Benoname...แค่รักครับ ทำไมต้องตั้งชื่อ? (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter:12nd same same but difference & Beginning of theater

Chapter:12^nd same same but difference & Beginning of thearter

            “พ่อคร๊าบหวัดดีครับ แม่ครับหวัดดีครับ!!” ผมยืนส่งอัคสักพักก็ได้ฤกษ์เข้าบ้าน   พ่อกับแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีกำลังดูช่องCNN อยู่ ผมมองไปรอบๆเพื่อหาสมาชิกคนอื่นๆอีก ไอ้ตัวเล็กอยู่หน้าPc เล่นดอทเออยู่...ขาดหนึ่ง

            “เฮียปองอ่ะครับแม่?” แม่หันมามองหน้าผมก่อนคิดสักพัก

            “เห็นบอกว่าปรึกษาเรื่องละครเวทีประจำปีกันที่บ้านนิน่ะคุณ  ลูกมีอะไรกับพี่เค้าหรือเปล่า?”ผมส่ายศรีษะปฏิเสธ  แม่มองหน้าผมอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ  ผมเดินขึ้นบันได เปิดประตูห้องแล้ว โดดขึ้นเตียง!!!

            นอนได้พักนึงเริ่มรู้สึกว่าทนกลิ่นเน่าๆของตัวเองเริ่มไม่ไหว(ไม่เน่าได้ไงอ่ะครับ เหงื่อออกทั้งวัน) ผมเลยต้องเดินเข้าห้องน้ำจัดการโยนเสื้อผ้าตัวเองลงตระกร้า  เดินเข้าไปในอ่างอาบน้ำเปิดฝักบัว...สระผมด้วยแล้วกัน! เกาหัวไปพรางมองหายาสระผมไปพราง ว่าแต่ ‘แมร่งหมดไปเมื่อวันก่อน’ ทำไมแม้แต่จะสระผมยังมีอุปสรรคเลยอ่ะครับ?...วันนี้เป็นอะไรของมันวะ สัด!!

            ผมเดินไปเปิดเคาท์เตอร์ใต้อ่างล้างมือ เพื่อหายาสระผม “อยู่ไหนหมดวะ?” แล้วในที่สุดผมก็เจอมัน  อยู่ซะซอกหลืบ ใครช่างใส่เข้าไปเนี่ยไม่คำนึงถึงความสะดวกของผู้ใช้เลย(ได้ข่าวว่าเป็นผมเอง)  กว่าตัวเองจะคว้าขวดออกมาได้เล่นเอาต้องมุดเข้าไปซะสุดตัว(แขนสั้นอ่ะครับทำไงได้?) แล้วไอ้ขวดอะไรต่อมิอะไรนี่มันอะไรเนี่ย? แล้วไฮเตอร์คัลเลอร์มันมาอยู่ในห้องน้ำผมได้ไง...งงกะชีวิตจริงๆตู -_-a!!

            “โป๊กกกกก!! โอ้ยยยยยยยย!!!!” ตอนคลานออกมาก็ดันดวงไม่ดีเอาหัวตัวเองไปโขกขอบตู้ซะงั้น...อะไรจะซวยขนาดครับ?  เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมเพิ่งเอาตัวเองไปวัดพื้นหน้าตึกศิลป์มา ตอนนี้ยังจะเอาหัวตัวเองไปปะลองความแข็งกับปูนอีก สักวันผมคงเอาหน้าตัวเองไปวัดกับไอ้กรีนว่าใครจะหนากว่ากัน 555+ (มีอารมณ์ขำ?)...ท่าทางสมองจะกระทบกระเทือนเล็กน้อยอ่ะครับสติสตังค์ไม่ค่อยดี อย่าถือสาเลย -_-;;

            “เป็นไรอ่ะเฮียคุณร้องไม?” เสียงไอ้ตัวเล็ก ดังมาจากหน้าประตูห้องน้ำ ตามด้วยเสียงเคาะ ‘ก๊อก ก๊อก’ สองที ผมคลำหัวตัวเองก่อนตอบ “ไม่เป็นไร! มีไรกะเฮียป่าวตวง?” ผมวางขวดยาสระผม ครีมนวด(อันนี้ก็หมดครับ) แล้วก็ เออ..ไฮเตอร์คัลเลอร์ไว้บนขอบอ่างล้างมือ

            “ไม่มีครับเฮีย แม่ได้ยินเสียงเฮียร้องเลยให้ตวงขึ้นมาดู” ขนาดนั้น!! แม่ผมหูดีเกินไปหรือเปล่า ผมยืนยันว่าตัวเองรอ ‘โอ้ย’ เบาๆเองนะ...ผมเปิดประตูออกไปดู(ผมห่อผ้าขนหนูปิดบังมังกรเรียบร้อยแล้ว อย่าคิดลึกล่ะ!!)

