คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:2nd Embarrass
Chapter:2nd Embarrass
ผมมองเข้าไปในห้องผ่านบานประตูกระจก ‘ไม่มีใครอยู่เลยเหรอวะ?’ แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องตอบคำถามใครว่าผมกลับเข้ามาทำไมอีกทั้งที่เพ่นออกจากห้องกรรมการนักเรียนตั้งแต่ยังไม่ 3 โมงครึ่งดี
‘แอร์แมร่งก็ไม่ปิดกัน ไอ้พวกนี้ไม่รู้จักคำว่าลดพลังงานช่วยชาติหรือไง??’ผลักประตูเข้ามาความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ปะทะเข้าหน้าผมทันที ผมเดินเข้าไปด้านในสุด จุดมุ่งหมายคือ โต๊ะตัวใหญ่ที่มีป้ายสีขาว ติดอยู่ ตัวอักษรสีน้ำเงินนั้นเขียนตำแหน่งว่า ‘ประธานนักเรียน’
“ทำไมโต๊ะแมร่งเรียบร้อยจังวะ?” มันเกย์ป่ะเนี่ย จัดโต๊ะเรียบร้อยชิบหาย ทั้งที่ก่อนออกไปผมเห็นโต๊ะมันเต็มไปด้วยเอกสารกองเป็นภูเขา วันหลังถ้าว่างๆต้องให้มันไปจัดโต๊ะให้ผมหน่อยล่ะ!!
“โต๊ะเรียบร้อยแล้วมันผิดตรงไหนเหรอครับ?”เสียงเรียกเข้าดังขึ้นโดยไม่มีการสั่นเตือนก่อนล่วงหน้า ทำเอาผมสะดุง เฮือก!! ทำจดหมายของแพทหลุดมือตกลงพื้น ทำให้ผมต้องก้มลงไปเก็บซองกระดาษสีครีมนั่น
“โป๊ก!! โอ้ย!!”
“ก้มลงมาไมวะ? หัวโขกเลย”ผมเอามือลูบหัวที่ถูกชนจากฝ่ายตรงข้ามที่ บังเอิญ! ก้มลงมาถูกที่ถูกเวลา(ประชด)ของไอ้เจ้าของเสียงเรียกเข้าซะเหลือเกิน
“โทษทีวะ เห็นซองมันตกก็เลยจะช่วยเก็บ!”มันว่าพรางเอามือลูบตำแหน่งที่เราสองคนเอาหัวโขกกัน ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นมาทางผมที่นั่งอยู่กับพื้น ผมอื้มมือไปจับมือมันแล้วลุกขึ้น ปัดกางเกงนักเรียนขาสั้นสองสามที แล้วหันไปมองหน้า ไอ้เจ้าตัวการที่ทำให้ผมเจ็บตัว
“มาไมไม่ให้สุ่มให้เสียง?”ผมเอามือลูบหัวตัวเองต่อ มองหน้าไอ้อัคที่ตอนนี้มันเอาแต่จ้องหน้าผม
“มีอะไรเหรอคุณ? เห็นออกไปตั้งแต่ยังไม่ 3 โมง แล้วกลับมาไมอ่ะ?” กวนตีน!! ไม่ตอบคำถามแต่เสือกตั้งคำถามใส่กูอีก แล้วดูแมร่งทำหน้า เก๊กแมนชิบหายเลยวะ!!
