คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ ๑๓ : ดวงหทัยที่ตรงกัน
เมื่อยามสนธยามาเยือน แสอาทิย์สาส่อเรื่อเรือเป็นสีมพูอมส้มแนบิไปับอบน้ำทะเล เสียน้ำัสาายฝั่ัมาเรื่อยๆ ร่าบาบนเียนุ่มำลัยับัวื่นึ้นมาอย่ามึน วาลมโถูระพริบถี่ๆเพื่อปรับสมุลให้เ้าับแส พร้อมๆับที่พยายามเรียสิอนเอืนมา้วยารมอไปรอบๆห้อที่ถูแ่ไว้อย่าสวยาม หน้า่าที่ถูเปิไว้บ่บอไ้ีว่าที่นี่ือทะเล แ่..ทะเลที่ไหนล่ะ !!!
เมื่อวามิมาหยุลรนี้ร่าบาึผุลุึ้นนั่อย่ารวเร็วลืมึ่ริยามารยาทั้นสูที่ถูปลูฝัมาลอีวิอน ้วยระหนัไ้ว่าที่นี่ไม่ใ่พระำหนัเวฬิยา แ่ที่นี่ือที่ไหนันเล่า เหุใเ้าฟ้าหิมนัสสวี แห่อาโทัยอย่าพระอ์ึประทับอยู่ที่นี่ไ้ เสียเรียวลื่นที่เลื่อนัวมาระทบับายหาัมาระทบพระรร เ้าฟ้าหิมนัสสวีึสาวพระบาทไปยัพระบัรอห้อประทับที่ถูเปิอ้าไว้เพื่อทอพระเนรสิ่่าๆรอบนอที่ประทับ
ะนี้ พระอ์ประทับอยู่ในบ้านหลัหนึ่ เป็นบ้านั้นเียว ยพื้นสู รอบบริเวบ้านปลู้นแ้วัสาลไว้เ็มไปหม ส่ผลให้บ้านมีลิ่นหอมอยู่ลอเวลา ถัออไป้านหน้าบ้านเห็นเป็นทะเลที่ว้าไลสุสายพระเนร
“นี่เรามาที่นี่ไ้อย่าไรัน” รับสั่แผ่วเบาับอ์เอ ้วยทรนปัาริๆ
“ทรมาับหม่อมัน อ้อ .. ไม่สิ หม่อมัน่าหาที่นำเส็มาเอ” สรุเสียทุ้มั้ออยู่เบื้อพระปฤษา์อ์ฟ้าหิ ทำให้ฟ้าหิทรหันลับไปทันทีเ่นัน สิ่แรที่ทอพระเนรเห็นือวรายสูให่เยี่ยนัรบที่ประทับนิ่ไว้พระหัถ์ไว้เบื้อพระปฤษา์ พร้อมส่สายพระเนรวาววับมายัวรอ์บา ใ่แน่แล้ว นี่ือ...
“เ้าฟ้าายธนันธร์ แห่โสินทร์นร” ถ้อยรับสั่เบาหวิวัออมาาโอษ์ามอฟ้าหิแห่อาโทัย
เ้าฟ้าายธนันธร์ทรแย้มพระโอษ์อย่าเอ็นูับภาพที่ปราเบื้อหน้าพระพัร์ “หิมนัสสวี น้อยัเหมือนเิมเหลือเิน”
“พระเ้า่ะ หม่อมันเอ” ถ้อรับสั่อบแ่อ์ฟ้าหิ ทำให้อีฝ่ายถึับพระทัยมาึ้นไปอี
“ฝ่าบาท อ์รัทายาท ทรหมายวามว่าอย่าไร ที่ทรนำเส็หม่อมันมาที่นี่” สรุเสียอ่อนหวานที่ลับลายเป็นุเอาเรื่อนั้น ไม่ไ้ทำให้อ์รัทายาทแห่โสินทร์ทรลัวไ้เลย
“็หมายวามอย่าที่พูเลย หม่อมันเป็นนนำเส็พระอ์มาาเวฬิยา้วยัวเอเลย” รับสั่ทีู่ไม่สะทสะท้านนั้นเรียสายพระเนรทีุ่เอาเรื่อาเ้าฟ้าหิแห่อาโทัยไ้ไม่ยาเลย