            “เฮียฝากไฮเตอร์ให้แม่หน่อยนะตวง  มันปนอยู่ในตู้เฮียอ่ะ” ตวงพยักหน้างึกๆงักๆ มันเป็นงึกๆงักๆ (อันหลังนี่ไม่เกี่ยวครับ อารมณ์มันพาไป ฮา...) อย่างเข้าใจ แต่ดูตาแบ๊วๆของมัน...เข้าใจจริงป่ะเนี่ยน้องกู?...ตวงเดินออกจากห้องผมไปโดยมีไฮเตอร์คัลเลอร์ชนิดผงอยู่ในมือ เห็นข้างหลังนึกว่าเด็กประถม ทั้งที่มันอยู่ม.2แล้วแท้ๆ...เห็นแล้วก็อยากแกล้งมันสักนิดสักหน่อยเพื่อความสะใจ(ปนความหมั่นเคี้ยว!!)ความจริงที่หมั่นไส้ที่มีไอ้ตวงคุณคนเดียวที่ได้เรียนโรงเรียนชายล้วนโรงเรียนดังที่สีกางเกงนักเรียนช่างดูสะดุดตา แต่มีผมกับเฮียปองที่ได้เรียนโรงเรียนรัฐบาลกางเกงผู้ใหญ่บ้าน  แล้วสาวคอนแวนต์ที่ไหนจะมาแลผมล่ะครับ?  แล้วตอนนี้ได้ข่าวว่ามีหญิงมาปลื้มมันด้วย(แอบsign in เมลล์มันมาเลยรู้ว่ามันเด็กเยอะ) เห็นแบ๊วๆอย่างงี้ก็เหอะ หึ หึ...

            หลังจากรำพึงรำพัน อาบน้ำ สระผม ขัดขี้ไคล(อย่างหลังนี่ต้องใช้เวลานานหน่อยเพราะมีเยอะ)เสร็จเรียบร้อยจนสะอาดหมดทุกซอกทุกมุม ผมก็เดินตัวปลิวออกจากห้องน้ำไปสิงสถิตอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที(เมื่อกี้ใครบอกเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด?)...เปิดเครื่อง เปิดหน้าจอ เปิดลำโพง แล้วเดินไปหยิบกล้องดิจิตอลในกระเป๋าสะพายออกมา...ไหลดูหน่อยสิ! ผมถ่ายภาพอะไรไว้บ้างเนี่ย?

            ผมเปิดดูภาพไปเรื่อยๆ...แรกๆมีแต่ภาพหน้าแพททั้งนั้นเลย-_-;; มาถ่ายไว้ตอนไหน? ดูไปยี่สิบกว่ารู้มีแต่แพทกะแฝด(จำได้มั้ย จูดิธ+เรเชล ไงครับ)  ถ่ายไว้กลัวลืมหน้าตัวเองหรือไงเนี่ย?...เลือนภาพมาสักพัก(ใหญ่ๆ) ผมก็เจอหน้าไอ้ชากะไอ้เอ็มจนได้ เลยเอาผมฮาแตกเพราะโพสมันเสื่อมมากกกกกกกกกกกกกกก!!!!...ไอ้ชาเอาไม้กลองยัดจมูกตัวเอง ส่วนไอ้เอ็มทำท่าแคะขี้มูกด้วยไม้กลอง พวกมึงอย่าเอาไม้กลองคู่นั้นมาใกล้กูเชียวนะ โสโครกกกก!....เลื่อนมาเรื่อยๆก็เจอรูปเสื่อมอีกมากมาย อย่าให้บรรยายเลยครับ จะอ้วกกก!