“ก็ไม่มีไรมากอ่ะ!! แค่มีคนวานให้เอาจดหมายมาให้อัค เราก็เลยกลับเข้ามากอีก”ผมว่า เอาจดหมายส่งให้มัน อัคยื่นมือมารับจดหมายจากผม พลิกดูหมวดหน้าซอง(มีคนตะโกนว่าจ่า ไม่ใช่ หมวด) แล้วก็จัดการเปิดอ่านจดหมายด้านใน
“ของแพทเหรอ?”อัคเงยหน้า แล้วเลิกคิ้วมองมาทางผม อย่างต้องการคำตอบให้กับคำถามตัวเอง ผมพยักหน้าตอบมันไป สองที มันพยักหน้าเหมือนเข้าใจ แล้วก้มหน้าลงไปอ่านข้อความบนจดหมายต่อ
“อ้าว!! แพทกับคุณไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ?” อัคเงยหน้าถามผมอย่างงง? แต่ว่ามันพูดว่าใครเป็นแฟนกับใครนะ เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินไม่ถนัด เหมือนหูมันแว่วๆ ว่าอะไร แพทๆ คุณๆ
“เอาใหม่ดิ๊อัค! เราได้ยินไม่ค่อยชัดอ่ะ” ผมเอานิ้วก้อยแคะขี้หู(ที่ดูเหมือนจะมีมากเกินไป) ออกเพื่อที่จะได้ยินชัดขึ้น จะได้ไม่เพี้ยนเหมือนเมื่อครู่นี้
“ก็คุณกับ แพทไง!! ไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ??”อัคพูดซ้ำอีกรอบทำหน้าฉงน ห๊า!!~ ผมกับแพทนี่นะแฟนกัน ผมว่าอัคคงต้องเข้าใจอะไรผิดสัก(หลาย)อย่างแน่ๆ
“แค่เพื่อนบ้างเหอะ!! ว่าแต่อัคฟังมาจากไหนว่าเรากะแพทเป็นแฟนกัน?” ผมถามอัคถึงไอ้ต้นต่อปล่อยข่าวลือทำเอาผมเสียหาย(?) เพื่อจะได้ไปลากคอมันมากระทืบซักทีสองที
“ก็ฟังมาจากหลายๆคนอ่ะ? เพราะเขาก็พูดกันทั้งระดับว่านายกับแพทเป็นแฟนกัน” คำตอบของไอ้อัคทำเอาผมช็อค เขาก็พูดกันทั้งระดับ!! รู้กันทั้งระดับ!! ความซวยมาเยือนไอ้คุณแล้ว แล้วอย่างงี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ไหนอ่ะ? (ก็ไว้มันที่เดิมอ่ะแหละ)
“ทั้งระดับเลยเหรอ?” ถามย้ำอีกครั้ง อัคก็มีสีหน้าลังเลก่อนจะพูดต่อว่า
“มันก็ไม่เชิงทั้งระดับอ่ะนะคุณ” คำว่าไม่เชิง ทำผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่!! “แต่ จะพูดว่ารู้กันทั้งม.ปลายดูจะเป็นอะไรที่เหมาะสมกว่า!!” ประโยคหลังแต่ เล่นเอาผมหน้าซีด ยิ่งกว่าไก่ไหว้เจ้าซะอีก ไอ้รู้แค่ระดับเดียวกันก็แย่แล้ว แต่รู้กันทุกชั้นม.ปลายมันแย่ยิ่งกว่า!!
“เฮ้ย!! คุณ ช็อคขนาดนี้เลยเหรอวะ นั่งเก้าอี้เราก่อน ทำหน้าเหมือนจะเป็นลม เอายาดมปะ?”อัคดันผมเบาๆให้นั่งลงบนเก้าอี้นวมบุหนังสีดำ ส่วนตัวมันก็เดินไปเปิดตู้ยาแล้วเดินถือพิมเสนน้ำกลับมาทางผม
“อ่ะ! ดมซะจะได้หาย”มันนั่งยองๆ ลงตรงหน้าผมที่ตอนนี้สติยังไม่สมประกอบ(ประจำก็ไม่สมประกอบอยู่แล้ว) อัคจัดการเปิดฝาขวด แล้วจับมือผม ป้ายพิมเสนน้ำลงบนนิ้วชี้
“ช็อคไร! แพทออกจะน่ารัก ไม่ดีใจหรือไงมีข่าวเป็นแฟนกะคนน่ารัก?”อัคพูดยิ้มๆ
“ดีใจกะผีอ่ะดิ!!”ผมตะหวาดมัน”แค่คิดว่าจะเป็นแฟนยัยแพทก็เหมือน....อึ๋ย!!อย่าให้คิดต่อเลย”ผมว่า เอานิ้วที่เปื้อนพิมเสนมาถูไปมาที่จมูก
“ขนาดนั้นเชียว?!!”อัคทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในคำพูดผม
“เออ!!”ผมว่าพลางบิดหน้าไปอีกทาง ไม่สนใจไอ้อัคที่มองหน้าผมอยู่
~เงียบ~
เสียงที่ผมได้ยินตอนนี้คือเสียงแอร์ที่ดึง หึ่งๆ อยู่ใจห้องกรรมการนักเรียน แอร์เก่านี่มันดังชะมัด ถ้างบมาเมื่อไหร่จะเปลี่ยนแอร์เครื่องใหม่ทันทีเลยคอยดู
“อัคปิดแอร์ให้หน่อยดิ”ผมบอกอัค ที่ยังนั่งท่าเดิมอยู่ตรงหน้าผม ‘ไม่เมื่อยหรือไงฟะ?’
