คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 : แก๊งเสือสาว
ที่ห้องเรียน
ฝนกับแมวเดินไปถึงที่ห้องเรียนได้สักพักแล้วก็เริ่มนั่งลงเพราะว่าเสียงออดในการเรียนคาบแรกดังขึ้น พวกเขาจึงนั่งลงกับโต๊ะของตนเองและเตรียมตัวที่จะเรียน แต่เด็กสาวทั้งสองคนก็เริ่มสงสัยว่าทำไมสาวน้อยนักเรียนใหม่ถึงไม่ขึ้นมาสักที
"แปลกนา ทำไมมิ้นจังยังไม่ขึ้นมาละเนี่ย" ฝนเอานิ้วแตะริมฝีปากไปและทำท่านึกไป น่าแปลกที่ท่าทางน่ารักของเธอกลับไม่มีใครสังเกต
"นั่นสิ ตอนที่เดินออกมาจากหอก็ยังเดินตามเรามาอยู่เลย" แมวเองก็สงสัยไม่แพ้กัน "จะบอกว่าแวะไปห้องนํ้าก่อนนี่มันก็นานแล้วนะ"
"อ้อ ฝน แมว มีใครเห็นมิ้นบ้างไหม" ชายเดินมาถามสองสาวด้วยความสงสัย "โทรไปมือถือไม่รับเลยอ่ะ"
"อุ้ย แลกเบอร์กับมิ้นจังแล้วเหรอจ๊ะ" ฝนรีบถามตาแป๋ว
"มะ ไม่ใช่ พอดีฉันให้ซิมฟรีกับมิ้นเองแหละ" ชายรีบแก้ตัว
"อุ้ย มีการให้ของกันด้วย" ฝนหรี่ตาและเอามือทั้งสองข้างปิดปากและพยายายมอย่างยิ่งที่จะไม่ยิ้มออกมา แต่นัยน์ตาของเธอหรี่ลงจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวแล้ว ไม่ว่าใครก็มองออกได้อย่างง่ายดาย
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลย" ชายรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความไม่ชอบใจ "แล้วตกลงเห็นมิ้นบ้างไหมเนี่ย"
"นั่นแหละที่เราอยากรู้" แมวประสานมือไว้บนโต๊ะแล้วบอกกับชาย "เพราะเราก็ไม่เห็นมิ้นเลยแหละ"
"เดี๋ยวก่อนนะ" เสียงของเด็กหนุ่มนามต้าที่เดินเข้ามาในห้องเรียนหยกๆรีบวิ่งเข้ามาร่วมสนทนาอย่างรวดเร็ว "เมื่อกี้บอกว่ามิ้นไม่ได้รับโทรศัพท์งั้นเหรอ"
"ใช่" ชายตอบ
"ว่าไงนะ มิ้นจังหายไปตัวไปเหรอเนี่ย" ต้าตะโกนออกมาสุดเสียงจนทั้งห้องต้องหันมามองดูเขาด้วยความแปลกใจ จากนั้นต้ารีบหยิบวอกกี้ทอกกี้ขึ้นมาทันที
"นี่จะตะโกนทำไมย่ะ แล้วหยิบอะไรขึ้นมาละนั่น" แมวถาม
"นี่ฉันเอง" ต้าเอ่ยด้วยเสียงเข้มขรึม แววตาจริงจังมากๆ ราวกับคนละคน "ช่วยตามหามิ้นได้ไหม ตามทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนนะ มิ้นจังหายตัวไป"
มีเสียงคนโวยวายถามเสียงดังผ่านวิทยุสื่อสาร แต่ต้านั้นปิดวอกกี้ทอกกี้ไปก่อน โดยที่ทุกคนในห้องจ้องมองต้าไม่เลิก
"นี่ มิ้นอาจไม่ได้หายไปก็ได้นะ อาจจะแค่ห้องนํ้าก็ได้" แมวนั่งท้าวคางด้วยความไม่พอใจในการกระทำของต้า "ไม่เห็นต้องสั่งอะไรลูกน้องของนายเลยนิ"
"หัวหน้าครับ !!" มีคนวิ่งเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งทุกคนในห้องจำได้ทันทีว่าเขาเป็นลูกน้องของต้า ฝนร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ "ตรวจค้นห้องนํ้าหญิงทุกห้องแล้วครับ แต่ไม่เจอเธอเลยครับ"
"ไอ้ต้า..." แมวลุกขึ้นและเริ่มกำหมัดแน่น "ไอ้ลามก ใครสั่งให้นายสั่งให้ลูกน้องของนายเข้าไปดูในห้องนํ้าหญิงกันย่ะ"
"แถวบริเวณหอหญิงก็ไม่มีเลยครับท่านหัวหน้า" ลูกน้องของต้าอีกคนหนึ่งก็วิ่งมารายงานอย่างรวดเร็วโดยอยู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัว และยิ่งทำให้แมวโมโหเข้าไปใหญ่
