คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #8 ดูแล >
ไม่มีใครอยู่เลย..... เป็นอะไรรึเปล่าประตูหน้าบ้านก็เปิดทิ้งไว้ ผลเลยวิ่งลงมาข้างล่าง แล้วก็...พบว่า
“นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ....แค่กๆ” จุนโฮยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วก็ถือถุงเล็กๆใบหนึ่งมา
“นายไปไหนมาน่ะจุนโฮ? แล้วเป็นอะไรรึเปล่า”
“อึ้ก...แค่กๆ ไปข้างนอกมาแล้วลืมปิดประตู..แค่กๆ” จุนโฮไม่สบายนี่
“นายไม่สบายนี่ หน้าซีดเชียว”
“กินยาแป๊ปเดียวก็หาย” แล้วเค้าเดินเฉี่ยวผมขึ้นข้างบน......จุนโฮตัวร้อนมาก
“นายตัวร้อนมากเลยนะ....โอ๊ะ!” จู่ๆจุนโฮก็ทรุดลง ผมเลยรับตัวเค้าไว้ ทรุดบ่อยไปมั้ยจุนโฮ
“........”
“จุนโ....อ้าวหลับไปแล้วหรอ”
ดีนะเนี่ยที่จุนโฮมาทรุดเอาที่บ้านถ้าไปทรุดข้างนอกล่ะแย่เลย ผมเลยพาจุนโฮขึ้นมานอนพักบนห้องเค้า
ผมมาห้องนี้บ่อยเกินไปแล้ว =__= จุนโฮตัวร้อนชะมัดเลย เมื่อวานก็ไม่รู้ว่าได้กินอะไรแล้วรึยัง? แถมยังไป
ยกของหนักๆอีก ขาก็แพลง ทำไมชีวิตของคนๆนี้ถึงมีแต่เรื่องแย่ๆนะ แล้วทำไมผมต้องมารับรู้ความแย่ของ
เค้าด้วยล่ะเนี่ย
“อือ....” จุนโฮร้องขึ้นมา รู้สึกตัวแล้วหรอ?
“จุนโฮ...”
“อือ....ฮึก...ฮึก” ร้องไห้?
“จุนโฮ”
ผมพยายามเข้าไปหาคนตรงหน้า จุนโฮบิดตัวหันไปอีกข้างแล้วก็ขดตัวกอดตัวเอง ทำไมผมถึงรู้สึก
สงสารคนตรงหน้าขึ้นมา จุนโฮเคยบอกผมว่าเค้าอยู่คนเดียว ถ้างั้นเวลาที่เค้าเป็นอะไรเค้าก็ต้องดูแลตัวเอง
น่ะสิ นายอยู่แบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ.....ผมค่อยๆเปลี่ยนท่านอนให้จุนโฮใหม่ เป็นนอนแบบปปกติ
หมอนั่นปากซีดไปหมดเลย ผมเลยเดินลงไปหาผ้ากับน้ำอุ่นจะเช็ดตัวให้ แล้วก็ไปเปิดตู้เย็นดู พบว่า.....
โล่ง! จุนโฮใช้ชีวิตโดยไม่มีอะไรในตู้เย็นได้ยังไงเนี่ย ผมเลยออกไปที่ร้านจินยองฮยอง แล้วซื้อพวกของสด
กับอาหาร มา ทำไมต้องที่นี่หรอ เพราะว่า.....มันถูกกว่าตลาดครึ่งหนึ่งไง >< แล้วผมก็บอกจินยองฮยอง
แล้วด้วยว่าจุนโฮไม่สบาย เลยได้อาหารมาเพิ่มแบบฟรีๆอีก แล้วก็รีบกลับมา
“ตัวยังร้อนอยู่เลย อาการหนักนะเนี่ย” ผมค่อยๆเอามือไปอิงหน้าผากจุนโฮ ตอนนี้หมอนี่หยุดร้องไห้แล้ว
“อืม.....” จุนโฮค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วก็ลุกขึ้นมานั่ง
“เป็นไงบ้าง”
“ปวดหัว....”
“กินยาก่อนนะ” ผมยื่นยาที่จุนโฮซื้อมา ให้เค้า
“อืม”
“นายหลับไปตั้งนานแหนะ”
“นี่กี่โมงแล้ว?”
