[FIC Harry Potter] Guess! ( Cedric X OC )

ตอนที่ 2 : C H A P T E R. IIelt

     เช้านี้ที่ครัวฮอกวอตส์ทำโอลิเวียตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะเซดริกกำลังนั่งกินมื้อเช้าอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เธอรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เหลือบมองเห็นเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตื่นเต้นทำไม

     " อรุณสวัสดิ์ฮันนา โอลีฟ " ซูซาน โบนส์ รูมเมทของโอลิเวียอีกคนที่เมื่อคืนหลับปุ๋ยไม่ได้ร่วมวงสนทนาทักขึ้น เธอนั่งลงตรงข้ามแฮนนาห์ก่อนหยิบขนมปังปึกใหญ่วางบนจานตัวเอง

     โอลิเวียไม่ได้จับใจความหรือมีกะจิตกะใจจะตอบเพื่อนเลย เธอกำลังมองเซดริกนั่งปาดแยมบนขนมปังอย่างละเมียดละไมพร้อมกับออกรสหัวเราะในกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาที่ประกอบไปด้วยแซคคาไรอัส คัดวอลลัดเดอร์ ซัมเมอร์บี และอีกสองสามคนที่เธอจำชื่อไม่ได้

     อยากเป็นขนมปังแผ่นในมือเขาจัง

     " ไม่ไปขอกินด้วยเลยล่ะ " แฮนนาห์ส่ายหัวเอือมระอา ไม่คิดว่ายัยโอลิเวียผู้ไม่เคยตื่นเช้าจะทันกินมื้อแรกของวันกับพวกเธอด้วย แถมยังมานั่งจ้องอิจฉาขนมปังในมือเซดริกอีก

     " ถ้าขอได้จะกินทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กิน " โอลิเวียมองเซดริกไม่วางตา เขากัดขนมปังลงไปครึ่งแผ่น ให้ตายสิ! ขนาดหัวเราะทั้งที่มีขนมปังอยู่เต็มปาก ดูมุมไหนก็ยังเท่เลย

     " เฮ่ นี่ยังไม่เลิกชอบเซดริกอีกหรอ เขากำลังคบกับโชไม่ใช่? " ซูซานเพยิดหน้าให้ทั้งสองหันไปมองเป็นจุดเดียว

     ด้านหลังคือโต๊ะบ้านเรเวนคลอมีร่างของโชที่หยิบแยมช็อกโกแลตขึ้นมาชี้ พอพวกเธอหันกลับมามองที่เซดริก เขาก็หยิบแยมสตรอว์เบอร์รีขึ้นมาชี้ ทั้งสองคนทำหน้ายียวนใส่กันแล้วต่างคนก็ต่างหัวเราะออกมา " เห็นไหมล่ะ ปกติถ้าไม่ได้เป็นแฟนกันก็ไม่มีใครเล่นอะไรแบบนี้หรอกนะ "

     โอลิเวียได้แต่มองการกระทำนั้นอยู่ห่างๆ แค่เดินเข้าไปทักทายเขาเธอยังไม่กล้าเลย พอฟังซูซานพูดแล้วก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา แต่จิตใต้สำนึกก็สั่งความขัดแย้งปะทะสมองทันที

     เฮ่! เธอคือโอลิเวีย ดาร์เรน ถ้าเธอไม่กล้าแล้วใครจะกล้าไปกว่าเธอล่ะ อย่ายอมแพ้สิ!

     ฝั่งเซดริกรู้ว่าตัวเองกำลังถูกแอบมองอยู่ที่ใดสักที่ เขาละสายตาจากโชไปสบสายตาเข้ากับอีกกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะบ้านเดียวกัน  กลุ่มสามสาวกำลังมองมาที่เขาจริงๆ เซดริกจึงส่งยิ้มผูกมิตรไปให้

     แฮนนาห์ยิ้มตอบกลับ ซูซานเกาหัวแก้เก้อ ส่วนโอลิเวีย..เธอหลบตามองลงใต้โต๊ะไปก่อนแล้ว

     " โอลิเวีย เซดริกกำลังมองมา " แฮนนาห์ดันศอกสะกิดสีข้างเพื่อน โอลิเวียไม่เชื่อจึงหันหน้ากลับไปทางเดิม เมื่อกี้ยังมองโชอยู่เลย เขาจะมามองเธอได้ยังไงกัน