"กรี๊ด นี่พวกนายแอบเข้าไปในเขตหอหญิงด้วยเหรอย่ะ" เธอร้องกรี๊ดลั่น
"ไม่มีกฎระเบียบข้อไหนที่จะห้ามชมรมชาวโมเอะอย่างพวกเราได้หรอกนะแมว" ต้ายิ้มเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังเป็นผู้นำที่ดี "สำคัญ เรายังตรวจห้องนํ้าหญิงไม่ทั่วเลยนะ"
เหมือนต้าจะพูดออกมาอย่างจริงจัง แต่ผลก็คือ เขากลับโดนกล่องดินสอที่ทำจากเหล็กฟาดใส่ที่หัวเต็มๆโดยมือของแมว
"ไอ้ลามก !! รีบเอาลูกน้องของนายออกมาจากที่พวกนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะย่ะ" เธอยังพยายามเอากล่องดินสอเหล็กฟาดใส่หัวของต้าไม่อั้น จนเด็กสาวผมเปียกับหัวหน้าห้องต้องมาห้ามเธอเอาไว้
"หึๆๆ เห็นอย่างนี้ฉันก็หื่นถูกกาลเทศะเหมือนกันน" ต้าเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มโดยที่ยังมีเลือดไหลปริออกมาจากหัวของเขา จนทำให้คนอื่นๆในห้องแทบเหวอ
"หัวหน้าครับ..." มีเสียงจากวอกกี้ทอกกี้ดังขึ้นมา "ค้นทั่วไปแล้วครับ ยังไม่เจอมิ้นจังเลยครับ"
"อะไรนะ" ต้าตะโกนใส่วอกกี้ทอกกี้ของเขาจนทำให้แมวที่ยังดิ้นอาลาวาดจนถึงกับหยุดเงียบ "เป็นไปได้ยังไงกัน ตรวจดูทั่วโรงเรียนแล้วแน่เหรอ"
"แน่ครับหัวหน้า..." เสียงจากในวอกกี้ทอกกี้ดังขึ้นมา ฝนรีบเอามือปิดปากด้วยความตกใจ "ผมรีบระดมพลกว่าร้อยคนช่วยกันหาแต่ก็ยังไม่เจอเลยครับ"
"โอ้โห ไอ้ต้า นี่แกมีลูกน้องเป็นร้อยเลยเหรอเนี่ย" ชายถามด้วยความอึ้ง
"เปล่า เป็นคนใช้ของลูกน้องฉันนะ" ต้ายกวอกกี้ทอกกี้ลงแล้วก้มลงมองดูโต๊ะด้วยสีหน้าที่ซีดเผือกไปด้วยความกลัว
"มิ้น..หายไป.. อย่างนั้น...เหรอ" เขาพึมพำออกมาด้วยความเป็นห่วง
"ฉันจะรีบไปติดต่อที่แผนก รปภ. เพื่อตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั่วโรงเรียน" หัวหน้าห้องรีบเดินออกไปนอกห้องทันที "ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะ"
คนอื่นๆพยักหน้ารับคำสั่งจากหัวหน้า แล้วหัวหน้าห้องก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่ตอนนั้นต้ากำลังจะวิ่งตามหัวหน้าไป
"ต้า จะไปไหนเหรอ" ฝนถาม
"ฉันจะไปช่วยหัวหน้าตามหามิ้นอีกแรงนะสิ" ต้ากำหมัดแน่น "ฉันสั่งให้ลูกน้องช่วยกันตามหาแล้ว น่าจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนแน่"
"งั้นฉันไปด้วย" แมวลุกขึ้นยืน
"แมว..." ฝนทักเธอ
"ขืนปล่อยให้ไอ้ลามกนี่ไปเจอมิ้นจัง จะทำอะไรมิ้นจังบ้างก็ไม่รู้ แล้วฉันเองก็เป็นห่วงมิ้นด้วยเหมือนกัน" แมวยิ้มให้ต้า
"งั้นฉันไปด้วย" ชายรีบเดินไปที่ประตูหน้าห้องทันที "ช่วยกันหลายๆคนก็น่าจะเจอกันไวด้วย"
"งั้นตกลงตามนี้" ต้าพยักหน้า แล้วก็หันไปมองเพื่อนๆในห้อง "ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะ"
"เข้าใจแล้ว" เด็กสาวผมเปียพยักหน้าตอบรับ
จากนั้นทั้งสามคนก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
ขอให้มิ้นจังอย่าเป็นอะไรไปเลย ต้าคิดด้วยความเป็นห่วง ขออย่าให้เธอเป็นอะไรไปเลย
---------------------------------------
Mint Talk
"อือ อืม..."
ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา หัวของผมหนักอึ้งราวกับถูกนอนกับอะไรสักอย่างมาอย่างนานมาก ผมลืมตาขึ้นเพื่อมองดูรอบๆว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหน
"นี่มันที่ไหนกัน" ผมพึมพำพร้อมกับพยายามที่จะขยับตัว แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมาล่ามขาและแขนเอาไว้ และเมื่อผมลืมตามองดู กลับพบว่าทั้งแขนและขาของผมกลับโดนมัดเอาไว้ด้วยเชือกไนลอน
"อะไรเนี่ย" ผมแทบตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อพบว่าตัวเองกำลังโดนล่ามในสภาพที่โดนจับแหกขาแหกแขน มือทั้งสองข้างและขาทั้งสองข้างกลับโดนตรึงเอาไว้ ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่เชือกไนลอนที่แข็งแกร่งมาก ยากที่จะสามารถดิ้นให้หลุดได้ ผมพยายามออกแรงมากขึ้นแต่ก็นั่นทำให้ทั้งข้อมือและข้อเท้าที่เป็นบริเวณโดนเชือกมัดนั้นกลับเจ็บปวดยิ่งขึ้น เมื่อผมหมดหวังที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี้ ผมได้มองไปรอบๆเพื่อให้รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ผมโดนจับมัดเอาไว้อยู่กับเก้าอี้เหล็ก ซึ่งอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่งที่มีแต่ไม้ตอกประตูปิดตายรอบประตูและหน้าต่าง มีแสงส่องลอดเข้ามาเล็กน้อยเป็นลำ ฝุ่นหนาเขรอะทั่วพื้นและผนังห้อง ถึงบางส่วนจะถูกทำความสะอาดไปบ้างแล้วก็ตาม ผมสูดหายใจเข้าไปแต่ก็ต้องสำลักเพราะฝุ่นละอองเข้าปาก เสียงจามของผมดังก้องไปมาในห้อง ผมลืมตาขึ้นหลังจากการจาม นํ้าตาไหลออกมาเล็กน้อยพร้อมกับสงสัยว่า เราอยู่ที่ไหนกัน
"ตื่นแล้วงั้นเหรอ มิ้นจัง"
มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น พร้อมกับเสียงเปิดประตู แสงสาดเข้ามาในห้องเมื่อประตูบานนั้นเปิดออก และเมื่อผมเงยหน้ามองดู ก็ต้องพบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง เธอมัดผมตนเองบนหัวราวกับจุก สวมเสื้อนักเรียนหญิงของโรงเรียนคิงฟอร์ด เธอเดินเข้ามาพร้อมกับนักเรียนหญิงคนอื่นๆอีกสามถึงสี่คน พวกเธอเดินเข้ามาล้อมรอบผมเป็นวงกลมและก้มหัวให้กับคนที่เหมือนเป็นหัวหน้า
"สวัสดี นักเรียนใหม่ มิ้นจัง" เธอยืนกอดอกและเอ่ยกับผม
"นี่เธอเป็นใครกัน" ผมถามด้วยความไม่ไว้วางใจ "แล้วทำไมมาจับมัดฉันแบบนี้"
เธอเบิกตาโพลงพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย และใบหน้าเช่นนั้น ผมไม่ไว้ใจเลย
-------------------
ระหว่างนั้น ทั้งต้า แมว และชายเองก็ได้วิ่งไปรอบๆโรงเรียนเพื่อตามหานักเรียนสาวมิ้นจังนั่นเอง โดยพวกเขาไม่สนใจนักเรียน หรือนักการที่เดินไปเดินมาเลยว่าจะวิ่งชนเขาไม่ชนแหล่
เสียงมือถือของแมวดังขึ้น และเมื่อเธอยกมันขึ้นมา เสียงของหัวหน้าห้องก็ดังออกมาเพราะว่าเด็กสาวเปิดเสียงผ่านลำโพง
"ตรวจสอบแล้ว มีกลุ่มนักเรียนหญิงจับตัวมิ้นจังไปตรงหน้าทางเข้าออกของหอหญิง" หัวหน้าห้องบอก "และกลุ่มนักเรียนที่ว่านี้ก็ไม่ได้ขึ้นไปเรียนตามปกติด้วย ตรวจสอบจากรหัสนักเรียนที่ติดบนเสื้อของพวกเธอในภาพแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งเสือสาว เธอน่าจะจับตัวมิ้นจังไปแถวๆนั้นแหละ ลองไปตรวจสอบดู"
