คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Happy party time
~~ 06:00 PM ~~
ณ Super market
ฉันเดินซื้อของเพื่อทำอาหารในการเลี้ยงฉลองครั้งนี้ โดยมีนายปีศาจที่แต่งตัวสบายๆใส่หมวก ใส่แว่นกันแดดสีดำเพื่ออำพรางตัวเองเดินเข็นรถตามมาติดๆ นี่ขนาดเขาแต่งตัวปิดบังขนาดนี้ยังมีสาวๆซุบซิบกันจนเขาหน้ามุ่ยบ่นเบื่อตลอดทาง ฉันได้แต่เดินยิ้มเลือกของต่ออย่างไม่สนใจคำบ่นของเขา ช่วยไม่ได้อยากตามมาเอง ตอนแรกพี่ลีจุนจะมาช่วยเลือกซื้อของ แต่ไม่รู้อารมณ์ไหนของเขาถึงออกตัวว่าจะมาช่วยซื้อของเองโดยไล่ให้คนที่เหลือไปรออยู่ที่คอนโดฯของฉันก่อน แต่เขาดันเดินทำหน้ามู่ทู่ใส่ฉันที่ยังคงเลือกของทำอาหารเมื่อค่ำนี้อย่างสบายใจ
“ของเยอะแล้วนะ...พอได้หรือยัง L”
เขาถอนหายใจอย่างแรงออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก็ช่วยไม่ได้อยากขอมาเอง ^^
“นายจะบ่นทำไม”
“ก็เบื่อนี่นา”
“ไม่ได้ใช้ให้นายมาสักหน่อย”
“ L ”
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะบ่นทำไมทั้งที่ขอมาเองแต่ดันมาทำหน้ามู่ทู่ใส่ฉันซะอย่างนั้น ฉันเดินไปหยิบน้ำผลไม้เพื่อใช้เป็นเครื่องดื่มคู่กับอาหารในมื้อนี้ เพื่อจะได้กลับสักทีเดี๋ยวเขาจะจับฉันหักคอกันพอดี ฉันทำเป็นเดินผ่านพวกเหล่าบรรดาแอลกอฮอล์โดยไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่า...
“ต้นอ้อครับ~~ ”
ใช่! เขาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานผิดปกติจนต้องหันไปมองยังเจ้าของเสียงที่หยุดชี้ไปยังเหล่าแอลกอฮอล์ด้วยสายตาที่อ้อนวอนสุดๆ หึ! อย่าหวังเลยว่าจะยอมให้เอาของพวกนี้เข้าไปในห้องของฉัน!
“หยุดความคิด!”
“นะครับ...นะต้นอ้อที่รักนะ *-* ”
“ไม่-มี-ทาง”
“โห! ไม่น่ารักเลย”
เขาทำหน้ามู่ทู่อย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินตามฉันไปคิดเงินค่าของอย่างงอนๆที่ฉันไม่ยอมซื้อในสิ่งที่เขาต้องการ จนฉันอดยิ้มไม่ได้ ใครจะไปคิดว่าเซน หนุ่มหล่อบอยแบนแห่งประเทศอย่างเขาจะมาทำหน้ามู่ทู่ไม่พอใจ เพราะถูกขัดใจโดยผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขาเปิดตัวว่าเป็นหวานใจ (หลอกๆ) จนเขาเสียลุคขนาดนี้
พอเราทั้งสองคนกลับมาถึงคอนโดฯก็เห็นทั้งสาวหนุ่มนั่งดูฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานจนไม่รู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาในห้องเลย นายปีศาจเอาของที่ซื้อมาวางลงบนโต๊ะใกล้ๆกับครัว(อย่างเซ็งๆ) ก่อนจะเดินไปนั่งรวมตัวดูบอลกับเพื่อนๆของเขา โดยทิ้งให้ฉันลงมือทำอาหารอยู่คนเดียว -*-
ติ๊ง...ต่อง...ติ๊ง...ต่อง...
ป่านนี้จะมีใครมากันอีกนะ ฉันอยากจะขอบคุณหนุ่มๆ The Prince ทุกคนมากที่มีน้ำใจอย่างเหลือล้นเดินแย่งกันไปเปิดประตูให้ฉันกันทุกคนเชียว(ประชด!)
“ช่วยเปิดประตูให้หน่อยค่ะ”
“ไอ้เซนที่รักแกสั่งอ่ะ”
พี่เมลิกพูดพร้อมกับผลักนายปีศาจเบาๆ (เกี่ยงกันสุดๆ)
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ L”
“นั่งลงไปเลย! ฉันเปิดเองก็ได้!”
ฉันพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นเขาทำท่าไม่ค่อยพอใจที่จะไปเปิดประตูสักเท่าไหร่ ให้ตายเหอะ! ทำไมพวกเขาถึงได้มีน้ำใจให้กับฉันอย่างเหลือล้นจนหาที่เปรียบไม่ได้ขนาดนี้เนี่ย (โครตประชด -*-)
พอฉันเปิดประตูออกก็พบกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญและไม่คิดว่าเขาจะมาในตอนนี้เขาคนนั้นคือ พี่ต้นสน! ทำไมเขาถึงมาป่านนี้? เขามาทำอะไร?
“เอ่อฉันโทรเรียกมันมาเองแหละ”
พี่เมลิกเอ่ยขึ้นอย่างยอมรับผิด และเฉลยคำถามการมาของเขาให้ทุกคนได้คลายความสงสัยในการมาครั้งนี้อย่างชัดเจน ฉันเดินกลับไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารต่ออย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ฉันลงมือทำอาหารอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว โดยไม่สนใจอะไรรอบตัวเปรียบเสมือนกับว่าฉันอยู่ในโลกแห่งนี้แค่คนเดียว จนฉันทำอาหารทุกอย่างเสร็จพร้อมเสิร์ฟให้กับทุกคนได้ลิ้มลองอาหารที่ฉันลงมือทำด้วยตัวเอง
“อาหารหอมจัง”
นายปีศาจเข้ามากอดเอวฉันแล้วหอมแก้มหลังจากที่ปล่อยคำหวานออกมาจนฉันตั้งตัวไม่ทัน ฮึ่ย! ชอบจริงๆเลยเข้ามาเงียบๆแล้วฉวยโอกาสฉันแบบนี้ เชื่อเขาเลยจริงๆ
“ปล่อย...อายคนอื่นเขาบ้างก็ได้”
ฉันพยายามแกะมือของเขาออกจากเอวของฉัน แต่ยิ่งฉันพยายามมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกอดฉันแน่นมากขึ้นเท่านั้น ให้ตายเหอะ! คนอย่างเขาเนี่ย -////-
“เอ่อ...ทั้งสองคนครับมานั่งกินข้าวเถอะ ฉันมองแกสองคนแล้วพวกฉันไม่อิ่มด้วยนะโว่ย!”
พี่ลีจุนเจ้าเก่าเจ้าเดิมที่ชอบแซว พร้อมกับลูบห้องเหมือนกับเด็กๆที่รอกินข้าว นายปีศาจนี่ก็เหมือนกันไม่คิดจะอายบ้างเลยหรือไงนะทั้งที่พี่ชายของฉันก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ตั้งสองคน จนฉันอยากจะแทรกแผ่นดินหนีด้วยความอายอยู่แล้วเนี่ย-///- ฉันไม่ใช่เขานะที่จะทำตัวไม่สะทกสะท้านอะไรเลยน่ะ
“ไปนั่งกินข้าวกันดีกว่านะ”
ฉันแกะมือของเขาออกจากเอวของฉันก่อนที่จะเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับทุกคนที่กำลังนั่งรออยู่ ที่มองมาทางฉันที่ร่วมใจกันฉันที่ให้ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนี้สักหน่อย L
“ฉันว่าเราลงมือกันเถอะ...ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะ J”
พี่ลีจุนพูดพร้อมกับชูช้อนและส้อมขึ้นมาเหมือนเด็กๆแต่ก็น่ารักดี (เริ่มหลงใหลในรอยยิ้ม -///-)
“หลงรอยยิ้มมันหรอ”
เสียงนิ่งๆของนายปีศาจที่เข้ามากระซิบข้างหูอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ จนฉันต้องหุบยิ้มแล้วทานอาหารต่ออย่างเซ็งนิดๆ แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้มีวันนี้ มันเป็นวันที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่เป็นอีกหนึ่งแรงที่ทำให้ฉันที่มีความสุขอย่างนี้ ภาพเหล่านี้จะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไปต่อให้พรุ่งนี้เกมของฉันและเขาจบลง โดยไม่มีโอกาสที่ฉันจะได้นั่งอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เติมสีสันให้กับชีวิตที่จืดชืดของฉัน ภาพเหล่านี้จะอยู่ในใจของฉันตลอดไปไม่มีวันลืม
เช้าวันใหม่
เมื่อวานหลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อยก็นั่งคุยนั่งดื่มกันอย่างสนุกสนาน(แอลกอฮอล์โดยฝีมือพี่ชายของฉันเอง -*-) และทุกคนก็นอนเรียงรายกันอยู่ในห้องของฉัน พอฉันลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกับว่ามีใครมานอนอยู่ด้วย ทว่า...
