Benoname...แค่รักครับ ทำไมต้องตั้งชื่อ? (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter:16th A Little Thing You do [ Complete ]

Chapter:16^th  A Little Thing…You do

            “ว่าไงไอ้คุณ!” ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไปในโรงยิม(อันเป็นที่สิงสถิตของชมรมบาส) ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเดียวกันก็วิ่งกรูเข้ามาทักทายเหมือนไม่ได้เจอหน้ากันมา 10 ปียังไงยังงั้น!!...ผมแค่ไม่ได้เข้ามาชมรมเลยตั้งแต่เป็นคณะกรรมการนักเรียน และเท่าที่นับดู มันยังไม่ถึงครึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ -_-;;

            “ไม่เห็นหน้าเลยนะมึง...ไม่คิดจะมาชมรมบ้างไง?”เฮียเบนซ์เอ่ยถามเป็นคนแรก เฮียเบนซ์เป็นเพื่อนอีกคนของเฮียปอง(พี่ชายผมเอง)และเป็นพี่ในชมรมที่ผมสนิทที่สุดรองลงมาจากพี่พาส...

            “วันนี้ผมก็มาให้เฮียเห็นหน้าแล้วไงครับ!!” พอพูดจบประโยคก็โดนโบกไปหนึ่งที่ถ้วน

            “กวนตีนนะมึง!” ทุกคนหัวเราะครืน...

            พวกเราคุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะแยกย้ายกันไปซ้อม...ผมนั่งดูอยู่บนเก้าอี้ยาวข้างสนามมองการซ้อมของทุกคนในสนาม ที่ดูยังไงก็เหมือน ‘เล่น’ มากกว่า ‘ซ้อม’ แต่นี่แหละครับคือข้อดีของการที่โค้ช ประธานชมรม(หัวหน้าทีม)  และผู้จัดการชมรม ไม่อยู่พร้อมๆกัน (ถึงแม้จะมีผมผู้ถูกจ้างวานมาให้ช่วยดูในฐานะตัวแทนประธานชมรมก็เถอะ)

            “คุณ! ไม่มาเล่นเหรอวะ  นานๆเข้าชมรมทีนะมึง”เสียงไอ้กรดังมาจากในสนาม...ผมส่ายหน้าปฏิเสธ

            “ไม่มีชุดเปลี่ยนว่ะ!”

            “ไรว้า!! ไม่ใจเลย” ไอ้กรบ่น

            “ถ้าเสื้อกูเลอะมึงซักให้กูมั้ยล่ะสัด!!” ผมตะโกนตอบไป

            “งั้นไม่ต้องเล่น! เชิญมึงนั่งทำเสื้อสะอาดไปคนเดียวเหอะมึง” พูดจบมันก็หันไปสนใจวอร์มอัพต่อ...ผมนั่งมองทุกคนซ้อม รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยากลงไปวิ่งในสนามสักรอบสองรอบ แต่ก็กลัวเหนื่อย(?)

            ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปลื่อย เรื่องละครก็เป็นไปได้ด้วยดี ตอนนี้แพทคงกำลังสุมหัวกับเพื่อนนั่งหาเรื่องที่จะแสดงกัน(เรื่องอลิซรู้สึกเธอจะล้มเลิกไปแล้วล่ะครับ -_-;; แพทเป็นคนค่อนข้างเปลี่ยนใจง่าย) แล้วคงวางคาแร็กเตอร์กันเลย  ส่วนผมก็รอเขียนบทและช่วยงานจิปาถะ...ส่วนเรื่องแสดงก็ปล่อยเป็นหน้าที่คนอื่นไปเรื่องนี้ผมไม่ขอเอี่ยว

            นั่งรอรับหน้าผอ.กับรองฯที่รอเท่าไหร่ก็ยังไม่มา(แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่ไม่มา)..ส่วนไอ้เบลที่(พี่พาส)บอกว่าจะเข้าชมรมก็ยังไม่โพล่หัวมาสักทีจนผมรากเริ่มจะงอกติดกับเก้าอี้!  ผมมองหน้าปัดนาฬิกาอย่างเซงๆ ท้องก็เริ่มหิว!! เอาไงดีวะแมร่ง!

