คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - This is what love is - 8th CHAOS
This is what love is
[…x…]
Special Project 100 days
8th Part
“พวนายมาทำบ้าอะไรันที่นี่? ันไปหมแล้วนะ” ผมสะบััวให้ออห่าาพันธนาาร มอหน้าทั้สอนที่่อสรามย่อมๆึ้นมา
“พวนายที่อยู่อยู่รประู้วย เ้ามาให้หมเลย!!!” ผมมอเฮุน และ านยอลที่ยืน้าอยู่รประู...นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน?!?!?!
เฮุนเินเ้ามาั่นรลาระหว่าลู่หานและแบฮยอน ส่วนานยอล้าวเ้ามาอย่า้าๆและไม่ยอมสบสายาผม... บุลทั้สี่ทำให้ผมสสัยว่ามันเิมหรรมรวมพลอะไรันึ้นที่นี่? ทั้ที่มันน่าะมีเพียแ่ผมเท่านั้นที่ยั้อ้อมอยู่นเียว...
“พวนายเป็นอะไร?” ผมมอหน้าัวยุ่สี่นที่ยันิ่เียบ ไม่มีใรที่แสท่าทีว่าอยาอบำถามอผมสัน และมัน็ทำให้ผม หุหิ!!!
“มีอะไร็พูมาสิ!! ทีเมื่อี้เถียันะเป็นะาย อนนี้มาทำเป็นปิปา ้อให้ันไปเอาะแลมาัปาพวนายทีละนมั๊ย? ะเอายัั้นใ่มั๊ยห๊ะ?” อารม์ผมเริ่มไ่ระับเป็นราฟเอ์โพเนนเียล! ไอ้พวนี้มัน้อารอะไราระผมันรับ!!
และสมออันปราเปรื่ออผม็นึอะไรึ้นมาไ้และมันทำให้ผมเริ่มไล่ลำับเหุาร์ั้แ่้าวเ้ามาในห้อ้อม...
“ลู่หาน! ที่นายอนไม่มีสาเหุ...”
“เฮุน! ที่นายทำเหมือนโรธพี่ลอ…”
“แบฮยอน! ที่นายลับมาห้อ้อม…”
“านยอล! ที่นาย อะ..เอ่อ ทำแบบนั้น...” สายาอผมมอไล่ามบุล...สมออผมประมวลผล...
“พวนาย...” บรรยาาศรอบัวเียบ...เหมือนทุอย่าหยุเลื่อนไหวั่วะ ผมแอบสัเเหมือนพวเาะะัารหายใเล็น้อย...ูเหมือนทุนะลุ้นว่าประโยแบบไหนะออาปาอผม
แ่ถ้าาผมไม่ไ้พร่าเพราะวามโรธหรือไม่ใ่เพราะแสสะท้อนาหลอฟลูออเรสเน์...ผมว่า ผมเห็นแววาเิายเปล่ประายื่นเ้นีใออมาาวาอแบฮยอน!
อ๋อ!! มันเป็นแบบนี้สินะ!!!
พวนายมัน ‘ร้ายา’ !!!
“พวนาย...รวมหัวันแล้ันใ่มั๊ย?!?!?! วาแผนันมาสินะ!” ผมะโนออมา้วยวามอัอั้นันใเป็นที่สุ...
“!!!”
“ันถูุมน้ำหนัยัไม่พอ! พวนายยัทำร้ายิใันโยารรวมหัวันแล้ันอีเหรอ?!?!?! ไอ้พวเ็บ้า! พวนายมันร้ายาที่สุเลย!” ถ้าสายา่านไ้ พวเาโนผมรายิายาทีันไปแล้ว
“!!!”
“มีนอื่นอีใ่มั๊ย?!?! เรียออมาันให้หมเลยนะ พวนายายแน่!!” ผมะเ้อมอออไปนอห้อเพื่อหาผู้สมรู้ร่วมิเพิ่มเิม...
“ย๊า!! อู๋ฟาน อี้ิ ุนมยอน แ อิน ยอู เถา ่อนอยู่ที่ไหน ออมาันให้หมเลย!!!” ผมะโนสั่ แ่็ไม่มีใรยอมออมา! อย่าให้ัน้อเินไปลาัวพวนายนะ!!!!!
