คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 06 - I don't like the way he's looking at you.
อยู่หน้าบ้านแล้วออมาไ้เลย ๆ” แบฮยอนโทรุยับรุ่นน้อที่อยู่ในมรมเียวัน รอไม่นาน็เห็นรุ่นน้อที่นัไว้เปิประูออมาาบ้านพร้อมระเป๋าเป้ใบให่
ทามรมอแบฮยอนมีั่ายอาสาเป็นประำอทุปี ะเรียว่า่ายอาสา็ไม่ถูทั้หม เพราะ่อนะมีิรรมอมรม หนึ่เือน สมาิในมรม้อไป่วยปรับปรุโรเรียนให้เสร็ ึ่ส่วนให่็ไม่พ้นารทาสี
และะมีวันที่เป็นเหมือนับวันพรุ่นี้ที่ผู้บริหารอโรเรียนะเ้าไปมอบพวอุปร์ารเรียนให้ับทาโรเรียนับนมรมที่ามมาสมทบอีรอบ
เพื่อให้ผู้บริหารไ้ไปรวว่าไ้ทำิรรมนี้ันริ ๆ
เพราะทุารออ่ายะมีารอเบิบประมาาทาโรเรียนล่วหน้า
และในารไปรั้นี้ะมีนามรมและนอื่น ๆ เ้าร่วมิรรมนี้้วย
แ่ส่วนให่็เป็นนในมรม้วยัน
ามริแล้วแบฮยอน้อมาพร้อมับทามรมในวันพรุ่นี้
แ่ทาโรเรียนที่ไปัิรรมิ่อมาว่าอยาให้ทาสีบาส่วนเพิ่มนิหน่อย
เลย้อมีนบาส่วนล่วหน้ามา่อนหนึ่วัน ส่วนทามรม็ให้พวรอประธานับอาารย์ประำมรมูแลไป่อน
(ันไหนอะ?) ปลายสายพูในะที่ำลัยืนอยู่หน้าบ้านอัวเอ
“หน้าบ้านมีันเียว เร็วเลย” ผมลระรถให้เลื่อนล
แล้วะโนเร่ฮยอนบินที่ยัยืนอยู่้ารถ
แม้ะบอว่ามีรถแ่ันเียวที่ออยู่หน้าบ้านแ่น้อมัน็ไม่ยอมึ้นมา
ฮยอนบินเปิประูรถาเบาะหลั แล้ว้าวึ้นรถมาอย่า
ๆ และเยิบไปนั่้าลเรนาที่รับึ้นรถมา่อนหน้านี้
“พี่ไม่บอัน่อนอะ ว่าะพาประธานปาร์มา้วย” ฮยอนบินสะิไหล่ผม
แล้วระิบถามเบา ๆ ไม่ใ่แ่ฮยอนบินที่มีท่าทีแบบนี้
เรนาับฮียูล็สสัยเหมือนันว่าทำไมรอบนี้ประธานนัเรียน้อมาร่วม่าย้วย
“พี่โนเบี้ยวอะ เายเลิะทันหัน
านยอลมา่วยับรถไปส่อะ” ไม่ี่วัน่อนนับรถที่อไว้มาเทนัะทันหัน
นผมวุ่นวายอยู่พัให่
และ็เป็นอีรั้ที่านยอลมา่วยแ้ปัหา้วยารอาสาับรถมาส่
“สวัสีรับ ผมื่อฮยอนบินนะรับ อยู่มรมเียวับพี่แบฮยอนนี่” ฮยอนบินหันไปแนะนำัวับานยอล
“แบฮยอนนี่ เหอะ” านยอลพู้วยน้ำเสียแปล
ๆ รอยยิ้มมุมปาที่แสยะยิ้มทำให้ผมรู้สึนลุเหมือนะโนอีนะับหัอในเร็ว
ๆ นี้
“เลิเล่นไ้แล้ว” ผมหันไปุรุ่นน้อในมรมที่ยัวนประสาทไม่หยุ
แถมยัเอาามาเยบนไหล่อผมอี
“โห ทำเป็นเ้มับผม… ” ฮยอนบินพูเสียอ่อนแ่็ยัไม่ลับไปนั่ี
ๆ ถ้ารถเิเบระทันหันหน้าน้อมันไ้พุ่ไปปัรถัน้าหน้าแน่
