะ" คิริชิมะพูดขึ้น
"ก็แค่คล้ายละนะ แต่ว่ามันดีมากเลยนะที่มีอัตลักษณ์เพิ่มพลังมันเจ๋งและทําอะไรได้หลายอย่างเลย" มิโดริยะถอนหายใจฟู่ขอบคุณคิริชิมะจากใจจริงเลย ขณะที่คิริชิมะยังคงพูดอยู่
"แต่ของฉันเนี่ยต้องเข้าต่อสู้ละประชิดนะสิ มันธรรมดามากเลย"คิริชิมะแข็งแขนโชว์ให้ทุกคนดู
"ผมว่าเป็นอันลักษณ์ที่เหมาะกับเป็นโปรฮีโร่ดีนะครับ"มิโดริยะกล่าว
เสียงเหล่านี้เล็ดลอดเข้ามาในในสมองของผมความสบายใจของเหล่าเด็กที่ไม่รู้อะไรเลยกําลังผลอยให้ผมรู้สึกดีตามไปด้วยแต่อย่างว่าขอหลับสักงีบคงดีกว่ามันดีกว่าการลืมที่จะวิตกกังวล
ว่าแล้วผมก็หลับไปถามกลางเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนาน และรู้สึกเหมือนมีคนเรียกชื่อตัวเองอีกด้วย
ผมหลับไปได้ไม่นานเรียกได้ว่ายังไม่ทันหลับสนิทก็มาถึงทีสะแล้วเห้อ ผมถอนหายใจรุนแรง
"กําลังรอทุกคนอยู่เลย"เสียงที่เหมือนถูกคลื่นรบกวนพูดขึ้น คนนั้นคือสเปซฮีโร่หมายเลข13 เขาเป็นคนที่เก่งมากในเรื่องการกู้ภัย
แต่ตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่อารมณ์สนุกสนานเลย พวกเราทุกคนถูกเชิญตัวเข้าไปข้างใน ภายนอกว่าใหญ่แล้วภายในนั้นดูใหญ่และกว้างกว่าเดิม
ทุกอย่างถูกเตรียมเพื่อฝึกซ้อมการกู้ภัย ที่มีอีกชื่อว่าUSJ
"สุดยอด!!"คิริชิมะพูดขึ้น
ผมเหม่อมองรอบๆไม่ได้สนใจสิ่งที่หมายเลข13พูดแม้แต่น้อย สิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นไม่มีอะไรนัก สู้ไปคิดหาวิธีรอดยังดูดีสะกว่า อย่างน้อยเป้าหมายตอนนี้ก็ขอแค่ไม่มีแผลกลับมาก็พอ
เมื่อหมายเลข13พูดจบ หลอดไฟรอบๆโดมก็ดับลงเหล่านักเรียนพากันมอง นํ้าพุก็หยุดๆติดๆเกิดวังวนตรงนั้นเหมือนกระแสน้ำวน โทคิตอบสนองอย่างฉับพลัน แสงสีม่วงคล้ายหลุมดําปรากฎขึ้นตรงนํ้าพุ มือสีฟ้าซีดไคว้คว้าออกมาจับอากาศและตามมาด้วยร่างที่มีแต่มือจับเอาไว้ เหล่ากลุ่มวิลเลินก็ทยอยเดินกันออกมา ที่หลัง
โทคิหน้าซีดมือสั่นระริกๆท้องไส้ก็ปั่นป่วนอย่าไปกลัวสิแรงกดดันของอาจารย์ยังผ่านมาได้แล้วเลย โทคิปาดเหงื่อตามกรอบหน้า
"อย่าขยับ"อาจารย์ไอซาวะพูดขึ้น ทุกคนหยุดนิ่งต่างเริ่มรับรู้ว่ากลุ่มคนตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดาอาจารย์ไอซาวะส่วมแว่นตาทันที ขณะกลุ่มวิลเลินกําลังพูดคุยกันอยู่ อาจารย์ไอซาวะก็ดึงผ้าแผลแบบพิเศษมาใช้ หมายเลข13ยกมือมากั้นนักเรียนไว้ข้างหลัง
