คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เล่นผิดคนแล้ว....
วาดโดยไรท์
"นี้มันหมายความว่ายังไงกันครับ คุณเซีย!?"
ผู้อำนวยการตะโกนขึ้นถามเด็กสาวเพียงคนเดียว หลังจากที่เขารู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมายังไงก็ไม่รู้เลยว่าจะมาดูเสียหน่อย แต่พอเขาเดินมาถึงนั้นสิ่งที่เห็นก็คือสภาพรูปปั้นผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ด ถูกเผาไหม้เกรียม และไหนจะเด็กสาวที่กำลังยกไม้กวาดขึ้นเตรียมที่จะฟาดใส่นักเรียนชายคนนึงเข้า จนเขาต้องรีบใช้แส้มาหยุดเอาไว้ก่อน
"ไอ้หมอนี้มาว่ากริมม์ก่อน"
เด็กสาวแสดงสีหน้าที่ดูไม่พอใจแบบสุดๆ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่เด็กนักเรียนชายคนนั้น คลาวลีย์ที่ได้เห็นและได้ยินอย่างนั้น ในใจของเขามันมีความรู้สึกว่าเหมือนเห็นเด็กเล็กสองคนทะเลาะกัน แล้วกำลังฟ้องเขาอยู่เลย
แล้วเมื่อเขามองดูแล้วตัวที่น่าจะเป็นปัญหามากที่สุดอย่างกริมม์นั้นกลับกอดคอเด็กสาวแน่นด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บใจ เเอบเห็นมีน้ำตาคลอเบ้าด้วย...
ส่วนเด็กนักเรียนชานคนนั้นหลังจากที่เข้าถามชื่อเจ้าตัว ก็บอกว่าชื่อ เอซ แทรปโพล่า พึ่งเข้าปี1 ตอนที่เขามาถึงเจ้าตัวนั้นนั่งอยู่กับพื้นด้วยสภาพขาอ่อนเรี่ยวอ่อนแรง บวกกับสีหน้าเหงื่อตก และกำลังจะโดนเด็กสาวเอาไม้กวาดฟาดด้วย
"มันเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย ช่วยอธิบายเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้ผมฟังหน่อยสิครับ"
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
"นายว่าไงนะ?"
เซียอาน่ามองกลับไปที่เอซอย่างจับผิด เมื่อเขาพูดบางอย่างที่แอบแสะกริมม์ ด้วยคำพูดที่ว่า 'ไม่เหมือนทานุกิบางตัว' ถ้าฟังผ่านๆอาจจะดูเหมือนพูดเล่น แต่ด้วยสีหน้าที่แสดงออกของเขานั้นที่มันเหมือนกับกำลังดูถูก มันทำให้เธอนั้นรู้สึกว่ามันเริ่มมีอะไรแปลกๆ...
".....ฮ่าฮ่า! ทนไม่ไหวแล้ว! อะฮ่าฮ่า!"
เอซอยู่ๆก็หัวเราะอย่างสะใจออกมา จนกริมม์ขมัดคิ้มเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ เช่นเดียวกับเซียอาน่า มันเหมือนเธอเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้มาก่อน
"พวกนายนี้มันบ้าจริงๆด้วย แต่ถ้าไม่บ้าก็คงทำเรื่องอย่างในพิธีปฐมนิเทศไม่ได้หรอกมั่ง เธอ! ทั้งที่เป็นผู้หญิงแท้ๆ ถึงจะถูกกระจกแห่งความมืดเลือกมาแต่กลับไม่มีเวทมนตร์ซะงั้นอ่ะ แล้วก็นายสัตว์ประหลาดที่ไม่ได้ถูกเลือกแท้ๆ แต่ก็ยังบุกรุกเข้ามาในโรงเรียนนี้ แล้วยังจะเผาหอกระจกอีกน่ะ แหม---เป็นพิธีปฐมนิเทศที่ตลกมากจริงๆ!"