“โทษที แมลน่ะ” เสียานยอลพูแทรึ้นมา่อนที่ฮยอนบินะไ้พูบ เาใ้มือมาปับริเวไหล่อผมไปมา นฮยอนบิน้อถอยลับไปนั่ปิ เพราะมือานยอลพลาไปฟาเ้าที่หน้าอฮยอนบิน
แ่ผมว่ามือานยอลฟาแรไปนินึอะ
“ฮะ!? ไหนรับ? ผมไม่เห็นว่ามันะมีนะ” ฮยอนบินอบแล้วหันไปมอในรถ้วยวามระแว
“รับ าุไม่น่ามออะไรไม่เห็นนะรับ” านยอลบอในะที่สายายั้อมอไปที่ถนนรหน้า
ผมับสาว ๆ ้าหลั็หลุหัวเราะออมาอย่าวบุมไม่ไ้
เพราะ้วยวามฮยอนบินเป็นนาเล็
นบารั้ผมเอ็แยไม่ออว่าำลัหลับหรือแ่ทำหน้านิ่
“อย่าว่าไอ้ี๋อผมิ” ผมแว
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยรับ” านยอลเือนแบฮยอนที่เหมือนะไม่รู้ัวว่าไปทำอะไรให้นัวสูไม่พอใ
“พี่! หัวเราะอะไร!?” ฮยอนบินหันมาโวยวายผมที่ยัหัวเราะไม่หยุ
น้อพยายามลั้นำนหน้าแ “พวมึ้วย หัวเราะอะไร!?” แล้วหันไปะวาฮียูลับเรนาที่ยัไม่หยุำ
“แมลพวนี้น่ารำานะรับ ว่าไหม?” านยอลสบาเ้าับฮยอนบินผ่านระหลั แล้วหันลับไปมอทา้านหน้า่อเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
วามเียบถูปลุมทั้ันรถเพราะไม่มีใรพูอะไรรวมถึฮยอนบิน
แบฮยอนเอ็พยายามที่ะไม่เลิ้มหลับเพราะ้ออย่วยูทา
“านยอลหิวไหมรับ?” ผมแะอนมแล้วยื่นไปให้านยอล
เพื่อทำลายบรรยาาศอึอั
ผม้อพูอะไรสัอย่าเพื่อไม่ให้ในรถมันเียบนเินไป
หรือว่าบาทีผมวระเปิเพล แ่็ลัวว่ามันะรบวนสมาธิในารับรถอเา
“...”
“ผมิน้วยิ” ฮยอนบินโผล่หน้ามาแล้วแย่อนมไปามืออผม
แ่านยอล็ใ้มืออี้ายื้อนมไว้ับัวเอ
แบฮยอนมอหน้าฮยอนบินที่ยัยิ้มแป้นแล้วมอสลับับานยอลที่ยัมอทาอยู่แ่็ยัไม่ยอมปล่อยมือ
สอนนี้มันเป็นอะไรันอีวะ?
“ฮยอนบินมึเล่นอะไรอะ?” ฮียูลที่เห็นสถานาร์แปล
ๆ รีบปรามฮยอนบินที่ำลัเหมือนะยั่วโมโหรุ่นพี่้วยรอยยิ้มวนประสาทนั่น
“เปล่า ูแ่ะิน”
“มึ็ให้ประธานปาร์ิน่อนิ
พี่แบฮยอนให้เา่อน” ฮียูลีไปที่มือฮยอนบินรัว ๆ
นฮยอนบิน้อยอมปล่อย
“็ูเห็นเานิ่อะ”
“เออมึ็นะ ะแอันไหนี้ ูะแะให้ ป้อนให้เลย
ถ้ามึใหู้ย่อย็ย่อมไ้ ไหนอยาแอันไหน” ฮียูลประเสียแ็นฮยอนบิน้ออบเสียอ่อนลับไป
“เอาอันนั้น็ไ้ ้า ๆ มึอะ”
“ะแอันนั้นแล้วไปแย่เาทำไมอะ” ฮียูลบ่นเพราะนมที่ฮยอนบินเลือเป็นแบบเียวับที่ฮยอนบินแย่ับานยอลเมื่อี้
“เออ อย่าถามมา”
านยอลถืออนมอยู่อย่านั้นสัพัหลัาสรามประสาทไ้สบล
