คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 07 - A mess of feelings inside me.
“ผมนอนรลา!” ฮยอนบินพูึ้นมาเสียัหลัาปูที่นอนเสร็
และ้อเลือว่าใระนอนรไหน
“ให้พี่นอนรลาไม่ีว่าเหรอ?” แบฮยอนบอเพราะถ้าฮยอนบินนอนรลา ไ้ทะเลาะับานยอลทั้ืนแน่
“แล้วพี่วรนอนับเราหรือไ?” แบฮยอนถามย้อน
“ั้นผมนอนรลา” านยอลเสนอึ้นมาบ้า
เพราะฮยอนบิน็นอนรลาไม่ไ้ ให้แบฮยอนนอนรลา็ไม่ไ้ ็เหลือแ่านยอล
“ฝันเอาแล้วัน” ฮยอนบินอบ ถ้ายิ่านยอลนอนรลา ฮยอนบิน็อนอน้าแบฮยอนแน่
“ั้น็แยไปนอนามมุม” แบฮยอนเสนอเพื่อัปัหา
เาเหนื่อยมาทั้วันยั้อมาทะเลาะอะไรแบบนี้อี
เวลาแบบนี้วรเป็นเวลาพัผ่อนสัที
“โหไม่เอาอะ” ฮยอนบินยัไม่ยอมทำาม้อเสนออใรทั้นั้น
และแบฮยอนับานยอล็เหนื่อยที่ะทำามใอรุ่นน้อนนี้แล้ว้วย
“นอนเถอะ” แบฮยอนทิ้ัวลนอนแล้วึานยอลให้นอนล้าัน
“เลิวุ่นวายไ้แล้ว
ถ้าไม่นอน้าพี่็ไปหาที่เอาเอ” แบฮยอนพูัอ่อนที่ฮยอนบินะไ้โวยวายอะไรมาว่านี้
ฮยอนบินถอนหายใแล้วยอมนอนลอีฝั่้าแบฮยอน
“ไม่สบายหรือเปล่า?” านยอลถามแบฮยอนในวามเียบหลัาที่ปิไฟนอนไ้ไม่ถึสิบนาที
“ไม่นะ” แบฮยอนอบ เพราะแ่รู้สึว่าัวเอเหนื่อยาาราแทาสี
แล้ว็มีปวหัวนิหน่อยเท่านั้น
“ลมหายใ็ร้อน…” านยอลใ้มือไปอัหน้าผาออีนเพื่อวัไ้
อุหภูมิร่าายอแบฮยอนสูว่าปินิหน่อย “ัวร้อนแล้ว
ินยา่อนไหม?”
“อืม…” แบฮยอนไ้แ่อบอื้ออึเพราะรู้สึ่วเินว่าะมาอยอบำถาม
“ทำไมอะ พี่แบฮยอนไม่สบายเหรอ?” ฮยอนบินที่ยัไม่หลับลุึ้นมาเปิไฟ
เพราะไ้ยินเรื่อที่สอนนั้นพึุ่ยัน
“ใ่รับ ุมียาหรือเปล่า?” เป็นานยอลที่ถามฮยอนบินแทน เพราะแบฮยอนเหมือนะหลับไปแล้ว
“อยู่ับฮียูล” ฮยอนบินบอ เพราะฮียูลเป็นนที่มีล่อปมพยาบาลอยู่ับัว
่อนหน้านี้ฮยอนบิน็พึ่ไปอยาแ้เมารถาฮียูล แ่ยาลไ้็มีแน่ ๆ
“ุไปเอามาให้หน่อยไ้ไหมรับ?” านยอลถาม ้อมีใรสันเฝ้านป่วยอยู่ที่นี่ และถ้าถามว่าระหว่าานยอลับฮยอนบินใรวรไปเอายาับฮียูล
ำอบ็เป็นฮยอนบิน
“เออ เี๋ยวมา” ฮยอนบินลุาที่นอนแล้วเินรออไปที่ประูแ่็ไม่ลืมหันมาพูอะไรบาอย่าับานยอล “ูยอมสบศึับมึแ่ืนนี้นะ อย่าิว่าูะยอมแพ้”