เอซพูดพร้อมกับชี้มาที่เธอกับกริมม์พร้อมด้วยถ้อยคำดูถูกในแบบของเขา
ชัดเจนแล้วละ เจ้าหมอนี้กำลังมาหาเรื่องพวกเธออยู่ชัดๆ ถึงคำพูดพวกนั้นมันจะไม่แรงเท่ากับที่เธอเคยเจอมา แต่มันก็อดทำให้หงุดหงิดไม่ได้เลยจริงๆ กริมม์แยกเขี้ยวพร้อมกับหางที่ตั้งขึ้นอย่างเอาเรื่อง เหมือนกับแมวที่ขนตั้งกำลังขู่ศัตรู
"หวา!? เจ้าหมอนี้มัน หยาบคายที่สุด!"
"แล้วไหนจะตอนนี้อีกละ เด็กผู้หญิงที่ถูกเลือกมา มาเป็นอะไรละ มาเป็นแม่บ้านงั้นหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า!"
หางคิ้วของเด็กสาวกระตุก พร้อมเส้นเลือดขึ้นที่หน้า แต่มันก็แค่นั้น เธอพยายามสงบสติและยับยั้งไม่ให้ตัวเองเอาไม้กวาดในมือฟาดหน้าเจ้าหมอนี้อยู่
"ที่เข้ามาคุยด้วยเนี่ย แค่อยากจะมาหาเรื่องกันงั้นหรอ ว่างมากนักสินะนายน่ะ"
"อะไรกัน โกรธแล้วคุณผู้หญิง ใจเย็นก่อนแค่มาทักทายกันเองน่า"
"เปล่าเลยฉันไม่ได้โกรธเลยสักนิด ไม่เลยจริงๆ"
ใบหน้าสวยนั้นยิ้มตอบ แต่กริมม์ที่อยู่ข้างๆนั้นแอบรู้สึกขนลุกขึ้นมากับบรรยากาศรอบตัว ถึงหน้าเด็กสาวจะยิ้ม แต่บรรยากาศรอบตัวที่ปล่อยออกมานั้นมันช่างมืดครึ่มซะเหลือเกิน แต่ท่าทางแบบนั้นเอซกลับไม่รับรู้ถึงมันซะงั้น
"ไปกันเถอะกริมม์ อย่าเสียเวลาเลย รีบทำให้เสร็จแล้วจะได้ไปอ่านหนังสือกัน"
"แต่ว่าเจ้านั้น-!"
"อย่าไปสนใจเลย มาเถอะ"
เธอหันไปพูดกันกริมม์ก่อนที่จะเดินกลับไปเอาพวกถังน้ำกับไม้ถูพื้นที่วางเอาไว้ กริมม์มองเด็กสาวสลับกับเอซ ถึงจะเจ็บใจที่ถูกดูถูกแบบนั้นแต่มันก็ไม่อยากโดนเด็กสาวมองแรงใส่เหมือนเมื่อคืนอีก จึงต้องจำใจตามเธอไป
เอซที่ถูกเด็กสาวเมินนั้น มันทำให้เขารู้สึกผิดคาดไปจากที่คิด ว่าจะได้เห็นท่าทางกริ๊ดวีดว้ายตะโกนด่ากลับมาของเธอ แต่เปล่าเลย เด็กสาวคนนั้นกลับนิ่งแถมยังยิ้มกลับมาให้เขาอีก (ยิ้มแต่หน้า แต่ข้างในไม่ยิ้มด้วย)
นั้นทำให้เขารู้ว่าคงไม่สามารถยั่วโมโหเด็กสาวได้ แต่เจ้าแมวนั้นไม่แน่....
"แหม หนีไปซะแล้ว กระจอกจริงๆนะ เจ้าสัตว์ประหลาด"
กึก!
"ว่าไงนะ! ข้าไม่ได้หนีสักหน่อย!"
กริมม์หันไปตะโกนใส่ด้วยท่าทางของขึ้นมากกว่าเดิมที่ทั้งถูกหาว่ากระจอก และยังเป็นสัตว์ประหลาดอีก ส่วนเด็กสาวนั้นเท้าที่กำลังเดินผ่านไปก็หยุดลงแต่ก็ยังไม่ได้หันกลับมามอง
"ข้าคนนี้น่ะไม่ได้กระจอกอย่างที่แกพูดสักหน่อย ข้าคืออนาคตจอมเวทมนตร์ผู้ยิ่งให๋นะ และในไม่ช้าข้าจะได้เข้าเรียนที่นี้ด้วย!"
