คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอกย้ำ
"เฮ้ยๆๆๆ ฉันว่าฉันจำได้นะว่ามีคนบอกว่าเทอมนี้จะไม่ตกวิชานันทนาการนะ"
"ใช่ๆ เห็นมั่นมากซะด้วยนะ"
ฮือๆๆๆๆๆ ยัยเพื่อนบ้าอย่ามาตอกย้ำกันนักได้ไหมล่ะคนยิ่งเครียดๆอยู่ วิชาอื่นมีตั้งมากมายทำไมไม่ตกดันมาตกวิชานี้อีกแล้วเนี่ย แค่เทอมที่แล้วก็มากพอแล้วแต่ทำไมต้องมาตกเทอมนี้อีกเนี่ย แถมยังประกาศอย่างมั่นใจต่อหน้ายัยพวกนี้อีกว่าเทอมนี้ฉันจะไม่ตกแล้วไหงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเนี่ย
โอ๊ย!! ซวยเป็นบ้าเลยวันนี้ทั้งล้มไปตีสนิทกับพื้น ทั้งตกวิชานันทนาการ แถมยังต้องมานั่งจ๋อยสนิทให้ยัยพวกนี้จิกกัดอีก ถ้าจะซวยขนาดนี้ฆ่ากันเลยเหอะ T.T
“นี่จะนั่งเป็นหมาหงอยอีกนานปะ มีเรียนนะไม่ได้ว่าง”
ช่วยนั่งนิ่งๆได้ไหมล่ะยัยมิลค์ นั่งคุยกับสามี(ใช้เพราะสนิทกันน่ะ)อย่างเงียบๆคนเดียวก็ดีอยู่แล้ว ยังไม่วายมาแขวะฉันอีก ถ้านั่งเงียบๆอย่างเดิมก็ไม่มีใครเขาหาว่าเป็นใบ้หรอกนะยัยบ้าเอ๊ย!!
“สงสัยจะฟินรุ่นพี่อยู่มั้ง ”
“พูดอะไรของแกว่ะ เพ้อเจ้อว่ะ”
ฉันบอกปัดยัยเพื่อนตัวดีที่ไม่เคยให้กำลังใจฉันเลยนอกจากคำตอกย้ำและเหยียบจนฉันที่แทบจะจมดิ่งลงสู่ธรณีอยู่แล้วเนี่ย
ฉันเลยรีบหยิบของของฉันก่อนจะรีบลุกเดินเพื่อไปยังห้องเรียนโดยไม่สนใจยัยพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย ถ้าจะบอกว่าฉันกำลังเขินรุ่นพี่คนนั้นอยู่ละก็ไม่ใช่หรอกนะ แต่ว่าฉันกำลังหาวิธีบอกที่บ้านยังไงไม่ให้โดนไอ้พี่ชายบ้าที่ไม่เคยเข้าข้างน้องสาวอย่างฉันไม่มาตอกย้ำฉันไปมากกว่าการที่จะโดนแม่บ่นเรื่องนี้ ก็ลองคิดดูสิตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ฉันยังไม่เคยผ่านวิชานี้เลย T.T
อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าวิชานี้มันยากยังไง ฉันจะบอกให้ก็ได้นะว่าทำไม ก็วิชานี้มันเชื่อมกับกิจกรรมต่างๆของทางวิทลัยไม่ว่าจะเข้าแถว หรือกิจกรรมสำคัญต่างๆ เช่น วันครู วันพ่อ วันแม่ เป็นต้น แต่ถ้าเกิดว่าเราไม่เข้าอะไรสักอย่างหรือว่าขาดเข้ากิจกรรมอะไรแม้แต่อย่างเดียวก็ถือว่าตกวิชานี้ แต่เท่าที่ฉันจำไม่ผิดฉันก็ไม่ได้ขาดอะไรนี่นา แล้วทำไมฉันถึงได้ไม่ผ่านวิชานี้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตลอดคาบบ่ายตั้งแต่ฉันเดินข้ามานั่งที่ห้องเรียนนี้ฉันก็ได้แต่นั่งใจลอยคิดหาข้ออ้างว่าจะพูดยังไงกับที่บ้านดีถึงจะไม่โดนด่าจนฉันลืมตำราเรียน ก็ลองคิดดูละกันคำว่าบ่นหูชายังน้อยกว่าแม่ฉันอีก แถมไอ้พี่ชายบ้าก็ไม่เคยคิดที่จะเข้าข้างน้องบ้างเลย
“เฮ้ๆ นี่แกหลับในปะเนี่ย”
เสียงของยัยเพื่อนพัทที่นั่งอยู่ข้างๆฉันถามขึ้นพร้อมกับใช้ปากกาสะกิดฉันจนทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันหน้าไปมองคนข้างๆที่กำลังทำหน้าอย่างลงสัยสุดๆ
“ป่าวเว่ย ฉันก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
ฉันทำเป็นบอกปัดไม่สนใจอะไรยัยเพื่อนบ้า ก่อนจะทำเป็นหันไปสนใจบนกระดานที่อาจารย์กำลังสอนอยู่ แต่ขอสารภาพตามตรงเลยนะว่าตาที่ฉันกำลังจ้องที่กระดานอยู่ แต่หัวของฉันไม่ได้มีเรื่องที่อาจารย์กำลังสอนเลยสักนิดมีแต่คำแก้ตัวล้วนๆเลย
“แกกำลังหาคำแก้ตัวอยู่ใช่ไหม??”
ฉันหันหน้าไปมองหน้ายัยพัทที่เสนอความคิดเห็นออกมาอย่างตรงประเด็นและจี้ใจฉันคนนี้สุดๆ เรื่องที่เดาใจคนอื่นละแม่นนักนะ
“ก็ใช่น่ะสิ เนี่ยไม่รู้จะใช้คำไหนให้โดนด่าน้อยที่สุดเลยเนี่ย”
“ฉันว่านะ แกจะใช้คำไหนแกก็โดนอยู่ดี”
“นี่แกจะตอกย้ำฉันทำไมเนี่ย”
ฉันทำสีหน้าอย่างไม่ค่อยปลื้มกับคำอวยพรจากยัยเพื่อนบ้าของฉันสักเท่าไหร่ แต่จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะก็ในเมื่อยัยนี่ดันพูดถูกทุกคำเลยนี่นา
“ความจริงไม่ใช่หรือไง”
ชิ!! ยัยเพื่อนบ้าช่วยพูดให้ฉันมีกำลังใจ มีความหวังที่จะเอาตัวรอดหน่อยไม่ได้เลยหรือไงกันนะ ดูสิมาแต่ละคำชังบันเทิงใจเสียจริง เหอะ!! คอยดูนะอย่าให้ถึงคราวฉันที่จะต้องเป็นผ่านเหยีนยย้างละกันแม่จะเอาให้จมดินจนหาทางขึ้นมาด้านบนไม่ถูกเลยคอยดู
“อ้าวเดี๋ยวค่อยคุย เรียนก่อนๆ”
นั่นไงโดนเข้าแล้วไง อยู่ดีๆไม่ว่าดีดันหาเรื่องใส่ตัวจนได้ นั่นไงจ้องมาตาไม่กระพริบเลยโดนวิชาไหนไม่โดนดันมาโดนวิชาภาษีที่เรียนทีนี่เรียกหาที่นอนกันเลยทีเดียวความที่เรียนสนุก บอกได้คำเดียวเลยว่าฉันเนี่ยประชดล้วนๆ -*- ไม่ได้มีคำไหนที่มันเป็นความจริงออกมาจากใจของฉันเลยแม้แต่คำเดียว
ความคิดเห็น