“หยุะโนไ้แล้วน่าฮยอ! ไม่มีใรออมาหรอ” แบฮยอนเปิปาออมาเป็นนแร สีหน้าเาเหมือนไม่ไ้ั่ใอะไรสัอย่า น้ำเสียแสถึวามเบื่อหน่าย และออะสัเวใเล็ๆ
ผมมอเา้วยวามรู้สึสับสน... ลผมเป็นนผิเหรอ?
“ไม่มีใรแล้ฮยอหรอ! มีแ่ฮยอนั่นแหละ ไม่รู้ริหรือแล้ไม่รู้ันแน่?!?!” แบฮยอนยแนออใ้สายามอมายัผมอย่าเลือบแลสสัย...
าที่ผมเ้นเร่วๆเพราะวามโรธ อนนี้ผม้อลับมาเป็นฝ่าย้อพวเาอย่าวย!...ลไม่ไม่ไ้โนแล้เหรอ? แล้วผม้อรู้อะไรเหรอ? (‘ ‘ ); ( ‘ ‘); (‘ ‘ ); ( ‘ ‘);
“วันนี้ันยัไม่ไ้แล้ใรเลย ไม่ใ่พวนายโนริสแล้แล้วมาลที่ันหรอนะ? พี่ว่าพวนายแล้ผินแล้วหละ พี่วาแผนให้เอามั๊ย?!?! อนนี้ริสอยู่หอแล้วหละ ให้พี่เอาแมลไปใส่ในลิ่นัาเในเาให้หรือเปล่า? พี่ทำไ้นะ (‘ ‘ )( ‘ ‘)(‘ ‘ )( ‘ ‘)”
“...” เียบ...สสัยไม่้อ
“มันเป็นเวรเป็นรรมอพวนายแล้วหล่ะ... ถ้าไม่บอเ้าไม่รู้หรอนะ ท่าทารระ้านนี้อฮยอะไม่มีน่ะ - -;;; ” แบฮยอนหันไปพูับอีสามนที่เหลือ
“พวนายะบออะไรันเหรอ? แล้วรระ้านไหนอ่ะ? ถ้าเรื่อแล้นอื่นพี่มีนะ (‘ ‘ );;” ...
“ฮยออยู่เียบๆเหอะ...พี่ยิ่พูยิ่เหมือนนาเอาร์ูนสาวน้อย!” นาเอาร์ูนสาวน้อย? ผะ ผะ ผมเหรอ?
“ถ้าพวนายไม่บออนนี้...พวนายอาไม่มีโอาสแล้วนะ พวนายอยาเสี่ยับอนาเหรอ?” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียริั
“มินอ...” ลู่หานเอ่ยปาหลัาเียบมานาน... ผมมอสีหน้าริัอเา
“หือ?” ผมานอบ ท่าทาอเาูระอัระอวนใ
“อนนี้...นายมีใรอยู่ในใหรือเปล่า?” ผมมวิ้ว...
“พวนายไม่รู้เหรอ?”ผมถาม
“ฮยอมีแล้วั้นเหรอ?!?!?!” านยอลโพล่ออมานทำให้ผมสะุ้... สีหน้าทุนูใ และื่นเ้น แ่็ูหวั่นๆในเวลาเียวัน
“อะ..อืม มีแล้วิ วามริมีมานานแล้ว้วย” ผมบอ...
“ผมอถามไ้มั๊ย...ว่าใร?” เฮุนถาม...ึ่ผม็ไ้แ่มอหน้าน้อายแ่ล่ะน ‘พวนายไม่รู้ริๆเหรอ???’
ผมลำบาใเล็น้อยที่ะ้อพู...็มันเป็นเรื่อน่าอายนิหน่อยสำหรับผมที่้อพูวามรู้สึทำนอนี้ออไป...็มันเิลนี่รับ!!
“ฮยอลำบาใเหรอรับ?...เาเป็นใรที่เอ่ยออมาไม่ไ้เหรอ?” เฮุนยัถาม่อไป...ผมส่ายหน้าปิเสธ
“มัน็ไม่ถึนานั้นหรอ... แ่พี่่อน้าอายที่ะพู่อหน้าพวนายน่ะ” -///-
“...”