“ทรทำแบบนี้ทำไมัน ทรทำไปเพื่ออะไร ทรพาหม่อมันมาที่นี่ทำไมเพะ” รับสั่อบลับไปพร้อมับน้ำพระเนรที่ลอเ็มวเนรทั้สอ นาทีนี้เ้าฟ้าหิมนัสสวีริ้ววรอ์สูรหน้าพระพัร์อย่าเหลือะอ เ้าฟ้าายรัทายาทพระอ์นี้ทรหลู่เียริอพระอ์มาเินไปแล้ว หรือะทรเห็นว่าพระอ์เป็นเพียอเล่นะทรึไปทิศทาใ็แล้วแ่ะทรปรารถนาเอา
“อบหม่อมันมาสิเพะ ทรทำแบบนี้ทำไม พาหม่อมันมาที่นี่ทำไม อบสิเพะ อบ !!!” วรอ์แร่ที่บันี้เมื่อไ้ทอพระเนรนรหน้าที่น้ำพระเรไหลนอ็ให้ทรอึ้ไปนาน ้วยมิไ้ทรปรารถนาะเห็นน้าอหิที่ทรรัุวใ ทรหวัเพียอย่าเียว ็แ่ “อยาอยู่ใล้ๆ” “อยาอยู่ับนนี้” เพิ่ำริ็อนนี้เอว่าทรลืมเสียสนิท ลืมที่ะทรำริถึวามรู้สึอวรอ์บาที่อยู่รหน้า ไม่ำริถึวามเหมาะสม ไม่ำริถึเียริยศแห่วามเป็นเ้าฟ้าเ้าแผ่นิน ำริถึแ่เพียแ่ “วามรั” เท่านั้นริๆ
พระหัถ์แร่รั้วรอ์บารหน้าพระพัร์เ้ามาไว้ในอ้อมพระพาหาอุ่น ้วยหวัะปลอบประโลมวามเศร้าในพระทับอนในอ้อมพระพาหา
“อย่ารรแสเลยฝ่าบาท หม่อมันไมไ้ั้ใ หม่อมันอโทษ อย่าริ้วหม่อมันเลยนะมนัสสวี” รับสั่ปลอบประโลมพร้อมับพระหัถ์แร่ที่ทรลูบลบนพระเศานุ่มอย่าอ่อนโยน แ่็ยิ่ทำให้ฟ้าหิในอ้อมอทรรรแสมาึ้นว่าเิม ้วยวามอัอั้นในพระทับที่มีมานานเหลือเิน ำลัถูระบายออมาในวันนี้และอนนี้แล้ว พระหัถ์บาทุบลบนวายสูอย่าแร
“ปล่อยหม่อมันนะเพะ หม่อมันะลับบ้าน ปล่อยหม่อมันเี๋ยวนี้” ทรทุบไปพร้อมๆับรรแสไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าะหยุ น้ำพระเนรเปรอะเปื้อนไปทั่วพัร์าม สรุเสียหวานยัออำสั่ให้อีฝ่ายปล่อยพระอ์ให้ไ้ แ่วรายแร่หาไ้ยอมไ้ รับ้ามทรรัอ้อมพระพาหาให้แน่นึ้นมาว่าเิมเสียอี
“หาทรทุบหม่อมันแล้วพระทัยเย็นึ้น หม่อมันะยืนอยู่รนี้ ยอมให้ทรทุบนพอพระทัย แ่หาะให้หม่อมันปล่อยพระอ์ไป หม่อมันทำไมไ้ !!” รับสั่หนัแน่น ริใ ไร้วามหวั่นไหวในวเนรม ทำให้เ้าฟ้าหิแห่อาโทัยรรแสออมามาว่าเิม พระหัถ์บาหยุารทุบี เหลือ็เพียเสียสะอื้นที่่าบาพระทับวรายสูมามายเหลือเิน
“รรแสเถอะมนัสสวี แ่หม่อมันอ อแ่ให้ประทับอยู่รนี้ อยั่บหม่อมันไ้ไหม” สุรเสียทุ้มรัสอย่าอ่อนหวานับวรอ์บาในอ้อมพระพาหา
“ทร้อารสิ่ไ้าหม่อมันันแน่เพะ” สุรเสียหวานรัสถามออมาในที่สุ
