คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สารถาพ
หลังจากที่อาจารย์ปล่อยพอหมดคาบ ฉันก็ค่อยๆเก็บของอย่างไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะยังหาคำแก้ตัวหรือคำสารภาพอะไรที่มันพอจะทำให้ฉันโดนที่บ้านบ่นน้อยลง แต่บอกตอนนี้ได้คำเดียวเลยว่าฉันไม่มีคำแก้ตัวอะไรดีๆผุดขึ้นมาบ้างเลย
“นี่แกจะเก็บยันพรุ่งนี้เลยไหม”
ยัยมิลค์ละจากโทรศัพท์มือถือที่กำลังคุยกับหนุ่มๆอยู่ หันมาแขวะฉันเพราะว่าทุกคนเก็บของเรียบร้อยแล้ว แต่มีแค่ฉันคนเดียวที่ยังเก็บของไม่ยอมเสร็จสักที
“ก็ฉันยังไม่อยากกลับนี่นา”
“กลัวโดนด่าก็บอกมาเหอะ”
นั่นไง! ชั่งเป็นคำที่ฉันนี่แสนจะซาบซึ้งน้ำใจกับเพื่อนอย่างยัยพัทคนนี้จริงๆ แต่ละคำที่ออกมาจากปากของบรรดาเพื่อนของนี่บอกได้เลยว่าหดหู่เว่อร์ๆ
หลังจากที่ฉันลีลาทำใจก่อนกลับมาบ้านสักพัก และสุดท้ายก็ต้องมายืนอยู่หน้าบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฮือๆๆฉันละอยากจะบ้าตาย
เฮ้อ!!
ฉันถอนหายใจยาวๆก่อนจะตัดสินใจปิดประตูเข้าไปในบ้าน แต่พอฉันก้าวเข้าไปในบ้านเท่านั้นแหละ ก็เจอกับทุกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารกันอย่างพร้อมหน้า (พอดีบ้านฉันโต๊ะอาหารอยู่ถัดจากบันไดไมไม่มากเลยเห็นทุกคนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนน่ะ) ฉันทำเป็นไม่สนใจทุกคนที่กำลังมองมาทางฉัน ฉันเชื่อว่ากำลังนั่งรอผลวิชานันทนาการอย่างแน่นอน (ก็พี่ฉันสนิทกับอาจารย์สาขาคอมฯที่วิทลัยนี่นา) แต่พอฉันเดินก้าวขึ้นบันไดไปเท่านั้นแหละ...
“จะรีบไปไหนยัยเนส”
หึ! เสียงแม่ที่ไหนเสียงพี่ชายตัวดีของฉันล้วนๆ นี่สงสัยว่าจะได้รับข่าวสารมาแล้วแน่ๆเลยถึงได้ทำหน้าเอือมกับฉันขนาดนี้ พี่ชายใครเนี่ยชั่งแสนรู้จริงๆ (สรุปนี่พี่ชายหรือบ๊อกๆ)
“ว่าไงคะพี่ชายสุดที่รัก”
ฉันพูดประชดพี่ชายสุดที่รักอย่างจริงใจสุดๆอ่ะ ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มแบบฝืนสุดๆไปให้ทุกคนพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคุณพี่ชายที่อยากจะบอกเลยว่าถึงจะชอบตอกย้ำฉันไปบ้างแต่ว่าถ้าฉันผิดหรือทำอะไรไม่ถูกนะดูยิ่งกว่าแม่ฉันอีกอ่ะ
“ไม่ต้องมาอ้อน มีอะไรจะพูดไหม”
พี่ไนท์ผลักฉันออกจากตัวของเขาอย่างรู้ทันความคิดของฉัน เบื่อจังเลยมีพี่ชายแสนรู้ขนาดนี้ ฉันเลยจำใจต้องเลื่อนเก้าอีกที่อยู่ข้างๆออกมานั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฮือๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยฉันทีตอนนี้งานจะเข้าแล้ว
ฉันได้แต่นั่งนิ่งเงียบโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลย พร้อมกับทำหน้าเศร้าเป็นน้องหมาหงอยเพื่อให้บุคคลที่อยู่ตรงหน้าของฉันเห็นใจ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิดเดียว ลองคิดดูสิฉันนั่งทำหน้าเศร้ามาตั้งหลายนาทีแต่สายตาที่มองมาที่ฉันมั่นชั่งกดดันฉันมากเหลือเกิน ทำไมต้องทำหน้ากันอย่างกับว่าฉันไปฆ่าใครตายด้วยละ รู้ไหมเนี่ยว่าฉันหาคำแก้ตัวไม่ทัน T.T
“จะพูดเองหรือว่า...”
“พูดเองค่ะ”
ฉันรีบพูดเบรกพี่ชายทันทีที่พี่ชายพูคำว่า “หรือ” เพราะถ้ามีคำนี้ออกมาฉันมีความรู้สึกว่าเสียวสันหลังทุกที เพราะไม่รู้ว่าจะมามุกไหนอีก
“งั้นก็พูดมา”
พี่ไนท์พูดออกมาอย่างต้องการคำตอบที่สามารถทำให้เขาพอใจได้ด้วย เพราะถ้าเกิดว่าโกหกแม้แต่นิดเดียว บอกได้เลยว่าซวยสุดๆ
“หนูพยายามแล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าตกได้ยังไง”
“แน่ใจหรอว่าพยายามที่สุดแล้ว”
แน่นอนคำถามนี้ก็ยังคงเป็นของพี่ไนท์อย่างเดิม แต่ที่ฉันแปลกใจคือว่าทำไมวันนี้แม่ดูไม่ค่อยพูดเลย เห็นทุกทีถ้าเจออย่างนี้นะโดนบ่นจนขี้หูเต้นระบำแน่ๆ
“ค่ะ”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า ในเมื่อตกวิชานี้ไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้”
พี่ชายของฉันขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนฉันนี่ถึงขั้นกับลุ้นจนตัวโก่งเลยว่าจะโดนอะไร เพราะถ้าพี่ชายฉันคิดจะลงโทษฉันล่ะก็ต่อให้ใครหน้าไหนก็ไม่มีทางมาเปลี่ยนความคิดของเขาได้ คิดดูละกันขนาดเมื่อเทอมที่แล้วฉันไปอ้อนแฟนพี่ไนท์ให้ช่วยพูดให้ยังไม่ได้ผลเลยแถมยังโดนหนักกว่าเดิมอีก ไม่อยากจะบอกเลยว่าซวยแน่ฉัน T.T
ความคิดเห็น