คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 6 - อารมณ์เพศหญิง
หลังจากเหตุการณ์ในตอนนั้น ไม่ได้มีใครตำหนิอะไรกับนักเรียนคนที่วิ่งออกไปช่วยผม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าแก๊งเสือสาว หัวหน้าห้องเล่าให้ฟังว่าเธอเองก็เคยมีประวัติจับสาวๆไปแล้วต่อมา คนที่โดนจับตัวไปได้กลายเป็นเลสเปี้ยนไปจริงๆ ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจว่าไอ้การกระทำที่เรียกว่าซาดิสต์อะไรนั่นมันทำให้ผู้หญิงปกติเปลี่ยนไปชอบกันเองได้ยังไงวะ
"มันอาจเป็นที่ว่านายเป็นผู้ชายก็ได้นะนพ" ชายออกความคิดเห็นหลังจากที่พวกเราอยู่ในคาบเรียนวิชาสุดท้ายในห้อง ซึ่งอาจารย์ยังไม่มา พวกเราก็เลยคุยกันได้ "ก็เลยไม่โดนอะไรแบบนั้น"
"แล้วจะบอกว่าฉันโชคดีที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะพวกหล่อนๆพวกนั้นนะเหรอ" ผมตัวสั่น "ฉันสิ แปลกใจมากๆว่าทำไมต้องทำอะไรแบบนั้น"
"เรื่องแบบนี้ลองไปถามพวกฝนพวกแมวไหมหละ" ชายถาม
"ไม่เอา นายก็ไปถามเองเด๊ะ" ผมปัด ชายหัวเราะชอบใจ
เมื่อผมถูกนำตัวกลับมาที่ห้องเรียนได้อย่างปลอดภัย ตอนแรกๆหัวหน้าห้องเสนอว่าจะทำเรื่องให้ผมลากลับบ้าน แต่ผมปฏิเสธ เพราะผมไม่อยากทำตัวเป็นจุดเด่นกับคนในห้อง (แต่ผลกับตรงกันข้าม เพราะมีสาวๆหลายคนมาชื่นชมผมว่าผมเจอเหตุการณ์มาแบบนั้นแต่กลับกล้าหาญมากที่จะไม่หนี ซะงั้น)
"ที่ฉันสงสัยอย่างนะนพ" ชายเอามือมาประสานกันทั้งสองข้างแล้วก็วางคางของเขาไว้บนมือของเขาขณะที่เขาคุยกับผม "ทำไมตอนนั้นแกต้องร้องไห้ด้วยวะ ? แถมมากอดตูอีก"
"นั่นแหละที่ฉันเองยังงงกับตัวเองไม่หาย" ผมส่ายหัวอย่างรวดเร็วราวกับต้องการสลัดความคิดนั้นให้หลุดจากหัว "มันราวกับว่าฉันแทบไม่เหลือความกล้าหาญอะไรไปเลย จะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนกอดนายแล้วนั่นแหละ แถมฉันกลับ เอ่อ ไงดีอะ ไม่รู้สึกรังเกียจนายด้วย"
"อี๋" ชายรีบถอยหนีจากผม "นี่ อย่าบอกนะว่านายชอบกอดกับผู้ชายด้วยกันเองแล้วนะ"
"ปะ เปล่านะ" ผมรีบตอบปฏิเสธ "คือ ไงดีอะ แบบว่าตอนนั้นอารมณ์มันพาไป..."