"ได้เลยหัวหน้า" แมวรับปาก โดยเธอควงมือถือของเธอด้วยนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียวเป็นวงกลมแล้วก็ใส่ลงกระเป๋ากระโปรงอย่างชำนาญ แล้วทั้งสามคนก็รีบวิ่งไปที่หอพักทันที
"ว่าแต่ ไอ้แก๊งเสือสาวนี่มันอะไรกันเหรอ" ชายถาม
"เป็นนักเรียนหญิงที่อ้างตนเองว่าจะก่อตั้งขึ้นมาเพื่อที่จะขัดขวางการก่อตั้งชมรมโมเอะของฉันยังไงหละ" ต้าบอกไปพร้อมกับวิ่งกระโดดดข้ามบันไดสามขั้นไป "เธอกล่าวหาว่าฉันพยายามจัดตั้งชมรมเพื่อแอบถ่ายผู้หญิง"
"แล้วมันจริงไหมหละ" แมวตวาดใส่เขา
"นี่ ตอนนี้มันยังไม่ใช้เวลามานั่งกัดกันเองหรอกนะ" ต้าบอกอย่างเข้มขรึม "ยังไงก็ตาม จากที่ทีมของฉันไปสืบมาเนี่ย ก็พบแล้วแหละว่าจริงๆแล้วจุดประสงค์ของเธอไม่ใช่แต่การขัดขวางการก่อตั้งชมรมโมเอะของฉันเพียงอย่างเดียว แต่เธอนะจะตามล่าผู้หญิงด้วย"
"หมายความว่ายังไงกัน" ชายถาม
"นั่นเพราะ เธอเป็นเลสเปี้ยนนะสิ" ต้าบอก
"หา" ทั้งแมวและชายถามออกมาพร้อมกัน
"ฉันก็กลัวลึกๆเหมือนกันว่าพวกเธอน่าจะเล็งมิ้นจังไว้ เพราะว่ามิ้นจังน่ารักมาก น่าจะน่ารักที่สุดในโรงเรียนแล้วมั้ง ฉันเลยสั่งให้ลูกน้องของฉันจับตาช่วยเฝ้ามองมิ้นจังเผื่อๆเอาไว้ ไม่นึกเลยว่าพวกเธอจะเริ่มทำกันจริงๆ" ต้ากำหมัดแน่น จนแมวเองก็เริ่มมองดูต้าราวกับว่าเธอค้นพบอีกด้านหนึ่งของเขา
--------------------
"นี่ พวกเธอจะจับฉันมาทำไมเนี่ย" ผมดิ้นไปมาอีกเล็กน้อยเพราะพยายามที่จะหลุดออกมาให้ได้ "ฉันยังไม่ได้ไปทำอะไรพวกเธอเลยนะ
"คิดเหรอว่าเธอไม่ทำนะ" เธอคนนั้นเดินไปมารอบๆตัวของผมราวกับว่ากำลังสำรวจร่างกายของผมให้ทั่ว "เธอทำตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วนะจะบอกให้"
"พูดอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย" ผมถาม
"เอาไอ้นั่นมาให้มิ้นจังดูหน่อยซิ" เธอกวักมือเรียกนักเรียนหญิงอีกคนมา เธอหยิบโน๊ตบุคมาและหันหน้าจอให้ผมดู ผมมองดูจอในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุค ซึ่งมันเป็นเว็บของโรงเรียนคิงฟอร์ด
"อะไรเนี่ย เอาเว็บโรงเรียนมาให้ฉันดูทำไม" ผมเริ่มเครียดขึ้น เพราะเริ่มกลัวแล้วว่าสาวๆพวกนี้จะเริ่มรู้ตัวจริงของผมแล้วว่าผมเป็นผู้ชาย
"ดูที่ผลโหวตนักเรียนยอดนิยมสิ" เธอบอกกับผม
ผมมองดูตรงช่องที่มีการโหวตนักเรียนยอดนิยม และก็ต้องพบเห็นชื่อ (ปลอม) เต็มยศของผม และรูปหน้าของผมในชุดนักเรียนซึ่งผมจำได้ว่าเป็นภาพที่พี่เฟิร์นถ่ายให้ในวันแรกที่ผมมาที่โรงเรียนนั่นเอง และมีคะแนนโหวตมากถึงเกือบสองแสนเสียง !!
"อะไรเนี่ย" ผมถามด้วยความไม่เข้าใจและตกใจไปพร้อมกัน
"เข้าใจแล้วใช่ไหม" เธอเริ่มก้มหน้ามองดูผม "ตัวเธอนะมันเรียกกระแสนิยมจากทั้งนักเรียนชายและนักเรียนหญิงมากมากนัก ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าไอ้ความน่ารักไร้เดียงสาของเธอนั้นนะ มันจะเรียกคะแนนนิยมได้มากตั้งกว่าสองแสนเสียงได้อย่างนี้"
"นี่ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ" ผมพยายามต่อรองกับเธอ "แล้วอีกอย่างนะ มันเสียหายตรงไหน"
"เสียหายงั้นเหรอ" เธอแสยะยิ้ม "มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรหรอก แต่ฉันรับไม่ได้!!"
เธอขู่ผมจนเสียงของเธอเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว ผมถึงกับเงียบด้วยความตกใจ
"ไอ้คะแนนพวกเนี้ยฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน" เธอเอามือไขว้ไปข้างหลังทั้งสองข้าง "ว่ามันโหวตออกมาเพราะเธอน่ารักทุกซอกทุกมุมจริงรึเปล่า"
ผมเริ่มสังเกตได้ว่าพรรคพวกของเธอที่เป็นนักเรียนหญิงคนอื่นๆ เริ่มเคลื่อนไหวและเหมือนจะถืออะไรสักอย่าง ซึ่งผมมองไม่เห็นเพราะในห้องมันมืดและก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้
"ไหนขอดูหน่อยซี่" เธอยิ้มออกมาพร้อมกับของที่อยู่ในมือ จนผมเห็นแล้วผมยังต้องขวัญผวา
----------------------
ระหว่างนั้น ต้า แมว และชายก็ได้วิ่งไปถึงบริเวณหอพักแล้ว
"เอ๊ะ" แมวพึมพำ "พอรู้แล้วหละ ว่าหัวหน้าแก๊งคนนั้นนะเป็นใคร"
"งั้นเหรอ" ชายถาม โดยขณะนี้ชายและแมวกำลังวิ่งเคียงคู่กัน โดยที่ต้าวิ่งนำไปก่อนแล้ว
"เป็นอดีตแฟนของต้านะ" แมวซุบซิบบอกชาย
"หา"
"ใช่ เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ต้าเริ่มหื่นขึ้นไง" แมวบอก "ต้าคบกับเธอโดยไม่รู้เลยว่าเธอนะเป็นเลส จนกระทั่งต้าจับได้เนี่ยแหละว่าเธอไปคบกับผู้หญิงด้วยกัน ต้าเสียใจมาก และหลังจากนั้นเขาก็เริ่มก่อตั้งชมรมโมเอะขึ้นมา ถึงฉันจะไม่ชอบที่เขาทำแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันว่าเขาทำไปแบบนี้ก็เพราะประชดรัก"
"งั้นเหรอ" ชายถาม "ถ้าแบบนี้ก็หมายความว่า ต้าเองก็กำลังจะไปเจอกับอดีตคนที่เขารักสินะ"
ชายและแมวมองดูต้าพร้อมกัน โดยที่สายตาของเด็กหนุ่มเองก็ยังมองไปข้างหน้า ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่
ตอนนี้พวกเขาวิ่งมาตรงจุดที่หัวหน้าห้องบอกว่าเป็นตำแหน่งที่มิ้นจังโดนลักพาตัวไปแล้ว ต้าหยุดวิ่งและมองไปรอบๆ
"ตรงนี้แหละ ที่ฉันเจอกับมิ้นครั้งสุดท้าย" แมวบอก
"ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องหายไปแถวๆนี้สินะ" ต้ามองไปรอบๆอีกครั้ง "หรือว่าจะเป็นตรงนั้น"
------------------------
ระหว่างนั้น ทางผม
"ที่นี่นะ เป็นห้องเรียนที่ถูกทิ้งร้างเพราะกำลังจะถูกทุบทิ้งในเดือนหน้า ไม่มีใครเข้ามาช่วยเราหรอกหน่า มิ้นจัง" เธอยิ้มให้ผมจนผมน่าขนลุก
"นี่ พวกเธอจะทำอะไรฉันเนี่ย" ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่พยายามไปยังไงก็ไร้ผล แถมตอนนี้เธอเองก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วด้วย
"ถอดเสื้อเธอซะ" เธอชี้สั่ง
"อะ อะไรนะ" ผมถามพวกเธอ แต่ยังไม่ทันอะไร นักเรียนหญิงสมุนของเธอก็เดินเข้ามาแล้วก็จัดการปลดกระดุมเสื้อนักเรียนหญิงที่ผมใส่ถอดออก แม้ว่าจะไม่ได้เอาออกจริงๆเพราะที่มือยังโดนเชือกมัดเอาไว้อยู่ แต่ก็เผยให้เห็นผิวขาวเนียนไร้ที่ติที่เหลือแค่ยกทรงปกปิดเอาไว้เท่านั้นแล้ว
"อู้หู"
"อื้อหือ"
หลายๆคนตกตะลึงออกมา เพราะว่าสาวๆแต่ละคนต่างมองดูร่างกายที่กึ่งเปลือยเปล่าของผมจนตาแทบเป็นมัน บางคนถึงกับแลบลิ้นออกมาจนผมมองแล้วรู้สึกขนลุก ความรู้สึกหวิวๆแปลกๆชอบกลเริ่มถาโถมเข้ามา