            “ติ้งต่อง ติ้งต่อง!!” หน้าต่างโปรแกรมMSNเด้งขึ้นมา

The Crocodile Junior say:

ไอ้คุณพ้อยแบงค์ป่ะเพื่อน

อย่าทัก say:

,ไม่เห็นหน้าเอ็มเหรอมึง

The Crocodile Junior say:

กุอ่านออกแต่ภาษาอังกฤษว่า โทษที

อย่าทัก say:

,เหรออออ? งั้นมึงตอบกูมาได้ไงวะ

The Crocodile Junior say:

กูใช้เซ้นท์

            ผมมองความแถของไอ้กรีนผ่านหน้าโปรแกรม ทำมาเป็นกระแดะอ่านออกแต่ภาษาอังกฤษ แต่ทำไมอังกฤษอ.ประภาคราวที่แล้วมึงถึงตกวะ?  แถมไม่ตกธรรมดา...แมร่งยังเอาไข่มาแดกอีก สัดเหอะมึง!!!

The Crocodile Junior say:

มึงจะพ้อยแบงค์กะกูมั้ยเนี่ย?

อย่าทัก say:

ไม่วะ  กูเอารูปลงแล้วจะนอนเลย โครตเหนื่อยเลยวันนี้

The Crocodile Junior say:

ไรวะ!! กูยังไม่เห็นเหนื่อยเลย สำออยวะมึง

อย่าทัก say:

สัด! อย่ามาทำเป็นพูดดี ก็วันนี้มึงทำเชี่ยไรบ้างล่ะ กูทุกเรื่องเหอะ

The Crocodile Junior say:

ก็กูนั่งให้เป็นกำลังใจมึงไง กูเหนื่อยนะมึงไม่รู้เหรอ

อย่าทัก say:

ขอบใจสำหรับกำลังใจมึง แต่กูไม่ต้องการ!!

The Crocodile Junior say:

คว_ยเหอะมึง 555+

อย่าทัก say:

ขำตายห่าเหอะ!

            ผมเสียบสายUSBต่อเข้าPc รอโหลดรูป ไฟสีส้มๆก็กระพริบเตือนว่ามีข้อความตอบกลับมา ผมเปิดหน้าโปรแกรมที่คุยค้างกะไอ้กรีนไว้ขึ้นมา

The Crocodile Junior say:

เอารูปมาให้กูมั่งดิ

อย่าทัก say:

รอแปป! กูโหลดอยู่

The Crocodile Junior say:

อืมๆ

            รูปโหลดเสร็จแล้ว ผมจัดการคัดภาพของแพทออกแล้วส่งให้ไอ้กรีน มีอีกหลายภาพเหมือนกันที่ผมยังไม่ได้ดู  แต่ช่างมันก่อนเหอะ...วันหลังค่อยดูก็ได้!!

The Crocodile Junior say:

สัด!!! รูปนี้แมร่งเสื่อมวะมึง>>>>>>

            ผมมองตามลูกศรไป ก็เจอดิสเพลย์รูปไอ้เอ็มกะไอ้ชาจูบกัน แน่นอนครับว่ามุมกล้อง...แต่เห็นอย่างงี้ก็ขอบอกเลยว่า...แมร่งเนียนวะ 555+

The Crocodile Junior say:

เดี๋ยววันจันทร์กูจะอัดไปโปรยที่รร. ก๊ากกกกกก

อย่าทัก say:

สัด!! แกล้งมันแค่นั้นเหรอมึง 555+

The Crocodile Junior say:

ไอ้เลว!! ทำเป็นคนดี

อย่าทัก say:

555+

The Crocodile Junior say:

แล้วมึงเหอะไอ้คุณ  ถ่ายรูปกะจารย์น้ำด้วยเหรอวะ  ไม่มีเรียก!

อย่าทัก say:

จะเรียกมึงได้ไง วิ่งหางจุกตูดกลับบ้านไปแล้ว

            ผมด่ามันนิดนึง ผมมองรูปบนดิสเพลย์ที่เปลี่ยนจากรูปเสื่อมของไอ้ชากะไอ้เอ็ม เป็นรูปผมถ่ายคู่กะจารย์น้ำ...

The Crocodile Junior say:

หางจุกตูดมันใช้กะหมา ไอ้สัด!! อย่ามาเนียนด่ากู

The Crocodile Junior say:

ไอ้คุณ...