            “หิวอ่ะดิ!” เสียงทุ้มพร้อมสัมผัสเย็นๆตรงแก้มทำให้ผมต้องหันไปมองด้านหลัง...อัคยืนยิ้มก่อนเดินมานั่งข้างผม พร้อมส่งกล่องโออิชิสีเขียวกับถุงเลย์สีเหลืองมาให้...ผมรับมาวางไว้ข้างๆ อัคมองผมแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

            “มาไม!” ผมตบที่ว่างข้างตัวเป็นเชิงให้นั่งลง...อัคนั่งตามก่อนหยิบกล่องโออิชิขึ้นมาแกะหลอด...เจอะแล้วส่งให้ผม

            ผมรับมาไว้ในมือแต่ก็ยังไม่ได้ดูดเข้าไป..อัคหยิบถุงเลย์ขึ้นมาเกาะก่อนเอาวางไว้ทีเดิม ผมมองดูท่าทางไม่รีบร้อนของท่านประธานนักเรียนอย่างหมั่นไส้...ไอ้นี่แมร่งกวนตีน!

            “เบลฝากบอกว่าเข้าชมรมไม่ได้” ประโยคบอกเล่าของอัค ทำผมขมวดคิ้ว ก่อนล้วงโทรศัพท์มือถือตัวเองออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดโทรออก....

            “ ตี๊ด~ ตี๊ด~!! ว่าไงมึง” เสียงไอ้เบลดังมาตามสาย...

            “สัด! ไหนเจ๊พาสบอกว่ามึงจะมา” ผมตวาทใส่โทรศัพท์...เหมือนคนข้างๆผมจะหันมาสนใจผมนิดหน่อยผมขยิบปาก ‘โทษที’ มันยิ้มกลับมาแล้วพูดเบาๆ ‘ไม่เป็นไร’...อัคหันไปสนใจในสนามต่อ..

            “กูยุ่ง!”  คำตอบของไอ้เบลทำผมแทบจะวิ่งไปห้องกรรมการฯตอนนี้แล้วกระโดดถีบมันสักที...แต่ด้วยความขี้เกียจเลยนั่งด่ามันอย่างเดียวก็คงพอ

            “แมร่งเหอะ! แล้วถ้าผอ. กะ รองฯ มากูจะทำไงวะ?”

            “อ้าว! ก็กูให้อัคมันไปแทนแล้วไง? มันไม่อยู่กะมึงเหรอ?” ผมหันมองอัคที่หันมายิ้มให้ผมขำๆ... แล้วแมร่งไม่บอก?!?!?

            “อยู่! แต่แมร่งไม่เห็นมันพูดไรแล้วกูจะรู้มั้ย?” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่อัค ที่พยายามกลั้นขำจนไหล่สั่น..

            “เออ! อยู่ก็ดีแล้ว ฝากบอกมันด้วยว่าห้าโมงกลับมาทำงานด้วย  ไอ้นีมส์มันจะกลับก่อน” ไอ้เบลพูดจบแล้ววางสายไป...ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงอย่างเดิม

            “เบลฝากบอกว่า ห้าโมงเข้าไปทำงานด้วย นีมส์ขอกลับก่อน” อัคพยักหน้ารับทั้งที่ตายังจ้องการซ้อมของชมรมบาสในสนาม...

            “...”

            “...”

            ผมนั่งตามองไปยังทีมที่ซ้อมส่งลูกอยู่ในสนาม..ความสนใจของผมกลับไม่สนใจการซ้อมเลยสักนิด ผมกลับสนใจทุกปฏิกิริยาของคนที่นั่งข้างๆมากกว่า...เฮ้อ! กูท่าจะบ้า

            ไม่มีบทสนทนาต่อเหมือนผมกับอัคต่างวุ่นอยู่กับโลกของตัวเอง...ผมนั่งดูดโออิชิไปคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างหาสาระไม่ได้ ส่วนอัคก็เอาiphoneขึ้นมาเล่นเกมส์ไปกินเลย์ไป

            “มึงไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย?” ผมหันไปสบตาอัค...สายตาห่วงใยกับน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ผมรู้ว่า...หมายถึงเรื่องอะไร

            “ถ้ากูตอบว่ากูไม่เป็นไรแสดงว่ากูโกหก...” อัคขมวดคิ้ว

            “แต่กูจะบอกมึงว่าไม่ต้องห่วงกูนักหรอก...ตอนนี้กูแค่รอให้ความรู้สึกของกูลดระดับลงมาอีกขั้นเท่านั้นแหละ”

            “นานเท่าไหร่?”

            “กูก็ตอบมึงไม่ได้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่...” เพราะกูยังไม่รู้เลยว่า...ความรู้สึกที่กูมีให้พี่อันอัน มันจะสามารถ เปลี่ยนจาก ‘รัก’ เป็นอย่างอื่นได้หรือเปล่า....

