[FIC Harry Potter] Guess! ( Cedric X OC )

ตอนที่ 3 : C H A P T E R. IIIrans

     หากพูดถึงบ้านกริฟฟินดอร์ สีหราชเลือดข้นแดง

     ชื่อเสียงของเด็กชายผู้รอดชีวิตอย่างแฮรี่ พอตเตอร์ กับเชสเซอร์สาวสวยแสนหยิ่ง เคธี เบลล์ ก็จะมีให้ได้ยินกันหนาหู

     หากพูดถึงบ้านเรเวนคลอ เนวีอินทรีคมในฝัก

     ซีกเกอร์ โช แชง ผู้เป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนชายและประธานนักเรียนสุดเนี้ยบ ดีเรค ฮูวจ์ ต้องยกให้เขา

     หากพูดถึงบ้านสลิธีริน งูขาวเขียวเปี่ยมพิษสง

     ทายาทตระกูลเลือดบริสุทธิ์ทรงอำนาจ เดรโก มัลฟอย และตัวแม่มนต์ดำเสียงแสนแสบแก้วหูอย่างแพนซี่ พาร์กินสัน แทบไม่ต้องรอให้ใครกล่าวถึง

     หากพูดถึงบ้านฮัฟเฟิลพัฟ แบดเจอร์ผดุงความยุติธรรม

     ชายหล่อเป็นที่ตราตรึงใจในศตวรรษ เซดริก ดิกกอรี่ กับมักเกิลสาวตัวเล็กใจเด็ดแบบโอลิเวีย ดาร์เรน ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

     ใครก็รู้ว่าดาร์เรนมีที่มาอย่างไรถึงติดอันดับ เว้นแต่เจ้าตัวน่ะแหละที่ไม่รู้

     " เฮ่ นายคนนั้นถ้าไม่กล้าก็ถอยไป " เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลสลวยกวักมือไม้เรียกให้เพื่อนสมาชิกร่วมบ้านที่ยืนขาสั่นอยู่ขยับหนี  " เดี๋ยวฉันลองเอง " 

     " มันอันตรายนะ " เด็กชายตอบกลับเสียงสั่น น้ำตาวิ่งขึ้นมากลบนัยน์ตาทันควัน มือของเขาจับด้ามไม้กวาดรุ่นชูตติ้งสตาร์แน่น

     " เหอะหน่า ไม่เท่าไหร่หรอก " ใบหน้าขาวซีดแหงนขึ้นมองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆมืดครึ้ม โอลิเวียในชั้นปีแรกพึมพัมกับตัวเอง " ฉันทำได้ "

     เด็กชายบ้านฮัฟเฟิลพัฟคือเออร์เนสต์ มักมิลลัน  มาดามฮูชสั่งให้เขาเป็นนักเรียนทดลองบินคนแรก ซึ่งนั่นทำให้ทุกคนเพ่งเล็งจนเขาเกิดอาการวิตก โอลิเวียเห็นท่าไม่ดีจึงอาสาบินแทน

     เธอนั่งลงบนไม้กวาด สองขาย่อลงเตรียมพร้อมทะยานขึ้นหนือพื้นดิน ตั้งสติเพ่งมองไปด้านหน้า " เอาล่ะนะ "

     และมันก็ได้ผล โอลิเวียลอยขึ้นจากพื้น ไม้กวาดพาเธอบินสูงจนเธอควบคุมให้มันบินไปด้านหน้าได้ นักเรียนหลายคนปรบมือรวมไปถึงเออร์เนสต์ที่เช็ดน้ำตาแห่งความตื่นเต้นออก และพยายามที่จะทดลองบินให้ได้บ้าง

     ซึ่งวิชาการบินนี่แหละ เป็นจุดเริ่มต้นทำให้ทุกคนรู้จักโอลิเวีย ดาร์เรน ในนามเด็กหญิงผู้กล้าหาญ

     " ให้ฉันช่วยนะ ไม่ต้องเกรงใจ " โอลิเวียในชั้นปีที่สองโผล่โพล่งขึ้นด้านหลังรุ่นพี่ปีสี่อย่างเพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์ ขณะเดินผ่านทางเชื่อมก่อนถึงห้องโถงใหญ่ เพเนโลพีในตอนนั้นเป็นเด็กเนิร์ดประจำบ้านเรเวนคลอ 

     " ไม่เป็น- " ไม่ทันจบประโยค เอกสารกองโตที่เธอหอบมาเพื่อจะส่งศาสตราจารย์เวกเตอร์ถูกโอลิเวียแย่งไปถือเอาดื้อๆ

     " ช่วยฟรีไม่คิดทวงบุญคุณ " โอลิเวียยิ้มขยิบตา ถึงเธอจะตัวเล็กแต่ก็มีน้ำใจช่วยคนตัวใหญ่กว่าหรือช่วยศาสตราจารย์คนอื่นๆแบกของ

     " ขอบใจนะ " หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มรู้จักดาร์เรนในนามเด็กสาวผู้ชอบช่วยเหลือมากขึ้น

หมู่บ้านฮอกส์มี้ด ณ ร้านไม้กวาดสามอัน

     " เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ " โอลิเวียปีสามผายมือเชิญยายแก่ผิวซีดคนหนึ่งที่ยืนต่อหลัง ให้นั่งโต๊ะที่เธอจองไว้

     " เรามาก่อนนะโอลิเวีย! " แฮนนาห์ดึงผ้าคลุมเพื่อนสาวไว้อย่างไม่เข้าใจ เป็นที่รู้กันว่าในแต่ละวันมีลูกค้าทยอยมาใช้บริการร้านนี้ไม่ขาดสาย พวกเธอเองก็รอที่จะนั่งโต๊ะสั่งขนมในร้านมานานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว อยู่ดีๆยัยเพื่อนตัวแสบก็ยกโต๊ะไปให้คนอื่นนั่งซะได้

     " เอาหน่า เขาแก่กว่าเรา เราก็ต้องเสียสละให้เขาสิ ยืนรออีกเดี๋ยวเดียวนะ " โอลิเวียฉีกยิ้มตบบ่าเพื่อนสนิทให้ใจเย็นลง แฮนนาห์ใจร้อนแบบนี้เสมอ เธอแค่ไม่อยากให้คนแก่ยืนนานก็เท่านั้นเอง

