คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - This is what love is - 3rd CHOAS
This is what love is
[…x…]
Special Project 100 days
3rd Part
“ไ! ออมาุยันหน่อยิ๊” ทันทีที่ผมเปิประูเ้าห้อ้อม...็มีอะไรสัอย่า หรือ อาเป็นใรสันพุ่เ้าหาผม้วยวามเร็วแส และ เอ่อ! อนนี้ผม็มายืนเผิหน้าับสิ่มีีวิที่เรียว่า ‘ลู่หานฮยอ’
“อะ เอ่อ…ฮยอมีอะไรหรือเปล่ารับ?” ผมพูอึอัเพราะไม่รู้ว่า ‘ทำไม’ ฮยอ้อลาผมมาุยในที่ลับาน…อย่าหน้าห้อน้ำ้วย? แ่มันไม่ใ่แ่นั้น! เพราะผมรู้สึไ้ถึรัศมีอำมหิที่แผ่ระายออมาามรูุมน...มันทำเอาผมหนาวสะท้านามแนวระูสันหลั ลู่หานฮยอ ะ…ะ... ไม่ิะ่าปาอผมใ่มั๊ย?
“พี่มีอะไระถามนายสัหน่อย?...” เสียฮยอูทุ้ม่ำ...เหมือนะบอผมลายๆว่า‘นาย้ออบำถามอันไม่ว่ายัไ็าม!!!’ รับ...มันไม่ใ่ประโย ‘ำถาม’ แ่มันเป็นประโย ‘บัับอบ’ อฮยอ่าหา -___-;;;
“นายอยู่ห้อเียวับเฮุนใ่มั๊ยไ?...” ผมพยัหน้า... แ่เี๋ยว! ผมยัไม่ไ้บอเลยนะว่าะอบำถามฮยอน่ะ!!!!! ไ้แ่ิในใเท่านั้นแหละรับ เพราะถ้าพูออไป...ผมอาะายาห้อน้ำ็เป็นไ้...
“วันนี้เฮุนถูสารภาพรั...นายรู้เรื่อนี้ใ่มั๊ย?” ผมพยัหน้า...แน่นอนว่าผมรู้เรื่อนี้ ็เมื่ออนสาย ผมยัไปแอบู าสารภาพรัอเฮุนอยู่เลย…เห็นะะาว่ามันทำหน้าอึนใส่ผู้หินนั้น แล้วมีหน้าถามลับเาอีว่า ‘วามรัืออะไร’ พอเาอึอั ไม่อบ(หรืออาไม่รู้ะอบยัไ?) มัน็เินออมาเยเลย ไม่ปิเสธเาให้เป็นเรื่อเป็นราว้วย...ผมเอยัแทนเลย...ลเฮุนมันเป็นอะไรอมันเนี่ย?
“นายพอรู้มั๊ยว่าเฮุน อบใรอยู่หรือเปล่า?” ผมมอหน้าลู่หานฮยอ... เอ่อ! อนนี่ผมวระถามนรหน้า่อนหรือเปล่า? ฮยอเป็นอะไรอฮยอเนี่ย?!?!?!?!?!
“ฮยอไม่ไปถามเ้าัวเอเล่า...มาถามผมแล้วผมะรู้มั๊ย? ผมไม่ใ่เฮุนนะ!” ผมบอ้วยน้ำเสียเหนื่อยหน่ายใ...ไม่่อยเ้าใพฤิรรมอนรหน้าสัเท่าไหร่? ็ถ้าไปถามเ้าัวเอาเอ มัน็้อไ้ำอบแน่นอนอยู่แล้ว...ะมาถามนอื่นอย่าผมให้ไ้อะไรึ้นมา?
“นายไม่รู้แน่นะ?” ผมสั่นหน้าเพื่อยืนยันำอบ... สีหน้าฮยอูสบ...แ่รัศมีอำมหิมันลับ...หนัหน่วว่าเิมเสียอี...
ลู่หานฮยอไม่พูอะไรอีและเินลับไปทาเิม เล่นเอาผมยืนทำอะไรไม่ถูไปพัให่...วันนี้มันเิอาเพศอะไรึ้น!!!
