แม่คะหนูขอโทษ

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่รู้จาเขียนไรดี

เนื้อเรื่อง

ฉันชื่อแพรวาเป็นลูกสาวคนเดียว ฉันอยู่กับแม่แค่2คนแม่ฉันรวยมาก ฉันอยากได้อะไรก็ขอแม่คือโดเรม่อน

แพรวาตอนอายุ10ปี

"แพรวากินข้าวได้แล้วลูก"แม่ของฉันตะดกนเรียก

"แปบนึงสิแม่ หนูยุ่งอยู่ แม่เอามาให้ได้ปะ"ฉันตะโกนกลับไป

"ลูกคงรีบทำงานอยู่สินะ เดี๋ยวแม่เอาไปให้"แม่ก็ตะดกนขึ้นมาอีก

และแล้วแม่ก็อยู่หน้าห้องฉัน

"แพรวา แม่เอาข้าวมาให้แล้ว ทำงานอะไรอยู่แม่ช่วยสอนมั้ย"แม่เอาข้าวมาวางข้างฉันแล้วดูหน้าจอคอมที่ฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นอยู่

"โอย ออกไปแม่ เดี๋ยวหนูก็ตายหรอก ถ้าใครตายจะต้องซื้อบ้านให้นะ"ฉันไล่แม่ไป เพราะพนันกับเพื่อนไว้

"แพรวาทำไมลูกทำแบบนี้ หยุดเล่นเดี๋ยวนี้นะ"แม่ดึงปลั๊กคอมออกทันที

"แม่ทำอะไรน่ะ หนูจะชนะอยู่แล้วนะ แบบนี้หนูก็ต้องซื้อบ้านให้เพื่อนนะสิ"

"แต่ลูกต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อน"

"หนูไม่ทำมีอะไรมั้ย"ฉันปัดจานข้าวจนตกแตกหมด

"แพรวาลูกจะไปไหน"

"หนูจะไปนอนบ้านเพื่อน มีปัญหาไรปะ"

"แพรวา"แม่ตะโกนเรียกฉันไม่ทัน

วันต่อมา ที่รร.

"แพรวา เมื่อวานแกแพ้ฉันซื้อบ้านมาให้ฉันเลย"เพื่อนของแพรว่าชื่อว่า เส้นไหมบอก

"เออน่าวันนี้ฉันจะไปขอแม่ให้"

"แพรวาทำไมไม่ทำการบ้านมา"ครูเดินเข้ามาด่าแพรวาทันที

"หนูขี้เกียจ จบมั้ย ถ้าครูจะด่าหนูต่อหนูให้ครู1000แล้วเลิกด่าหนู"ฉันยื่นแบงค์พันให้ครู

"ครูไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน ออกไปยื่นหน้าห้อง"ครูไล่ฉันออกไปยื่นหน้าห้อง

และแล้วก็จบไปคราบนึง

"เฮ้อเส้นไหม ฉันล่ะเซงจริงๆ"

"ก็ทำไมแกไม่ทำการบ้านล่ะ"

"เส้นไหม อย่าไม่คุยกับยัยแพรวาเลยเอ้ยไม่ใช่สิยัยแพรว่า ทำให้ครูได้ว่าอยู่เรื่อยเรียกแพรว่าดีกว่า"เพื่อนที่ชื่อน้ำใสพูด

"เฮ้ย น้ำใสฉันไปทำอะไรให้เเกวะ"

"ก็แกทำให้ครูต้องด่าพวกเราสอนพวกเราไม่ให้เป็นเหมือนเธอไง ยัยแพรว่า"

"พูดเงี้ย ตบกันเปล่า"ฉันท้าน้ำใส

"เอาดิ มาเลย"

"ท้าหรอนี่แน่ะๆๆๆ"ฉันตบน้ำใสไปอย่างจัง แต่เค้ากับไปตบฉันเลย

"นักเรียนทำอะไรกันนะ"ครูเข้ามาพอดี

"ครูขาแพรว่าเอ้ยแพรวาเค้าตบหนูค่ะ"

"เค้าท้าหนูก่อน"ฉันรีบอธิบายทันที

"แต่หนูมีหลักฐานค่ะ"เพื่อนที่ชื่อนิตติ้งพูดแล้วชูมือถือให้ครูดู

"ตายแล้ว แพรวาทำไมหนูตบเขาอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ แสดงว่าหนูจงใจ"ครูพูดแล้วพาฉันไปฝ่ายปกครอง

