คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7 : ไล่ตามโจรปริศนา (CB 1)
ารวลแบมินันผ่านไปเือบ 15 นาทีแล้ว อนนี้ะแนนีมาไ้ 4 – 4 แล้ว ทุนในห้อ่าส่เสียเียร์และมอูารวลแบมินันอผมับ้าและแมนอย่าะลึ เพราะว่าผมนเียวสามารถรับลูแบและโ้อบอีฝ่ายไ้โยไม่มีำว่าเสียเปรียบเลย ผมสามารถวิ่ไวและรับลูไ้อย่าำนาโยไม่มีทีท่าว่าผมะแพ้หนุ่ม 2 นนี้เลย
สนุริ ๆ ผมิอย่าสะใเมื่อผมหวลูแบไปยัอร์สฝั่ร้ามนแมนที่เริ่มหอบแฮ่ ๆ เมื่อเา้อวิ่ไปรับลูาผม ไม่น่าเื่อว่าเราะร่าายีนานี้ ถึะแปลในิหน่อย็เถอะ อนนี้ผมหอบหายใเหนื่อยเพียเล็น้อยเท่านั้น
ในะที่ฝ่าย้าและแมนนั้น่าเริ่มมอูผมอย่าเหน็เหนื่อยและสสัยว่าทำไมผมถึเ่นถึนาพวเาทั้ 2 นเล่นไม่ออมมือแล้วยัสู้ผมไม่ไ้
ผู้หิอะไร เล่นเ่ะมั ้าิในใะที่เาับผมำลัวลลูบันผม ่าฝ่าย่าไม่ยอมแพ้
" มิ้น ะไหวรึเปล่า " ฝนพูออมา้วยวามเป็นห่วผม และในที่สุ ผมหวท่าลูโ่ไปยัลา้ายอร์ส ึ่แมนรอรับอยู่แล้ว แมนหวลูบลไปรหน้าเน หวัะไม่ให้ผมวิ่มารับทัน แ่โทษที ผมพุ่ัวไปพร้อมหวลูัทาวาอย่ารวเร็ว ึ่แมนมันไม่มีทารับทันอยู่แล้ว และทาฝั่เ้า้าที่มัวแ่มอหน้าผมอย่าะลึนั้น ลับไม่ไ้สนใลูที่ผมหวไปเลยแม้แ่น้อย
“ เฮ้ย ไอ้้า "
แปะ ลูนไ่ลไปรเท้าอ้าอย่าสวยาม ึ่ว่ามันะเพิ่รู้ัว
" 5 - 4 นพรเป็นฝ่ายนะ " ลุ่มอเียร์ผู้หิร้อรี๊ออมาอย่าีใ รวมทั้แ๊ลุ่มผู้ายและรุ่นพี่ ม.6 ้วย
" แ๋วมา มิ้นั " พษ์ร้อเียร์ออมา
" น่าร้า " มีบานร้อออมา
ผมยืนึ้นและมอูอเียร์ที่นั่เียร์ผมอย่าภูมิใ ในานะที่ผมเป็นผู้ายและสามารถเอานะผู้ายาารุมไ้ถึ 2 น ถึะไม่พอใที่มีนเรียผมว่า น่ารั ็เหอะ
“ เอาหละ ให้เพื่อนเราพัสัรู่ เี๋ยวรูะไปเอาลูนไ่มาเพิ่มให้นะ เพื่อนเราทำะระุยเลย “ รูพละบอ้วยวามีใ แล้วท่าน็เินออไปาโรยิม เปิโอาสให้ลุ่มสาว ๆ วิ่เ้ามาล้อมผมทันที
" เ๋มาเลยมิ้น เธอเ่ริ ๆ " ฟ้าบอับผมอย่าีใ
" สุยอเลย เอานะเ้าลาม 2 หน่อนั้นไ้ " แมวพูออมาบ้า
" เ็มารับ มิ้น " หัวห้อห้อพูบ้า
" อยะ อย่านั้นเหรอ " ผมมอไปรอบ ๆ อย่าแปลใ ริอยู่ที่ผมวรภูมิใว่าผมเป็นฝ่ายนะ แ่ผม็ลับรู้สึแปล ๆ ับร่าายผมอยู่ี เิอะไรึ้น ทำไมผมถึไ้แ็แร่แบบนี้
“ เป็นอะไรรึเปล่า มิ้น “ ฝนถามผม้วยวามเป็นห่ว ท่ามลาเสียร้อแสวามยินีับผมและเสียอสาว ๆ ที่โห่ฮาใส่พว้าและแมน อนนี้ทั้ 2 นล้มไปนั่ับพื้นแล้ว
“ ไม่มีอะไรหรอฝน “ ผมพูพลาูมือนเอที่ับไม้แบึ้นมาู ร่าายอผมนั้นแสออมาไม่่อยเหนื่อยล้าเลย ึ่แปลเอามา ๆ สำหรับผม ปิแล้วผม้อเหนื่อยว่านี้สิ มันแปลริ ๆ ้วย
“ แน่เหรอมิ้น “ ฝนถามผมอย่าไม่มั่นใ “ สีหน้าอมิ้นไม่่อยีเลยนะ “
“ อ๋อ เปล่า “ ผมยิ้ทให้เธอ ็แ่สสัยว่า.... “
“ รี๊ ! นั่นใร ! “