ผ่านไปประมาห้านาที
ฮยอนบิน็ลับมาพร้อมับแผยาและฮียูล
ฮียูลไม่วาใที่ะให้สอนนีู้แลรุ่นพี่ที่ำลัป่วย
ไม่ใ่เพราะลัวสอนนีู้แลนป่วยไม่ไ้ แ่ลัวว่าะีัน่อนะไ้ทำอะไร
“รีบนอนันไ้แล้วนะะ
อย่าวนพี่แบฮยอน” ฮียูลพูั่อนที่ะออาห้อ
หลัาที่มา่วยูแลแบฮยอนนมั่นใว่าอาารน่าะีึ้นบ้าในอนเ้า
“เออ อบใมาไปนอนไ้แล้วมึอะ” ฮยอนบินเินไปส่ฮียูลหน้าห้อแล้วล็อประู
“านยอล…” แบฮยอนพยายามลืมาึ้นพร้อมับเรียื่อานยอลที่นอนอยู่้าัน
“รัผมไหม?” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไ้หรืออะไร แบฮยอนถึถามำถามนี้ออมา
ฮยอนบินไ้แ่นอนแอบฟัสอนนั้นุยันอย่าเียบ ๆ
“ี” แบฮยอนอบแ่นั้นแล้วึผ้าห่มอานยอลมาห่มให้ัวเอแล้วนอนหลับไป ะให้ลุไปเอาผ้าห่มอีผืนอนนี้็้อไปอาอาารย์ประำโรเรียนที่อยู่อีึ
“...” ระหว่าที่านยอลำลัใ้วามิว่าะเอาีวิรอาืนนี้ไ้ยัไ
แบฮยอนที่ิว่าหลับไปแล้ว็ยับเ้ามาใล้แล้วอเ้าที่เอวอนัวสู
“ผมแบ่ผ้าห่มให้นินึ” แบฮยอนพึมพำแล้วึผ้าห่มไปห่มให้านยอลามที่บอ
“รู้ัวไหมรับว่าำลัทำอะไร?” านยอลถามแบฮยอนที่เหมือนำลัึ่หลับึ่ื่น
“ผม็ะยอมให้อ”
“เหอะ
พูเหมือนผมลวนลามานยอลเลยนะ”
“ไม่รู้
แล้วถ้าผมบอว่ารู้ัวล่ะรับ”
“ผมะเป็นนอแบฮยอนเอ” านยอลอแบฮยอนนรู้สึไ้ถึไอร้อนอนป่วย
“อย่าไม่สบายนะรับ” ถึแบฮยอนะบอไปแบบนั้นแ่ารระทำลับสวนทาับำพู
“ผม่าหาที่้อพูแบบนั้น”
เสียพูุยบลแ่รนั้น เสียลมหายใที่เ้าอออย่าสม่ำเสมออานยอลและแบฮยอน เป็นเหมือนสัาบอว่าทั้สอไ้หลับไปแล้ว
ฮยอนบินยัลืมาื่นในวามมื มอแผ่นหลัอรุ่นพี่ที่อบมาเือบสอปีอยู่นานหลายนาทีนัสินใพลิัวหันไปอีฝั่ หาะให้นอนมอภาพนี้ทั้ืน เา็หลับไม่ล
ฮยอนบินรู้ัวเอมาโยลอ
ว่าแบฮยอนไม่เยิเินไปว่าพี่น้อ อนแร็ิแ่ว่าะอบไปเรื่อย ๆ
ไม่าหวั แ่พอเห็นว่ามีนเ้ามาีบนที่ัวเออบ็ันร้อนใึ้นมา
พอรู้ว่านที่มาแ่้วยเป็นใร็ถอใมาพออยู่แล้ว
แ่็้อลอเสี่ยูสัรั้
สนิทันมาั้หลายปี
เฝ้ามอแ่นนี้มาโยลอ ทำไมะไม่รู้ว่าสำหรับแบฮยอน านยอลพิเศษนาไหน
อนแร็ิแ่ว่าทำประไม่ให้ฮยอนบินีบ่อ