     พอทันทีที่หันไป เธอก็ปะทะกับสายตาหล่อเป็นมิตรเข้าจังๆ เซดริกเผยยิ้มอบอุ่นออกมาพร้อมยกมือข้างที่ถือขวดแยมโบกทักทาย 

     แน่นอนอีกว่าโอลิเวียหันกลับอย่างไวจนคอแทบเคล็ด ก่อนทำการแย่งแยมสตรอว์เบอร์รีในมือซูซานมาเทใส่ขนมปังบนจานตัวเองจนพูนแก้เขิน ถ้าใครอยากปิ้งขนมปังขอแนะนำว่าให้ปิ้งบนหน้าโอลิเวียตอนนี้ รับรองว่าจะได้ยินเสียงฉ่าร้อนแทบไหม้ขึ้นมาเลย

     บึ้ม!!!

     " แค่กๆ " กลิ่นบ้าอะไรเนี่ย! แย่ชะมัด

     เสียงดังระเบิดดังตามมาด้วยควันโขมงจากหม้อใหญ่ของโอลิเวีย เธอปัดมือไปมาเพื่อไล่ควันตรงหน้าให้หายไปพร้อมกับไอสำลัก หน้าของเธอเปื้อนสีดำมันเยิ้มไปหมด ผมเผ้าฟูดูไม่เข้าทรง 

     ก็ภาพเซดริกส่งยิ้มให้เธอเมื่อเช้าดันทำให้เธอไม่มีสมาธิใส่ส่วนผสมลงไปน่ะสิ เผลอใส่น้ำยาเยอะไปหน่อยก็เลยระเบิดอย่างที่เห็น

     " การทำยาดับพิษของฉันไม่จำเป็นต้องระเบิดก่อนใช้ " ศาสตราจารย์สเนปเหน็บแนมเธอด้วยถ้อยคำสุภาพสุดๆ ให้ตายสิ! ทุกคนในห้องต่างหัวเราะใส่เธอ รวมไปถึง..เซดริกด้วย เธอเห็นเขาจากหางตา

     " ขอโทษค่ะศาสตราจารย์ " โอลิเวียโค้งหัว

     " ฮัฟเฟิลพัฟหักห้าคะแนน ช่วยนำหม้อทุกอันไปล้างด้วยคุณดาร์เรน " สเนปทิ้งท้ายไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปโต๊ะอื่น โอลิเวียพยักหน้ารับคำสั่ง เธอเดินเอาหม้อของตัวเองไปวางไว้ที่โต๊ะด้านหลังห้อง ซวยจริงๆ 

     นี่ต้องล้างหม้อใหญ่ทุกอันคนเดียวเลยหรอเนี่ย

     " เหนื่อยหน่อยนะคุณดาร์เรน " เพื่อนหลายคนพูดเป็นเชิงให้กำลังใจเวลาเดินผ่านเธอก่อนออกห้องเรียนไป

     โอลิเวียส่ายหัวให้กับความไม่มีสติของตัวเอง ทุกคนทะยอยออกจากห้องเรียน และนั่นเซดริก เขาหัวเราะใส่เธอตอนเดินผ่านไปด้วย

     เป็นเพราะนายคนเดียวเลย! โอลิเวียตะโกนในใจ

     " ฉันเกลียดปรุงยา! " โอลิเวียตะเบ็งสุดเสียงก่อนโยนหม้อทิ้งกลิ้งลงตามเนินลาดชันไปตกในทะเลสาบ เธอปัดมือสองข้างยืนดูผลงานของตัวเองก่อนเดินไปนั่งลงจัดผ้าคลุมให้เหมาะสมต่อการจะนอนใต้ต้นไม้ใหญ่ นอนดูวิวตรงนี้นี่แหละน่าอัศจรรย์ใจที่สุดแล้ว มันคงช่วยทำให้เธอลืมภาพเซดริกส่งยิ้มมาได้บ้าง

     ลมพัดเกิดเสียงใบไม้กระทบกันพอที่จะทำให้โอลิเวียอารมณ์ดีขึ้นมา เธอหลับตาลงซึมซับเสียงธรรมชาติไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

     " เดมิไกส์ ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนั้น " โอลิเวียพูด เดมิไกส์คือสัตว์วิเศษขนยาวสีขาว รูปร่างหน้าตาคล้ายลิง มันพลางตัวได้เก่งมากและใช้แววตาสื่อสารกับคนได้

     เดมิไกส์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้อีกฝั่งเผยตัวเองออกมา

