คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 อกหักค่ะ
บทที่ 1 อกหักคะ
“ฮือ ...ฮือ..”
เสียงร้องไห้ที่ดังมาจากโต๊ะ อาหารข้างในสุด ดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงของเธอเหมือนคนใจจะขาดใจ สะอึกสะอื้น จนโต๊ะข้างๆ มองกันมาเป็นพักๆ
“หยุดเถอะแก” ผู้ชายที่เดินเข้ามาใหม่นั่งลงแล้วบอกเธอ
“แกจะให้ฉันหยุดได้ไง มันไหลออกมาเอง ฉันก็ไม่ได้อยากร้องเลยนะ มันเป็นของมันเองอ่ะ” คนไม่ได้อยากร้องเลย แต่มันหยุดไม่ได้เธออดค้อนเพื่อนเธอไม่ได้เลย
นางสาวจีระดา นาธิจักร นั่งร้องไห้เป็นเผ่าเต่า นานเป็นชั่วโมง เธอเพิ่งถูกผู้ชายที่คบมาได้เพียง 2 เดือนบอกเลิก ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาหลังจากที่เธอโทรบอกเพื่อนออกมาหา หนำช้ำผู้ชายคนนั้นยังเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอีก
“แกโทรบอกให้ฉันมานั่งดูแกร้องไห้หรือไงว่ะ” เพื่อนสาวคนสวยเธอเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“แจ๊สซี่ ฉันก็ไม่ได้เสียใจที่มันบอกเลิกหรอกนะ แต่ที่เสียใจคือฉันไม่กล้ากลับไปทำงานอีก แกรู้ไหม ” หลังจากที่เช็คน้ำหูน้ำตาออก สติขององเธอเพิ่งกลับมาหลังจากได้เจอหน้าเพื่อนชายใจเป็นหญิงของเธอ นามแจ๊สซี่
“ทำไมย่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนหน้าหนาอย่างแกจะไม่กล้า”
“แกว่าฉันหน้าด้านเหรอ”
“ป๊าว”
“ชิ แกไม่เป็นฉันแกไม่รู้หรอกว่าฉันนะ ไป.” เธอค้างคำพูดสุดท้าย
“ไปอะไรย่ะ”
“ก็ไปประกาศต่อหน้ายัยปลาหน้าจรวดเอาไว้นะสิ ว่าคนนี้นะ รักจริงหวังแต่งเอาไว้นะสิ แล้วทีนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แกรู้ไหมตอนนี้มันแทบจะมุดแผ่นดินหนีแล้ว” พูดแล้วก็อยากกรี๊ดดัง ๆ สักรอบ เจ็บใจที่สุด
“ต๊าย เธอแล้วนี้มันจะไม่มาสมน้ำหน้าแกหรือไงนิ ฮึ ” แจ๊สซี่ทำท่าจีบปากจีบคอพูดก่อนจะถลึงตามองโต๊ะข้างที่มองดูอย่างสนใจ
“เอ่อ” หมดอารมณ์ที่จะร้องไห้ต่อ ดูเหมือนเพื่อนเธออยากจะมาซ้ำเติมเธอซะเหลือเกิน
“หล่อนส่องกระจกดูหนังหน้าตัวเองหน่อยเถอะ ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้ มันม่ายยยช่ายย”
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นของทั้ง 2 คน ทำเอาโต๊ะข้าง ๆ มอง เพราะว่าสงสัย ว่ายัยคนนี้มันเต็มบาทไหม เดี่ยวร้องเดี่ยวหัวเราะ (อีบ้า)
ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วที่จีระดา อกหักเพระรักคุด แล้วยังต้องเก็บตัวไม่ออกไปพบเจอผู้คนที่ไหนในบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ โอ๊ยเซ็งต้องออกหางานทำใหม่ซะทีหลังจากที่ถูกบอกเลิกแล้วเธอก็ไม่กล้าที่จะกลับไปทำงานที่เดิมเพราะว่าแฟนเก่าของเธอเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท ที่เธอร้องไห้หนัก เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าเวลาทำงานที่นั้นจะวางตัวยังไง เล่นไปป่าวประกาศใส่ศัตรูที่นั้นไว้ซะเยอะ แล้วฉันต้องทำยังไงเนี่ย กรี๊ดดด..
“เฮอ ..” เสียงถอนใจดังแล้วดังอีกของเธอ เอ๊ะ คิดออกแล้ว ไหนว่า บริษัทแฟนยัยนิสาต้องการเลขานิหว่า ลอง ดูหน่อยเป็นไง เอาว่ะ สู้ สู้ สู้โว๊ย
จีบได้แฟนฉันตายแล้ว เขาไปสบายแล้ว ไม่ต้องไปสนใจ
จีบได้แฟนไม่มีแล้ว ไม่ต้องไปแคร์แล้ว จีบกันตามสบาย
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของจีระดายังคงดังเรื่อย ๆๆ โดยเจ้าของเครื่อง นอนแผ่ร่าหมดสภาพบนโซฟาตัวเล็กในบ้านหละงน้อยของเธอ
“โอ๊ย ยัยนิ ฉันโทรจนมือจะหงิกอยู่แล้วยัยหนอนมันยังไม่รับโทรศัพท์ ทำห่าบ้าไรอยู่เนี่ย” แจ๊สซี่ปากยังบ่นแต่มือก็กดโทรศัพท์หายัยเน่าหนอนน้อยของเธอ
“ฮ่า ๆๆ มันจะทำอะไรได้นอกจากนอนหมดสภาพในบ้านมันนั้นหละ” เสียงนิสาดังขึ้นหลังจากที่นั่งฟังแจ๊สซี่ บ่นอยู่นาน
“แล้วนี้แกบอกมันหรือยังว่าบริษัทแฟนแกเขาไม่รับมันเข้าทำงานแต่บริษัทที่รับมันเข้านะเป็นของเพื่อนแฟนแก หลังจากที่แก เกลี้ยกล่อมแฟนอยู่นานให้หางานให้มันนะ”
“ยัง” คำเดียว สั้น ๆจากนิสา
“เออ ให้ได้ยังงี้สิ เพื่อนฉันแต่ละคน มันมีคนเต็ม บาทสักคนไหมเนี่ย” ก่อนจะเงยหน้าออกจากโทรศัพท์มาจ้องคนที่เพิ่งตอบคำถามของเธอมา
“จ้องเพื่อ?” เสียงของเธอบ่งบอกว่าอดขำมากมายทำกิริยาของเพื่อนสาวแจ๊สซี่ ที่มองยังไงก็ไม่เหมือนกระเทยควาย ที่ใคร ๆ ต่างนินทราเจ้าหล่อน จะว่าแจ๊สซี่ยังดูสวยกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำไปมั้ง
“ก็ไม่มีอะไร เราไปหายัยหนอนกันเถอะ ชวนมันไปดื่ม ดิ้น แก้เซ็งหน่อย”
ความคิดเห็น