“นาย!”
พอหันหลังไปมองก็พบกันเขาที่นอนกอดฉันอยู่ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้างหนึ่ง ใช่! เขาคือนายปีศาจเซน แต่ว่าทำไมเขาถึงได้มาอยู่บนเตียงกับฉันได้ละเนี่ย แล้วคนอื่นไปไหน! ฉันรีบสำรวจตัวเองแต่เสื้อผ้าก็อยู่ครบไม่มีชิ้นไหนขาดหายไป เฮ้อ...โล่งใจ แต่ไม่สิ! ถ้านายนี่อยู่กับฉันในห้องแล้วทุกคนที่เหลือละไปไหนกันหมดทำไมถึงปล่อยให้เขาเข้ามาอยู่ในห้องของฉันอย่างนี้ได้เนี่ย! ฉันจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องก็พบว่าทุกคนยังนอนเรียงรายกันอยู่ในห้องของฉันเหมือนเดิม ฉันเลยเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อปลุกเขาขึ้นไปช่วยกันทำอาหาร เมื่อวานก็ปล่อยให้ฉันทำกับข้าวคนเดียวคอยดูนะอาหารเช้ามื้อนี้ฉันจะต้องลากเขาขึ้นมาช่วยฉันทำให้ได้
“เซนคะ...ตื่นมาช่วยอ้อทำกับข้าว”
“อื้อ~”
เขาทำท่าทางงัวเงียไม่ยอมตื่นแถมยังพลิกตัวหนี เฮ้อ...คนอะไรปลุกยากเป็นบ้า
“เซนอ่ะลุกได้แล้ว...มาช่วยอ้อทำกับข้าวก่อน”
“แต่ยังง่วงอยู่เลยนะ”
เขาพลิกตัวกลับมาตอบฉันแล้วกอดเอวฉันที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆฉันที่ยังไม่ยอมลืมตา
“ตื่นมาทำกับข้าวช่วยอ้อหน่อยนะคะ”
“แต่ผมขอนอนต่อได้ไหมครับJ”
“ไม่ได้...ตื่นมาช่วยหน่อยนะ”
“ก็ได้ครับJ”
เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาหอมแก้มฉันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่เขาฉวยโอกาสกับฉัน แต่ทำไมครั้งนี้ฉันถึงยอมให้เขาฉวยโอกาสกับฉันนะ ยิ่งอยู่ใกล้เขาทุกวัน ยิ่งเขาทำตัวน่ารักกับฉันมากขึ้นทุกวันอย่างนี้สภาพหัวใจของฉันมันเริ่มไม่ปกติแล้วสิเนี่ย ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ฉันจะต้องแพ้เขาแน่ๆเลย ไม่นะหัวใจอย่าหวั่นไหวกับคนอย่างเขา เพราะเขาทำดีกับฉันเพียงเพราะเกมและทุกอย่างที่เขาทำกับฉันมันคือความหลอกลวงทั้งหมด มันเป็นเพียงแค่เกมเท่านั้นทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่เกมเท่านั้นจำไว้!
ฉันส่ายหัวเพื่อสะบัดความคิดและความรู้สึกทุกอย่างที่อาจทำให้ผู้แพ้ในเกมนี้คือฉันเองแน่นอน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเตรียมอาหารเช้าให้กับทุกคนที่ เอ่อ...นอนเป็นผ้ากองรวมกันจนหมดสภาพความเป็นบอยแบนมันเป็นสภาพที่หาดูได้ยากมากขอบอกเลย ฉันลงมือเตรียมของเพื่อทำอาหารที่ง่ายๆรับเช้าวันใหม่ให้กับทุกคนอย่างอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ถึงได้ทำให้ฉันยิ้มอย่างมีความสุขได้ขนาดนี้
“มีอะไรให้ผมช่วยครับ”
เขาพูดพร้อมกับซุกหน้าอยู่กับต้นคอของฉัน จนฉันต้องหันหน้าไปมองเขาที่นิ้มหวานจนอัตราต่อการเต้นของหัวใจฉันมันแรงผิดปกติด้วยสายตาดุๆแต่คนอย่างเขาก็ไม่คิดจะรู่สึกสะทกสะท้านอะไรเลยสักนิดเดียว แถมยังฉวยโอกาสหอมแก้มฉันอีกด้วย อยากบ้าตาย! ทำไมเขาไม่คิดจะอายหรือรู้สึกสะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเองบ้างเลย ทำไมหัวใจของฉันต้องมาเต้นแรงกับความรู้สึกที่เขามอบให้ขนาดนี้ด้วยเนี่ย โอ๊ย! ต้นอ้อน้อยอยากเป็นลม
“มาช่วยทำแล้วนี่ไงทำไมต้องทำหน้าดุด้วย”
“ให้มาช่วยทำ...ไม่ใช่ให้มาฉวยโอกาส”
“โอ๊ย!”