“วามริพี่่อน้าแปลใที่พวนายไม่รู้ันน่ะ...้อให้พี่พูริๆเหรอ?”
“...”
“พี่นึว่าทุนรู้ันอยู่แล้วะอี...นึว่าทุนิเหมือนพี่้วย -///-;;”
“...”
“ถ้าพวนาย้อารำอบพี่็ะบอนะ...”
“...”
“วามริแล้ว ะ ะ นที่อยู่ในใพี่...” ผมลัเลเล็น้อย เพราะวามระาอายที่พุ่ปรี๊ึ้นมา...
เหมือนทุนะ้อารำอบริๆ ไม่ว่าใร็เหมือนะเร็ไปหมรวมทั้ผม้วย แ่ำอบอผมมันเป็นสิ่ที่พวเา้อารันริๆเหรอ?... มันสำันานั้นเลยยันั้นเหรอ?
“พะ พี่ว่า...พวนายไม่้อเร็ันนานั้น็ไ้มั้?...มันไม่สำัเท่าไหร่หรอ/// สำัสิ!!!!!!” เสียประสานอนสามนัึ้นอย่าบัับะเ์ ผมที่หัวเียวระเทียมลีบ็ไ้แ่ยอมรับรรม(?)
“ะ ็พวนายนั่นแหละ...” ผมพรึมพรำพร้อมสายาที่้มมอปลายเท้า ็นมันเินที่รับ (.///. )
“...”
“พวนายอยู่ในใฮยอทุนเลยนะ เื่อสิ! พี่รัพวนายทั้ 11 นเลย” ผมอธิบายเพราะูเหมือนพวเาะอึ้ันหนั...
“...”
“พะ พี่รัพวนายริๆนะ ทุวันนี้พี่มีน้อายสุที่รัอพี่ในใเสมอเลย เอ่อ!! มีพ่อับแม่พี่อีสอน”
“...”
“พวนายไม่เื่อพี่เหรอ?...ทะ ทำไม้อเียบันหล่ะ???”
นาทีระทึวัเิึ้นเมื่อไม่มีใรพูอะไรออมา... ไม่มีใรเื่อำพูผมเลยเหรอ
“ฮยอนี่มัน!!” านยอลถอนหายใอย่าแร เหมือนปลอะไรสัอย่า...เฮ้อ~ อย่าน้อยานยอล็เื่อผมสินะ ถึำพูอเามันะแปลๆ็เถอะนะ
“เศร้าะมั! นานี้แล้วยัไม่รู้อีเหรอ?” รู้เหรอ? พวเายัไม่รู้ันอีเหรอ? ผมว่าผมพูเลียร์แล้วนะ!!!
“ผมหมอารม์ถาม่อแล้ว...พวฮยออยารู้อะไรันอีมั๊ย? แ่ผมว่าถามอะไรไป็เปล่าประโยน์นะ ผมำถามพวเรามันัแล้วนะ ้อส่พ่อแม่มาพูเลยหรือเปล่ามินอฮยอถึะรู้ัวน่ะ?” เฮุนอา~ ถึนา้ออร้อพ่อแม่มา่วยฟัเลยเหรอ? ฮยอพูไม่รู้เรื่อนานั้นเี่ยว? T^T
“ลับเหอะเสียเวลานอนะมั” แบฮยอนอา~ พวนายบัับให้พี่พูแล้วทำับพี่แบบนี้เหรอ!!
ไม่มีใรสนใผมอีทุนทำหน้าาเบื่อโลแล้วหันไปพูันเอ แถมลู่หานยัเร่ผมให้เ็บอเพราะเาเหนื่อยและอยาพัแล้ว ส่วนเฮุน็บ่นว่าเาหิวและเริ่มัูอีสามนให้ไปื้อาไ่มุเป็นเพื่อนเา (เาลืมหรือเปล่าว่าอาุนม่าแปิร้านไปแล้ว) านยอลบ่นเฮุนแล้วหันไปถามวามเห็นแบฮยอน... แล้วผมหล่ะ!!!
“ฮยอเร็วๆหน่อยสิ ผมหิว” แบฮยอนะโนมาเร่ผม...ไอ้เ็พวนี้!!
