ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic 2PM] Change..... (CH,KD)

    ลำดับตอนที่ #13 : #9 come back & หนี ?? (100%)

    • อัปเดตล่าสุด 2 ก.พ. 55


     #9

     

    “ฮ้าวววววว  เช้าแล้วหรอต้องไปเรียนนี่ ” ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกดีสุดๆ เหมือนว่าไข้จะหายแล้ว

    “จะไปทำไมล่ะ?....จุนโฮ”

     

         ชานซอง......เมื่อผมจำได้ว่าเค้าดึงผมเข้ามากอดแล้วรู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น...

     

    “ก็วันนี้ต้องไปเรียน ถึงจะสายไปหน่อยก็เหอะ”

    “วันนี้กับพรุ่งนี้วันหยุดที่ระลึกมหาลัย  ไม่ต้องไปหรอก” 

    “.....งั้นหรอ”

    “อืม.....หายดีแล้วรึไง เมื่อวานน่ะชั้นกอดอยู่ดีๆก็หลับไปเลย”  ชานซองเดินมานั่งข้างๆผม.....

    “ก็.....”  ชิ กอด....(   =///=)

    “เค้าบอกว่าคนที่หายจากการเป็นไข้หนักๆนิสัยจะเปลี่ยน”

    “แล้วไง?”

    “นายเป็นหนึ่งในนั้น”

    “อะไรล่ะ”  พูดบ้าอะไร

    “นายดูมีชีวิตชีวามากขึ้นน้ำเสียงเวลาพูดก็ดูเปลี่ยนไป....” 

    “แล้วมันดีรึเปล่าล่ะ?”

    “มันจะดีกว่านี้ถ้านายยิ้ม.....”

     

    “ยิ้ม ให้ชั้นยิ้มเนี่ยนะ”

    “อืม  ก็นายเอาแต่ทำหน้านิ่งบ้างล่ะ หน้าแบบรำคาญบ้างล่ะ”

    “ชั้นไม่ได้ยิ้มมานานแล้วล่ะมั้ง”

    “ว่าแต่....หายดีแน่นะ จุนโฮ” 

    “อืมๆ”

    “ไหนวัดไข้หน่อย”  ชานซองขยับตัวเข้าไปหาผมแล้วเอาเค้าหน้าผากตัวเองมาอิงกับหน้าผากของผม

    “นะ...นี่ //////”

    “อ่า...ยังอุ่นๆอยู่เลย นายพักผ่อนต่อดีกว่านะ” 

     

         ชั้นว่าที่อุ่นน่ะไม่ใช่เพราะไข้หรอก  เพราะนายต่างหากเอาหน้าผากมาชิดชั้นซะ../////

     

     

     

     

         เมื่อวานอยู่ดีๆชานซองก็ลุกพรวดออกไปเลย ไปไหนก็ไม่รู้  จุนโฮก็ไม่มาเรียน ตอนเย็นพี่คุณก็บอกว่ามี

    ธุระกลับด้วยไม่ได้ แล้วก็หายไปทั้งคืนเลย เช้านี้ จาง อูยอง เลยตื่นมาคนเดียว เฮ้ออ

     

    โทรหาอิหมีดีกว่า..........

     

    (อันยอง อุด้ง)

    “อยู่ไหนอ่ะ?แล้วเมื่อวานไปไหนอ่ะ?”

    (อยู่บ้านจุนโฮ เมื่อวานจุนโฮไม่สบายเลยมาอยู่ดูแล) 

     

         โห๊ะ เดียวนี้อิหมีมันไปสนิทกับจุนโฮตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย มีไปหากันถึงบ้านด้วยแต่ว่าช่วงนี้ชานซองก็ดูว่า

    จะเป็นห่วงจุนโฮออกนอกหน้านอกตาด้วย แค่จุนโฮไม่มาเรียนหมอนั่นก็ไม่มีสมาธิเรียนแล้ว ....หึๆๆ

     

    “แหนะ เดี๋ยวนี้มีบุกถึงบ้าน”

    (พูดอะไรอุด้ง ก็จุนโฮไม่สบาย)

    “ปิ๊งจุนโฮหรอ?”

