Benoname...แค่รักครับ ทำไมต้องตั้งชื่อ? (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #24 : Chapter:20th One day...It’s raining

Chapter:20^th  One day...It’s raining

          “ไอ้คุณ!  เป็นเชี่ยไรวะ?” ไอ้กรีนถามผมที่นั่งจ้องกระดาษA4 เปล่ามาเกือบชั่วโมง! ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับที่มันถาม...ถ้าแมร่งไม่เสือกมาโบกกะบาลผมด้วยน่ะนะ-_-;;

            “สัด!  กูเป็นคนไม่ได้เป็นเชี่ย!” ผมยกนิ้วกลางให้ไอ้กรีนที่แมร่งรู้ทัน! ย้ายตัวเองไปอยู่ไกลมือไกลเท้าผม...ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ แต่แมร่งก็ยังทำหน้ากวนส้นกลับมา  มันน่านัก!!!

            “ห่า! เมนไม่มาเหรอมึง”  ตัวอยู่ไกลแต่ปากก็ยังแกว่งหาส้น...ผมมองหน้าไอ้กรีนก่อนเลิกสนใจมันแล้วกลับมานั่งจ้องกระดาษเปล่าต่อ...เมื่อคาบเรียนสุดท้าย อ.เมฆสั่งให้แบ่งกลุ่มกันโต้วาทีเป็นสองหัวข้อเกี่ยวกับเรื่องที่เราเรียนกันในวิชาพุทธศาสนา  ไอ้หัวข้อที่พวกผมได้ความจริงมันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอกนะครับ  แต่ผมนี่สิ! คิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ตกสักทีว่าเราควรจะเลือกเรื่องไหนมาเป็นข้อมูลสนับสนุนกลุ่มตัวเอง  -_-;;;   ถ้าคะแนนมันไม่เยอะนี่ผมจะไม่มานั่งทำให้เมื่อยตับหรอกนะครับงานนี้!!!

            เพิ่งรู้สึกถึงการไม่มีแพทอยู่ในกลุ่มรายงานเป็นครั้งแรก!! มันลำบากด้วยประการละฉะนี้นี่เองครับ -_-;  ปกติแพทจะเป็นคนคิดหัวข้อแล้วจะแจกให้ทุกคนในกลุ่มไปหาข้อมูลมา...แต่คราวนี้ ผมเป็นคนเดียวที่ถูกแยกออกมาจากกลุ่ม ที่อยู่ๆอาจารย์ก็นึกสนุกแบ่งตามเลขที่ซะงั้น -_-;; แล้วไอ้ผมก็ดันเลขที่ ต้นๆ  เป็นเหตุให้ต้องแยกจากเพื่อนๆ มาอยู่คนเดียว น่าเศร้ายิ่งนัก! 

            ผมมองดูไอ้เพื่อนสามตัวที่แมร่งนั่งสบายใจเฉิบเพราะแมร่งได้อยู่กลุ่มที่มีคนทำงาน  อย่างไอ้กรีน กับ ไอ้ชา นี่แมร่งก็อยู่กลุ่มแฝด  เอ็มก็อยู่กับแพท  แล้วผมล่ะ!!!  พระเจ้าไม่ยุติธรรมชะมัด

            “มึงนั่งเครียดไรวะ!!  แมร่งนั่งมองกระดาษมาเป็นชั่วโมงแล้ว  มึงนึกว่ามันจะมีตัวหนังสือปรากฏขึ้นมาให้มึงหรือยังไง!!!”  ไอ้ชาที่นั่งมองไอ้เอ็มเล่น DS อยู่ เงยหน้าขึ้นมาถามผม

            “ไอ้ห่า!  กูไม่สบายแบบพวกมึงนี่” ผมหันไปด่าพวกมันที่เหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าพวกเราอยู่คนละกลุ่มกัน...ถ้ามีไอ้พวกนี่อยู่สมาธิผมคงแตกซ่าน ธาตุไฟเข้าแทรกตายไปก่อนจะได้เขียนอะไรลงบนกระดาษแน่ๆ

            “เฮ้ยจะไปไหนวะ?” ไอ้กรีนถามเมื่อเห็นผมเก็บของเข้ากระเป๋า...