“ะไปไหน็ไปันเลย...ไม่้อรอันหรอ อะไรัน? มาเร่ันอยู่ไ้ เห็นันเป็นอะไรเนี่ย? เี๋ยว็ะเอาไอ้นั้น เี๋ยว็ะเอาไอ้นี่” ผมบ่น่อนะสะพายระเป๋าึ้นบ่าแล้วเินแหวลาวออไป
“เฮ้ย! มินอ รอ้วย…แบฮยอนนายไปพูแบบนั้นไ้ไ เห็นหรือเปล่าานเ้าเลย”
“มินอฮยอเี๋ยวผมเินไปส่ที่หอ...ันไม่่อยหิวเท่าไหร่ พวนายไปินันเหอะ” านยอลส่เสียึ้นมาทำให้ผม้อหยุแล้วหันไปมอ...
“เฮ้ย! ฮยอทำแบบนี้ไ้ไ นี่มันโนะรู้มั๊ย?!?! ผมไม่ยอมหรอ ผมะไปส่มินอฮยอเอ!!”เฮุนส่เสียโวยวาย..ทะเลอะันเป็นเ็ๆไปไ้
“หยุเลย! พวนายไม่้อไป ันอยู่ห้อเียวับมินอ ไปันเอสอนไ้ พวนายไม่้อลำบาหรอ” ลู่หานห้ามทับ...
“ี้โนี่!!!!!” เสียประสานระับ7ริเอร์ัึ้น…
“พวนายะยืนเถียันอีนานป่ะ? ันะไม่รอแล้ว” ผมยืนพิอบประูมอสรามย่อมๆที่ำลัะเิึ้นใหม่...
“ันลับเอไ้ ไม่้อลำบาใรหรอ...พวนายปิแอร์ ปิไฟัน้วยนะ ันไปแล้วหละ บาย” ผมทิ้ท้าย่อนะวิ่ไปที่ลิฟ์... บ๊ายบายนะเ็ๆ
“เฮ้ย!!!” เสียประสานัึ้นอีรอบ่อนเสียฝีเท้าะัวุ่นอยู่ในห้อ ผมลิฟ์ย้ำๆ ถึรู้ว่ามันไม่่วยให้เร็วึ้น็เถอะ...
“ใรถึมินอฮยอ่อนถือว่ะนะ!!!!” เสียใรสันประาศลั่น ่อนเสียฝีเท้ามาว่าหนึ่ะเริ่มออวิ่พร้อมเสียประูที่ระแทัสนั่น... ผม้าวเ้ามาในลิฟ์่อนะั้นล่าสุ
“เ้าไม่เลือนายเพราะถึัว่อนหรอนะานยอล!”เสียลู่หานัึ้นั
“ผม้อเป็นที่หนึ่ไม่ว่าะวิ่แ่หรือเรื่อมินอฮยอ็เถอะ!!” เฮุนพู
ประูลิฟ์ำลัปิล พร้อมารแ่ที่สูสี!!
ใรันน้าที่ะนะ...
ถ้าถามผมเหรอ? ผมบอไ้เลยว่า!!!
ไม่รู้สิรับ :)
Xiumin’s Part
-Fin-
Extra Part
***
ผมว่าแผนอผมมันน่าะสำเร็...
แผนที่ผมว่าไว้อย่าแยบยล เพื่อปูทาสู่วามสำเร็ที่ผมไ้ั้เอาไว้
มันเป็นสิ่ที่ผมทำแ้อารม์เบื่อหน่าย่อิวัรประำวัน
ารเฝ้ามอสมาิแ่ล่ะนเพื่อแบ่แยนิสัยใอ และัพวเาออเป็นหมวหมู่...มัน็เหมือนารศึษาพฤิรรมมนุษย์ วิเราะห์หาเหุผล สาเหุอพฤิรรม่าๆที่พวเาทำ...มันเป็นิรรมแ้เที่ผมสนใ นผมสัเเห็นอะไรบาอย่า และมัน็เป็นนวนทำให้ผม เริ่มวาแผนพวนี้ึ้นมา...
