Egoistic love พันธะรัก (Ebook)
ปีแอร์ไม่เคยคิดเลยว่า คู่หมั้นที่ปู่จอมบงการเลือกไว้ให้ จะร้ายกาจขนาดที่ทำให้เขากลายเป็นเสือถอดเล็บ
ผู้เข้าชมรวม
2,257
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อัพตัวอย่างเพียง 50-60% เท่านั้นนะคะ
Egoistic love
พันธะรัก
เขียนโดย : ปทุมมาลย์
จัดหน้า / พิสูจน์อักษร / ออกแบบปก : ปทุมมาลย์
ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองลิขสิทธิ์
พ.ศ.2537
ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ หรือดัดแปลงบทความนี้เพื่อใช้ในทางพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
คุยกันก่อนอ่าน
สวัสดีกันอีกสักครั้งนะคะกับนักอ่านที่น่ารักของปทุมมาลย์
เรื่องนี้สำหรับใครที่ชอบความหวือหวาของพล็อตนั้น ไม่มีให้หรอกนะคะ เพราะเป็นเนื้อเรื่องที่ราบเรียบเรื่อยๆ
แนวฟีลกู๊ดมากกว่า อ่านได้แบบยิ้มๆ ละมุนละไมประมาณตารอนกับหนูน้ำฝน
แต่ไม่มีเลิฟซีนให้ซี๊ดซ๊าดกันมากมายนัก
และอย่างที่ได้ย้ำกันมาบ่อยๆ
ว่าผลงานของปทุมมาลย์ คือผลงานทางเลือก อาจจะไม่ตรงใจนักอ่านไปทุกเรื่อง
แต่ก็ยังอยากจะฝากผลงานเรื่องนี้และเรื่องต่อๆ ไป
รวมถึงเรื่องที่แล้วมาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ
**************************************************************************
“ยังไม่ง่วงหรือ”
เสียงทักดังมาจากหน้าประตูห้อง คนที่จดจ่อสมาธิกับงานสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมอง
“ตกใจหมด มาไม่ให้สุ้มให้เสียง
แล้วทำไมคุณถึงยังไม่นอน” พิมาลินเลิกคิ้วมองเขา เดลปิเอโรมัดจุกด้านหน้า
เส้นผมยาวๆ ของเขาจึงห้อยลงมาแตะหน้าผากหนึ่งข้าง คิ้วเข้มเห็นชัดในยามแบบนี้
ปกติเขาชอบปล่อยผมให้ยาวปรกหน้าผาก
เส้นผมสีอ่อนทำให้ใบหน้าดูละมุนละไมคล้ายเด็กหนุ่ม
หากไม่ติดที่เคราของเขาซึ่งทำให้เขาดูแก่กว่าวัยนัก
“ฉันรอเธออยู่”
“มารอฉันทำไม
ไม่ได้นอนห้องเดียวกันสักหน่อย” หญิงสาวบ่นพร้อมเก็บแฟ้ม เพิ่งมีโอกาสได้ดูนาฬิกา
ปกติสี่ทุ่มเธอก็ขึ้นห้องนอนแล้ว แต่วันนี้มีเรื่องให้คิดมากมาย
ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานบิดาจนเกือบจะถึงเที่ยงคืน
“ก็ลองมานอนด้วยกันไหมล่ะ
หัดไว้จะได้ชิน”
“ตาบ้า” คนตัวเล็กกว่าเบะปากใส่
ขยับลุกจากเก้าอี้ แล้วรู้สึกหน้ามืดกะทันหัน เท้าน้อยหยุดชะงัก
ฝ่ามือค้ำยันโต๊ะทำงานเอาไว้
อาการนั้นตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอด
เดลปิเอโรขยับเข้าไปประคอง สองมือจับไหล่หญิงสาวจากด้านหลัง
“เป็นอะไร”
“หน้ามืดนิดหน่อยค่ะ”
เขายกหลังมือขึ้นอังหน้าผาก
ผิวกายยังมีอุณหภูมิปกติ นั่นก็แสดงว่าร่างกายของเธอไม่ได้เจ็บไข้
แต่น่าจะเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ
“เห็นไหม
ถ้าฉันไม่มาตามก็คงจะล้มไม่มีใครเห็น” เขาบ่นราวกับเธอเป็นเด็ก “นั่งลงก่อน...
ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันอุ้ม” คำว่าเดี๋ยวของเขาไม่ได้รั้งรอ
ตวัดร่างบอบบางขึ้นอุ้มด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง
พิมาลินอุทานไม่ดังนักเพราะสำนึกว่านี่เป็นเวลาดึกสงัด
จึงยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
แล้วส่งสายตาดุใส่เจ้าของท่อนแขนแข็งแรงที่โอบอุ้มร่างของเธอราวกับเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ
เดลปิเอโรพาหญิงสาวค่อยๆ ก้าวขึ้นบันได
เห็นบางๆ เล็กๆ นึกว่าจะไม่หนัก แต่ก็ไม่คณามือเขาเท่าไหร่หรอก ‘หัดไว้จะได้ชิน’ อีกไม่นานเขาอาจจะต้องทำกับเธอแบบนี้บ่อยๆ
เขาชอบที่จะได้สัมผัสร่างกายหญิงสาว ไม่ว่าจะโอบกอด
จับมือหรือการอุ้มเธอแบบนี้ก็ไม่เลวนัก ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เป็นผู้ปกป้อง
ตัวเองมีค่า ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ จนไม่มีใครต้องการ เช่นที่ปู่เขาชอบพูด
‘คนไร้ค่าอย่างแก
อย่าหวังว่าจะมีใครเขามาสนใจไยดี’
ปู่ก็คงจะหมายถึง ‘แม่’ ของเขาด้วย ที่ทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี
ดาวน์โหลดตัวอย่างอ่านก่อนได้นะคะ หากใครใจร้อน... แต่ถ้าใครใจเย็น หรืองบยังไม่พอ ค่อยๆ ตามอ่านจากเว็บไปเรื่อยๆ เก็บวันละห้าบาทสิบบาทแล้วอย่าลืมอุดหนุนเพื่อเป็นค่าน้ำค่าไฟของเราบ้างนะคะ ^^
|
ผลงานอื่นๆ ของ ปทุมมาลย์ พัตเตอร์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ปทุมมาลย์ พัตเตอร์
ความคิดเห็น