      คุณรู้ สายตาที่ดูเศร้าสร้อยของมันบอก 

     " ขอโทษที่รบกวนนะ แต่ฉันไม่มีที่ให้ไป " โอลิเวียหงายมือส่งไปทางเดมิไกส์  เป็นสัญลักษณ์ที่บอกกับมันว่าเรามาดี

     " จิมมี่ ห้ามขโมยกระดุมเสื้อฉัน " มืออีกข้างของโอลิเวียก็จับโบวทรัคเกิลที่กำลังพยายามไต่เข้าเสื้อคลุมของเธอ จิมมี่คือโบวทรัคเกิลหรือสัตว์วิเศษรูปร่างคล้ายต้นไม้จิ๋ว พวกมันอาศัยอยู่บนต้นไม้ใกล้แหล่งน้ำ

     นี่ถ้าไม่มีกฎว่าห้ามนักเรียนดำลงไปในทะเลสาบ โอลิเวียคงได้รู้จักสัตว์วิเศษมากกว่านี้

     " นับวันทำนิสัยเหมือนด็องกี้ไปเรื่อยๆแล้วนะ " โอลิเวียจับจิมมี่ไว้ในมือ ด็องกี้ที่พูดคือนิฟเฟลอร์ขนสีเทาควันบุหรี่ มันชอบซ่อนตัวในกระท่อมแฮกริดมนุษย์ยักษ์ 

     แฮกริดไม่ได้บอก แต่เธอตามมันไปจนรู้ที่อยู่

     โอลิเวียเก่งมากในเรื่องของวิชาสัตว์วิเศษ เธอเข้ากับสัตว์วิเศษในฮอกวอตส์ได้เกือบทุกชนิดทุกตัวประหนึ่งเป็นลูกหลานของนิวท์ สคามันเดอร์ ผู้ช่วยเหลือและเลี้ยงดูสัตว์วิเศษชื่อเสียงโด่งดังสมัยรุ่นปู่ของเธอ

      เธอกำลังมีความรัก เดมิไกส์เขยิบมาใกล้มากขึ้น

     " ฉันมีมาตั้งแต่ปีสี่แล้ว นายเดาได้แย่มาก " เธอหันไปสบตากับเดมิไกส์ มันนั่งก้มหน้ามองมาที่เธอ 

     " หยุดเลย อย่ามาทำตาเศร้าใส่ฉันนะ ไม่หลงกลเสียแอปเปิลให้นายอีกแน่ๆ " โอลิเวียกระแอมหัวเราะ แต่เดมิไกส์ยังคงนิ่งเงียบ ตาของมันเบิกโตขึ้น

     " มีอะไร? " มันกำลังทำนายอะไรบางอย่างให้เธอ อย่าบอกนะว่า..

สวบๆ

     เสียงฝีเท้าแหวกหญ้าดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล นั่นเซดริก เขากำลังเดินตรงมาเข้าใกล้ที่ที่เธอกำลังนอนอยู่ตอนนี้

     " ซวยล่ะ " เขามาทำอะไร? ตอนกลางวันฮัฟเฟิลพัฟมีเรียนกันไม่ใช่รึไง

     โอลิเวียลุกขึ้นนั่ง เธอกำลังใช้ความคิด 

     หรือว่าเซดริกจะมาตามเธอไปเรียน ให้ตายสิ! หม้อก็ยังไม่ได้ล้าง เขาจะว่าเธอขาดความรับผิดชอบรึเปล่า เอาไงดี กลิ้งลงไปซ่อนตัวตรงเนินข้างล่างนี่ดีไหม หรือฉันควรตบแป้งแต่งหน้าแล้วก็พรวดพราดออกไปยิ้มยิงฟันใส่เขา โอ้ยยยยยย

     ขณะที่ความคิดของโอลิเสียกำลังตีกัน เดมิไกส์ผู้รู้อนาคต หากทำนายแล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

พลั่ก!

     " กรี๊ดดดดดด!! " มีแรงกระแทกรุนแรงบางอย่างชนเข้าจังๆกับหลังของโอลิเวีย

     ไอ้เดมิไกส์เวร! แกถีบฉันนนนนน!