"อุ๊บ ฮ่าฮ่า นายน่ะหรอที่จะได้เป็นนักเรียนของที่นี่ฝันลมๆแร้งๆอยู่รึไงกัน ขนาดผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดยังไม่รู้จักเลย กลับไปเรียนอนุบาลมาใหม่ซะก่อนไป ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
กริมม์ส่งเสียงขู่อย่างเต็มที่บ่งบอกเป็นอย่างดีว่าตอนนี้ว่ามันกำลังโกรธอยู่สุดๆ
เซียอาน่าที่กำลังฟังอยู่เงียบๆนั้นเธอถอนหายใจออกมาแรงๆทีนึง ไม่ว่าจะที่ไหนหรือโลกไหน เรื่องแบบนี้ก็มักจะมีให้เห็นและพบเจออยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในโรงเรียนแบบนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ที่มักพบเจอมากที่สุดก็จะเป็นช่วงเด็กประถม ไม่ก็เด็กมอ.ต้น พวกเด็กมอ.ปลาย อาจจะมี แต่ไม่มาก ส่วนเด็กมหาลัยนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย แค่เวลาเรียนกับงานที่ต้องทำ ก็ยุ่งมากจนไม่มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่นอยู่แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปทำเรื่องแบบนี้กัน
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทั้ง การดูถูก การกลั่นแกล้ง หรือก็คือการบูลลี่นั้นแหละ แต่กับกรณีนี้คงเป็นการมาหาเรื่องเพื่อเรียกร้องความสนใจเสียมากกว่า
'ให้ตายเถอะ นึกว่าจะไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วแท้ๆนะ'
ใช่เรื่องแบบนี้ เธอเคยเจอมันมาก่อน แต่เธอไม่ใช่ผู้ถูกกระทำหรอกนะ เพราะไม่มีใครกล้ามาแกล้งหรือดูถูกเธอได้หรอก ไม่งั้นพวกนั้นจะโดนไม้เคนโด้ของเธอฟาดหัวเลือดอาบให้น่ะสิ
แต่กับญาติของเธอ มันไม่ใช่....
"น่าผิดหวังจริงๆ แต่ก็เอาเถอะ พยายามทำให้โรงเรียนสะอาดด้วยละกันน่า--- ไปล่ะ"
"เจ้าหมอนี้!ข้าโกรธแล้วนะ คิดจะมาพูดแบบนั้นแล้วจากไปง่ายๆงั้นเหรอ!"
เซียอาน่ารีบหันกลับไปหากริมม์เมื่อรู้สึกได้ว่ากริมม์กำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ไม่ควร
"กริมม์! หยุ-"
"งื่อ....ย่า.....!!!"
พรึ่บ!!
แล้วมันก็เป็นอย่างที่เธอกังวลเจริงๆ กริมม์พ้นไฟสีฟ้าออกมาใส่เอซ แต่เขาก็รู้ตัวแล้วหลบได้ทัน แต่ไฟนั้นก็เฉียดหัวของเขาไปนิดเดียวเอง แต่เขาก็สามารถหยิบปากกาเวทมนตร์ของเขามาเสทเวทย์ลมปัดไฟของกริมม์ไปได้
"โอ้! อันตราย! ทำอะไรเนี่ย!"
"นี่คือสิ่งที่แกจะได้รับ! โทษฐานที่มาพูดจาดูถูกข้าแบบนั้น ข้าจะเผาหัวแกให้ไหม้ไปเลย!"
"เห---กล้าดีจริงๆนะจะสู้กับฉันงั้นหรอ"
"เดียวฉันจะเปลี่ยนนายให้เป็นพุดเดิ้นทอยตัวอ้วนต้วน้อยเอ-"
ฟือ!!