ในะที่อีมือ็ำลัุมพวมาลัยรถ
“ผมถือให้เนอะ” แบฮยอนบอแล้วยื่นมือไปถือนมไว้แทน
เพราะไม่ีเท่าไหร่ ถ้าให้านยอลับรถึ้นภูเา้วยมือ้าเียว
อย่าน้อยผม็วรไ้ร่ำลาแม่่อนาย
“พี่แบฮยอนป้อนประธานเถอะ่ะ
อนนี้ำลัับึ้นเา มันอันรายนะะ” เรนาบอ
“เอาั้นเหรอรับ?” ผมถามานยอลที่ำลั่อับารเลี้ยวไปามอเา ไม่รู้ว่าทาผู้บริหารไปหาโรเรียนนี้เอไ้ยัไ ในเมื่อทาเ้ามันอันรายนานี้ อนมาับพวมรมรอบที่แล้ว็เรียไ้ว่านั่สวมน์ันทั้ันว่าะผ่านไปไ้แ่ละโ้
“อืม”
******
14:30
“มีอะไร็ไปามพี่แล้วัน” ผมบอเรนาับฮียูล่อนะแยไปที่สนามเ็เล่น
ที่้อมีารลสีทับอีนิหน่อย ใ้เวลาไม่นานมาในารเ็บานพวนี้
“ไ้่า” ฮียูลอบแล้วแยไปหาพวห้อพัสำหรับืนนี้
ห้อพั็ไม่พ้นามห้อเรียน่า ๆ ส่วนพวผู้หิไ้นอนในห้อประุม
“พี่! ผมเอามาแล้ว
ไปเลยไหม?” ฮยอนบินเินเ้ามาหาผมพร้อมับถัสีที่ยัเหลือารอบ่อน
ถัน้ำมันสนและแปรทาสี
“ไมไม่เรียอะ ะไ้ไป่วย” ผมเินเ้าไป่วยฮยอนบินถือถัสี
“แ่นี้เอ ไม่หนั”
“ไปันไ้หรือยั?” านยอลพูแทรึ้นมาแล้วแย่ถัสีาผมไปถือไว้เอ
และรีบเินนำไปที่สนามเ็เล่นนเียว
“พี่ทนบประธานปาร์ไปไ้ไวะ ี้โมโหสุ” ฮยอนบินหันมาถามผมที่เินอยู่้าัน
“ปิ็ไม่เป็นแบบนี้นะ” านยอลไม่ใ่นที่ะโมโหอะไรไร้สาระหรอ
ผมเื่อว่าเา้อมีเหุผลแน่ แ่ผมยัไม่รู้เหุผลเท่านั้นเอ
“มึมานี่หน่อย!” เสียเรียื่อฮยอนบินาเรนาที่ะโนออมาาในอาารเรียน
เรนาวัมือเรียให้ฮยอนบินามหลัเ้าไปในอาาร
“ไป่วยเรนา่อนไป” ผมบอฮยอนบินที่ถอนหายใ้วยวามเหนื่อย
ั้แ่มาถึโรเรียนฮยอนบิน็โนเรนาับฮียูลเรียใ้ลอ ไม่ว่าะเป็นเรื่อเล็แ่ไหน
แ่แบบนั้น็ีเหมือนันอย่าน้อย็แยฮยอนบินับานยอลให้อยู่ห่าันมาึ้น
“เี๋ยวผมามไปนะ” ฮยอนบินยื่นถัน้ำมันสนมาให้ผม แล้วรีบเินลับไปหาเรนาที่ำลัยืนรออยู่ใ้อาาร
“อารม์ไม่ีเหรอ?” ผมถามานยอลที่ทำหน้าหุหิมาเือบทั้วัน
เาูอารม์ไม่ีั้แ่รับฮยอนบินึ้นรถ เพราะ่อนหน้านั้น็ปิี
“้อให้บอไหมว่าเรื่ออะไร?”
“ทาที่ีบอีว่ารับ”
“ไอ้เ็นั่น” ำอบอานยอลรับที่ผมิไว้ไม่มีผิว่าเาหุหิเพราะเรื่อรุ่นน้อในมรม
“ฮยอนบินอะนะ มันวนแบบนี้อยู่แล้วอะ
ไม่้อไปสนใมันหรอ”
“หึ” านยอลหัวเราะในลำอแล้วเริ่มุ่มแปรลในถัสี่อนะเริ่มปาไปามเรื่อเล่น “ูไม่ออริิ”
“ยัโรธอยู่อีเหรอ?”