อย่าทัก say:

ไร?

The Crocodile Junior say:

กูรู้ว่ามึงรู้สึกไงนะโว้ย

            ผมขมวดคิ้ว งงกับประโยคของได้กรีนที่มันตอบกลับมา...รู้สึกยังไง?

The Crocodile Junior say:

จารย์น้ำกับพี่อัน...มันคนละคนกันนะมึง

The Crocodile Junior say:

กูแค่จะบอกมึงแค่นั้นแหละ

อย่าทัก say:

กูรู้...ขอบใจมึงแล้วกัน

The Crocodile Junior say:

เออ

            ผมออฟไลน์ ทันทีที่บอกลาไอ้กรีนเสร็จ  แต่ก็ยังนั่งจ้องจอมอนิเตอร์ มองรูปคู่ของผมกับอ.น้ำอยู่อย่างนั้น... ‘จารย์น้ำกับพี่อัน...มันคนละคนกันนะมึง’ ประโยคนี้ของไอ้กรีนลอยไปมาในหัวผมไม่หยุด... ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้... รู้ว่ามีพี่อันแค่คนเดียว... อ.น้ำไม่ใช่พี่อัน... ถึงหน้าตาจะคล้ายกันมาก...แต่ยังไงก็ไม่ใช่... ไม่ใช่คนเดียวกัน...

***

            “คุณ คุยกันหน่อยดิ๊!!” เสียงเฮียปองดังออกมาจากห้องตัวเอง ผมเลยจำใจต้องเดินเข้าไปในห้องนอนเฮียปอง...พอเดินเข้าไป ก็เห็นมีหนังสือเกลื่อนเต็มพื้นห้องไปหมด...อย่าบอกว่าจะให้เก็บนะเฮีย!!

            “หาที่นั่งดิ!! ยืนมองอยู่ได้” ผมลังเลนิดหน่อย ว่าจะหย่อนก้นตัวเองตรงไหนดี ก็มันรกไปหมดเหมือนกองอะไรสักอย่างมามันสุมๆกันไว้..ลำบากใจแฮะ

            “มีไรอ่ะเฮีย??” หลังจากตัดสินใจนั่งบนเตียง(ที่ดูมีพื้นที่ว่างที่สุดแล้ว) ผมก็ถามเฮียปองที่ยังง่วนอยู่กับการเปิดเว็บโป๊อย่างจริงจัง...ได้ข่าวว่าปีนี้เฮียจะเอ็นฯแล้วไม่ใช่เหรอ...เฮียจะเอามิยาบิไปสอบโอเน็ตหรือไงไม่ทราบ-_-;;

            “เลือกหนังสือบนพื้นแล้วไปเขียนบทให้เฮียหน่อย เร็วๆหน่อยล่ะ จะเริ่มซ้อมวันจันทร์หน้า” ผมมองหลังเฮียแบบงงๆ(ที่จริงแอบมองคลิปบนหน้าจอ 55+) เลือกหนังสือ...เขียนบท..เริ่มซ้อมวันจันทร์หน้า??  อะไรกันนี่???

            “เรียกแพทมาด้วยก็ได้ เห็นบอกว่าอยากช่วยเรื่องบท แต่ไม่รู้จะตื่นยัง?”ผมที่ยังไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของเฮีย...ว่าท่านต้องการสิ่งใด  ก็ได้แต่มึนตึบอยู่กับที่...จะให้ทำอะไรกรุณาบอกเป็นกิจลักษณะได้มั้ยครับ...ไม่ใช่พระพุทธเจ้าจะได้ตรัสรู้เองได้!!!

            “เดี๋ยวก่อนเฮีย!!!  จะทำไรกันเนี่ย?”  เฮียปองละความสนใจจากมิยาบิ มามองหน้าผมอย่างเซงๆ...เหมือนจะด่าว่า ‘แค่นี้มึงไม่รู้เหรอ’ ยังไงยังงั้น

            “ละครเวทีของคณะกรรมการนักเรียนประจำปี” ตอบมาแค่นั้นก็หันไปสนใจมิยาบิต่อ... ‘ละครเวทีฯประจำปี’  แล้วมันเกี่ยว? กะผมตรงไหนไม่ทราบ...