"เขาเรียกว่าสัญชาติญาณของผู้หญิงจ้ามิ้นจัง" ฝนยื่นหน้าเขามาสนทนาด้วย
"เย้ยย !!" ผมสะดุ้งโหยงเพราะตกใจที่ฝนปรากฎตัวออกมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
"ตกใจอะไร เค้าไม่ใช่ผีนะ คิคิ" ฝนหัวเราะ
"ฝะ ฝน ได้ยินพวกเราคุยกันตั้งแต่ตอนไหนเหรอ" ผมถามอย่างรวดเร็ว
"ก็ ตอนที่ที่เธอเล่าว่าเธอไปกอดชายไงจ๊ะ" ฝนแอบหรี่ตามองชาย "แหม๋ แหม๋ แหม๋ ชายกับมิ้นจังเนี่ย มีความสัมพันธ์แบบนั้นก็ไม่บอก"
"เปล่า ไม่ใช่หรอกครับ" ชายโบกไม้โบกมือไปมา "คือ ผมกับนพ เอ้ย กับมิ้นเนี่ย เป็นเพื่อนรักกันนะครับ"
"อ๋อ เป็นเพื่อนที่รักกันมากกกก.." ฝนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้าไปใหญ่
"ไม่ใช่แบบน้านนนน"
"ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะฝน" ผมรีบทักผมก่อนที่ฝนจะพูดให้ผมคิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ "ที่บอกสัญชาติญาณของผู้หญิงอะไรนี่มันหมายความว่ายังไงเหรอฝน"
"อะไรกันเนี่ย มิ้นจังเป็นผู้หญิงแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยเนี่ยนะ" ฝนมองผมแปลกๆ
แย่ละสิ ความจะแตกไหมเนี่ย ผมเริ่มวิตกกังวล
"หรือว่า มิ้นจังนะ จะอยู่ชีวิตแบบผู้ชายมากไปเปล่าจ๊ะ ฮิฮิ" ฝนเดา
ทั้งร่างกายและชีวิตผมเป็นผู้ชายแต๊ๆเลยครับ ผมคิด
"เวลาผู้หญิงเรานะ ตกอยู่ในอันตรายหรืออะไรสักอย่าง ก็จะมองหาเพศชายที่จะเป็นผู้ที่จะมาปกป้องเราได้ยังไงหละจ๊ะ นั่นหมายความว่าต่อให้ผู้หญิงอย่างพวกเราเข้มแข้งรึยังไงแต่ก็ยังต้องการให้ผู้ชายมาเคียงข้าง แต่ก็ไม่ได้ผลกับผู้หญิงบางคนหรอกนะ มันอยู่ที่แต่ละคนนะ อย่างผู้หญิงที่แข็งแกร่งแบบทหารอะไรแบบเนี่ยก็จะไม่ต้องพึ่งผู้ชายก็มี หรือคนที่ฝึกฝนจิตใจ อะไรทำนองนี้นะ" ฝนบอก
"งั้นเหรอ" ผมคิดแต่ก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่าทำไมผมถึงแสดงอาการแบบผู้หญิงจริงๆออกมาทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจเลย
"นี่นพ" ชายกระซิบบอกผม "เย็นนี้ฉันว่านายไปถามพี่เฟิร์นดีกว่านะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวนายกันแน่"
"นั่นสินะ" ผมกระซิบตอบอย่างเห็นด้วย
"เอ๊ะ เย็นนี้เหรอ เย็นนี้จะไปไหนกันเหรอ เดทเปล่าจ๊ะ" ฝนพยายามยื่นหูเข้ามาแอบฟัง
"เอ้ย ปะ เปล่า เย็นนี้ไม่ได้นัดไปทำอะไรกันจริงๆ" ชายรีบส่ายมือปฏิเสธอีกครั้ง
"ทำไมต้องกระซิบกระซาบกันด้วยหละ มีความลับกันด้วยนะนี่ กิ้วๆ" ฝนล้อ
"ไม่ใช่แบบนั้น!!"
