คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #6 เค้าเรียก First Kiss?.....
วันนี้เช้าวันอาทิตย์ ผม อี จุนโฮ กำลังนอนอยู่บนเตียง บ้านเดี่ยวหลังนี้เป็นสิ่งเดียวที่พ่อกับแม่ผ่อนหมด
ก่อนจากผมไป ผมจึงไม่ลำบากที่จะต้องหาเงินมาผ่อนบ้าน แต่แม่ผมทิ้งหนี้ไว้ให้ผมราคามันมากกว่าบ้าน
หลังนี้ซะอีก ผมทำงานงานหาเงินมาใช้หนี้มา 3-4 ปี ตอนนี้ก็ใกล้หมดแล้ว แต่ดูถ้าว่าพวกเขาจะคอยผมไม่
ไหวแล้วล่ะ เลยมาสั่งเก็บแบบนี้ พอผมจบม.ต้นผมก็ไม่มีเงินที่จะส่งตัวเองเรียนต่อ เลยต้องหาซื้อหนังสือ
มาอ่านเอง พอถึง ปี 1 ผมเลยมาสอบเข้าที่มหาลัยนี้ แต่ต้องใช้เวลามากเพราะผมไม่มีผลการศึกษาช่วง
ม.ปลาย เลยได้เข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น
“วันนี้ก็ต้องออกไปทำงานสินะ” ที่จริงวันนี้เป็นวันหยุดของผม แต่ผมไม่คิดจะหยุดหรอก
เวลาแล้วก็การทำงานพิเศษคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม ชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอดไม่ต้องมีห่วง
มาคล้องให้ลำบาก วันนี้ผมติดต่อโทรศัพท์อาสาออกไปช่วยยกของให้ร้านแถวๆมหาลัย ตอนนี้ก็สายแล้ว
ผมต้องรีบไป ผมอาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็หยิบขนมปังชิ้นหนึ่งมากินรองท้อง เมื่อวานไปซื้อมา 3 ห่อ
“แถวนี้สินะ”
ผมเดินมาถึงร้านขายผมไม้ร้านหนึ่งแต่ดูเหมือนว่าจะขายผมไม้แปรรูปด้วย ร้านดูสะอาดแล้วก็ใหญ่มาก
“เอ่อ....เธอคือ อี จุนโฮ ใช่มั้ย?” คุณป้าที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้าของร้านเดินมาถามผม
“อ่อ ครับ ผม อี จุนโฮ คนที่อาสามาช่วยงานวันนี้ครับ”
“หรอจ้ะ มาตรงเวลาดีจัง ตอนที่เธอโทรมาติดต่อขอทำงานไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้ ^^”
“จะให้ผมช่วยอะไรครับ”
“อ่อ...มาทางนี้เลยจ้ะ”
ผมเดินตามเจ้าของร้านไปทางด้านหลังที่ดูเหมือนจะเป็นโรงงานเล็กๆใช้ผลิตสินค้า
“เห็นตรงนั้นมั้ย นั่นแหละไปช่วยพี่เค้าขนขึ้นรถหน่อยป้าจะให้เค้าไปส่งที่อื่นน่ะจ้ะ”
“ได้ครับ”
ผมเดินเข้าไปทักทายพี่คนที่คนที่ยกของอยู่แล้วบอกว่าจะมาช่วย พี่เค้ายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรแล้วบอก
ว่า ได้เลยๆ ผมต้องขนลังหลายใบมาก ไม่ได้พักเลย ตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมเริ่มเหนื่อยแล้วสิครับ
“เหนื่อยก็พักได้นะ จุนโฮ” พี่คนงานหันมาบอกผม
“ไม่เป็นไรครับ....พี่ไม่เหนื่อยหรอครับ”
“พี่ขนมาตั้งนานแล้ว ชินแล้วล่ะตอนแรกก็เป็นแบบจุนโฮนี่แหละ อีกอย่างพี่กินมาเยอะแรงก็เยอะ แต่เรานี่ก็
อึดนะ เด็กฝึกคนอื่นน่ะ แค่ สิบลังก็ลมจับแล้ว นายอึดพอๆกับลูกชายเจ้าของร้านเลย”
“ขอบคุณครับ”
“ลูกชายเจ้าของร้านจะต้องมายกของแบบนี้ด้วยหรอครับ?”
“อันที่จริงก็ไม่ต้องหรอก แต่เด็กคนนั้น อยู่นิ่งๆไม่ได้น่ะถ้าเจ้าของร้านไม่ใช้ให้ทำงานก็เอาแต่กิน กิน กิน แต่
ถ้ามาช่วยละก็คนงานเบาแรงไปเยอะเค้าอึดมาก”
“จุนโฮ ขอโทษนะพี่ต้องไปช่วยทางนู้นน่ะนายขนต่อเองไหวมั้ย”
“อ่อ ไหวครับ” ตอนนี้ผมต้องขนลังขึ้นรถคนเดียว ผมทำมาตั้งแต่เช้าตอนนี้ เที่ยงแล้วผมยังไม่พัก เหลืออีก
ไม่กี่ใบก็จะหมดสต๊อคแล้ว สู้ๆ อี จุนโฮ ......