     " ขอบใจนะหนู " ยายแก่โค้งให้เธอก่อนจะนั่งลงจิบบัตเตอร์เบียร์ทันทีที่มีพนักงานมาเสิร์ฟ เหตุการณ์ในร้านถูกพบเห็นโดยศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ปีนั้นฮัฟเฟิลพัฟได้คะแนนบ้านเพิ่มสี่สิบคะแนนและโอลิเวียก็ถูกยกย่องในฐานะนักเรียนผู้เสียสละ

     " โอลิเวีย! ตำแหน่งเชสเซอร์ยังว่างอยู่ ลองดูหน่อยไหม " แจสเปอร์ อดัม เฟล็ทชลีย์ นักเรียนชั้นปีเจ็ดกัปตันทีมควิดดิชฮัฟเฟิลพัฟเดินเนียนมาขนาบข้างโอลิเวียชั้นปีสี่ ชื่อเสียงการขี่ไม้กวาดของเธอในตอนนั้นโด่งดังไม่แพ้แฮรี่ พอตเตอร์กับเดรโก มัลฟอยเลย

     " ขอบใจนะ แต่ฉันไม่ชอบควิดดิช " โอลิเวียยิ้มรับลำบากใจ ทักษะการปฏิเสธคนของเธอยังด้อยอยู่ แจสเปอร์ดูออกและเขาก็เข้าใจ

     เด็กฮัฟเฟิลพัฟจะเข้าใจคนอื่นเสมอ นี่คือนิยามที่ศาสตราจารย์สเปราต์ประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟให้ไว้กับนักเรียนของเธอ

     " มันตื่นเต้นเร้าใจนะ ถ้าได้เธอมาร่วมทีมรับรองเราชนะหลายสมัยแน่ " แจสเปอร์หว่านล้อมโอลิเวียอีกครั้งด้วยการฉีกยิ้มกว้าง ในตอนนี้ฮัฟเฟิลพัฟขาดผู้เล่นเชสเซอร์และซีกเกอร์มือดีหลังจากที่รุ่นพี่ปีเจ็ดจบออกไปถึงสามคน แจสเปอร์จึงต้องเฟ้นหานักกีฬาโดยเขาวางโอลิเวียให้เป็นตัวเต็งอันดับหนึ่ง

     " ฉันว่าอาจจะมีคนอื่นเหมาะกว่า " โอลิเวียพยายามเบี่ยงประเด็น " อย่างเช่นสมิท เขาสายตาไวเป็นบ้าเลย "  เธอแนะนำแซคคาไรอัส สมิท เพื่อนร่วมชั้นของเธอแทน

     " สรุปโดนเธอปฏิเสธ " แจสเปอร์ไหล่ตกยอมแพ้ โอลิเวียไม่คล้อยตามเขาสักนิดแม้จะโดนตามตื๊อหลายครั้ง

     " ประมาณนั้น " โอลิเวียหัวเราะแห้ง " นายไม่โกรธฉันใช่ไหม "

     " โกรธได้ไง ฉันเป็นคนชวนเธอเอง ไม่เป็นไรหรอก " แจสเปอร์ตบบ่ารุ่นน้องตัวจิ๋ว บางทีโอลิเวียอาจจะไม่ชอบควิดดิชจริงๆ

     " ถึงไม่มีฉัน ฮัฟเฟิลพัฟก็ต้องได้แชมป์หลายสมัยอยู่แล้ว " โอลิเวียยิ้มกว้างชูนิ้วโป้งสองข้าง แจสเปอร์ยิ้มรับจริงใจก่อนเดินจากไป

     เธอคงทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะ โอลิเวียบอกกับตัวเอง

     ถึงเธอจะอยากลงเล่นควิดดิชขนาดไหน ไม่ว่าตำแหน่งอะไรก็ตาม โอลิเวียไม่สามารถบินไม้กวาดขึ้นสูงได้เพราะกระบนใบหน้าจะกำเริบเพิ่มหนักขึ้นและเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนแผลน่าเกลียด วิชาการบินตอนปีหนึ่งที่เธอช่วยเออร์เนสต์ไว้กลับทำพิษตัวเธอเอง 

     ก่อนเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาขาวซีดของโอลิเวียไม่เคยมีแผลแม้แต่จุดเดียว แต่พอวันที่เธอทำการทดลองบิน แผลสีน้ำตาลก็ขึ้นเต็มหน้าของเธอจนมาดามพรอมฟรีย์เห็นแล้วยังตกใจ ก่อนจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก

     " เราไม่สามารถรักษาโรคนี้ให้หายได้ พ่อมดแม่มดไม่เคยมีใครเป็นโรคนี้  " ที่เซนต์มังโกยังไม่มีนักบำบัดคนใดสามารถบำบัดโรคนี้ พ่อกับแม่ของโอลิเวียจึงทำได้แค่สั่งให้เธอทาครีมกันแดดเวลามีเรียนวิชาการบิน นานเข้าแผลเป็นตอนปีหนึ่งก็กลายเป็นกระสีน้ำตาลติดผิวโอลิเวียไปแล้ว ซึ่งเรื่องนี้มีแค่มาดามพรอมฟรีย์ แฮนนาห์ ซูซาน และรีเบคกา ทรูแมน รูมเมทของห้องโอลิเวียอีกคนที่รับรู้

     หลายสัปดาห์ต่อมาขณะที่โอลิเวียกำลังก้าวออกจากห้องปรุงยาที่เธอไม่เคยชอบ เพื่อเปลี่ยนไปเรียนวิชาอักษรรูนโบราณที่สอนโดยศาสตราจารย์แบ็บบลิงอยู่นั้น

     " ดาร์เรน! "  นั่นแซคคาไรอัส สมิท นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟเพื่อนร่วมชั้นของเธอตะโกนเรียกรั้งเธอไว้

     " ว่าไง " โอลิเวียยิ้มทักทาย ทั้งสองเคยคุยกันในวิชาสมุนไพร สมิทค่อนข้างสนิทกับแฮนนาห์จึงทำให้เธอรู้จักเขาไปด้วย

     " ขอบใจนะ " สมิทเข้ามาตบบ่าเธอทีนึง นั่นทำให้โอลิเวียงงเป็นไก่ตาแตก

     " เรื่องอะไร? "

     " ควิดดิชไง แจสเปอร์บอกว่าเธอปฏิเสธแล้วก็แนะนำฉัน ขอบใจมากเลยนะ " สมิทขอบคุณอีกครั้ง โอลิเวียร้องอ๋อ

     " เปล่า ฉันเห็นนายดูล่อกแล่กตลอดเวลา ก็เลยคิดว่าน่าจะเล่นควิดดิชได้ปราดเปรียวดี " เธอแซวติดตลก

     " ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันขอเรียกเธอว่าโอลิเวียนะ " สมิทยื่นมือมาให้จับ

     " ได้แน่นอน " โอลิเวียก็ไม่ปฏิเสธที่จะจับคืน " แบบนี้มักเกิลเรียกเชคแฮนด์ "

     " เธอเรียกฉันว่าแซคก็ได้ "

     " ถ้านายขอก็ตามนั้น "

     " เฮ่! " ใครอีกคนปรากฏตัวขึ้นหลังแซค เด็กหนุ่มทำเขาตกใจจนแสดงสีหน้าเหวอออกมา

     " ไอ่บ้า! มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง " แซคหันไปมะเหงกเพื่อนของเขาทีนึง แต่ชายผมสีน้ำตาลหม่นเทาก็ยังคงระเบิดเสียงหัวเราะไม่ยั้ง ทำโอลิเวียหัวเราะตามไปด้วย

     " ฉันเห็นเพื่อนนายตั้งแต่บันไดชั้นล่างแล้ว "

     " อ้อโอลิเวีย นี่ลัดเดอร์.. คัดวอลลัดเดอร์ " แซคตบอกคนมาใหม่เป็นการแนะนำ

     " ไงคนดัง เรียกฉันว่าวอลก็ได้ " คัดวอลลัดเดอร์ยื่นมือจับกับเธอ

     " ฉันว่าลัดเดอร์ฟังดูเท่กว่า " โอลิเวียยักคิ้วให้ทีนึง

     " งั้นก็ลัดเดอร์ " วอลยักคิ้วกลับอย่างเป็นกันเอง

     " วอลได้เล่นตำแหน่งเชสเซอร์ด้วย " แซคพูดต่อ

     " ว้าว พวกนายดูมีความสามารถทีเดียวเชียว " 

     " ส่วนหนึ่งก็เพราะเธอน่ะแหละ นี่ถ้าเธอตกลงรับตำแหน่งไป ฉันกับแซคต้องทะเลาะกันแน่ " พวกเขากอดคอหัวเราะยิ้มแฉ่ง

     " สงสัยได้ฤกษ์ต้องไปเชียร์ " โอลิเวียตบบ่าทั้งสองคน

     " ฤกษ์? " โอ..เผลอใช้ศัพท์มักเกิลอีกแล้ว

     " หมายถึงโอกาสดีน่ะ " โอลิเวียหัวเราะแห้ง

     " ถ้าเธอไปเชียร์ เราได้แชมป์แน่ " ลัดเดอร์อมยิ้มขยิบตา

     " เฮ่! แซค วอล มาทางนี้หน่อย " เพื่อนที่อยู่อีกฝั่งของบันไดตะโกนมา

     " งั้นเราขอตัวก่อน " ทั้งสามคนโบกมือลากันพอเป็นพิธี

( ส่วนเรื่องราวที่เซดริกทำให้โอลิเวียตกหลุมรัก ต้องขออุ๊บอิ๊บไว้ก่อน )

     " เขาเกลียดฉันแล้วแน่เลย ฮืออออ เซดริกเกลียดฉัน เราควรทำยังไงต่อไปดี " โอลิเวียนั่งฟุบโต๊ะไปพร้อมๆกับนั่งเท้าคางบ่นตัวเอง วันนี้ฮัฟเฟิลพัฟมีเรียนเต็มวันแต่โอลิเวียขอพักสมอง(ที่ไม่ค่อยมีให้ได้ใช้)อยู่ที่หอนอนดีกว่า แฮนนาห์ส่งข่าวเมื่อเช้าว่าเซดริกฟื้นแล้วและอยากพบเธอ 

     ซึ่งโอลิเวียจะไม่ยอมออกไปแน่ ขนาดมื้อกลางวันเธอยังอดไม่ออกไปกินได้ วันนี้ทั้งวันจะไม่กินข้าวก็ย่อมได้!

     โอลิเวียตัดปัญหาโดยการฝากซูซานไปบอกศาสตราจารย์สเปราต์ ว่าเธอไม่สบายตัวร้อนไข้ขึ้นสูงมากและไม่สามารถนอนห้องพยาบาลรักษาตามอาการแบบพ่อมดแม่มดได้ จึงทำการกินยาที่พกมาจากโลกมักเกิลและจะนอนพักอยู่ที่ห้อง เน้นย้ำด้วยว่าอาการจะดีขึ้นในสองถึงสามวันนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงไป

     อย่างน้องสองสามวันก็พอหลบหน้าเซดริกได้นานอยู่ ครบวันเมื่อไหร่ค่อยคิดหาวิธีอื่น

จ๊อก จ๊อก จ๊อกกก

     เสียงท้องร้องไม่เป็นจังหวะคล้ายตอนที่เธอกรี๊ดเซดริกฟังดูค่อนข้างน่าเกลียด เธอหิว แต่ก็ไม่สามารถแบกหน้าออกไปกินระหว่างช่วงกลางวันได้

     ไว้แอบออกจากห้องตอนกลางดึกไปขอขนมพวกเอลฟ์แล้วกัน โอลิเวียวางแผนในหัวพลางลูบท้องไปด้วย

     เธอใช้เวลาทั้งวันอยู่กับความคิดเรื่องเซดริกและอ่านหนังสือที่พ่อของเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เรื่องโด่งดังที่สุดในประวัติการณ์อย่าง ' โรมิโอ แอนด์ จูเลียต ' นวนิยายแนวโศกนาฏกรรมสุดซึ้งจากความรักที่เป็นไปไม่ได้

     โอ โรเมโอ โรเมโอ เธออยู่ไหนหรือโรเมโอ

     โอ เซดริก นายอยู่ไหนหรือเซดริก หัวสมองนายยังปกติดีหรือจะสูญเสียความทรงจำจากการโดนเจ้าเดมิไกส์ถีบกระทบสมองส่วนหน้าไปแล้ว

     โอลิเวียอยากเอาหนังสือปกหนานี้กระแทกหัวตัวเองสักหลายที บทประพันธ์ของวิลเลียม เชคสเปียร์ กำลังทำให้เธอเผลอนึกถึงใบหน้าหนุ่มหล่อประจำบ้านอีกแล้ว โอลิเวียปิดหนังสือนิยายอีกครั้งก่อนใช้สองมือตบเข้าแก้มตัวเองจนเกิดเสียงดัง

เพี๊ยะ!