แต่ด้วยการสนทนาของพวกเราทั้งหมดนั้น ต้าแอบมองอยู่เงียบๆ โดยที่เขาเองก็กำหมัดแน่นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
-----------------------------
หลังเลิกเรียน ผมกับชายได้วิ่งเอาของขึ้นไปเก็บบนหอ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบเดินออกจากโรงเรียนเพื่อไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว โดยต้องหลบๆซ่อนๆฝนเป็นระยะ (เพราะเด็กสาวแอบมองหาพวกผมตลอดนับตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียน) และอีกประการก็คือ ผมต้องรีบกลับให้ถึงหอก่อน 2 ทุ่มเพราะไม่อย่างนั้นจะเข้าไปในหอไม่ได้
โชคดีที่พี่เฟิร์นอยู่เมื่อพวกผมไปถึง และเมื่อทักทายกันแล้ว ผมไม่รอช้าที่เล่าเรื่องนี้ให้พี่เฟิร์นฟัง โดยที่พี่เฟิร์นก็รับฟังเงียบๆ
"พี่ว่ามันอาจเป็นผลที่มาจากไอ้ยาฮอร์โมนเพศที่เรากินไปนั่นแหละ" พี่เฟิร์นแสดงความเห็น
"แต่พี่ครับ จะเป็นไปได้ยังไงครับ ในเมื่อมันเปลี่ยนแปลงเฉพาะร่างกาย แต่ไม่ได้เปลี่ยนความคิดของนพไม่ใช่เหรอครับ" ชายถาม
"ถูก มันไม่ได้ไปเปลี่ยนที่ความทรงจำ แต่สมองส่วนหลังมันไปเปลี่ยนนี่สิ" พี่เฟิร์นบอก
"หมายความว่ายังไงครับ" ผมเป็นฝ่ายถามบ้าง
"โดยปกติสมองส่วนหลังคนเราจะมีส่วนที่เรียกว่าฮอร์โมนเพศอยู่ ซึ่งมันจะคลั่งออกมาในตามสถานการณ์ต่างๆ เช่น ในระบบสืบพันธุ์หรือการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เช่นมีหนวด อะไรแบบนี้เป็นต้น" พี่เฟิร์นอธิบาย "ดังนั้น กรณีของน้องมิ้นก็คือ บางสถานการณ์ มันจะกระตุ้นที่ทำให้เราเกิดอารมณ์ต่างๆแบบผู้หญิงขึ้นมายังไงหละ"
"นี่จะบอกว่า นพอาจมีสิทธิเป็นพวกกระเทยได้ด้วยเหรอครับเนี่ย" ชายรีบถามด้วยความตกใจ
"มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าตัวอดทนได้มากน้อยแค่ไหน เอาง่ายๆมิ้น ตอนเราเห็นพี่ครั้งแรก เราเคยนึกไหมหละว่าพี่เป็นผู้หญิงมาก่อน"
"ไม่เคยจนกระทั่งพี่โชว์บัตรประชาชนให้ผมดูเนี่ยแหละครับ" ผมตอบ
"นั่นเพราะว่าพี่โดนอิทธิพลของฮอร์โมนเพศชายจนทำให้พี่มีความคิดการอ่านเหมือนผู้ชายไปแล้ว บางครั้งพี่ก็ลืมเหมือนกันนะว่าตัวพี่เองก็เคยเป็นผู้หญิงมาก่อน แต่ยังไงพี่ก็ต้องควบคุมตนเองเพื่อให้เหมะสม พี่ยังอยู่ในร่างผู้ชาย แต่ยังไงพี่ก็ยังเป็นผู้หญิง เมื่อพี่คิดได้แบบนั้นก็ทำให้พี่ควบคุมตนเองได้"
"หมายความว่า จะให้ผมต้องแสดงตัวเองออกมาเป็นผู้หญิงต่อไปเรื่อยๆเหรอครับ" ผมถามด้วยความหนักใจ
"แต่เท่าที่พี่ฟังเราเล่าเนี่ย ก็เหมือนเราแสดงตัวเองออกมาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" พี่เฟิร์นล้อผมจนทำผมหน้าแดงออกมาโดยไม่รู้ตัว "แต่ยังไงมันก็เพื่อตัวเราเองนั่นแหละมิ้น เพราะถ้าความแตกเรื่องมันคงไม่จบลงง่ายๆ"