ฉันพูดพร้อมกับหยิกลงไปที่หลังมือของเขาอย่างแรงจนเขาร้องโอ๊ย พร้อมกับเดินทำหน้ามุ่ยไปยังผักที่ฉันเอาออกมาเตรียมไว้ เพื่อให้เขาช่วยหั่นทำความสะอาดให้จะได้ลดเวลาในการทำอาหารของฉันลงไป จะว่าไปเวลาที่เขาช่วยทำกับข้าวนิ่งๆ ไม่กะล่อนก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้ๆ!ฉันจะมาชื่นชมศัตรูในเกมจนทำให้หัวใจหวั่นไหวอย่างนี้ไม่ได้ โอเค! ฉันยอมรับว่ามีความรู้สึกหวั่นไหวกับคนอย่างเขา แต่คำว่าเกมมันยังค้ำคอฉันอยู่จนไม่กล้าที่จะบอกใครได้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับเขา ฉันเองก็อยากที่จะบอกความรู้สึกทุกอย่างนี้กับเขาทุกอย่างมันจะได้จบลงสักที แต่มันก็ยังทำในตอนนี้ไม้ได้เพราะคำว่า ‘ผู้ชนะ’ ที่มันต้องเป็นของฉันและคำว่าศักดิ์ศรีของฉันที่มันบังคับให้ฉันต้องเป็นผู้ชนะวายร้ายอย่างเขาในเกมนี้
~~ ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก...ความรักที่แท้จริง...ไม่มีอะไรแน่นอน ~~
ใครโทรมาแต่เช้าวะเนี่ย! ชอบจังโทรมาหากันตอนที่ฉันไม่ได้อยู่กับโทรศัพท์เนี่ย ไอ้ตอนที่อยู่กับโทรศัพท์นะไม่เคยมีใครคิดจะโทรมาหากันเลยด้วยซ้ำ ฉันล้างมือแล้วหันหลังกลับไปเอามือถือที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างๆเขา แต่ทว่า...
“ฮัลโหลครับ”
ใช่! เขารับสายแทนฉันไปแล้วพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน แสดงว่าสายที่โทรมาต้องทำให้เขาไม่พอใจอย่างแรงแน่นอนถึงมองมาทางฉันอย่างนี้
“ได้ครับ...ครับ...เดี๋ยวบอกให้ครับ...ครับสวัสดีครับ”
ติ๊ด...
ขอบคุณนะที่รับและวางให้ แต่ฉันไม่ต้องการ! ฉันเดินเข้าไปหยิบมือถือที่เขาตั้งข้างๆไม่ห่างจากตัวเขามากนัก แต่ความเร็วของฉันก็ยังแพ้เขาที่รีบหยิมมือถือให้ห่างจากฉันออกไปอีก ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจแต่กลับเหยียดยิ้มอันชั่วร้ายที่แอบแฝงไปด้วยความสะใจและชัยชนะที่ทำให้ฉันไม่พอใจกับการกระทำของเขา ฉัน(จำใจ) หันมาทำอาหารเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ความจริงแล้ว ภายในของฉันมันชักจะทนไม่ไหวกับการกระทำของเขาแล้ว
“ใครทำอะไรหอมแต่เช้าเลย”
เสียงของใครบางคนในบรรดาหนุ่มๆที่นอนเรียงรายกันอยู่เอ่ยขึ้น
“ไอ้ลีจุนมาช่วยฉันเลย”
นายปีศาจเอ่ยชวนเพื่อนที่เพิ่งตื่นขึ้น และเป็นการบอกว่าเจ้าของเสียงที่ทักทายกันในยามเช้าอย่างนี้คือใคร ซึ่งมันไม่ใช่เสียงของฉันและนายปีศาจอย่างแน่นอน
“แกเป็นแฟนก็ช่วยไปดิ”
“งั้นแกไม่ต้องกิน”
“ฉันกินีมือน้องสาวไม่ใช่แก”
“เสียงดังกันทำไมแต่เช้าวะ!!”
