คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ep.1 แก้ไขแล้ว
-1-
สวัสีรับผมื่อ แบมแบม เป็นหมออยู่ที่ โรพยาบาลใลาโล และอนนี้ผมำลัทำแผลให้ับนัศึษาผมน้ำาลแที่้าถนน ใ่ ุไ้ยินไม่ผิหรอผมำลัทำแผลอยู่ ส่วนเหุผลที่นรหน้าผมมีแผลนะหรอ?
“เ็บ้า เินยัไอนายเนี่ย ถึหล้มเ่าอาบเลือ้าถนนแบบนี้ นายอายุเท่าไหร่แล้ว ไม่ใ่เ็ๆแล้วนะ ระมัระวับ้า ีนะไม่ล้มไปลาถนนรถทับาย” เสียบ่นยาวๆอผม ผมสัมผัสไ้เลยว่า นรหน้าไม่ไ้ฟัผมอยู่ เอาแ่้อหน้าอผมอยู่แบบนั้น
“…”
“ไ้ยินไหมเนี่ย? หล้มนสะเทือนถึสมอหรอไ?”
“ผมหล้มเพราะฮยอนะ”
“เพราะัน? ันไปผลันายหรือไ?”
“เพราะฮยอนั่นแหละ ฮยอน่ารันผม… สะุหล้มเลยรับ…”
…
..
.
“อ... ไอ้เ็บ้านี่!”
“ผมื่อ ้วน อี้เอิ้น เรียว่า มาร์ ็ไ้ ผมอายุ 20 ปี เรียนสัวแพทย์ปีสอ อยู่มหาลัยใล้โรพยาบาลที่ฮยอทำานอยู่หวัว่าผมะเอฮยออีนะรับ”
“น… นายรู้ไ้ยัไว่าันทำานอยู่โรพยาบาลไหน?”
“ฮยอใ้ระเป๋าอโรพยาบาลนี่รับ”
“…” เออวะ ลืมไปไ้ยัไวะ?
“ผม้อไปแล้ว แล้วเอันนะรับ แบมฮยอ”
“นายรู้ื่อันไ้ยัไ!” มาร์ลุเินออไปโบรถแท็ี่ ่อนที่ะหันมามอผมแล้วี้ที่อ้ายพร้อมับรอยยิ้มมุมปา ผม้มลมอที่อ้ายัวเอ
….
…
..
.
นายแพทย์ ัน์พิมุ ภูวูล (แบมแบม)
ัเลย ัเนเลยรับ เ็บ้านั่นมันรู้าป้ายื่อผม โอ้ย! แบมแบมวันนี้เป็นอะไรวะ!
ึ!
ผมวาระเป๋าลบนโ๊ะอย่าหุหิ เหุาร์อนเ้าวันนี้ทำให้ผมอยาะบ้าริๆ ไอ้เ็บ้านั่น น่าร น่ารั ัน์พิมุมีแ่ำว่าหล่อเว้ย ฮึ่ยยยย หมอแบมอารม์บ่อยรับ!
๊อ ๊อ
“เิรับ”
“หืม เป็นอะไรหน้ามุ่ยเียว”
“อ้าว ุฮยอสวัสีรับ มาทำอะไรอะ?”
“ฮยอเอาอฝามาให้ฮยอเพิ่ลับมาาไทย”
“ฮยอใร้ายลับไทยไม่บอแบมสัำ ถึบอแบม็ไปไม่ไ้อะ 5555”
“ฮยอรู้เลยไม่วนไเ็บ๊อ สรุปเป็นอะไรละเรา หน้ามุ่ยแ่เ้า”
“็อนมาโรพยาบาลอะ เอเ็มหาลัยหล้มแล้วมาบอว่าแบมน่ารั โเป็นวายแล้วยหล้มเป็นเ็ๆ อารม์เสีย”
“แ่แบม็น่ารัริๆไม่ใ่หรอ?”
“ฮยออะ! แบมหล่อรับ สาวๆหลเยอะะาย”
“แ่มีหนุ่มมาอเบอร่อนอะนะ? 5555555”
“ุฮย๊อ! ไม่เอาอะ ไมุ่ย้วยแล้ว โรธ ไปรวนไ้ีว่า”
[Nichkhun]
สวัสีรับ ผมื่อ นิุ เป็นสัวแพทย์ที่โรพยาบาลเียวับแบม โรพยาบาลเรามีทั้รัษา นและสัว์ บารั้็มีหมอหมารัษานบ้า(?) 5555555 ผมล้อเล่นน่ะรับ ผมเอาอฝามาให้แบม แ่เ้าัว็อนออไปรวนไ้ะแล้ว
Rrrrr
“ฮัลโหล”
[ฮยอนี่ มาร์ นะรับ]
“ว่าไร้อยวันพันปีไม่เยโทรมีอะไรละ”
[ฮยออะ ไม่น้อยใผมิ ผมะถามหานในโรพยาบาลที่ฮยอทำานเยๆ]
“หาใรวะ?”
[ื่อ แบมแบม รับฮยอพอรู้ัไหม?]
“ไอ้มาร์ แือนที่หล้มที่ไอ้แบมมันบ่นอยู่ใ่ไหม”
[แบมฮยอพูถึผมหรอ ีใโว้ยย! ี๋ยวผมโทรไปอีทีนะ ผมเรียน่อน ลั้นลา มาร์้วนมีวามสุรับบบบบบบบบบบ ]
ิ๊!