     เอาล่ะ เลิกฟุ้งซ่านแล้วมาคิดวิธีแก้ปัญหาดีกว่า

     ไม่มีอะไรมาจากการไม่มีอะไร* ใช่..แปลความให้เข้าใจง่ายๆคือถ้าเราอยากประสบความสำเร็จก็ต้องลงมือทำ เพราะงั้นอีกสองวันเธอจะเขียนจดหมายฝากแฮนนาห์ไปยื่นให้กับเซดริก พอเธอกล้าเจอหน้าเขาเมื่อไหร่ เธอก็จะทำการก้มหัวพูดว่าขอโทษเสียงดังชุดใหญ่ต่อหน้าเพื่อนทั้งฮอกวอตส์เพื่อแสดงความจริงใจไปเลย

     ทำแบบนี้แล้ว หวังว่าเซดริกจะให้อภัยนะ ฮืออออ

ครึก ครึก ครึก

     เสียงฝีเท้าคนเดินกระทบพื้นปูนผ่านหน้าห้องนอน ทำให้รู้ว่านักเรียนหลายคนที่ทานมื้อเย็นเสร็จสรรพเริ่มพากันทยอยเข้าห้องพักผ่อน

     " เป็นยังไงบ้าง อาการแกล้งป่วยดีขึ้นบ้างรึยัง " ไม่ทันไรแฮนนาห์ก็เปิดประตูเข้ามา ตามด้วยซูซาน และรีเบคกา รูมเมทอีกคนของห้องนี้

     " สวัสดีตอนเย็น กินข้าวมาไม่อิ่มรึไง " โอลิเวียบึนปากให้กับท่าทางจีบปากจีบคอของเพื่อนสาวผมทอง แฮนนาห์ยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนเดินไปวางของที่เตียงตัวเอง

     " นี่สมุดจดวิชาประวัติศาสตร์กับตัวเลขมหัศจรรย์ ศาสตราจารย์เวกเตอร์สั่งการบ้านไว้ ทำเผื่อพรุ่งนี้เธอจะไม่เข้าเรียนอีก " รีเบคกาที่แขวนเสื้อคลุมตัวนอกไว้กับราวเสร็จทำการหยิบสมุดจดของตัวเองเดินมาวางให้ที่หัวเตียงของโอลิเวีย 

     รีเบคกา ทรูแมน เป็นเด็กคงแก่เรียน เธอพูดน้อยไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ฉลาดมีไอคิวสูงเกินเด็กชั้นปีเดียวกัน พี่ชายของเธอหรือกาเบรียล ทรูแมน ซึ่งดำรงตำแหน่งพรีเฟ็คพึ่งเรียนจบออกจากรั้วฮอกวอตส์ไปเมื่อสองปีก่อนนี่เอง

     " ขอบใจนะ " โอลิเวียโค้งหัวขอบคุณ เมื่อหมดคำพูดจะคุยรีเบคกาก็หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที 

     เป็นเรื่องปกติน่ะ ขนาดซูซานที่สนิทกับรีเบคกาที่สุดเธอยังไม่ค่อยคุยด้วยเลย นักเรียนคนอื่นอย่าหวัง เด็กเรียนแบบเธอใช้เวลาส่วนมากไปกับดวงดาวบนท้องฟ้าและสมุนไพรแปลกๆจนโอลิเวีย แฮนนาห์และซูซานชินไปเสียแล้ว

     " รู้ไหม ตอนที่ฉันบอกศาสตราจารย์สเปราต์เรื่องอาการป่วยของเธอนะ หล่อนตกใจมากแทบจะทิ้งต้นแมนเดรกวิ่งปรี่มาดูเธอที่หอนอนเลย " ซูซานหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ

     " ถ้าเกิดว่ามานะ มีหวังความลับแตก " โอลิเวียกระแอมหัวเราะติดตลก " ฉันไม่ได้นอนอยู่บนเตียงด้วยซ้ำ " 

     " ก่อนพวกเราจะเดินแยกมาฝั่งหอผู้หญิง เซดริกถามอาการด้วยว่าพรุ่งนี้เธอจะเข้าเรียนได้ไหม ถ้าไม่ได้เขาจะช่วยทำงานคู่ให้ " แฮนนาห์พูดพลางงุ่นกับการเลือกชุดนอนไปด้วย " เขาดูอยากเจอเธอมากเลย "

     " เซดริกเกลียดฉัน เขาคงอยากจับเดมิไกส์ฟาดหน้าฉันคืนล่ะมั้ง " จากน้ำเสียงหัวเราะติดตลกเมื่อครู่ก็กลายเป็นน้ำเสียงจะร้องไห้แทน โอลิเวียรู้สึกเศร้า

     " ไม่หรอก เขายิ้มแย้มเป็นปกติ ตอนพูดก็ดี ไม่มีน้ำเสียงเคียดแค้นเลยสักนิด เธอนั่นแหละคิดมากไปเอง " ซูซานพูดเสริมก่อนจะจับปลายคางเพื่อนสาวส่ายเบาๆ " ระวังคิดเยอะเข้า กระจะขึ้นเต็มหน้า "

     " มันขึ้นเฉพาะเวลาได้ขี่ไม้กวาดไหมล่ะ " โอลิเวียบอกปัด

     " ช่างเหอะ ไว้เธอพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปหาเซดริกกับพวกฉันก็ได้ " แฮนนาห์ยักคิ้วข้างนึงให้ก่อนจะหยิบเบอร์ตี้บอตส์หลายเม็ดขึ้นมาเคี้ยวเล่นรอเข้าห้องน้ำ

     ช่วงหัวค่ำผ่านไปอย่างรวดเร็วจนตอนนี้เวลาเกือบจะเป็นของอีกวัน ซูซานกับรีเบคกาหัวถึงหมอนหลับไปเรียบร้อย เหลือแฮนนาห์ที่พิงหัวเตียงอ่านเรื่องตลกในหนังสือพิมพ์ประจำวันและโอลิเวียในชุดนอนพร้อมเสื้อคลุมหนามิดชิดเตรียมพร้อมที่จะย่องไปหาพวกเอลฟ์

     " ฉันจะไปครัว ฝากอะไรไหม " โอลิเวียหันไปถามเพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่นอน

     " ไม่ล่ะ กินดึกผิดวิสัย " แฮนนาห์ส่ายหัว เธอรู้ว่าโอลิเวียไม่มีอะไรตกถึงท้องทั้งวันจึงอนุญาตให้ออกไปห้องครัวได้ แต่ก็ไม่ลืมเน้นย้ำเช่นเคย 