    (........)

    “ไอ้หมี?”

    (คือ.....ไม่ใช่แค่ปิ๊งแล้วล่ะ)

    “อัดช่า! ร้ายนักเจ้าหมีหน้าอึน”

    (เออ อุด้งแล้วแกกับพี่คุณเป็นไงมาไงพี่เค้าถึงมาค้างบ้านแก)

    “บ้านพี่เค้าโดนตัดน้ำตัดไฟ 1 อาทิตย์ ก็เลยมาค้างบ้านชั้น”

    (ทำไมต้องบ้านแกด้วยอ่ะ  ทำไมไม่ไปบ้านแทคยอนฮยองอ่ะเป็นเพื่อนสนิทกันนี่)   เออว่ะ...

    “ไม่รู้ดิ เมื่อวานก็หายไปทั้งวันวันนี้ยังไม่เห็นเลย”

    (อ่า แป๊ปนะอุด้ง  ย่าห์ จุนโฮนายอย่าลุกพรวดพราดแบบนั้นสิ!)   เหอะๆรู้สึกเหมือนส่วนเกิน

    “งั้นแค่นี้ก่อนละกัน แกไปดูแลจุนโฮของแกต่อไป๊”

     

         ปิ๊งป่อง  โอ๊ะ! พี่คุณกลับมาหรอ? ผมเลยเดินออกไปที่ประตูบ้าน....

     

    !!!

    “ไง อูยองไม่ได้เจอตั้งนานเน่”   ผู้ชายคนนี้....



    TBC


    “จุนซู  ฮยองงงงงงง ~ อัง~คิดถึงจัง ><” ผมกระโดดกอดคนตรงหน้าเหมือนเด็กๆ

    “เฮ้ยยย เบาๆหน่อยหนัก เข่าฮยองไม่ดีนะ”

    “ฮยองอ่า จะมาทำไมไม่เห็นโทรมาหาก่อนล่ะ”

    “เซอร์ไพรส์ไง ฮ่าๆๆๆ”

    “ฮยองเข้าบ้านก่อนสิ  เร็วๆๆๆ”  พี่ชายผมกลับมาอยู่ด้วยแล้ว ><

     

         ช่วงที่ผมว่างอยู่ผมเลยทำความสะอาดห้องนอนทุกห้องในบ้านเพราะงั้นบ้านตอนนี้ใครจะเข้ามาอยู่ก็

    พร้อมเสมอ ผมเลยขนของของจุนซูฮยองไปเก็บไว้ในห้องนอนฮยองเลยยย

     

    “อูยองอ่า!”  เสียงมาจากห้องผมนี่

    “มีอะไรหรอ ฮยอง”

    “นี่ของใคร?”   ซวยแล้ว กระเป๋าเสื้อผ้าพี่คุณนี่ OAO!

    “ของรุ่นพี่น่ะ เค้ามาขอค้างด้วยอาทิตย์หนึ่ง”

    “แล้วเค้าไปไหนล่ะ?”

    “เค้าไปธุระตั้งแต่เมื่อวานน่ะยังไม่กลับมาเลย”

    “เรอะ”

     

     

         เมื่อวานผมมีธุระต้องทำงานวิจัยที่โรงพยาบาล ทำให้ไม่ได้กลับบ้านกับอูยอง แล้วก็ต้องค้างที่นี่จนถึง

    เช้า น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบกัน เหนียวตัวไปหมดเลย  แล้วผมก็ขับรถมาที่บ้านอูยองทันที จะนั่งเหงาอยู่รึเปล่า

    น้า~แต่สิ่งที่ผมเห็น.......