ชายมองดูผมด้วยความเห็นใจ แต่ยังไงที่ผมต้องกลายมาเป็นผู้หญิงก็เพราะตัวผมเองทั้งนั้น ถ้านี่เป็นกรรม ผมก็ต้องยอมรับกรรมที่ผมเป็นคนก่อเอาไว้เนี่ยแหละ
"ทีนี้เดี๋ยวพี่อาจต้องทดสอบนิดหน่อยนะว่าตัวยาที่เรากินเข้าไปมันไปส่งผลกระทบกับการแสดงปฏิกิริยาทางเพศของเราได้มากน้อยแค่ไหน" พี่เฟิร์นลุกขึ้น "ดังนั้น ชายออกไปข้างนอกก่อนได้ไหม"
"อืม ก็ได้ครับ" ชายพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปที่นอกระเบียง แล้วพี่เฟิร์นก็เดินตามไปพร้อมกับล็อคประตูกระจกและปิดผ้าม่านเอาไว้ไม่ให้ชายเห็น ซึ่งผมก็มองแล้วก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปกปิดไม่ให้ชายรู้ด้วย
ระหว่างนั้นทางชายเองก็ไม่ได้คิดอะไร เขานั่งลงบนเก้าอี้ตรงระเบียงแล้วก็วางกระเป๋าลง หยิบหนังสือเรียนออกมาจากกระเป๋าแล้วก็เริ่มอ่านทบทวนตำราเรียนและฮัมเพลงระหว่างรอ
ในห้องนั้น ผมเริ่มมองดูพี่เฟิร์นที่เดินกลับมาหาผม
"แล้วทำไมต้องไม่ให้ชายรู้ด้วยหละครับ" ผมถามพี่เฟิร์น
"ก็พี่ไม่อยากให้ชายมาขวางยังไงหละจ๊ะ" พี่เฟิร์นบอกพร้อมกับเริ่มแกะกระดุมออก แล้วก็ถอดเสื้อที่พี่เขาใส่ออกจนกระทั่งโชว์สัดส่วนที่เปลือยอกส่วนบนให้ผมเห็น เพียงแค่นั้นแหละ ผมหน้าแดงออกมาโดยไม่มีสาเหตุอย่างรวดเร็ว
"พะ พี่เฟิร์น ทำอาร้ายยยย" ผมตะโกนถามจนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสายตาผมถึงอยากจ้องไปบนแผ่นอกที่เปลือยเปล่าของพี่เฟิร์นด้วย
"เปล่านี่นา" พี่เฟิร์นเดินไปเดินมาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับเบ่งกล้ามโชว์ให้ผมดู "พี่ร้อนก็แค่นั้นเอง"
"ก็เปิดแอร์อยู่ไม่ใช่เหรอคร้าบบบ" ผมท้วง
"ไม่ใช่ร้อนแบบนั้น พี่หมายถึง เร่าร้อน นะ" พี่เฟิร์นหันมองดูผมด้วยตาที่เป็นประกาย น่าแปลกมากที่ทำไมผมถึงคิดว่าพี่เฟิร์นถึงเซ็กซี่แบบนี้ เอ้ย นี่ตูคิดอะไรบ้าๆขึ้นมาฟะ
พี่เฟิร์นเดินไปที่แก้วนํ้าที่พี่วางอยู่ข้างๆ แล้วก็เริ่มหยิบมันเทนํ้าราดใส่บนลำตัวของเขา แล้วก็เริ่มสะบัดตัวไปมา หยดนํ้าแต่ละหยดจึงไหลลงมาตามแผ่นอก ตามแผ่นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามท้อง ไหลย้อยลงมาเรื่อยๆ และนั่นยิ่งทำให้ผมใจหวั่นไหวมากขึ้นไปอีก มันทำให้ผมแทบควบคุมความคิดของผมไม่ให้คิดไปถึงไหนต่อไหนได้เลย
"ว่าไงมิ้น" พี่เฟิร์นเอียงหน้ามาถามผม "ชอบผู้ชายตัวเปียกไหม เซ็กซี่ดีนะ"
"ดะ ดี เอ้ย ไม่ใช่" ผมพูดจนลิ้วแทบรัว
"ปล่อยตัวเองออกมาเถิด" พี่เฟิร์นเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นจนทำให้ผมตัวสั่น ไม่ใช่สั่นเพราะความกลัว แต่มันสั่นเพราะความเขินอาย สายตาของผมละสายตาจากกล้ามท้องของพี่เฟิร์นแทบไม่ได้ หน้าของผมร้อนผ่าวมากยิ่งขึ้นเมื่อพี่เฟิร์นโน้มเข้ามาตัวของผมมากขึ้น จนกระทั่งตอนนี้เหมือนพี่เฟิร์นขึ้นคร่อมตัวผมบนโซฟาก็ว่าได้ "พี่รู้นะ ว่าเราคิดอะไรอยู่"