เย็นวันนั้น

"เส้นไหมอ่ะนี้เช็คเงินสดไปซื้อเองละกัน"ฉันยื่นเช็คให้เส้นไหม

"เออขอบใจ แต่วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันคุยกับแก"เส้นไหมเก็บเช็คแล้วพูดกับฉัน

"ทำไมล่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย"

"แต่แกเป็นที่รังเกียจของเพื่อนๆ ฉันครบแกไม่มีใครคบฉัน ฉันไม่คบแกเพื่อนก็คบฉันเข้าใจมั้ย"เส้นไหมพูดแล้วเดดินออกไป

"เออได้ แล้วแกจะรู้สึก"แล้วฉันก็ขึ้นรถไปเช่นกัน

ที่บ้าน

"แพรวา หนูไปทำอะไรเพื่อน"

"หนูแค่ตบมัน พอใจปะ" ฉันพูดแล้วเดินขึ้นห้องทันที

มาดูแพรวาตอนอายุ15กันบ้าง

"แพรวาลูกไปไหนมา ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้"แม่ฉันก็ยังดุฉันเช่นเคย

"แม่ต้องเป็นห่วงหนูมีแฟนแล้ว เค้าดูแลหนูได้"ฉันพูด

"แต่แม่จะไว้ใจเค้าได้ยังไง"แม่ถามฉันอีก

"หนูรู้ละกัน เดี๋ยวให้คนใช้เอาข้าวไปให้บนห้องด้วยนะ"ฉันพุดแล้วเดินขึ้นห้อง

"ลูกยังไม่ได้กินข้าวอีกหรอ ไหนว่าเค้าดูแลหนูได้ไง"

"เค้าบอกว่าจะดูแลไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงข้าว ลำคาน หยุดพูดป่ะ"ฉันพูดแล้วปิดประตู

วันต่อมา(วันเสาร์)

"แพรวา มากินแกงจืดด้วยกันมั้ยลูก"

"ค่ะแม่ "ฉันเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"ทำไมแกงจืดมันไม่ได้รถชาติเลยล่ะแม่ เดี๋ยวหนูปรุงให้ แจ๋วขอมะนาว"

"เดี๋ยวลูกแกงจืดเค้าใส่มะนาวด้วยหรอ"

"ช่างหนูเถอะหนูชอบ แจ๋วไปเอามาเยอะๆ ขอมะม่วงดิบด้วย"

"ลูกเป็นอะไรทำไมกินแต่ของเปรี้ยว"

"เปล่านิ มันอร่อยดี อุบ"ฉันรู้สึกอยากอ้วกเลยวิ่งเข้าห้องน้ำไป

"ลูกท้องหรือเปล่าเนื่ย"แม่พูดอย่าเป็นห่วง

"เปล่านะแม่ หนูไม่ได้ท้อง"

"ลูกลองไปตรวจดูก่อนอะนี่ เข้าห้องน้ำไปตรวจดูซะ"แม่ยื่นที่ตรวจให้(มันเรียกอะไรอะ เราไม่รู้)

และแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ

"แม่...หนูท้อง"

"ล..ลูก ไปทำอีท่าไหน ทำไมถึงท้อง ท้องกับใคร"

"หนูไม่ต้องการลูกตอนนี้ หนูจะไปซื้อยาทำแท่ง(เขียนไงอ่าเขียนม่ายเปง)"

"ไม่ได้นะลูก นั้นลูกลูกนะ"

"ทำไมล่ะแม่ หนูจะไปเอาเด็กออก"

"เห็นแก่แม่เถอะ อย่าเอาเด็กออกเลย"

"ก็ได้ แต่หนูจะหาทางเอาเด็กออกให้ได้"ฉันวิ่่งขึ้นห้อง

บนห้อง

"ชิ แล้วเราจำทำไงดีเนื่ย"

"จริงสิ ใส่ยาเบื่อไปเลย ยังไงเราก็ไม่อยากอยู่แล้ว"ฉันใส่ยาเบื่อลงบนแก้วน้ำ

"แพรวา แม่เข้าไปนะ"แม่ดันมาซะก่อน ฉันเลยวางแก้วไว้แล้วแกล้งนอน

"ดีแล้วลูกหลับเช้าๆเพื่อลูกของลูก"

"คอแหงจัง หาน้ำดื่มดีกว่า เอะตรงนี้ก็มีน้ำนิ"แม่ยกน้ำที่ฉันใส่ยาเบื่อมาดื่ม

"ไม่ได้นะแม่ แม่ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า"

"ด..ดีแล้วลูก แม่แก่แล้ว แต่ลูกในท้องลูกยังเด็กอย่าฆ่าเค้านะ"นั้นคือคำพูดสุดท้ายของแม่

"แม่!!!!"