Benoname...แค่รักครับ ทำไมต้องตั้งชื่อ? (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter:5th President

Chapter:5^th President

       “นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”เสียงผมตะโกนสั่งเพื่อนๆในห้องหลังเห็นอาจารย์สุนิดา หยิบหนังสือขึ้นจากโต๊ะเตรียมตัวเดินออกจากห้องเมื่อหมดคาบเรียน

            “ขอบคุณครับ/ค่ะ” อาจารย์สุนิดาพยักหน้ารับ แล้วเดินถือหนังสือและกระเป๋าใส่ไมโครโฟนออกจากห้องไป  เพื่อนๆในห้องเริ่มเก็บหนังสือเรียนเข้ากระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เก็บหนังสือลงกระเป๋า เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ที่ไม่ใช่ของผม!!!

            “ไอ้คุณมึงเร็วๆดิวะ ช้าว่ะ!!” ไอ้กรีนเร่งผมยิกๆ  เพราะตัวมันเองเก็บของเสร็จก่อนเวลาหมดคาบตั้ง 10 นาทีด้วยซ้ำ!!  เป็นไงล่ะครับเพื่อนผม  ดีเลิศอะไรเช่นนี้!!

            “รีบอะไรกันนักหนาล่ะกรีน ยังไงพี่ปองก็ต้องรอเราอยู่ดี” แพทที่นั่งเก็บของอยู่ด้านข้างผมพูดขึ้นหลังจากที่ไอ้กรีนมายืนเร่งอยู่ตรงหน้า  แพทเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาเร่งครับ  เธอรำคาญ

            “ได้ไงล่ะแพท!!  แพทก็รู้ว่าเฮียปองใจร้อนแค่ไหน  ไม่รู้จะไปกันก่อนหรือยังเนี่ย?” ไอ้กรีนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู  ผมมองนาฬิกาที่อยู่หน้าห้อง มันเพิ่งเลยเวลาเลิกเรียนไปแค่ 5 นาที  ไอ้นี่แมร่งรีบ!!

            “กลัวถูกทิ้งก็ลงไปก่อนเลย  เดี๋ยวพวกเราไปกันเองก็ได้”แพทสะบัดหน้าใส่ไอ้กรีน ที่ตอนนี้เกิดอาการชะงักเล็กน้อย  เพราะอาการงอนของแพท  มันเอามือลงทำไหล่ตก เหมือนหมดแรง

            “ไม่เร่งก็ได้” ไอ้กรีนทำเสียงอ่อยๆ เดินคอตกกลับไปนั่งที่ของมันเพื่อรอพวกผมเก็บของเสร็จ  555+  ไม่มีใครขัดขืนคำสั่งของแพทได้หรอกครับ!!  ถึงมันจะรวมถึงผมด้วยก็เถอะ

***

            “เฮียมาแล้ว มาแล้ว!!” ไอ้กรีนตะโกนทันทีเมื่อเห็นพี่ของผมยืนพิงรถอยู่ใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่  ผมมองดูพวกรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้วยอีก 8 คน ก็เพื่อนๆพี่ผมทั้งนั้นแหละครับ มีเจ้นาโน เจ้เบน เจ้โบว์ แล้วก็เฮียกร ที่เพิ่มขึ้นมา

            ‘อย่างงี้จะไปหมดเหรอวะ?’ ผมคิดในใจ  ถ้ารวมพวกผมไปอีก7คน ก็เป็น 15 คน พอดี  แล้วรถสองคันจะขนไหวเหรอครับเนี่ย?

            “มาก็แล้วก็ขึ้นรถ  เฮียอั้นโทรมาตามแล้ว  ชักช้าอะไรกันอยู่วะ?”เฮียปองบ่นเล็กน้อย  เฮียผมเป็นคนรออะไรนานกว่า 10 นาทีไม่ได้ครับ ถ้านานกว่านี้จะทำให้จิตปั่นป่วน ธาตุไฟเข้าแทรกตาย!!!