"ในตารางเรียนที่ฉันได้เห็นว่าออลไมค์ด้วยนิ"คุโรกิริเอ่ย
"อื้อ…เห็นว่าในนี้มีผู้กล้าอยู่ด้วยใช่ไหม?"ชิการาคิหันไปถามผู้อยู่ในเหงามืด
"อื้ม"เสียงทุ้มนั้นตอบกลับมา
"จัดการเลยไหม?" ชิการาคิถามต่อ
"ยังไม่ต้อง"เสียงทุ้มนั้นตอบกลับ
วายร้ายเดินเข้ามาใกล้กลุ่มนักเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่านักเรียนเริ่มพูดคิดวิเคราะห์
"พวกนั้นมาแค่ที่นี้หรือทั้งโรงเรียน"โทโดโรกิพูดขึ้น
"แรงจูงใจในการวางแผนคืออะไร"โทโดโรกิยังคงพูดต่อ
แรงจูงใจพวกนั้นคือฆ่าออลไมค์ไงแล้วใช้พวกเราเป๋นตัวล่อให้ออลไมค์ออกมาก
พวกมันเตรียมการมาดีมากแม้กระทั้งจะติดต่อหาโรงเรียนก็ยังทําไม่ได้พวกมันตัดสัญญาณไว้หมด นั้นทําให้อาจารย์ไอซาวะต้องออกไปลุยเดียว
"ฝากนักเรียนด้วยหมายเลข13" หมายเลข13พยักหน้า
โทคิมองอาจารย์ไอซาวะที่แสนจะเด็ดเดี่ยวกล้าสู้กับวิลเลนจํานวนมากด้วยตัวคนเดียว
เหล่านักเรียนในตอนนี้ก็วิ่งไปกันตรงทางออกเส้นทางยาวข้างหน้ากับมีอุปสรรคอย่างผู้ใช้อัตลักษณ์วาปกําลังขว้างทางพวกเขาไว้
"ยินดีที่ได้รู้จัก พวกเราคือสมาพันธ์วายร้าย คงต้องถือวิสาสะที่เข้ามาบุกยูเอสะแล้ว" คุโรกิริเอ่ย
"แต่เพื่อเอาตัวออลไมค์สัญลักษณ์แห่งสันติภาพและดับลมหายใจของเขา"พวกวายร้ายนี้ชอบบอกเป้าหมายตัวเองกันจังเลยนะโทคิคิดในใจ ฉับพลันพลันบรรยากาศก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น
ฆ่าออลไมค์ดูเป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่…แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้
โทคิมองไปยังรอบๆหวังจะโดดหลบไปที่ไหนสักแห่ง แต่บาคุโกกับคิริชิมะก็บุกเข้าไปโจมตีอย่างหุนหัน ควันจากระเบิดนั้นบดบังทิศทางการมองของสายตา
"แค่กๆ"ผมไอเพราะสําลักควัน มือก็ปัดควันรอบตัว
"อันตรายๆ"คุโรกิริพูดขึ้น
"ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่นักเรียนแต่ก็เป็นไข่ทองคําที่มีพรสวรรค์" เสียงนั้นอำมหิตและน่ากลัว พริบตาเดียวแสงสีม่วงก็ครอบคุ้มรอบๆตัวพวกเราแล้วหมายเลข13พูดเตือนอย่างไว
"พวกเธอทั้งสองหลบเร็ว"คิริชิมะและบาคุโกหันมามองพร้อมกัน
ตัวของโทคินั้นตัวสั่นทันทีประสบการณ์ใช้ชีวิตสามสิบปีหรือจะสู้ประสบการณ์ที่ต้องมาเสี่ยงตาย มันต่างกันลิบลับโทคิรู้ดีในจุดนี้