แ่พอมอเ้าไปในสายา็ัเนอยู่แล้ว ว่าำอบอแบฮยอนือใร
ถึะรู้อยู่แล้วแ่ฮยอนบิน็ไม่อยายอมแพ้
เาบอัวเออยู่แบบนั้นเพราะรั้นี้เป็นโอาสสุท้าย ถ้ายัไม่ไ้บัน
ฮยอนบิน็ยัมีสิทธิ์ที่ะื้อ
อบมาหลายปีอยู่ ๆ
ะให้ัใ ็ไม่่ายนานั้น
ทั้ห้านื่นมาใน่วเ้าออีวัน
เพราะ้อลับไปรววามเรียบร้อยอานอีรอบ่อนที่ะอาารย์ะมาถึ
อาารปวหัวอแบฮยอนีึ้นาเมื่อืนเยอะมา แ่็ยัมีไ้หลเหลืออยู่บ้า
“แบฮยอน ไหวแน่นะ?” านยอลถามึ้นมาในะที่เราำลั่วยันยล่ออุปร์ารเรียน
ลารถบัสที่พึ่มาสมทบาทาโรเรียนเมื่อรึ่ั่วโม่อน
“รับ” ผมอบออไปพร้อมับยอ่อ ผมไม่แน่ใว่าผมอบำถามนี้มาี่สิบรั้่อวัน เาถามแทบทุรั้ที่ผมยับัว
“รั้นริ ๆ”
“ไม่เลย ผมน่ะเ็ีสุแล้ว” ถ้าให้ผมนั่ินแรเย ๆ ูไม่ีแน่เพราะผมเอ็เป็นประธานมรมนี้
ถึะมีรีอาที่เป็นรอประธานอย่วยานอยู่ลอ็เถอะ
“ถ้าหน้ามื็บอนะรับ”
“รับผม”
“แบฮยอน! มานี่หน่อยสิ” รีอาะโนเรียื่อผมาอีฝั่ที่ำลันอลมาารถ ่อนที่ผมะไ้เินไปหาเธอ
านยอล็พยายามห้ามผมอีรั้
“ผมไปเอ นั่่อนเถอะ”
“ไป่วยันเนี่ยแหละ ะไ้เสร็แล้วไปพัพร้อมัน”
“หน้าีนานี้ยัะรั้นอี”
“เี๋ยวานยอล็แบผมเอแหละ”
“เฮ้อ อย่าทำให้ผม้อเป็นห่วไ้ไหม?” านยอลถอนหายใ แล้วบ่นพึมพำอะไรอเา่ออีหน่อย
แ่ผม็ไม่ไ้สนใมันมานั
มัน็ยุ่แ่่วนี้แหละ
หลัานี้็แ่มีพิธีมอบอนิหน่อยเท่านั้น
เ้าไปล่าวอะไรพอเป็นพิธีเหมือนทุปีอีนิหน่อย็บพิธีแล้ว
“นี่เธอ่วยพูับแบฮยอนให้หน่อยิ” านยอลหันไปอวาม่วยเหลือารีอาที่ำลัสั่านนอื่น ๆ
แ่มืออเธอ็ยั่วยยล่อลั
“ื้อ้านนานี้...” รีอาหันมาแวะผม่อนะหันไปบอานยอลที่ำลัแย่ลัออามือผม “...ห้ามยัไ็ไม่ฟัหรอ่ะ”
“เฮ้อ ริ ๆ เลยเอาลันั่นมามันหนันะ” านยอลแย่ลัออามือผมอีรั้ ผมเลยหันไปยลัอื่นแทน “ลันั้น็้วย เอามาให้ผม”
“นี่! ว่านั็ไปทำอย่าอื่นเลยแย่านผมทำไม?” ผมหันไปโวยวายใส่านยอลที่แย่านผมมาั้แ่เ้า “แล้วถ้าะแย่าน็ไปแย่พวผู้หินู่นเลย”
“ไม่้อเลย ูอะสบายว่ามึอี
ถ้าให้แบมึวิ่ลเายัไ้เลยอนนี้” รีอาหันมาบอผม
ถ้าผมาไม่ฝาไปเหมือนว่าแนอรีอาเริ่มมีล้ามึ้นมานิหน่อยแล้ว
นี่ผมำลัุยับนัเพาะายหิหรือเปล่า?