“ทุ่มหนึ่งแล้ว”
“เริ่มดึกแล้วนี่ นายกลับไปก็ได้นะ ชั้นอยู่คนเดียวได้”
“ไม่ล่ะ วันนี้ชั้นจะอยู่เฝ้านาย”
เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าอะไรนะ?
“อยู่เฝ้าชั้น?”
“ใช่ วันนี้ชั้นอยู่เฝ้านายเอง ไม่ต้องห่วงเรื่องของกิน ตอนนี้เต็มตู้” อะไรของหมอนี่เนี่ย โอย ผมรู้สึกปวดหัว
“......”
“ชั้นลางานให้นายแล้วนะ จินยองฮยองรู้แล้วว่านายไม่สบาย เลยบอกให้นายพักจนกว่าจะหาย”
“อย่ามายุ่งให้มากนัก นอนวันเดียวก็หายแล้วพรุ่งนี้ชั้นก็จะไปเรียนกับทำงานได้เหมือนเดิม” ปวดหัว
“ปากดีไป ตอนนอนอยู่นายร้องไห้ด้วย”
ห๊า ชานซองเห็นงั้นหรอ ตอนผมร้องไห้ เวลาไม่สบายถ้าเป็นเด็กคนอื่นก็จะมีพ่อแม่คอยดูแลแต่ผมไม่มี
ใคร ผมเลยรู้สึกน้อยใจ เวลาไม่สบายก็เลยร้องไห้ออกมาไม่รู้ตัว ......ทำไม ไอจอมยุ่งนี้ถึงมาเห็นได้เล่า!!
โอยยย พอเริ่มหงุดหงิดก็เหมือนมีหินมาทับหัวเลย ปวดหัวรู้สึกไม่สบายตัว
“ปวดหัวอีกแล้วหรอ...ชั้นว่านายนอนพักเหอะ เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กินนะ”
“.......” อยากจะเถียงแต่เถียงไม่ออก
ซักพักชานซองก็กลับขึ้นมาพร้อมข้าวต้มชามหนึ่ง กับน้ำอะไรซักอย่าง
“ข้าวต้มอีกแล้วเหรอ?”
“อาหารคนป่วยไง แล้วก็ แตงโมปั่นชั้นว่าน้ำผลไม้นี้มันเหมาะกับนายดี”
“อืม...” ผมเลยเอามาชิมทันที.....อร่อย! ชอบ~ แตงโมปั่นสุดยอดด
“อร่อยมั้ย?”
“อืม”
“กินให้หมดนะ เดี๋ยวล้างให้”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องดูแลชั้นขนาดนี้ก็ได้นี่ ชั้นไม่ใช่คนในครอบครัวซักหน่อย”
“ไม่เห็นเกี่ยวนี่ อีกอย่างถ้าชั้นไม่ดูแลนายใครจะดูแลล่ะในเมื่อนายก็ไม่เหลือใครแล้ว”
“......”
“ดูแลตัวเองรึไง....ลำพังตัวคนเดียวน่ะไม่ไหวหรอก”
ชานซองเป็นคนที่แปลกมากเหมือนเค้าอ่านใจผมออกอยู่ตลอดเวลา เค้าเอาใจใส่ผม ดูแลผม ถึงกับโดด
เรียนตอนบ่าย เพื่อมาดูว่าทำไมผมไม่มาเรียน เฮ้อออ ทำตัวกับคนแบบนี้ไม่ถูกเลย แถมเมื่อวานยังโดน
หมอนี่ ..........จูบอีก แต่ถึงยังไงผมก็ชินกับการอยู่คนเดียวอยู่ดี
“นอนพักไปนะ เดี๋ยวล้างเสร็จจะขึ้นมาเฝ้าต่อ ^^”
“.......”
ทำไมผมต้องทำให้จุนโฮขนาดนี้ด้วย อย่างที่หมอนั่นถามนั่นแหละคำตอบคือไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยาก
ให้จุนโฮ เป็นอะไรแค่นั้นแหละ มองจุนโฮครั้งแรกก็เหมือนกับคนเย็นชาปกติแต่ที่จริงหมอนั่นกำลังปิดกั้น
ตัวเองอยู่ต่างหาก เป็นเพราะต้องอยู่คนเดียวมาตลอด เลยไม่ชินกับการที่จะมีคนอื่นนอกจากตัวเองเข้ามา
ในชีวิต ยิ่งป่วยแบบนี้เค้าว่ากันว่าเวลาคนเราไม่สบายจะรู้สึกโดดเดี่ยว.....