     ร่างเล็กในชุดฮัฟเฟิลพัฟกลิ้งหลุนๆลงไปตามแรงโน้มถ่วงบวกกับความชันของเนิน เสียงกรี๊ดแหลมตกใจของเธอดังพอให้เซดริกได้ยิน โอลิเวียเหมือนสติหลุดไประลอกหนึ่งก่อนจะกลับมาเมื่อเธอลงไปนอนแผ่บนพื้นราบใกล้ลงทะเลสาบเรียบร้อย ไม่นะ..ฉันไม่อยากเดินกลับหอพักด้วยอาการบ้านหมุน

     " เฮ่ เธอเป็นอะไรไหม " สมองเบลอไปหมด โอลิเวียพยายามลืมตาสู้กับแสงแดดบนฟ้า เซดริกวิ่งด้วยความเร็วขนาดไหนถึงตามเธอลงมาจากข้างบนทัน

     " ตอบหน่อยสิ " เขาพูดย้ำด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก นี่เซดริกตกใจที่เห็นเธอกลิ้งลงมาหรือตกใจเศษหญ้าที่กลืนกันบนผมเธอ?

     " ฉัน โอเค " แค่มึนหัวนิดหน่อย โอลิเวียจรดนิ้วโป้งกับนิ้วชี้เป็นวงกลม มันคือภาษามักเกิลแปลว่าโอเคที่พ่อมดแม่มดบางคนคงไม่เข้าใจ แต่มันก็ดีกว่าที่เธอไม่ตอบอะไรเลย

     " ให้ฉันช่วยนะ " เซดริกย่อตัวลงหวังจะพยุงเธอขึ้น แต่ไม่..เธอพึ่งได้สติกลับคืนและไม่อยากให้เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้

     โอลิเวียต้องเป็นหญิงแกร่งตามสเปคคนในฝันของเซดริก เธอจะต้องกล้าหาญชาญชัย ฮิปโปกริฟฟ์ชนต้องไม่ตาย!

     " ไม่! ไม่ต้อง! ฉันลุกได้เอง! " โอลิเวียกระแทกเสียงก่อนกลิ้งหลบไปอีกทาง เธอดันตัวเองขึ้นจากพื้นหญ้าและทำการปัดเศษที่ติดตามร่างกายออกอย่างเร่งรีบ หัวเธอแทบจะเอาไปให้วัวกินได้เลย

     " ฉันแค่คิดว่า เธออาจจะต้องการใครสักคนช่วยล้างหม้อน่ะ " เซดริกใช้นิ้วโป้งขวาชี้ผ่านไหล่ไปยังเหล่าหม้อด้านหลังที่ลอยปริ่มน้ำตามขอบทะเลสาบ " เซดริก ดิกกอรี่ ฟรีเฟ็คปีห้าเพื่อนร่วมชั้นของเธอ " เขาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพร้อมยื่นมือมาให้จับ เขาเพื่อนเยอะนะ แต่เขาก็ยังไม่เคยคุยกับโอลิเวีย

     " อ้อ นั่นมันสะอาดแล้ว " โอลิเวียพูดไม่สบตาเซดริกและไม่ยื่นมือไปจับ เธอเห็นเขายิ้มออกมาอีกครั้งในวันเดียว

     นี่เขาต้องเป็นคนดีขนาดไหนถึงตามมาช่วยล้างหม้อในเวลาเรียน เธอจึงก้มหน้าหาเรื่องเบี่ยงประเด็น

     " นั่นไม่เรียกว่าล้าง เธอแค่โยนมันลงจากตรงนั้น " เซดริกเก็บมือ เขาใช้นิ้วโป้งอีกข้างชี้ผ่านไหล่ไปยังเนินสูงตรงที่โอลิเวียทำการโยนหม้อใหญ่ลงมา

     " ถ้านายอยากล้างก็เชิญ " โอลิเวียตัดจบก่อนเดินกลับขึ้นเนิน ทำไมคนที่เธอชอบต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ด้วยนะ ฮือ อยากร้องไห้

     " เฮ่ ช่วยกันก่อน! " เซดริกยังคงกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามต้อยเธอขึ้นมา

     โอลิเวียพยายามมองหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เซดริกต้องมาเจอเธอในสภาพนี้ " ฉันรู้ว่านายกำลังกลั้นหายใจอยู่ จะออกมาดีๆหรือให้ฉันต้องไถขนนายไปทำผ้าคลุม "

     " เธอพูดกับใครน่ะ " เซดริกมองหลังของร่างเล็กที่เดินนำเขาไปหยุดข้างต้นไม้

     " ชู่ววว มันกำลังไม่พอใจ " โอลิเวียหันกลับมาตั้งนิ้วชี้พาดปากส่งสัญลักษณ์ให้เขาเงียบ เธอสบสายตากับเขาแค่แว๊บเดียวเท่านั้น

     หรือโอลิเวียจะไม่ชอบเขา? 