“แล้วมึเรียูมาทำไมเนี่ย?” อนแรนึว่าเรียให้มา่วยยอแ่อนนี้เหมือนะไม่ำเป็น้อ่วยแล้ว
“ูแ่ะถามว่าอาารย์นัเ้าห้อประุมี่โม”
“บ่ายโม”
“เออ แ่นี้แหละ
มึไปพัไปเมื่อวานมึ็ทำานแล้วไม่ใ่หรือไ ที่เหลือเี๋ยวพวูยันเอ
มันะหมแล้วเนี่ย”
“็รีบทำให้มันบ ๆ”
“็บอให้ไปพั”
“ูไหว”
“ัวมึยัอุ่นอยู่เลยเนี่ย” รีอาเินเอามือมาอัหน้าผาผมเพื่อวัไ้
“ูัวเย็น็ายิ”
“มึะไปี ๆ แบบมีสิ หรือแบบสลบ” รีอาพูแล้วำมือแน่นนเิเสียลั่นอระู “ถ้ามึยัพูไม่รู้เรื่อ มึะไม่ไ้พูอี
ถึประธานปาร์ะไม่หน้ามึเพราะยัพูยา แู่มึไ้นะ” เธอู่ผมอีรั้และทำท่าเหมือนะเินเ้ามาัหน้าันอย่าที่พู
แบฮยอน่อย ๆ เินถอยออมาเรื่อย ๆ
แล้วมาหลบหลัานยอล อย่าน้อยเธอ็ไม่่อยานยอล
เ้าใว่าเธอเป็นนัีฬาแ่็ไม่ิว่าเธอะส่วนสูเท่าผม ไม่็สูว่านิหน่อย ถ้ายัเถียเธออี ผมน่าะไ้สลบไปามที่เธอบอริ ๆ
“เออ ถ้ามีอะไรให้่วย็บอแล้วัน” ผมยอมเินเ้าไปใ้ึามำสั่อรอประธานมรม
เพราะเห็นว่าานส่วนที่เป็นแบอลารถใล้ะเสร็หมแล้ว
หลัาบพิธีมอบ ใน่วเย็น็มีแ่ฟุบอลอทาโรเรียนที่ทามรมมาทำิรรมให้ ับนัเรียนาโรเรียนอผม เป็นารแ่ที่เอาสบายใเพราะพอหมหน้าที่ ็ไม่เหลืออะไรให้ทำ่อแล้ว
“พวมึ็ลเหรอ?” ยอูถามแบฮยอนที่ใส่รอเท้าสั๊อยู่้าสนาม
และมีานยอลที่ำลัทำแบบเียวันอยู่้า ๆ
“เออิ ูเป็นประธานมรมนะ” แบฮยอนอบ เพราะประธานมรมเป็นอะไรที่แทบะร่วมทุิรรม
“ไม่ ูหมายถึมึไม่สบายไม่ใ่เหรอ?”