ลู่หานฮยอ... บุลแรที่ทำให้ผมสะุับท่าทาอเา ะบอว่าผมเป็นนอบับผิ็ไ้ เพราะผมเริ่มสัเเาั้แ่รู้สึถึอะไรบาอย่า... เาูะ ‘ื่นอบ’ มินอฮยอเป็นพิเศษ
วามริ มัน็ไม่ไู้แปลแยอะไร ถ้ามอผ่านๆไป็ไม่สามารถสัเมันออหรอ เพราะพี่เา็วุ่นวายแบบนี้ับทุน ะว่าไปเาอยู่ับเฮุนมาว่าใร้วย้ำ มันูเป็นปิี ถ้าผมไม่ันาีเห็นสายาที่เาใ้มอใรอีนเ้าะ่อน... สายาที่เาใ้มอมินอฮยอนั้นแหละที่ผมบอว่ามัน ‘พิเศษ’...
สายาที่แสออถึวามภาภูมิใ วามห่วใย วามใส่ใ และ ‘วามอ่อนหวาน’…
สายาที่เาใ้มอใรนนั้นมันทำให้ผมสนใ... มันอ่อนโยนทุรั้ที่เาเหลือบมอ ‘มินอฮยอ’
ถ้าผมเ้าใไม่ผิ... มันไม่ใ่สายาที่ผู้ายนหนึ่ใ้มอ ‘เพื่อน’ อเาแน่ๆ มันเป็นสายาที่ ผู้ายนหนึ่ใ้มอ ‘นอเา’ ่าหา... นที่้าวเ้ามาอยู่ในหัวใอเาเรียบร้อยแล้ว!
ารมอปิิริยาอนทัู้่เป็นวามสุเล็ๆในแ่ละวันอผม... นหนึ่รัเาแ่็ทำไ้แ่มออยู่ใล้ๆ วิ่วุ่นไปทั่ว เล่นับทุน แ่สายาลับ้ออยู่ที่นๆเียว...ส่วนอีน็ไม่รู้เรื่อรู้ราว นั่พูุยับนอื่นอย่าไม่สนใอะไร นบารั้ผม็รำาแทนทัู้่... มัวแ่ั้าร่ำไร เมื่อไหร่มันะไ้ัน เอ้ย! เมื่อไหร่มันะลเอยัน...นอยเียร์อย่าผมมัน็ทั้เหนื่อยทั้เพลียับพี่ายสอนนี้ริๆ
แ่มันมีอะไรัอีอย่า...
ท่าทาอานยอลมัน... ‘แปล’
เาเป็นนร่าเริ...แ่ะทำท่าทาื่นเ้นทุรั้ที่เห็นมินอฮยอ
และวามรู้สึอผมมันบอว่า... เาิับมินอฮยอ ‘เิน’ พี่ายไปแล้ว
ปัหานี้ทำให้ผมปวหัว!! ็ไม่เยเ้ามาอยู่ระหว่าลาอวามรัสามเศร้าอใร และที่สำั มันเป็นวามสัมพันธ์ที่ไม่ปิะ้วย!!
ถ้ามินอฮยอลปรใับใรสัน...เรื่อมันะ่ายว่านี้ แ่ทำให้อีนัใ แ่นี่มินอฮยอไม่แม้ระทั่รู้ัวว่าเป็นุรวมวามสนใอนมาว่าหนึ่ เรื่อมันเลยยาเพราะผู้เ้าแ่ันมีสิทธิ์เท่าเทียมันทุประาร!!
แ่เหุาร์มันลับวุ่นวายไปให่ เมื่อผมบัเอิไ้ยินบนสนทนาอเฮุนและลู่หานฮยอผ่านทาโทรศัพท์...
ผมแปลในิหน่อยับบุลที่โทรฯหาผม...
‘รับ’ ผมรับโทรศัพท์
‘…’
‘พี่โทรฯหาผมมีอะไรหรือเปล่า?’
‘...’
‘ฮยอ!!! พี่โทรฯ มาแล้วพี่พูเหรอ?’
‘ฮยอิว่า ‘รั’ ืออะไรเหรอ?’ เสียเฮุนัลอเ้ามา ทำให้ผม้อมวิ้วเ้าหาัน้วยวามสสัย... พวนายเล่นลอะไรัน!!
‘ย๊า!!! พวนายเล่นบ้าอะไรันเนี่ย?!?!?!?’ ผมะโนอย่าุนเียว...
