คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Chapter:21st sick [ Complete ] + Comment A.
Chapter:21st sick
‘โอ๊ย!!!’ ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า...ปวดหัวแทบจะระเบิด
สืบเนื่องมาจากเมื่อวานที่อยู่ๆฝนก็ตกลงมา และความขี้ลืมของตัวเองทำให้ลืมเอาร่มไป...แล้วยังต้องกลับบ้านเอง...ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานผมต้องเดินตากฝนกลับบ้านเพราะหน้าปากซอยไม่มีพี่วินอยู่สักคัน...แถมพอมาถึงบ้าน ก็ไม่มีใครอยู่(พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดครับ กว่าจะกลับบ้านก็คงเป็นวันอาทิตย์ ตวงก็ไปพิเศษ ส่วนเฮียปอง อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน -_-;;)...แล้วเผอิญผมก็ไม่ได้เอากุญแจบ้านไป -_-;;; ทำให้ผมต้องตากฝนอยู่หน้าบ้านนานเป็นชั่วโมง กว่าเฮียปองจะกลับถึงบ้าน ผมก็เปียกโชก สั่นไปทั้งตัว...
ตื่นมาก็เลยไม่สบายแบบนี่แหละครับ-_-;; ทั้งที่ผมกินยาดักเอาไว้แล้วแท้ๆ เชื้อโรคมันทำงานกันอย่างมีประสิทธิ์ภาพจริงๆเลย(ยังมีหน้ามาพูดเล่น)
ผมล้มตัวลงนอนเพราะคาดว่าวันนี้คงไม่ไปเรียน..เพราะแค่ผมยืน ยังจะล้มเอาได้ง่ายๆ...เกเรสักวันแล้วกันครับ พ่อแม่ไม่อยู่ด้วย(โอกาสทอง)
‘You make me so hot Make me wanna drop It's so ridiculous I can barely stop I can hardly breathe’ เสียง Avril Lavigne สุดสวยของผม ดังขึ้น ทำให้ผมต้องคว้า iphone 4G ที่หัวเตียงเพื่อรับสาย
“ฮัลโหลครับ!” ผมกดรับก่อนกรอกเสียงตัวเองลงไป ฟังเสียงตัวเองทีแรกก็ตกใจเหมือนกันครับ...เพราะมันแหบมาก แล้วเวลาพูดผมก็รู้สึกเจ็บคอ...
“คุณเป็นไรหรือเปล่า??” แพทถามผมด้วยความตกใจ...ผมรู้สึกได้ครับถึงกระแสความเป็นห่วงของเธอที่ส่งผ่านมาทางน้ำเสียง...ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย...แต่ไอ้อาการปวดหัวรุ่นแรงมันก็ไม่ทุเลาลง แต่กลับเป็นมากขึ้นอีก...
“ไม่ค่อยสบายน่ะ...แพทมีอะไรหรือเปล่า??”ผมถาม เพราะปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไร หรือผมไม่ได้บอกให้เธอโทรมาปลุกตอนเช้าล่ะก็...เธอก็จะไม่โทรมาหรอกครับ
“เรื่องรายงานที่แพทให้คุณปริ้นท์น่ะ...กลุ่มเราต้องรายงานกันวันนี้ คุณทำเสร็จหรือยัง??” ผมนึกออกทันที...ผมทำเสร็จและเตรียมไว้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืน...ถ้าแพทไม่โทรมาเตือนนี่คงเรื่องใหญ่แน่เพราะว่า วิชานี้เราต้องรายงานกันทั้งกลุ่มและเนื้อหน้ามันเยอะมากจนพวกเราทุกคนต้องแบ่งกันจำ...ขาดไปสักคนคงรายงานกันไม่ได้แน่ๆ...
“เรียบร้อยแล้ว...เดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียน” ผมพูด...ท่าทางผมจะขาดเรียนไม่ได้แล้วหละครับวันนี้..
ผมฝืนตัวเองลุกจากเตียงเพื่อ อาบน้ำ แปรงฟัน แต่แพทยังคงไม่วางสาย...
“คุณฝากพี่ปองมาก็ได้นะ...เสียงไม่ไหวจริงๆนะนั่น...หยุดพักเถอะ” แพทบอกผมด้วยความเป็นห่วง...
“ไม่เป็นไร!! มันไม่ได้หนักอะไรมาก เดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียน” ผมฝืนตัวเองบอกแพทไป...น้ำเสียงผมดีขึ้นหลังจากปรับสภาพได้...แพทพูดอีกสองสามประโยค แต่ผมก็จับใจความอะไรไม่ได้...ได้แต่ตอบอือออไป จนแพทวางสาย...
