คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : งานวันเกิด
Pinpleng Talk
หลังจากที่ได้เห็นภาพวันนั้นมันก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา จนทำให้การใช้ชีวิตปกติของฉันมันเปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะฉันเชื่อว่าสักวันมันก็คงจะดีขึ้นและมันก็อาจไม่ใช่เร็วๆนี้
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ริมทะเลยามค่ำที่มืดสงบ แม้แต่แสงดาวก็ไม่เด่นชัดเท่ากับพระจันทร์ที่สะท้อนกับน้ำทะเลยามค่ำคืนอย่างงดงาม แต่ไม่ว่าที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้มันจะงดงามและน่ามองสักแค่ไหนภาพที่ยังคงคาอยู่ในจิตใจของฉันมันก็ยังคงชัดเจนอยู่เสมอ
“นั่งนานแล้วนะกลับกันเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”
พี่เดวิดนั่งยองๆอยู่ข้างฉันพร้อมกับผ้าขนหนูผืนไม่ใหญ่มากที่เขาเอามาห่มที่ไหล่ของฉัน ไม่ว่าฉันจะต้องพบเจอกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายหรือต้องเสียใจสักแค่ไหนก็ยังคงมีพี่ชายที่แสนดีคนนี้อยู่เคียงข้างฉันเสมอ ฉันไม่รู้หรอกว่าที่เขาดีกับฉันมากมายขนาดนี้เพราะอะไร แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังคงเป็นพี่ชายที่ดีของฉันเสมอ
“เรากลับกันเถอะ มันดึกแล้วนะ”
“พี่มีงานต่อหรอคะ?”
ฉันถามต่อทันทีที่เขาเอ่ยเรียกฉันออกจากภวังค์อีกครั้งพร้อมกับมองหน้าของเขาอย่างเอาคำตอบ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก แต่ทำเพียงแค่ยิ้มกลับมาให้ฉันอย่างอบอุ่นพร้อมกับจับมือของฉันให้ลุกเดินตามเขาไปยังรถคันหรูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลจากที่ฉันนั่งมากนัก
----------------------------------------------------------------------- 20% ---------------------------------------------------------------
“ป่าวหรอกครับ แต่เดี๋ยวเราจะไม่สบายเอา”
“แต่พิณยังไม่อยากกลับเลยค่ะ”
ฉันหันไปมองหน้าพี่เดวิดอย่างอ้อนวอนภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด แต่ไม่รู้ว่าเขาจะมองเห็นแววตาดวงนี้ไหม เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะเดินก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาคนนั้นตอนนี้
“กลับเถอะนะ เดี๋ยวไม่สบายนะ”
“แต่...”
“เชื่อพี่นะคนดี กลับบ้านกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้วนะ”
สุดท้ายฉันก็ยอมเดินตามพี่เดวิดไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ฉันนั่งที่ริมชายหาดสักเท่าไหร่ ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากจุดที่ฉันอยู่ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ไม่รู้เหมือนกันว่าระยะทางที่ใจของฉันล่องลอยไปไกลแสนไกลสักเท่าไหร่ จนไม่รู้ว่ารถเคลื่อนตัวมาอยู่ที่หน้าบ้านหลังที่ฉันไม่พร้อมจะเหยียบเข้าไปเมื่อไหร่ แต่จะให้ฉันทำยังไงได้ในเมื่อฉันทำได้เพียงแค่ต้องเผชิญกับมัน
“เดี๋ยวก่อนพิณ”
เสียงของพี่เดวิดดังขึ้นทำให้ฉันชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถ แล้วหันไปมองหน้าพี่เขาอย่างสงสัยก่อนที่พี่เขาจะเอ่ยขึ้น
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจงจำไว้ว่า ถ้าวันนี้ไม่เกิดขึ้นสักวันมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ดังนั้นจงเผชิญกับมันตั้งแต่วันนี้จะได้ไม่ต้องทรมานมากกว่านี้”
“ค่ะ”
ฉันปิดประตูรถแล้วเดินเข้าประตูบ้านที่อยู่ตรงหน้า จริงสิถ้าวันนี้ฉันไม่ยอมที่จะเผชิญกับมันและเลือกที่จะเลี่ยงกับมันไปเรื่อยๆสักวันก็คงที่จะต้องเผชิญกับมันอยู่ดี สู้ที่จะเผชิญให้เจ็บและจบไปตั้งแต่วันนี้ยังดีซะกว่าที่จะต้องทรมานให้เจ็บนานกว่านี้
ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่มีเขาคนนั้นที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด ฉันเดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใส่ใจถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาคงมองมาทางฉันอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญกับเขา ถึงแม้ว่าจะได้ยินเสียงเรียกของเขาดังตามมา แต่ก็ไม่อาจที่จะหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ได้
ติ๊ดติ๊ด
ฉันหยิมมือถือขึ้นมาดูเมื่อมีเสียงเตือนจากแอปพิเคชั่นยอดฮิตของวัยรุ่นที่ใช้ในการสื่อสารอย่างไลน์ แต่ข้อความที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอของมือถือฉันนี่สิที่ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้สุขจนสุดโต่งก็ตาม
เอสต้า’สมาย : แกพรุ่งนี้ว่างกันปะ??
เควสตี้ : ทำไมยะจะไปปล่อยผีหรือไง??
