คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนพิเศษ - เที่ยวเกาะกูด ตอนจบ : วันสุดท้าย
หลังจากที่พวกเราเล่นนํ้ากันอย่างสนุกสนานในตอนเย็น และก็ได้กินข้าวเย็น ก่อนที่จะเข้านอนนั้น ชายได้นัดเจอผมเพื่อไปทำแผนสารภาพรักลวงๆ ซึ่งแน่นอนว่าหัวหน้าห้องเองก็แอบตามมาดูตามที่ชายคาดเอาไว้ และหลังจากที่ผมสลัดรัก (แบบเล่นละคร) ไปได้แล้ว ชายก็ทำท่าทางหงอยๆกลับไป ซึ่งผมเองก็รู้ทีหลังว่าหัวหน้าห้องมาปลอบใจเขาใหญ่ แถมต้ากลับมีปฏิกิริยาดีใจกว่าเก่าเสียอีก เหอๆ)
และวันสุดท้าย ผมคาดว่าน่าจะได้กลับบ้านเลยนั้น ซาระกลับเดินมาบอกว่าจะแวะไปซื้อของฝากก่อนกลับ
"หา ซื้อของฝากเหรอ" ผมถามซาระอย่างสงสัย
"ไฮ้ เพราะว่าซาระเองก็เพิ่งเคยมาเที่ยวแบบนี้กับทุกคนนะ" ซาระบอก "ดังนั้น ซาระว่าจะซื้อของไปฝากลุง ๆ ป้า ๆ ที่บ้านของซาระด้วยนะ"
อ๋อ ซื้อไปฝากพ่อบ้านกับแม่บ้านนั่นเอง
"อีกอย่างนะจ๊ะ" แมวเดินมาบอกผม "เค้าเองก็จะได้ไปซื้อของฝากพ่อแม่ด้วยอะ แล้วเค้าก็อยากช้อปปิ้งด้วยแหละนะ กรี๊ด ๆ"
เหอ ๆ สาว ๆ นี่ชอบซื้อของกันจริง ๆ แฮะ
ตอนนี้พวกเราจัดเก็บข้าวของกันเสร็จแล้ว และตอนนี้กำลังขนของเพื่อทยอยเอาข้าวของลงเรือกันอยู่ ส่วนตัวผมนั้นกำลังยืนคุยอยู่กับซาระและแมวบนม้านั่งตรงสะพานปลาอยู่
"แล้ว จะซื้อกันนานเท่าไหร่เหรอ " ผมถามซาระ "ครึ่งชั่วโมงปะ"
"1 ชั่วโมงขั้นตํ่าสิ มินจัง”
เหอ ๆ ผมอยากกลับบ้าน
ฝนนั้นมองมาทางผมอย่างสงสัยในท่าทางของผม
หลังจากนั้นไม่นาน ซาระก็ได้ทำการเช็ดเอ้าท์ออกจากที่พักเรียบร้อย แล้วก็โทรไปแจ้งคนขับรถทัวร์ที่เขาขับรถออกไปพักในโรมแรมในตัวเมืองว่าพวกเราจะนั่งเรือกลับฝั่งกันในอีก 1 ชั่วโมง และตอนนี้พวกเราก็กำลังลงเรือเพื่อกลับขึ้นฝั่งกัน
"ขอบคุณมากนะครับ" หัวหน้าบอกกับ ชัย คนนำเที่ยวของเรา "ดูแลเกาะให้ดีๆนะครับ ถ้าพวกผมมีเวลาจะมาเที่ยวใหม่ครับ"
"ครับผม ขอบคุณมากครับ" ชัย คนนำเที่ยวของเรากล่าวขอบคุณทั้งรอยยิ้ม "ดีใจเหมือนกันครับที่มีคนที่ยังรักในสถานที่ธรรมชาติแบบคุณ โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ"
กะเกาะเงินของซาระมาเที่ยวฟรีอีกอะดิหัวหน้า