ผมจัดการตัวเองเรียบร้อย...แต่งตัวแล้วลากตัวเองลงมาด้านล่างเพื่อทานยาและอาหารเช้า
“หน้าซีดเกินไปป่ะวะไอ้คุณ...เฮียว่าแกหยุดเรียนก็ดีนะ” พอผมลากตัวเองเข้ามาในครัวได้สำเร็จ ก็เจอเฮียปองที่นั่งชงโกโก้อยู่...ผมหยิบแก้วกระเบื้องของผมลงมาจากชั้น แล้วเปิดตู้ด้านบนหยิบกล่องช็อกโกแลตลงมา...
“วันนี้ต้องรายงานน่ะเฮีย...แล้วรายงานก็อยู่ที่คุณด้วย” ผมบอก...เฮียปองไม่ได้เซ้าซี้อะไรผมอีก...แค่บอกว่าให้ต้มโจ๊กสำเร็จรูปกิน แล้วกินยาซะ แล้วทิ้งท้ายว่า อย่าลืมต้มเผื่อตวงด้วยหละ!... -__-;;
พอไอ้น้องตวงลงมา...ผมก็ต้องมานั่งตอบคำถามมันว่าทำไมเฮียคุณหน้าซีด...แล้วทำไมไม่สบายแล้วไม่หยุดอยู่บ้าน...และอีกหลายๆคำถามที่ผมก็มึนๆตอบคำถามไป...จนเฮียปองบอกให้หยุดถามได้แล้ว...ตวงก็ฟังเฮียปองดีครับหยุดถามผม...แต่ไปถามเฮียแทน...ท่าทางไข้ผมจะขึ้นเพราะไอ้น้องชายตัวแสบอย่างไอ้ตวงคุณนี่แหละครับ!!!
พอเฮียปองขับรถไปส่งตวงที่โรงเรียนเสร็จ...ก็วนรถกลับมาโรงเรียนกับผม...ผมเดินเข้าหน้าประตูโรงเรียนอย่างสะโหลสะเหลเพราะพิษไข้...แต่ก็รอดมาได้จนถึงโต๊ะประจำ ที่ตอนนี้มีไอ้เอ็ม ไอ้ชา แพท แล้วก็แฝด...
“ไอ้คุณหน้ามึงซีดไปปะวะ??” ไอ้เอ็มทักผมคนแรกที่เห็นหน้า...พอเห็นไอ้เอ็มกับไอ้ชาแล้วทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ผมคุยกับไอ้กรีนเมื่อวาน...วันนี้มันสองคนก็นั่งข้างกันอีกตามเคย...แต่ผมก็คิดได้เท่านั้นแหละครับ! ปวดหัวววววววววววววววว!!!!!!!!!
“ปกติหน้ากูก็ซีดอยู่แล้ว...คิดไปเองปะวะไอ้เอ็ม!!” ถึงจะปวดหัวแทบระเบิด แต่ก็ยังปากไวกวนส้น__ คนอื่นได้ตลอด... ไอ้เอ็มเบ้ปาก ส่วนไอ้ชาหัวเราะ -_-;;; แฝดก็กินข้าวต่อ โดยยังไม่สนใจผมเช่นเคย (ชิ!!) จนผมสบสายตากับแพท....
“บอกแล้วไงว่าให้ฝากรายงานพี่ปองมา!!” แพทบอก...ผมพยายามเค้นสมองว่าเมื่อเช้าเราคุยเรื่องอะไรกันบ้าง! แต่ตอนนี้ก็จำไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่!!...แต่เหมือนจะเคยได้ยินประโยคทำนองนี้อยู่เหมือนกัน...
“เอามาแต่รายงาน...แล้วส่วนของเราใครจะพูด??” ผมหัวเราะเบาๆให้แพท...เธอทำสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก...ผมรู้ครับว่าเธอเป็นห่วงผม...แต่ทำไงได้ล่ะครับ...มันเป็นเพราะผมไม่ดูแลตัวเองให้ดีเอง...เพราะอย่างนั้น ผมเลยต้องรับผิดชอบในส่วนนี้ด้วย... ไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลย เป็นเพราะ‘ป่วย’เลยไม่ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง เป็นเพราะ‘ป่วย’เลยต้องปัดงานของตัวเองไปให้คนอื่น...ทั้งที่คนอื่นๆไม่มีส่วนทำให้ผม ‘ป่วย’ เลยแท้ๆ
***
“ไอ้คุณมึงไหวจริงปะวะ!! หน้ามึงซีดยังกะศพ” ไอ้ชาที่ไม่พูดถึงอาการป่วยของผมมาทั้งวันเริ่มเอ่ยปากเมื่อเห็นผมแทบจะเอาหน้ากระแทกโต๊ะปฎิบัติการเคมีตรงหน้า...