หึหึ แ่ฟั็รู้เลยรับว่ามาร์มันอบแบม อย่ามาร์ไม่ไ้โ่นาหล้มหรอ ำอบมีเพียหนึ่เียว ือ …มันใหล้ม…
[Mark]
ถึาผมแล้วใ่ไหมรับ? แ่ผมบออีทีแล้วันเนอะ ผมื่อ ้วน อี้เอิ้น หรือเรียว่ามาร์ เรียนะสัวแพทย์ปี 2 ผมทั้หล่อทั้ลานะรับพูเลย ที่ล้มเมื่อเ้านะั้ใ่าหา แหม ็ผมอยาอยู่ในสายาแบมฮยอบ้านี่นา ทั้ที่อยู่อนโเียวัน ห้อ้าัน ฮยอผู้น่ารัที่ ื่อว่า แบม ็ยัำผมไม่ไ้เลย แม้ะเยเินสวนัน็าม ผมเลย้อสร้าสถานาร์นิหน่อย
“อ้าว ามึไปโนอะไรมา?” ินยอเินมาทัทายผมพร้อมับวาแ้วาแฟลบนโ๊ะ ินยอ หรือ ูเนียร์ เป็นเ้าอร้านาแฟที่ผมำลันั่ิลอยู่ แน่นอนรับว่าเราสนิทัน เพราะผมเป็นลู้าประำอที่นี่มาั้แ่ปีหนึ่ พวเราุยันถูอเลยมีออไปื่ม้วยันบ้า
“พอีวันนีู้หล้มนะ”
“เรียนสัวแพทย์ไม่น่าโ่นหล้มน่ะมึ” ินยอพูพร้อมยิ้มหวานนีนาึ้น
“โห พูะูเ็บเลยรับแหม ็ูั้ใ ูเรียร้อวามใไ”
“สาวนไหนอีละมึ เบอร์ในโทรศัพท์ รายื่อในไลน์ยัไม่มาพอ?”
“ฟัยูเลยรับ อย่าพูใหู้เสื่อมเสีย ถึูะรู้ว่าูหล่อ็เถอะ ไม่แปลที่ะมีสาวๆมาิ แ่นนีู้เอาริเว้ย ไม่ใ่สาว แ่เหมือนสาว”
“ไม่ใ่สาวแ่เหมือนสาว ระเทยหรอมึ เี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมหรอว่ะ 555”
“เวรี่ฟัยูเลยรับ เป็นผู้ายน่าหวานเว้ย น่ารั อายุมาว่าู้วยเป็นหมอ ทำานอยู่โรพยาบาล้ามหาลัยเราเนี่ย”
“อ้อ เพราะแบบนี้นี่เอมึเลยอแหล ทำล้มให้เามาทำแผลให้”
“เาไม่เรียอแหล เาเรียสร้าสถานาร์”
“แถวบ้านูเาเรียว่าอแหล”
“แล้วแ่มึเลยห่า เล่นริเ็บริวะ เลือิบอีแล้ว มาร์้วนอยาร้อไห้รับ”
“อย่าเลย เสียสายาูหม”
“มึไม่ัูสัประโยไ้ไหมเนี่ยยยยยยยยยยยย!!”
[Bambam]
ในที่สุ็เลิานสัที ใรบอว่าเป็นหมอแล้วานสบายรับ โระเหนื่อยเลย วันๆ้ออยรวนไ้ ไม่็ุยับาินไ้ ้อทำัวใเย็น ทั้ที่ผมโระวามอทน่ำ แ่ผมยอมรับน่ะว่ามันุ้ม่าับสิ่ที่ผมไ้รับมา ็ือ วามสุอนไ้เวลาผมรัษาเานหายีบารั้็มีรอยยิ้ม บารั้็มีน้ำาอวามีใ ผมรู้สึีทุรั้ที่เห็นภาพพวนั้น
“อยาิน้มยำุ้ะมั วันนี้ลับไปทำที่อนโแล้วัน”
@ห้าสรรพสิน้า
ผมำลัเินเลือวัถุิบที่ะทำ้มยำุ้ืนนี้ อ่า ให้ายสิ ผมเลืออะไรพวนี้ไม่่อยเ่ริๆ เป็นนลาแ่โ่เรื่อารเลืออริๆ
ผลั่!
“อะ อโทษ… เ็บ้านเมื่อเ้า?”
“อ้าว แบมฮยอ มาื้ออหรอรับ ื้ออะไรละ”
“ันยืนอยู่รโนุ้็้อื้อุ้สิ” พูบผม็หันไปีบุ้มั่วๆ ่อนที่มืออน้าๆ ะเอื้อมมือมาับมือผมไว้แล้วหยิบที่ีบไป
“นี่ฮยอเลืออสไม่เป็นหรอ ุ้นะเลือัวนี้ีว่านะรับ สว่า” มาร์พูไป็ีบุ้ในถุอแบมออและีบัวที่เาเลือใหม่โยมีแบมมอาม
“นายเลืออสเป็น้วยหรอ?”
“เป็นรับ แถมทำอาหารอร่อย้วย ฮยอำทำเมนูอะไรละ?”
“้มยำุ้”
“ั้นวันนี้ผมไปทำให้ฮยอินที่ห้อนะ”
“เฮ้ย นายรู้ไ้ยัไว่าันอยู่ที่ไหน!”
“ฮยออย่าเสียัิ ผม็อยู่้าห้อฮยอนะแหละ”
“เรายัไม่รู้ััน ันะให้นายไปทำอาหารในห้อไ้ไ”
“ผมบอฮยอแล้วไว่า ผมื่ออะไร เรียนที่ไหน เรียนะอะไร อีอย่าเรา็เป็นเพื่อนบ้านัน ฮยอไว้ใผมไ้น่ะ” ผมมอนหน้า้วยวามิ่อนที่ะัสินใ
…
..
.
“เอันที่ห้อัน 1 ทุ่มฝาท้อ้วยละัน เ็บ้า”
TBC
ความคิดเห็น