เสียเ็ผู้หิในห้อผมร้อึ้น ผมหันไปมอ ็พบว่ามีร่าผู้ายวัยประมาลานมายืนอยู่้า ๆ ฝนแล้ว เาใส่ผ้าลุมปิหน้าปิาและสวมเสื้อผ้าแนยาวายาวสีำทั้ัว ผมมอเห็นแ่วาอเาเท่านั้น มันเป็นใรัน และมายืนอยู่้า ๆ ฝนั้แ่เมื่อไหร่
ผมยืนะลึอยู่ั่วะ วาอมันมอผมหรี่ลนผมาเาไม่ไ้ว่ามันิอะไรอยู่ในหัวันแน่ ทันในั้น มัน็ับัวอฝน และ้อนึ้นอุ้มไว้บนแนอมันอย่ารวเร็วนฝนหนีไม่ทัน
“ รี๊ ! “ ฝนรี๊ร้อ้วยวามลัว เมื่อโนใร็ไม่รู้อุ้มเธอึ้นมา
“ เฮ้ย ะทำอะไร “ ผมร้อลั่นใส่มันอย่าใ โมโห ปนสสัยเ้า้วยัน แ่มันไม่อบ มันลับวิ่ฝ่าลุ่มนัเรียนห้ออผม ไม่มีใรที่ะวามันไว้ แ่ลับถอยหนีออมา้วยวามใลัว
“ มิ้น ่วยัน่วย รี๊ ! “
“ ฝน “ ผมพึมพำื่ออเธอในปา าอผมวิ่้าวามมันไปโยไม่รีรอ
“ เิอะไรึ้น “ รูพละเินเ้ามาพร้อมระบอใส่ลูนไ่ในมือ และรูพละ็้อมอไปยัายปริศนาที่ำลัอุ้มฝนอย่าใ
“ แเป็นใร มาทำอะไรลูศิษย์อ.... “
ายปริศนาใ้้อศอแน้า้ายทุบไปที่หลัออรูพละ ส่ผลให้รูพละล้มลและหมสิลทันที นัเรียนสาวรีร้อเสียัึ้นไปอีที่แม้แ่รู็่วยอะไรไม่ไ้
โรลัพาัว ผมิในใอย่าใลัว ไม่นึเลยว่า มันะล้าบุเ้ามาและทำร้ายรูในโรเรียนแบบนี้
มันเริ่มเินออไปทาประูอโรยิมโยไม่หยุรีรออะไรเลย
“ หนอย แ “ ผมอ้าปาร้อพลาเวี้ยไม้แบที่อยู่ในมือผมพุ่ไปที่เท้าอมัน หวัว่ามันะ่วยทำให้มันสะุล้มลไ้ แ่ทว่า มันลับใ้มืออมันับไม้แบที่ผมว้าไปเมื่อี้ลาอาาศไ้โยที่มันไม่หันลับมามอเลย ผมยืนมออย่าใว่ามันทำไ้ยัไ มันหันหน้ามามอผมสัพั แล้ว็หมุนัวมาและว้าไม้แบใส่ผมบ้า ผมระโหลบไม้แบเือบไม่ทันเพราะมันพุ่มาไวมา ๆ นัเรียนสาวในห้อรีร้อัึ้นไปอีพร้อม ๆ ับเสียอฝนที่ร้อออมา ผมเห็นใบหน้าที่หวาลัวและน้ำาอเธอไ้อย่าัเน
ฝน ผมมอูมันหันหลัลับไปและวิ่อุ้มพาฝนออไปโยมีเสียนัเรียนนอื่น ๆ ร้อออมา้วยวามใ
“ หัวหน้า โทรแ้ำรวเร็ว “ ผมะโนสั่หัวหน้าแล้ว็วิ่ามมันออไปทันที
“ เี๋ยว่อน มิ้น “ ้ายมือพยายามเรียผม เพราะเาเอ็เริ่มหายเหนื่อยบ้าแล้ว นัเรียนผู้หินอื่น ๆ วิ่ไปูรูพละ้วยวามเป็นห่วและใลัว
“ มัวรออะไรอยู่หละ ไอ้พวนั้น็่วยันหามรูไปส่ห้อพยาบาล ้า แรีบวิ่ามมิ้นไปเร็ว “ หัวหน้าห้อสั่ทุนในห้ออย่ารวเร็วนนอื่น ๆ ้อทำาม ราวับว่าเสียอหัวหน้าสั่เือนสิอทุนเอาไว้
“ ไ้ “ ้ารับำอย่ารวเร็วและ็ออัววิ่ามผมไป
" รี๊ ! " ฝนร้อออมา้วยวามหวาลัว อนนี้โรลัพาัวยัับเธอ้วยมือ้าย้าเียว มันแบร่าอเธอพาบ่าแล้ว็วิ่ออไปอย่ารวเร็ว่อหน้านัเรียนทั้โรเรียน ผู้น่ารีบแหวทาหนีเมื่อมันวิ่ผ่าน้วยวามใ เ็สาว ม. ปลายรีร้อออมาัลั่น
" หนวหูริ ๆ " มันโวยใส่ฝนที่ำลัร้อออมา้วยวามลัว อี่อไปแล้ว เหลือแ่เ็สาวที่หวาลัวสุี " รี๊อยู่ไ้ น่ารำา "
" แ็ปล่อยั้นสิยะ ่วย้วย่า ใร็ไ้ ่วย้วยยย " ฝนแหปาลั่นมาอีรั้
มันอุ้มเธอวิ่ผ่านหน้าโรเรียนยัประูที่อนนี้มียามอโรเรียนไ้มายืนั้่านสัเอาไว้แล้ว 9 - 10 น พวเามีไม้ระบอเรียมพร้อมไว้ในมือ และปิประูโรเรียนเอาไว้แล้ว