“ไหวไม่ไหวก็คาบสุดท้ายแล้วหวะ เหอะๆ” ผมพูดทั้งที่แทบไม่มีแรงอยู่แล้ว รู้สึกเหนื่อยและล้ามากเพราะทนไม่ให้ตัวเองล้มไปก่อนที่จะรายงาน เมื่อชั่วโมงที่แล้ว!...ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่ผมอดทนได้มาถึงตอนนี้ทั้งที่จะพับไปหลายรอบแล้ว...แต่ก็คุ้มกับคะแนนสงสารจากเพื่อนทุกคนในห้องที่เทคะแนนนำเสนอผลงานให้กลุ่มผมจนล้น แถมอาจารย์ยังให้คะแนนพิเศษเพิ่มอีก...
“เออ! ตอนกลับเดี๋ยวกูนั่งแท๊กซี่ไปส่งแล้วกัน ให้มึงกลับคนเดียวเดี๋ยวไปตายบนรถเมล์ทำคนอื่นเดือดร้อนอีก!!!” ผมให้รางวัลความน่ารักของไอ้ชาด้วยนิ้วกลาง...ห่วงกูยังอุตส่าห์แช่งกูอีกนะไอ้เพื่อนเลว !!!
“เดี๋ยวเฮียมารับกูไปส่งบ้านก่อนหวะ” เฮียปองบอกว่าจะมารับผมไปส่งบ้านตอนเลิกเรียนแล้วจะไปอ่านหนังสือที่บ้านเพื่อนต่อ... ไอ้ชาพยักหน้ารับแล้วกดหัวให้ผมฟุบลงกับโต๊ะ เอ็มกับแพทที่เดินกลับมาพร้อมตะกร้าใส่อุปกรณ์ทดลอง
“มันไหวปะเนี่ย??” เสียไอ้เอ็มถามไอ้ชา ผมไม่ได้คิดจะลุกขึ้นมาตอบ แต่ก็นึกอยู่ในใจ ‘คำถามเดียวกันเลยนะพวกมึง’!!!!!
“ปล่อยมันนอนไปเถอะ มันบอกตอนเลิกเรียนเฮียปองจะมารับ” ผมฟังไม่ชัดเจนนัก แต่เนื้อความก็ประมาณนี้...สติผมเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เหมือนเปลือกตาของผมที่หนักขึ้นจนกลายเป็นปิดสนิท
“มาก็ดี คุณจะได้ไม่ต้องกลับรถเมล์” ผมได้ยินเสียงแพทเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติผมจะหมดลง....
“คุณ! ตื่นได้แล้ว” แรงเขย่าตรงแขนทำให้ผมรู้สึกตัว... เปลือกตายังหนักอึ้งอย่างกับถูกถ่วงด้วยหินทั้งสองข้าง แถมหัวยังปวดเหมือนสมองบวมอยู่ข้างใน...
“ชา ตัวคุณร้อนมากเลย ทำไงดี เรียกพี่ปองให้มารับดีมั๊ย???” เสียงแว่วๆเหมือนแพท ทำให้ผมฝืนลืมตาขึ้นมา...
“ไม่ต้องหรอก...เราตื่นแล้วเดี๋ยวเก็บของแล้วลงไปหาเฮียเลย” ผมบอกแพท พร้อมลุกจากเก้าอี้... เหมือนโลกหมุน แต่ผมก็ไม่ได้เซหรือล้มพับไป...ผมสะบัดหัวตัวเองก่อนจะช่วยทุกคนเก็บอุปกรณ์ทดลองไปล้าง...แพทพยายามจะห้ามไม่ให้ผมทำ แต่ผมก็คว้าตะกร้ามาได้ โชคดีที่ไม่มีของเสียหาย แต่โชคร้ายตรงที่แพทงอนนี่แหละครับ!!!