     " อย่าเปิดประตูเสียงดังล่ะ "

     " รับทราบครับแม่ " โอลิเวียส่งยิ้มกวนทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร ถึงแม้แฮนนาห์จะไม่เข้าใจความหมายของท่าก็ตาม

     โอลิเวียพยายามเปิดประตูให้มีเสียงเบาที่สุด ก่อนจะเดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมที่มีแค่ไฟในเตาผิงส่องสลัว เคาะถังด่านสุดท้ายเป็นจังหวะและออกมาจากหอนอนได้สำเร็จ

     " ไงดาร์เรน ไม่ได้เจอพักใหญ่เลย " พ่อครัวตัวจิ๋วประจำฮอกวอตส์ทักขึ้นทันทีที่โอลิเวียโผล่พ้นหน้าประตูห้องครัว

     " พอดีเพื่อนไม่ให้ออกมาน่ะสิ " เธอหัวเราะแห้งพลางลูบท้องให้เอลฟ์เห็น " แต่วันนี้ทั้งวันฉันไม่ได้กินอะไรเลย พอมีขนมปังเหลือบ้างไหม "

     " พิซซ่า ไก่ทอด เค้กชิ้นโต พายไก่กรอบ ผลไม้เมืองหนาว อยากได้อะไรเพิ่มอีก " เอลฟ์รังสรรค์เมนูบนถาดกว้างทันที นี่แหละอาหารโลกเวทมนตร์

     " ว้าว ขอบคุณสำหรับมื้อดึก ไว้จะมาอีกแน่ " โอลิเวียโค้งหัวขอบคุณก่อนจะยิ้มรับถาดมาถือ เนี่ยแหละ ความสุขเล็กๆของคนได้กินข้าว

     " กินกลางคืนเธอจะอ้วนขึ้นนะ " ผีบาทหลวงอ้วนผู้ใจดีประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง

     " อ้วนดีกว่าผอมไม่ใช่หรอคะ ฉันยกบาทหลวงเป็นไอดอลนะ " โอลิเวียพูดติดตลก

     " ไอดอล มันคืออะไร? " ผีบางหลวงทำหน้างง ไม่ทันที่โอลิเวียจะได้อธิบายเพิ่ม เสียงใครบางคนก็ดังจากที่ประตูห้องครัว

     " นั่นใครน่ะ " ซวยล่ะ โอลิเวียคิดในใจ

     เขาคือไมล์ เบล็ทช์ลีย์ พรีเฟ็คจากบ้านสลิธีริน รู้สึกว่าชื่อเสียงด้านลบค่อนข้างเยอะทีเดียว

     " ฉันเอง โอลิเวีย ดาร์เรน " โอลิเวียหันไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มผิวสองสี เขาไม่ยิ้มแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ออกมา

     " ฮัฟเฟิลพัฟ? " เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

     " ใช่ ขอโทษที่ออกมายามวิกาล " เธอตอบ คำตอบทำให้เบล็ทช์ลีย์ปรับสีหน้านิ่งกว่าเดิม โอลิเวียจึงพูดขยายความอีก "  คือฉันหิว ก็เลยออกมาขอขนมพวกเอลฟ์ กำลังจะกลับหอนอนแล้ว "

     " ความหิวของเธอไม่ใช่เรื่องสำคัญ กฎระเบียบสำคัญกว่า " น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นจนโอลิเวียเริ่มมวนท้อง " ฉันคงปล่อยผ่านไม่ได้ ฮัฟเฟิลพัฟลบสิบแต้ม ฉันจะบอกศาสตราจารย์สเปราต์ "

     " เฮ่! เดี๋ยวก่อน " โอลิเวียที่ได้ยินก็ค้านทันที เธอรีบเดินตามเบล็ทช์ลีย์ เขากำลังจะเดินออกจากครัวไปแล้ว " ไม่เอานะเบล็ทช์ลีย์ "

     พรีเฟ็คหน้าเข้มหันกลับมา นี่ได้เวลาที่จะต้องไปตรวจบริเวณอื่นแล้ว เด็กสาวชื่อคุ้นคนนี้กำลังทำเขาเสียเวลา โอลิเวียวางถาดอาหารลงกับโต๊ะตัวใกล้ก่อนจะกุมสองมือตัวเองขึ้นอ้อนวอน " คือฉันมีคดีติดตัวอยู่ ถ้าพรีเฟ็ครู้ว่าคะแนนบ้านโดนหัก มีหวังเขาได้ฆ่าฉันแน่ "

      ไมล์หัวเราะนิ่งๆ " เซดริกน่ะหรอ นายนั่นใจดีจะตายไป เผลอๆช่วยเธอขนขนมกลับไปหอนอนด้วยซ้ำ " เขาพูดปัดก่อนหันหลังให้โอลิเวีย " เสียเวลา ฉันต้องไปตรวจที่อื่นต่อ "

     " เดี๋ยวก่อ- "

     " ไมล์ นายหมดเวลาตรวจตรงนี้แล้ว " 

     เจ้ากรรมนายเวรนั้นมีหลายรูปแบบ บางครั้งมันก็มาในรูปแบบของคนที่เราไม่อยากเจอมากที่สุด เซดริกตัวเป็นๆกำลังสาวเท้าเข้ามา

     ให้ตายเถอะ! โอลิเวียอยากจะมุดดินหนี

     " กำลังจะไปแล้ว พอดีเจอนักเรียนน่ะ " ไมล์ตอบกลับ เขาไม่ลืมที่จะเบี่ยงตัวหลบให้เซดริกเห็นคนด้านหลังด้วย " นี่เด็กบ้านนาย ยังไงก็ดูแลหน่อยละกัน เหมือนเธอกำลังพยายามหลบนายอยู่ด้วย "

     " เบล็ทช์ลีย์ " โอลิเวียกดเสียงต่ำ นี่ถ้าในมือเธอไม่ถือถาดพิซซ่าอยู่ หัวคนตรงหน้าได้เปื้อนมอสซาเรลล่าชีสไปแล้ว

     " ไปล่ะ " เบล็ทช์ลีย์ผิวปากเดินเตะเท้าออกไปอย่างไม่ใส่ใจ เหลือเพียงเซดริกที่กำลังมองมาทางโอลิเวีย ส่วนโอลิเวียได้แต่มองเค้กชิ้นโตในถาดบนโต๊ะ พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด

     ทำไงดี? ถ้าเอาเค้กโปะหน้าตัวเอง เซดริกจะจำเธอได้อยู่ไหมนะ

     ส่วนเซดริกเองก็กำลังพิจารณาโอลิเวีย เธออยู่ในชุดนอนพร้อมเสื้อคลุมหนาแน่นมิดชิด นี่ก็ไม่ใช่หน้าหนาวด้วย อาการป่วยไข้แบบมักเกิลที่ซูซานบอกศาสตราจารย์สเปราต์เมื่อตอนเช้ามันคงกำเริบรุนแรงจนน่ากลัวจริงๆ โอลิเวียจะโอเคขึ้นรึยัง?