     

    “จุนซู ฮยอง~ *กอด+ขี่คอ*

    “อะไรแว้อูยอง บอกแล้วไง เข่าฮยองไม่ดี”

    “ฮยองไม่ไปหาหมออ่ะ จะได้หาย”

    “ไปแล้ว หมอบอกให้พัก ห้ามยก ของหนัก

    “ฮยองว่าผมตัวหนักหรอ!!!!!! ย้ากกกก *ทุบตี*

    “เว้ยยยยยย”

     

         อูยองกำลังกระโดดกอดบุคคลปริศนาคนหนึ่งแล้วก็หยอกล้อเล่นกันอย่างมีความสุข ผมนึกว่าอูยองจะ

    นั่งแง่วอยู่คนเดียวเพราะผมไม่อยู่ด้วยซะอีก แต่ผมคิดผิด อูยองดูมีความสุขมากก มากกว่าตอนอยู่กับผม

    ซะอีก หงุดหงิดโว้ย  ....... แล้วทำไมผมต้องมารู้สึกแบบนี้ล่ะ? อูยองเป็นน้องชายผมเฉยๆนะ

     

     

     

    “กลับมาแล้วครับ”   เอ๊ะ พี่คุณกลับมาแล้ววว

    “กลับมาแล้วหรอพี่คุณ....นี่”   ผมกำลังจะแนะนำจุนซูฮยองให้พี่คุณรู้จัก

    “พี่ไปอาบน้ำก่อนนะเมื่อวานไม่ได้อาบน่ะ......อ่อ  สวัสดีครับ”  คุณหันมาก้มหัวให้จุนซูฮยอง แล้วก็เดินขึ้น

    ข้างบนไปเลย.....เป็นอะไรของเค้านะ

    “คนนี้อ่ะหรออูยอง....รุ่นพี่น่ะ” 

    “อืมๆ  เค้าเป็นคนดีมากเลยนะ” ผมบอกฮยอง ตอนนี้ผมขี่คอฮยองอยู่ล่ะ

    “งั้นหรอ...ว่าแต่ โปรดลงจากตัวฮยอง นาว”

    “คร้าบ”  แล้วผมก็ลงจากตัวจุนซูฮยอง 

     

            จุนซูฮยองบอกจะออกไปหาหมอ ชิ แค่ผมขี่คอ เข่าไม่เป็นไรขนาดนั้นหรอก แบร่ผมเลยเดินขึ้นไปหา

    พี่คุณข้างบน  ก็เห็นพี่คุณที่อาบน้ำเสร็จแล้วนอนอยู่บนเตียงผม  =___= นั่นมันเตียงผมนะ! อย่ามานอน

    ตามใจชอบสิ ช่วงนี้ผมสามารถต่อสู้กับออร่าของพี่คุณได้แล้ว ^^

     

    “เมื่อกี้ใครหรอ?”  พี่คุณถามผม

    “จุนซูฮยองไง ที่ผมเคยเล่าว่าปกติเค้าจะอยู่กับผม แต่เค้ากลับแดกูไปน่ะ”

    “งั้นหรอ!” 

    “คะ..ครับ”   จู่ๆพี่คุณก็เด้งตัวขึ้นมามองหน้าผม.....เป็นอะไรไปน่ะ  = A = ’’’? .... พี่คุณครับ ออร่าทิ่ม

    แสบตาครับ!!!! ผมขอถอนคำพูดเมื่อกี้

     

     

    “นี่  เมื่อไหร่ชั้นจะออกไปข้างนอกได้ล่ะ”  ผมนั่งอยู่ในห้องนี้มานานแล้ว

    “จนกว่านายจะหายไง”

    “ก็หายแล้วไง”  ที่จริงมันก็แค่ดีขึ้นไม่ได้หายสนิทหรอก

    “ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย หายทีไหน” 

    “ฮึ!  ที่อุ่นน่ะมันไม่ใช่เพราะไข้ซักหน่อย

    .

    .

         ผมเบื่อสุดๆ...ผมทนไม่ไหวแล้วนั่งอยู่เฉยๆ มันน่าเบื่อ ชานซองไอ้คนจอมยุ่ง จุ้นจ้านจริงๆเลยยยยย

    ตอนนี้ ชานซองนั่งหลับคาเฮดโฟนตัวเองไปแล้วหลังกินกล้วยหมดไปหวีหนึ่ง.....นายเป็นคนจริงหรอ?