ผมล้างอุปกรณ์ไปเรื่อยๆ โดยมีไอ้เอ็มคอยช่วย ส่วนแพทก็นั่งหน้างออยู่ที่โต๊ะเพราะงอนผมไม่หาย...แต่ความจริงผมควรจะเป็นฝ่ายงอนไม่ใช่เหรอครับ?? ก็ทุกคนทำอย่างกับผมเป็นง่อยทำอะไรเองไม่ได้ ทั้งที่ผมแค่เป็นหวัดธรรมดาเท่านั้น... ไม่ยุติธรรมชะมัด!!!!
พอล้างอุปกรณ์ที่ใช้ในการทดลองเสร็จ ผมก็นำไปเก็บไว้ในห้องสำหรับเก็บอุปกรณ์ แล้วเดินมาเก็บกระเป๋าต่อ...อาการปวดหัวยังไม่ดีขึ้น กลับปวดหนักยิ่งกว่าเดิม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะไหนๆก็จะกลับบ้านอยู่แล้ว...พอเก็บกระเป๋ากันเสร็จ พวกเราก็อพยบกันลงมาด้านล่าง แต่ระหว่างที่พวกเรากำลังลงบันไดมาสู่ชั้นสุดท้าย ไอ้กรีนที่เสือกตาดี แถมปากยังไวก็ดันเรียกอัคที่กำลังเดินผ่านบันไดเพื่อไปห้องกรรมการนักเรียนเอาไว้!!!
“ครับ??” อัคหยุด มองขึ้นมาด้านบนเพื่อมองไอ้เพื่อนตัวดีของผมที่เรียกตัวเองเอาไว้...ผมมองอัคจากด้านบน อัคก็กำลังมองผมจากด้านล่าง...อัคทำหน้าแปลกใจ ผมไม่รู้หรอกครับว่าอัคสงสัยเรื่องอะไร ผมรู้อย่างเดียวว่า...ผมจะล้มตอนนี้ไม่ได้!
“จะไปไหนวะ???” ไอ้กรีนถามพร้อมเดินลงไปถึงที่ที่อัคยืนอยู่แล้ว...ผมก้าวลงไปช้าๆ หัวนี่หมุนคว้างเลยครับ ตอนนี้ใจคิดอย่างเดียวว่าอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด... อัคมองหน้าผมเหมือนอยากจะถามอะไร แต่ก็ไม่มีคำไหนหลุดออกมาจากริมฝีปากนั้น...
“ไปห้องกรรมการ...แล้วนี่จะไปไหนกันเนี่ย???”อัคตอบคำถามไอ้กรีน ผมไม่รู้ว่ามีใครให้คำตอบคำถามของอัคบ้าง เพราะตอนนี้แค่จะยืนผมยังไม่มีแรง...ที่ยังทรงตัวอยู่ได้นี่เป็นเรื่องมหัศจรรย์ล้วนๆเลยหละครับ...
“ไม่หวะ! ไอ้คุณมันไม่ค่อยสบาย พวกกูเลยจะไปส่งมันที่รถเฮียปอง” อัคทำตาโตเหมือนตกใจ...อาจเป็นเพราะไม่คิดว่าผมไม่สบายก็เป็นด้วยมั้งครับ ฮึ!
“เป็นไรมากปะวะ? จะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้วแต่กรีนชวนคุย” อัคถามผมแต่ก็ไม่วายโบ้ยความผิดให้ไอ้กรีนไปด้วย... แต่เหมือนประโยคของอัคจะโดนใจหลายๆคนครับ...ไม่มีใครที่ไม่หัวเราะสะใจ ตอกย้ำไอ้กรีน รวมถึงผมด้วย แต่ก็ขำมากไม่ได้ครับ มันสะเทือน จนผมแทบร้าวไปทั้งตัว!!!
“ไม่ต้องมาโทษกูเลยหวะไอ้อัค มึงไม่ใส่ใจเองมากกว่า!!” แต่ครับด้วยสันดานอย่างไอ้กรีนมีหรือจะยอม(เหมือนผม)...
“กูใส่ใจตลอดแหละ” ไอ้อัคยิ้มเป็นเป็นเชิงเหนือกว่า ไอ้กรีนทำท่าหมั่นไส้(อันนี้ขอรวมผมเข้าไปอีกคนครับ) อัคทำท่าไม่สนใจกรีน ไอ้กรีนแมร่งก็เหวี่ยงดิครับทีนี้ ไอ้นี้มันไม่ชอบแพ้ครับ ไม่ว่าในกรณีไหนก็ตาม มันต้องหาเหตุผลมาแย้งตลอด แต่ถ้าเหตุผลใช้ไม่ได้ ก็แถไปเรื่อย!!!
