คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 5 100%
พิมพาาน์แทบหมสิไปับสัมผัสรุเร้า แม้ะหวาลัวแ่เธอ็พยายามบอัวเอให้่อสู้ับมัน หิสาวพยายามิ้นรนผลัไส...้วยสารพัวิธีที่ิว่ามันะนำอิสรภาพมาให้...แู่เหมือนพละำลัอันมหาศาลที่เยมีลับเหลือเพียน้อยนิ หนำ้ำมือที่ผลัไสอย่าสะเปะสะปะนั่นลับสร้าวามเร่าร้อนให้ับเนื้อผิวแ็แรนเหมือนมันำลัยั่วยุอารม์อายหนุ่มให้ทะยานไป้าหน้า
...ไม่...ันำลัะาย...หิสาวบอับัวเออย่าสิ้นหวัเมื่อไม่อาผละหนีออาารรุรานอันร้อนระอุนทำให้ลมหายใอเธอาวิ่น
แม้อนุสิอันเลือนราะบอให้เธอยอมำนนับวามายที่ืบลานใล้เ้ามาทุะ แ่สัาาลับไม่เป็นเ่นนั้น...เพราะเมื่อเธออบรับารรุรานและเผลอโลแล่นไปามัหวะนุ่มหวาน ลมหายใทำท่าะหมสิ้น็ถูเิมเ็มนมีเสียหอบัออมาาทรวามที่ไหวสะเทือน
ารอบโ้นั้นสร้าวามพึพอใให้ับโอเียเป็นอย่ามานเาเผลอรวราอย่ารัวน
และมันำลัเพิ่มระับวามเร่าร้อนึ้นทุะ ่าาพิมพาาน์ที่พยายามบอัวเอว่ารัเียเสียน่าเลียนั่นแ่สัมผัสรุมเร้าเ็มไป้วยอารม์อันลึล้ำลับทำให้เธอสั่นเทาไปทั้ร่า...
โอเียใ้วามัเนโลมเร้าอารม์อหิสาว ทั้หยอเย้าับวามสาวอันเปล่ปลั่บริสุทธิ์ประุน้ำทิพย์อย่าพิศวาสและพึใ...ายหนุ่มบเบียริมฝีปาแล้วูลืนลมหายใอหิสาว้วยวามเร่าร้อนอีเท่าัว...เมื่อพอใึถอนริมฝีปาออ้าๆ
แล้วยิ้มในสีหน้าเมื่อไ้ยินเสียสูลมหายใราวับเพิ่้นหาอาาศเออนในอ้อมอ
“เห็นไหมว่าผมบารลมหายใอุไ้...” โอเียบอเสียราวับนเพิ่วิ่เ้าเส้นัยแล้วทำลายสถิิโลอย่าไอย่านั้น
“มันวรเรียว่าวาม่ำทรามมาว่า”
หิสาวัฟันอลับไป้วยำพูที่ิว่าสาสมแล้วับสัมผัสอันน่ายะแยนั่น
“วาม่ำทรามั้นหรือ...ไม่เอาน่า...” เาหัวเราะ้วยเสียทุ้ม่ำ
ะไล้มือ้าหนึ่มาุมระับทรวอเปล่ปลั่เ็มวัยสาวอย่าย่ามใ...
“หยุ...หยุนะ...”
เธอิว่าเสียที่แผออไปะ้อันทำให้มือหยาบ้านั่นหยุารระทำอันาบวย แ่มันลับลายเป็นเพียเสียสะอื้นโหย...
“แน่ใเหรอว่า้อารแบบนั้น...บอสิว่าุไม่้อารวามสุที่ผมำลัหยิบยื่นให้” เสียอเาเือ้วยอารม์ละมุนละไมในยามโลแล่นอยู่ในห้วเสน่หา
“สาบานว่าันไม่้อาร...” บอ้วยลมหายใสะท้านไหว...
“ล้าปิเสธับวาม้อารอันร้อน่า...ทั้ๆ หัวใอุร่ำร้อ้อารผมนแทบอยาะทรุลราบรานและอให้ทุอย่าเินหน้าั้นหรือ” ระิบแล้วหัวเราะน้อยๆ
เมื่อสัมผัสไ้ถึวาม้อารในเบื้อลึที่ถูระุ้น้วยั้นเิอเา
“ไม่...ันไม่้อาร...”