            “ขอโทษค่ะพี่ปอง  ของแพทมันเยอะนี่น่า  เลยเก็บนานไปหน่อย” แพททำเสียงอ้อนๆ  และเธอก็ทำได้อีกครั้งครับ!!  พี่ปองเอามือขยี้หัวแพทนิดนึง  ทำหน้าตาใจดี ทั้งที่เมื่อกี้ยังทำหน้าอย่างกับมาเฟียใส่พวกผมอยู่เลย!! เห็นชัดถึงความไม่ลำเอียง(น้อย)ในตัวเฮียผมเลยครับ

            “ขอโทษทำไมล่ะ!! เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย  นี่มันก็ไม่ได้ช้าอะไรมาก เพิ่งเลยมาแค่ 20 นาทีเอง  บ้านอันก็ไม่ได้ไกลจากนี้มากด้วย เดี๋ยว เดียวก็ถึง” ผมบอกแล้วไงครับ  เฮียผมโคตรไม่ลำเอียง(น้อย)เลย

            “แล้วจะไปกันได้หรือยัง”

            “จะไปกันวันนี้หรือพรุ่งนี้กันแน่”

            เสียงแฝดดังขึ้น ขัดจังหวะฉากรักหวานแหวว ของพี่ชายผมอย่างจัง!!  ทำเอาพี่ผมที่กำลังทำซึ้งอยู่อารมณ์เสียขึ้นมาอีกที  555+ เห็นแบบนี้แล้วสะใจครับ (ไอ้คุณอิจฉาทุกคนที่ทำซึ้งค่ะ : โทรเลขอีกแล้ว)

            “ปากเสียเหมือนพี่สาวไม่มีผิด!  อย่าให้ถึงทีเฮียแล้วกัน” พี่ปองทำท่าเหมือนจะเข้ามาตียัยแฝด  แต่ก็ได้แต่ยิ้มขำๆกับตัวเอง

            “ปากเราไม่เสียซะหน่อย”

            “ยังใช้การได้ดีอยู่เลย”

            “ เออ!!  ปากดีจริงๆนะ” เฮียโบกมือยอมศิโรราบให้กับแฝดมหากาฬทันทีที่โดนประโยคเด็ดเข้าไป  เป็นไงล่ะครับฤทธิ์พวกเธอ!!

            “ปะ!! ขึ้นรถกันได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปวันพรุ่งนี้อย่างที่ยัยจู กับยัยเรว่าจริงๆ!!  พาสเธอขับรถไอ้นิ พาผู้หญิงไปแล้วกัน  แล้วไอ้นิมึงมานั่งรถกู”พี่ผมหันไปสั่งพี่พาส ที่กำลังคุยกับพี่นิและพี่อันอยู่  ภาพที่ผมเห็นคือพี่อันกำลังยิ้มกับพี่นิ ทั้งที่มีพี่พาสอยู่ด้วย แต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้เลย ผมหันหน้าหลบเพื่อที่สายตาของผมจะได้ไม่มองภาพที่ทำให้ผมมีอาการผิดปกติที่พื้นที่เล็กๆอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้  พี่พาสพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของพี่อันอัน สถานที่จัดงานเลี้ยงส่งเฮียอั้น พี่ชายพี่อันที่เตรียมตัวไปเรียนต่อปริญญาโท ณ ประเทศอังกฤษ  ทั้งที่งานต้องสนุกแท้ๆ แต่ทำไมผมรู้สึก หดหู่!!

            เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียน ผมพยายามหยุดคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องที่กำลังตีกันในสมองของผม  พยายามปัดมันออกจากหัวให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้  แต่ดูเหมือนมันจะทำให้ผมคิดหนักมากกว่าเดิมซะอีก  การที่เราชอบใครสักคน หัวใจมันกระตุกทุกครั้งที่เธอยิ้มให้เราเพียงบางๆ  และหัวใจมันก็กระตุกทุกครั้งที่เห็นเธอคนนั้นคุยกับเขา  โดยที่ไม่หันมาสนเราทั้งที่อยู่ใกล้เธอขนาดนี้!!