“ผมไม่ไ้โรธแบฮยอน”
“ผมมาแล้ววว” ไม่ทันที่ผมะไ้ถาม่อ ฮยอนบิน็วิ่มายืนแทรระหว่าผมับานยอล
แ่ะให้ผมไปไล่น้อมัน็ไม่ไ้ไ
“พี่ว่าเราไปทาฝั่นู้นเถอะ
รนี้านยอลำลัทาอยู่อะ” ผมบอฮยอนบินแล้วสลับที่ับน้อมัน
เพราะูาสถานาร์แล้วานยอลไม่อบใเท่าไหร่ที่ฮยอนบินมาอยู่ใล้ัว
“อ้าวไมอะ ผมอยาอยู่รลาระหว่าพี่สอนอะ”
“วามริพี่ทาแ่นเียว็ไ้นะ มันแ่นี้เอ” แบฮยอนหันไปบอฮยอนบินที่ยืนอยู่้าัน
เพราะเริ่มทนวามอึอัาานยอลับฮยอนบินไม่ไหว
และพื้นที่ที่้อทาเพิ่ม็มีไม่เยอะ
“ไม่ไปอะ อยาอยู่ับพี่”
“ามใ”
“พี่ใส่ถุมือยัไให้สีเปื้อน้อมืออะ” ฮยอนบินถามระหว่าที่เราสามนำลัทาสีมาไ้เือบรึ่ั่วโม
พร้อมับี้ไปที่รอยสีที่เปรอะาม้อมืออผม “เนี่ยรผมพี่็มีสีเปื้อน”
“เออ พึ่เห็นเลย”
“ผมเ็ให้ ยิ่นานยิ่ล้ายา” ฮยอนบินบอพร้อมับถอถุมืออัวเอวาไว้บนพื้น
แ่านยอลลับเป็นฝ่ายว้ามืออผมมาุมไว้แทน
“ผมพาไปล้า่อเอ” านยอลบอฮยอนบิน
สอนนั้น้อหน้าันสัพัเหมือนอีไม่ี่นาทีะไ้มีมวยันรนี้
“ผมีว่ารับ ไปทำส่วนอประธานให้เสร็เถอะ” ฮยอนบินบอ
ผมมอสอนนั้นสลับัน้วยวามไม่เ้าใ ทำไมเหมือนะโรธันมาว่าเิมอี
“ไปใ้านยอลไมอะ เ้าไม่ไ้อยู่มรมเรานะ
เรา่าหา้อไปทำ่อส่วนอานยอลที่เหลืออะ” ผมหันไปบ่นฮยอนบิน
เพราะามหลัแล้วานยอลแ่มีน้ำใมา่วยผมเย ๆ
ผมับรุ่นน้อที่เหลือ่าหาที่้อมาทำในส่วนนี้
ถึะแบ่ฝั่ันแล้วว่าใรทำฝั่ไหนแ่็ไม่ใ่ว่าน้อมันะไปใ้นนอมรม
“โหพี่อะ ็แบ่ันแล้วอะ
ผม็ทำส่วนอผมเสร็แล้ว”
“แล้วเรา้อไปใ้นามรมอื่นเหรอ
เาับรถมาส่็บุหัวแล้วไหมล่ะ?”
“เหมารถมาเอ็ไ้ถ้าะเป็นแบบนี้อะ”
“เหมารถอะไร
พี่ส่้อวามไปอวามเห็นในลุ่ม็ไม่มีใรอบ”
“็อนนั้นมันะทันหัน”
“เพราะะทันหันไ เลยหารถไม่ไ้”
“...”
“ไปทำ่อานยอลหน่อย เหลือแ่นิเียวเอ” แบฮยอนบอแ่นั้นแล้วเินออมาพร้อมับานยอล
ไ้ยินเสียฮยอนบินบ่นไล่หลัแ่แบฮยอน็ไม่ไ้หันไปสนใ รวมถึรอยยิ้มอน้า
ๆ ที่หันไปส่ยิ้มเยาะเย้ยใส่ฮยอนบิน้วย
“ทาสียัไให้เลยถุมือรับ?” านยอลถามในะที่ำลั่วยผมเ็สีที่เปื้อน
“ผมรู้ว่ามันเปื้อน็อนฮยอนบินทัแหละ”
“ไอ้เ็นั่นอีแล้ว”
“ฮยอนบินน่ารันะรับ แ่ิวนประสาทไปหน่อย” ผมพยายามแ้่าให้รุ่นน้ออีรั้
เพราะถ้านไม่รู้ั็ิว่าฮยอนบินเป็นพววนีน… ึ่็มีส่วน
แ่็ไม่ไ้เป็นนแย่นานั้น
“เหอะ นี่มมัน่อหน้าผมเลยเหรอ?”