“ไม่รับคำร้องครับ”มันตอบผมยิ้มๆ ‘ทำไมวะ?’ ผมมองหน้ามันงงๆ กับคำตอบที่ได้รับ
“เสียงมันดังน่ารำคาญ เปิดให้หน่อย”ผมสั่งมันต่อ ส่วนไอ้ห่านี่!! ก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“ปิดประธานก็ร้อนดิครับ เพราะฉะนั้นไม่รับคำร้องคับ” แมร่งเหตุผลกวนนันยางเบอร์ 39 แอร์ช่ำขนาดนี้แมร่งร้อน บ้านแมร่งอยู่ขั่วโลกใต้เหรอมึง??
“กวนตีน อากาศอย่างนี้บ้านมึงเรียกร้อนเหรอ? กูว่ามึงกับไปอยู่กะนกเพนกวินปะ!!” ผมทำปากเบ้ แสดงความไม่พอใจ ที่มีไอ้นกเพนกวินหลงถิ่นมาขัดใจ
“รำคาญก็ทำอย่างงี้ดิ!!”ไอ้อัคเอื้อมมือมาตรงหน้าผม มืออุ่นๆของมันแนบลงมาทับใบหูสองข้างของผมไว้ อุณหภูมิที่แตกต่างกันทำเอาผมขนลุก อย่างไม่มีสาเหตุ
“พอใจยังครับ?”ไอ้อัคยิ้มให้ผมจนเห็นฟันขาวๆ เรียงกันเป็นระเบียบครบทุกซี่ ไอ้ห่า!! แมร่งหน้าจะต่อยให้เลือดกลบริมฝีปากสีโอรสนั่น
“สัด!!~”ผมด่ามันเบาๆ พร้อมส่งนิ้วกลางให้มันเป็นรางวัลในความกวนตีน ส่วนไอ้อัคก็ยังยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตกลงมึงจะคบกับเพื่อนกูป่าว!~”ผมถามมันหลังจากที่อาการใจสั่นเล็กๆหายไป ไอ้อัคทำหน้างงๆ กับคำถามของผม งงห่าไรของมัน?
“ถ้ามึงชอบเพื่อนกูก็ตกลงคบๆกันเป็นแฟนไปซะ แต่ถ้ามึงทำเพื่อนกูเสียใจ กูเล่นมึงแน่”ผมจ้องตามัน แสดงว่าผมเอาจริง ถ้ามันทำเพื่อนผมเสียน้ำตา ผมไม่เอามันไว้แน่ (พูดยังกะนักเลง :โทรเลข จากผู้แต่ง)
“คบเป็นแฟน?? คบกับใคร!!?” ไอ้อัคทำหน้าตาสงสัย เลิกคิ้วถามผม ไอ้ห่านี่!! กวนตี ทำมาเป็นสงสัย
“กับแพทไง!! ก็มึงอ่านจดหมายรักเพื่อนกูอยู่แล้วยังมาถามอีกว่า คบกับใคร?” ผมว่า พลางบุ้ยปากไปทางซองจดหมายสีครีม มีเส้นสีทองเป็นกรอบ และ ตัวหนังสือสีทอง เขียนว่า ‘Mr.Auttagron’
“ฮึ ฮึ กูว่ามึงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะคุณ?” ไอ้อัคหัวเราะ แล้วมองหน้าผมยิ้มๆ ‘เข้าในห่าไร ผิดอีกอ่ะ?’ คิ้วของผมจวนจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว เพราะข้องใจกับคำถามของไอ้คนตรงหน้า
“ก็นี่มันการ์ดเชิญพ่อกู ไปงานเลี้ยงครบรอบบริษัทพ่อแพท!!”ไอ้อัคหยุดพูดแล้วหัวเราะ “มันใช่จดหมายรักที่ไหนกัน!!” คำตอบของมันเล่นเอาผมหน้าร้อนผ่าว เลือดไหนรวมกันไปอุดตันอยู่ที่แก้มขาวๆของผมทั้งสองข้าง
“ก็กูไม่รู้นี่!! เห็นแพทย้ำนักย้ำหนาว่าให้เอามาส่งให้มึงถึงมือ”ผมบ่นอุบอิบ ก้มหน้ามองรองเท้าตัวเอง ไม่กล้าเงยหน้ามองอัคที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนตรงหน้าผมเต็มความสูง
“ก็เลยเข้าใจว่าเป็นจดหมายรัก”มันถาม
“ก็!! อืม” ผมส่งเสียงยอมรับเบา
“คุณ มึงน่ารักว่ะ 55+”อัคโยกหัวผมไปมา ไอ้ตัวผมก็เขินกับเรื่องหน้าอับอายของตนเอง แต่เรื่องอะไรผมจะยอมแพ้ล่ะครับ ก็มันทำเอาผมเข้าใจผิดเหมือนกัน!!!