            “กูจะไปเล่นบาสกะชมรมแล้วแมร่ง  พวกมึงกวนสมาธิกู  คิดไรไม่ออก!!”  ผมบอก  กะว่าจะเข้าชมรมสักหน่อย...ไม่ได้เข้าไปยืดเส้นยือสายนานแล้วครับ...ครั้งที่แล้วก็ได้แต่นั่งดูอย่างเดียว...

            “เฮ้ยกูไปเล่นด้วย  ขี้เกียจกลับบ้าน” ไอ้กรีนยัดหนังสือใต้โต๊ะก่อนเก็บกระเป๋า  ไอ้เอ็มที่ท่าทางจะเล่นเกมส์แพ้  ก็บอกว่าจะตามไปด้วย  ไอ้ชาก็เก็บDS เข้ากระเป๋าตัวเอง...เตรียมลุกมาอีกคน  ตกลงพวกมึงจะตามกูไปทุกที่เลยใช่ปะครับเนี่ย??? -_-;;;\\

            สุดท้ายพวกผมก็เคลื่อนขบวนกันมายิมจนได้ -_-;;;  แต่ที่น่าเศร้าคือ...วันนี้พวกชมรมงดซ้อม  แล้วผมจะเล่นกะใครล่ะครับ?!?!?!?!?!? 

            พอพบกับความผิดหวัง -_- พวกผมก็ตัดสินใจกันว่าออกไปร้านกาแฟหน้าโรงเรียนตามคำร่ำร้องของไอ้เอ็มที่อยากกินชีสเค้กขึ้นมา  ส่วนไอ้กรีนกับไอ้ชาก็ตามใจ เพราะไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน....

            โชคดีของพวกผมที่ในร้านมีที่ว่างดีๆเหลืออยู่...ด้านในสุดติดกระจก  ไอ้กรีนดูดี๊ด๊า!สุดๆ เพราะได้ที่นั่งมุมโปรด...ไอ้ชากับเอ็มก็ไปสั่งของกิน...พอนั่งได้...ไอ้กรีนก็หยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่าน...ส่วนผมก็หยิบipod ขึ้นมาฟัง...

            ไอ้ชากับไอ้เอ็มเดินกลับมาที่โต๊ะ...ไอ้ชาหยิบเอา DS ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ไอ้เอ็มที่แบมือรอรับเอาไว้...  เอ่ม! ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่านะครับ!  แต่ผมรู้สึกว่าบรรยากาศมันเปลี่ยนไปแบบแปลกๆ  ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นไอ้เอ็มขอไอ้ชาเล่น DS แต่ว่า!! มันแปลกไปสักอย่างสิน่า!!!

            ผมหันไปมองไอ้กรีนที่สะกิดผมใต้โต๊ะ แล้วส่ง BB มันมาให้ผม...ผมเลิกคิ้วสงสัยแต่ก็รับมา แล้วก็อ่านข้อความบนหน้าจอ....

            ‘มึงว่า...ไอ้เอ็มกะไอ้ชามันแปลกๆปะวะ??’  ผมเงยหน้ามองไอ้สองคนตรงหน้า...พิมพ์ข้อความแล้วสะกิดไอ้กรีนให้รับไป...’คิดเหมือนกูเลย..บรรยากาศมันแปลกๆ’ ผมกับไอ้กรีนมองหน้ากัน  สมแล้วครับที่คบกันมา 5 ปี  รู้สึกเหมือนกันแด๊ะ!

            ‘แมร่งยังกะผัวเมียกัน!!’  ผมอ่านข้อความแล้วหันไปมองหน้าไอ้กรีน...ไอ้กรีนบุ้ยปากให้ผมหันไปดูฝั่งตรงข้าม...ไอ้เอ็มนั่งกดเกมส์อยู่ หน้าบูดเหมือนไม่ได้ดั่งใจ...แต่ที่สำคัญไอ้ชาแมร่งนั่งเบียดไอ้เอ็มซะแทบจะเอาไอ้เอ็มขึ้นมานั่งตัก  แล้วคอยพูดว่า ‘ใจเย็นๆ...ค่อยๆเล่นดิ!’  ส่วนไอ้เอ็มก็ทำปากยู่ขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร...จริงของมันหวะ! บรรยากาศผัวเมียชัดๆ!!!!!!

            ‘มันไปได้กันตอนไหนวะ?’ ไอ้กรีนส่งBB พร้อมข้อความมาให้ผม -_-;;  ผมก็หันไปขยับปากบอกมันว่า  ‘กูจะรู้มันเหรอ????’  เท่านั้นแหละครับไอ้กรีนมันก็ส่งนิ้วกลางให้ทันที !  ผมได้ทีก็เตะขามันใต้โต๊ะ...แต่มีหรือไอ้กรีนมันจะยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว!! มันก็เตะผมคืนสิครับ ! 