ใบสุดท้าย....ผมขนมันขึ้นไปวางบนรถแล้ว เหนื่อย..ผมรู้สึกว่าตัวเองจะตาลาย ทำไมโลกมันหมุนติ้วแบบ
นี้ล่ะ พอผมกำลังจะเดินลงจากกระบะรถ.....
พรึด!
“โอยยยยยยย” ผมเดินพลาดขาเลยร่วงไปข้างล่าง ล้มมาทั้งตัวเลย ผมพยายามพยุงตัวเองขึ้นแล้วก็เดินไป
ปิดกระบะรถ ....เสร็จซะที เจ็บมาก ผมเดินกะเผกเลย....
ปึ๊ก! ตุ้บ! เดินชนใครว่ะเนี่ย? ยังกะเดินชนกำแพงล้มอีกแล้วว ชิส์
“จะ....จุนโฮ?” รู้จักชื่อผมด้วย....เสียงนี้มันคุ้นๆนะ?
“....ชานซอง” ทำไมชั้นถึงได้เจอนายบ่อยขนาดนี้....
“เป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษนะ”
“ไม่เปนไ....อึ๋ยย” พอผมจะลุกก็ต้องล้มอีกขาแพลงจริงๆด้วย....เจ็บ
“จุนโฮ...เป็นอะไรน่ะ ...เจ็บหรอชั้นช่วยนะ” ชานซองจะมาช่วยผมอีกแล้ว เดจาวูจริงๆ
“ชั้นลุกเองได้น่า ยุ่ง” ผมพยายามลุกขึ้นแล้วเดินต่อ แต่ก็.....ตุ้บ! ล้มเหมือนเดิม
“....มานี่มา” ชานซองเดินไปจับแขนผมดึงให้ขึ้นมา แล้วเอาแขนคล้องคอพาเดินมาพักในร้านด้านใน
“ทำไมจุนโฮชอบหาว่าชั้นยุ่งตลอดเลยล่ะ”
“ยุ่งจริงมั้ยล่ะ”
“ไม่คิดว่านายจะมาช่วยงานที่ร้านชั้นน่ะเนี่ย”
“ร้านนาย?”
“ก็นี่ร้านแม่ชั้นเอง” ลูกชายเจ้าของร้านที่อึดนี่ นาย เองเรอะ
“อ้าว จุนโฮ เป็นอะไรไปล่ะ?” คุณป้าเจ้าของร้านเดินเข้ามาพอดี
“อ้าว! แม่ จุนโฮ ขาแพลงน่ะ”
“ตายแล้วๆ ประคบน้ำเย็นรึยัง?นวดขาให้รึยัง?”
“ยังเลยแม่”
“ชานซอง! โอยยย ลูกรีบไปเอาน้ำแข็งประคบกับน้ำมันที่ใช้นวดมาเลย”
“คร้าบบบ”
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรหรอกครับนั่งแป๊ปหนึ่งก็หาย”
“ไม่ได้นะ เธออุตส่าห์มาช่วยป้าขนของ อีกอย่างเธอเป็นเพื่อนชานซองหรอ”
“อ่อ....ครับ” เพื่อน...งั้นหรอ ผมไม่รู้จักคำนี้เท่าไหร่ (รู้จักแต่ คนรัก หรอจ้ะนูนอ : ไรเตอร์ 555)
“อ่ะนี่ ค่าตอบแทนวันนี้จ้ะ ชานซอง! ได้รึยัง?” แม่ชานซองให้เงินผมมาจำนวนหนึ่ง....มันเยอะมากกว่าที่
ผมคิดซะอีก
“ได้แล้วๆ แม่”
“งั้น ก็ดูแล จุนโฮ ไปนะ ถ้าจุนโฮจะกลับก็ไปส่งด้วยขายังเจ็บอยู่ แม่ไปขายของต่อและ”
“คร้าบบ”
“ดีขึ้นมั้ย จุนโฮ” ชานซองประคบน้ำแข็งไปที่เท้าผม
“อืม...ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ชั้นแวะมาหาแม่น่ะ”
“แม่บุญธรรม?” เค้าเคยบอกผมว่าเค้ามีแม่บุญธรรม
“ใช่ๆคนนี้แหละ แม่ใจดีมากกชั้นรู้สึกเหมือนเค้าเป็นแม่จริงๆเลย”
“......ชั้นจะกลับแล้ว”
“อ้าวจะกลับแล้วหรอ...ไปส่งนะ ....ห้ามปฏิเสธ แม่ชั้นสั่งมา”
ชานซองเหมือนกับผมเค้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ที่แท้จริง แต่เค้าโชคดีที่มีแม่บุญธรรม แต่ผมไม่มีใครเลย
ดูจากนิสัยเค้าก็รู้ว่าเค้าถูกเลี้ยงมาด้วยความรัก มันแตกต่างกับผมที่ไม่เคยได้รับความรักจากใคร ผมไม่ชิน
กับเวลาที่ต้องอยู่ใกล้คนแบบนี้