“แล้วมึงมาถามกูไมว่าเป็นแฟนแพทป่าว? มึงอะทำกูเข้าใจผิด” (เจ็บไหล่มั้ยนั่น?? แถลเก่งชิบหาย : โทรเลขจากผู้แต่ง)
“กูแค่สงสัย เห็นแพทเขียนมาในจดหมายขอแม่กู ว่า ‘ขอยืมตัวคุณลุงควงในงานหน่อยนะคะ’ กูก็เลยสงสัยว่าแพทไม่ชวนมึงไปงานเหรอ เห็นคนอื่นพูดว่ามึงเป็นแฟนกันอยู่” ไอ้อัคตอบ ให้ความกระจ่างชัดในข้อสงสัยของผมเลยทันที
“เออ!! เหรอ” ผมก้มหน้าลงมองเท้าตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ยัยแพทนะยัยแพท เล่นพูดซะผมเข้าใจผิดว่านี่เป็นจดหมายรัก เจอกันพรุ่งนี้จะขยี้หัวซะให้เข็ด
“เออดิ!”มันว่า โยกหัวผมไปมาไม่หยุด จนผมเริ่มมึน
“เลิกโยกหัวกูได้ยัง กูมึน”ผมบอก ทำเอาไอ้อัครีบปล่อยหัวผมทันที
“ขอโทษว่ะ!!”มันว่า ผมมองหน้ามันทั้งที่หัวยังหมุนๆอยู่ ผมสะบัดหัวแรงๆสองที เพื่อไล่ไอ้เจ้าดาววิ้งค์ๆที่อยู่ตรงหน้าผม
“กูว่ามึงกลับบ้านได้แล้ว”ไอ้อัคพูดขึ้นเหมือนพึ่งนึกได้ ว่านี่ควรเป็นเวลาที่ผมจะกลับบ้านได้แล้ว
“เออ กูก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน นี่แมร่งก็เย็นแล้ว”ผมว่า พลางลุกจากเก้าอี้หนังสีดำ
“กลับบ้านดีๆล่ะ”อัคสะบัดมือไล่ผม ส่วนตัวมันก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ผมเพิ่งนั่งเมื่อกี้
“ทำมาเป็นไล่กู แล้วมึงไม่กลับบ้านหรือไง”ผมถามมันหลังจากยกข้อมือดูหน้าปัดโรเลกซ์ของผม บอกเวลา 5 โมงครึ่งพอดี
“เดี๋ยวกูเคลียเอกสารบนโต๊ะไอ้นีมส์ก่อน”มันว่า แล้วเอี่ยวตัวไปยกปึกเอกสารบนโต๊ะเลขาที่อยู่ข้างๆมาวางไว้บนโต๊ะมัน
“เออ!! งั้นกูกลับก่อนล่ะ ปิดห้องให้ดีนะมึง”ผมบอกมัน เห็นไอ้อัคแล้วแมร่งเหนื่อยแทน ในคณะกรรมการนักเรียนคงไม่มีใครงานหนักเท่ามันอีกแล้ว ส่วนตัวผมเองก็เป็นแค่ หนึ่งในสมาชิกกรรมการนักเรียนที่ได้มาจากการถูกรับเลือกให้เป็นหัวหน้าชั้น(คนเป็นหัวหน้าชั้นต้องรับตำแหน่งคณะกรรมการนักเรียนครับ)เลยมีหน้าที่แค่ประสารงานกับพวกกรรมการฝ่ายอื่นๆ และเข้าประชุมแผนงานในบางครั้ง
“เออ!! เจอกันประชุมเช้าครับ”ไอ้อัคเงยหน้าจากเอกสารแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบมันแล้วผลักประตูออกจากห้องไป
ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีส้มอ่อนๆแสดงว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว ผมหันกลับไปมองห้องกรรมการนักเรียนที่ยังเปิดไฟสว่างจ้าอยู่ห้องเดียวภายในตึกอำนวยการ มองผ่านกระจกใสเข้าไปยังเห็น ท่านประธานนักเรียนนั่งอ่านเอกสารปึกโต อย่างตั้งอกตั้งใจ ผมหันหลังเดินมุ่งหน้าไปยังประตูหน้าโรงเรียน เพื่อเดินทางกลับบ้าน
‘แพทถ้าเธออยากจะคบกับคนๆนี้จริงๆ เราก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ’ ผมยิ้มให้กับความคิดนี้
To Be Continued.
Edit 13 March 2011
ความคิดเห็น