“อ้าว แ่อยาให้สนิทันอะ” ผมไม่ิว่าแ่ารแนะนำให้ีันะทำให้านยอลหุหิมาว่าเิม
“ฝันเอาแล้วัน”
“เฮ้อ” ผมถอนหายใแล้วเินออมาเพราะไม่รู้ว่าทำไมานยอลถึูไม่อบฮยอนบินนานี้
พอยิ่ผมพู็ยิ่ทำให้านยอลไม่พอใ
หลัาที่ล้ามือเสร็
แบฮยอนับานยอล็เินลับมาที่เิม เผื่อมีส่วนไหนที่้อ่วยฮยอนบิน
แ่็้อหยุะัเพราะเสียฮียูลับฮยอนบินที่ำลัทะเลาะัน
“พี่เาไม่รู้ไว่ามึอบ มึ็รู้ำอบ”
“ั้นูะไปบออนนี้แหละ” ฮยอนบินเหมือนะเินมาทาผมับานยอลที่ำลัแอบฟัอยู่
แ่ฮียูล็ว้าอเสื้อไว้ทัน่อนที่ฮยอนบินะไ้เินมาทานี้
“มึะบ้าหรือไวะ ูเหนื่อยที่ะบอแล้วนะ”
“พี่แบฮยอน็น่ารั
แฟน็ยัไม่มีเนี่ยแล้วูทำไรผิ ูะีบเา็ถูแล้ว” ผมับานยอลหันไปมอหน้าันทันทีที่ประโยนั้นบล
“ล้าีหนิ” านยอลพูเหมือนไม่ใอะไร
“อ้าว รู้อยู่แล้วเหรอ?”
“อืม แ่ไม่ิว่าะล้าพูว่าะีบ”
“ฮะ? ีบผมเนี่ยนะ”
“ถ้ามาีบผม ผม็ไม่เรียนานี้หรอรับ”
“ประันใ่ไหมรับ?” ผมถามออไปอย่าไม่แน่ใ
เพราะถ้าฮยอนบินมาอบานยอล นที่้อร้อนใ็ลายเป็นผมแทน
“ผมว่าไ้เวลาที่้อเลือแล้วล่ะ แบฮยอน” านยอลบอแ่นั้นแล้วับมือผมเินออมาแบบไม่ทันให้ผมไ้ั้ัว
รู้ัวอีที็โนลามาอยู่่อหน้ารุ่นน้อสอนแล้ว
“เฮ้ย! / เฮ้ย!” ฮียูลับฮยอนบินะโนออมาพร้อมันทันทีที่เห็นผมับานยอล
“พี่มานานยัะ?” ฮียูลถาม
“อืม สัพัแล้ว”
“เหรอะ พี่ไ้ยินไรบ้าไหมะ?...
” ฮียูลถามหยั่เิับผมอีรั้ แ่ไม่ทันไ้ถามอะไร่อ ู่ ๆ
ฮยอนบิน็พูแทรึ้นมา
“ผมอบพี่ ผมีบนะ” ทันทีที่ฮยอนบินพูออมา
บรรยาาศรอบ้า็เียบลมาว่าเิม ถึะรู้ำอบเพราะพึ่แอบฟัมา
แ่็าหวัว่าน้อมันะโห…แ่็ไม่เลย
“ฮ่า ๆ พี่มันแ่ล้อเล่นน่ะ่ะ” ฮียูลหัวเราะแล้วีลที่แนฮยอนบินเบา
ๆ “เลิล้อเล่นไ้แล้วมึ แล้เนียนนะเนี่ย”
“หน้าูล้อเล่นเหรอวะ?” ฮยอนบินหันไปบอฮียูลที่อนนี้เริ่มหน้าี แล้วหันมาย้ำำอบับผมอีรอบ “ผมอบพี่ริ ๆ”
รู้แล้วโว้ย
ไม่้อพูย้ำ!
“พี่ะบแล้วนะ” ผมบอออไปอย่าเลี่ย
ๆ เพราะเอาเ้าริผม็เห็นมันเป็นน้อมาั้แ่แร
แถมไม่รู้ัว้วย้ำว่าน้อมันอบ
“ผมว่า ผมามีบพี่ไ้ลอทั้ีวิ”
“เฮ้อ ั้น็บอร ๆ เลยแล้วัน... ” ผมถอนหายใเพราะฮยอนบินไม่ยอมแพ้
ถ้าพูอ้อม ๆ แล้วยัไม่รู้เรื่อ็้อพูแบบรไปรมาแทน
“พี่ไม่ไ้อบผม” ฮยอนบินบอออมาเหมือนรู้ำอบอผมั้แ่แร
“็รู้หนิ”
“โหพี่
มันไม่มีใรอบันั้แ่ยัไม่เริ่มีบหรอ พี่ให้โอาสผม่อนไ้ไหมล่ะ
แฟนมี็ยัไม่มี หรือพี่มีนที่อบอยู่แล้วล่ะ?”