     เซดริกเคยได้ยินชื่อโอลิเวียผ่านกลุ่มเพื่อนในบ้านฮัฟเฟิลพัฟว่าเธอก๋ากั่นบ้าพลังแถมยังเข้าสังคมเก่งมาก เธอเป็นคนอัธยาศัยดีและเหมือนจะเป็นคนดังของฮอกวอตส์โดยไม่รู้ตัว เพื่อนของเขาพูดกันว่าโอลิเวียมักช่วยเหลือพวกเขาบ่อยครั้ง และบางครั้งยังช่วยเคลียร์กับพวกนักเรียนบ้านสลิธีรินเวลามีปัญหากันให้อีก

     เมื่อเช้าตอนที่กินข้าว เพื่อนรอบข้างของโอลิเวียจ้องเขาแทบเอาเป็นเอาตายในขณะที่เธอไม่ชายตามองเขาด้วยซ้ำ พอเธอหันมาเขาก็เลยโบกมือและยิ้มเป็นการทักทาย แต่เธอก็หันหน้ากลับไปคว้าแยมในมือเพื่อนมาเทใส่จานตัวเองจนพูน แถมยังกัดกินอย่างไวเหมือนไม่พอใจเขาที่เขายิ้มให้อย่างนั้นเลย

     พอวิชาแรกเธอทำหม้อระเบิด คนอื่นรวมถึงเขาก็หัวเราะในความซุ่มซ่ามเทอะทะที่ดูเป็นเอกลักษณ์ของเธอดี ถึงศาสตราจารย์สเนปจะหักคะแนนบ้านแต่คนอื่นก็ไม่ได้ว่าหรือมีใครโกรธเธอเลยสักคนเดียว 

     " เฮ่ นี่เพราะเป็นโอลิเวียรึเปล่าศาสตราจารย์เลยหักแค่ห้าคะแนน ถ้าเป็นฉันทำระเบิดคงโดนเพิ่มไปอีกสิบคะแนนแหงๆ " แซค เพื่อนในทีมควิดดิชที่สนิทกับผมพูดขึ้น แซครู้จักกับโอลิเวียเพราะเธอมักจะถามความรู้ควิดดิชจากเขา

     " ฉันก็ด้วย นี่ถ้าฉันถูกสั่งให้ไปล้างหม้อใหญ่คนเดียวนะ ฉันคงอกแตกตายก่อนแน่ๆ " วอล เพื่อนสนิทในกลุ่มของผมอีกคน มันก็คงรู้สึกเหมือนอย่างเดียวกับแซค

     " เหนื่อยหน่อยนะคุณดาร์เรน " เพื่อนหลายคนพูดเวลาเดินผ่านเธอก่อนออกห้องเรียนไป เธอก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ผมควรเอ่ยปากช่วยเธอดีไหม จะได้เป็นการผูกมิตรไมตรีจิตที่ดี อีกอย่างผมเป็นฟรีเฟ็ค เป้าหมายของฟรีเฟ็คที่ดีก็ควรช่วยเหลือทุกคนในบ้านรึเปล่า

     " เลิกมองโอลีฟเลยนะ ถึงสายตานายจะดูเป็นมิตรแต่เธอคงไม่ชอบ " ซัมเมอร์เหมือนรู้ นายนี่มักจะขัดความคิดผมอยู่เรื่อย " เป้าหมายอยากเป็นมิตรกับทุกคนในฮอกวอตส์ของนายน่ะ ใช้กับโอลิเวียไม่ได้หรอก "

     " แล้วฉันควรทำไง? " ผมถามกลับ ซัมเมอร์ทำหน้าเหมือนใช้ความคิดก่อนตอบ

     " หัวเราะไง โอลิเวียเป็นคนตลก เธอชอบให้ทุกคนหัวเราะจะตาย " มันตบไหล่ผมดังปั่ก เพราะงั้นพอเดินผ่านเธอ ผมก็เลยยิ้มติดหัวเราะนิดๆ แต่นั่นก็เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาล.. โอลิเวียกำลังมองค้อนผม 

     นี่ผมโดนใครในบ้านเกลียดเพิ่มรึเปล่า?