" หยุนะ " เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยอโรเรียนนหนึ่ะโนบอ " วาัวประันะ "
" ฮึ " โรลัพาัวปริศนาเอามือวาล้วหยิบอะไรบาอย่าในระเป๋า มันมีรูปทรลมมอูแล้วล้าย ๆ ระเบิ โรปริศนาปาวัถุนั้นไปยัลุ่มอยามรัษาวามปลอภัย วันยาสลบฟุ้ระายออมาและทำร้ายยามรัษาวามปลอภัยทันที พวเาถึับทนฤทธิ์อยาสลบไม่ไหวน้อหมสิไป วันสีาวฟุ้ระายทั่วบริเวนนัเรียนและนัารภารโรบานที่ำลัะไปวาถึับ้อวิ่หนีออมา
ผมับ้าวิ่ไล่ามมันมาาโรยิม มีหลายนี้มาทาพวผมและมอไปยัทาที่โรแบัวรฝนไป แ่ในาอผมนั้นเ็มไป้วยำถามที่ผมสสัย โรนนี้มันสามารถแอบลอบเ้ามาในโรเรียนไ้ยัไ ไม่สิ มันแอบเ้ามาในโรยิมไ้ยัไ ทั้ ๆ ที่พวผมทั้ห้อ็อยู่ในห้อนั้น มัน่อนัวในโรยิมไ้ยัไทั้ ๆ ที่ไม่มีที่่อนอะไรเลย ยเว้นานเหล็้าบนโรยิม และที่สำั ผมมอไปยัประูหน้าโรเรียนที่ฝนยัแหปารี้ลั่นอยู่ ทำไมมัน้อับเธอไป้วย นัเรียนนอื่น ๆ ็มี แถมยัมียาสลบอะไรนั่นอี โว้ย ! นี่เราิบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย !
ใบหน้าอฝนที่มอูผม้วยวามหวาลัวและนอไป้วยน้ำาปราึ้นมาในหัวเอผมอีรั้
“ ันไม่ปล่อยแไว้แน่ “ ผมิอย่าบ้าลั่และออแรวิ่ไปหามันให้ทัน
โรลัพาัวมันหยุยืนอยู่่อนถึประูโรเรียนประมา 5 -
บ้าหน่า ผมอ้าปาหอบหายใมอูมันวิ่หนีไป นบ้าอะไรวะระโสูไ้ถึนานี้ แถมยัแบนไป้วย มันเป็นนรึเปล่าวะเนี่ย
" มิ้น " แมนะโนเรียผม ผมหันลับไปมอ เาวิ่ามผมับ้ามา โยในมืออเานั้นมีรอเท้าโรลโลเบรที่ัแปลมอโยรวมแล้วเป็นรอเท้านัเรียนามมาอย่าร้อนรน เฮ้ย ที่โรเรียนนี้เอารอเท้าโรโลเบรมาไ้้วยเหรอ แ่อนนี้มันไม่ใ่เวลาที่ะมาิเรื่อนี้
" นี่รับ " แมนยื่นรอเท้านัเรียนโรลเลอร์เบรให้ผม " ใ้นี่รับ หัวหน้าห้อฝาเอามาให้ "
" เหรอ " ผมถามเาอย่ารวเร็ว เหื่ออผมผุไหลออมา้วยวามัวลว่าาร์มันะทำอะไรเธอ เมื่อแมนพยัหน้า ผมไม่รอ้า รีบถอรอเท้านัเรียนหิโยใ้เท้าอผมและเะมันออ " ฝาอบใหัวหน้าห้อ้วยนะ " ผมรีบใส่รอเท้าโรลเลอร์เบรอหัวหน้าห้อทันที เท้าอเามีนาเท่าับเท้าอผมพอีสินะเนี่ย ใส่ไ้พอีเลย
" พอที่ปุ่ม้า ๆ ล้อมันะเปิออมา " แมนี้บอผมรปุ่ม้ารอเท้า " ระวััว้วยนะรับ อนนี้ทาโรเรียนแ้ำรวไปั้่านสัแล้วรับ "
" อบใมา " ผมยิ้มให้เาแล้ว็รีบปุ่มเพื่อเปิล้อออมา ผม้อยเท้าึ้นเพื่อให้ล้อมันออมาไ้ ถึผมะลึับลไอรอเท้าิล้อนี้็ามที แ่มันไม่ใ่เวลามาื่นมผลานประิษ์นี้แล้ว เมื่อผมเหยียบอีรั้ ัวอผมเไปเล็น้อยเพราะล้อรอเท้าสัมผัสับพื้นถนนโรเรียน ผมยื่นัวเอไป้าหน้าอย่าที่ผมเห็นในทีวี และ็เริ่มไถลัวเอไปอย่ารวเร็ว
" ันไป้วย " ้าบอแล้ว็รีบวิ่ามผมไปทันที