เอาล่ะเว้ย
มาถามำถามนี้อนที่มีนอื่นอยู่้วยเนี่ยนะ
“อะไรนะ ไม่มีหรอ เอาเลยะีบ็ีบเลยามสบาย” ผมอบไปอย่าลุลี้ลุลนแล้วรีบเินออมาารนั้น
“ปล่อยให้มันีบเหรอรับ?” านยอลรีบเินมา้าผมพร้อมับเริ่มั้ำถาม
“น้อมันื้อ” ผมบอออไป
ทั้ ๆ ที่วามริแ่้อารเลี่ยอีประเ็น่าหา “แล้วอีอย่า
เาื่อฮยอนบิน”
“ื่อไร็่าเหอะ
นี่ปล่อยให้ผมมีศัรูเพิ่มทำไม?” านยอลยับ่นเหมือนนแ่อยู่แบบนั้น
เอาเ้าริอนนั้นผมิอะไรไม่ออ้วย้ำ เลยบอแบบนั้น
อยาีบ็ามสบายแ่ผม็บอไปั้แ่แรแล้วว่าไม่ไ้อบ “แล้วที่บอไม่มีนที่อบ
ไม่มีสันิเลยเหรอรับ แบบสันิอะ”
“...”
“สันิอะ แบบสันินึ นินึเลย”
“ผมหิว้าวอะ ไปิน้าว่อนไ้ไหม?”
ถ้าให้บอว่าอบานยอล
ผมไ้เอาหัวปัพื้นรนี้แน่ ๆ
“ถ้าไม่อบผม
ผมะินแบฮยอนรนี้แหละ” านยอลไม่พูเปล่าแ่โน้มัวนหน้าใล้ับหน้าผม
เหมือนะหอมแ้มหรือทำมาว่านั้น
แถมแนานยอลที่ล็อแนผมไว้ทำให้ผมหนีไปไหนไม่ไ้
นอาเบี่ยหน้าหลบเาเท่านั้นึ่มัน็ไม่พ้นอยู่แล้ว
“อือ ๆ บอแล้วถอย่อน” พอบอไปแบบนั้นานยอล็ถอยลับไปยืนห่า
ๆ
“รับ ผมะั้ใฟั”
“ไม่้อั้ใฟันานั้น็ไ้อะ”
“ื่นเ้นแบบใะา”
“เล่นให่ มีรับมีนนึ บอแ่นี้แหละ” ผมพยายามทำหน้าให้นิ่ที่สุถึแม้ใะเ้นรัวเหมือนไปสารภาพรัเา็เถอะ
านยอลเหมือนหลุยิ้มไปพันึเหมือนรู้ว่าผมหมายถึใร
ผมเลยใ้ัหวะนั้นรีบเินหนีออมา “ผมบอแ่นี้ ไม่ใบ้แล้วนะ!” ผมหันไปะโนบอานยอลที่ยัยืนยิ้มอยู่นเียว
“ที่ึ้น้น้วยปาร์ ลท้าย้วยานยอลใ่ไหมรับ?!” านยอละโนลับมาพร้อมับเสียฝีเท้าที่ำลัวิ่ามหลัเ้ามาใล้เรื่อย
ๆ
โห ถ้านานี้แล้ว็บอัวเอเถอะ
แ่ถ้าถามว่าอะไรที่ทำให้รู้สึหวั่นไหวับเาึ้นมาริ
ๆ ็เป็นอนที่เาไป่วยแมวบน้นไม้ล่ะมั้ บาที็หลุมรัใรสัน
เพราะเหุาร์เล็ ๆ น้อย ๆ ไ้่ายว่าที่ผมเยิไว้ะอี
******
17:30
“อบุประธานมาเลยนะะ ที่มา่วย” เรนาพูะที่เราำลันั่ทานมื้อเย็นันอยู่
านยอลไม่ไ้อบอะไรทำเพียแ่พยัหน้ารับเท่านั้น
“เหอะ ่วยไรบ้าเหอะ” ฮยอนบินที่นั่อยู่้าผมพูึ้นมานผม้อเะาเาอย่าแรผ่านใ้โ๊ะ “โอ๊ย! อะไรอพี่เนี่ย”
“เยอะแยะ ไหนะับรถมาอี” ฮียูล่วยอบ
“ใบับี่รถยน์็ยัไม่มีถ้าโนหมนี่ไม่หน้าหายันทั้แถบหรือไ?” อนนี้อายุอเรายัไม่ถึำหนที่ะไปสอบใบับี่รถยน์
ทำให้เหมือนเราเป็นนับรถเถื่อนเพราะเรื่อที่ไม่มีใบับี่รถยน์
“ถ้าโนเี๋ยวผม่ายทั้หมเอ”
“เหอะรวยนันะ
สู้เราเหมารถมาแ่แรไม่มีว่าเหรอวะ?” ฮยอนบินหันไปบอเรนาที่อนนี้ำลัหุหิอยู่
“ไม่อะูน
ถ้ามึไม่พอใ็นั่ลับเอนเียวเหอะ
อีอย่านะประธานเาับรถเียนะายมึิว่าเาะับไปิ้มูรถันไหนหรือไ
ถ้าับไม่เียนเราายั้แ่ทาึ้นเาแล้วไหมล่ะ ถ้าพูเรื่อี ๆ
ไม่เป็น็แไปเหอะ” เรนา่าร่ายยาวนฮยอนบินเถียอะไรไม่ออ
“พวมึเ้า้ามันัวะ?”