     เซดริกมะเหงกเขกหัวเพื่อนสนิทไปหลายทีเมื่อซัมเมอร์มาบอกเขาทีหลังแถมยังหัวเราะเสียงดังลั่นว่า

     " ไม่มีใครชอบให้คนอื่นทำหน้าตาหัวเราะเยาะเวลาทำอะไรผิดพลาดหรอกครับคุณดิกกอรี่ โอลีฟเกลียดนายแน่ น่าสงสารจัง นิสัยเชื่อคนง่ายของนายมันแก้ไม่หายจริงๆ " นี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่เซดริกยอมทิ้งวิชาเรียนช่วงกลางวันเพื่อมาปรับความเข้าใจกับเธอ

     แต่ดูแล้วคงยากเพราะโอลิเวียไม่สบตาเขา แถมยังพยายามเบี่ยงประเด็นอยู่ตลอด อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน

     " เจี้ยกกกกก! " เสียงตัวอะไรบางอย่างทำให้เซดริกเงียบ โอลิเวียกำลังอ้าแขนกว้าง

     " เดมิไกส์ ฉันรู้ว่านายกำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่นายทำให้ฉันกลิ้งตกลงไป นายต้องรับ- เฮ่! " โอลิเวียก้มตัวต่ำลงทันที เพราะเดมิไกส์โผล่ออกมาจากต้นไม้และวิ่งปรี่เข้ามาพร้อมกระโดดถีบเธออีกครั้ง

     " เซดริกหลบ! " แต่โอลิเวียก็ลืม เซดริกยังไม่รู้ว่าเธอกำลังมีปัญหากับสัตว์วิเศษ เขาโดนลูกหลงทันทีที่เดมิไกส์กระโดดข้ามหัวเธอไปปะทะหน้าเขา

พลั่ก!

     การหายใจเข้า-ออกของเธอมีแต่เซดริก และไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้มีร่างของเซดริกกำลังนอนหายใจเข้า-ออกอยู่ข้างเธอ เมอร์ลินช่วย! นี่มันเกินที่คาดฝันไว้สุดๆ 

     เซดริกโดนเจ้าเดมิไกส์กระโดดถีบเข้ายอดหน้ากลิ้งหลายตลบลงเนินก่อนที่หัวจะไปกระแทกโขดหินสลบไป แม้ว่าโอลิเวียจะเสกคาถาปลุกเขาหลายครั้ง แต่เซดริกก็ยังคงไม่ตื่น 

     เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ เธอก็เลยนอนเอียงข้างพลางสำรวจใบหน้าแสนเกลี้ยงเกลาของเขาไป ช่วงเวลาแบบนี้ต้องพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส! (ทำไมสมองไม่คิดวิชาปรุงยาให้ได้ดีเท่าเรื่องอะไรแบบนี้บ้างนะ)

     แต่ให้ตายเถอะ เธอคงไม่มีแรงแบกเขาไปที่ห้องพยาบาลหรอกนะ 

     เอ๊ะ..หรือว่าจะลองดู?

     เอาว่ะ! เป็นไงเป็นกัน หญิงแกร่งก็ต้องแกร่งเสมอ โอลิเวียตัดสินใจแบกร่างเซดริกขึ้นหลัง เพราะผู้ชายที่เธอปลื้มนอนนิ่งเกือบจะชั่วโมงนึงแล้วยังไม่มีทีท่าจะตื่น แถมเวลาใกล้เย็นคงไม่มีนักเรียนคนไหนมาเดินเพ่นพ่านจรรโลงใจใกล้ทะเลสาบหรอก เธอจึงไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้

     นี่ถ้าเซดริกไม่ฟื้น หญิงสาวน้อยใหญ่ทั้งโรงเรียนได้ยำเธอเละแน่

     แล้วถ้าเกิดเซดริกตื่นขึ้นมาแล้วพิการ เขาต้องตามอาฆาตเธอไปตลอดชีวิตแน่

     เมอร์ลินเจ้าขา ถึงดาร์เรนคนนี้จะอยากให้ผู้ชายที่ชอบตามติด แต่ขอให้เขาไม่อาฆาตจะได้ไหม เข้าใจแค่ว่าตามติดเฉยๆน่ะ ไม่ต้องมาตามเอาอวัยวะหรือเครื่องในของเธอไป เมอร์ลินจงเข้าใจด้วย ถือว่าดาร์เรนขอนะคะ