“็ลแ่รึ่แร็ไ้ ลไปให้เห็นหน้าสัหน่อย”
“เออ ไม่ไหว็ไม่้อฝืน แล้วานยอลอะล้วยเหรอ
ไม่ล็ไ้นะ” ยอูหันไปถามานยอล
เพราะานยอลไม่ำเป็น้อล็ไ้
หน้าที่ประธานนัเรียนไม่ไ้รอบลุมถึเรื่อมรมอ่ายอาสา
แ่หน้าที่ในโรเรียน็ยุ่นะายอยู่แล้ว
“ผมะไปูแลแบฮยอนรับ”
“อ๋ออออออ”
ารแ่เริ่ม้นไ้ประมาสิบนาที ะแนนอทั้สอฝั่็ยัเท่าัน แบฮยอน านยอล และฮยอนบินเป็นอหน้าอทีม ส่วนอินับเฮุน็เป็นอหลั
“ประธาน!” เสียะโนารุ่นน้อในมรมที่อยู่อหลัะโนึ้นมา
หลัาไ้ลูเะมุม านยอลับแบฮยอนเ้าไปพร้อมันนเือบวิ่นันเอ
“น้อมึไม่บอล่ะ ว่าประธานโรเรียนหรือประธานมรม!” อินะโนพร้อมับหัวเราะออมา
เมื่อเห็นว่าานยอลับแบฮยอนวิ่ไปหาพร้อมันเพราะเ้าใว่าเรียัวเอ
“โทษพี่ ผมเรียประธานปาร์” รุ่นน้อนนั้นล่าวอโทษเพราะันไปสร้าวามสับสนแบบไม่ไ้ั้ใ
เหุาร์เมื่อี้เลยทำให้เสียโอาสไ้บอลไป
หลัาเล่นไปไ้เือบสี่สิบนาที ทีมอแบฮยอน็เปลี่ยนัวผู้เล่นออไปหนึ่นืออิน ึ่อนนี้อินไ้ไปแย่ไม์มาพาย์บอลเอแล้ว
“อ้าว ประธานปาร์อเรานั่นเอนะรับที่ะเป็นนเะลูฟรีิแล้ว็ุปาร์อนเะรุามอลูบอลนะรับ
ไม่ใ่มัวแ่มอหน้านัเะเบอร์ 04 เี๋ยวะเสียโอาสฟรี” เสียพาย์าอินเรียเสียแวานในสนามและนอสนามไ้เป็นอย่าี
“หุบปา!” แบฮยอนะโน่าอินที่ถือไม์อยู่ิอบสนาม
“เินแล้วอบเสียันะรับ” อินพูใส่ไม์ลับมา
ึ่ผม็ทำไ้แ่ี้หน้าาโทษอินไว้ล่วหน้าเท่านั้น
ปี๊!
เสียานหวีอรรมารส่สัาให้านยอลเริ่มเะลูโทษ
หลัานั้นไม่ี่นาทีเสียเฮรอบสนาม็ัึ้น
0-1!
ในเวลาเือบหนึ่ทุ่มารแ่ัน็บลที่ผละแนน 1-3
“มึไปอาบน้ำันไ้แล้วมั้ น้ำโรเย็น” ินอาเินลับมาาอาบน้ำ
แล้วแวะมาบอพวผมที่พึ่แ่เสร็ไ้ไม่ถึสิบนาที
ผมับานยอลเปลี่ยนัวออใน่วรึ่หลัแล้วนัู่่อนบเม
“เออว่ะ พวมึูว่าเริ่มทยอยอาบไ้แล้วมั้” เพราะอนนี้เพื่อนที่พึ่แ่เสร็็เริ่มทยอยอาบน้ำันแล้ว
“เออ็ี ูี้เียไปุะเียในห้อน้ำเหมือนรอบที่แล้ว” อินพูถึเหุาร์ปีที่แล้วที่พวมันเลือที่ะอาบน้ำอนเือบสามทุ่ม และไฟในหมู่บ้าน็ันับอนนั้นพอี อาารย์็เือนแล้วว่าให้รีบอาบเพราะลัวไฟับ
แล้ว็เป็นามที่เือนันริ ๆ
“เออมันเหุุเินปะ ไปไ้แล้ว” ผมลาอินที่ปิาว่าะัแห้เพราะอาาศหนาว
แ่แน่นอนว่ายอูไม่ยอมแน่ และนอื่น็้วยเพราะสุท้าย็้อนอนรวมันในห้อ