            “มึงสองคนจะเตะกันอีกนานมั๊ย!! กูรำคาญ!” นั่นไงหละครับ ได้เรื่องเลย...ไอ้ชาที่นั่งดูไอ้เอ็มเล่นเกมส์อยู่เงยหน้าขึ้นมาด่าพวกผม...ผมมองหน้าไอ้กรีนแล้วพร้อมใจกันหยุดเตะขากันเองทันที -_-;;

            “แพ้อีกแล้วอ่ะมึงงงงงงงงงง!!!” ไอ้เอ็มร้องโวยวายขึ้นมา...หน้าตาบูดยิ่งกว่าเดิม...

            “ก็บอกให้ใจเย็นๆ” ชาหันไปมองเอ็มเหมือนเดิม...ผมหันมองหน้าไอ้กรีน...ไอ้กรีนหันมามองหน้าผม

            “เดี๋ยวพวกกูไปเอาของที่สั่งไว้แล้วกัน!!///เดี๋ยวพวกกูไปเอาของที่สั่งไว้แล้วกัน” ผมกับไอ้กรีนพร้อมใจกันลุกขึ้น...พอเดินออกมาพ้นรัศมี ไอ้กรีนก็เริ่มเปิดปาก... “มึงคิดเหมือนกูใช่ปะวะไอ้คุณ??” ผมพยักหน้า...

            “กูก็รู้สึกว่าแมร่งแปลกๆ...แต่พอมึงทักนี่กูเริ่มมั่นใจขึ้นมาทันที” ผมว่า...เรื่องนี้ผมรู้สึกมาได้สักพักแล้วหละครับว่ามันแปลกไป...ไม่ใช่ว่าพวกผมจะไม่เคยเห็นมันสองคนอยู่ด้วยกันตลอด...ไม่ใช่ว่าพวกผมไม่เคยเห็นไอ้ชาดูแลไอ้เอ็ม...ไม่ใช่ว่าพวกผมไม่เคยเห็นไอ้เอ็มอ้อนไอ้ชา...แต่ที่พวกผมไม่เคยน่ะ  คือความรู้สึกเหมือนคู่รักระหว่างมันสองคนต่างหาก!!!!!

            “ไอ้ห่า!!  ไม่ใช่ว่าจะมาเอากันเองตอนนี้นะ...คบกันมาตั้งนาน...เพิ่งจะมาชอบกันเนี่ย!!!” ไอ้กรีนเริ่มบ่น...ผมขำ...เห็นด้วยกับที่ไอ้กรีนมันพูดครับ  อยู่ด้วยกันมาก็นาน...ก่อนที่พวกมันสองคนจะรู้จักกับผม กับ กรีนซะอีก!! เพิ่งจะมารู้ใจกันตอนนี้มันนานเกินไปหรือเปล่าครับ!!

            “แล้วที่สำคัญ...ไม่คิดจะบอกล่วงหน้าให้กูทำใจเลยนะว่าแมร่งจะชอบกันเอง!...ไอ้คุณ  มึงลองถามดิ๊!  ว่ามันสองตัวตอนนี้เป็นไรกัน??” ได้ทีไอ้กรีนก็โยนภาระใหญ่มาให้เพื่อนทันที....ผมจัดการโบกมันไปหนึ่งที...มันเอามือลูบหัวตรงที่โดนผมตบ  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ทำหน้ายู่เฉยๆ...

            “จะไปยุ่งไรเรื่องมันสองคนวะ...ไว้มันอยากบอกมันก็บอกเองแหละแมร่ง!!!” ไอ้กรีนทำหน้าเซงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ...ท่าทางเรื่องนี้จะเป็นวาระแห่งชาติระหว่างผมกับไอ้กรีนไปอีกนาน!!!  ถ้าถามว่านานแค่ไหน?? ผมคงต้องตอบว่าจนกว่าพวกมันจะชัดเจนล่ะมั้งครับ!!!!