"อีกประการนะมิ้นจัง" เธอคนที่เป็นหัวหน้านั้นหยิบของออกมา "ที่พวกเราตั้งชมรมเสือสาวขึ้นมา นั่นเพราะเราไม่ต้องการผู้ชายหรอก ใช่แล้ว เพราะผู้ชายในโลกนี้มันไม่มีอะไรดี มันเลว มันชอบหลอกใช้ผู้หญิง มันเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น แล้วอีกอย่าง ผู้หญิงด้วยกันเองยังน่ารักกว่า ทั้งน่าสงสารและน่าโหยหา คบกับผู้หญิงด้วยกันยังดีกว่าเป็นไหนๆ"
เธอคว้าแส้ออกมาและเอามันฟาดที่พื้นดังเพี๊ยะ ผมเริ่มขนลุกเพราะรู้แล้วว่าเธอจะทำอะไรผม
"โทษฐานที่หว่านเสน่ห์เขาไปทั่ว ฉันจะทำให้เธอรู้รสชาติของความสุขกับการเป็นเลสเปี้ยนให้ดู" เธอชูมืออีกข้างขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือฟู่กัน
"มะ ไม่นะ อย่านะ อย่าทำแบบนั้น" ผมพยายามดิ้นออกมาเมื่อรู้แล้วว่าไอ้สาวๆพวกนี้มันซาดิสต์ขนาดไหน "ทำบ้าอะไร นี่มันนิยายเด็กอ่านนะเฟ้ย"
"ไม่สนย่ะ" เธอพยักหน้าให้นักเรียนสาวอีกคน ซึ่งเธอถือเทียนมาด้วย แล้วเธอก็กำลังจะหยดเอานํ้าตาเทียนหยดใส่หน้าท้องผม
ใครก็ได้ ผมเริ่มนํ้าตาคลอเบ้า ใครก็ได้ ช่วยด้วยยยย
โครม !!
เสียงกระแทกประตูดังเข้ามา ทั้งหัวหน้าและลูกสมุนสาวรีบหันไปมองดูเสียงที่ดังขึ้น
"อะไรกัน" คนที่เป็นหัวหน้าตะโกนถาม
ฝุ่นควันกระจายไปทั่ว และคนที่วิ่งเข้ามาก็คือ ต้า นั่นเอง พร้อมลูกน้องของเขา ทุกคนมองดูเหล่าแก๊งเสือสาวด้วยความไม่พอใจ
"หนอย ไอ้พวกชมรมโมเอะ" หัวหน้าแก๊งสาวเริ่มหันไปมองด้วยความโกรธ "ทำไมถึงรู้ได้"
"ปฏิบัติการช่วยเหลือมิ้นจัง ไปเลย" ต้าชี้นิ้วสั่งลูกน้องของเขา โดยเหล่าลูกน้องของเขานั้นวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนราวกับจะออกไปสู้รบในสงคราม
"เข้ามาเลย" ลูกสมุนสาวคนหนึ่งเริ่มตั้งท่าที่จะเตรียมโจมตี "จะให้รู้สำนึกถึงวิถีแห่งกังฟูซะ"
ลูกสมุนสาวคนอื่นๆเองก็ตั้งท่าเตรียมโจมตีเช่นกัน แต่ทว่า เหล่าลูกน้องของต้านั้นกลับวิ่งเข้ามาโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย
"แฮ่ มาเป็นฮาเร็มของพวกฉันซะดีๆ" โอตาคุลูกน้องของต้าคนหนึ่งเอ่ยออกมาพร้อมกับทำสีหน้าหื่นที่สุดเท่าที่ผมจะนึกได้ พร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นมา และทำท่าเหมือนขยํ้าจับอะไรบางอย่างในอากาศ แน่นอนว่าเหล่าลูกน้องของต้าคนอื่นๆเองก็ทำท่าเช่นเดียวกัน เหล่าลูกสมุนของแก๊งเสือสาวเริ่มหน้าถอดสี
"กรี๊ดดดด พวกบ้ากามมันจะมาทำร้ายพวกหนูค่า" พวกเธอเริ่มกรีดร้องลั่น ท่าทางมาดเท่เมื่อกี้หายหมดเกลี้ยง กลับกลายเป็นสาวน้อยที่หวาดกลัวต่อการขืนใขไปเสียแล้ว พวกเธอเริ่มวิ่งหนีไปกันไปคนละทิศคนละทางราวกับมดแตกรัง
"มามะ สาวๆ" ลูกน้องของต้าคนหนึ่งส่งเสียงแลบลิ้นเสียงดังออกมา นั่นยิ่งทำให้เหล่าสาวๆกรี๊ดเข้าไปใหญ่
เหล่าลูกน้องของต้านั้นไล่ต้อนเหล่าลูกน้องสาวๆพวกนี้ให้รวมกลุ่มกัน และเมื่อทุกคนล้อมรอบสาวๆพร้อมโดยที่ไม่มีสาวคนไหนกล้าหนีออกมา แมว ชาย และหัวหน้าห้องก็เดินเข้ามาในห้อง
"ถึงฉันจะไม่ยอมวิธีที่มันทุเรศและอุบากว์แบบนี้มาก่อน แต่ก็ทำได้ดีนะ ต้า" แมวยิ้มออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
"ยอมซะเถอะ" ต้าเดินไปเผชิญหน้ากับหัวหน้าแก๊งเสือสาว "อีกไม่นานพวกเธอก็จะโดนเหล่าคณะกรรมการนักเรียนมาคุมตัวแล้วนะ"
"หนอยแก บังอาจมาทำลายความสนุกของฉัน" เธอยกแส้ขึ้นเพื่อเตรียมฟาดใส่ต้า แมวเห็นดังนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมา
เพี๊ยะ !!
