คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โลกอนิเมะ?
ปึง!!
"อ่ะ..โอ้ยยหลังกูหักไหมเนี่ย"ผมลูบหลังด้วยความเจ็บปวด เสียงเมื่อกี้มาจากการตกเตียงตัวของผม ผมฝันร้ายว่าตกหน้าผ่า เลยสะดุ้งตกเตียงสะได้เนี่ย
ภายในห้องมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามา ผมหลับไปตั้งแต่เย็นผมมองที่หัวเตียงซึ่งมีนาฬิกาดิจิตอลอยู่ อ่าสองทุ่มกว่าแล้ว
แอ๊ด..
ใครบ้างคนกําลังเปิดประตูเข้ามาในห้อง ผมหันไปมองแสงไฟข้างนอกส่องเข้ามาผ่านช่องระหว่างประตู
"มีกีมีเสียงดังจากห้องลูกเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?" แม่?
"..."ผมตอบกลับด้วยด้วยความเงียบ แม่ผม..ตายไปแล้วตั้งหาก..แล้วอีกฝ่ายเป็นใครหน้าตาก็คล้ายกับแม่ แต่ก็ไม่เหมือนกันขนาดนั้น ผมลุกขึ้นทันที มือของผมลูบตามกรอบหน้าของคนที่อ้างว่าเป็นแม่ นํ้าตาก็ไหลออกมา ผมยิ้มจางๆ
"ลูกเป็นอะไร..โทคิ" มือข้างหนึ่งของผมถูกกลุ้มไว้ และถูกเกลี่ยนํ้าตาจากคนเป็นแม่ แม่แสดงสีหน้าเศร้ามากเขาคง..สงสัยว่าผมเป็นอะไร แต่แม้กระทั่งชื่อก็ยังไม่ใช่ชื่อของผม
"ผมตกเตียง..เลยเจ็บหลังมาก"ผมแก้ตัวออกไป ทั้งที่ในใจไม่ใช่แบบนั้น สับสนมาก ชื่อที่อีกฝ่ายเรียกไม่ใช่ชื่อผมเลย แม้กระทั่งแม่ก็ยังเป็นแค่แม่ที่หน้าคล้าย..มันคือยังไง?
"ไหนหันหลังมาเร็ว..ขี้แยไปได้นะ"เขาเลิ่กเสื้อด้านหลังผมขึ้น มองดูร่องรอยการกระแทก แต่เพราะคงเห็นไม่ชัดจึงเปิดไฟในห้องและจับผมนั่งลงกับเตียง
"มีรอยเขียวนิดๆจริงด้วย.."
"นั่งรอแม่อยู่ตรงนี้เข้าใจไหม"ผมพยักหน้า ยิ่งเปิดไฟก็ยิ่งเห็นใบหน้าของแม่ชัด..คล้ายกันมากจริงๆ ฮ่าฮ่า
ระหว่างนั่งรอผมก็สํารวจใบหน้าและร่างกายของตัวตรงกระจก..ว้าวใครเนี่ยหล่อจริงๆหล่อกว่าผมในชาติที่แล้วอีก..เท่จัดผมยาวสีดำยาวถึงคอและหน้าม้าแบบเฉียงข้าง?มันเรียกยังไงนะขนตาล่างก็ยาว ผมยืนเก๊กท่าอยู่หน้ากระจกก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงของแม่ของเจ้าของร่างนี้
"แม่บอกอย่าลุกไปไหนไงค่ะ"
"อ่า..ขอโทษครับ"ผมกลับไปนั่งที่เดิมทันทีแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายทายาที่หลัง
"คราวหลังก็ระวังด้วยอย่าตกเตียงอีกแม่ก็ตกใจว่าเราร้องไห้อะไร...แม่เป็นห่วงแทบแย่"คนเป็นแม่เอ็ดเล็กน้อยแต่นั้นก็คือการแสดงความห่วงใย
"ครับขอบคุณนะครับ"ผมยกมือขึ้นไหว้ตามฉบับไทยแม่มองผมแบบงงๆผมจึงรู้สึกตัวและหันหน้าไปทางอื่นแก้เขิน อีกฝ่ายกล่าวสั้นๆแล้วเดินออกไป
ตอนนี้ในหัวผมกําลังคิดถึงความเป็นไปได้คือผมมาเกิดใหม่ไม่สิหรืออาจวิญญาณหลุดออกจากร่างมาเข้าร่างคนญี่ปุ่นละ...ฟังญี่ปุ่นออกแบบงงๆ ที่ตีความว่าอยู่ญี่ปุ่นคงเพราะชื่อและของในห้องนี้อย่างหนังสือซึ่งผมกําลังสํารวจอยู่ตอนนี้เลยผมมองหนังสือในมือ 'ไดอารี่?' มันเขียนด้านในแบบนั้น
'อีกสามเดือนจะสอบเข้ายูเอแล้วตื่นเต้นจัง' วันที่ xx/xx/xxxx
ยูเอชื่อคุ้นๆ เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน
หลังจากนั้นผมก็นั่งอ่านจนจับใจความทุกอย่างได้ร่างนี้ชื่อ คาเอะดะ โทคิ อายุ15ปี อีก 3เดือนจะสอบเข้า โรงเรียนม.ปลาย ยูเอ สาขาฮีโร่ให้ได้..หลังจากตรงนี้ผมก็รู้แล้วอ่ารู้เลยว่าหลุดเข้ามาในอนิเมะแล้วนี้สินะครับ! แล้วหลุดมาได้ไงคืองง ผมแค่นอน ยํ้านอน แล้วตื่นมาก็อยู่ร่างคนอื่นทั้งนี้ในวันนั้นก็ไม่ได้เกิดเรื่องแปลกประหลาดหรือโดนรถชนแบบในนิยายที่เคยอ่านแน่ๆ งุนงง สมองผมเหมือนมีเส้นยึกๆสีดําพันกันมั่วสั่วไปหมด
ร่างนี้ดูเหมือนจะอยากเข้ายูเอมาก แต่เพราะในเรื่องไม่มีปรากฎก็แปลว่าสอบไม่ผ่านสินะ ผมควรทําให้ความฝันของร่างนี้เป็นจริงไหม?แต่ว่าอัตลักษณ์ของร่างนี้คืออะไรละ?