อาย : ก็พรุ่งนี้วันเกิดเอสต้านิ
จริงสิพรุ่งนี้วันเกิดยัยเพื่อนสุดน่ารักของฉันนี่นายังไม่ได้หาของขวัญอะไรเลย อย่างนี้ยัยเควสต้าจะน้อยใจไหมเนี่ย
เอสต้า : ชิ!! น้อยใจแค่นี้ก็จำไม่ได้
พิณเพลง : จะไปฉลองกันที่ไหน??
เอสต้า’สมาย : S Pub
เอสต้า : S Pub
อาย : เห็นด้วย
เอ่อ...ถ้าจะพร้อมใจกันไปขนาดนี้ฉันคงต้องไปสินะ แล้วทำไมจะต้องเป็นผับนี้ด้วยก็ไม่รู้ทั้งที่ผับที่อื่นตั้งเยอะแยะแต่ดันมาผับแห่งนี้ ถ้าฉันไปก็ต้องเจอกับเขาคนนั้นแน่เลยอ่ะ จะทำไงดีอ่ะยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาตอนนี้
--------------------------------------------------------------------- 60% --------------------------------------------------------------------
S PUB
สุดท้ายพวกเราทุกคนก็มาอยู่ในสถานที่ที่ฉันไม่อยากก้าวเข้ามาเหยียบมากที่สุดในเวลานี้ แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อทุกคนลงมติกันเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่เป็นไรไหนๆก็มาแล้ววันนี้ก็ขอฉันสนุกให้เต็มที่เลยก็แล้วกันจะได้ไม่เสียเที่ยว
“นี่ยัยพิณแกดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ”
“เถอะน่าขอวันนี้วันเดียว”
เสียงของเพื่อนฉันดังขึ้นขัดฉัน แต่ไม่มั่นใจว่าเป็นใครเพราะว่าตอนนี้ฉันก็เริ่มที่จะกรึ่มๆมากแล้ว แต่ในมือของฉันก็ยังคงมีแก้วของแอลกอฮอล์ที่พร้อมจะกระดกเข้าปากได้ทุกเมื่อ
“แกว่าวันนี้ยัยพิณมาแปลกปะ”
“นั่นสิ มาถึงก็กระดกเอากระดกเอาไม่สนใจฉันเลย”
“สงสัยอกหักมั้ง ถึงได้กระดกเป็นน้ำเปล่าขนาดนี้”
“พวกแกหยุดพูดแล้วดื่มๆเข้าไป”
ฉันไม่รู้หรอกว่าใครพูดประโยคไหน แต่ให้ประโยคที่บอกว่าฉันอกหักนี่สิได้ยินแล้วจี๊ดเลย เดี๋ยวขอฉันดื่มอีกสักแก้วสองแก้วแล้วเราไปแดนซ์กัน งานนี้ขอสนุกเพื่อปลดปล่อยเรื่องต่างๆที่วนเวียนอยู่ในหัวของฉันให้เบาบางลงไปบ้าง ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ยาวนานแต่อย่างน้อยขอเพียงชั่วคราวก็พอ
ฉันนั่งดื่มไปเรื่อยๆไม่ได้ลุกไปไหน(พูดง่ายๆคือยัยเพื่อนของฉันให้ฉันนั่งเฝ้าโต๊ะน่ะ) แต่ไม่รู้ว่าฉันนึกครึ้มอะไรที่ดันมองไปยังโต๊ะที่อยู่ตรงกันข้ามกับโต๊ะของตัวเอง สายตาของฉันก็เข้าไปประสานเข้ากับสายตาของใครไม่รู้สักคนแต่ขอบอกเลยว่าหน้าตาหล่อมากแถมยังยิ้มกลับมาให้ฉันอีกยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหลเข้าไปใหญ่ จนฉันเองก็เผลอยิ้มตามกับเขาไปด้วย โอ๊ย! ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเบลอว่าเขาหล่อจริงแต่บอกได้เลยว่ายิ้มมาทีฉันนี่อยากจะละลาย
“ชื่ออะไรครับคนสวย”
ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเดินเข้ามาตรงหน้าของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่รู้อยู่ตอนนี้คือเขายืนอยู่ตรงหน้าของฉัน และรัศมีความหล่อของเขาก็ยังคงเรียกสายตาของทุกคนที่อยู่รอบๆหันมามองเป็นตาเดียว
“พิณเพลงค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”
“ผมเจอาร์ครับ ขอนั่งด้วยคนนะครับ”
“เชิญตามสบายค่ะ”
“มาคนเดียวหรอครับ”
“มากับเพื่อนน่ะค่ะ แต่เพื่อนของพิณไปแดนซ์กันหมดแล้วน่ะค่ะ”
“งั้นผมว่าเราไปแดนซ์กันหน่อยไหมครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่เดินออกไปกับเขาคนที่เพิ่งจะได้ทำความรู้จักกันมาเมื่อสักครู่ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้ไว้ใจเขาคนนี้มากอยู่พอสมควรในระดับหนึ่ง แต่ชั่วโมงนี้ใครมันจะไปสนกันละขอฉันได้ปลดปล่อยเพื่อชดเชยที่เขาคนนั้นทำให้ฉันเศร้ามาหลายวัน ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล!!
มาลงที่เหลือให้แล้วนะ ขอโทษที่ไม่ได้มาลงให้อ่าน
แต่ถ้าไม่สนุกหรือมีข้อติอะไรก็ขอโทษด้วยนะ
ช่วงนี้หัวข้าพเจ้าไร้ไอเดียจริงๆ
ไรท์ขอฝากทุกคนเข้าไปคนไลค์ให้ไรท์หน่อยนะ
http://www.facebook.com/linestickerthemesshop
#พูดคุยกันได้ที่ alolo24250@hotmail.com
ความคิดเห็น