***

            พวกผมนั่งเล่นกันในร้านอีกนาน..จนเริ่มสำเหนียกได้ว่าควรจะกลับบ้านกันได้ ก็ตอนฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตกในอีกไม่ช้า-_-;;

            “พวกกูไปก่อนนะ...กลับกันดีๆหละ” ไอ้ชาหันมาบอกผมกับไอ้กรีนก่อนที่จะขึ้นแท๊กซี่ไปพร้อมไอ้เอ็มที่ยังคงไม่ยอมแพ้กับการเล่น DS ...

            “พวกมึงก็กลับกันดีๆล่ะ” ผมว่า...ไอ้ชาหันมาโบกมือว่าไม่ต้องห่วง ส่วนไอ้เอ็มก็เงยหน้าขึ้นมาโบกมือให้ผม...ผมโบกมือกลับก่อนที่แท๊กซี่จะเคลื่อนตัวออกไป...

            “เหมือนฝนจะตกเลยหวะ? กลับแท๊กซี่ดีป่าววะมึง??” ไอ้กรีนถามผมทันทีที่แท๊กซี่ของไอ้ชากับไอ้เอ็มออกไป...

            “สัดเถอะ! แล้วไมไม่กลับตั้งแต่ไอ้ชาโบกรถ” ผมหันไปด่าไอ้กรีน  แต่มันกลับตบหัวผมทันที แล้วทำหน้าประมาณว่า ‘มึงไม่รู้เรื่องเลยใช่มั๊ย?’

            “ไปกับมันก็ไม่ได้คุยเรื่องพวกมันกับมึงดิวะ!! ประเด็นร้อนเลยนะมึง”  ผมมองหน้าไอ้กรีน ระอากับความสอดรู้สอดเห็นของมันขึ้นมา...

            “ไอ้กรีน! ปล่อยให้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของมันสองคนบ้างเหอะหวะ!” ผมพูด...

            “หรือมึงไม่อยากรู้??” ไอ้กรีนถามผมกลับมา...

            “ไอ้อยากรู้น่ะอยากรู้...แต่ในเมื่อพวกมันยังไม่บอก..กูก็ไม่อยากยุ่ง ความรู้สึกคนสองคนนะโว้ย! ถึงจะเพื่อนกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่ากูหรือมึงจะเข้าไปยุ่งได้!”  ไอ้กรีนดูเหมือนจะเริ่มคิดได้และไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก...ก็อย่างที่ผมบอก...ความรู้สึกของคนสองคน! มันไม่ใช่สิ่งที่บุคคลที่สาม สี่ หรือ ห้า จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว...ถึงจะเป็นคนที่สนิทกันขนาดไหนก็เถอะครับ!

            พอยุติวาระแห่งชาติได้...ผมสองคนที่ยืนรอรถต่อ  และก็ตามแบบฉบับครับ...ตอนที่เราไม่ต้องการจะไป  เราจะเห็นรถเมล์สายนั้นวิ่งผ่านเยอะแยะไปหมด...แต่พอเราต้องการจะไป...มันกลับไม่โผล่มาสักคัน -_-;;;

            ผมมองออกไปที่ถนนเพราะไม่มีอะไรจะทำ...ส่วนไอ้กรีนก็นั่งเข้าสู่ BB society ทันทีที่ไม่มีเรื่องพูด...รถยังคงเยอะเหมือนเดิม  แต่ว่าไม่ถึงขนาดว่าติดจนขยับไม่ได้...ผมมองไปเรื่อยๆ นั่งฟังipodเพลินๆ  จนสายตาผมไปสะดุดกับรถคันหนึ่ง....

            มินิคูเปอร์สีน้ำเงิน.....

            ผมค่อยๆมองตามการเคลื่อนตัวของรถไป...ผมจำได้!!  จำได้ว่าผมเคยนั่งมาก่อน...จำได้แม่นแม้กระทั่งเลขทะเบียนรถ...รถอัค!

            รู้ตัวอีกที...ผมก็ออกมายืนริมฟุตบาทแล้ว!  ตกใจตัวเองเหมือนกันว่าเดินออกมาได้ยังไง!...แต่ที่ทำให้ผมข้องใจยิ่งกว่าคือใคร?...ที่นั่งอยู่ข้างอัค?

            “ออกมายืนทำไมตรงนี้วะ?” เสียงกรีนทำให้ผมรู้สึกตัว...มันเดินออกมายืนข้างผม...