ผมค่อยๆเดินเข้ามาในห้องนอนของจุนโฮ ..... เอาอีกแล้วนอนแบบนั้นอีกแล้วไอท่านอนที่ดูโดดเดี่ยว
แบบนั้นน่ะ ผมเลยปล่อยเลยตามเลย =___= แล้วมานั่งฟังเพลงอยู่ข้างๆเตียงของจุนโฮ
“ชานซอง....” จุนโฮเรียกผมแล้วลุกขึ้นนั่ง
“มีอะไรหรอ ปวดหัวหรอ หรือไม่สบายตรงไหน” ผมถอดเฮดโฟนออกไปนั่งอยู่ที่เตียงจุนโฮ แล้วเอามือจับไป
ที่หน้าของเค้า
“เวลานายเป็นแบบนี้แม่นายทำยังไง”
“ก็ทำแบบที่ชั้นทำกับนายไง”
“หรอ”
“อยากพูดอะไรรึเปล่า? พูดมาก็ได้ชั้นฟังอยู่”
“ตอนที่แม่ชั้นยังอยู่ พอชั้นเป็นแบบนี้แม่ไม่เห็นทำแบบนี้เลย...ทั้งๆที่นายก็เหมือนกับชั้นแต่ทำไมมัน
แตกต่างกันมากเลยล่ะ” จุนโฮก้มหน้าแล้วพูดออกมา....เค้ากำลังน้อยใจสินะ
“นายกำลังคิดว่าโลกของนายมีแค่นายคนเดียวใช่มั้ย?”
“.......”
“ชั้นจะเปลี่ยนโลกใบนั้นของนายเอง”
ผมค่อยๆดึงตัวจุนโฮเข้ามากอด เค้ายอมโดยไม่ขัดขืน ตัวจุนโฮยังอุ่นๆอยู่เลย ผมค่อยๆลูบหัวเค้าเบาๆ
ผมไม่อยากให้เค้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว ถ้าเค้าไม่คิดจะเดินไปหาใคร ผมก็จะเดินไปหาเค้าเอง.....
ความรู้สึกแบบนี้ ...... มันพอจะเรียกว่า รัก รึเปล่า? หรือมันเป็นแค่ ความเห็นใจ ความห่วงใย
“อยู่อย่างนี้ซักพักได้มั้ย....ชานซอง”
“ได้สิ นานเท่าไหร่ก็ได้” ตามที่นายต้องการเลยจุนโฮ
ชานซองดึงตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้า ความรู้สึกมันแตกต่างจากตอนอื่นๆ ผมรู้สึกเหมือนมีที่
พึ่งเหมือนมีคนคอยอยู่ข้างๆผม .... รู้สึกดีชะมัด ทั้งๆที่ผมเคยคิดว่าเค้าเป็นแค่จอมยุ่งจุ้นจ้านที่ผมรำคาญ
ไม่อยากให้เข้ามายุ่งด้วย แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆ ผมอยากให้เค้ากอดผมแบบนี้ไปนานๆ
“นายไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก...จุนโฮ เพราะชั้นจะอยู่ข้างๆนายเอง”
มันจะแค่ตอนนี้รึเปล่า.....แค่วันนี้รึเปล่า.....ชานซอง?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดดดดดด ไรเตอร์รู้สึกดีขึ้นเมื่อแต่งตอนนี้ คิดแบบนั้นกันรึเปล่า? ถึงแม้มันจะสั้น
อยากเป็นนุ้งโฮ (อยากเคะสินะ) 555 หมีดูแลดีจัง
รับรองตอนหน้าๆ นุ้งโฮจะพูดมากขึ้น แล้วก็....ซึนมากขึ้น
หมีรู้สึกตัวแล้วนะ นุ้งโฮจะรู้สึกตัวรึยัง เค้าบอกว่า รักไม่ต้องการเวลา ก็แบบนี้ไง >< มองตาก็รู้ใจ
ปล. ปู่แดกู จ๋ารอหน่อยนะ เดี๋ยวไรเตอร์จะให้ปู่ออกโรงแน่นอนจ้า แทคเจย์ รอซักนิด
ปล. เม้นให้กันหน่อยน้าไรเตอร์จะได้มีกำลังใจ กร๊ากกกกกกกกกก
ความคิดเห็น