แต่ทว่า ต้านั้นกลับยกมือขวาขึ้นแล้วก็รับมันไว้ได้ด้วยมือเปล่า มือของเขามีเลือดไหลออกมาเพราะแรงฟาดของแส้ หัวหน้าแก๊งเสือสาวตกใจมากที่ต้าสามารถรับไว้ได้
"พอได้แล้ว" ต้าเอ่ยอย่างจริงจัง "อย่าทำให้ทุกคนเดือดร้อนไปมากกว่านี้อีกเลย"
เด็กหนุ่มเริ่มมองดูหัวหน้าแก๊งเสือสาวด้วยสีหน้าที่โหยหามาก แต่ราวกับว่าเขากำลังฝืนอารมณ์ของเขาอยู่ ทันใดนั้น เหล่าคณะกรรมการนักเรียนก็ได้วิ่งเข้ามาพร้อมกับรวบตัวเหล่าคนร้ายในเรื่องได้ แต่ยังไงก็ไม่ถึงกับต้องบังคับจับกุม เพราะเหล่าสาวๆลูกน้องของแก๊งเสือสาวนั้นพร้อมใจกันยอมโดนจับกุมแทนเพราะกลัวเหล่าลูกน้องของต้านั่นเอง
"พี่กรรมการค่ะ รีบๆจับหนูไปที แล้วรีบเอาหนูไปจากพวกบ้ากามพวกนี้ทีค่ะ" เธอคนหนึ่งขอร้องออกมาอย่างรวดเร็ว
"แผล่บ" ลูกน้องของต้าคนหนึ่งแลบลิ้นขู่เธอ
"กรี๊ดดดดด หนูรับผิดแล้วจะไม่ทำชั่วแล้วค่า" เธอเริ่มร้องห่มร้องไห้ออกมา แล้วจากนั้นปฏิบัติการที่จับกุมคนร้ายก็จบลงอย่างรวดเร็วและง่ายดายด้วยฝีมือ (?) ในการจับกุมของลูกน้องของต้า
"เอาหละ ทำได้ดีมาก" หัวหน้าห้องเอ่ยชมหลัวจากที่ทำการจับกุมหัวหน้าแก๊งไปแล้ว "รีบพามิ้นไปห้องพยาบาลเถอะ นายด้วยต้า"
"อืม" ต้าพยักหน้า พร้อมกับหันหน้ามองดูชายกับแมวที่ช่วยกันปลดเชือกผมออก "ไม่เป็นไรนะมิ้น..."
"ชาย!!" ผมรีบเข้าไปสวมกอดชายอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร้องไห้โฮโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวมาก กลัวจนไม่กล้ามอง และไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่มาช่วยหยุดความบ้าคลั่งของหัวหน้าแก๊งเสือสาว ตอนนี้ผมอยากอยู่ใกล้ชายมากที่สุด ตัวของผมสั่นเทาราวกับลูกนก นํ้าตารินไหลออกมาไม่หยุด และยังสวมกอดชายไม่เลิกราวกับเด็กสาวผู้อ่อนแอ
ชายเองก็ยังเอ๋อๆที่ผมเข้าไปกอดแบบนี้ แต่เขาก็ต้องพบกับสายตาที่หลายๆคนมองเขา ชายจึงต้องแสร้งทำเป็นว่าผมเป็นผู้หญิงจริงๆ โดยการโอบกอดผมตอบและเอามือลูบบนศีรษะของผม
"ไม่เป็นไรนะนพ" ชายบอก "พวกเรามาช่วยแล้ว"
"ฮึก...ฮือ..." ผมยังร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด ไม่รู้เหมือนกันว่าความกล้าหาญที่ผมมีมันหายไปไหนหมด รู้แต่ว่าผมอยากอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายคนที่เป็นเพื่อนสนิทของผมเท่านั้น
แมวเองก็มองดูด้วยแววตาที่ชื่นชม ส่วนหัวหน้าห้องนั้นพยายามให้คณะกรรมการพานักเรียนสาวต้นเหตุออกไปข้างนอก เพื่อให้ผมกับชายอยู่กันตามลำพัง
"น่าเสียดายเนอะ" ลูกน้องของต้าคนหนึ่งเริ่มมองดูผมกับชายอย่างเศร้าสร้อย "หัวหน้าเป็นห่วงมิ้นจังมากขนาดไหน แต่กลับไม่ไปกอดหัวหน้าซะงั้น"
"ฉันเห็นนะ ว่าตอนที่พวกเราบุกเข้ามา มิ้นจังปิดตาใหญ่เลยอะ สงสัยกลัวมาก" ลูกน้องอีกคนพูดราวกับเห็นใจ "น่าเสียดายจังนะครับหัวหน้า..."