"มิ้น" จ๋าเดินมาถามผมตอนที่เครื่องยนต์ของเรือสปีดโบ๊ดเริ่มเดินเครื่อง "มิ้นจังชอบกินอะไรเหรอ"
"ชอบกินอะไรนะเหรอ" ผมถามจ๋า
"จ๊ะ พวกของกินเล่นไรแบบนี้"
"อืม ก็คงเป็นพวกปลาหมึกเส้นอะมั้ง" ผมเอามือขวาจับคางไปคิดไป "ถามทำไมเหรอ จ๋า"
"เปล่าเจ้าคะ" จ๋าบอก และตอนนั้นเอง ต้าก็เงี่ยหูมาฟังข้าง ๆ
โอ้ว มิ้นชอบปลาหมึกเส้นเหรอ ดีหละ ต้าคิดไปพลางก้มมองดูกระเป๋าเงินของตัวเอง
แบบนี้ต้องซื้อของเอาใจมิ้นจังแล้วเรา จ๋าคิดในใจอย่างร่าเริงพลางหันหลังเตรียมเดินกลับไปนั่งที่ตนเอง
เนื่องจากบนเรือมีเจ้าหน้าที่จากรีสอร์ทเพียงคนเดียว ทำให้เขาไม่ได้มองมาหลังเรือว่าพวกเรานั่งที่กันพร้อมรึยัง เขาเพิ่มความเร็วเครื่องแล้วขับเรือไปในทันที
จ๋านั้นที่กำลังเริ่มยกเท้าเพื่อเดินไปก็ทรงตัวไม่อยู่เมื่อเรือแล่นไปแล้ว เธอค่อยๆเดินถอยหลังและและหงายหลังล้มา
"ว้ายยยย!!!" จ๋าร้องออกมา ผมยื่นมือไปเพื่อเตรียมรับร่างของเธอไว้ แต่ปรากฎว่าแรงกระแทกจากหลังของเธอนั้นแรงมากจนร่างของเธอนั้นมาอยู่ในอ้อมอกของผมเลย
"อุ๊บ" ผมร้องออกมานิดนึงเพราะแผ่นหลังของซาระนั้นกระแทกมาชนกับอกของผม เธอค่อย ๆ แหงนหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ
"ขะ ขอโทษนะคะ มิ้น" เธอบอกขอโทษผมออกมาพลางรีบลุกขึ้นออกมาจากตัวของผมทันที
"ช่างมันเถอะ จ๋า" ผมตอบไปโดยไม่คิดอะไร "คราวหน้าก็ระวัง ๆ ไว้หน่อยแล้วกัน"
จ๋ามองผมอย่างอาย ๆ พลางหน้าแดงแป้ด แล้วก็เดินไปนั่งที่ตัวเอง
ผมหันไปมองทางซ้ายที่ฝนกำลังมองดูผมอย่างสนอกสนใจ ส่วนซาระนั้นเธอมองไปข้างหน้า
"มิ้นคร้าบ" ต้าร้องบอกขึ้นพลางค่อยๆเดินถอยหลังมาหาผม "ผมจะล้มแล้วครับ ช่วยรับร่างของผมที"
เรือมันก็โคลงเคลงพอดีเพราะเป็นช่วงที่เรือออกจากเกาะพอดี ร่างของต้าก็ค่อย ๆ เซและจะหงายหลังมา จริง ๆ และเนื่องจากผมนั่งอยู่ตรงที่นั่งหลังสุดและเอียงมาทางขวา และตัวของต้านั้นก็จงใจเตรียมเอาร่างข้างหลังมาซบกับผมอยู่แล้ว ทำให้เรือโคลงเคลงจริง ๆ ทำให้เขาโดนแรงของเรือทำให้เขาเซมาข้างหลังและเมื่อน่องขาของเขาทั้ง 2 ข้างมาโดนขาของผมโดยที่ผมรับร่างของเขาไม่ทันเพราะมันเร็วมาก ตัวของเขาก็เริ่มหงายหลังและจะร่วงลงตกจากเรือไปข้างหลังของเรือ !!