            “นั่นมันรถไอ้อัคไม่ใช่เหรอวะ??...แล้วผู้หญิงที่ไหนนั่งข้างคนขับวะนั่น??”ไอ้กรีนมองตามสายตาผม แล้วถามขึ้น...ผมส่ายหน้า...  รถเคลื่อนตัวออกไป... ผ่านหน้าผมไปโดยที่ไม่มีสายตาของอัคมองกลับมา...

            “มันนอกใจมึงแน่เลยหวะ!” ผมหันขวับไปมองไอ้กรีนทันที..

            “นอกใจกะป๋ามึงสิไอ้กรีน! กูกับมันเป็นเพื่อนกันเหอะ” ผมด่า...แต่ไอ้กรีนก็ไม่สะท้านครับ ยังมีหน้าหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มกวนตีนให้!

            “แค่เพื่อน...แน่เหรอว้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้กรีนถามเสียงยาว...ผมถอนหายใจแล้วเลิกสนใจมัน  ขี้เกียจเถียงครับ...อารมณ์ไม่ค่อยจะดี

            “รถช้าหวะ!” ผมบ่นขึ้น

            “เปลี่ยนเรื่องเหรอหนุ่มน้อย  ใจร้อนรีบกลับไปเคลียร์กันที่บ้านล่ะสิ  หึหึ!!”  ผมล่ะเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้จริงๆครับ  ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ  ให้ตายเหอะ!!!

            “เลิกกวนเหอะมึง...กูจริงจัง!!”  กรีนยักไหล่แล้วเลิกพูด กับไปสนใจBBของมันต่อ...ผมถอนหายใจ...

            เหนื่อย!! ความรู้สึกที่ผมบอกได้ตอนนี้ก็คงเป็น เหนื่อย! เท่านั้นแหละครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าเหนื่อยเพราะอะไร??...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม??...ผมต้อง ล้า!  ทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างเดียว....

***

            ตอนนี้กรีนกลับไปแล้วครับ...เหลือแต่ผมคนเดียวที่ยังคงนั่งรอรถอยู่หน้าโรงเรียน...ฝนที่ทำท่าจะตก  ก็ตกลงมาแล้ว  ถึงจะไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้คนเปียกได้เหมือนกัน....

            นานเหมือนกันกว่ารถจะมา...โชคดีหน่อยที่คนไม่เยอะเท่าไหร่...ผมมองหาที่นั่งก่อนหย่อนตัวลงตรงที่นั่งเดี่ยวหลังที่นั่งคนขับ... มองดูฝนที่ไหลผ่านกระจกอย่างเซงๆ เพราะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้เอาร่มติดตัวมา...เซงชะมัด!!

            นั่งฟัง ipod ไป  คิดว่าจะเข้าบ้านโดยวิธีไหน?...นั่งพี่วินหน้าปากซอยเข้าไปคงจะเวิร์กสุดแล้ว ถึงจะเปียก แต่ก็แปปเดียว...ถ้าเดินเข้าไปนี่ผมคงไม่ไหว... พอนึกถึงเรื่องนี้ ก็พาลทำให้ผมนึกถึงเจ้าของรถมินิฯสีน้ำเงินขึ้นมา...

          ‘You make me so hot   Make me wanna drop  It's so ridiculous  I can barely stop  I can hardly breathe’  ผมสะดุ้งตัวเพราะคิดอะไรเพลินไปหน่อย ก่อนกดรับ iphone ของตัวเอง (อาม่าซื้อมาให้พวกเราคนละเครื่องครับ 4G ตามกระแส 555+)

            “มีไรป่าว?” ผมกรอกเสียงลงไป...และได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะกลับมา

            “มีสิ...ไม่มีจะโทรหาทำไมล่ะครับ?” เสียงคุ้นหูดังมาตามโทรศัพท์...น้ำเสียงอ่อนโยนที่ผมคุ้นเคย ความจริงไม่จำเป็นที่ต้องดูชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ iphone ผมก็รู้ว่าเป็นใคร!!  มีอยู่คนเดียวแหละครับที่จะโทรหาผมประจำในช่วงเวลานี้!!

            “อย่ากวนครับอัค...อารมณ์ไม่ดีอยู่ครับ” ผมตอบปลายสาย  ตามเคย ผมได้ยินเสียงหัวเราะกลับมา...ผมไม่เข้าให้เหมือนกันว่าเรื่องที่ผมพูดมันน่าขำตรงไหน?...แต่ครับ  ตอนนี้ผมชินซะแล้ว...