" เฮ้ย เี๋ยวสิ " แมนร้อเรีย้า แ่เาลับวิ่ไปับผมแล้ว เพราะเาวิ่ไ้ไวมาๆ นแม้แ่แมนเอ็ยัะลึไม่แพ้ผมเหมือนับ เพราะเาเอ็ไม่เยเห็น้ามันอืนานี้มา่อน
" แมน " แมววิ่ามมา เธอ้มัวเอามือับเ่าเพราะวามเหนื่อยอ่อน " มิ้นเธอใ้โรลเลอร์เบรเป็นเหรอ "
" ไม่รู้เหมือนัน " แมนอบเธอ าอเามอูผมที่พุ่ออไปนอโรเรียน มีนัเรียนบานที่เห็นเหุาร์มาเปิประูให้ผม " แ่น่าะไม่เป็นไรมั้ มี้าไป้วย นั่นไ ยัไม่เห็นเธอล้มเลย "
" แว๊ ! " ผมร้อลั่นเมื่อล้ออโรลเลอร์เบรไปสะุับอบเหล็ที่ิับประูโรเรียนหน้าทิ่มลพื้น ้ารีบมา่วยผมให้พยุลุึ้น
" ะไปรอไหมเนี่ย " แมนพึมพำอย่าเร่เรียเมื่อเห็นผมลุึ้นยืนและไถลัวเอไปใหม่ ้าเอ็วิ่ามผมไปอย่ารวเร็ว
เมื่อผมั้ัวไ้ใหม่าารล้มไปถึ 3 รอบเพราะพื้นถนนนอเโรเรียนมันรุระ แถมผม็ไม่เยใ้โรลเลอร์เบรมา่อน ในที่สุ ผม็ใ้านมันล่อึ้นมาและไถลัวเอไปามถนนเพื่อไล่ามาร์ไป ึ่ไม่ใ่เรื่อยาเลยเพราะฝนยัรีร้อออมาัลั่น
ไม่เ้าใมันริ ๆ ผมิพลารีบไถลัวไปามถนนโยไม่สนใาวบ้านาวเมือที่มอูเหุาร์อย่าใ เพราะมันเอ็ใ้แ๊ยาสลบเพื่อัารยามอโรเรียนไ้สบาย ๆ ทำไมมันไม่ทำให้ฝนสลบไปะเลยหละ ถ้าทำแบบนั้นมัน็ะสามารถหลบหนีผมหรือำรวไ้่าย ๆ แท้ ๆ ราวับว่ามันใให้นอื่น ๆ รู้ว่ามันอยู่รไหนอย่านั้นแหละ
ผมรีบส่ายหัวับวามินั้น แล้ว็มอูัวมันวิ่อยู่้าหน้าผม
ให้ายสิ นี่มันไม่ใ่เวลามาิเรื่อแบบนี้นะ เรา้อ่วยฝนให้ไ้่อน
" ิอย่านั้นเหมือนันละสิ " ้าบอ เาวิ่้า ๆ ผมนเริ่มหอบหายใออมาเพราะวามเหนื่อยอ่อน " ผมเอ็ิเหมือนันว่าทำไมเ้านั่นถึไม่ทำให้ฝนหลับไปเลย แ่ที่น่าสสัยว่า มันมาที่โรยิมไ้ยัไ แถมยัระโ้ามรั้วโรเรียนไ้สูถึนานั้นอี "
" เอาไว้ทีหลั " ผมรีบไถลัวไป้าหน้าอย่ารวเร็ว " เรา้อ่วยฝน่อน "
โรลัพาัวปริศนาพาร่าอฝนวิ่เ้าไปในัวเมือ าวบ้าน่ามอันอย่าใ อนนี้ผมไถลัวเอไปามทาเท้านเินและ้า็วิ่้า ๆ ับผมเพื่อไล่ามมันไปอย่าเหนื่อยอ่อน เพราะเาไม่ไ้ใ้โรลโลเบรเหมือนับผม มีพลเมือีบานพยายามวิ่ไปวาทาไม่ให้มันหนี แ่มัน็ใ้แ่มือวาผลัพลเมือีนนั้นระเ็นไป้า ๆ และวิ่่อไปไ้อย่าไม่เหน็เหนื่อยเลย
มันทำไ้ยัไนะ ผมิในใพลาเอามือปาเหื่อ และ็ไ้ไถลัวเอไปามทาเท้าเพื่อไล่ามมันไป ยัับมันไม่ใ่นเลย
สัพั ฝนเริ่มเียบและเริ่มฝุบหน้าลบนหลัอโร ผมมอูเธอ พบว่ามันใ้ผ้าเ็หน้าปิปาเธอเอาไว้ ในที่สุแ็โปะยาสลบให้ฝนนไ้สินะ ผมิในใ และ็้ออ้าปาในสิ่ที่ผมเห็น
มันเวี้ยอะไรบาอย่าใส่้า เาโนแรระแทนั้นหายหลัล้มล ผมยื่นมือไปับเสาไฟฟ้า้า ๆ เพื่อหยุัวเอเอาไว้ ปราว่าอที่มันปาใส่้า็ือ ลูบอลแ๊ยาสลบ
" ้า " ผมร้อเรียเา แ่ทว่า เาลุไม่ึ้นและา็เริ่มปิ นที่เินอยู่บนถนนแถวนั้น็เริ่มโนฤทธิ์อยาสลบนบานร่วลไปนอนหมสิลพื้น
" มิ้น " มิ้นพยายามบอับผม " รีบามมันไป ไม่้อห่วผม..... "
