[Fic my hero academia] x oc

ลำดับตอนที่ #13 : เลือกหัวหน้าห้อง

เช้าวันต่อมา วันนี้ค่อนข้างวุ่นวายเหล่านักข่าวพากันพุ่งพานเข้ามาในยูเอหลังทราบว่าข่าวลือที่ออลไมค์มาเป็นครูนั้นเป็นจริง เหล่านักเรียนสาขาฮีโร่จึงพาลโดนสัมภาษณ์กันไปหมด

"ออลไมค์สอนเป็นยังไงบ้างคะ!?"ไมค์ยืนมา กล้องก็จับจ้องมาที่ผม ชวนนึกถึงโฆษณาใช้ยาสีฟันอะไรคะ!?ขึ้นมาทันที

"…เขาก็สอนดีครับให้ข้อคิดทิ้งท้ายไว้ด้วย"ผมกล่าวตัดปัญหาแล้วรีบๆเดินออกไป เหล่านักข่าวก็เดินไปถามคนอื่นต่อ สงสารออลไมค์เลยทีเดียว

ผมเดินไปจนถึงห้องมองเหล่านักข่าวจากกระจกตรงทางเดิน ออลไมค์ดังจนวุ่นวายไปทั่วประเทศ สื่อมวลชนก็พากันมาอยู่หน้ายูเอเต็มไปหมด 

จนทําให้ระบบรักษาความปลอดภัยของยูเอต้องเปิดใช้งานเพราะพวกนั้นพยายามจะเข้ามาในโรงเรียน



คาบโฮมรูมในช่วงเช้าก็เริ่มขึ้น

"เมื่อวานพวกนายทําดีมากฉันได้ดูผ่านวิดีโอที่อัดไว้แล้ว"อาจารย์ไอซาวะกล่าว

" แต่บาคุโกเลิกทําตัวเป็นเด็ก นายมีนะพรสวรรค์"บาคุโกแสร้งทําเป็นมองทางอื่นทันทีและตอบเงียบๆ

"รู้แล้ว" 

"และนายมิโดริยะ เลิกพังแขนตัวเอง" มิโดริยะก้มหน้าอย่างรับผิด

"ฉันจะไม่ให้นายใช้คำว่าไม่สามารถควบคุมอันลักษณ์ได้เป็นขออ้างอีกต่อไป" 

"เบื่อที่จะพูดซํ้าซาก เมื่อไรทีนายควบคุมมันได้มันก็จะใช้ได้อีกมากมาย" มิโดริยะทีได้ฟังก็หูตั้งอย่างน้อยอาจารย์ไอซาวะก็ไม่ใจร้ายเกินไปที่จะติเอาอย่างเดียว 

"ครับ!" 

"และมันอาจกระทันหันไปหน่อย แต่ฉันอยากให้พวกเธอเลือหัวหน้าห้องสักหน่อย"  

เหมือนโรงเรียนปกติแล้ว! คํานี้ผุดขึ้นมาในหัวหลายคน 

นักเรียนมากมายเสนอตัวเองให้เป็นหัวหน้าห้อง

"เลือกฉันสิๆๆ" คิริชิม่าพูดขึ้นเสียงดัง 

"เลือกฉัน!"

"ฉันอยากเป็น" 

เสียงของเหล่านักเรียนพลั้งพรู่ขึ้นมาถ้าหากได้เป็นหัวหน้าห้องก็เหมือนได้รับความเชื่อใจและความเป็นผู้นําสิ่งนั้นจะมาเป็นปกที่ดีในการเข้าไปทํางานกับเหล่าฮีโร่คนอื่น ให้อารมณ์เหมือนเข้ามหาลัยก็ควรจะมีโปรไฟล์ทีดี  แบบนั้นเลย 

ส่วนโทคิก็ทําพียงมองอยู่ห่างๆไม่ค่อยอยากเสนอหน้าเท่าไหร

"เงียบ!"เสียงอีดะพูดขึ้น ภายในห้องจึงสงบลง

"พวกเธอจําเป็นต้องรับผิดชอบในการเป็นผู้นัาของฝูงชนไม่ใช่ใครก็ทําได้ มันเป็นหน้าทีที่ต้องได้รับความไว้ใจจากคนอื่นด้วย"