     เซดริกตัดสินใจจะถามอาการ แต่โอลิเวียก็ดันชิงพูดซะก่อน

     " ฉันขอโทษ คือฉันแค่หิว แล้ววันนี้ทั้งวันฉันอยู่แต่ในหอนอนไม่ได้ออกมากินอะไรสักมื้อเลย ปกติออกมาก็จะเจอดาวีส์แต่นายนั่นไม่เคยหักคะแนน วันนี้ฉันพลาดเองที่ถูกเบล็ทช์ลีย์จับได้ นายอย่าโกรธหรือเกลียดฉันเลยนะ จะกักบริเวณหรือลงโทษให้ฉันไปขัดโรงนกฮูกก็ได้ ฉันทำได้ทุกอย่างเลย หรือจะให้อาบน้ำนกฮูกของทุกคนในบ้านเราก็ได้ " โอลิเวียหลับตาปี๋พ่นคำยอมรับผิดออกไป 

     เอาว่ะ! หลบไม่ได้ก็ยอมรับผิดตรงๆเนี่ยแหละ กล้าๆหน่อยโอลิเวีย มากสุดเธอก็คงโดนเดมิไกส์จับฟาดหัวคืนเรื่องเมื่อวาน แล้วก็โดนเขาด่าเพิ่มเรื่องวันนี้

     ดาวีส์ที่พูดถึง คือโรเจอร์ ดาวีส์ พรีเฟ็คชายจากบ้านเรเวนคลอ เขาเป็นกัปตันทีมควิดดิชที่แสนใจดีคนหนึ่งสำหรับโอลิเวีย

     เซดริกได้ยินกลอนยาวจากปากโอลิเวียก็กระแอมหัวเราะ เขากำลังพยายามไม่ส่งเสียงหัวเราะออกมา 

     ปกติลูกมักเกิลพูดกันรัวเหมือนพิธีสารภาพบาปเลยใช่ไหม?

     " หัวเราะทำไม ฉันพูดจริงนะ " โอลิเวียเงยหน้ามองไปทางเซดริกที่ป้องปากตัวสั่นเหมือนคนกลั้นหัวเราะ ดีที่ตอนนี้ห้องครัวมีแต่แสงจันทร์จากท้องฟ้าส่องสลัวเข้ามาเท่านั้น ไม่งั้นเซดริกคงเห็นว่าหน้าโอลิเวียขึ้นสีขนาดไหน 

     เธอพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ?

     " รู้แล้วว่ารู้สึกผิดจริง รัวซะจนฉันจับใจความตามไม่ทันเลย " เซดริกตอบกลับทำโอลิเวียใจแป้ว 

     อ้าว นี่เขาก็เห็นเธอเป็นแค่เด็กมีความผิดพยายามหนีเอาตัวรอดงั้นสิ?

     " แต่..เธอกำลังพยายามหลบฉันเหมือนที่ไมล์พูดจริงดิ? " เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงโลเลติดเล่นทำโอลิเวียใจสั่น เบล็ทช์ลีย์นะเบล็ทช์ลีย์ ไอ่พรีเฟ็คบ้า! ไม่เคยเกลียดใครในฮอกวอตส์เท่านายมาก่อน

     " เอ่อ.. " 

     แค่ใจสั่นก็พอ น้ำเสียงไม่ต้องสั่นตาม 

     โอลิเวียสั่งตัวเองก่อนจะพูดต่อ " จริงๆก็ใช่ ฉันกำลังหลบหน้านายอยู่ " ประโยคนี้ทำเอาเซดริกนิ่งค้างไปจนเธอต้องรีบพูดต่อ

     " ..ก็เมื่อวานฉันทำนายเจ็บตัวนี่ แถมนายสลบไปนานไม่ฟื้นมาฟังคำขอโทษจากฉันซะที ฉันก็เลยคิดว่านายต้องไม่โอเคที่โดนฉันทำร้ายแน่ๆ นายอาจจะฟื้นมานั่งเหลาไม้กายสิทธิ์เตรียมแทงเข้าที่ท้องฉันก็ได้ " โอลิเวียบีบให้เสียงเล็กลงฟังดูรู้สึกผิดที่สุด

     " เธอคิดมากไปแล้ว " เซดริกส่ายหัวเบาๆ " แล้ววันนี้เธอก็ป่วย "

     " อือ "  โอลิเวียพยักหน้าพูดเสียงเบาพร้อมกับเกาหน้าผากตัวเองละอายใจ " แกล้งป่วยน่ะ "

     เซดริกที่ได้ยินก็มองเพื่อนร่วมบ้านตรงหน้าสลับกับถาดอาหารบนโต๊ะ เขาจะก้าวเข้ามาเพราะระยะห่างการคุยกับโอลิเวียมันมากเกินไป

     " ไม่! ไม่ต้องเข้ามาใกล้ " โอลิเวียเผลอตะโกนเสียงแข็งจนเซดริกชะงักไป สักพักเธอก็เสียงอ่อนลงแบบคนรู้สึกผิด " คะ..คือท้องฉันกำลังร้อง ถ้านายอยู่ใกล้นายจะได้ยินมัน "

     " โอเค " เซดริกหลุดหัวเราะก่อนจะรีบกระแอมกลบเกลื่อนถอยไปยืนที่เดิม " งั้นฟังนะ คือเมื่อวานฉันไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะใส่เธอเหมือนกัน ฉันคิดว่าเธออาจจะไม่พอใจที่ถูกมองในครัวตอนกินมื้อเช้า ฉันก็เลยปรึกษากับซัมเมอร์ นายนั่นเลยบอกให้ฉันหัวเราะเพราะเธอเป็นคนตลก น่าจะชอบอะไรตลก "