***

      ทุกคนในชมรมเตรียมตัวกลับบ้าน...ผมช่วยพี่พีซ(ผู้จัดการทีมอีกคน)เก็บอุปกรณ์เรียบร้อยก็ชิ่งออกมาก่อน...ส่วนไอ้อัคก็ถูกไอ้เบลโทรตามตัวไปตั้งแต่สี่โมงสี่สิบ ผมก็เลยต้องช่วยพี่พีซเก็บลูกบาสคนเดียว -_- ชิ!!!

            พอเก็บของเสร็จ...ผมก็คว้ากระเป๋าเดินออกมาจากโรงยิม เพื่อหาอะไรมาประทังท้องที่ร้องประท้วงให้ส่งอะไรลงไปให้มันย่อยแทนผนังกระเพาะผม...ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งกินของเซ่นจากไอ้อัคหมดไป..แต่เลย์ห่อละหกบาทมันจะไปช่วยอะไรได้ครับ?...

            ตอนแรกกะจะไปเซเวนท์แล้วค่อยกลับไปกินข้าวที่บ้าน แต่พอเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเด็ดก็อดใจไม่ไหว เดินเลี้ยวตามกินหอมๆเข้าร้าน  555+

            “เจ้าคุณ!! วันนี้กินไรดี” เสียงทักของป้าเจ้าของร้านดังทันทีที่ผมเจอเก้าอี้ว่างให้นั่ง(ร้านคนเยอะจริงๆครับ  เบียดกันอย่างกับปลากระป๋อง)

            “เอาบะหมี่โฟต้มยำ ไม่ใส่หมึกกรอบครับป้า!”

            “รอแปป! เดี๋ยวป้าจัดให้” พูดจบแกก็หันกลับไปปรุงก๋วยเตี๋ยวต่อ...

            ไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวควันฉุยก็มาตั้งตรงหน้าผม...ไม่รอช้าผมลงมือกินทันทีอย่างไม่รอช้า(หิวครับ หิว)...พอกินอิ่มก็จัดการสั่งซาลาเปาเห็ดหอมกับบ้านไปฝากพ่อ แม่แล้วก็ ตวง...ส่วนเฮียปอง ให้ไปหากินเอาเองเหอะครับ -_-

            “ครื้น~ ครื้น~” เหมือนงานกำลังจะเข้า...พอเสียงมา น้ำก็หยดตามมา...ฝนตก!!ซะอย่างงั้น...ผมวิ่งหลบฝนเข้ามาในร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุดก่อนที่ตัวเองจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนจนไม่เหลือพื้นที่แห้งบนร่างกาย -_-;;

            “กรุ้งกริ้ง~  กรุ้งกริ้ง~” เสียงโมบายเมื่อผมเดินเข้าร้านทำให้คนในร้าน(ที่มีแค่นักเรียนรร.ผมไม่กี่คน กับพวกพี่ๆ พนักงานบริษัทอีกนิดหน่อย)หันมาสนใจผมก่อนที่จะกลับไปสนใจสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ต่อ...ผมมองสำรวจร้านเล็กน้อย ถือว่าเป็นร้านที่ดูดีทีเดียวในสายตาผม...สีสันสดใสทำให้รู้สึกร่าเริงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ...แต่ก็ดูสบายๆ ถ้าได้อะไรเย็นๆสักแก้วก็ยอดเลยหละครับ!

            ผมมองดูเม็ดฝนที่ไหลตามกระจกหน้าร้านอย่างเซงๆ...แต่นั่งรอฝนหยุดอย่างเดียวก็เกรงใจเจ้าของร้านเลยลุกไปสั่งชามะนาวมาดื่มแก้เซงสักแก้ว =w=...แต่พอเห็นเค้กหน้าตาหน้ากิน(พอดีผมเป็นโรคแพ้ขนมอ่ะครับ  ถ้าเห็นแล้วไม่ได้กินนี่เหมือนขาดใจ)ในตู้โชว์แล้วก็อดที่จะสั่งมากินเป็นไม่ได้...เลยจัดไปสักชิ้น...กะว่าถ้าอร่อยครั้งหน้าจะมากินใหม่ 555+

            หลังจากเสียทรัพย์ไป50บาทถ้วน(รวมค่าก๋วยเตี๋ยวกับซาลาเปาเป็นเท่าไหร่กันแล้วเนี่ย?)แลกกับการได้ชีสเค้กหนึ่งชิ้นกับชามะนาวหนึ่งแก้วมาครบครองผมก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงเคาเตอร์หันหน้าออกไปทางถนนมองดูสภาพการจราจรที่ติดหนักอันเป็นเรื่องปกติของกรุงเทพมหานคร....ติดจริงอะไรจริง?!?!?!?