กลิ่นตัวที่โชยมาของพี่เฟิร์นก็ยิ่งทำให้ผมแทบหน้ามืดตามัว จ้องมองแต่ภาพที่อยู่เบื้องหน้าเพียงอย่างเดียว แถมยังอยากคิดที่จะเอามือไปลูบไล้ไปตามแผ่นอกของพี่เฟิร์นด้วย อ๊ากกก นี่ตรูกำลังคิดบ้าอะไรฟะเนี่ย
"มิ้น ปล่อยอารมณ์ตามใจอยากเถอะ" พี่เฟิร์นค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้บ้านผมมากขึ้น จนผมสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของพี่เฟิร์นด้วย ไม่นะ ไม่ อ๊ากกกกก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พี่เฟิร์นครับ เสร็จยังครับ อีกชั่วโมงเดี๋ยวต้องกลับหอพักแล้วครับ"
เสียงชายถามหลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้น พี่เฟิร์นรีบลุกขึ้นจากตัวผมทันทีพร้อมกับรีบใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว โดยยังปล่อยให้ผมยังตัวสั่นและยังหน้าแดง หอบหายใจไม่เลิก
"ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปซะนะ" พี่เฟิร์นยิ้มบอกกับผมก่อนที่จะเดินไปที่ประตูระเบียง และเปิดผ้าม่านออกพร้อมกับเปิดประตู ให้ชายเดินเข้ามาในห้อง
"อ้าว ไหงนพหน้าตาแปลกๆแบบนั้นหละครับ" ชายถาม ซึ่งตอนนี้เองผมยังไม่อยากตอบอะไรกับเขาทั้งนั้น
"อ้อ เดี๋ยวพี่คุยกับเรานิดนึงนะ เกี่ยวกับมิ้นแหละ" พี่เฟิร์นบอกกับชาย ซึ่งชายเองก็ยังงงๆ แต่ก็ยอมเดินตามพี่เฟิร์นไปอีกฝั่งของห้องเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว โดยที่ผมเองก็ยังหอบหายใจถี่ไม่เลิก ในหัวของผมมีแต่ภาพซิกแพคของพี่เฟิร์นวงเวียนไปมาราวกับมีคนเปิดวีดีโอซํ้าไปซํ้ามาให้ผมดู
น่ากลัวจริงๆ ทั้งไอ้ยาตัวนั้น และพี่เฟิร์นด้วย ผมคิดโดยที่ในหัวยังสลัดภาพพี่เฟิร์นเปลือยท่อนบนออกไปไม่ได้ ควบคุมอารมณ์ได้ยากจริงๆ
End Mint Talk
-----------------
สี่สิบห้านาทีต่อมา ที่หน้าโรงเรียนคิงฟอร์ด
มีนักเรียนชายสองคนจากโรงเรียนชายล้วน โรงเรียนเดียวกับที่ชายและนพเรียนอยู่ โดยนักเรียนคนหนึ่งไว้ผมทรงหัวเกรียนและอีกคนก็เป็นเพื่อนของเขา ทั้งสองคนได้มาแอบมองดูแถวๆประตูหน้าโรงเรียน
"นั่นไง แมวที่ตูเล่าให้ฟังไง" เกรียนชี้ให้เพื่อนของเขามองเข้าไปในโรงเรียน โดยเมื่อเพื่อนของเขาหันไปมอง ก็พบเห็นเด็กสาวผมสั้นกำลังชี้นิ้วไล่พวกผู้ชายที่พยายามแอบลอบเข้าไปในอาณาเขตของหอพักหญิง (คงไม่ต้องพูดถึงนะว่าผู้ชายพวกนั้นนะเป็นคนของใคร)
"โอโห ถามหน่อยไอ้เกรียน เอ็งชอบไปได้ไงว่ะ ผู้หญิงเถื่อนแบบนั้นนะ" เพื่อนของเขาถามตรงๆ
"อย่าเรียกตรูว่าเกรียน จะต้องให้บอกกี่ครั้งว่ะ แต่ที่ตูชอบนะ เพราะความรุนแรงที่เธอมีเนี่ยแหละ"