***

“ถึงแล้ว!!” ไอ้กรีนเปิดประตูรถออกไปเหยียบพื้นดินเป็นคนแรก เมื่อรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านพี่อันอัน  ผมรีบกระโดดลงจากรถ หลังจากนั่งเบียดกันเป็นปลากระป๋องอยู่เบาะหลัง  อึดอัดชิบ...เลยครับ!!

“ถึงกันแล้วเหรอไอ้พวกตัวแสบ!!” เสียงเฮียอั้นดังมาจากข้างในรั้วบ้าน  บ้านพี่อันเป็นบ้านสองชั้นที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไปสำหรับครอบครัวคนกรุง  มีสนามหญ้าหน้าบ้านที่ตกแต่งอย่างเรียบร้อย มีโต๊ะและเก้าอี้ไว้รับแขกที่มาเยี่ยมเยียน  ดูเป็นบ้านที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเลยครับ 

“หวัดดีครับเฮียยยย!!!!”เสียงทักทายของพวกผมดังขึ้นพร้อมกัน เฮียอั้นเดินยิ้มร่ามาเปิดประตูรั้วให้พวกผมเข้าไปในบ้าน  พวกสาวๆตามมาติดๆ  งานเลี้ยงเลยเริ่มขึ้น  ไอ้ชากับไอ้กรีนกระโจนเข้าใส่เครื่องคาราโอเกะทันทีที่เข้าไปภายในตัวบ้าน  ตามคำบอกเล่าของเฮียอั้น  วันนี้ป๋ากับม้าไปทำธุระต่างจังหวัด  จะกลับอีกที่ใจวันเสาร์  และท่านทั้งสองก็ได้อนุญาตให้จัดงานเลี้ยงส่งเฮียอั้นได้ในวันนี้

“ไอ้กรีน ไอ้ชา มาถึงก็คาราโอเกะเลยเหรอมึง ไอ้พวกนี้  ให้เฮียๆเขาก่อนสิโว้ย!!”ไอ้เอ็มเดินเข้าไปโบกหัวไอ้เพื่อนตัวดีสองคน คนละที เฮียอั้นหัวเราะดังลั้นเมื่อเห็นภาพนั้น  ผมมองภาพนั้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ  ความเกรงใจ มันคงสะกดกันไม่เป็นหรอกครับ ไอ้พวกนี้!!

“ไม่เป็นไรหรอก!! เฮียเห็นน้องๆสนุกกันก็ดีแล้ว”เฮียอั้นกล่าวอย่างใจดีส่วนเฮียคนอื่นๆเห็นพี่ใหญ่ไม่ว่าอะไร ก็ไม่พูดอะไรแล้วเริ่มขนข้าวของในห้องครัวออกมาที่ห้องรับแขก ทั้งอาหารและเครื่องดื่ม  เมื่อของมากมายถูกยกออกมาจนเกือบหมด  ผมก็นั่งลงตรงช่องหน้าหน้าต่างบานใหญ่ที่มีเบาะรองนั่งบุทุกด้าน  ที่สามารถเป็นที่นั่งได้ พร้อมคว้าเอาหมอนที่เข้าชุดกันมาวางไว้บนตัก

“สาวๆไม่ต้องเกรงใจนะ  กินกันได้เลยตามสบาย อาหารมีเยอะ เลี้ยงส่งเฮียทั้งที ไม่ต้องเกรงใจนะพวกเรา”  เฮียอั้นยิ้มให้พวกสาวๆ  พื้นที่บริเวณห้องรับแขกแน่นไปถนัดตา เป็นเพราะจำนวนคนที่เยอะ และจำนวนข้าวของที่พวกเพื่อนผม รื้อขนออกมาเล่นเกลื่อนกลาดอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเลยสักนิด!!! (บอกแล้วครับ คำว่าเกรงใจมันสะกดไม่เป็น)