    ผมเลยค่อยๆย่องลุกจากเตียงเบาๆ แล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์ กับ โทรศัพท์ ......แล้วก็ เผ่น!

     

    “ฮึ  นายไม่ให้ออก ชั้นออกเองก็ได้”

     

         แล้วผมก็เดินมาที่ร้านของจินยองฮยองเพื่อมาทำงานต่อ

     

    “จุนโฮ หายแล้วหรอ? ถึงมาทำงานได้”

    “ก็ดีขึ้นน่ะครับ”

    “น่าจะให้หายสนิทก่อนนะ ชานซองไม่น่าปล่อยนายมาได้นา ถ้ายังไม่หายสนิท”  

    “แต่เค้าก็ปล่อยมาแล้วนิครับ”  ซะทีไหน ผมหนีหมอนั่นมาตะหาก

     

         ผมทำงานต่อไปเรื่อยๆ ผมยอมรับว่ามันเหนื่อยกว่าตอนที่ผมสบายดีมาก อีกอย่างผมยังไม่หายสนิท

    ด้วย อาจจะมีไข้ค้างอยู่ แต่ว่า ในเมื่อยังทำงานได้ก็ทำไปเหอะ.................

     

    “ย่าห์ จุนโฮ”

    “ครับ”  จินยองฮยองเรียกผม

    “วันนี้พอแค่นี้ก็ได้  นายนี่ขยันจังนะ ขี้เกียจบ้างก็ได้ ฮ่าๆ เอ้อ พรุ่งนี้ปิดร้านนะไม่ต้องมาเน้อ ชั้นจะไปเที่ยว”

    “อ่อ..ครับ”  ผมเริ่มรู้สึกร้อนที่หน้าอีกแล้ว..เฮ้อ ยังไม่หายดีจริงๆด้วย

     

         แล้วผมก็เดินกลับบ้าน ตอนนี้ก็เย็นพอสมควรแต่ยังไม่ดึก กลับบ้านไปจะไปอาบน้ำ แล้วนอน

    ชานซองบอกว่าพรุ่งนี้มหาลัยหยุด ร้านก็หยุด  จะทำความสะอาดบ้าน แต่งสวน ซักผ้า ...... ถ้ากลับไปแล้ว

    เจอชานซองนะ เค้าจะต้องโกรธมาแน่ๆที่ผมหนีออกมา  เฮ้อ....ไม่เห็นเป็นไรมันเรื่องของผมนี่

     

    “เฮ้อ”  ผมเอามือจับหน้ารู้สึกว่ามันร้อนกว่าเมื่อเช้า ตอนนี้ก็เริ่มปวดหัวแล้ว

    “จุนโฮ!!!!

    “ชานซอง......”

     

    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    ถ้าไรเตอร์ไม่สบายจะมีใครมาดูแลแบบแนบชิดแบบนุ้งโฮมั้ยเนี่ย ฮา

    [นอกเรื่อง] ไรเตอร์กะจะมาเม้าส์นานแล้วล่ะ 555 แต่ติดสอบกับการบ้านท่วมหัว ^^

    ใครไปคอนบ้าง Put  your hands up !!!!!!!!!!!!! ไรเตอร์ก็ไปนะ ช่วงนี้ผู้ชายมีงานบ้านเราเยอะเนอะ

    แต่ทุกงานไรเตอร์ก็อดหมด ทำไมนะหรอ?....สอบ การบ้าน ทัศนศึกษา บลาๆๆๆๆ เสียใจง่ะ TT

    แต่การเรียนมาก่อน! ไรเตอร์สอบได้ที่ 2 แหละดีใจมากๆเลยยยยอันดับตกลงล่ะ  ><  

    ช่วงนี้ใครไปตามผู้ชายก็ระวังตัวกันด้วยน้า กลางค่ำกลางคืน อันตรายยย 

    บ๊ายบาย เจอกันตอนหน้าจ้าาา ^^



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×