แต่ทว่า ต้านั้นกลับหายตัวไปอย่างรวดเร็ว จนลูกน้องคนอื่นๆเริ่มมองหาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่เจอต้าในห้องนี้เลย ซึ่งแมวเองก็เพิ่งสังเกตเห็น ว่าต้าเองก็หายไปเหมือนกัน
"ต้า..." แมวพึมพำพร้อมกับมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอใคร แล้วเธอก็เริ่มมองดูผมกับชายกอดกัน "นั่นสินะ ต้าเองก็เป็นห่วงมากๆ ถึงขนาดเรียกลูกน้องมาช่วยกันขนาดนี้ จะว่าไปต้าก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะ"
ทุกคนในห้องยืนมองดูผมร้องไห้กอดกับชายอย่างเงียบๆ โดยปล่อยให้ผมร้องไห้ออกมาจนพอ โดยที่ชายเองก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เหมือนกับว่า เขาเองก็ไม่อยากให้ผมเจออะไรแบบนี้อีก เป็นครั้งที่สอง
------------------
เกร็ดเนื้อเรื่อง By คนเขียน
อาจมีคนอ่านสงสัยว่าโรงเรียนนี้ไม่มีการเคารพธงชาติกันเหรอ จริงๆก็คือมีครับ แต่ผมไม่ได้เอ่ยถึงเท่านั้นเอง เพราะไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนนานาชาติ โรงเรียนของฝรั่งเองก็ยังร้องเพลงชาติ แต่ที่จะร้องเพลงชาติกันจริงจังที่สุดก็คือญี่ปุ่นนะแหละครับ เพราะอย่างประเทศไทยเราก็มีกฎให้นักเรียนเคารพธงชาติ ในสมัย จอมพล ป. ในตอนที่มีสงครามรอบตัวเพื่อปลุกกระแสชาตินิยมครับ
ส่วนระบบกล้องวงจรปิดนั้น ในหนังสือที่จะขายนั้นจะเอ่ยถึงเพียงแค่สองช่วงเท่านั้น (เป็นตอนไหนรออ่านดีกว่า ไม่อยากสปอยเพิ่ม) โดยเอาจริงๆผมได้เอามาใช้อย่างจริงจังก็ภาคออริจินัลเนี่ยแหละครับ ไอเดียนี้นำมาจากโรงเรียนเก่าผมที่ได้มีการติดตั้งกล้องวงจรปิดในห้องนํ้าเพื่อตรวจจับนักเรียนที่แอบสูบบุหรี่
คำถามต่อมาว่าทำไมหัวหน้าชั้นถึงไปติดต่อขอดูภาพกล้องวงจรปิดได้ไวจัง เหตุเพราะหัวหน้าห้องของโรงเรียนนี้ตั้งแต่มัธยมต้นขึ้นไปจะไม่ได้มีสิทธิและอำนาจแค่เป็นตัวแทนห้องอย่างเดียว แต่จะมีสิทธิถึงกับขนาดเข้าไปในสถานที่บางอย่างที่นักเรียนปกติห้ามเข้า เช่น การประชุมของกรรมการนักเรียน หรือการประชุมของคณาจารย์ รวมไปถึงสามารถตรวจสอบทะเบียนรายชื่อและติดต่อในการทำอะไรได้ง่ายดายมาก อย่างเช่นกรณีที่ขอตรวจกล้องวงจรปิดในตอนนี้ หรือในตอนพิเศษ ที่หัวหน้าห้องสืบจนรู้ว่ามิ้นจังเป็นผู้ชายได้ก็เพราะอำนาจของหัวหน้าห้องเนี่ยแหละครับ (ดังนั้นสำหรับ พงษ์ หรือหัวหน้าห้องของเราในเรื่องนี้รับหน้าที่ได้เหมาะสมแล้ว)
ความคิดเห็น