            “แล้วอารมณ์เสียเรื่องอะไรล่ะครับ??” อัคถามกลับมา...ผมคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ

            “ฝนตก...รถติด...รถเมล์มาช้า” ผมว่า  ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงครับ ผมอารมณ์เสียเพราะเรื่องพวกนี้จริงๆ...แต่แค่มันเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องที่ทำให้ผมอารมณ์เสียเท่านั้นเอง...ไม่ได้โกหก  เพียงแต่ ผมเลือกที่จะบอกไม่หมด!!

            “แล้วคุณถึงบ้านยัง!!”

            “ถึงแล้ว! ตอนนี้กินข้าวอยู่เนี่ย” ผมตอบ...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมเลือกจะตอบแบบนี้ ทั้งที่ตัวผมเองยังอยู่บนรถเมล์ที่ไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ...

            “ดีแล้ว! กินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ” อัคตอบเสียงร่าเริงกลับมา...

            “แล้ว...ถึงบ้านแล้วเหรอ??” ทั้งที่ใจผมอยากจะถามว่า อยู่ไหน??? อยู่กับใคร??? แต่ผมก็หยุดปากตัวเองไว้  ไม่กล้า... ไม่กล้าพอที่จะถาม...

            “ไม่ได้อยู่บ้านหรอก! อยู่ข้างนอกน่ะ  แต่สักพักคงกลับแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจ...ทั้งที่อีกฝ่ายไม่มีทางเห็น...

            ผมเงียบ...

            “เป็นไรหรือเปล่า?” ผมคงเงียบนานไปจนอัคเริ่มสงสัย...

            “กูกินข้าวอยู่...มึงอ่ะโทรมากวน” ผมตอบเสียงเข้ม...อัคหัวเราะ

            “งั้นไม่กวนมึงแล้ว! บายมึง” อัคตอบกลับมา

            “เดี๋ยวก่อน!!!” ผมขัด...

            “กลับบ้านดีๆนะ” ผมพูด... ‘ครับ’ อัคตอบกลับก่อนที่จะวางสายไป....

            ไม่รู้ทำไม...เป็นเพราะอะไร...ทั้งที่ผมบอกไปก็ได้ว่า ตอนนี้ตัวเองอยู่บนรถ...รถติดมาก ฝนตกด้วย...ยังไม่ถึงบ้านเลย...ยังไม่ได้กินอะไรด้วย...ทั้งที่ผมสามารถพูดความจริงเหล่านี้ได้  แต่ทำไมผมถึงเลือกที่จะไม่พูด...เลือกที่จะโกหก...

            ทั้งที่อยากจะถามว่า ใครนั่งรถไปด้วย...อยากถามว่า ไม่เห็นกูจริงๆเหรอ...แต่กลับพูดได้แค่ว่า ‘กลับบ้านดีๆนะ’...

            ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ!

To  Be  Continued

Talk

           ตอนนี้เหมือนจะเป็น แกรนด์โอเพนนิ่ง!!!...ต่อเนื่องจาก Topic ที่เราได้โพสเอาไว้ค่ะ...เหอะๆ  คือที่ตั้ง Topic นี้ไว้เพราะว่า อยากรู้ว่า reader จะสามารถจับตัวละครสองตัวนี้ได้หรือไม่???...และจากที่ดูมา...น้องเอ็มกับน้องชาคงมีบทน้อยไปหน่อย  โดนไอ้น้องกรีนแย่งพูดไปหมดค่ะ 55+  (แต่แอบมีคนคิดเหมือนเราเลย)  ความจริงคู่นี้เป็นคู่ที่มาก่อน น้องคุณกับน้องอัคอีกนะคะ... แต่อะไรดลใจให้เขียน อัค+คุณ ก่อนไม่รู้ อาจเป็นเพราะน้องอัคหล่อ 555+ (อันนี้ดูเหมือนไม่ใช่ค่ะ!!) 

Ps. มีความสุขวันปีใหม่ไทยนะคะ ^-^  (ปีนี้เราเล่นที่ข้าวสารหละ 55+)

Comment A.

Comment 221: นักอ่านตัวน้อย

ค่า 555+

Comment 222: ThE MasTer ~

มดขึ้นเลยเหรอค่ะ ^-^;;

Comment 223: Malef-Higarus

555+  ติดๆกันจะไม่เบื่อเหรอค่ะ...ชีวิตคนเราจะมีแต่ความสุขอย่างเดียวมันไม่ได้หรอกค่ะ หึหึ!!