            ผมหยิบเอาPSPขึ้นมาเล่นรอเวลาให้ฝนหยุดตกและรถหายติด(อันหลังนี่คงยาก)เพื่อที่จะได้กลับบ้านไปดอทกะพวกไอ้กรีน ไอ้ชา ไอ้เอ็ม

            “...”

            “น้องค่ะ...พี่ขอเก็บจานกับแก้วก่อนได้มั้ย?” พี่เจ้าของร้าน(หรือป่าว?)เข้ามาสะกิดหลังผมเบาๆ...

            “ได้ครับพี่” ผมหันไปบอกอนุญาต...พี่เจ้าของร้าน(ผมติ๊ต่างเอาเองแล้วกันครับว่าพี่เค้าเป็นเจ้าของร้าน)ยิ้มให้ผมก่อนหยิบจานเค้กกับแก้วชามะนาว(ที่ผมดูดหมดไปเมื่อนานมาแล้ว)ไปเก็บ...ผมละสายตาจากPSPแล้วมองออกไปนอกร้าน...ฝนยังไม่หยุดตกแต่ก็เริ่มเบาลง...รถไม่ถึงกับโล่งแต่ก็ไม่ติดเท่าไหร่แล้ว...ฟ้าที่เปลี่ยนจากสีฟ้ากลายเป็นสีตุ่นๆ(อาจเป็นเพราะฝนตก)...ผมมองนาฬิกาตัวเอง...เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?

            “ครื่น~ ครื่น~” ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาโทรศัพท์ออกมาดูอย่างไม่รีบร้อนเพราะเคยชินกับการที่มี sms เชิญชวนให้สมัครบริการGossip ต่างๆที่ผมไม่จำเป็นต้องรู้ว่าทำไมดาราคนนี้ต้องควงกับดาราคนโน้น? หรือ นักร้องคนนี้ไปเดินกับใครที่ไหนในห้างดัง? -__-;

            ‘ถึงบ้านยัง?’ ผมยิ้มให้กับข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ...ก่อนกดในรายการที่โทรออกเพื่อโทรไปหาเจ้าของข้อความ

            “ดีครับคุณ!” เสียงนุ่มๆดังมาตามสาย...ว่าแต่มันรับเร็วชิบ!

            “ไปต้องมาเป็นเสียงหวานเลยครับอัค...ผมฟังแล้วหมั่นไส้” อัคหัวเราะเบาๆกลับมา...จนผมสงสัยว่ามันไปอารมณ์ดีมาจากไหน?

            “แล้วนี่อยู่ไหนครับ? ถึงบ้านยัง?”จากประโยคที่มันตอบกลับมาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวผมเองเป็นแฟนมันยังไงไม่รู้...หรือบางทีผมอาจคิดไปเอง?

            “ยังไม่ได้กลับบ้านเลยครับ...อยู่ร้านxxxหน้ารร.เนี่ย”

            “ทำไมไม่กลับบ้านอีก  มันมืดแล้วนะมึง!!!” ไอ้อัคตะโกนใส่โทรศัพท์จนผมแทบเอาหูออกห่างโทรศัพท์ตัวเองแทบไม่ทัน... “ตะโกนมาทำไมวะ? แก้วหูกูแทบแตก” ผมพูดกลับหาปลายสาย พร่างเอามือที่ว่างอยู่แคะหูข้างที่แนบโทรศัพท์เมื่อกี้...

            “รออยู่ที่ร้านนั่นแหละเดี๋ยวรับ”

            “อ้าว! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรออัค?”ผมถามกลับไป...ประธานนักเรียนโรงเรียนผมมีงานหนักขนาดนั้นเลยเหรอครับ เกือบสองทุ่มแล้วมันยังไม่กลับบ้านเนี่ย?

            “ถ้ากลับแล้วจะรับคนไม่ยอมกลับบ้านไปส่งบ้านได้เหรอครับ” ผมหน้าหงิก...

            “ไม่ใช่ว่าไม่ยอมกลับบ้านแต่มันกลับไม่ได้ต่างหากก็เมื่อกี้มันฝนตกก็เลยเข้ามาหลบในร้านรอให้ฝนหยุด” ว่าแต่....ทำไมผมต้องมาคอยแก้ตัวกับมันด้วยครับเนี่ย?  บ้างที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน -_-a

            “อ่าฮะ!! แล้วนี่เปียกฝนปะเนี่ย?” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของอัคทำผมหน้างอยิ่งกว่าเดิม...มันจะขำอะไรกันนักหนา???