ในใบตรวจน่าจะมีนะ?
ลงไปขอใบตรวจหน่อยแล้วกัน
ผมเดินลงไปยังข้างล่างบ้าน บ้านมีสีโทนแนวนํ้าตาลกับพื้นที่เป็นกระดานไม้สีอ่อน พอลงมาจะเห็นเป็นห้องรับแขกที่มีทีวีเปิดอยู่ พร้อมกับร่างของแม่ที่ผมสีดํายาว และดวงตากลมโตดูออกเลยว่าร่างนี้ได้ใครมาสะส่วนใหญ่ แต่เชื้อพ่อก็ไม่ทิ้งท้ายหมอบใบหน้าคมสันกรามเห็นชัดดูหล่อ
"แม่ครับ"
"ว่าไง?" แม่ลุกขึ้นเดิมมาหาผมทันที
"มีใบตรวจอัตลักษณ์ไหมครับ?" แม่ทําหน้างุนงงแต่ก็พยักหน้าให้ผม
"รอแปปนะเดียวแม่เอามาให้" แม่เดินหายไปได้สักพักก็กลับมาหาผมที่ย้ายตัวเองมานั่งตรงห้องรับแขก
"นี้จ๊ะ..อยู่ๆก็คิดถึงตอนลูกมีอัตลักษณ์ครั้งแรกเลย ตอนนั้นพ่อแม่ก็งงนะว่าทําไมอัตลักษณ์ของเราไม่เหมือนกันแต่เพราะไปหาหมอเนี่ยและถึงรู้" ตอนนั้นบ้านเกือบแตกสามีเธอนึกว่าเธอแอบมีชู้ไปแล้ว..เหอะๆ
อ่าจะว่าไป..มันก็มีโอกาสที่อัตลักษณ์ไม่เหมือนพ่อแม่นินะแค่?โอกาสเกิดขึ้นน้อยเลยไม่ค่อยมีใครรู้และจํา ผมนึก
ตามในใบเขียนว่าผมมีอัตลักษณ์ทราย ร่างกายของผมเป็นทรายทั้งหมด...สุดยอดเลยแหะ แบบนี้ถ้าโดนตัดแขนขาไปจะงอกใหม่ไหมแบบถ้าผมเอาทรายมาต่อสร้างเป็นแขนขาเพราะผมควบคุมมันได้ ก็มีความเป็นไปได้แต่คงไม่ง่ายขนาดนั้นเพราะในเรื่องมีการอิงตามหลักวิทย์ การที่ผมจะสร้างอาจจําเป็นต้องรู้โครงสร้างของมนุษย์ เส้นประสาทเส้นเลือดขนาดกระดูก ผิวรูขุมขน แค่คิดก็ยากแล้วครับ ขออนุญาติยอมแพ้ตั้งแต่ต้น
"แต่ลูกมาขอดูทําไมหรอโทคิ" อ่าคงดูน่าสงสัยสินะ มันก็น่าแปลกจริงร่างนี้คือคนที่เข้าใจในอัตลักษณ์มาที่สุดทําไมถึงยังต้องมาดูว่าไหมก็ผมไม่ใช่เจ้าของร่างนี้นะสิ!
"แค่อยากดูนะครับฮ่าฮ่า"ผมหัวเราะแก้ไว้ก่อนมือก็ยื่นส่งเอกสารคืนกับคนเป็นแม่
โทคิแปลกไป
เธอทําเพียงคิดอยู่ในใจและส่งยิ้มออกไปให้ไม่ดูแปลก
ผมกลับขึ้นมาบนห้องนอนแผ่ตัวกับเตียงนุ่ม โลกที่มีพลังวิเศษก็น่าสนุกเหมือนกัน..แต่ร่างของผมในโลกนู่นละจะเป็นยังไง ผมเหม่อคิดผมตายไปแล้วจริงๆหรอแล้วสาเหตุละ
ชั่งไร้เหตุผลสะเหลือเกินบทจะทะลุโลกมาก็ทะลุกันง่ายงี้เลยหรอ
ผมเลิกคิดแล้วหันมาอ่านไดอารี่เพื่อทําความเข้าใจกับร่างนี้
ความคิดเห็น