เสียงอันคุ้นหูของพี่ชายคนใหม่ที่มานิ่งๆแต่รับรู้ได้ถึงอำนาจที่น่ากลัวจนสามารถสยบทุกสิ่งอย่างได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องลงไม่ลงมือ (ไม่งั้นยาว)
“ไม่ต้องโวยวายเลยแกไอ้เจโรม...มาช่วยกันเลย”
ฉันเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าเขาจะเรียกให้ทุกคนขึ้นมาช่วยทำให้เสร็จเร็วขึ้น หรือว่ามาป่วนฉันแน่ก็ไม่รู้นะเนี่ย
“เออๆ ขอเวลา 5 นาที”
ฉันเอาอาหารมาวางลงบนโต๊ะหลังจากที่ตักใส่จานเรียบร้อยแล้ว พอมองไปรอบๆก็ไร้ซึ่งวี่แววของพี่ต้นสนทั้งที่เมื่อคืนยังอยู่อยู่เลย แต่ทำไมพอเช้าแล้วหายปอย่างนี้ไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยหรือไงนะ
“มองหาใคร”
เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองมทางฉันอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แล้วทำไมฉันต้องกลัวกับน้ำเสียงและแววตาของเขาด้วยเนี่ย!
“มอง...มองหาพี่ต้นสน”
“มันกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“อ่อ...งั้นหรอ”
เฮ้! แล้วทำไมฉันต้องไปต่อไม่ถูกด้วยเนี่ย ทั้งที่ทุกทีฉันต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ไหงวันนี้ถึงได้ยอมแพ้ง่ายจัง-///- ทำไมหัวใจของฉันต้องเต้นแรงจนผิดปกติอย่างนี้ด้วยเนี่ย ไม่นะ! เขามีอิทธิพลอะไรกับหัวใจของฉันขนาดนี้ ถ้ายังคงเป็นอย่างนี้อยู่มีหวังฉันได้แพ้แน่ๆเลย ไม่นะ! ฉันต้องไม่แพ้ >.<
“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงก็พบกับพี่เจโรมที่มายืนอยู่ข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กลุ่มนี้เขาเป็นอะไรกันนะถึงได้ชอบเข้ามากันเงียบๆไม่ยอมให้ซุ่มให้เสียง
“พี่ทำเป็นหรอคะ”
ฉันมองหน้าคนที่ขออาสาช่วยฉันทำอย่างประหม่าเล็กน้อย กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มีเลศนัยของเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นๆเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะลงมือพลิกเมนูที่แสนธรรมดาของฉันให้ดูน่ากินยิ่งขึ้น อยากบ้าตายผู้ชายอะไรไม่รู้ หล่อเท่น่าหลงใหล แถมยังทำอาหารเก่งอีก ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ชายนะจะยอมแพ้ในเกมนี้แล้วหันมาจีบเขาเลยอ่ะ น่ารักน่าฟัดขนาดนี้เอาใจน้องคนนี้ไปเต็มๆเลยพี่ -///-
“ยิ้มอะไร”
โอ๊ย...อย่ายิ้มอย่างนี้สิเดี๋ยวก็ละลายกันพอดี
“ยังไม่หยุดอีก”
“ก็อ้อมีความสุขจะให้ร้องไห้หรือไง L”
“เฮ้อ...จริงๆเลยนะเราเนี่ย J”
พี่เจโรมเอามือมาขยี้หัวของฉันอย่างเอ็นดูพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์อย่างน่าหลงใหล ก่อนจะเอาเมนูสุดท้ายไปวางลงบนโต๊ะที่มีหนุ่มๆรอทานอาหารอยู่ ก่อนจะลงมือทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข สุขที่จะไม่มีวันลืมไปจากใจตลอดกา การที่ฉันได้พบเจอความจริงว่ามีพี่ชายอีกหนึ่งคนก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกแย่สักนิด แต่มันกลับทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้นไปอีก ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้ถึงความหมายของคำว่า ‘ค่าของชีวิต’
ความคิดเห็น