Comment 224: peary

-ความจริงน้องอัคเป็นคนที่คิดแบบไหนก็พูดออกมาแบบนั้นแหละค่ะ  ไม่ได้เปิดเผยมากขึ้น เพราะน้องอัคเปิดเผยอยู่แล้ว ^-^  ส่วนน้องคุณฝากมาบอกว่า ‘ผมคิดเป็นแต่ในใจครับ  คิดนอกใจไม่เป็น กิ๊วๆๆ’ (เน่าได้อีกนะไอ้น้องคุณ)

-ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

Comment 225: ++ คนรู้จัย ม่ะรู้จิง ++

^-^;;

Comment 226,238: *o*FanFicSJ*o*

คิดยังไงก็พูดแบบนั้นแหละค่ะ นิสัยน้องอัคน่ะ...ส่วนเรื่องรุกนี่  เราเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน!!!

เรื่องรวมเล่มคงยังอีกนานค่ะ...เขียนยังไม่ทันจบเลย ^-^;;

แล้วอีกอย่างคือคนอ่านเรื่องนี้ไม่เยอะเท่าไหร่ค่ะ...เรื่องรวมเล่มคงยากเนอะ

แต่ถ้าจบแล้วอยากได้ค่อยว่ากันอีกทีนะคะ...อนาคตไม่แน่นอนหรอกค่ะ...

Comment 227: PuriPuriPuri

ขนาดนั้นเลยเหรอคะ!!  น้องอัคทำหลายคนตกใจใช่มั๊ยเนี่ย??

Comment 228: Rince-Scale

555+  นิสัยน้องอัคเขาแหละค่ะ ^-^

Comment 229: ci-el

นอกจากน้องอัคจะทำให้หลายคนตกใจแล้ว...น้องอัคยังทำให้คนอื่นเขินอีกนะ ร้ายจริงๆ

Comment 230: Carzy You

‘แสดงว่าตอนอื่นผมไม่น่ารักเลยใช่มั๊ยครับเนี่ย ^-^;;’ อัคเองครับ

Comment 231: init

‘ผมไม่ได้หัวใจจะวายซะหน่อย >o<;;’ คุณครับ

Comment 232: nuin

‘ขอบคุณครับ ^-^’ อัคครับผม

Comment 233-236: ลู่ปี่

ขอบคุณสำหรับหลายๆComment นะคะ ^-^ 

ส่วนเรื่องน้องชาย  น้องชายมีแฟนแล้วหละค่ะ!!!

‘ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ!!!  ผมดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ’ อัคครับ

Comment 237: Chukapook

ถ้าหมายถึง Image ตัวละครคงไม่มีค่ะ เพราะว่าน้องๆทุกคนในเรื่อง เป็นคนๆหนึ่งเหมือนพวกเราทุกคนนี่แหละค่ะ
ไม่มี Image มาจากใคร ทุกคนมีรูปร่างหน้าตา และนิสัยตามที่เราได้บรรยายผ่านบทสนทนา ความคิด แล้วก็การกระทำค่ะ มันไม่สามารถกำหนดได้ว่าน้องคนนี้เป็นแบบนี้นะ น้องคนนั้นเป็นแบบนั้นนะ...เราไม่สามารถกำหนดได้จริงๆค่ะ  ต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ...ที่เราจะบอกได้ตอนนี้คือ  ต้องติดตามดูน้องๆผ่านเรื่องราวในเรื่องค่ะ  เป็นวิธีเดียวในตอนนี้ที่จะรู้จักน้องๆได้ดีขึ้น...แต่ถ้าอยากรู้ประมาณว่า น้องๆ เกิดวันไหน  สูงเท่าไหร่ เป็นข้อมูลคร่าวๆ ข้อมูลทั่วไปของน้องๆ...ถ้าเรามีเวลาจะมาโพสเอาไว้ให้นะคะ...เพราะว่าตอนนี้แค่นิยายเป็นตอนๆ เรายังไม่มีเวลาเขียนเลย...เราไม่ได้ปิดเทอมเหมือนชาวบ้านเค้าน้า T^T !!!

Comment 239: >>>BulldoG

^0^;;

Comment 240-242: Boss_sanowa

ขอบคุณสำหรับ Comment ค่ะ ^-^

ตอบครบแล้วปรบมือให้ตัวเองงงงงงงง!!!!