“ใส่ใจมากเลยมึง! เมื่อวานไอ้คุณแทบจะกระโดดขวางรถมึง กูไม่เห็นมึงจะสนใจมัน” เหตุผลที่ไอ้กรีนหยิบยกขึ้นมาทำเอาผมแทบล้มทั้งยืน ถ้าผมสบายดีนี่คงตบหัวไอ้กรีนทิ่มไปแล้วแน่ๆครับ ทำอะไรไม่มีปรึกษากูก่อนเลยนะไอ้เชี่ย!!!!!! แล้วกูจะไปกระโดดขวางรถไอ้อัคตอนไหนไม่ทราบ?????
“จริงเหรอคุณ?” อัคหันมาถามผมเหมือนต้องการคำตอบ ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนส่งยิ้มที่ผมคิดว่าสดใสที่สุดให้มัน ถึงมันจะออกมาเป็นยิ้มที่อ่อนแรงก็เถอะ...อัคขมวดคิ้ว ผมพอจะรู้ครับว่าอาการแบบนี้ของอัคคืออาการหงุดหงิด แต่ที่ผมไม่รู้คือทำไม อัคถึงหงุดหงิดขึ้นมาได้???
“ก็เออดิวะ! เมื่อวานไอ้คุณมันเห็นรถมึงมันก็รีบเดินออกไปริมถนน แต่มึงขับรถผ่านหน้ามันไปเฉยเลย! แต่กูก็เข้าใจนะโว้ย!! มีสาวนั่งข้างๆให้สนใจ ใครมันจะไปสนใจอย่างอื่นวะ 555+”ไอ้กรีนชิงตอบ คิ้วของอัคแทบจะชนกัน แต่นั้นแหละครับคือปฏิกิริยาที่ไอ้กรีนต้องการ และผมซึ่งเป็นคนกลางก็ได้แต่เงียบเพราะไม่มีแรง ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ทำให้เหงื่อผมซึมเต็มแผ่นหลัง อาการเพลียจากไข้ทำให้ผมต้องเอาตัวพิงกำแพงเอาไว้
แพทเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นอาการของผม แพทล้วงกระเป๋ากระโปรงนักหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองอ่อนมาซับเหงื่อที่หน้าผากให้ แล้วเอาฝ่ามือแนบแก้มผม...สีหน้าแพทเป็นกังวลขึ้นมาทันที
“พอเถอะ พาคุณไปหาพี่ปองได้แล้ว ไข้สูงมากเลย!!!” แพทจับมือผมแล้วออกแรงดึงให้ผมตามเธอไป ผมรู้สึกถึงสายตาที่จับอยู่ที่มือของผมและแพทที่จับกันไว้...ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นสายตาของใคร เพราะแค่ผมเดินโลกก็โยกแล้ว ตอนนี้ขอแค่ให้ไปถึงรถเฮียปองเร็วที่สุดเป็นพอ
“กรีนก็จะแหย่อัคไปถึงไหนไม่รู้? ไม่ได้ดูคุณเลย แทบจะล้มอยู่แล้ว” น้ำเสียงแพทโมโห เธอคงมองผมตลอดเลยรู้ว่าผมแทบจะยืนไม่ไหว...ผมเอามือข้างที่ว่างอยู่ลูบหัวแพทเหมือนทุกครั้งที่เธอกังวลใจ...แพทหันมาค้อนให้ผมหนึ่งที ท่าทางของเธอทำให้ผมหัวเราะออกมา...
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ไข้ขึ้นจะตายอยู่แล้วจะยืนรอให้จะตายก่อนหรือไงถึงจะออกมาได้!!!!” แพทหันมาแว้ดใส่ผม…ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วงเลยไม่ได้โกรธ รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่แพทคอยห่วงผมตลอด ตั้งแต่ตอนที่เพิ่งรู้จักกัน จนถึงตอนนี้...
แพทพาผมมาที่ลานจอดรถข้างโรง ผมกับแพทยืนรอเฮียปองข้างรถ แพทโทรศัพท์ตามเฮียให้ผมและเธอก็จะอยู่รอเป็นเพื่อน...
“คะพี่ปอง” แพทรับโทรศัพท์
“พี่ปองเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ? เดี๋ยวแพทรีบไป พี่ปองอยู่ตรงนั้นห้ามเดินไปไหนเด็ดขาด เข้าใจนะคะ!!!” แพททำเสียงตื่นๆ รีบวางสายเฮียปองก่อนจะวิ่งออกไป แต่ก่อนไปก็หันมาย้ำกับผมว่า ‘ห้ามเดินไปไหนเด็ดขาด’ ประโยคคุ้นๆนะครับว่าไหม? เหมือนที่ผมได้ยินที่แพทสั่งเฮียปองเลย หึหึ!!!