ยังไม่ทันที่เอซจะพูดจบตรงหน้าของเขาก็ปรากฎกำปั้นขนาดเล็กพุ่งมาใส่หน้าของเขา แต่มันก็ถูกหยุดเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตะบันหน้าเขาด้วยระยะเฉียดปลายจมูก
และด้วยแรงลมที่เข้ามาปะทะหน้านั้นทำให้รู้ได้ว่ากำปั้นนี้ถ้าโดนเข้าละก็มันต้องเจ็บมากแน่ๆ จนเขารู้สึกขาอ่อนจนล้มไปนั่งกับพื้น
แล้วเมื่อพอเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าเจ้าของกำปั้นนั้นก็คือเด็กสาวในชุดแม่บ้านนั้นเอง เธอลดมือลงก่อนที่จะก้มลงมามองที่เขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ
"ทำบ้าอะไรของพวกนายไปน่ะรู้ตัวไหม!?"
เด็กสาวตะโกนใส่เขาก่อนที่จะหันไปมองรอบ นั้นทำให้เอซมองตาม ก่อนที่เขาจะหน้าซีด เมื่อพบว่ารูปปั้นของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดนั้นถูกเผาไหม้เกลียมไปกันหมดเลย
"ซวยแล้วไง!!"
เอซโว้ยวายขึ้นมาแต่ก่อนที่เขาจะได้ลุกหนีหรือทพอะไร เสียงของเด็กสาวก็พูดขึ้นเสียก่อน
"นายเป็นเด็กประถมรึยังไงกัน"
น้ำเสียงหวาดเอ่ยพูดขึ้นมาซึ่งมันต่างกับก่อนหน้านี้ลิบลับจนเอซยังอดขนลุกไม่ได้ แต่กับกริมม์นั้นที่มันมาอยู่ในอ้อมแขนของเด็กสาวตั้งแต่เมื่อไร้ก็ไม่รู้ ตัวสั่นและขนลุกไปพร้อมๆกัน ตอนนี้หน้าของเธอ หน้าตาน่ากลัวแบบเมื่อคืนเบาะเลย
"ทำตัวเป็นเด็กๆเที่ยวหาเรื่องคนอื่นเขา เรียกร้องความสนใจอยู่รึไงกัน"
มือบางข้างขวาที่จับไม้กวาดอยู่นั้นกำจนแน่นเพื่อระงับอารมณ์ไม่ให้ฟาดมันลงไปที่หัวของเอซตอนนี้ แต่ถ้าฟาดไปจริงๆก็คงไม่เป็นอะไรหรอก เพราะมันคงไม่แรงเท่าดาบไม้เคนโด้ของเธอ ที่เธอเคยเอาไปฟาดหัวคนอื่นที่มันมาแกล้งญาติของเธอ
หรือไม่ก็เธอน่าจะเอาดาบปากกาที่แขวนอยู่ที่เอวมาจ่อที่หน้าเขาแทนกำปั้นของเธอดีนะ.....ไม่หรอก กับคนแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องถึงมือของวิเศษนั้นหรอก
"ถ้าอย่างกริมม์ต้องกลับไปเรียนอนุบาล งั้นนายก็กลับไปเรียนชั้นประถมมาใหม่เถอะ"
ทั้งเอซแล้วก็กริมม์ต่างนิ่งเงียบ เอซเขาไม่คิดว่าจะถูกเธอต่อว่าเช่นนี้ จากต้องแรกที่คิดว่าจะเป็นคนที่แกล้งแล้ววีดว้าย แต่กลับนิ่ง แต่มาตอนนนี้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังโดนแม่ดุสั่งสอนอยู่ยังไงก็ไม่รู้ และไหนจะยังทำหน้าตาหน้ากลัวจนเขาไม่กล้าเอ่ยปากหรือลุกขึ้นมาเถียงเลย
ส่วนกริมม์นั้นมันไม่รู้ว่าครบจะรู้สึกยังไงก่อนดีระหว่างกลัวใบหน้าที่กำลังโกรธของเด็กสาว หรือซาบซึ้งที่เธอนั้นกำลังเอาคืนด่าเอซแถนมันอยู่ดี
ปลายด้ามไม้กวาดถูกชี้มาที่เอซ
"ขอโทษมาซะ"
น้ำเสียงหวาดถูกเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง แค่ครั้งนี้คำที่พูดออกมากลับทำให้เอซถึงกับทำหน้าไปไม่เป้น ขอโทษงั้นหรอ จะให้เขาขอโทษเจ้าแมวนั้นน่ะนะ