ในรั้วโรงเรียนนั้น มีผู้ชายที่แมวไล่แต่ไม่ฟัง ยังพยายามจะเข้าไปในอาณาเขตหอพักหญิงให้ได้ ซึ่งแมวคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วก็ฟาดใส่หัวผู้ชายคนนั้นจนเจ้าตัวต้องยอมถอยร่นไป
"โอ้ววว... เห็นแล้วอยากให้เธอฟาดเรามั่งจัง แอร๊ยยยย !" เกรียนพูดออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม
"ซาดิตซ์ปะเอ็งเนี่ย" เพื่อนของเกรียนคุงมองดูสภาพเพื่อนตนเองราวกับไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ แต่สายตาของเขาก็เห็นสิ่งที่อยู่นอกรั้วโรงเรียน "เฮ้ย ไอ้เกรียน นั่นมันไอ้ชายนี่หว่า"
"ไหนๆ" เกรียนรีบหันไปดูตามที่เพื่อนชี้ ลืมเรื่องที่ไม่พอใจที่มีคนเรียกตัวเองว่าเกรียนไปเสียสนิท
ชายกำลังเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอยังหน้าแดงอยู่ ไม่ค่อยพูดค่อยจา โดยที่เหมือนชายกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับนักเรียนหญิงคนนั้น ซํ้ายังเอามือโอบไหล่นักเรียนหญิงคนนั้นอีกด้วย
"ไอ้ชาย ย้ายโรงเรียนไปไม่ทันไรมันได้แฟนแล้วเหรอว่ะ" เพื่อนของเกรียนพึมพำ "ไวจริงวุ้ย"
"หึๆ ไอ้ชาย คิดจะมาตัดหน้าตูงั้นเหรอ" เกรียนยิ้มร่าอย่างท้าทาย "แบบนี้ถึงเวลาที่ตูจะต้องลุยบ้างแล้ว"
"ลุยอะไรเหรอ" เพื่อนของเขาถาม
"พรุ่งนี้ ตูจะเข้าไปสารภาพรักกับน้องแมวของตู แอร๊ยยย" เกรียนกำหมัดแน่นด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น "ถ้าโดนเธอเอาแส้ฟาดคงมันส์ไม่น้อย"
"ไอ้โรคจิต - - ^"
----------------------------------------
เกร็ดเนื้อเรื่อง By คนเขียน
หอพักของโรงเรียนคิงฟอร์ดจะมีเวลาเปิดปิดตามเวลา โดยปกติแล้วรั้วโรงเรียนนั้น กรณีนักเรียนจะถูกสั่งห้ามเข้าออกหลัง 3 ทุ่ม แต่สำหรับหอพักแล้ว นักเรียนต้องไปรายงานตัวกับผู้คุมหอ (ที่อยู่ชั้นล่าง) ก่อน 2 ทุ่ม เพราะถ้าเลย 2 ทุ่ม หอจะปิดทำให้เข้าไปไม่ได้ กฎที่นี่เคร่งครัดมาก จึงไม่มีเหตุนักเรียนก่อความวุ่นวายตอนดึกเลย
ส่วนระยะทางจากโรงเรียนคิงฟอร์ดไปจนถึงโรงพยาบาลคิงฟอร์ดนั้นในหนังสือผมไม่ได้เอ่ยว่ามันห่างเท่าไหร่ วันแรกในหนังสือที่มิ้นมาโรงเรียน พี่เฟิร์นขับรถมาส่ง ส่วนเวลาปกติก็จะนั่งรถเมล์กลับ โดยโรงเรียนและโรงพยาบาลคิงฟอร์ดนั้นจะติดกันเฉพาะเขตมหาวิทยาลัย ของคณะแพทศาสตร์ แต่ทว่า อาณาเขตของโรงเรียนคิงฟอร์ดนั้นใหญ่มาก พื้นที่เขตมัธยมปลายนั้นจะอยู่อีกฟากหนึ่งของเขตมหาวิทยาลัย ดังนั้นพวกมิ้นจังถ้าจะเดินทางไปโรงพยาบาลก็ต้องขึ้นรถเมล์อ้อมไปฝั่งมหาวิทยาลัยครับ แต่ถามว่าทำไมไม่เดินฝ่าเขตมหาวิทยาลัยไปเลย เพราะมิ้นไม่เคยเดินเข้าไปในเขตมหาวิทยาลัยครับ และมันก็กว้างมากๆ มีสิทธิหลงได้ง่ายๆนั่นเอง (พูดง่ายๆ ห่างเป็นกิโลๆเลย)
ความคิดเห็น