ผมเินลับมายัห้อ้อม...มีเพียเฮุนเท่านั้นที่ยันั่อยู่ที่เิม ผมว่าระเป๋าไว้บนโฟา้าห้อ่อน้นนมปัที่พึ่ะลไปื้อมาออา่อิบ้านหน้า
"ื้ออะไรมาเอามาแบ่บ้าิ!"ผมมอหน้าโอเฮุน้วยหาา่อนะปานมปัที่าบเอาไว้ในปาให้...รู้อยู่แล้วว่ามัน้อเป็นแบบนี้เลยื้อมาเผื่อ ผมวามนมอีหนึ่ิ้นในระเป๋าแล้วเินไปนั่รวมับเาที่มุมห้อ
ผมมอเฮุนที่แะห่อนมปัอผมอย่าสบายใ...นายเยทุ์ร้อนอะไรบ้าหรือเปล่า?... นอาเรื่อ... ‘ิน’ ?!?!?!?!
"เรื่อามีนายะทำยัไ?"ผมแะห่อนมอัวเอ่อนส่มันเ้าปา ผมเี้ยวอย่าไม่รีบร้อน นมปันุ่มๆับทูน่ามายอเนส อร่อยแฮะ :)
"็ไม่เอาไ..."เฮุนไม่รีบร้อน เาเี้ยวนมปัเอื่อยๆ ท่าทาไม่ใส่ใอะไรับเรื่อที่พูนั เหมือนมันเป็นแ่เรื่อินฟ้าอาาศทั่วไปที่เราพูันามปิในทุๆวัน
ผมมอหน้าเาอย่าเหนื่อยใ...บาทีผม็สสารนที่ให้ใเฮุนอยู่เหมือนัน...รู้อยู่แล้วว่า ารที่ะบับเ็ฝึที่ำลัะเบิวอย่าเราเป็นเรื่อยาแล้ว...ารที่ะไ้รับารใส่ใาโอเฮุนมันยายิ่ว่าร้อยเท่า!!!
"ั้นเหรอ?"ผมอบ...มายอเนสทูน่า็ยัเหมือนเิมแ่อารม์ร่วมในารินอผมมันถถอยลามอารม์ร่วมในารอบำถามอบุลรหน้า…นายมันัวูอารม์สุนทรีย์ันัๆเลย ‘โอเฮุน’
ไม่มีใรพูอะไร่อนเราสอนละเลียินนมปัันเสร็ เฮุนลุออไปเิมน้ำ้านนอ ส่วนผมเิมเอาไว้เ็มวแล้วเลยไม่เินออไปอี...และารอยู่นเียวมัน็ทำให้ผมมีเวลารุ่นิเรื่อที่เิึ้น...
ลู่หานฮยอถามว่าเฮุนแอบไปอบใรหรือเปล่าเหรอ? ะมีใรั้นเหรอที่ทำให้โอเฮุนหลรัไ้? ผมว่าารให้เฮุนเลิื่มานมยัะ่ายะว่า...
แ่ถ้ามีใรนนั้นริๆ...็เป็นนที่วิเศษมา...
ผมื่มน้ำและเริ่มทบทวนท่าเ้นอัวเอเพื่อ่าเวลา...เหลืออีไม่ถึรึ่ั่วโมะไ้เวลา้อม และอีสัเี๋ยวพวพี่ๆมาันรบ ผมมอห้อ้อมเล็ๆ้วยสายาว่าเปล่า อีไม่นานแล้วสินะ ที่เราะไ้ออไปแสบนเวทีพร้อมันริๆสัที
"มินอ นายไปไหนมาเนี่ย? นี่มันสายแล้วนะ" ผมมอประูที่เปิออพร้อมเสียสใสอลู่หานฮยอที่เินโอบไหลพี่ายนโอเราเ้ามา...มินอฮยอวาระเป๋าไว้รวมับพวเรา่อนะหันไปอบำถาม
"ันเอารอเท้าไป่อมมา พื้นรอเท้ามันสึหมแล้ว" มินอฮยอยเทนนิูว์ที่ใ้ฝึเ้นึ้นมาโว์ให้นถามู...แ่เหมือนนถามอย่าลู่หานฮยอะไม่พอใับำอบสัเท่าไหร่? ็ูาิ้วที่เริ่มมวเ้าหาันและผม่อน้ามันใว่า มันไม่ไ้เิึ้นาวามสสัยแน่นอน...
