เสียงสายลมหวีดหวิวที่กำลังบรรเลงทำนองขับกล่อมอยู่บนท้องฟ้า  มันคงกำลังปัดเเกว่งเพื่อให้สัตว์และสิ่งมีชีวิตทุกตัวมีความสุขตามท่วงทำนองของมัน  ท่วงทำนองจะไพเราะได้จำเป็นจะต้องมีตัวโน๊ตหลากหลายตัวเข้ามาเรียงรายอยู่ในท่วงทำนองนั้นๆ  แต่ถ้าวันใดสายใยของตัวโน้ตตัวใดขาดไป  ตัวโน้ตบางตัวก็คงจะอยู่ไม่ได้  อีกไม่นานท่วงทำนอนองบางช่วงก็คงหายไป..เหมือนชีวิตของฉัน
    ฉันกับเมฆเป็นเพื่อนรักที่ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนกันนัก  บ่อยครั้งฉันมักตั้งคำถามกับตัวเองว่า  คนที่ชีวิตมีแต่หนังสืออย่างฉันจะมาผูกพันและเป็นเพื่อนสนิทกับคนที่เป็นเด็กกิจกรรมได้อย่างไร  อาจเป็นเพราะความสดใส  ร่าเริง  ของเขาที่ฉันไม่เคยมีและเฝ้าตามหามาตลอดก็ได้  ที่เป็นตัวชักใยดึงดูดฉันเข้าไปหาเขา  เขาเก่งดนตรี  กีฬา  และกิจกรรมต่างๆทุกประเภท  แต่มีเพียงเรื่องเดียวที่เขาจะต้องหันหน้ามาหาฉันทุกทีคงเป็นเรื่องเรียนสินะ  ฉันมักจะชอบฟังเวลาเขาเล่นกีตาร์  เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่า  ฉันกำลังท่องอยู่บนโลกในจินตนาการของเขา  เมฆเคยบอกกับฉันว่า ชีวิตของเราก็คือท่วงทำนองของบทเพลงที่ดำเนินต่อไป  และคนที่เรารู้จักก็คือตัวโน๊ตมากมายที่มีอยู่หลากหลายนับไม่ถ้วน  หนึ่งในนั้นก็คงจะมีตัวเขาเองอยู่ด้วยและถ้าเป็นอย่างนั้นเม่นเคยบอกว่าฉันจะเป็นตัวโน๊ตที่สำคัญ  และจะเป็นตัวที่ผูกพันอยู่กับเขาตลอดไป  ฉันดีใจมากที่เมฆยกย่องฉันขนาดนั้นและฉันเองก็มีความสุขมากเช่นกันที่ทำให้เมฆมีความสุขได้  เวลาผ่านไปนานเท่าไรฉันก็ยังเป็นคนสำคัญของเมฆอยู่ตรงนี้  ฉันบอกได้เพียงว่าเมฆก็เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของฉันเช่นกัน
    แต่แล้วอะไรกันนะที่ทำให้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป  ฉันกับเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแต่ในทุกๆวันของเรากับมีอีกบุคคลแทรกกลาง  เมฆเริ่มพูดถึงคนชื่อฟ้าให้ฉันฟัง  และปรึกษาฉันต่างๆนานาในเรื่องที่เกี่ยวกับฟ้าทุกอย่างราวกับว่าเมฆสนใจคนชื่อฟ้าอย่างนั้น  ฉันทำได้เพียงให้คำปรึกษาเขาแม้จะสงสัยว่าฟ้าเป็นใครก็ตาม  ฉันเริ่มสังเกตว่าทุกๆวันของเมฆเริ่มเปลี่ยนไป  ทุกๆวันของเมฆไม่กได้หมดไปกับดนตรีและกีฬาอีกแล้ว  เมฆเอาแต่คุยโทรศัพท์และเล่นอินเตอร์เนตตลอดเวลา  ทุกๆวันที่เคยกลับด้วยกันเมฆก็บ่ายเบี่ยงทุกครั้งบอกเพียงว่าจะไปรับฟ้า  โทรศัพท์ที่เขาเคยโทรหากลับไม่มีมาอย่างเก่า  มีมาแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องของฟ้าอีกเช่นกัน  เรื่องเรียนฉันคงไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้วเพราะเขาบอกว่าฟ้าจะช่วยเขาติวหนังสือ  ฉันไม่เข้าใจว่าเมฆทำไมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้  ทำไมเมฆถึงไม่แคร์ฉันเหมือนเก่าเลย  และผู้หญิงชื่อฟ้าคนนั้นเป็นใครทำไมเมฆถึงให้ความสำคัญกับเขาขนาดนี้  พอคิดว่าฟ้าสำคัญสำหรับเมฆน้ำตามากมายก็พร้อมใจกันใหลออกมามากมายไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  ฉันคงทำได้แค่ร้องไห้และให้คำปรึกษาเขาได้เท่านั้นใช่ไหม  ฉันคงเป็นเพียงคนสำคัญที่ถูกลืมไปแล้ว  น้อยใจ  เสียใจ  และปวดใจมากมาย  ฉันไม่เข้าใจเมฆและความรู้สึกตัวเอง  ว่าฉันเป็นอะไรไปทำไมต้องแคร์เมฆขนาดนี้ด้วย  ฉันไม่เข้าใจ
