[รามเกียรติ์] สัญญารัก [พระลักษณ์ x oc]

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

     มือของหนูถูกดึงให้เดินไปด้วยกันกับเด็กผู้ชายคนนึง ที่เขามาเจอหนูร้องไห้เพราะหาทางกับบ้านไม่เจอ เขาอายุน่าจะไล่เลี่ยกับหนู แต่ว่าเขากลับดูแปลกๆ หรือเขาจะไม่สบายกันนะ? ตัวเหลืองๆ.....

เขาแต่งตัวแปลกๆเหมือนกับในละครจักรๆวงศ์ๆเลย

เด็กคนนั้นหันกลับมายิ้มให้หนู และยื่นมือมาเช็ดคราบน้ำตาออกให้อย่างเบามือ

"อย่าร้องไห้ไปเลย ข้าจักพาเจ้ากลับบ้านเอง"

"จริงนะ?"

"จริงสิ ข้าไม่พูดมุสากับเจ้าดอก เจ้าไม่เชื่อใจข้ารึ"

หนูรีบส่ายหน้าทันที เชื่อสิหนูเชื่อ! ตอนนี้มีแค่เขาเท่านั้นที่จะพาหนูกลับบ้านได้ หนูอยากกลับไปหาพ่อกับแม่จะแย่อยู่แล้ว

"งั้นเจ้าอยู่ข้างๆข้าไว้ และอย่าได้ปล่อยมือออกจากข้าเด็ดขาด"

มือของหนูจับมือของเด็กคนนั้นแน่นขึ้น หนูทำตามอย่างว่าง่าย และเราก็ออกเดินไปต่อกันอีกครั้ง 

รอบตัวมันเป็นป่าที่ดูน่ากลัวเอามากๆ จนหนูกลัวเลยเขยิบเข้าไปเดินไกล้ๆกับเด็กคนนั้น

"เจ้ากลัวรึ"

"...อืม"

"มิมีอันใดต้องกลัวดอก ที่นี้อยู่ใต้อาณาเขตของอโยธยาที่พระบิดาของข้าปกครองอยู่"

....? เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

"อโยธยา คืออะไร"

"หือ?เจ้าไม่รู้จึงรึ? หรือเจ้าเป็นคนจากต่างถิ่น?"

".....???"

"ทำไมถึงทำหน้าตาเยี่ยงนั้นละ?"

".........?ไม่เข้าใจ"

"เรื่องอันใดรึ?"

เขาพูดอะไรไม่เข้าใจเลย! หนูมองเขาอย่างสงสัยหนักเข้าไปอีก อะไรกันน่ะอโยธยา? ต่างถิ่นอะไร? แล้วเมื่อไรจะได้กลับบ้าน! หนูไม่อยากอยู่ที่นี้ ป่านี้มันน่ากลัว!

ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไร แต่หนูก็รู้สึกกลัวอยู่ดีนั้นแหละ ป่านี้มันยังไงกันแน่นะ จำได้ว่า กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะ แล้ว.....

"ฮัดชิ้ว! หนาว~........"

เอ่อ...ลืมบอกไปตอนนี้หนูตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลย เพราะว่าตกน้ำมาจริงๆนั้นแหละ ตอนนั้นที่วิ่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะ แล้วเห็นอะไรบ้างอย่างอยู่ในน้ำด้วยเลยก้มไปดูไกล้ๆ 

แต่แล้วอยู่ๆ ทุกอย่างก็มืดไปหมด รู้สึกตัวอีกที หนูก็นอนอยู่ริมแม่น้ำในป่าซะแล้ว ร้องเรียกหาพ่อกับแม่ก็ไม่เจอ หนูกลัวมากเลย แล้วก็หนาวด้วย

เดินร้องไห้หาทางกลับแต่ก็หาไม่พบ แต่แล้วเด็กคนนี้ก็โผล่มา

"ตัวเจ้าร้อน"

เด็กคนนั้นหันกลับมามองหนู แล้วยกมือขึ้นมาวัดที่หน้าผากของหนู เขาแสดงสีหน้าตกใจออกมาอย่างชัดเจน

หนูกอดตัวเองแน่น รู้สึกหนาวไปทั้งตัวเลย และหนังตาก็เริ่มรู้สึกหนักๆ

"มานั่งพักตรงนี้ก่อน"

เด็กคนนั้นพาหนูไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ เขานั่งลงข้างๆ ยกมือขึ้นมาจับไหล่ของหนูเอาไว้

"เจ้ายังเดินไหวอยู่หรือไหม?เจ้าเป็นกระไรบ้าง?"