            “ก็นิดหน่อย” ผมค้อนให้N97 หนึ่งทีถ้วน...

            “งั้นแค่นี้นะครับ...รออยู่ในร้านเดี๋ยวไปรับ” พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่รอคำปฏิเสธของผมคนที่มันจะมารับว่าเต็มใจให้มันไปส่งมั้ย?...แต่ก็เท่านั้นแหละครับ  วันนี้เสียตังค์ค่ากินไปเยอะขอกลับรถฟรี จะได้ไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่ให้เปลืองงบประมาณในกระเป๋าตังค์ ^ ^

            “พี่ครับเอาพายบูลเบอรี่ใส่กล่องให้ผมชิ้นนึ่งครับ ^-^”  แล้วผมก็ได้กล่องพายบูลเบอรี่มาไว้ในมือ...มินิคูเปอร์สีน้ำเงินวิ่งมาจอดหน้าร้าน ก่อนที่คนขับจะวิ่งลงมาจากรถ...แล้วมันลงมาทำเพื่อ?

            “วิ่งลงมาไมวะ? ไม่ให้กูวิ่งไป” อัคขยี้หัวตัวเองนิดนึงก่อนส่งยิ้มให้ผม...

            “กูกลัวมึงเปียก” ด้วยคำตอบที่ไม่คาดคิดทำให้ผมอึ้ง...ด้วยเหตุผลบ้าๆกับรอยยิ้มน่ารักๆของอัคทำให้ผมเขินอย่างไม่มีสาเหตุ...ดูท่าผมคงจะบ้ากว่ามันซะแล้วแหละครับ!

            “แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย?” อัคสำรวจของให้มือผม...การที่อัคทักทำให้ผมนึกขึ้นได้...ผมยื่นถุงในมือให้อัค...

            “ซื้อมาให้” อัคที่ตอนแรกรับถุงพายบูลเบอรี่ไปอย่างงงก็ยิ้มบางๆออกมา “ขอบคุณครับ”อัคกล่าวขอบคุณเบาๆให้ผมได้ยิน...ทำไมผมเขินอีกแล้วล่ะครับ? -///-

            “กลับบ้านเหอะ...ง่วงแล้ว” ผมว่า ความจริงก็ไม่ได้ง่วงอะไรมากมายหรอกครับ...ก็แค่เขิน!

            “งั้นกลับกันเลยนะ”อัคว่า ก่อนเอาเสื้อแจ็กเก็ตกางออกแล้วเอาคลุมหัวผมและหัวตัวเองเอาไว้ แล้วหันมายิ้มให้ผม “เอาคลุมไว้ เดี๋ยวเป็นหวัดแล้วจะยุ่ง” ก่อนที่ผมและอัคจะก้าวออกจากชานหน้าร้านไปเหมือนในฉากหนังรักหวานซึ้ง....แต่ทำไม?

            การที่ผมเดินไปพร้อมกลับอัคทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก...แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเหมือนกับว่า ที่ตรงนี้เป็นที่สำหรับผม...ที่ที่ผมมีอัคอยู่ข้างๆ

            ความอบอุ่นที่มีอัคอยู่ใกล้ๆและหัวใจของผมที่เต้นแรงเหมือนกับจะระเบิดออกมาจากอก...แต่ผมคิดไปเองหรือเปล่า?ผมรู้สึกถึงจังหวะที่เร็วไม่แพ้กันดังอยู่ใกล้ๆ...เหมือนมันจะดังมากจากคนข้างๆผมอย่างไงอย่างงั้น!!!!!

Talk!!!

เอามาต่อให้จนจบแล้วนะคะทุกคน แต่จะมาอีกทีเมื่อไหร่เราก็ยังไม่อาจจะระบุได้...ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับชีวิตในมหาวิทยาลัยอยู่ค่ะ  หนักทั้งกิจกรรมและเรื่องเรียน...ตอนนี้รับน้องและสอบMid เทอมเสร็จเรียบร้อยแล้วและผลคะแนนออกมาเป็นบางตัว แต่เท่าที่ดูแล้วหน้าเศร้าใจซะเหลือเกินY-Y ตอนนี้เลยพยายามจะตั้งใจเรียนให้มากขึ้นกว่าเดิม...ขอโทษนะคะที่เหตุผลส่วนตัวเยอะมากจนทำให้อัพนิยายช้าไปด้วย...และก็ขอขอบคุณReader ทุกคนที่ยังคอยComment ให้กำลังใจเรา ทั้งที่เราอู้งานอย่างหนัก....

Ps. Thanks for comment