     ถูกมองในครัว? นี่เซดริกกำลังบอกว่าเขาแอบมองเธออยู่จริงๆใช่ไหม

     โอ้ว เมอร์ลินที่รัก โอลิเวียอยากจะคุกเข่าสไลด์ไปกับพื้นแบบนักร้องร็อคสตาร์ ความฝันของเธอสำเร็จไปอีกขั้นเมื่อคนที่เธอแอบชอบแอบมองเธอกลับ

     " แล้วนั่นก็ทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าฉันหัวเราะเยาะ ฉันเลยตามเธอไปตรงทะเลสาบเพื่อจะอาสาช่วยล้างหม้อและตั้งใจจะไปขอโทษน่ะ " เซดริกปรับน้ำเสียงอ่อนลงจนโอลิเวียแทบเคลิ้ม ให้ตายสิ..น้ำเสียงธรรมดาก็นุ่มอยู่แล้ว ดิฉันขอละลายก่อนนะคะ

     " อะ..อ่อ อย่างนี้นี่เอง " โอลิเวียตอบกลับพลางส่ายหน้าเรียกสติตัวเอง 

     นี่เขากำลังสารภาพความคิดของเขาอยู่ยัยบ้า! ไม่ได้สารภาพรัก ตั้งใจฟังหน่อย!

     " ฉันคิดว่าเธอจะไม่ชอบฉัน ยิ่งเวลาพูดเธอไม่ค่อยมองหน้า ฉันก็คิดอยู่ตั้งนานว่าจะปรับความเข้าใจกับเธอยังไงดี " เซดริกเผยยิ้มสดใส " นี่ฉันคงต้องไปขอบคุณไมล์ที่ทำให้เราเจอกันจนได้ ฉันคิดว่าเธอคงจะป่วยทั้งอาทิตย์ด้วยโรคประจำตัวที่แฮนนาห์กับซูซานบอกศาสตราจารย์สเปราต์เมื่อเช้า "

     โรคประจำตัวแบบนั้นมีที่ไหนกันเล่า ถ้าเป็นแล้วก็ขอตายไปเสียดีกว่า โอลิเวียคิดตาม

     " แต่ยังไงก็ขอบใจที่แบกฉันมาห้องพยาบาลนะ เออร์เนสต์เห็นเธอเดินผ่านพอดีก็เลยเล่าให้ฟัง " เซดริกนึกได้อีกเรื่อง เออร์เนสต์นี่แหละไปอยู่เฝ้าที่ห้องพยาบาลจนเขาตื่น

     " นายก็..ไม่ได้หนักเท่าไหร่ ฟังดูทุลักทุเลเนอะ " โอลิเวียหัวเราะแห้ง

     " เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม " เซดริกกลับมาจริงจัง " เธอไม่ได้เกลียดหรือไม่ชอบฉันใช่ไหม "

     " ฉันชอบนายสะ..อะ..โอ้ว " โอลิเวียเผลอพูดออกไปก่อนจะรีบตะครุบปากแก้ตัวมือไม้พัลวัน "  ฉะ..ฉันหมายถึงว่านายจะเป็นเพื่อนที่ดี ใช่ๆ! นายเป็นเพื่อนที่ดี ใครก็ชอบนายทั้งนั้นแหละ "

     " ในฐานะพรีเฟ็ค ฉันก็อยากจะเป็นที่ปรึกษาแล้วก็เข้ากับทุกคนได้ดีแบบเธอบ้าง " เซดริกยิ้มก่อนเดินเข้ามาใกล้หวังจะยื่นมือจับ " จริงสิ เซดริก ดิกกอรี่ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ คราวนี้ถ้าเธอไม่รังเกียจก็แปะมือฉันกลับด้วย "

     " อะ..โอลิเวีย ดาร์เรน แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ " โอลิเวียรั้งไว้ไม่ทัน เซดริกเดินดุ่มๆเข้ามาใกล้

โครกกกก ครากกกกก

     เสียงท้องร้องของโอลิเวียทำเซดริกชะงักไปอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วแต่ก็เผยอมยิ้มบาง

     " ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเข้ามาใกล้ " น่าอายที่สุด โอลิเวียอยากจะหยิบช้อนบนถาดมาเคาะหัวตัวเอง

     " ไปเถอะ เลยเวลาเข้านอนมาเยอะแล้ว เรื่องคะแนนบ้านฉันจะอธิบายกับศาสตราจารย์เอง " เซดริกถอยหลังชิดเก้าอี้เปิดทางให้โอลิเวียเดินกลับหอนอน

     ให้ตายเถอะ! ทำไมเรื่องน่าอายมันต้องเกิดต่อหน้าคนที่เราชอบด้วยนะ โอลิเวียกัดปากตัวเองก่อนยกถาดอาหารเดินขึ้นห้องไป

     " นี่ผีเข้าผีออกอะไรของเธอ สรุปกล้าเจอหน้าเซดริกแล้วหรอ " แฮนนาห์ถาม เพราะวันต่อมาโอลิเวียเข้าเรียนวิชาแรกด้วยสีหน้าท่าทางปกติผิดกับที่เป็นอยู่เมื่อวาน ไหนยัยเพื่อนตัวดีบอกขอหลบในห้องอีกหลายวันไง?

     " เจอไปแล้ว " โอลิเวียตอบ เธอกำลังเดินลงบันไดไปเรียนวิชาสัตว์วิเศษโดยมีแฮนนาห์และซูซานขนาบข้าง

     " ตอนไหน? " ซูซานถามบ้าง

     " เที่ยงคืน ในครัว " โอลิเวียตอบไม่ใส่ใจ

     " แล้วทำไมไม่เล่าให้ฟัง " แฮนนาห์ถามอีก

     " ก็พวกเธอหลับ " โอลิเวียหยุดเดินก่อนจะจ้องเขม็งสลับซ้ายขวา " หยุดถามเถอะ เราแค่บังเอิญเจอกันในครัวเท่านั้นเอง แถมยังโดนพรีเฟ็คสลิธีรินหักคะแนนบ้านด้วย " 

     ไม่ทันที่ซูซานกับแฮนนาห์จะได้ซักไซ้ไล่เลียงอะไรต่อ พ่อเทพบุตรรูปงามก็เสด็จลงมาจากบันไดชั้นบนพอดี ทำโอลิเวียหันไปยิ้มร่าอัตโนมัติ

     " ให้มันน้อยๆหน่อย " ซูซานกระซิบพลางคิดในใจ เผลอแค่ข้ามคืนก็ได้ยัยโอลิเวียบุคคลใจกล้ากลับมาอย่างง่ายดายซะงั้น

