FIC รหัสลับเด็กข้างบ้าน chanbaek

ลำดับตอนที่ #1 : neighbor 1

ครืด ครืด

ร่างบอบบางในชุดนักเรียนมัธยมปลายค่อยๆใช้ขาเขี่ยเจ้าตัวสีขาขนปุยที่นอนหลบแดดอ่อนๆ

ของช่วงเวลาเลิกเรียนอยู่ข้างรั้ว มือเรียวพยายามดันรั้วบ้านให้เปิดกว้างพอจะแทรกตัวเข้าไปได้

อย่างระมัดระวังที่สุด ใบหน้าน่ารักหันมามองเจ้าขนปุยที่เริ่มจะขยับเข้ามาหาอย่างรู้งาน

 

“เดี๋ยววว ชู่ววๆๆโชรงอ่า วันนี้ฉันเล่นด้วยไม่ได้หรอกนะถอยออกไปเลยชิ่วๆ” ร่างเล็กค้อมตัวลง

พูดเสียงเบา หยิบกระเป๋านักเรียนใบฟีบขึ้นหนีบไว้ข้างตัวก่อนจะเดินทำท่ากะย่องกะแย่ง

พยายามไม่ลงน้ำหนักที่เท้าจนเกิดเสียงน่ารำคาญที่อาจส่งผลให้สิ่งที่พยายามมาเป็นศูนย์ไปได้

ไม่ได้ๆ สภาพแวดล้อมต้องเป็นใจที่สุด

ร่างเล็กกำมือขึ้นพูดไฟท์ติ้งออกมาเบาๆก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเป็นการให้กำลังใจตัวเองเมื่อ

ก้าวมาหยุดหน้าบานประตูสีอ่อน

‘แบคฮยอนอ่า งานวันเกิดพี่เรียวอุคคืนนี้ นายไม่ได้ลืมใช่มั้ย’

‘อ่า...’

‘ว่าไง นายไม่ได้ลืมมันใช่มั้ย’

‘อื้มมมม ฉ ฉันจะกล้าลืมได้ยังไงล่ะงานวันเกิดพี่ชายนายทั้งทีนะคยองซู’

‘ถ้างั้นก็ดี งานนี้เบี้ยวไม่ได้อีกแล้วนะคุณพยอนแบคฮยอน’

แบคฮยอนยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองแรงๆพลางกระโดดเหยงๆ ใบหน้าหวานยู่ลงเมื่อนึกถึง

สถานการณ์ที่ทำให้ตนเองต้องตกอยู่ในสภาพนี้สายตาข่มขู่ของคยองซูยังติดตามาจนถึงตอนนี้

เอาวะ ถ้าเบี้ยวอีกครั้งนี้มีหวังคยองซูหักคอตายน่ะสิ เวลาทีเพื่อนรักตัวเล็กของเค้าโกรธล่ะน่า

กลัวแค่ไหนทำไมจะไม่รู้ ทุกครั้งที่มีการนัดแนะกันอย่างดีสุดท้ายมักจะกลายเป็นว่าแบคฮยอน

ไม่เคยไปตามนัดได้เลยซักครั้ง ด้วยเหตุผลแบบเดิมๆ

เฮ้อ

แบคฮยอนทำปากยื่นเมื่อนึกถึงสาเหตุที่เกือบทำให้เค้าโดนเพื่อนในกลุ่มแบนเพราะผิดนัดมา

ตลอดหลายปี

ให้ตายเถอะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะพยอนแบคฮยอนขอเอาเจ้าโชรงที่นั่งมองตาแป๋วอยู่เป็น

ประกัน!

แบคฮยอนหลับตาปี๋ตัดสินใจพุ่งเข้าไปหลังประตูบานนั้นหลังจากยืนทำใจมาร่วมสิบนาที

เสียงกระชากประตูปิดเสียงดังจนทำให้คนสองคนที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่กลางบ้านหันมามองเป็น

ตาเดียว

เอ่อ

แบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอฝืดเมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศเดธแอร์ภายในบ้านหลังเล็กๆที่อยู่มา

ตลอดสิบเจ็ดปี

“ย๊า!!! พยอนแบคโฮ กลับมาพูดให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ เจ้าลูกบ้า ฮึ่มไม่ต้องกินมันล่ะข้าวยงข้าวเย็น

กล้าดียังไงมาพูดเรื่องนี้กับฉันห้ะไอเด็กเวร!!”คุณนายพยอนหอบเล็กน้อยหลังจากพ่นประโยค

ยาวเหยียดเมื่อครู่ใส่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงที่อาศัยเหตุการณ์เมื่อครู่วิ่งหนีขึ้นไปอยู่กลางบันได