“ทำไมไม่รอ? ็บอว่าันะไป้วยไม่ใ่เหรอ?” เสียที่น่ำอลู่หานฮยอทำให้ผมรับรู้ถึวามอันรายที่ะเิึ้นในภายภาหน้า... ุ้มรอมินอฮยออเรา้วยนะรับ...พระเ้า!
“ร้าน่อมมันอยู่ถัไปาหอเราแ่ 2 ึ ันไปเอ็ไ้” มินอฮยอท่าทีไม่ใส่ใลู่หานฮยอนั...ผมแอบื่นมับวามเท่ห์อมินอฮยอ และแอบภาวนาให้เาปลอภัยในเวลาเียวัน... อาเมน
“...” ไม่มีสัาใๆาอีฝ่าย ผมมอฮยอทั้สอนสลับไปมา อแปลใไม่ไ้ว่าทำไมวันนี้ มินอฮยอถึหยิบหมวออาระเป๋ามาใส่อย่าปลอภัย ไร้ารุามาอีฝ่าย...สสัยเพราะพระเ้าไ้ยินเสียภาวนาในใอผมล่ะมั้รับ?
“ไ!! นายมาสอนันทอนedit หน่อยสิ ันไม่่อยมันใเท่าไหร่” มินอฮยอเินไปหน้าระ ผมอบรับ่อนที่ะใ้รีโมทในมือเปิเพลที่้อ้อม...
“มันเป็นแบบนี้ใ่มั๊ยไ 1 2 3 4~ 5 6 7 8~” ผมมอูท่าเ้นอมินอฮยออย่าั้ใ มันถูแล้ว...แ่อศาอแนมันยัแปลๆไปสัหน่อย
“ฮยอ้อทำให้แนมันนานับพื้นว่านี้นะรับ..”ผมว่า่อนที่ัแนาอฮยอให้เ้าที่... ฮยอพยัหน้าเ้าใ และพยายามำอศาที่ผมัเอาไว้ให้...
ผมมอูมินอฮยอที่ั้ใเ้น แล้วหลุำออมา~ ฮา~ ผมรู้รับว่ามันไม่ีและเสียมารยาทมา แ่มัน่วยไม่ไ้นี่รับ..็เวลาที่เาเ้นอย่าริัแล้ว...ท่าทามันูละมั ท่าเ้นมันูไม่เ้าับรูปร่าและหน้าาอเาเลย ุลอนึภาพ ผู้ายัวป้อมๆ ลมๆ หน้าาออไปทาน่ารั และมีแ้มเหมือนแฮมเอร์ที่ำลัอมเมล็ทานะวันเอาไว้ในปา แ่ลับ้อมาทำหน้ารึมและเ้นอย่าใส่พลัเ็มที่...มันูัันะมั แทนที่มันะูเท่ห์...มันลับู ‘น่ารั’ ะอย่าั้น~
ถ้าฮยอรู้...ว่าผมิอะไร
ผมว่า...เา้อเสียใแน่ๆ
ผม่วยมินอฮยอัท่าในท่อน่อมา และบอเาว่าไม่้อระโให้มันสูนั...แ่โยัวไปมาามัหวะ็พอเพื่อลวามเสี่ยในารบาเ็บอล้ามเนื้อและลแรระแทอ้อเท้า และหัวเ่า...มินอฮยอพยัหน้าเ้าใ และทำมันในาร้อมรั้แร และพอรั้่อมา...เา็ลับไประโอี - -;;;
ว่าะย้ำให้ฮยอทำามที่บอไ้ สมาิทุน็มาถึันรบแล้ว ผมเลยเลิสอน และเริ่ม้อมเมื่ออาารย์อพวเราเ้ามา...
ผมรู้สึไ้ถึสายาอใรสันที่้อมอผมอยู่้านหลั...
ผมมอผ่านระเาที่สะท้อนภาพอทุนในห้อ...
และพบับสายาุ่นเือู่หนึ่อใรบาน...
เส้นนบนายผมลุันึ้นมา เหมือนโนไฟฟ้าสถิ!
นาย้อัน้วยสายาุ่นเือแบบนั้นทำไม?...
‘โอเฮุน’
END Kai’s Part
To be continued.
ความคิดเห็น