"นายจะพูดยังไงถึงฉัน ฉันไม่สน แต่ที่นายมาดูถูกเพื่อนของฉัน ฉันไม่ยอมปล่อยผ่านไปแน่ ขอโทษมาซะ"
กริมม์หันกลับไปมองหน้าเด็กสาวหลังจากที่มันได้ยินในสิ่งที่เธอพูด เพื่อนงั้นหรอ? เซียอาน่ามองว่าตัวมันเป็นเพื่อนงั้นหรอ
จู่ๆในใจของกริมม์ก็รู้สึกเบาหวิวเหมือนมีขนนกล่องลอยอยู่ในหัวใจ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ออก เพระมันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ทั้งคำพูดและท่าทางแบบนั้นของเด็กสาวที่มันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย
แต่เด็กสาวตรงหน้านี้นั้นกลับบอกว่าตัวของมันคือเพื่อน และกำลังพูดปกป้องตัวมันอีก
จู่ๆก็รู้สึกร้อนขอบตาขึ้นมาแล้วเริ่มจะมีน้ำไหนออกมาอีก กริมม์รับหันหน้าหนีไปกอดคอของเด็กสาวแล้วเอาหน้าเกยไหล่ของเธอเอาไว้ ทั้งหูและหางต่างตกลงไปตามๆกัน มันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร มันทั้งรู้สึกดี กับแย่ไปพร้อมๆกัน แล้วยิ่งได้กอดคอเด็กสาวมันเหมือนกับยิ่งปลอยประโลมตัวมันได้ดีเหลือเกิน
"อะ อะไรกันละนั้น นี้เธอจริงจังเกินไปรึปล่าว ล้อเล่นนิดๆหน่อยๆเองนะ อีกอย่างมีเรื่องที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นอยู่อีกนะ-"
"อ่อ---งั้นถ้าฉันเอาไม้กวาดฟาดหัวนายแล้วบอกว่าล้อเล่นบ้างล่ะ---"
คราวนี้จากใบหน้าบึ่งตึง กลับกายเป็นใบหน้ายิ้มมุมปาก แต่เอซนั้นก็พึ่งมารู้ตัวว่า รอยยิ้มนั้นมันอาบยาพิษชัดๆ
เอซถึงกับเหงือตก จะลุกหนีหรือถอยหนียังไม่กล้า และเขายิ่งหน้าถอดสีเมื่อมือบางของเด็กสาวนั้นยกไม้กวาดขึ้น
"นายคงไม่ว่าอะไรสินะ"
อ็ากกกกก!!นี้ตรูมาเล่นผิดคนซะแล้ว!!!
แต่ก่อนที่ไม้กวาดในมือจะฟาดลงมาที่กลางหัว มันกลับถูกหยุดเอาไว้ด้วยแส้ที่เข้ามาพันมันเอาไว้ ก่อนที่จะปรากฎร่างของผู้อำนวยการที่จู่ๆก็โผล่มา
ปัจจุบัน
"ก็มีเท่านี้ หมอนี้มาหาเรื่องเราก่อนนะค่ะ"
เซียอาน่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ผู้อำนวยการฟัง จากที่ฟังมามันก็ไม่ต่างจากเด็กทะเลาะกันจริงๆนั้นแหละ แค่เกือบมีลงไม้ลงมือกันด้วย แต่ที่แย่ที่สุดคือรูปปั้นของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดโดนไหม้เกลียมไปแล้ว ด้วยไฟของกริมม์ ที่เอซใช้เวทย์ลมพัดมันไปโดนรูปปั้น และเซียอาน่าก็เกือนเข้าข่ายทะเลาะวิวาทอีกด้วย
เด็กสาวนั้นรู้ตัวว่าตัวเองนั้นทำผิดเธอทั้งโค้งหัวขอโทษเธอยอมรับผิด ที่เผลอจะใช้ความรุนแรง แต่ถ้าเธอจะถูกลงโทษละก็เธอก็ยินดี แต่เอซต้องโดนด้วย เพราะเขานั้นเป็นคนมาหาเรื่องพวกเธอก่อน
เอซถึงในตอนแรกจะเถียง แต่เขาก็เถียงไม่ได้เพราะมันคือเรื่องจริงแล้วเขาก็ไม่มีอะไรแก้ตัว เขาจึงต้องจำใจรับโทษด้วย
ดังนั้นผู้อำนวยการจึงต้องลงโทษพวกเขาสามคนที่จะก่อเรื่องขึ้นโดนการไปเช็ดหน้าต่าง100บาน...