    เมฆเงียบหายจากฉันไปนานพอสมควรก่อนจะกลับมายืนตรงหน้าฉันแล้วยิ้มให้ฉันเหมือนเคย  ฉันใจชื้นขึ้นมาและหวังเพียงว่าเมฆคนเดิมของฉันคงกลับมาแล้ว  เขาบอกให้ฉันรออยู่หลังเลิกเรียน  ฉันก็ตกลงตามที่เขาขอแม้จะอดสงสัยกับการกระทำของเขาไม่ได้  เวลาผ่านไปช้าๆแต่ว่าหลังเลิกเรียนก็มาถึงจนได้  ฉันรอเขาอยู่ที่เก่าที่เราเคยเล่นกันอยู่  ไม่นานเมฆก็เดินมาเขาโบกมือให้ฉัน  ฉันเองก็อยากจะยิ้มตอบและโบกมือให้เขาเช่นกันแต่สายตาของฉันกลับเหลือบเห็นผู้หญิงหนึ่งที่เดินตามเขามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  เมฆหยุดตรงหน้าฉันแล้วแนะนำให้ฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้นเธอก็คือฟ้าผู้หญิงคนที่เมฆพูดถึง  เขาบอกกับฉันว่าฟ้าเป็นแฟนเขา  พอได้ยินอย่างนั้นฉันแทบอยากจะนอนฟุบตรงนั้นเลยทีเดียวอาการปวดเเปล๊บที่อกข้างซ้ายเริ่มก่อกวนฉํนพร้อมน้ำตาที่กำลังจะพังขอบตาของฉันออกมาทุกที  ยังไม่ทันที่อะไรจะเกิดเมฆก็หันไปบอกกับฟ้าว่าฉันคือคนที่ให้คำปรึกษาเขาตลอด  และเป็นคนสำคัญสำหรับเขาที่ทำให้เดขามีความกล้าจะบอกรักฟ้าได้  เขาบอกว่าฉันเป็นเพื่อนรักของเขา  ถึงตอนนั้นฉันเพิ่งจะรู้ความจริงว่าฉันที่สำคัญสำหรับเขากลับเป็นได้เพียงเพื่อนรักเท่านั้น  ฟ้ายิ้มให้ฉันก่อนจะหันไปสบตาเมฆอย่างซึ้งใจ  ฉันทนไม่ได้ที่จะอยู่ตรงนั้นอีกแล้วเพราะอีกไม่นานน้ำตาของฉันจะต้องใหลออกมาแน่ๆ  ฉันยิ้มให้คนทั้งคู่ก่อนจะขอตัวกลับบ้านโดยไม่ลืมขอร้องให้เมฆดูแลฟ้าให้ดี  ให้ตายสิ! นี่ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าฉันหลงรักเมฆตั้งแต่เมื่อไร  น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาให้สาแก่ความอ่อนแออย่างเต็มที่  ฉันผิดเองที่หลงบ้าไปคนเดียวว่าคนสำคัญสำหรับเมฆคือคนรัก  ที่ต้องเสียน้ำตาอยู่ตรงนี้ก็น่าสะใจแล้วนี่  เมฆเป็นคนยังไงแนก็น่าจะรู้ดีว่าเมฆเห็นเพื่อนสำคัญกว่าสิ่งใดมาแต่ไหนแล้ว  ร้องไห้..ให้กับความน่าสมเพทของตัวเองอยู่ตรงนี้คนเดียวคงเป็นบทลงโทษที่สาหัสกับเพื่อนที่หวั่นไหวง่ายอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ
    ท่วงทำนองของเมฆคงมีฟ้าก้าวเดินเคียงกันตลอดเวลา  ฉันไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวพอขอเสียสละตัวโน๊ตตัวสำคัญคืนให้  ฉันไม่ขอเรียกร้องสิทธิใดให้เมฆทุกข์ใจหรอกขอเพียงเมฆยังยิ้มและมีความสุขได้ก็เป็นยอดปรารถนาของฉันแล้ว  ต่อไปนี้ท่วงทำนองแห่งความรักของคนทั้งสองคงมีแต่ภาพฝันสีกุหลาบ  ส่วนฉันก็มีชีวิตอยู่บนท่วงทำนองเช่นกัน  แต่ท่วงทำนองของฉันได้ตายจากฉันไปแล้ว  มันหายไปกับความทรงจำที่เมฆนั้นมีฉันเป็นเพื่อนรักในวันวาน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น