"เฮ้ย! ต้า" ผมร้องลั่นออกมาอย่างตกใจ เพราะตอนนี้ร่างของต้ากำลังจะร่วงลงจากเรือไปข้างล่าง มือของผมคว้ามือของต้าไว้ได้ข้างหนึ่ง ตอนนี้เท้าของต้าสัมผัสกับพื้นนํ้าทะเลแล้ว
ชายรีบวิ่งมาข้างหลังพร้อมกับแมนทันที และพบว่าต้ากำลังจะร่วงลงจากเรือไป โดยที่ข้างขวาของผมที่เป็นที่นั่งของฝนนั้นเป็นเครื่องยนต์ของเรืออยู่นั้น ถ้าตัวของต้าไปโดนเครื่องยนต์ละก็ เขาอาจโดนความร้อนของเครื่องยนต์แล้วสะดุ้งจนตัวของเขาตกลงไปในทะเลก็ได้ และตอนนี้เขามีที่ยึดเพียงที่เดียวคือ มือขวาของผมที่จับมือขวาของต้าอยู่ไม่ให้เขาร่วงลงไป
"เทรน" ผมตะโกนร้องหาเขา "บอกให้คนขับเรือหยุดเรือก่อน"
"คงไม่ได้" ชายบอก "เพราะถ้าเขาหยุดเรือตอนนี้ ต้าอาจกระแทกโดนเครื่องยนต์แล้วร่วงลงไปในทะเลก็ได้นะ ข้างล่างมีอะไรบ้างก็ไม่รู้"
"เล่นไรไม่รู้เรื่องเลยนะแก" ผมพึมพำออกมา เพราะมือของผมที่จับมือของต้าอยู่นั้นเริ่มล้าแล้ว
"ขอโทษ" ต้าร้องตะโกนออกมา มือซ้ายของเขานั้นพยายามออกห่างจากเครื่องยนต์ที่กำลังติดอยู่ ข้างล่างก็มีใบพัดเรือที่ทำงานอยู่ด้วย
ชายรีบรุดเข้ามาที่มือซ้ายของต้า และเขาก็เอื้อมมือไปจับมือซ้ายของต้าไว้
“ชาย" ผมร้องบอกเขาฝ่าเสียงลมและเสียงเครื่องยนต์ "พอฉันนับถึงสามแล้ว ดึงเลยนะ"
"ได้ๆ" ชายร้องบอก
"ฝน ซาระ" ผมบอกไปทาง 2 สาวที่ยังคงนั่งกระเถิบไปข้างๆ เรือ และกำลังมองมาที่ต้าด้วยความกลัว "ช่วยลุกออกไปก่อนนะ"
"ได้ๆ" ฝนบอกพลางเดินออกมาอยู่ข้างหลังชายกับแมน
ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนและหมุนตัวมายืนขึ้นข้างๆซ้ายจากที่นั่งโดยไม่ให้มือขวาของผมที่ยังยึดจับกับมือของต้าไม่ให้เขาร่วงลงไปนั้นหลุดออกมาจากมือของผม
"เอาหละ" ผมเตรียมให้สัญญาณชาย "พร้อมนะชาย"
เขาพยักหน้าและมองมาที่ต้าที่กำลังมองมาที่พวกเขาอย่างเครียดๆ
"1...2...3 ดึงเลย!"
ผมรีบดึงตัวเองและฉุดร่างของต้าขึ้นมาพร้อมกับชาย ผมใช้มือซ้ายของผมช่วยดึงร่างของต้ามาด้วย ชายเองก็ใช้มือทั้ง 2 ข้างช่วยดึงเช่นกัน
แต่ปรากฎว่า เพราะการที่เรือโคลงเคลงและแรงของเรือตอนที่เรือเคลื่อนที่นั้นมันจะทำให้ผมกับชายร่วงลงไปกับต้าด้วย !
“รีบๆ ดึงขึ้นมา ชาย" ผมร้องลั่นออกมาเพราะนํ้าหนักและการโอนเอนของเรือมันจะทำให้ผมกับชายร่วงไปกับต้าด้วย ตอนนี้ผมต้องต่อสู้กับแรงที่มันกำลังจะฉุดร่างของผมกับชายให้ร่วงลงไปในทะเลกับต้า
"ผมจะไม่ไหวแล้วนะ" ชายร้องออกมาเหมือนกัน เพราะตอนนี้เท้าของชายก็เหยียบดันกับขอบที่นั่งเรือเพื่อไม่ให้เขาโดนแรงดึงออกไปนอกเรือเหมือนกัน
"อีกที" ผมร้องออกมาและใช้เท้าดันกับที่นั่งของเรือบ้าง
ต้ามองมาที่เครื่องยนต์อย่างกังวล ตอนนี้พื้นนํ้าทะเลจากสีฟ้าเป็นสีฟ้าอมนํ้าเงินเข้มแล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขากำลังอยู่ในเขตนํ้าลึก
"นับถึงสาม แล้วก็ดึงแรงๆ พร้อมกันอีกทีนะ" ผมตะโกนบอกออกมา พร้อมกัดฟันกรอดๆเพื่อไม่ให้มือของผมหลุดออกมาจากมือของต้า เหงื่อที่ไหลออกมาบนมือของผมนั้นเริ่มทำให้มือของผมเริ่มลื่นๆ คนอื่น ๆ ที่กำลังมองดูผมกับชายพยายามดึงต้าขึ้นมานั้นกำลังมองดูอย่างลุ้นระทึก
"หนึ่ง...."
ผมร้องออกมา และใช้มือขวาของผมจับมือของชายให้แน่ขึ้น มือเริ่มลื่นแล้ว
"สอง...."