“ปาไม่แ่ร่าายลับสะท้านไหวราวับิ่ไม้ถูแรลมนี่นะ...อย่าปิเสธเลยเพราะมันไม่ไ้่วยปิบัวาม้อารอุไ้หรอสาวน้อย...”
พอพูบพิมพาาน์็้อเบิาโพล
ริมฝีปาที่อ้าะประท้วสั่นระริ
เมื่อฝ่ามืออเาระับโลมไล้แผ่วเบาไปามวามสะท้านสะเทือน้ำแล้ว้ำเล่า และมันำลัทำให้หัวใอเธอเ้นระรัวอยู่ภายใ้ฝ่ามืออเา...
“เห็นไหมว่าร่าายอุมันพร้อมนาไหน”
เาบอเสียเยาะ่อนะสูลมหายใเ้าปออย่าหุหิ...่อนะสบถเสียัยิ่ว่าประทัแเมื่อมีเสียโทรศัพท์ัััหวะึ้นมาเป็นรั้ที่สอ...
และทันทีที่ร่าแร่ผละห่าพิมพาาน์็ทรุฮวบนเือบะลไปนอนออยู่บนพื้นถ้าวแนแ็แรไม่ว้าเอาไว้เสีย่อน...
...ันหวัว่าสิ่ที่ไอ้บ้าวาลาสรายานมัน้อเป็นเรื่ออาบาายพอะรัษาีวิอมันไว้ไ้...เาบอับัวเอหลัาวาร่าไร้สิอพิมพาาน์ลบนเีย...พอรับสายายหนุ่มึถาม้วยน้ำเสียเ็มไป้วยวามุนเียว...่อนะนิ่วหน้าเมื่อไ้ยินสิ่ที่อีฝ่ายำลัรายาน...
พอเห็นว่าำรายานอวาลาสมีวามสำัพอโอเียึพยัหน้าับัวเอ
หลัาทราบรายละเอียอปัหารามทั้สออายหนุ่มบแน่น
และอีไม่ี่วินาทีเา็ออำสั่้วยเสียทรอำนาว่า... “เี๋ยวันไป...ระหว่ารอ่วยบอให้มันรีบๆ
สูอาาศเ้าปอะเพราะันะให้เวลามันหายใอีแ่รึ่ั่วโมเท่านั้น”
“เอ่อ...ุโอเียยัมีอีเรื่อหนึ่”
เมื่อเ้านายทำท่าะยุิบทสนทนาวาลาสึรายาน่าวหัว้อใหม่
“มีอะไรอีล่ะ”
“ือ...เวร่าแ้ว่านายท่าน้อารพบุ”
“ันบอนายไปแล้วไม่ใ่หรือว่าเราะึ้นฝั่ในอีสอวัน้าหน้า”
“แ่...” แม้ะหวาหวั่นับวามเ็าอบุรุษนามบอริสแ่น้ำเสียแ็ร้าวอเ้านายในเวลานี้็น่าลัวพอัน
เมื่อไม่สามารถัำสั่อใรไ้วาลาสึถ่ายทอำสั่อบอริสึ่บอผ่านบอี้าร์สาวสวยอีทีแล้วนิ่รอฟัำอบาปลายสายอยู่รู่ให่
“เาบอับนายอย่านั้นหรือ” ายหนุ่มถามลับเสียห้วนและเมื่อปลายสายยืนยันเสียสบถ็ัึ้น
“บับ! โอเันไป็ไ้”
หลัสิ้นสุบทสนทนาายหนุ่มโยนโทรศัพท์ลบนโฟาอย่าหุหิ แล้วเบนสายาไปยัร่าเปล่าเปลือยใ้ผ้าห่มแล้วพ่นลมหายใออมา...แม้รู้สึเสียาย่วเวลาที่ถูสัเพราะบอริสยื่นำาว่าถ้าเาไม่ไปพบอีฝ่ายะเินทามาพบเา้วยัวเอ
แ่เมื่อนึถึวามไ้เปรียบเาึระิบับัวเอว่า...เอาน่าหล่อนยั้ออยู่ที่นี่...และะอยู่ราบเท่าวามพอใอเา...เอาไว้ลับมา่อยเริ่มใหม่็ไ้...โอเียยิ้มให้ับเวลามีอยู่เหลือเฟือนั้นอย่าพอใ
ความคิดเห็น