            แล้วผมก็ถูกเฮียปองเฉดหัวออกมาจากห้องพร้อมหนังสือนิยายอีก1กองตามมาด้วย...แล้วที่นี้กูจะทำไงฟะ?...ผมเดินมาห้องนอนตัวเองอย่างเซงๆ โยนกองหนังสือลงบนเตียงอย่างจำใจ...เดินไปหยิบมือถือมาโทรหาตัวช่วย..

            “ติ๊ดดดดด  ติ๊ดดดดด”

            “ว่าไงคุณ?” เสียงใสๆดังมาตามสาย

            “เฮียบอกให้โทรมาหาแพทเรื่องบทละครเวที”ผมบอกจุดประสงค์ทันทีโดยไม่พูดพล่ามอะไรทั้งสิ้น...ตอนนี้ผมกำลังต้องการตัวช่วยด่วน!!!

            “เหรอ!! แล้วได้เรื่องยังอ่ะ??” ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า? เสียงแพทฟังดูตื่นเต้นยังไงชอบกล

            “ยังไงอ่ะ!” ผมตอบอย่างเซงๆ ตาก็มองที่กองหนังสือบนเตียงแล้วถอนหายใจ...งานงอกใช่มั้ยเนี่ยกู!!

            “ช่วยเลือกเอาป่าว?” ผมช่างใจเล็กน้อย  แต่ก็ไม่มีทางให้เลือกมากนัก...ถือว่าถึงคราวซวยของคนเล่นแล้วกันเนอะ!!(<<ไร้ความรับผิดชอบมาก)

            “ก็เอาดิ!...” ผมตอบแล้วเดินไปหยิบหนังสือบนเตียงก่อนไล่ชื่อให้แพทฟัง

            “โรมิโอ&จูเลียต” ผมย่นหน้าผาก...นิยายอมตะของเช็คเปียร์ที่ใครๆก็รู้จัก

            “ไม่เอาอ่ะ! เมื่อปีที่แล้วเพิ่งแสดงไปเอง จำไม่ได้เหรอ? ที่พี่นิเป็นโรมิโอ แล้วพี่ปองเป็นจูเลียตอ่ะ” ผมย้อนภาพไปเมื่อปีที่แล้ว เป็นเรื่องที่หือฮากันมากที่เดียว....ก๊ากกกกกก!!!  เฮียปองใส่วิกผมยาวสีดำ  ทาลิปสติกสีแดง กับขนตาเช้งกะเดะ!!!  555+ เสียดายไม่มีภาพถ่ายตอนนั้น(เฮียฉีกทิ้งทุกรูปอ่ะครับ เซงๆ)...คิดแล้วผมยังขำไม่หาย 555+

            “อืมๆๆ! แล้วสังข์ทองล่ะ” ผมหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมา...

            “คุณจะเอาถ่านมาทาตัวเป็นเงาะป่าหรือไง? สงสารคนเล่นอย่าเลย” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับปลายสาย...ตอนทาคงสนุก แต่ตอนล้างนี่สิ!

            “สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด”

            “จะขายขนมครกกันหรือไงล่ะ?” แสดงว่าไม่ผ่าน

            “ข้างหลังภาพ”

            “จะเล่นแข่งกะบี้ เดอะสตาร์เหรอคุณ” อืมก็จริง

            “แม่นาคพระโขนง”

            “จะเล่นแข่งกะอาร์ อีกคน?” อืมๆ

            “ปลาร้าเดอะมิวสิกเคิล” เรื่องนี้มาได้ไงวะ?

            “...” ผมวางหนังสือเล่มนั้นลงทันที...คงไม่ผ่านอย่างแรง สินะ!!!

            ผมมองหลังสือที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่เล่มให้เลือก...เจ้าชายกบ...คงไม่ไหว ใครจะทนจูบกับสัตว์ตัวเขียวๆได้...ปีเตอร์แพน...แล้วผมจะหาผงพิกซี่มาจากไหน?...อาละดินกับตะเกียงวิเศษ...ผมคงไม่มีปัญญาเช่า พรมวิเศษ(มันชื่อนี่ปะเนี่ย?) ที่ดรีมเวอร์มาใช้แน่...แล้วผมก็สะดุดตากับนิทานเรื่องหนึ่งเข้า...เรื่องนี้แล้วกัน!!!