มือของใครบ้างคนเข้ามาคว้าผมเอาไว้ โทโคยามิ-
"นายโอเครไหม!?" อีกฝ่ายถามพลางกุมมือคู่นี้ของผม
โทโคยามิคือคนที่นั่งข้างๆโทคิตั้งแต่แรกเป็นคนที่ค่อยสังเกตุพฤติกรรมอีกฝ่ายตั้งแต่ที่อีกฝ่ายตอบปฎิเสททั้งที่การกระทําไม่ใช่แบบนั้นโทโคยามิสังกตุมาตลอดจนมาถึงตอนนี้ที่อีกฝ่ายเริ่มแสดงสีหน้าจนหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
โทคิไม่ทันจะเอ่ยปากตอบรอบข้างก็มืดมิดไปมือที่เคยจับก็ไม่อยู่แล้วรอบตัวผมกลายเป็นที่อื่นถูกวาปมาด้วยจนได้
เวร ผมสบถอยู่ในใจ นักเรียนถูกกระจัดกระจายกันไปคนละที่ แต่ละจุดต่างก็มีวิลเลินถูกเตรียมไว้แล้ว
โซนที่ผมอยู่คือดินถล่ม ซึ่งมีโทโดโรกิอยู่ผมถอนหายใจโชคดีจริงๆเพราะอีกฝ่ายแช่แข็งทุกคนในไว้เรียบร้อยแล้ว
ความรุ่มร้อนในใจตอนนี้น้อยลงแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นภาระทั้งที่อาจารย์สอนผมมาดีแท้ๆแต่พออยู่ในสนามจริงผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนขี้กลัว
"นายเก่งมากเลยนะ"ผมเดินเข้าไปทักโทโดโรกิ
"ขอบใจ"อีกฝ่ายตอบสั้นๆ
"…"ตอบสั้นเหลือเกินนะพ่อคุณ
อยู่ๆตรงกลางลานที่อาขารย์ไอซาวะกําลังสู้อยู่
ก็เกิดเงาดํามืดขึ้นสิ่งนั้นมาพร้อมแรงกดดันร่างของใครบ้างคนโผล่ออกมาจากเงาบนพื้นนั้น
แรงกดที่คุ้นเคย?
ทุกคนในโดมแห่งนี้ได้รับรู้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพึงไม่ว่าใครต่างก็ล้มลง บ้างคนรุนแรงถึงขั้นไอออกมาเป็นเลือดเลยก็ว่าได้
"อาจา-"โทคิยังไม่ทันที่จะพูดจบดวงตาก็ปรื้อเหมือนคนง่วงนอนแล้วลงล้มกับพื้นโทโดโรกิที่อยู่ข้างตัวมองโทคิที่สลบลงฉับพลันทําให้คนผมครึ่งสีต้องเข้าไปรับไว้ อย่างทรมาณแรงกดดันนั้นก็กดให้ตัวโทโดโรกิติดลงกับพื้นเมื่อพยายามจะลุกขึ้น
ดวงตาสีนํ้าเงินค่อยๆปิดลงอย่างช้าดวงตาคู่นั้นมองไปยังทิศทางของร่างปริศนาที่กําลังออกมา
"อาจารย์…"คําสุดท้ายที่เอ่ยออกมาจากปากของอีกฝ่ายก่อนที่ร่างโปร่งผมสีดําจะหลับสนิท
"หลับ?เนี่ยนะ"โทโดโรกิกล่าวพลางอุ้มอีกฝ่ายขึ้นหลัง ดวงตาก็มองไปยังจุดสุดท้ายที่อีกฝ่ายมองตรงนั้นไม่มีอะไรซะหน่อย.. ทั้งแรงกดดันก็หายไปพร้อมกับการสลบไปของคนบนหลัง
"แค่ก-"ผมไอเล็กน้อยแล้วดันตัวเองขึ้นจากพื้นนี้มันตรงทางออก? ตรงนู้นมีควันเมื่อผมจะลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องหยุดชะงัก พอหันไปมองจึงรู้
"แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไร" ผมบอกปฎิเสทแค่อยากจะไปดูเองว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วบ้าง ดวงตาสีนํ้าเงินก็มองไปยังจุดที่มีควัน
แต่จะว่าไปผมสลบได้ยังไง ตอนนั้นก็ยังมีสติดีอยู่แท้ๆ สลบไปแบบฉับพลันราวกับใครจงใจ เพื่ออะไรกัน? แล้วแรงกดดันที่คุ้นเคยอีกมันคือยังไงนั้นเป็นอาจารย์หรอจะเป็นยัยแม่มดจริงๆหรอแล้วทําไมถึงได้ไปอยู่กับพวกวิลเลินละ ผมคิดอย่างเคร่งเครียด จนเผลอแผ่รังสีความกังวลออกไป
"คิดอะไรอยู่นะ"อีดะถามผม
"แค่คิดว่าฉันสลบไปได้ยังไง"ผมบอกตามตรง
"โทโดโรกิคุงเป็นคนพานายมาเขาบอกว่านายสลบไปเพราะทนแรงกดดันไม่ได้" ผมส่ายหน้าตอบอุรารากะอย่างไวต้องบอกเลยว่าข้อนี้ไม่ใช่แน่นอนถึงแม้แรงกดดันที่ปรากฎมาจะรุนแรงกว่ามากแต่ผมก็ทนได้แน่นอน
"แล้วถ้าไม่ใช่จะสลบเพราะอะไรละคะ?" ยาโฮโรสึถาม
"ไม่รู้..แต่ว่าฉันรู้สึกได้ว่ามีคนจงใจทําให้ฉันสลบ"
"..อื้มมมอาจจะเป็นไปได้ก็ได้บ้างที่พวกนั้นอาจไม่อยากให้นายเห็นอะไรบ้างอย่างก็ได้"
คําพูดของอุรารากะทําให้ผมนึกอะไรขึ้นได้ผู้มากับเงาบ้างทีพวกมันอาจไม่อย่างให้ผมเห็นสิ่งนั้น แค่ผมหรอทําไมถึงมีแค่ผมสลบละ
"นี้ตอนที่แรงกดดันมาพวกเธอเห็นเงาที่พื้นตรงลานกว้างไหมเงาดําใหญ่ที่มาพร้อมกับร่างของใครบ้างคน" ทั้งสามคนส่ายหน้า
เป็นไปได้ยังไงจะบอกว่ามีแค่ผมที่เห็น?
"อาจจะเห็นแวบๆมั้งนะเหมือนเสี้ยววิหนึ่งมีเงาดําเต็มลาน แต่พอหันไปมองอีกทีก็ไม่มีแล้ว" อุรารากเอ่ย
"แต่ฉันไม่เห็นอะไรเลยบ้างที่คาเอะดะนายอาจจะเบลอเห็นไปเองก็ได้นะ!"อีดะกล่าวต่อ
"จริงค่ะ"ยาโอโรสึก็เช่นกัน
"อ่าคงงั้น.." ผมตอบปัดๆ บ้างทีคงจะมีแต่ผมที่เห็นจริงๆนั้นและเลยเป็นเหตุผลที่มันจงใจทําให้ผมสลบเพื่อไม่ให้เห็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้นอกจากผม
เฮ้อ..
อะแฮ่ม!มันจะใช่จริงๆไหมว่าจะเป็นยัยแม่มดของน้องหรือว่าจะเป็นแค่คนที่ใกล้เคียงแรงกดดันให้ความรู้สึกคล้ายกัน เหล่านักอ่านคงต้องมาเป็นนักสืบกันหน่อยแล้วค่ะ!ว่าความจริงเป็นยังไง
เนื่องจากเรามาลงในวันนี้ดังนั้นวันพน.จะไม่มีนะคะ และเดียวในวันนี้พนใเราจะมาถามคําถามอะไรกีนเล็กน้อยหวังว่าทุกคนจะเข้ามาอ่านนะคะ????เราอยากได้ความเห็นเพื่อนๆที่อ่านเรื่องเรามาก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น