“มึลืมาลเทศะไว้ในท้อแม่เหรอ
นมีน้ำใยัหาเรื่อ่าอีมึเป็นอะไรวันนีู้ถาม่อน ป่วยทาิเรอะ?!” เรนาเริ่มเสียัึ้นเรื่อย
ๆ ผมให้ทายว่าถ้าอีนินึเรื่อนี้ยัไม่บ
เธอลุมาิหัวฮยอนบินโับโ๊ะแน่ ๆ
“เลิทะเลาะันเถอะ” ผมบอเรนาที่เริ่มถแนเสื้อ
ส่วนฮยอนบิน็ำลัะ่าอบโ้อีฝ่าย
“พี่แบฮยอนอย่าห้ามหนู
ปาแบบมันอะไม่น่ารอนเรียนบหรอ”
“เหอะ”
“เ็บปามึไว้แ้าวเหอะไอ้เวร ปาีนันะ!...” ่อนที่เรนาะไ้่าฮยอนบินอีรอบ
านยอล็่วยผมห้ามเรนาอีแรเพราะเหมือนเธอะอยาหน้าอีนใะา
“อบุที่เ้าในะรับ แ่อนนี้ใเย็น่อนเนอะ” านยอลเอ่ยห้ามพร้อมับส่ยิ้มให้เรานาอย่าใเย็น
และมันไ้ผลมาพอที่ทำให้เรนาสบล
“่า ้วยวามยินี” เรนายิ้มหวานส่ลับไปนผมรู้สึว่าบรรยาาศมันเริ่มแปล
และในใอมันผมมัน็รู้สึหุหิ่อสถานาร์รหน้าแบบไม่มีเหุผล
ส่สายาหวานนานั้นใส่ผู้หิไม่ิว่าน้อมันะหวั่นไหวบ้าหรือไ
เรนาหน้าแหมแล้ว!
“อะแฮ่ม!” ผมแล้ไอออไปเพื่อับรรยาาศรหน้า
“สำลัเหรอรับ?” ฮยอนบินเลิทะเลาะับเรนา
แล้วหันมาสนใผมแทน
“อือ อน้ำหน่อย” ผมแล้บอออไปแบบนั้นทั้
ๆ ที่แ่อยาะััหวะอานยอล ไม่ไ้สำลัหรือมีอะไริอทั้นั้น
“นี่รับ / นี่รับ” ฮยอนบินับานยอลยื่นวน้ำมาให้ผมพร้อมันนผมะัไปเพราะไม่รู้้อรับวน้ำาใร
รอใส่ปาู่ ะูะละไหมวะ?
“เออ ผมินสอวพร้อมันไม่ไ้นะ”
“ั้นพี่็เลือมารับ ผมหรือเา” ฮยอนบินเป็นฝ่ายันผม
นี่สาบานนะว่าแ่ให้เลือวน้ำทำไมบรรยาาศอสอนนั้นมันอึมรึมแปล ๆ
“ูอแห้อะ” ฮียูลพูแทรึ้นมาพร้อมับว้าวน้ำในมืออฮยอนบินไปื่ม่อหน้า่อา
“ฮียูลโว้ยยยยยยย น้ำมึ็มีไม้อมาแย่วะ?”
“อ้าวเออ ลืมเห็น”
“มึลืมเห็น?”
“อือ มึอะไรนัหนาวะ ็ูแไปแล้ว” ฮียูลทะเลาะับฮยอนบินอยู่แบบนั้นสัพั
“อบุรับ” ผมรับวน้ำาานยอลมาื่ม
แ่ท่าทีฟึฟัอฮยอนบินทำให้ผม้าาใอี “อนอะไรล่ะ
มาพี่เปิน้ำให้” ผมเปิวน้ำอฮยอนบิน หวัให้น้อมันหายหุหิึ้นมาบ้า
ถึะเล็น้อยแ่มันันไ้ผลเพราะฮยอนบินยิ้มให้ผมนาแทบปิ
“อบุ้าบ”
“เหอะ” เสียานยอลที่นั่อยู่้า
ๆ ที่เหมือนับไม่พอใอะไรสัอย่าแ่ผมเาท่าทาไม่ออ
เพราะสิ่ที่ผมทำล่าสุ็แ่เปิวน้ำเท่านั้น
ผมทำไรผิอะ?