"ฮือ....หนาว...."

"มิได้การ......."

สีหน้าของเด็กคนนั้นดูวิตกมากกว่าเดิม เข้ามองซ้ายมองข้าว ก่อนที่จะตัดสินใจแบกตัวหนูอุ้มเอาไว้บนหลัง

"อดทนไว้ก่อนหนาข้าจะพาเจ้าไปรักษา"

เด็กชายออกตัววิ่งโดยมีหนูที่อยู่บนหลังของเขาไปด้วย ตอนนี้หนังตามันหนักไปหมดมองอะไรก็ไม่ชัดแล้ว เสียงวิ่งติดหอบหายใจของเด็กคนนั้งดังขึ้นติดต่อกัน บ่งบอกถึงความเหนื่อย แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไป

เขาวิ่งแบกหนูมาเรื่อยๆจนพ้นเขตป่าออกมาได้สำเร็จ เขาวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนเข้ามาในสถานที่ที่นึง 

อะไรกันที่นี่...วัดหรอ?....ไม่ใช่มั่ง...ง่วงจังเลย.....

"นี่....จะพาหนูกลับบ้านได้จริงๆ ใช่ไหม?"

"ข้าบอกเจ้าแล้ว....ว่าข้า...จะพาเจ้ากลับ...ข้าก็จะทำอย่างที่รั่นวาจาเอาไว้"

เอาอีกแล้ว เขาพูออะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย แต่ที่หนูเข้าใจก็คือ เขาจะพาหนูกลับบ้านจริงๆสินะ

"ขอบคุณค่ะ.......ใจดี..จัง"

"..........."

"เอาไว้ถ้าหนู.....กลับบ้านได้...เมื่อไร...หนูจะ...กลับมาหาอีกนะ"

ถึงเด็กคนนี้จะพูดจาแปลกๆแต่ว่าไม่รู้ทำไมหนูถึงรู้สึกอยาก กลับมาหาเขาอีกจัง

"สัญญาเลย.....ว่าจะ...กลับมา...หาอีกแน่ๆ....."

"อา....แล้วข้าจะรอ"

"หึๆ.....สัญญาเลย.........."

ทุกอย่างค่อยๆมืดลงเรื่อยๆ 

"อดทนไว้ตอนนี้เราถึ-หะ หวะ!!"

โครม!

ร่างของเด็กชายล้มไปกับพื้นก่อนที่จะมีแสงสว่างปรากฎขึ้นมาจนทำให้ต้องหันหน้าหนี

"ลักษณ์!?"

เสียงเรียกของเด็กชายอีกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นร้องขึ้นมาเมื่อเห็นอนุชาของตนล้มไปกับพื้น

เด็กชายวิ่งผ่านสวนกลางแต่ด้วยความเร่งรีบ เพราะเป็นห่วงคนที่ตนแบกมาด้วย แต่ว่าเพราะไม่ได้มองทางให้ดีๆจนทำให้สะดุดเข้ากับรากไม้จนล้มลงไปนอนกับพื้น

เมื่อเป็นแบบนั้นผู้ที่อยู่แถวๆนั้นและเห็นเหตุการจึงรีบวิ่งเขามาดู

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างทำไมถึงได้รีบร้อนแบบนั้นจนสะดุดล้มได้กัน?"

"พระพี่ราม?"

เด็กชายผู้มีผิวกายสีเขียวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงกับอนุชาของตน

"ข้าไม่เป็นไรพระพี่- เด็กคนนั้น!"

พระลักษณ์รีบหันกลับไปหาเด็กสาวที่ตนนั้นแบกพากลับมาด้วยอย่างวิตกกังวลว่าจะได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้น

แต่ว่าทันทีที่หันกลับมา มันกลับว่างปล่าว

"......!!!"