พักเที่ยง
โรงอาหาร
"นี่เซียข้าขอถามอะไรหน่อย"
กริมม์เอ่ยถามขึ้นในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังมานั่งทางอาหารกลางวันในโรงอาหาร โดยมีสายตาสนอกสนใจจากนักเรียนชายหลายคนหันมามองเธอ แต่ตัวเธอนั้นก็ไม่ได้สนใจ เธอนั่งทานอาหารกับกริมม์ไปเงียบๆเพื่อเก็บแรงเอาไว้สำหรับงานเช็ดหน้าต่างตอนเลิกเรียน
"อะไรเหรอ?"
"ทำไมตอนนั้น เจ้าถึงดูไม่สบอารณ์แบบนั้นละ"
"ตอนไหน?"
"ก็ตอนที่เจ้าเอซนั้นมาพูดจาดูถูกข้าไง ตอนนั้นเจ้าดูโกรธ พอๆกับ....เอ่อ...เมื่อคืน แต่น้อยกว่า นิดนึง"
"...อ่อ นั้นน่ะหรอ ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่ชอบพวกที่มีนิสัยแบบนั้นน่ะ เห็นแล้ว อยากจะเอาดาบไม้ฟาดหัวให้แตกสักที"
"ง่ะ! โหดเกินไปแล้ว!"
"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า"
ไม่หรอกเธอทำจริงแน่ เพียงแต่ ถ้าเธอยังมีดาบไม้เคนโด้อยู่ในมืออย่างทุกทีละก็...
'เจ้าพวกบ้า! อย่ามารังแกโคโคโระนะ!'
เซียอาน่านึกย้อนไปถึงเรื่องราวสมัยเด็กที่ตัวเธอนั้นมักจะถือดาบไม้ไปไล่ฟาดหัวเจ้าพวกเด็กเกเรที่มาแกล้งญาติของเธอ เด็กสาวตัวเล็กผมสีฟางข้าวนัยน์ตาสีอำพัน โคโคโระ เมื่อก่อนเธอเป็นเด็กที่มันจะถูกคนรอบข้างมองว่าเป็นตัวประหลาด เพราะตัวเธอนั้นแค่มีนิสัยแปลกๆที่ชอบสวม*หน้ากากโอนิ ไปไหนมาไหนตลอด แล้วไหนจะพูดคนเดียวด้วย แต่ถ้าตัดเรื่องพวกนั้นออกไป เธอก็เป็นเด็กดี แล้วก็น่ารักใสซื่อมากเลยนะ
(หน้ากากโอนิ หน้ากากยักษ์ญี่ปุ่น)
แล้วไหนจะนิสันขี้แยนั้นอีกเธอเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก เป็นอีกคนที่เป็นแรงผลักดันให้เซียอาน่าอยากเรียนเคนโด้ เพื่อที่จะสามารถเอามาปกป้องโคโคโระไว้ได้ เพราะบ้านของพวกเธอนั้นจะนิยมให้ลูกสาวที่เกิดมาในตระกูลเรียนรู้การร่ายรำเสียมากกว่า โคโคโระเองก็เก่งเรื่องการร่ายรำพัด แต่เซียอาน่านั้นกลับเลือกที่จะไปสนใจการเรียนเคนโด้แทน เพื่อที่จะสามารถนำมันมาปกป้องคนสำคัญของเธอเอาไว้ได้
พอเห็นกริมม์ที่กำลังโดนแกล้งอยู่แบบนั้น ร่างการมันก็ขยับไปเอง แต่ยังดีอยู่ที่เธอนั้นยังหยุดมือตัวเองได้ทัน หรือไม่ ไม่ได้เอาดาบปากกามาจี้หน้าของเอซเข้าจริงๆเสียก่อน ไม่งั้นคงได้มีเรื่องมากกว่านี้แน่ๆ
เวลาเลิกเรียน
โรงอาหาร
"ช้าเกินไปแล้วนะ"
"ใช่! เจ้าเอซนั้นช้าเกินไปแล้ว!"