“เฮียเคยเห็นพาสเกรงใจใครหรือไง?” พี่พาลาสตอบเฮียอั้น  พี่พาสเป็นอีกคนที่ผมอยากแนะนำให้รู้จักครับ เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งมากคนหนึ่งของโรงเรียนเรา  เป็นกัปตันทีบาสหญิงของโรงเรียนที่เคยนำทีมแข่งบาสเกตบอลระดับประเทศมาแล้ว  ได้ข่าวว่าพี่เขาเคยมีคนทาบทามให้ลองลงทีมชาติดู แต่พี่พาสปฎิเสธไป เพราะเหตุต้องเตรียมตัวสำหรับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีหน้า

“ไอ้เจ้าพาสแกก็ปากดีจริงๆเลย  อย่างงี้คนจะมาเป็นแฟนแกทำไงวะ?”เฮียอั้นกระเซ้าพี่พาสเล็กน้อย  พี่พาสเงียบไปสักพักแล้วส่งยิ้มอ่อนๆให้เฮียอั้น ผมที่ตอนนี้นั่งสนใจการสนทนาระหว่างเฮียอั้น และ พี่พาส ก็ยิ้มขำๆพี่น้องสองคนนี้จริงๆ

“ใครจะไปเอาไอ้พาส  ดูสิ!! สวยก็ไม่สวย น่ารักก็ไม่น่ารัก ผมยังว่าถ้าไม่มีใครแต่งงานด้วยก็จะแต่งกับพาสมันอยู่ จะได้ไม่ต้องขึ้นคาน 555+” พี่นิเคอิ พูดขึ้นทำเอาทุกคนในห้องฮากันยกใหญ่  ส่วนพี่พาสก็โกรธจนต้องเดินมาหยิกแขนพี่นิที่นั่งอยู่ข้างเฮียอั้น จนต้องร้อง ‘โอ๊ย!!’ จากการบิดสุดแรงเกิดของเธอ ไอ้สงสารก็สงสารครับ  แต่สมน้ำหน้ามากกว่า  ไปว่าพี่พาสก่อนทำไมล่ะครับ ทั้งที่รู้ว่าต้องโดนลงโทษสักอย่างจากการ ปากดี ประสงค์ร้ายของตัวเอง!!!!

“พาส เจ็บๆๆ  พอแล้ว  จะบิดให้เนื้อหลุดออกมาเลยหรือไง?”พี่นิถูไปมาบริเวณที่ถูกหยิก  พี่พาสทำหน้าสะใจที่ทำให้เนื้อขาวๆของเฮียนิการเป็นจ้ำสีแดงๆ ที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นสีม่วงคล้ำ  เห็นแล้วสยองครับ!!

“ปากมากดีนักนะ!!  โดนซะบ้าง  คิดว่าไม่มีใครจะชอบเราบ้างหรือไงล่ะ  ตัวเองน่ะระวังให้ดีเหอะ เดี๋ยวคนที่เค้ารักอยู่จะพาลเกลียดเข้า?!”พี่พาสโต้ แล้วสะบัดหน้าเดินเข้าไปในครัว  สงสัยไประบายความแค้นให้พี่อันอันฟังครับ  เห็นภาพนี้เหมือนแฟนกำลังงอนกันเลย  แต่คำพูดของพี่พาสทำเอาผมสะอึกเล็กน้อย  ‘คนที่รักพี่นิ จะมีใครนอกซะจากพี่อัน’  ผมยิ้มให้กับคำพูดนี้ของพี่พาส มันตอกย้ำผมดีเหลือเกิน ว่า ‘คนที่พี่อันรัก ไม่ใช่ผม’ !!!

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆพวกนี้ออกไป  วันนี้ผมมาเพื่อสนุก  ไม่ได้มาเพื่อให้ผมคอยตอกย้ำตัวเองว่า “แพ้”

“เป็นไงล่ะไอ้นิ!! มึงก็รู้ว่าไอ้พาสมันโหด ก็ไม่วายแกล้งมัน โดนไปหนึ่งรอยเลยมึง”พี่ปองพูดขำๆทั้งที่ของกินเล่นยังเต็มปาก  น่าเกลียดชะมัด!!  ทุกคนที่รู้เหยียบไว้เลยนะครับว่ามันเป็นพี่ชายผม  รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!!!