     " เฮ่ " เซดริกสบตากับโอลิเวียพอดี เขาเร่งลงมาจากบันไดพร้อมกลุ่มเพื่อนที่ตามมาด้านหลัง

      เธอมองทุกกระบวนท่าการเดินของเขา ไม่ว่าจะแขนซ้ายไปก่อนหรือตอนที่แขนขวานำ เซดริกก็มีเสน่ห์ล้นหลามเกินห้ามใจ

     นี่มันก็ใกล้จะเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วนะ ทำไมฉันยังรู้สึกร้อน โอลิเวียอยากจะยกมือขึ้นซับเหงื่อ

     " เรามีเรียนสัตว์วิเศษ ไปด้วยกันไหม " แฮนนาห์ออกหน้าทันทีที่เซดริกมาถึง

     " ได้เลย " เขาพยักหน้าก่อนถามโอลิเวีย " ให้ช่วยถือไหม "

     " โอ้! ไม่ต้อง " โอลิเวียตอบเสียงดังทันควันจนเซดริกชะงักไป " เอ่อ..นี่การบ้านของฉันน่ะ ฉันจะไปส่งเอง รบกวนนายซะเปล่า " เธอปรับน้ำเสียงอ่อนลง เอกสารที่ถือพะรุงพะรังคือการบ้านเมื่อวานที่โอลิเวียทำมาส่งในวันนี้ เธอกำลังหาโอกาสเดินผ่านห้องศาสตราจารย์เวกเตอร์

     ยัยโง่ ไปพูดอะไรแบบนั้นเล่า! โอลิเวียก่นด่าตัวเองในใจ เธอเผลอปฏิเสธน้ำใจเซดริกอีกแล้ว

     " เอางั้นได้ " เซดริกพยักหน้ารับก่อนจะเตรียมเดินนำ

ตุบ!

     " ให้ตายสิโอลีฟ ถือไม่ไหวก็ยังจะถืออยู่ได้ " หนังสือหลายเล่มตกจากมือของเธอ แฮนนาห์ตั้งใจเดินชนศอกโอลิเวียตรงไปหาแซคคาไรอัสพลางจีบปากจีบคอพูดเสียงดังหวังให้เซดริกได้ยิน

     " ต๊ายตาย ตกหมดเลย " ซูซานก็เอาด้วย เธอเบ้หน้าเดินตามแฮนนาห์ไปหากลุ่มเพื่อนผู้ชาย

     พวกแกเป็นไบโพลาร์กันหรอ? โอลิเวียขมวดคิ้วส่งสายตาเป็นเชิงถาม สองคนนั้นตั้งใจชนเธอชัดๆ

     " ฉันว่าควิดดิชปีนี้ฮัฟเฟิลพัฟได้ถ้วย " แต่แฮนนาห์ไม่สน เธอหันไปคุยกับแซคก่อนจะปรายตามองไปทางเซดริกและโอลิเวียด้านหลัง

     " ทำไม? " แซคเกาหัว

     " เพราะพวกนายลงครบทีม ฉันมีคาถาที่จะทำให้พวกนายชนะด้วย " ซูซานรู้ดี พวกเธอกำลังพยายามกันคนออกจากเซดริก " ถ้าอยากได้ก็ตามมา "

     " แจ๋วเลย " แล้วพวกเขาก็เดินไป ทิ้งโอลิเวียกับเซดริกไว้รั้งท้ายสำเร็จ

     " ให้ฉันช่วย- " เซดริกนั่งลงหวังเก็บหนังสือของโอลิเวียขึ้นมาแต่ไม่ทัน โอลิเวียไวกว่ามาก

     " ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันเก็บเอง " เธอก้มลงคว้ากระดาษหลายแผ่นจับยัดเข้าหน้าสมุดโดยไม่กลัวว่าจะยับ เซดริกนั่งมองท่าทางนั้นก่อนกระแอมหัวเราะเบาๆ

     " ถ้าไม่ไหวก็ให้ช่วยนะ เรื่องแค่นี้ไม่รบกวนหรอก " เขาลุกขึ้นพลางปัดเศษฝุ่นที่ติดผ้าคลุมขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะผายมือไปทางประตู " เลดี้เฟิร์ส "

     " ขะ..เข้าใจแล้ว " โอลิเวียกอดเอกสารแนบอกไว้แน่น เอี้ยวตัวหลบเซดริกเดินตามพวกแฮนนาห์และซูซานไป

     ให้ตายอีกหลายรอบเลย ความสุภาพบุรุษของเขากำลังทำให้เธออยากโดนเดมิไกส์ถีบเข้ายอดหน้า

END OF CHAPTER III

TALK.

*คำคมจากวิลเลี่ยม เชคสเปียร์

บอกก่อนว่าแซคมีชื่อเต็มๆว่า แซคคาไรอัส สมิท 

(ถ้าเกิดเผลอเขียนเป็น สมิธ ก็ต้องกราบขอโทษด้วยนะคะ มันติดไปแล้ว)

คัดวอลลัดเดอร์จริงๆแล้วเป็นนามสกุล //คือไรท์หาชื่อน้องไม่เจอ T^T

ซัมเมอร์บีก็เป็นนามสกุล ในเรื่องจริงน้องเล่นควิดดิชตำแหน่งซีกเกอร์ต่อจากเซดริก

แต่ว่าในฟิคนี้ไรท์ให้น้องเล่นตำแหน่งคีปเปอร์ค่ะ

เพราะฉะนั้นให้เข้าใจตรงกันว่าคัดวอลลัดเดอร์กับซัมเมอร์บีคือชื่อไปเลยเด้อออ

เรียกเขาสั้นๆว่า วอล กับ ซัมเมอร์ นะคะ <3 จุ๊บ

คำผิดในตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีหรอก จะมีก็แต่เขียนวกไปวนมาเท่านั้น 5555

แฮปปี้นิวเยียร์ค่ะทุกค๊นนนนนนนนน

อนุญาตให้ติดแฮชแท็ก #ทีมไมล์โอลิเวีย #เบล็ทช์ลีย์ เพิ่ม

ปีใหม่นี้เปิดรับนุ้งโอลิเวียกับเซดเข้าไปอยู่ในหัวใจด้วยนะคะ

ไรท์จะพยายามเป็นมนุษย์ที่ขยันอัพนิยายขึ้น (เน้น)จะพยายาม

เจอกันตอนหน้าฮะะะ //แปะหน้าโอลิเวียรอไรท์อัพนิยาย