“เดินไหวมั้ยเนี่ย?” ผมถามร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างๆ เค้าเดินกระเผกๆ
“ไหวน่า” พวกปากไม่ตรงกับใจ ปากบอกไหว แต่หน้านี่เหงื่อตกแล้ว
ผมเดินมาส่งจุนโฮที่บ้าน บ้านหมอนั่นอยู่ไม่ค่อยไกลจากร้านผม(แล้วก็มหาลัย)เท่าไหร่ ผมเคยมาบ้าน
หลังนี้เมื่อวันก่อน....ไม่อยากพูดถึงวันนั้นเลย
“นี่ ถึงบ้านแล้ว นายก็กลับไปได้แล้ว”
“ไม่คิดจะชวนไปกินน้ำ ก่อนรึไงเดินมาตั้งไกล”
“อยากเข้ามาก็เชิญ”
“ถ้าอยากกินน้ำก็หาเอาเอง เจ็บขาจะขึ้นไปนอน” จุนโฮนี่เย็นชาชะมัด
“ก็ด้ายยยยยย”
ตั้งแต่ผมรู้จักกับฮวาง ชานซอง มันก็มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน
แท้ๆ ผมเดินขึ้นมาบนห้องแต่พอกำลังจะเดินถึงเตียง
“โอ๊ย!” สะดุดขาตัวเองล้มซะงั้น ช่วงนี้ผมดวงซวยรึไง มีเรื่องเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อนเลยวันก่อนก็นั้น.....
วันนี้ก็นี่.... เฮอะ ต้องเป็นเพราะ ฮวาง ชานซองแน่ๆ ==*
“จุนโฮ! เป็นไรอ่ะ ร้องเสียงดังเชียว” ไอตัวซวยมาแล้ว วิ่งขึ้นมาข้างบนเชียว
“ล้มไง”
“มาๆช่วยนะ.....เหวออออ”
“เหวออออ”
ตุ้บ!
ชานซองจะมาช่วยผมลุกแต่ตัวเองดันลื่น แล้วมาปะกับผมที่จะลุกได้อยู่แล้วหมอนั่นล้มทับผมตอนนี้เรา
เลยอยู่ในสภาพ...( = =)””
สภาพของผมตอนนี้คือ....คร่อมจุนโฮอยู่บนเตียง....ผมจะช่วยหมอนั่นแต่ดันลื่น เลยล้มกลายเป็นว่าผม
ผลักจุนโฮลงบนเตียง หน้าผมกับเค้าอยู่ห่างกัน ประมาณได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน.......ใกล้มาก
จุนโฮดูจะอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมมองหน้าเค้า ทำไมกันนะ ยิ่งผมมองหน้าจุนโฮใกล้ๆ เหมือนผมจะโดน
ดวงตาเล็กๆคู่นั้นสะกดไว้..... ตอนนี้ผมคุมสติตัวเองไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ผมก้มหน้าลงไปหาจุนโฮ
แล้วริมฝีปากของผมกับเค้าก็ชนกัน กลายเป็น...........จูบ
ไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้น......มีเพียงเสียงลมหายใจของเค้าและผมเท่านั้น
“ขอโทษนะ....จุนโฮ” ผมผละจูบนั้นออกแล้วก็รีบลุกแล้วหันหลัง
“........”
“ชั้นกลับเลยนะ อย่าลืมนวดเท้าด้วยล่ะ”
ชานซองจะรู้ตัวรึเปล่าว่าหน้าของร่างเล็กที่เพิ่งโดนจูบน่ะ ..... แดงยิ่งกว่าเนื้อแตงโมซะอีก /////
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไรเตอร์ ขอโทษน้า TT เนื้อหามันอยู่แค่ตอนท้ายสินะ ฮือๆๆๆ สั้นอีกตะหาก เสียใจจัง
พอไรเตอร์จะแต่งฉากแบบนี้ทีไร มันจั๊กกะจี้ทุกทีเลยอ่ะ แบบถ้ามีหมอนอยู่ข้างๆนี้จับ แควก! เลย ><
อ๊ากกกกกก ไรเตอร์จะพัฒนาให้ดีขึ้นนะ แก้ตัวตอนหน้าจ้า ( - -)” \
อีกอย่างนี่เพิ่งเริ่ม มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆเลยตอนหลังน่ะ ^^
ความคิดเห็น