“พี่แบฮยอนเปิน้ำให้หน่อย่ะ” เรนาส่วน้ำมาให้ผมเปิให้
ผมรับวน้ำาเธอแล้วหมุนฝาเปิ ่อนะส่ืนลับไป
“อบุนะะ”
“พี่เปิให้หนู้วย” ฮียูลส่วน้ำมาให้ผมเปิให้เ่นัน
แ่โนฮยอนบินว้าไปเปิแทน
ผมลายเป็นนเปิวั้แ่เมื่อไหร่?
“มึเป็นอะไรันวะ ทฤษีผู้หิเปิวน้ำไม่ไ้มีอยู่ริเหรอวะ?” ฮยอนบินวาวน้ำืนให้ฮียูล
“เสนอหน้าริ ๆ ื่อพี่แบฮยอนหรือไ” นอาะไม่อบุ
ฮียูลยั่าฮยอนบินอี
ส่วนฮยอนบินไ้แ่นั่สัพัเพราะไม่รู้ว่าัวเอผิอะไร “พี่เปิให้ประธาน้วยสิะ” ฮียูลส่สายาไปที่วน้ำอานยอลที่อยู่ใล้ับมืออผม
แ่านยอลไม่ไ้อให้ผมเปิให้นะ
“ถ้ามันฝืนใ็ไม่้อรับ”
“ฝืนใไรอะ เนี่ยแล้วเป็นไรอะผมเาไม่ถูแล้วนะ” านยอลพู้วยน้ำเสียปิแ่ผมลับิว่าเหมือนเาำลัน้อยใผมอยู่
ไม่รู้ว่าเรื่อไหนเหมือนันแ่็ไม่อเาแล้ว
หลัาสรามมื้อเย็นบลอนแร็านยอลีับฮยอนบิน
สัพัฮยอนบิน็ไปีับฮียูลและเรนาแทน
นานยอลับแบฮยอน้ออยห้าม้วยารไล่ให้ไปอาบน้ำันให้หม
ทาโรเรียนแนะนำให้รีบอาบ่อนสอทุ่ม เพราะ่วนี้มีาร่อมไฟฟ้าบริเวนี้
ทำให้่วนี้เิไฟับบ่อย ๆ
“เป็นอะไรันอีอะ?” ผมเยหน้าถามานยอลับฮยอนบินที่ส่สายาเหมือนพร้อมะหาเรื่อันลอเวลา
“ไม่ไปอาบในห้อน้ำเหรอรับ?” านยอลถามแบฮยอนที่ำลัะสระผม
ที่อาบน้ำอเราเป็นแ่ถัน้ำที่วาไว้้าหน้าห้อส้วมเท่านั้น
“ไม่อะ ะสระผม ผม้อให้านยอล่วยสระ้วยนะ” เพราะเหมือนสีที่ทาไปอนบ่ายะเลอะามเส้นผม้วย
และมันไม่สะวเท่าไหร่ถ้าผมะล้ามันนเียว
“รับ” านยอล้มหน้าลมาแล้ว่อย
ๆ ล้าสีที่เปื้อนามเส้นผมอย่าเบามือ
“เปื้อนเยอะไหมรับ?”
“ไม่รับ เนี่ยเสร็แล้ว หลับานะ” านยอลบอในะที่ำลััน้ำล้าราบยาสระผมออให้แบฮยอน
“เรียบร้อยรับ”
“อบุรับ”
“วามริให้ผม่วยอาบน้ำ็ไ้นะรับ…”
“...”
“ผมยินีทำให้”
---------------------
TBC
เนี่ยลทุนไปเ้า่ายอาสาเพื่อหาอารม์ในารแ่อนนี้เลยนะ (วามริืออยาไปเอาเียริบัร) แ่็สนุีนะะ ร้อนไม่หน่อย แ่มีวามสุี
เ็มันเอาเรื่ออยู่นะ มีใรเลือเรือรุ่นน้อไหมอะ แล้วิปไรเอร์ับานยอลแทน /โน่า
พอานยอลหึ็ือเป็นเ็เลย้า มันเ็บี๊ในใอะเนาะ
เม้นัน้วยน้าาาาาาา นะนะนานานานะ อิสเอะเลิฟ็อ!
ความคิดเห็น