“หม่อมันไม่เย้อารสิ่ใเลย สิ่เียวที่หม่อมัน้อาร็มีเพียแ่ ารมีฝ่าบาทอยู่ในอ้อมออย่านี้ลอไป” รับสั่สั้นๆที่ทำเอาวพัร์ามแ่ำึ้นมาอย่าห้ามไม่ไ้ ้วยไม่เยำริมา่อนว่าเ้าฟ้าายรัทายาทพระอ์นี้ทริอย่าไรับพระอ์ันแน่
“ไม่ไ้ทรเลียหม่อมันหรอหรือเพะ”
“ใรบอว่าหม่อมันเลียฝ่าบาท” รับสั่ถามออไปพร้อมับสรวลเบาๆ
“็เมื่อ่อน ทรบึ้ึใส่หม่อมันเสมอ รอยสรวลแม้นิ็ไม่เยพระทานให้หม่อมัน หม่อมันทำอะไร็ผิไปหมในสายพระเนร” รับสั่ัพ้อาวรอ์บา ทำให้เ้าฟ้าายรัทายาทแห่โสินทร์อที่ะสรวลออมาัๆไม่ไ้
“ฮ่าๆๆ เลยทรัสินไปว่าหม่อมันเลีย” ไม่มีรับสั่ใๆอบลับมาาเ้าฟ้าหิ
“ฟันะมนัสสวี หม่อมันรู้สึว่าหัวใัวเอเอเ้าอ ั้แ่วันที่หม่อมันถูเ็ผู้หิผมเปียนหนึ่วิ่มาน นหม่อมันหล้มเลือออ เ็นนั้น็เอาแ่อโทษ วิ่ามหม่อมันเป็นนานเพื่ออโทษ นหม่อมัน้อบอให้หยุ แ่หม่อมันเสียัไปหน่อย เ็นนั้นเลยลัวนร้อไห้ แ่แ้มแๆอเ็นนั้นเวลาร้อไห้็่าน่ารัเหลือเิน ...” เ้าฟ้าายทรหยุเล่าไปรู่หนึ่เพื่อลอบสัเุพระอาารอนในอ้อมพระพาหา ึ่ำลั้มพัร์นิพระอุระอพระอ์็ให้ลอบแย้มสรวลออมาไม่ไ้ ่อนะทรเล่า่อไป
“นวันนั้น วันที่เ็นนั้นลไปนสระน้ำหลว หม่อมันรู้ัวทันที ไม่ว่าอย่าไร ไม่ว่าอะไระเิึ้น หม่อมัน้อ่วยเธอึ้นมาให้ไ้ หม่อมันะปป้อูแลเธอ้วยีวิอหม่อมันเอ แม้แ่ในวันที่เธอสูเสียแม่ สิ่ที่หม่อมันอยาทำมาที่สุ็ือารึเธอเ้ามาอแล้ว็ปลอบเธอไว้ไม่ให้ร้อไห้ แ่หม่อมันทำไม่ไ้้วยานันรอหม่อมันและอเธอผู้นั้น หม่อมันทำไ้เพียแ่นั่เียบๆอยู่้าๆเธอ เพื่อให้เธอรู้ว่าเธอยัมีเพื่อน ยัมีหม่อมัน เธอไม่ไ้โเี่ยว หม่อมันเสียใเหลือเินที่ทำอะไรเพื่อวใอหม่อมันมาไปว่านี้ไม่ไ้” รับสั่าวรายแร่ทำเอาพระทัยอฟ้าหิพอโบับพระอุระ ทรไม่เยทราบมา่อนเลยว่าพระทัยอเ้าฟ้าายรัทายาทผู้นี้ะรับพระอ์
“ำริเ่นนั้น ริๆหรือเพะ” รับสั่ถามออไปพร้อมรอยสรวลแห่วามสุ
“ริสิ ริๆาใอหม่อมันเลยนะ มนัสสวี” มนัสสวี ำนี้่าอ่อนหวานนัในน้ำเสียอายผู้ที่พระอ์ไ้ทรมอบพระหทัยให้เาไปนานแล้ว วรายสูนำเส็วรายบาในอ้อมพระพาหาลไปยัใ้้นแ้วัสาล
“แ่็ทรหายไปเลย หลัาสิ้นเส็แม่” สุรเสียอ่อนหวานยัรัสถามในสิ่ที่้าาในพระทัย