โผล่แต่หน้าตาทะเล้นๆลงมาจากราวบันได

“ฮึ มินอาน่าเบื่อชะมัด แค่ขอไปกินไอติมกับเพื่อนต้องบ่นเค้าตั้งแต่สามโมงถึงห้าโมงแบบนี้เลย

หรอ ไม่ไหวๆ หูเค้าชาไปหมดแล้ว เค้าไปเล่นเกมดีกว่า”พยอนแบคโฮโผล่ตากลมๆด้วยส่วนสูง

ของเด็กป.3มองมายังพยอนมินอาที่ยืนทำตาเขียวมองอยู่ ปากเล็กๆแบะออกแล้ววิ่งขึ้นไปพร้อม

เสียงเหวี่ยงประตูปิดจนคนเป็นแม่ถึงกับตะโกนออกมาอีกครั้งอย่างเหลืออด

“ย๊า แบคโฮเจ้าเด็กนิสัยเสียบอกให้ปิดประตูเบาๆไง แล้วก็ช่วยทำตัวให้มันสมกับเป็นลูกหน่อย

เถอะ!”

โอ้มายก็อดพระเจ้า!!!แบคฮยอนขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดังๆซักทีเถอะ โอ้ยยย นี่

ขนาดแค่ขอไปกินไอติมนะ นี่เด็กป.3นะ

นี่บ่นตั้งแต่สามโมงถึงหกโมงนะ เป็นลมแปบบบ

 โอเค ทีนี้ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ยครับว่าสาเหตุที่ทำให้ผมต้องผิดนัดเพื่อนๆมาตลอดน่ะคืออะไร

“ว่าไงแบคฮยอน มายืนทำหน้าอย่างนี้อย่าบอกว่าจะมาขอไปไหนแบบน้องแกอีกนะ”คนเป็นแม่

หรี่ตามองลูกคนโตที่ยืนตัวลีบทำหน้าเจื่อนๆอยู่หน้าประตูตั้งแต่ก้าวเข้ามา

“อ เอ่อ   ป เปล่าฮะแม่ แบคโฮจะขอไปเที่ยวหรอฮะ”แบคฮยอนฉีกยิ้มแห้งให้พยอนมินอา

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าเด็กคนนี้พูดยากจริงๆ ไม่เหมือนแบคฮยอนของแม่เลยน่ารักที่สุด”ร่างอวบของคุณ

นายพยอนก้าวเข้ามาลูบหน้าลูบตาลูกชายคนโตอย่างยิ้มแย้ม เปลี่ยนอารมณ์โวยวายบ้านแตก

เมื่อกี้ให้กลายเป็นคุณแม่ใจดีในพริบตาเพียงแค่ได้ยินคำตอบที่พอใจจากปากลูกชายอีกคน

“เอ่อ ฮะ   งั้นเค้าขอขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะแม่”

“จ้าๆ แล้วอย่าลืมลงมากินข้าวล่ะ”

“คือ ค เค้าไม่หิวอะแม่ วันนี้งานเยอะคงไม่ลงมากินข้าวเย็นนะ”แบคฮยอนแอบกลอกตา พูดรัวๆ

ใส่คนแม่ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเอง ไม่ลืมที่จะปิดประตูด้วยความระมัดระวัง

แหงล่ะใครจะไปกินลงล่ะโว้ยยยยยยยยยยยยย แค่คิดถึงหน้าคยองซูตอนที่รู้ว่าสี่ทุ่มของคืนนี้

พยอนแบคฮยอนคนนี้ไม่ได้อยู่ในงานวันเกิดของพี่เรียวอุคละก็

แงงงง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยแบคฮยอนจะบ้าตาย นั่นแหละครับ คือว่าพยอนมินอาหรือว่าคุณ

หม่ามี๊ของเค้าน่ะเป็นโรคหวงลูกขั้นสุด ขอเน้นว่าขั้นสุด นี่ขนาดเพื่ออนๆก็แวะเวียนกันมาเตือน

อยู่ทุกเดือนว่า ลูกทั้งสองคนน่ะ ผู้หญิงก็ไม่ใช่ คนนึงก็โตจนป่านนี้หมาคงเลียก้นไม่ถึงแล้วด้วย

น่าจะปล่อยให้ไปไหนมาไหนเองได้แล้ว ขนาดระยะทางจากบ้านกับโรงเรียนที่ห่างกันแค่เดินสิบ

นาทีก็ถึง คุณนายพยอนยังเกือบจะขับรถไปส่งแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าคุณพ่อปรามไว้ล่ะก็ บ้าน

เราคงล้มละลายเพราะความเว่อของมินอาไปแล้วบอกเลย

เออแน่ะ แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ แผนรวบรวมความกล้าพังไปหมดละจากเหตุการณ์เขย่าขวัญเมื่อ