“สัด!! ของกินเต็มปากแล้วเสือกพูด เดี๋ยวก็ติดคอตายอ่ะมึง” พี่นิหันไปตบหัวพี่ชายผมอย่างจัง เล่นเอามันสำลักขนมที่อยู่เต็มปาก จนหน้าแดงหูแดง น้ำตาเล็ด ขอร้องล่ะครับ  อย่าไปบอกใครนะว่ามันเป็นพี่ผมมมมมม!!!

“เชี่ย!! กูจะตายเพราะมึงตบกูนี่แหละ ไอ้สัด!!” พอหยุดสำลักมันก็กัดคนอื่นเขาทันทีครับ  ไอ้พี่ชายผมมันไม่สมเป็นอดีตประธานนักเรียนเลยจริงๆ  ความจริงนิสัยแมร่งอย่างกับเด็กประถมอ่ะครับ  เมื่อวันก่อนผมยังเห็นมันแกล้งไอ้ตวง น้องชายของเราอยู่เลย!! ภาพตรงหน้าทำให้ผมขำนิดๆ ไม่กล้าขำดังไป เดี๋ยวโดนดีอ่ะครับ!!

“พวกมึงหยุดทะเลาะกันได้แล้ว!! ทำตัวเป็นเด็กๆวะมึง” พี่กรที่นั่งดูไอ้กรีนกับไอ้ชาร้องเพลงบ้าๆบอๆ หันมาปรามพี่ชายสองคนที่กำลังตบหัวกันไป ตบหัวกันมาอย่างปรงๆ  ดูท่าทางจะเป็นแบบนี้บ่อยครับ  แต่ไม่มีใครรู้เท่านั้นเอง!!

“ไอ้คุณเงียบเลยนะ  เฮียยังไม่เห็นแกพูดเลยสักคำ”เฮียอั้นหันมาพูดกับผม  ไอ้ผมกำลังเมามันกับศึกตบตีกันของสองพี่ชาย เลยต้องหันไปสนใจเฮียอั้นแทน  555+ สนุกครับเห็นคนตีกัน

“ไอ้คุณมันกำลังเพ้อถึงผัวมันน่ะเฮีย!!” กายไม่อยู่ แต่ปากยื่นมาจากหน้าจอLCDแทน  จะเป็นใครไปไม่ได้ครับนอกจากไอ้เพื่อนสารเลวของผมเอง  ไอ้สาดกรีนนนน!!  ผมแทบจะลุกไปเตะปากมันเลยที่เดียว  แต่เสียดายที่ทำไม่ได้จริงๆอย่างที่คิดเอาไว้!!

“เดี๋ยวนี้มีผัวเหรอวะไอ้คุณ!!”เฮียอั้นทำหน้าตาแตกตื่นกับข่าวเท็จที่ได้รับฟังจากไอ้เพื่อนเลวกรีน  กระโดดเด้งตัวออกห่างผมในระยะ 1 เมตร  ปฎิกริยาเฮียแสดงได้ชัดเจนมากเลยครับ  ผมล่ะซึ้ง!!

“เฮียเชื่อไอ้กรีนมันหรือไง? คนอย่างไอ้กรีนพูดอะไรต้องหารล้านนะเฮีย”ผมแกล้งเอามือกอดออกทำปากแบะๆ(แบบที่แพทชอบทำ) เชิดหน้างอนๆ หันไปด้านข้าง ถึงเป็นผู้ชายก็งอนเป็นนะครับ!!

“เฮียล้อเล่นน่า!! ขี้น้อยใจไปได้ ดูทำท่าเข้าน่าถีบว่ะ!!”เฮียอั้นเอาไม้เกาหลังที่อยู่บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาเขี่ยขาผมเบาๆ  ผมมองหน้าเฮียอั้นเพื่อประเมินความจริงใจที่มีต่อผม  แต่ดูแล้ว มันไม่มีอยู่เลยครับ!!  ความจริงใจน่ะ!!