กริมม์เริ่มโวยวายหลังจากที่ทั้งคู่ไปทำความสะอาจพื้นที่ที่เหลือจนถึงห้องสมุด แต่เหลือหน้าต่างเอาไว้เพื่อที่จะมาทำทีเดียวพร้อมกันกับเอซ แต่พอพวกเขามารอที่โรงอาหารจนถึงเวลาเลิกเรียน รอแล้วรออีกจนเวลาผ่านไปก็ยังไร้วี่แววของเอซ
"หรือว่าจะหนีไปแล้วน่ะ"
"ฟูน็า! แบบนั้นก็แย่สิ หนอย---! เจ้าบ้านั้น ไปตามหากันเถอะ!"
"เดียว! แล้วรู้หรอว่าหมอนั้นอยู่ไหนน่ะ"
ทั้งคู่ออกมาจากโรงอาหารถึงจะไม่รู้ว่าเอซอยู่ที่ไหน แต่เจ้าตัวเขาก็บอกเองว่าตัวเองอยู่ปี1 งั้นทั้งคู่จึงลองเดินไปที่ชั้นเรียนของพวกปีหนึ่งดู โดยใล่ถามนักเรียนแถวนั้นดูว่ารู้จักเอซไหว ก็ได้ความว่าเอซนั้นอยู่ปี1 ห้อง A
ห้องเรียน
"น่าจะเป็นที่นี้แหละ"
แก้วตาสีฟ้าครามเงยหน้ามองป้ายชื่อปี1ห้องA ที่ๆหน้าจะเป็นห้องเรียนของเอซ หลังจากที่เธอกับกริมม์นั้นเดินหา และถามทางกับเหล่านักเรียนที่เดินผ่านไปมาจนมาถึงห้องนี้ และมันก็ดีจริงๆที่มีคนรู้จักเอซอยู่บ้าง พวกเขาจึงบอกว่าเขาอยู่ห้องนี้
แอ็ด----
"เจ้าเอซ! ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกัน--- อะ อ่าว!? ไม่มีใครอยู่เลยหรอเนี่ย?"
มือบางผลักประตูเข้าไปพบกับห้องเรียนกว้าง ก่อนที่กริมม์จะตะโกนขึ้น แต่ก็พบว่าในห้องเรียนนั้นไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว...
"ใครว่าละ ฉันก็อยู่นี้ทั้งคน"
"อ็ากกกกกกกกกกก!!! ระ ระ ระ รูปภาพพูดได้!!?"