้าพูไ้แ่นี้ แล้วเา็นอนหมสิลรนั้นพร้อมับนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นอนหมสิไป้วย ผมรีบไถลัวเอออมาทันทีเพราะผมอาโน๊ายาสลบไป้วย็ไ้
เ็บในั ผมิในใ และมอามมันไป มันเป็นใรันแน่วะเนี่ย
โรปริศนาระโ้ามรั้วั้นทานเินไปที่ถนนที่ยัมีรถวิ่อยู่ ! มันระโพุ่ัวไปและระโไปทาวาอถนนอีรั้เมื่อมีรถันหนึ่วิ่ผ่านมันไปแปบเียว มีเสียนหวีัึ้น้าหน้าถนนนเิน เมื่อผมมอไป็พบว่ามีำรวหลายนายเป่านหวีเพื่อให้นทั่วไปที่ไม่เี่ยว้อหลบทาารทำานอเ้าหน้าที่ ผมมอูาม มันระโึ้นไปบนหลัารถเ๋ันหนึ่้วยวามเร็วผิมนุษย์ ประอบับัหวะที่รถิพอี ีหละ ผมิในใ ผมใ้มือับที่อบั้นทานเินเพื่อเหวี่ยัวไปยัถนนให่ ถนนสายนี้มีเลน 3 เลนผมไถลเท้าไปามถนนเพื่อไปยัรถันเป้าหมาย แ่มัน็ันระโหนีผมไปบนหลัารถอีัน เ้าอรถ 2 ันนีู้เหมือนเพิ่ะรู้ัวว่ามีใรระโมาบนหลัารถนเอ พวเาเริ่มส่เสียโวยวายใส่โรนนั้นเป็นารให่
เนื่อารถิทำให้รถออันเป็นำนวนมา ผมเลย้มลปุ่มเพื่อปลล็อล้ออรอเท้าโรลเลอร์เบรและเ็บมัน นอนนี้มันลายสภาพเป็นรอเท้าธรรมาแล้ว ผมวิ่หลบรถันที่แรัลั่นเพราะเาะมานับผม เมื่อผมหลบพ้นแล้ว ผมหันไปมอับัวารอปัหา มันยืนอยู่เย ๆ ราวับว่ามันะรอให้ผมามมาเลยอย่าใอย่านั้น ทา้ายอผมนั้นำรวไ้วิ่ไปหามันเ่นเียวับผม แ่ทว่า ไฟสัารารันเียวพอี รถ้าหน้าที่อยู่้าหน้า็เริ่มเลื่อนที่ โรปริศนามันระโไปบนหลัารถัน้าหน้าทันเวลาพอีที่รถันนั้นพุ่ัวออไป ำรวที่มา้วยลับ้อรีบถอยร่นลับเ้าถนนทานเินเพราะรถำนวนมาบีบแรไล่เพราะพวเา้อาระับรถ่อไป ผมเอ็้อรีบวิ่เ้าถนนทานเินเหมือนัน ผมับำรวมอูโรที่ยืนอยู่บนหลัารถันนั้นาไปอย่าโมโห
" โถ่ว้อย แล้วแบบนี้เราะับมันไ้ยัไ " ำรวนายหนึ่บ่นออมาเสียั
เหมือนับว่ารถันนั้นะับ้ามา มันเลยห่าาุที่ผมับำรวยืนอยู่ไม่มานั ผมรีบมอหาพาหนะ ็พบับัรยานอป้านหนึ่ที่เินเอาเ้ามาอ
" อโทษนะรับป้า " ผมรีบพุ่ไปหาป้าที่ำลัะเอารถัรยานอ " อผมยืมรถัรยานหน่อยนะรับ อะนี่รับ มือถือผม มัำไว้รับ "
" เี๋ยว่อนสิหนู " ป้าร้อเรียผม แ่ผมไม่สนใ ผมว้าัรยานมาแล้ว็เหวี่ยัวึ้นไปแล้วถีบไปามถนนนเิน และเมื่อสุทาที่มีรั้วทาั้นับถนนแล้ว ผมบัับให้ัรยานไปบนถนนที่มีรถยน์วิ่ผ่านทันที ำรวหลายนายมอผมอย่าะลึ
" หนู " ป้าะโนเรียผม แู่เหมือนผมะไปไลนไม่ไ้ยินแล้ว " ป้าะบอว่า รถันนั้นมันเบรแ " ป้ามอูมือถืออผม " แม่หนูนนั้นเป็นทอมรึเนี่ย "
ผมไม่รู้้วยํ้าว่าัรยานันที่ผมยืมมาาป้านั้นเบรแ ผมเร่วามเร็วึ้นเรื่อย ๆ เพื่อไล่ามรถันที่โรลัพาัวฝนยืนอยู่ให้ทัน มีรถบานที่เป็นพลเมือีเปิประรถและะโนบอรถันนั้นว่ามีนร้ายยืนอยู่บนหลัารถันนั้น แ่ผมไม่เ้าใเลยว่าเพราะเหุใเาถึไม่อรถ แ่ลับับรถอย่า้า ๆ ผมเอียรถัรยานหลบไปทา้ายเพราะมีรถมอเอร์ไ์แผ่านผมไป ผมสะบัหัวเพื่อเอาเส้นผมที่สยายยาวออาหน้าผม และ้าหน้า็มีรถเ๋ันหนึ่ที่เริ่มหยุรถ ผมบีบมือรเบรรถัรยานอป้าอย่าร้อนรนเพราะมันะนแล้ว แ่ทว่า รถลับไม่เบร