‘ทำไมนายถึอยารู้ึ้นมาล่ะฮุนนี่?!?!?!’ เสียลู่หานฮยอัลอมาอีรั้ ทำให้ผมรู้ว่า ทัน้อเิารผิพลาทาเทนิอย่าแน่นอน บาทีลู่หานฮยออย่าเผลอไปโนโทรศัพท์มือถืออเาเ้า็ไ้...
ผมัสินใะว่าสายะ...
‘ไม่รู้สิ! ผม็ไม่รู้ว่าทำไมัวเอ้อิใับเรื่อนี้นั...’
‘นายไปเออะไรมา?...พี่ไม่เยเห็นนายีเรียสนานี้เลยนะ?’
แ่เสียอเฮุนและบทสนาอพวเามันลับมีแรึูอย่าประหลา
และมัน็เป็นแรระุ้นวามอยารู้อยาเห็นที่มีเ็มเปรียมในัวอมนุษย์ทุๆน...และแน่นอน ผมอามีมาเป็นพิเศษ!!!
‘พี่ำวันที่ผมไปโรเรียนรั้สุท้ายไ้มั๊ย?... เพื่อนสนิทอผม.. เธอบอว่า เธอ...รั..ผม’ เรื่อที่เฮุนพูทำให้ผมในิหน่อย...
‘นายว่าไนะ?!’ เสียลู่หานฮยอมันแสถึอารม์อเาไ้เสมอ...มันแสถึวามใ...ทีู่เหมือนมันะมาเินไป!
บทสทนาำเนิน่อไปโยที่พวเาไม่รู้เลยว่า...มี‘บุลที่สาม’ร่วมรับรู้ับพวเาทั้สอนไป้วย
ผมั้ใฟับทสทนาอนทัู้่้วยวามั้ใ ถึะมีบา่วที่มันเบาเินไปทำให้มันาหายไปบ้า...นผมมาสะุับประโยหนึ่อเฮุน
‘ผมบอว่า มันเป็น ‘วามรั’ ละมั้รับ??’ เฮุนมีวามรัอย่านั้นเหรอ?? ับใร? ับผู้หินนั้นเหรอ? แู่าที่เาพูมันไม่น่าใ่นิ...หรือะเป็น!!!!
‘ลู่หานฮยอ?!?!?!?!’ ผมพรึมพรำับัวเอ่อนัสายทิ้...
‘นี่มันเรื่อบ้าบออะไรัน!!! วรอุบาทะมั!’ ผมสบถระบายวามอัอั้นใ...เรื่อนี้มันยาว่าที่ผมิะแล้ว
านหนึู่่เป็นนสามนและอนนี้มันำลัะลายเป็นสี่ะแล้ว!... แ่เี๋ยว่อน บาทีมันอาไม่ใ่อย่าที่ผมิ! บาทีเฮุนอาะแ่ปรึษาปัหาหัวใับลู่หานฮยอเยๆ บาทีมันอาไม่มีวามรู้สึอะไร็ไ้... ใ่สิ!! เราไม่วร่วนสรุปนเินไป
ผมเร่ฝีเท้าให้เร็วึ้นและระหว่าทา็ิหาวิธีแ้ไป้วย... วามิอผมมันีันไปหม แ่าประโยอเฮุน มันไม่ไ้บอว่านที่เาสนใอยู่นั้นือใร? แ่วามรู้สึอผมบอว่า ‘มัน้อยุ่ยาแน่ๆ’
้อสัเาร์...ผมบอัวเออย่านั้น
ผม้อรวบรวม้อมูล... เพื่อทำอะไรสัอย่า!
เื่อผมสิ!...มันถึเวลาแล้ว
แผนารอผมมัน้อเริ่มไ้แล้ว...
แผนารอะไรน่ะเหรอรับ?
แผนาร ล่อเสือสุ้มออาที่่อน แล้วับถลหนัให้เห็นเนื้อในทีละัว...ยัไล่ะรับ!!!!!
รับรอว่า ‘เสือที่สุ่มอยู่’ รีบระโนออมาาที่่อนแน่ๆ
ไม่เื่อ...็อยู
Baekhyun’s Part
-Fin-
ความคิดเห็น