ชายเริ่มใช้แรงกดไปที่เท้าเหยียบดันไปที่ขอบเก้าอี้มากขึ้น เพื่อเตรียมตัวฉุดชายขึ้นมา ระหว่างนี้คนอื่น ๆ เริ่มมองดูเหตุการณ์อย่างกังวล
"สาม!!"
ผมร้องลั่นพร้อมกับฉุดดึงร่างของต้าขึ้นมาจนสุดแรงที่ผมมีในตอนนี้ ผมถึงกับต้องเอนตัวไปข้างหลังเพราะต้องดึงร่างของต้าขึ้นมาให้ได้ แน่นอนว่าชายเองก็เหมือนกัน เขาก็พยายามใช้แรงของตนเองที่มีอยู่ฉุดร่างของต้าขึ้นมาให้ได้ และตอนนี้ ร่างของต้าก็ค่อย ๆ เลื่อนขึ้นมาข้างบน แต่มือของผมนั้นเริ่มจะหลุดออกมาจากมือของต้าแล้ว เพราะเหงื่อมันไหลออกมาแล้วทำให้มือของผมลื่น
ผมกัดฟันแล้วก็มองไปที่ต้าอย่างโมโห
และด้วยกำลังของเราทั้ง 2 คน ผมกับชายก็สามารถดึงร่างของต้าขึ้นมาบนเรือได้สำเร็จ
ร่างของต้าลอยคว้างมาแล้วก็กระแทกมาชนกับร่างของผมทันที ส่วนตัวของผมนั้นหงายหลังกระแทกลงไปกับพื้นเรือพร้อม ๆ กับชาย
หลังของผมกระแทกกับพื้นเรือจนผมเจ็บ แถมบนตัวของผมก็ยังหนัก ๆ อีกต่างหาก ซึ่งผมเห็นว่าต้าก็เพิ่งมาล้มทับตัวของผมไว้ ผมค่อย ๆ ดันร่างของมันออกมาจากตัวผม ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีอารมณ์มาสนใจเรื่องนี้หรอก แต่ใจของผมเต้นสั่นออกมาอย่างระทึกเพราะต้องช่วยชีวิตต้าเอาไว้
"เฮ้ " ชายค่อย ๆ หมุนตัวหันมาหาผมในสภาพนอนตะแคง "โล่งอกไปทีนะต้า"
"ต้าเองตอนนี้ก็ลุกขึ้นนั่งแล้ว เขาค่อยหอยหายใจออกมาด้วยความกลัวและมองมาที่ผมกับชายอย่างสำนึกบุญคุณ
"ขอโทษทีนะครับ มิ้น" ต้าบอกออกมา ท่าทางจะรู้สึกผิดมาก ๆ เลยนะนั่น "คราวหน้าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"
"คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว" ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินไปนั่งที่เก่าเพื่อคลายอารมณ์ตนเองลง "เกือบเอาชีวิตทิ้งแล้วไหมหละเอ็ง"
หัวหน้าห้องเดินไปหาคนขับเพื่อเตรียมบอกว่าเขาช่วยเพื่อนได้แล้ว แต่ทว่า คนขับเรือกลับยังใส่หูฟังฟังเพลงอยู่ แถมขับเรือไปตามปกติด้วย สงสัยจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยมั้งเนี่ย
ชายเองก็ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม และถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
"เกือบไปจริง ๆ นะแหละ" ชายยิ้มให้ต้าพลางถูมือเพื่อเช็ดเหงื่อออกจากมือ
ต้านั้นเอ่ยขอบคุณพวกผมหลายรอบ ซึ่งผมก็บอกได้แต่คำว่าไม่เป็นอะไร แล้วเขาก็ไปนั่งเงียบ ๆ คนเดียว
แมวเองนั้นตอนแรก ๆ ท่าทางเธอจะต่อว่าต้าเหมือนกัน แต่เธอถอนหายใจแล้วก็เดินไปนั่งที่นั่งของเธอ
"ไม่ว่ามันสักหน่อยเหรอ แมว" ผมยิ้มให้แมวอย่างขบขัน "ปกติเธอต้องแว้ด ๆ ใส่มันแล้วนิ"
"แค่นี้ต้าเองก็เครียดจะตายอยู่แล้วมั้งมิ้น" แมวหันหน้ามาแล้วก็ยิ้มให้ผม "เหตุการณ์เมื่อกี้คงจะเป็นบทเรียนให้ต้าได้บ้างแหละหน่า"