ผมยืนรอแพทกับเฮียปองอยู่นาน แต่ก็ยังไม่มีใครมาสักคน ผมเลยตัดสินใจเดินไปเพื่อนนั่งที่ม้าหินใต้ต้นหูกวาง และวันนี้ผมเพิ่งรู้สึกว่ามันไม่ได้ใกล้กับรถของเฮียปองเลยสักนิด ผมฝืนเดินต่อไป....
‘คุณ’ ผมหันไปมองทางเสียงเรียก...และสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนสติผมจะวูบดับไป คือ อัค!!!
To Be Continued.
Talk
ลากเลือดอีกตามเคย 555+ ตอนนี้ที่บ้านกำลังวุ่นวายมากมายค่ะ เพราะทุกๆคนพร้อมใจกลับจากต่างประเทศมาเยี่ยมบ้าน แถมพร้อมใจกันยกขโยงกันไปเชียร์หลานชาย(ลูกพี่ลูกน้องเค้าเอง)เล่นไอซ์ฮอกกี้ทีมชาติที่ปักกิ่งอีก!!! แต่ทีมชาติที่ว่านี่ไม่ใช่ทีมชาติไทยนะคะ 555+ น้องไม่ได้ถือสัญชาติไทยชาติเดียวค่ะ แต่ถือถึงสาม(ดูเยอะแยะ) เราที่ไม่ค่อยอยากไปก็ยังถูกบังคับให้ไปเลย เซงนิดๆ ขี้เกียจหยุดเพราะจะสอบFinal อยู่แล้ว และแน่นอน ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว!!!! ดูชีวิตพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกยังไงก็ไม่รู้สิคะ -_-;;
Comment A.
Comment 244 : PuriPuriPuri
ชีวิตคนเราก็ต้องมีเรื่องให้หงุดหงิดบ้างสิคะ! ไม่มีใครมีความสุขได้ตลอดหรอกค่ะ ^-^
Comment 245 : พัน
^-^
Comment 246 : 707
เห็นอย่างนี้น้องอัคHot มากนะคะ มีคนแย่งน้องอัคกันเยอะแยะ เราก็ยังแย่งกะน้องคุณอยู่เลยทุกวันนี้ 555+
Comment 247 : nuin
เศร้าเพราะฝนมันตกด้วยหรือเปล่าค่ะ?
Comment 248 : *o*FanFicSJ*o*
นอกใจหรือเปล่านี่ไม่รู้ค่ะ ยังไงก็ต้องตามเอาเองนะจ๊ะ ^0^!!! เป็นคนแรกที่พูดถึงน้องเอ็มกับน้องชา ทั้งที่ตอนนี้เป็นแกรนด์ฯของสองคนนี้ ไม่มีใครสนใจเลยเหรอเนี่ย???
Comment 249 : peary
อืม! จะว่าไงดี คือว่าน้องคุณไม่ได้คิดไปทางแง่ลบหรอกค่ะ แค่มีเรื่องที่อยากถาม แต่ไม่ถามออกไปแค่นั้นเอง เพราะน้องคุณกังวล รู้ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองที่จะถาม และก็แอบน้อยใจอัคนิดๆที่ไม่เห็นตัวเอง เพราะอย่างงี้เลยทำให้ตัวเองนอยด์แตก
วันปีใหม่ไทยไปเล่นน้ำทุกที่ๆจัดงานค่ะ 555+ ข้าวสาร สีลม เซ็นเวิร์ล พัทยา
ผู้หญิงคนนั้นอาจรู้หรือไม่รู้ก็ได้ค่ะ ^-^ เป็นมือที่สามมั๊ย ตอบไม่ได้เหมือนกันนะ ^-^
Comment 250 : Carzy You
อันนี้น้องคุณรีบหรือเปล่าก็ตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ ^-^
Comment 251 : ohmpresto
ตุ๊กตาหน้ารถเลยเหรอค่ะ??? 555+
Comment 252 : taisetsu
Welcome ค่ะ!!! แต่เรื่องจะให้โบกน้องอัคนี่ไรท์เตอร์คง.....ทำเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ 555+
Comment 253 : raysky
^-^
ปรบมือให้ตัวเองดังๆ!!!!!
ความคิดเห็น