กริมม์ตะโดนกริ๊ดร้องอย่างตกใจก่อนที่จะรีบมาหลบข้างหลังของเด็กสาว หลังจากที่พบว่ารูปภาพของบุคคลคนนึงมันสามารถพูดได้ด้วย
เซียอาน่าที่ทั้งตกใจเรื่องรูปภาพพูดได้ แล้วก็ตกใจเสียงกริ๊ดร้องของกริมม์พร้อมๆกันจนต้องยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้ แต่พอตั้งสติได้ เธอหันกลับไปมองที่รูปภาพนั้นเหมือนเจอของแปลก เอ่อ แปลกสิ แปลกจริงๆนั้นแหละ เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย อย่างมากสุดที่เคยเจอมา ก็พวกรูปภาพหญิงสาวสวยๆในบ้านผีสิง ที่พอเราเข้าไปไกล้มันจะเปลี่ยนเป็นหน้าของศพ ไม่ก็ปีศาจ แล้วมาแฮร่ใส่
แต่กับรูปภาพอันนี้นั้น มันคงจะไม่ใช่แบบนั้นหรอ อันนี้มันเหมือนมีชีวิตจริงๆเลย
"อะไรล่ะ? รูปภาพในโรงเรียนนี้ต่างก็พูดได้กันหมดนั้นแหละ ทำหน้าตาอย่างกับเจอของแปลกเลยนะ แต่ฉันสิที่ต้องพูดว่าเจอของแปลก ที่เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆมาเดินเตร่ๆในโรงเรียนนี้ได้ยังไงกัน?"
"เอ่อ....เปล่าค่ะแค่ตกใจนิดหน่อย ฉันเป็นแม่บ้านน่ะ แล้วก็ปกติ ที่บ้านเกิดรูปภาพเขาไม่พูดกันหรอก พอได้มาเจอแบบนี้ เลยอดแปลกใจไม่ได้น่ะ"
"อย่างนั้นเองหรอ ช่างมันเถอะ ยินดีที่รู้จักนะคุณแม่บ้าน ว่าแต่พวกเธอมาตามหาใครกันงั้นหรอ?"
หลังจากที่พอได้พูดคุยกัน คุณรูปภาพนี้ก็ดูเป็นมิตรกว่าที่คิด กริมม์เองเมื่อหายตกใจแล้วมันก็ออมาจากหลังของเด็กสาว แล้วตอบคำถามแทนเธอ
"พวกเรากำลังตามหาคนที่ชื่อ เอซ น่ะ ที่หัวแดงๆส้มๆ มีหัวใจที่ตาข้างซ้ายด้วย"
"คุณรู้จักเขาไหมคะ เรารู้มาว่าเขาเรียนอยู่ห้องนี้น่ะ"
รูปภาพทำหน้าเหมือนกับกำลังคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะหมือนคิดออกแล้วตอบพวกเธอกลับ
"อ๋อ รู้จักสิ เอซ แทรปโพล่า พึ่งเข้ามาปี1วันนี้เอง แล้วก็เขากลับไปที่หอแล้วละ"
"ห้ะ!? กลับไปแล้วงั้นหรอ งือออ-----! เจ้าบ้านั้นหนีไปแล้วจริงๆด้วยหรอเนี่ย!"
เซียอาน่าถึงกับเท้าเอวอย่างหงุดหงิดที่สิ่งที่เธอคิดนั้นมันดันเป็นจริงเสียได้ที่เอซนั้นหนีไปแล้ว รู้แบบนี้ตอนนั้นเธอน่าไม่น่าหยุดมือที่จะตะบันหน้าเขาเลยจริงๆ
"แล้วคุณพอรู้ไหมคะว่าเขาไปทางไหน?"
"ทางหลังตึกฝั่งตะวันออกน่ะ"
'ทางเข้าหอกระจกสินะ'
"ขอบคุณคะที่ช่วย"
"ไม่มีปัญหา"
มือบางหักนิ้วตัวเองอย่างเตรียมพร้อมก่อนที่จะหันไปหากริมม์ที่หน้าตาพร้อมแบบสุดๆเช่นกัน
"ไปกับเถอะกริมม์ ไปลากคอเจ้าคนกวนประสาทนั้นมาเช็ดหน้าต่างกันเถอะ"
"ฟูน๊า---! ไม่ยอมให้หนีไปได้ง่ายๆหรอ เตรียมตัวเอาไว้ซะเจ้าเอซ!!"
__________________________________________________________________________________________________
เอซเล่นผิดคนแล้ว เตรียมโดนเซียจังตืบได้เลย
หรือจะโดนสับเป็นชิ้นๆดี
เจอคำผิดต้องขอโทษด้วยค่ะ
รูปไม่ขึ้นโปรดแจ้งไรท์ด้วย
ความคิดเห็น