"ถ้าเราจะเลือกผู้นําที่แท้จริงแบบระบบประชาธิปไตย เราควรจะโหวต!"ผมคิดในใจอย่างเห็นด้วยพูดว่าอยากเป็นกันไป ก็คงได้แย่งกันอยู่อย่างเดียว โหวตคงจะดีที่สุด 

หลายๆคนในห้องเริ่มที่จะวิจารณ์

"แต่เราในห้องพึ่งรู้จักกันนะอีดะ จะไว้ใจกันได้ยังไง"ซึยุพูด คิริชิมาก็พูดต่อย่างเห็นด้วย

"ใช่แบบนั้นถึงคนไม่โหวตตัวเองกันหมดหรอ"

"ก็ถ้าใครได้คะแนนสูงสุดแปลว่าคนนั้นเหมาะยังไงละใช่ไหมครับอาจารย์"ทันทีที่อีดะหันไปขอความเห็นก็ต้องชะงักอาจารย๋แกเข้าไปสิงในถุงนอนสีเหลืองเรียบร้อยแล้ว

"จะทําอะไรก็ทําขอแค่ก่อนหมดคาบก็พอ"คําพูดนั้นทิ้งท้ายเอาไว้แล้วจากไป อีดะก็พูดขอบคุณกลับไป

และผลการโหวตก็ปรากฏ ชื่อของเพื่อนไปถูกเขียนบนกระดาน 

อับดับ 1 มิโดริยะ อิซึคุ

อับดับ 2 ยาโอโรสุ โมโมะ 

อับดับ 3 อีดะ เทนยะ

ที่เหลือเป็น ศูนย์ 

สีหน้าของมิโดริยะที่ได้เห็นก็ตก 

"ผมได้สามอย่างนั้นหรอครับ!" 

"ทําไมเป็นเดกุได้!"บาคุโกทุบโต๊ะอย่างหัวร้อน

"หนึ่งคะแนน"อีดะพึมพัม

อีดะก็ก้มหน้าอย่างเจ็บใจ  ทั้งที่อยากเป็นหัวหน้าแต่กลับโหวตคนอื่นเป็นผู้เสียสละโดยแท้

แต่ผมคิดว่าหลายคนอาจคิดว่าอีดะโหวตตัวเองทั้งที่จริงไม่ใช่อย่างนั้นผมเป็นคนโหวตให้อีกฝ่ายเองตั้งหาก

คนที่เสียสละตัวเองทั้งที่อย่างเป็นไม่ได้มีเยอะเลยนะ ผมคิด

"หัวหน้าห้องมิโดริยะ ส่วนรองหัวหน้าก็ยาโอโรสึ "ทั้งสองคนที่ได้รับแต่ตั้งยืนอยู่หน้าห้อง มิโดริยะที่ดูจะกลัวการยืนต่อหน้าคนอื่นก็สั่นระริกๆ แต่ยาโอโรสุกับยืนอย่างมั่นใจ

คาบโฮมรูมก็จบลง







พักเที่ยงก็มาถึง

 โรงอาหารในวันนี้คนก็ยังเยอะเหมือนเดิม โทคิยืนนิ่งถามกลางสายตาหญิงสาวที่จับจ้อง 

"ดูสิ..หล่อเหมือนดาราเลยเนอะ"

"จริงงฉันอยากจะเข้าไปขอเมลเขาจัง" 

อึดอัดโคตร ผมคิด

ถึงแม้ในวันแรกก็โดนหรือแม้จะวันไหนๆ ผมอยากรู้จริงๆเลยว่าโทโดโรกิมันโดนแบบผมบ้างไหม 

ดวงตาสีนํ้าเงินก็เหล่มองคนผมสองสีที่อยู่ไกลจากสายตา ดูทรงแล้วไม่น่าจะโดนก็เล่นทําน่าตาไม่เป็นมิตรนิเนอะ 

"เฮ้อ"ผมทอนหายใจ 

แล้วจะกินอะไรดีละ สั่งข้าวกระเพราขอเผ็ดๆสักจานจะได้ไหม..