" วยแล้ว " ผมรีบหันหัวรถัรยานไปทาวาเพื่อหลบไม่ให้รถัวเอนับรถัน้าหน้า เมื่อผมบัับรถัรยานมาเลนที่ 2 ้าหน้า็เป็นรถ 2 ันระหว่าเลนทา้ายและ้าหน้าผม ิ่อัน ผมใ้เท้าทั้ 2 ้าเหยียบพื้นเพื่อะลอรถ เท้าอผมสีับพื้นถนนอย่าแรและร้อนออมา เมื่อรถัรยานะลอัวล ผมยื่นมือวาไป้าหน้าเพื่อันับรถไม่ให้ัรยานไปนับรถเา รถัรยานสะเทือนอย่าแรนัวอผมพุ่ไป้าหน้าและรหว่าาอผม็ไปพุ่นับ้านับอัรยาน ถ้าเป็นผู้ายนี่ป่านนี้ลูายผมระแทนุเ็ม ๆ แล้ว ไม่รู้ว่านี่มันเป็นวามโีหรือโร้ายันแน่ที่ผมเป็นผู้หิ ผมิในใอย่าสยสยอ และเริ่มยับรถัรยานลอระหว่ารถ 2 ันนี้ ไม่สนใสายาที่มอมาทาผมอย่าไม่อบใเพราะรถัรยานอาไปสีโนรถเาเมื่อไหร่็ไ้ เมื่อผมนำเอารถัรยานออมาไ้แล้ว ผมรีบปั่นออรถัรยานทันที ไม่สนใแล้วว่าะมีเบรหรือไม่มีเบร โรที่อุ้มฝนอยู่มันยัยืนอยู่บนรถันเินทาเลนวา ผมหันันบัับรถัรยานไปทา้ายเพื่อหลบรถันเมื่อี้ับแผมไป ผมมอเห็นาวบ้านหลายนี้มอมาที่โรและนัเรียนสาวที่มันับัวไว้ และัวผมที่ปั่นัรยานามมา แ่อนนี้มันไม่ใ่เวลามาสนใาวบ้านหรอ ที่สำัือ ่วยีวิฝนออมาาโรนั่นให้ไ้
เสียไเรนรถำรวัึ้น้าหลัผม ผมหันลับไปมอ็พบรถำรวิไเรนทั้หม 2 ัน วิ่ไล่ามโรและผมมา
" รถที่อยู่ัน้าหน้า อเี๋ยวนี้ " ำรวนายหนึ่พูผ่านโทรโ่บนหลัารถ " นี่ำรว บอให้อ "
ผมึ่ับัรยานอยู่เลน้ายสุและเลนลา็มีรถันอื่นับวาอยู่ เมื่อผมมอูแล้ว็พบว่าผู้ายในรถันที่โรลัพาัวยืนอยู่บนหลัารถนั้นำลัเอาหูฟัใส่ไว้อยู่นี่เอ เหอๆ มิน่า ทำไมไม่ไ้รู้เรื่ออะไรรอบัวเลยแถมยัับ้า ๆ อี
โรปริศนาอนนี้มันไม่สนใรถำรวเลย มันมอมาทาผมราวับว่ามันใให้ผมับามมัน หัวอฝนห้อยลมาาแนอมัน ใบหน้าอเธอยัหมสิอยู่และน้ำาอเธอยัอาบแ้ม
ทันในั้น ้าหน้ามีอยและมีรถมอเอร์ไ์วิ่ออมาพอี ผมอ้าปาร้ออย่าใ มือทั้อ 2 ้าอผมพยายามบีบเบร แ่มันลับไม่เบร !
โรม !
ัรยานพุ่นับมอเอร์ไ์ันนั้นเ็มแร ัวอผมโนแรระแทปลิว้ามัวนับรถมอเอร์ไ์ันนั้นไปและ็ไปล้มระแทับพื้นถนน าอผมเลือไหลออมาและแนทั้ 2 ้าอผมถลอ
" นี่ แม่หนู " นับรถมอมาหาผมอย่าใ " ไม่เป็นไรใ่ไหม แล้วทำไมไม่เบรหละ "
ผมัวสั่นะที่ยันัวเอให้ลุึ้นยืน และ็พบว่าโรที่น่าะอยู่บนหลัารถันนั้นหายไปแล้ว ผมรีบมอไปรอบ ๆ อย่าใ และพบว่ามันอุ้มร่าอฝนระโไปยัึที่ยั่อสร้าไม่เสร็ทา้าหน้าแถมระโสูเสียนผมยัมอูมัน้วยวามะลึ ผมวิ่ไปที่ัรยานอป้าที่พบว่าันบัับเบี้ยวเล็น้อยาแรระแทเมื่อี้
" อโทษนะรับ ลุ " ผมบอพลารีบถีบัรยานเพื่อไปหามันทันที ลุนับรถมอเอร์ไ์ันนั้นมอผมปั่นไปอย่าสสัย
" อันรายริ ๆ นะแม่หนูนนั้น แล้วนี่มันเิอะไรึ้นละเนี่ย "