ผมหันไปมองที่ต้าที่กำลังนั่งหงอย ๆ อยู่บนที่นั่งของเขา แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่เป็นอะไร
---------------------------------------
หลังจากที่เรือสปีดโบ๊ทพาพวกเราไปถึงฝั่งแล้ว ซาระก็ได้ไปจ่ายเงินค่าที่พักและค่าโปรแกรมเที่ยวของพวกเรา ( "เดี๋ยวให้บริษัทของพ่อซาระออกเงินให้นะ" ซาระบอกเมื่อเธอเดินกลับมาหาพวกเรา ) รถทัวร์มาจอดรอรับและเปิดประตูรถรอพวกเราอยู่แล้วเมื่อพวกเราเดินไปถึง ดังนั้นพวกผมจึงขึ้นไปบนรถและขึ้นไปจองที่นั่งกัน ( ทีแรกต้ามันจะขึ้นไปนั่งบนชั้น 2 หน้าสุด แต่เมื่อผมเดินไปตรงตำแหน่งเดิมที่ผมเคยนั่งกับชายตอนขามา เขาก็ยอมหลีกทางให้ผมเดินไปนั่งแต่โดยดี ส่วนตัวเขานั้นก็เงียบ ๆ แล้วก็เดินไปนั่งหลังสุดของรถ )
เมื่อทุกคนขึ้นมาบนรถครบแล้ว ล้อรถก็เรื่มเคลื่อนที่ มุ่งไปยังตัวเมืองโดยการนำทางของคนขับรถ โดยตอนนี้หนุ่ม ๆ ทั้งหมดอพยพไปนั่งข้างล่างเพราะพวกเขาจะเปิดหนังดูกัน ( งวดนี้ไม่ใช่หนังผีแน่นอน เพราะแผ่นหนังที่ต้าเอามานั้นอีกแผ่นก็คือหนังแนวสืบสวน แต่เจ้าตัวนั้นเอาแผ่นมาให้พวกเขาเปิดดูแล้วก็ขึ้นไปนั่งอยู่หลังสุดของรถทัวร์แทน ) ส่วนผมตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้บนรถทัวร์หน้าสุดพร้อมกับสาว ๆ ที่เหลือที่กำลังคุยออกปากกันเรื่องที่พวกเราจะไปซื้อของกัน
"ฉันอะนะ จะซื้อของไปเยอะ ๆ เลย" ฟ้าพูดออกมาอย่างตื่นเต้น "แม่ต้องดีใจมาก ๆ แน่ถ้าฉันซื้อปลาเค็มไปฝาก"
"ฉันว่าซื้อพวกเครื่องประดับที่ทำจากเปลือกหอยดีกว่านะ ฉันเคยเห็นในทีวี มันสวยดีออก" แมวพูดออกมาบ้าง
"นี่ แมว อย่าไปซื้อเลย พวกนี้มันทำลายธรรมชาตินะ" จ๋าพูดออกมาอย่างไม่ชอบใจ
"ซื้อมาแอบๆ ไว้ไม่มีใครรู้หรอกน่า"
เหอ ๆ
ผมยิ้มให้กับสาวๆที่คุยกันอย่างถูกปาก แล้วจากนั้นก็เอนหลังพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ และสนุกสนานผ่อนคลายเต็มที่ที่ได้มาเที่ยว พลางนึกในใจว่า ตอนพิเศษตอนต่อไปเราจะได้ไปเที่ยวที่ไหนอีกรึเปล่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณรู้รึเปล่า ?
ตอนพิเศษ - เกาะกูดนี้ เกิดขึ้นจากประสบการณ์จริงของคนเขียน ทั้งฉากและสภานที่ รวมทั้งโปรแกรมทัวร์มาจากของจริงทั้งหมด เพราะคนเขียนอยากเขียนสถานที่ท่องเที่ยวใหม่ๆลงไปในนิยายบ้าง ซึ่งในนิยายรักส่วนมากมักจะไปเที่ยวตามพัทยาและที่ใกล้เคียง
นอกจากนี้ ตอนไปเกาะกูดนั้นเดิมทีอยู่ในต้นฉบับจริงๆที่ได้ส่ง สำนักพิมพ์ เพื่อพิจารณาพิมพ์เป็นเล่ม แต่เนื่องจากจำนวนหน้านั้นหนาเกิน ซึ่งถ้าไม่เอาออก ราคาหนังสือจะปาไป 3 - 4 ร้อยเลยทีเดียว ดังนั้นจึงต้องเอาออกและเอามาไว้ในตอนพิเศษแทนครับ
ความคิดเห็น