ๆ เียว ผมเห็นมีพวนับอลบานเริ่มทยอยไปอาบน้ำันแล้ว
ถ้า้าว่านี้นเยอะนไม่มีที่ยืนแน่
พวเราเินมาถึโรอาบน้ำรวมอโรเรียนที่อยู่ห่าออไปาัวอาารนิหน่อย
เป็นไปามที่ิไว้เพราะพอเ้ามา็มีแ่พวที่ลแ่เมื่อี้ำลัอาบน้ำันอยู่
“ยอูไปอาบในห้อน้ำีไหมรับ?” อินพูับยอูที่เริ่มะถอเสื้อ
“ผมว่าแบฮยอน็วรไปับยอูนะรับ” เป็นานยอลหันมาบอผมบ้า แล้วสอนนั้น็หันไปพยัหน้าเห็นีเห็นาม้วย
แบฮยอนถอเสื้อพาไว้ับราวแถวนั้นเพราะอยารีบอาบให้เสร็
ถึานยอลับฮยอนบินะยัโวยวายอยู่็าม
“ทำไมอะ? ห้อน้ำมันเหม็นอะ” ยอูอบ
“รนี้มันมีแ่ผู้ายอะ”
“็ผู้ายเหมือนัน อาบ้วยัน็ไ้”
“ถ้ามีแ่เราสอน ็อาบ้วยันไ้ แ่นี่มันไม่ใ่… เฮ้อานยอลมึ่วยูพูิ” อินพูาอ้ำอึ้แล้วหันไปอวาม่วยเหลือาานยอล
“ผมเห็น้วยับพี่อินรับ!” ฮยอนบินะโนึ้นมา
“เสียเวลา อาบแป๊บเียวเอ ถ้าไม่อยามอ็หลับาเอาแล้วัน” ผมบอปัไปเพราะผมไม่ไปอาบในห้อน้ำแน่ นอาะแบแล้วยัมีลิ่นอี พรุ่นี้เ้าไ้เพิ่มหน้าที่ล้าห้อน้ำ่อนลับ
“ไม่ใ่ว่าไม่อยามอ แ่ไม่อยาให้ใรมอ้วย”
“เฮ้อ ไม่ใ่ทุนะอยาูสัหน่อย”
“็ผมหว” านยอลทำไ้เพียถอนหายใแล้ววิ่ไปเอาผ้าเ็ัวมาบััวแบฮยอนที่เริ่มะัน้ำอาบแบบไม่สนใฮยอนบินและานยอลที่เริ่มสิแ
ส่วนอีฝั่็มีฮยอนบิน่วยบัาสายาอนอื่น ๆ
“โว้ยยยยย มันะอะไรนานั้น” แบฮยอนโวยวายึ้นมาับท่าทีอานยอลและฮยอนบิน
และเหมือนอินะเริ่มทำามสอนนี้โยอวาม่วยเหลือาเฮุน ทั้ ๆ
ที่เราสอน็แ่ถอเสื้อส่วน้านล่า็ยัใส่าเไว้อยู่
“ูเห็นนะว่ามึแอบมอ” ฮยอนบินพูึ้นมาแล้วมอหน้าานยอลที่ับผ้าอยู่ฝั่ร้าม
“แล้วุไม่แอบมอเหรอรับ?” านยอลอบลับไปบ้า ผมมอหน้าสอนไปมาแล้วัสินใึผ้าเ็ัวาทั้สอนแล้วลุมไปที่หน้าอทัู้่
“ถ้านไหนมันะอันราย็มีแ่านยอลับฮยอนบินนั่นแหละ”
“เพราะมึเลย” ฮยอนบินยั่าานยอล้ามหัวผมไปมา
“แน่ใเหรอรับ ว่าผมผิแ่นเียว” านยอลอบโ้ลับไป นผมเริ่มหมวามอทนเพราะั้แ่มา่าย
สอนนี้็เอาแ่เถียันไม่ยอมหยุ “เห็นนะรับว่ามออยู่”
“ยั ยัไม่หยุอี” ผมหยิบันึ้นมาสอใบแล้วฟาเ้าที่หัวอทั้สอนพร้อมันนเิเสียัลั่น
“โอ๊ยยยยย ีผมทำไมเนี่ยพี่แบฮยอน” ฮยอนบินร้อโวยวายเสียั
“ยัะถามอี ถ้ายัไ้ยินเถียันอีประโยะีให้หัวแเลย รีบอาบไ้แล้ว ไม่หนาวันรึไยืนถอเสื้อท่ามลาอาาศแบบนี้เนี่ย”