            “อลิสในดินแดนมหัศจรรย์” ผมรอลุ้นคำตอบจากปลายสาย...ขอให้ผ่านทีเถอะครับ เพราะถ้าไม่ผ่านนี่งานเข้ายิ่งกว่าเดิม...ไม่รู้จะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเรื่องให้เธอเลือกแล้ว?

            “เอาเรื่องนี้แหละ!!” เหมือนยกภูเขาออกจากอก...เสียงตอบตกลงอย่างกระตือรือร้นของแพททำให้ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง...อย่างน้อยเราก็ได้บทสรุปซะที!!

            “แล้วจะเริ่มทำกันวันไหนอ่ะ?”เสียงแพทดังออกมาจากโทรศัพท์...

            “พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนแล้วกัน...เฮียบอกว่าให้บทเสร็จวันจันทร์หน้าเพราะจะเริ่มซ้อมกัน...แต่เราได้เรื่องที่จะเล่นแล้ว  เรื่องบทช่วยกันเขียนสักสามสี่วันก็คงเสร็จ” แพทงืมงำอย่างเข้าใจ…เราคุยกันสักพักเรื่องแผนงานก่อนวางสาย...อย่างน้อยงานก็เสร็จไปแล้วก้าวนึง  ผมมองหนังสือเล่มในมืออย่างช่างใจ พอจะรู้มาคร่าวๆว่าเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ แล้วบังเอิญเห็นเจ้ากระต่ายที่ท่าทางเร่งรีบวิ่งผ่านไป..แล้วด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยตามคุณกระต่ายไป...ดูแล้วเรื่องมันน่าเบื่อไปหรือเปล่า?  แต่ช่างมันเหอะ ค่อยปรึกษากับแพทพรุ่งนี้แล้วกัน  ตอนนี้ของไปหาอะไรกินปะทังชีวิตก่อน นี่ก็11โมงกว่าแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะเพิ่งตื่น -_-;; (หลายคนว่าผมนอนกินบ้านกินเมือง) พอจะเดินลงไปหาอะไรกินข้างล่างก็งานเข้า เจอเฮียเรียกเข้าไปเรื่องละครเวที...ทำเอาตอนนี้ผมหิวไส้แทบขาด!!!

            “เพียงแค่ใครสักคนที่อยู่บนดาวเคราะห์นี้ เพียงแค่ใครสักคน~!!” ผมมองหน้าจอ N97 mini ในมือก่อนกดรับสาย

            “มีไร?” ผมถามเสียงห้วนอย่างเคืองๆ...กูยังไม่หายเคืองมึงเรื่องเมื่อคืนนะไอ้ ‘อัค’

            “ไม่มีไร...แค่โทรมาทวงสัญญา” เสียงกวนอวัยวะเบื้องต่ำตอบกลับมาทำเอาผมต้องขมวดคิ้วเป็นรอบที่สิบของวันนี้...กูไปสัญญาอะไรกะมึงไม่ทราบ?

            “...” <<<คิดว่าตัวเองไปสัญญาอะไรไว้

            “ไปกินสุกี้กัน” ...มันเฉลยทำเอาผมถึงบางอ้อ..ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง -_-;;

            “ก็ได้...กี่โมงอ่ะ” ผมมองนาฬิกา 11.48 ...

            “ตอนนี้แหละ...จอดรถอยู่หน้าบ้านแล้ว!!”ประโยคบอกเล่าของไอ้อัค ทำเอาผมตกใจรีบมองออกไปหน้าบ้าน...รถมินิฯสีน้ำเงินคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน!!!

            “รอกู 5 นาทีเดี๋ยวออกไป” ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดทีละสองขั้น เข้าห้องเปลี่ยนชุด หยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือ

            “คุณจะไปไหนลูก” แม่ถามผมที่วิ่งลงบันได

            “ไปกับเพื่อนครับ” ผมยัดเท้าตัวเองลงรองเท้าผ้าใบ ก่อนหันไปกอดเอวแม่

            “แล้วคุณจะรีบกลับบ้านครับ” แม่ขยี้หัวผมเบาๆ “อย่ากลับมืดล่ะ” ผมหยักหน้าก่อนเดินออกจากประตูบ้าน

            “คุณไปก่อนนะครับแม่”

To Be Continued

Edit  12 April 2011