พระรามมองการกระทำของพระอนุชาตนที่แสดงสีหน้าตกใจ และมองไปรอบๆอย่างร้อนรน และไหนจะ คำพูดนั้นอีกละ

"เด็นคนนั้น? เจ้าหมายถึงผู้ใดกันลักษณ์?"

"......พระพี่รามไม่เห็นหรือ เมื่อกี้นี้น่ะ..."

"เห็น? เห็นสิ่งใดกัน ข้าเห็นเจ้าล้มไปกับพื้นเลยรีบเข้ามาหา แล้วผู้ใดกันที่เจ้าหาอยู่ ที่ตรงนี้มีแค่เจ้าอยู่ผู้เดียว"

เด็กชายไม่เข้าใจเลยทำไมกัน เด็กผู้หญิงคนนั้นที่เขาบังเอิญพบเจอในป่าตอนที่แอบหนีออกไป 

เขามักจะแอบหนีออกไปเล่นในป่าประจำแต่วันนี้มันแปลกในระหว่างที่กำลังเดินเล่นอยู่นั้นเขาได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้นมา ซึ่งมันแปลกที่จะมีใครมาร้องให้ในป่าแบบนี้

แต่สิ่งที่แปลกยิ่งกว่าก็คือเจ้าของเสียงร้องไห้นั้นต่างหากละ เด็กผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา เนื้อตัวเปียกปอนสวมใสเครื่องแต่งกายที่ดูแปลกตา

แต่สิ่งที่ดึงดูดให้เขาเข้าไปหาร่างนั้นก็คือ

    เส้นเกศาสีโอรสที่แสนงดงามอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนจนอดไม่ได้ที่จะอยากเข้าไกล้นาง

'นี่....จะพาหนูกลับบ้านได้จริงๆ ใช่ไหม?'

'ขอบคุณค่ะ.......ใจดี..จัง'

     เด็กสาวที่ใบหน้านั้นแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ยกยิ้มขึ้นมาอย่างสดใส และไร้เดียงสา จนทำให้หัวใจของพระโอรสแห่งกรุงอโยธยานั้นพองโตขึ้นมาอย่างที่ตัวของเขาเองก็ไม่เคยเป็นมาก่อน และเด็กสาวคนนั้นก็ทำให้เขาเข้าใจอะไรบางอย่าง ที่เด็กอายุเท่าๆเขานั้นไม่น่าจะมีมันได้เลย หรือต่อให้เล่าให้ใครฟังก็คงคิดว่าเป็นเพราะความไร้เดียงสา แต่มันไม่ใช่เลย........

พระองค์ได้ตกหลุมรักนางเข้าแล้ว....

พระลักษณ์ไม่ได้ตอบคำถามของพระเชษฐา เอาแต่จมดิ่งไปในความคิดของตนเอง นึกถึงใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มของเด็กสาวเกศาสีโอรสนั้น 

'สัญญาเลย.....ว่าจะ...กลับมา...หาอีกแน่ๆ....'

คำพูดของเด็กสาวเกศาสีโอสรดังขึ้นมาในหัว จนทำให้พระองค์เผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ข้าจักรอ..........."

"พ......แพ.......แพรวา.....แพรวา!"

เสียงของใครกัน เสียงเหมือนแม่เลย อา......อะไรเนี่ยแสบตาจัง...

    หนูค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนึงมองมาที่หนูด้วยใบหน้าที่ดูดีใจ และมีน้ำตาใหลออกมาด้วยพร้อมๆกัน

".....แม่..........."

"แพรวา! ลูกฟื้นแล้ว! คุณค่ะ!"

"แพรวา! เป็นยังไงบ้างลูก!"

"พ่อ......."

ใช่พ่อกับแม่จริงๆด้วย ทั้งสองคนรีบเข้ามาหาหนูที่นอนอยู่บนเตียงทั้งคู่ดีใจจนร้องไห้ออกมา แม่เข้ามากอดหนูแน่น

     แม่บอกว่าหนูจมน้ำที่สวนสาธารณะ และไม่ฟื้นขึ้นมาเลยเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ 

"เเล้วเด็กผู้ชายตัวเหลืองละคะ?"

"ลูกพูดอะไรน่ะแพรวา ลูกนอนอยู่นี้ตลอดเลยนะ แล้วอะไรเด็กผู้ชายตัวเหลือง?"