“ฝาไว้่อนเหอะ” ฮยอนบินี้หน้าาโทษานยอล
แ่านยอลลับไม่อบโ้อะไร ทำเพียแ่ไหว่ไหล่เหมือนไม่สนใเท่านั้น
“ยัไม่หยุอีนะ” ผมหันไปบ่นฮยอนบินแล้ว้ามือะฟาันใส่อีรอบ
แ่ฮยอนบิน็ยอมหยุพู่อนะโนฟา้ำ แล้วเริ่มอาบน้ำันอย่าเียบ ๆ
หลัาอาบน้ำ็ถึเวลาเ้านอน
มันไม่ใ่เวลาที่ึมาแ่บรรยาาศับวามเหนื่อยาทั้วัน
ทั้หนเินเ้ามาในห้อเรียนที่เปิไว้สำหรับนอน้าืน
“พวมึนอนฝั่ไหนัน?” อินเินเ้ามาในห้อแล้วเริ่มปูที่นอนอัวเอ
แน่นอนว่าอีฝั่้าอิน็้อเป็นยอู
“ูนอนที่เิม” านยอลอบ
“ผม้วย” ฮยอนบินอบบ้า
“ั้นูนอน้ามึนะานยอล
เฮุนมึะนอนรไหน็นอน มี้าฮยอนบินับ้ายอู” อินบอแล้วนอนล้าานยอล เฮุนพยัหน้าและเลือที่ะนอน้ายอู
ผ่านไปเือบั่วโมในะที่หลายนนอนหลับไปแล้ว
แ่อินที่ยัเล่นโทรศัพท์เริ่มสัเเห็นวามไม่เนียนอเพื่อนสนิทที่นอนอยู่ิัน
านยอลพยายามยับเ้าไปใล้แล้วเนียนอแบฮยอนที่หลับไม่รู้เรื่อ
อนแร็ว่าะปล่อยผ่านแ่พอเห็นแล้วมัน็รู้สึหมั่นไส้นิหน่อย
“ไอ้ปาร์! ูรู้มึยัไม่หลับ! มึไม่ไ้นอนิ้นอย่าเนียน” อินพยายามึานยอลให้ลับมานอนที่เิม
ในะที่แบฮยอนยัสะลึมสะลือ
“อะไรวะ?” แบฮยอนลืมาื่นแล้วพยายามยับัวออาอ้อมออนที่นอน้า
ๆ ัน
“านยอลมันเนียนอมึอะ”
“แล้วไมวะ?”
“มึไรเนี่ย ูพยายาม่วยมึอยู่นะเว้ย”
“ู็ไม่ไ้ว่าอะไรนะ”
“นี่มึยอมมันเหรอ?”
“็เหี้ยละ มึอะรีบนอนไ้ละ”
“านยอลมึไม่้อแอบยิ้มเลยนะ!” อินถีบานยอลนอีนยับเ้ามาใล้แบฮยอนมาว่าเิม
านยอลยัีมึนเหมือนไม่ไ้ยินเสียโวยวายอเพื่อนสนิทและนอนอแบฮยอน่อเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“รีบนอนไ้แล้วมึอะ แสอโทรศัพท์มันแยา” แบฮยอนบออินที่ยับ่นอยู่นเียว
“ไอ้านยอล มึไม่้อเนียนอเลย เป็นแฟนมันรึไไปอมันเนี่ย
อีน็เหมือนันมึเป็นอะไรไปยอมให้มันอ”
แบฮยอนเอ็ไม่แน่ใว่าทำไมถึไม่ห้ามานยอล
เพราะลึ ๆ แบฮยอน็อบที่ะถูอเหมือนัน
--------------------------
TBC
าแย่ผ้าห่มนี่มาาเราเอ่ะ เราถามเพื่อนว่ามึรัูไหม แล้ว็แย่ผ้าห่มเพื่อนมาเลย แ่่าันรอนบเพราะโนเพื่อนฟานื่น555555
็มีใไปแล้วอะไร็่ายึ้นอะเนอะ บ้าเอ๊ย
Comment หน่อย้าบ
Comment ที่เป็นอุปร์ไฟฟ้า
อ๋อ นั่นมันอมพิวเอร์
อมพิวเอร์ที่เป็นื่อหนัพ่อม
อ๋อ นั่นมันแฮร์รี่พอเอร์
พอ!
ความคิดเห็น