     สมองไร้ความคิดพาเธอนึกสารพัดสิ่งออกนอกลู่ จนกระทั่งเดินมาถึงห้องพยาบาล

     " ศาสตราจารย์คะ! " โอลิเวียตะโกน ขาของเธอสั่นเทิ้มจนต้องขอเลือกเตียงที่ใกล้ประตูที่สุดเพื่อวางร่างเซดริกลงจากหลัง

     " ตายแล้ว ไปทำอะไรกันมา? " ศาสตราจารย์พอมฟรีย์จัดท่าให้เซดริกนอนเข้าที่เข้าทางมากขึ้น

     " เอ่อ เขากลิ้งตกเนินตรงทะเลสาป หัวน่าจะไปกระแทกหินเข้า สลบเกือบจะชั่วโมงแล้วค่ะ " โอลิเวียเกาหัว เธออายที่จะต้องพูดอะไรแบบนี้ออกไป

     " คงไม่เป็นอะไรมากนะ " ศาสตราจารย์พอมฟรีย์หายกลับเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัว ก่อนจะออกมาพร้อมชุดปฐมพยาบาลและไม้กายสิทธิ์

     " เอ่อ งั้นหนูขอตัวนะคะ " โอลิเวียเป็นคนดีปิดม่านให้.. เซดริกคงไม่โอเคที่เห็นตัวปัญหาอย่างเธออยู่เฝ้า

     โอลิเวียกลับมานั่งอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นรวมฮัฟเฟิลพัฟ เธออยู่ในชุดนอนและเอนพิงหมอนเหม่อมองเพดานไปเรื่อยจนกระทั่งซูซานและแฮนนาห์เปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมถุงขนม โอลิเวียจึงหลุดจากความคิดของตัวเอง

     " หายไปนานทั้งกลางวันเลยนะ หม้อคงสะอาดมากล่ะสิ " ซูซานแซว เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนสนิทใจกล้าของเธอต้องไปเตร็ดเตร่เถลไถลที่ไหนสักที่จนไม่ได้เข้าเรียนทั้งกลางวันแบบนี้

     " ฉันอยากร้องไห้มิสโบนส์ "  โอลิเวียกัดปากพูดเสียงสั่นเครือ นั่นทำให้ซูซานและแฮนนาห์ตกใจรีบปรี่มานั่งลงข้างๆทันที

     " ร้องทำไม? ใครทำอะไรเธอ? " แฮนนาห์จับพลิกตัวโอลิเวียไปมา ดูแล้วก็ไม่เห็นเป็นแผลอะไรนี่นา ยัยเพื่อนตัวดีเผลอไปสร้างศัตรูกับใครไว้

     " ไม่ได้มีใครทำอะไรฉันหรอก " โอลิเวียถอนหายใจ ภาพเหตุการณ์ตอนกลางวันเล่นเป็นม้วนฟิล์มอยู่ในหัว

     " ฉันเอาสัตว์วิเศษไปถีบหน้าเซดริกจนเขาสลบมืดไม่ยอมตื่น "

END OF CHAPTER II

TALK.

เกลียดโมเม้นห้องเรียนแบบนี้มาก ทำไมคนที่ชอบต้องหัวเราะใส่กันด้วย! 

แต่เดมิไกส์เหมือนรู้ เลยเอาคืนให้อย่างสาสม 5555

(เดมิไกส์ โบวทรัคเกิล และนิฟเฟลอร์ ตามลำดับ)

เผื่อบางคนสงสัย ตอนแรกคือนางอ่านบทสัมภาษณ์ของเซดริก

เซดริกสัมภาษณ์ไว้กับชมรมหนังสือพิมพ์ฮอกวอตส์

เพราะได้รับตำแหน่งชายหนุ่มทรงเสน่ห์ที่สุด ปกตินางก็หลงอยู่แล้ว

พอมารู้ว่าเซดริกชอบผู้หญิงแบบไหน ก็เลยคิดว่าเป็นตัวเอง

ยิ่งหลงติดงอมแงมกว่าเดิมอีกค่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยโอลิเวียด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมั่กๆ -/\- ฝ่าฟันเรื่องสอบมายกใหญ่

เรื่องคำผิดจะพยายามดูไม่ให้มีเล็ดลอดไปนะคะ

ถ้าคำตกหล่นตรงไหนก็ต้องขออภัยด้วย เจอกันตอนหน้าครัช~