"ก็เด็กผู้ชายตัวเหลืองที่พาหนูมาส่งไงคะ เขาบอกจะพาหนูกลับบ้าน"

"เเพรวาลูกคงฝันไปมากกว่านะ ไม่มีหรอกเด็กผู้ชายที่ลูกพูดน่ะ"

"แต่ว่า--"

"ลูกยังไม่หายดีแน่ๆแพรวานอนพักซะนะ และลืมมันไม่ซะนะลูก ลูกแค่ฝันไปเท่านั้น"

13ปีต่อมา

ฉันเคยฝันแปลกแบบนั้นมาก่อน ว่าตัวเองไปอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวอย่างป่านั้น และไหนจะเด็กผู้ชายตัวเหลืองอีกละ

พอโตขึ้นมาฉันก็เข้าใจแล้วว่านั้นน่ะฉันต้องฝันไปแน่ๆ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงยังยึดติดกับฝันนั้นอยู่ ทั้งอโยธยา เด็กผู้ชายตัวเหลือง และคำสัญญา....

ตอนนี้ฉันเรียนต่อเกี่ยวกับเรื่องโบราณคดี เป็นเพราะฝันนั้นที่พูดถึงอโยธยา ทำให้ฉันอยากรู้ว่ามันคืออะไร ที่ฉันรู้คือมันเป็นเมืองในประเทศอินเดีย เป็นเมืองโบราณ และที่รู้อีกอย่างคือเป็นชื่อเมืองในวรรณคดีไทยเรื่องรามเกียนรติ์อีกด้วย และมันดันเป็นเรื่องที่ฉันชอบสุดๆไปเลย

ที่หน้าตกใจที่สุดเลยก็คือ ไม่รู้ว่าฉันหมกมุ่นหรือบ้าไปแล้วกันแน่ที่ยึดติดกับฝันนั้น และเด็กชายตัวเหลือง เพราะในรามเกียรติ์ที่พูดถึงคนตัวเหลืองก็มีอยู่คนเดียว ซึ่งก็คือพระลักษณ์ 

"ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"

ฉันต้องบ้าแน่ๆฉันฝันว่าตัวเองเมื่อตอนเด็กๆได้ไปเจอกับพระลักษณ์ในวัยเด็กงั้นหรอ? อะไรจะบ้าได้ขนาดนั้นกัน

ฉันนั่งท้าวคางอ่านวรรณคดีต่อไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะก้มมองสร้อยคอของตัวเองที่ฉันใส่มันมาโดยตลอด

มันเป็นของที่รูปร่างคล้ายพระจันทร์เสี้ยวหรือหยดน้ำแต่ก็ไม่ใช่ มีอัญมณีสีชมพูติดอยู่ด้วย ตอนที่ฉันตกน้ำไปตอนนั้นพอฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลก็มีเจ้านี้อยู่ในมือฉันแล้ว

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าได้มาได้ยังไง แต่ก็เก็บเอาไว้กับตัวตลอด

"เฮ้อ......พอแค่นี้ดีกว่า"

ฉันปิดหนังสือลงก่อนที่จะเอามันใส่กระเป๋า มองดูเวลานี้ก็เย็นมากแล้วฉันควรจะ ไปหารุ่นพี่สักหน่อย

ฉันทำการวิจัยโบราณคดีกับรุ่นพี่อยู่น่ะก็เลยต้องไปหา และไปดูแลด้วย

"เอากับข้าวเข้าไปด้วยดีกว่า"

เอาละฉันคงต้องไปทำงานกับไปดูแลรุ่นพี่แล้วสินะ หวังว่ารุ่นพี่จะหยุดพักบ้างนะ แต่ฉันก็อย่าหวังให้มากเลย

เอาละได้เวลาทำงานแล้ว!

________________________________________________________

เป็นยังไงกันบ้างกับบทนำ แรกๆก็อาจจะรั่วๆหน่อยนะ แต่จะพยายามแก้ใขให้ดีขึ้นไปอีกค่ะ

เดือนใหม่แล้วของลงเรื่องใหม่ก่อนเลยละกัน เรื่องเก่าขอฝึกงานเสร็จก่อนเดียวไปแต่งต่อ