แต่ก็ต้องท้อเมื่อพูดไปพวกพนักงานในโรงอาหารก็ไม่เข้าใจผมเลยสั่งราเมงไปแทนแล้วหาที่นั่งเงียบๆ ที่ตรงนั้นมีบาคุโกอยู่

"..." ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามของหมาบ้า จะโดนบึ๊มๆ(ระเบิด)ใส่ไหม 

เมื่อนั่งจนตูดแบะแล้วก็ไม่เห็นท่าทีอะไรของอีฝ่ายจึงเริ่มกิน 

ผมสั่งราเมงแบบเผ็ดถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เผ็ดแบบไทย ผมจึงซูดเส้นชิวๆ ก็พอกินได้

แต่เบื่อเว้ย 

ผมแอบเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองมาที่ถ้วยผม อยากกิน?

ผมหยุดแล้วมองอีกฝ่ายเหมือนบาคุโกจะรับรู้จึงแสร้งมองทางอื่นแทน

"มองทําไมไอ้เวรหัวดํา" ได้รับฉายาสะแล้วผมจึงทําเพียงกินเงียบๆต่อไปแต่ก็รําคาณสายตาที่อีกฝ่ายมองมา ผมเลยตักเส้นใส่ช้อนใส่หมูใส่นํ้าซุปให้ด้วยเลย รู้ไหมผมเป็นคนขี้งกของกิรนะแต่จะยอมให้กับสายตาที่เหมือนอยากกินนั้นก็ได้

มือก็ยื่นช้อนนั้นออกไป 

"ยื่นมาอะไรของแกมาฟะ!?" นั้นเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายตอบมา

กริ๊งงงงง 

อยู่ๆเตือนอพยพก็ดังขึ้นเหล่านักเรียนที่กินข้าวอยู่ก็พากันวิ่งกันชุลมุน บาคุโกที่เตรียจะลุกผมก็จับแขนอีกฝ่ายไว้ พลางส่ายหน้า

"อะไรของแกฟะ?นี้เขาเตือนภัยแกได้ยินไหมหะ !?" 

"ได้ยิน แต่ไม่ต้องลุกนี้ก็แค่ฝีมือของพวกนักข่าว"ผมกล่าวช้อนยังคงยื่นไปหาอีกฝ่าย  บาคุโกที่ได้ยินก็หยุกนิ่งแล้วนั่งลงกับเก้าอี้เหมือนเดิม 

"แกรู้ได้ยังไง?" 

"ฉันเก่งพอไหมแล้วก็นี้กินสิเห็นมองฉันกินตั้งนาน"บาคุโกมองอย่างงวยงง

"ฉันมองแกกินตอนไหนหะ?"ร่างโปร่งผมบลอนด์ยังคงซึนไม่เลิก

"คิดว่าฉันไม่รู้รึไงพอจับได้ก็แสร้งมองทางอื่น ฉันไม่โง่นะบาคุโก" ผมกล่าวพลางยักไหล่ 

"เหอะฉันไม่ได้จะกินเว้ย..ฉันแค่" อีกฝ่ายก็นิ่งหยุดชะงักไป 

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นเฟ้ย!"ว่าแล้วอีกฝ่ายก็เก็บจานไปทันทีอะไรของเขาผมกินที่ตักให้บาคุโกเขาปากตัวเองแทนทันที 

ผมงงนิดๆ 

และในวันนี้สุดท้ายอีดะก็ได้เป็นหน้าห้องแทนมิโดริยะก็ถูกเลื่อนลงไปเป็นรองหัวหน้า 

แต่จนตอนนี้ผมก็ยัง งงอยู่ดีว่าบาคุโกเป็นอะไรของมัน..













คือความจริงนะคะอีพี่บาคุโกแค่อยากคุยเรื่องน้องกินเผ็ดปกติคนญี่ปุ่นไม่ค่อยกินเผ็ดอีพี่ที่เห้นน่องโทคิของเรากินก็อยากตีสนิทฮารึก เอ๋นดูพี่บาคุโกหน่อยนะคะพี่เขาซึน5555555 

ตอนนี้ก็สั้นๆหน่อยหลังจากนี้เป็นวันเว้นวันนะคะ เพราะเราต้องดูอนิเมะควบคู่ไปด้วย บวกกับราไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าทีควรหาเวลามาแต่ได้ก็ประมาณนี้และคะ