ครู่ นี่กว่าจะรวบรวมสติได้นี่ยากนะ นี่ทำใจมานานนะ นี่วางแผนมานะ แล้วอะไรคือพังหมด

โว้ยยยยยยยไอ้น้องบ้า กล้าขอตักหน้าฉันแบบนี้ได้ยังไง  ฟหกด่าสงงนยสวทวา ว้ากกกกกกกก

กกกกก มินอาอารมณ์เสียแบบนี้ไม่มีทางได้ไปแน่ๆ ถามว่ากล้าขอมั้ยดีกกว่ามองหน้าแม่ก็

สยองแต่พอคิดถึงหน้าคยองซูแล้วแบคฮยอนจะไม่ทนนน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

ร่างเล็กกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างใช้ความคิด แบคฮยอนทำปากยื่น ยกมือขึ้นมากัดนิ้วชี้ไว้ เป็น

กิริยาที่คนตัวเล็กมักแสดงออกเวลาขบคิดอย่างหนักความคิดทั้งสองด้านกำลังตีกันในหัว

อืม จะดีหรอ

แต่ถ้าไม่ไปครั้งนี้ต้องโดนโกรธแหงๆ ร้ายแรงมากๆนะฮือ

แล้วถ้ามินอารู้ล่ะ

คยองซูต้องโมโหมากแน่ๆ

มินอาจะผิดหวังในตัวนายยนะแบคฮยอน

ไม่มีใครรู้หรอกน่า มินอาคงนอนไปแล้ว แม่นายเป็นคนหลับลึกจะตาย

งื้ออออออออออออเอาวะพยอนแบคฮยอน ไฟท์ติ้ง!T_________________T

ฮึบ ฮึบ ตุ้บ
 

ร่างเล็กในฮู้ดสีเทาหรี่ตามองซ้ายมองขวาอย่างลุกลี้ลุกลน ยกมือขึ้นปัดๆ ก่อนจะ

มองกลับขึ้นไปตรงที่ๆเค้าควรจะอยู่ ใช่ควรจะอยู่ แต่ว่าไม่ได้อยู่ หน้าต่างั้นสองของบ้านที่

มีระเบียงยื่นออกมาเป็นอะไรที่เหมาะกับการเล่นปีนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆระเบียงอย่างที่สุดใน

ตอนเด็ก ไม่คิดว่าวันนี้จะต้องกลับมาใช้วิชาตัวเบาที่ติดตัวมาจนได้

คิกคิก

ร่างบอบบางนึกภูมิใจในความแก่นกล้าของตัวเองขึ้นมา

แต่พอนึกถึงหน้าคุณนายพยอนเวลารู้ว่าก้อนกลมๆที่อยู่ในผ้าห่มคือเจ้าโชรงล่ะก็   ฮืออออ

ไม่อยากจะคิด เอาเป็นว่าแบคฮยอนจะรีบไปรีบกลับนะมินอา

แค่โผล่หน้าไป ให้ของขวัญแล้วก็อวยพรวันเกิดก็น่าจะพอแล้วล่ะ ตอนนั้นแม่คงจะยังไม่

รู้สึกปวดฉี่อะไรอย่างนั้นขึ้นมาหรอกเนอะ เมื่อกี้ที่ไปเชคก็ดูหลับลึกดีนี่นา นั่นแหละยังไง

ซะกันไว้ก่อนดีกว่าอยู่แล้ว

แบคฮยอนกระชับเป้ใบเก่งสอดสายตาไปรอบๆอย่างระวังตัว แถวนี้น่ะถิ่นคุณนายพยอน

เค้าล่ะ สายเยอะไปหมด ป้าร้านข้าวแกงตรงหน้าปากซอยนั่นก็ใช่ ลุงคนขับรถกระป๋อง

บ้านตรงข้ามนี่ตัวดีเลย

“อ้ะ แท็กซี่”แบคฮยอนก้มลงมองแผนที่ที่เพื่อนตัวเล็กจดให้ หัวเราะคิกคักกับรายมือยึกยือ

ที่ต้องเพ่งซะนาน ก่อนจะก้าวขึ้นแท็กซี่ไปอย่างปลอดภัย.......

งั้นหรอ

ถ้าคิดอย่างนั้นล่ะคิดผิดแล้วล่ะ

ร่างสูงที่มีกีต้าร์ตัวใหญ่คล้องที่ไหล่ยืนแอบหลังต้นไม้ต้นใหญ่ที่คนตัวเล็กใช้แทนบันได

เมื่อครู่มองตามร่างเล็กไปจนเห็นแค่เพียงแสงริบหรี่จากรถแท็กซี่คันนั้นก่อนก้มตัวลงหยิบ

กระดาษใบนึงขึ้นมา

พยอนแบคฮยอน ปีสองห้องบี