“แต่ผัวไอ้คุณมันใครวะ? ไอ้กรีน!!” ไหนเฮียว่าล้อเล่น!!  ถามแบบนี้มันจริงจังชิบ...เลยต่างหาก  คุณพระ!! นี่หรือการกระทำของคนเมืองพุทธ  หน้าไม่ซื่อแถมใจยังคดอีก เฮ้อ!!!  ผมถอนใจกับ Talk Of The Town ของวันนี้  และรวมถึงวันข้างหน้าอันใกล้นี้

“ก็ประธานนักเรียนตอนนี้อะดิเฮีย!!  แมร่งเสน่ห์แรงชิบ…” ไอ้กรีนแมร่งได้ทีก็ใส่ใหญ่ครับผม  พวกแมร่งจะถล่มผมให้เละเป็นโจ๊กเลยใช่เปล่าวะเนี่ย!! ผมอยากเดินเข้าไปตบกระบานมันตอนนี้จริงๆ  เอาให้ไมค์ทะลวงคอหอยเลยครับ จะได้ไม่พูดมากเหมือนตอนนี้

“555+!! ตำแหน่งใหญ่ด้วยนะคุณ ว่าแต่เฮียยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นประธานนักเรียนปีนี้ล่ะ?” เฮียอั้นยิ้มขำๆ หันไปถามเฮียปองที่นั่งอยู่อีกด้านของโซฟา เฮียอั้นก็เคยเป็นอดีตประธานนักเรียนเหมือนกันครับ  และเป็นรุ่นพี่ที่น้องๆอย่างพวกผมรักมาก และเฮียก็รักน้องๆทุกคนเหมือนกัน  ทำให้เฮียค่อนข้างเป็นที่กว้างขวางในโรงเรียนทีเดียว 

“เฮียยยยยย!!  พวกผมมาแล้วคร๊าบบบบบบบ!!!!!!!” เสียงนี้ทำเอาทุกคนแปลกใจพอๆกัน  เพราะไม่เห็นรู้ว่าวันนี้เฮียมีแขกคนอื่นนอกจากพวกผม  เฮียอั้นลุกจากโซฟาเพื่อไปเปิดประตูหน้าบ้าเชิญแขกเข้ามาร่วมปาร์ตี้ข้างใน  แต่ผมว่า เสียงนี้มัน ‘คุ้นๆนะ’  เหมือนเคยได้ยินที่ไหน??

“เฮ้ย!! วันนี้เฮียขอเอาน้องมาแจมด้วยแล้วกันนะ  อย่าว่ากันล่ะ!!”เฮียอั้นหยุดอยู่หน้าประตูเพื่อบอกผม ให้รู้ถึงผู้มาร่วมแจมด้วยอีกกลุ่มหนึ่ง พวกผมพยักหน้ารับรู้ถึงการมาที่ไม่คาดคิดของน้องเฮียกลุ่มนี้!!

เสียงดังเอะอะโวยวายดังขึ้นข้างนอกบ้าน  มันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของผมได้ดีทีเดียวแหละ  พอผมแง้มม่านเปิดดูก็มองไม่เห็นใครอยู่ในจอภาพแล้ว  สงสัยจะเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้วแหงๆ

“เข้ามาข้างใน เข้ามาข้างใน”เฮียอั้นกวักมือเรียกให้เข้ามาภายในห้องรับแขกที่อยู่ด้านใน คนที่ก้าวเข้ามาคนแรกไม่ใช่ใครที่ไหนครับ เป็นไอ้เบลประธานฝ่ายกิจกรรมนักเรียนนั่นเอง  ผมมองหน้ามันด้วยความแปลกใจ!!  ความสังหรใจเริ่มรุนแรงขึ้นที่ละนิด!!!!

“พวกมึงเร็วๆดิวะ  ชักช้าจริง!!”เบลตะโกนเร่งไอ้คนที่ยังอยู่ด้านหน้า คนต่อมาที่เดินเข้าประตูคือไอ้นีมส์ เลขาประธานนักเรียน  และคนที่เข้ามาเป็นคนสุดท้ายก็คือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

‘ไอ้อัค’ 

To Be Continued

Edit  16  March 2011