“ใ่ หม่อมันหายไป เส็พ่อทรห้าม ไม่ให้หม่อมันไปอาโทัยอี โยารส่หม่อมันไปเรียนนานถึ ๖ ปี พอลับมาถึหม่อมัน็ลัลอบ้ามเไปยัอาโทัยทุเือน ลัลอบเ้าไปถึเวฬิยา และรวมถึพระำหนัแ้วัสาลหม่อมัน็ไปมาแล้ว”
“ทรเ้าไปถึำหนัอหม่อมัน” รัสถาม้วยวามพระทัย
“ใ่ หม่อมันอยาเห็นพระพัร์ว่าเปลี่ยนแปลไปเ่นไรบ้า ยัาม น่าทนุถนอมอยู่เหมือนเิมหรือไม่” ทรหยุถ้อยรับสั่เพียเท่านั้นน่อนะเอื้อมพระหัถ์หน้าไปุมพระหัถ์บาไว้แน่น ่อนะรัส่อ
“ทรรู้ไหม หม่อมันพยายามไปในทุที่ที่ิว่าฝ่าบาทะเส็ ปลอมเป็นประานอาโทัยเฝ้าูบวนเส็ ปลอมเป็นนานในพระำหนัที่ประทับ หลายอย่าทีเียว อีนิเียวหม่อมันะไปสมัรเป็นราอรัษ์ในพระอ์ะแล้ว ถ้าวันนั้นที่สวยพลอยหม่อมันไม่ไ้เอฝ่าบาทะ่อน หม่อมันแอบเห็น แอบไ้ยินรับสั่ว่า้ออภิเษับหม่อมัน มนัสสวี ทรรุ้ไหมว่าหม่อมันีใมาแ่ไหน ทันทีที่พระราสาส์นไปถึโสินทร์ หม่อมันไม่ทัทานเส็พ่อเลยแม้แ่นิเียว รัน้ามลับอยาให้ถึวันนั้นเร็วๆ แม้ะรู้ีว่าอาโทัยะมาหาประโยน์ับทาโสินทร์” พระเนรลมใส้อมอนเล่าเรื่ออย่ามีวามสุ สุเ็มพระทัย อย่าที่ไม่เยสุนานี้มา่อน
“ทรลอบเ้าไปถึสวยพลอยเลยหรือเพะ”
“ใ่ หม่อมันรู้ว่าทรอบที่นั่น”
“อีไม่นานมีารำหนานพระราพิธีอภิเษและวนะเพะ”วรายบารัสอย่ามีวามสุ
“มันะไม่มีารอภิเษหรือ มนัสสวี” ถ้อยรับสั่อบทำเอาพระทัยอเ้าฟ้าหิระุึ้นมาอย่าไร้สาเหุ
“ทรหมายวามว่าอย่าไรเพะ” พระพัร์มเ้มหมอลทันทีเมื่อ้อรัสถึเรื่อนี้
“เส็พ่อทรปิเสธทาอาโทัย และอเริสัมพันธไมรีับธาราบุรีแทน ึ่ทาธาราบุรีเอ็อบลมาแล้ว ำหนารพระราพิธีอภิเษอสี่เ้าฟ้าแห่โสินทร์และธาราบุรีำลัะเริ่ม้นึ้น แ่หม่อมันยอมไม่ไ้ หม่อมันแ่านับนที่หม่อมันไม่ไ้รัไม่ไ้ หิาเอ็ิเ่นหม่อมัน”
“เพราะเหุนี้ึทรพาหม่อมันมาที่นี่” รัสถาม้วยวามเศร้าในพระทัย
“ถูแล้ว มนัสสวี หม่อมันอประทานอภัยที่ทำารลบหลู่เียริแห่เ้าฟ้าหิแห่อาโทัยถึเพียนี้ แ่หม่อมันยอมไม่ไ้ อภัยให้หม่อมัน้วยเถอะมนัสสวี” แทนำรัสใๆ อ้อมพระพาหาบา็ล้ออวรายแร่ไว้อย่าเ็มพระทัย สอเ้าฟ้าาสอแว้นแห่วามัแย้โอบอันและันอยู่ท่ามลา้นแ้วัสาล
“อมีวามสุอนนี้ อัววามสุไว้ให้มาที่สุ ไม่ว่าวัน้าหน้าะเป็นเ่นไร็าม”
ความคิดเห็น