รถำรวที่ามมานั้นมีันหนึ่ที่ล้อมรถันที่โรไประโ ผมยัไม่รู้ว่าำรวและเ้าอรถะุยันเรื่ออะไร มีรถำรวอีันวิ่ไปอีฝั่อึ่อสร้าเพราะมีำรวนับรถเห็นมันระโไปแถว ๆ นั้น แ่ผมว่ามันไม่น่าใ่ เพราะผมเห็นมันไปแถว ๆ ึ่อสร้าริ ๆ ให้ายสิ มันเป็นใรันแน่นะ ผมปั่นัรยานไปแถว ๆ เ่อสร้า ึนี้เป็นึที่เพิ่วาโรเหล็เสร็และมีารปูวาพื้นในแ่ละั้นบ้าแล้ว พู่าย ๆ ็ือ ไม่มีหลัาและไม่มีำแพบ้านั่นเอ รอบ ๆ ึที่่อสร้านี้ไม่มีนานหรือใรอยู่เลย อทราย อหินและอุปร์่อสร้าวาระเะระะไปทั่ว ผมเอามือปาเหื่อเมื่อแที่ส่อ้าลมาร้อนมา บวับวามัวลที่มี่อฝน หวัว่าเธอะไม่เป็นอะไรนะ
าอผมเห็นเานแวบ ๆ ในัวึที่ยัสร้าไม่เสร็ ผมรีบวิ่เ้าไปูทันที ้าในนั้นไม่พบใรนอาระบะผสมปูนและถุปูนที่วาเ็มไปหม ผมเินสำรวห้อนี้ที ห้อนั้นที แ่็ไม่พบใร สัพัผมไ้ยินเสียฝีเท้าัมาา้าบน ผมึรีบึ้นไปู เมื่อผมึ้นบันไที่ยัไม่ไ้สร้าราวับและยัไม่มีารัอบบันไให้เรียบไปั้นที่ 4 ที่วามสูอั้นนี้ยัไม่มีารสร้าำแพ ฝนยัสลบอยู่และนั่หลับพิอยู่ับเสาัวึ ส่วนโรลัพาัวนั้นยืนออรอผมอยู่อย่าใเย็น
" แ " ผมรีบมอไปรอบ ๆ เผื่อว่าะมีพวอมันอีรึเปล่า " แทำอะไรฝน ! "
มันไม่อบ มันยืนมอูผมสัพั มันมอูผมั้แ่เท้าไปนถึหัวอผม ให้ายสิ เสียวไส้ริ ๆ
“ เหมือนมา “ เสียอมันพึมพำออมา ทั้เยือเย็นและน่าลัวนแม้แ่ผมยั้อถึับนลุ้วยวามลัว “ เหมือนพว้าริ ๆ “
“ แ้อารอะไรันแน่ “ เสียอผมสั่น้วยวามโรธา “ บอมา ! “
มันไม่อบ แ่มันลับ่อย ๆ เิน้ามาหาผมเรื่อย ๆ ผมถึับ้อ้าวาถอยหลัหนีมันทีละ้าว้วยวามหวาลัว ให้ายสิ นี่มันอะไรัน ทำไมเราถึไ้หวาลัวถึนานี้
“ สัวัน “ าอมัน้อมอูผม “ เ้า็ะรู้ำอบเอ “
ออผมสั่นระเพือม้วยวามหวาลัว าอผมที่่อย ๆ ้าวไป้าหลัลับเริ่ม้าวไม่ออ ราวับว่าผมโนอะไรบาอย่าแ่แ็าเอาไว้ไม่ให้มันยับไ้ ผมหายใแรึ้นและัวสั่นเท่าเมื่อมันเ้ามาใล้ผมนผมเห็นใบหน้าอมันไ้อย่าัเน และผมถึับ้ออ้าปาร้อออมา แ่็ไม่มีเสียอะไรเล็ลอออมาาปาอผม
วาอมันนั้น แปรเปลี่ยนเป็นสีเหลือ และลูนัยน์าำอมนุษย์ลับลายเป็นสีแ ราวับสัว์ล่าเนื้อ
“ ะ แ “ ผมพยายามอ้าปาพูออมา้วยวามยาลำบา “ แเป็นใรันแน่ ! “
มันไม่อบ แ่มันลับเอามือมาับาอผมอย่านุ่มมือ แ่ทว่าผมลับรู้สึถึวามน่ายะแยที่ออมาามืออมัน แถมใล้เสียนผมไ้ลิ่นอมันอย่าัเน
ลิ่นนี่มัน ผมิในใ้วยวามหวาผวา ไ้ลิ่นมาาลมหายใอมันและลิ่นัวอมัน ไม่ใ่ลิ่นเหม็นที่ไม่ไ้อาบนํ้ามาหลายวัน แ่เป็นลิ่นเหม็นาสัว์ !!
“ ามริ ๆ “ นัยน์าอมันเลื่อนมอลมาูหน้าอผมอย่าสนอสนใ “ ไม่น่าเื่อว่านอย่าเ้าะเยเป็นผู้ายมา่อน “
าอผมยิ่มอมันอย่าใอีรั้ มันรู้ไ้ยัไ รู้ไ้ยัไว่าผมลายร่ามาเป็นผู้หิ
เสียไเรนรถยน์หลายันวิ่เ้ามา พร้อมับเสียเปิปิประูรถหลายัน ผมหันหน้าลับไปมอูเสียนั้น้วยวามโล่ใ แ่เมือ่หันหน้าไปมอูำแหน่อโรปริศนาที่ยืนอยู่้าหน้าผม มันลับหายไปแล้ว !
เสียฝีเท้าำนวนมาึ้นบันไมา พี่เฟิร์นพร้อมำรววและเ้าหน้าที่หน่วยปิบัิารพิเศษ P.I.A.T วิ่ึ้นมาเป็นำนวนมา
" นั่นไ " พี่เฟิร์นี้ไป้านอ ผมหันไปมอ ็พบว่ามันระโหนีไปไลแล้ว " รีบไปับมันมาเร็ว "
มีเ้าหน้าที่ำวและหน่วยปิบัิารพิเศษหลายนายวิ่ลบันไไปเพื่อามับ ส่วนอี 2 - 3 นวิ่ไปูอาารอฝน ึ่พวเา็บอว่าเธอโนแ่ยาสลบ ไม่เป็นไรมา พวเา่วยพยุเธอึ้นเพื่อหามเธอไปที่โรพยาบาล
" ไม่เป็นไรนะมิ้น " พี่เฟิร์นบไหล่ผม " พี่เป็นห่วเราแทบาย "
“ พี่รู้ไ้ยัไรับว่าผมอยู่ที่นี่ “ ผมถามพี่เฟิร์นอย่าะลึและสสัย แ่ผมยัหอบหายใ้วยวามใับโรปริศนาเมื่อี้อยู
“ เพราะเราามสัา GPRS ที่อยู่ในโบว์อเธอมาไ เลยามมาทัน “ พี่เฟิร์นอบผม “ เมื่อโรเรียนแ้่าวมา พี่ับอเออร์รีบระมำลัามเธอมาเลยนะเนี่ย “
“ ะ ั้นเหรอรับ “ ผมอบพี่เฟิร์นและยอมให้พี่เฟิร์นมอูามัวผม เพื่อเ็ูว่าผมเป็นอะไรรึเปล่าแ่โยี
“ เราไม่เป็นอะไร็ีแล้ว อนนี้นที่โนแ๊ยาสลบเราส่ไปที่โรพยาบาลหมละ " พี่เายิ้มให้ผม แล้ว็เินไปูอาารอฝน ผมพยายามีสีหน้าว่าไม่เป็นอะไรมา แ่ในใผมลับเ็มไป้วยำถาม
มันเป็นใรัน ผมิพลามอมอไปทาที่มันระโหนีออไป มีเสียรถยน์ับามไป ทั้วามสามารถ วามสูที่มันระโ วามแ็แร่ที่มันมี และลิ่นอมันเมื่อี้นี้อี แถม ผม้มมอูร่าายผู้หิอผม มันรู้ไ้ยัไ ว่าผมเป็นผู้าย !
อีฟานึอเมือ ร่าโรปริศนาระโเ้าไปในโรานร้าแห่หนึ่
“ ว่าไ “ เสียเย็นาัึ้นมาามุมมือห้อ “ ไ้เรื่ออะไรมาไหม “
โรลัพาัวปริศนายิ้มออมา แล้ว็เปิผ้าลุมสีำที่มันเอาไว้ปปิหน้าานเอออมา มันไว้ทรผมสีเหลือทอและใบหน้าอมันยาวแหลมม และุันราวับสัว์ป่า
“ เยอะแยะ “ มันยิ้มออมาอย่าพอใ “ เธอเหมือนที่เ้าาาร์ไว้ไม่มีผิ “
“ โอ้ “ ร่านั้นยิ้มออมาอย่าพึพอใ “ ไม่เสียแรเปล่าเลยที่ให้เ้าไปสืบ่าวมา ี้าร์ “
“ เฮอะ “ มันเินไปรหน้า่าที่ระแเพื่อมอูวิวยามเย็นอเมือ “ านน่าเบื่อแบบนี้ ้าว่าให้้าไปวาระเบิห้าให่ ๆ เหมือนราว่อนยัะสนุว่าเลย “
“ ใเย็น ๆ ี่ “ ร่าในเามืแสยะยิ้มออมา “ าน่าย ๆ แบบนี้แ่ให้เ้าทำให้็พอแล้วหละมั้ “
“ แล้วะเอาไับยัยนั่น่อ “ โรนามี้าร์ เอ่ยถามร่าในเามือย่าสนอสนใ
“ านแบบนี้ให้เ้านามันทำให้็ไ้ ริไหม นา “ ร่านั้นเอ่ยถามเาอีนหนึ่ที่หลบมุมอยู่ในมุมมื เมื่อน ๆ นั้นเินออมา ปราว่าเป็น สุวิทย์ นัเลรุ่นพี่ที่มาหาเรื่อผมในโรอาหารวันแรที่ผมมาโรเรียนและโนไล่ออมาแล้วนั่นเอ ี้าร์มอูสุวิทย์ หรือ นาโยไม่ใหรือสสัยอะไรเลยที่มันยืนอยู่รนั้น ราวับว่า มันรู้อยู่แล้วว่ามีบุลที่ 3 อยู่ที่นี่
“ โอ้ ็ี “ ี้าร์มอูนาที่อนนี้มันยืนรเรียมรอรับำสั่ “ ยัยนั่นสวยไม่ใ่เล่น ับมาทำหนัหาเินไ้เป็นแสน ๆ สบาย ๆ เลย “
“ ีเลยรับ “ นัเลที่ื่อ นา อบล้วยวามระือรือร้น
“ นา “ ร่าในเามืสั่ “ ไปับัวเธอมา เ้าะทำอะไร็แล้วแ่ แ่หลัาที่เ้าปลเปลื้อราบอมัน ูผิวายอยัยนั่นว่ามันมีส่วนที่เหมือนพว้าไหม “
“ ทราบแล้วรับ “ นา้มหัวให้ายในเามืนั่น ี้าหัวเราะออมา้วยวามสะใ
ความคิดเห็น