คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 : ฝัน?
ฉันกำลังเดินอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง รอบๆ ตัวของฉันนั้นมีแต่ต้นไม้ ต้นไม้ ต้นไม้และต้นหญ้า มองไปทางไหนก็มีแต่สีเขียวเต็มไปหมดเลย
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงมาเดินอยู่ที่ป่าได้ O_O เท้าที่สวยงามของฉันค่อยๆ เดินอยู่บนก้อนที่สกปรก แสงแดดจากข้างบนสาดส่องเข้ามาเป็นลำๆ เสียงนกเสียงใบไม้ไหวดังอยู่รอบๆ ตัวของฉัน ฉันว่าฉันได้ยินเสียงน้ำตกไหลมาจากที่ไกลๆ ด้วยนะ
แขนเสื้อของฉันเฉี่ยวโดนกับกิ่งไม้ข้างๆ อีกแล้ว ฮึ่ย เสื้อของฉัน! อุตส่าห์ไปแย่งซื้อตอนมันลดราคามาได้ ทำไมต้องมาเฉี่ยวแขนเสื้อของฉันด้วย
และที่สำคัญ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ทำไมถึงมีแต่ป่า ป่า ป่า!
ขาของฉันก้าวไม่ระวัง ไปสะดุดกับรากไม้ต้นหนึ่งเข้า หน้าของฉันทิ่มคะมำกระแทกกับพื้นดิน เศษก้อนหินปลิวกระจายไปทั่วเมื่อหน้าของฉันจุมพิตกับพื้นดินเต็มๆ ฉันรีบลุกขึ้นออกมา พลางพ่นเศษดินที่เข้าไปในปากและจมูกของฉัน โอ๊ยย เปื้อนหมดเลย!
"ไอ้รากไม้บ้า" ฉันระบายอารมณ์กับรากไม้ที่ฉันสะดุดมาโดยการถีบมันเข้าไปหนึ่งดอก "มาขวางทางฉันทำไมยะ -^-!!"
แต่ว่า รากไม้ที่ฉันเตะมันไปนั้นมันกลับลื่นๆ แปลกๆ และเมื่อฉันมองมันดีๆ พบว่ามันไม่ใช่รากไม้ แต่มันเป็น...
กรี๊ดดดดดดด!! งู O_O!! งูอะไรก็ไม่รู้ อ๊ะ! งูเหลือมนี่น่า... แต่ อ๊ากกกกก!! นี่ไม่ใช่เวลามานั่งสังเกตดูงูนะ
และเมื่องูตัวนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นออกมาและชูคอมองฉันด้วยความโกรธ ฉันพบว่ามันไม่ใช่งูเหลือมธรรมดา แต่มันเป็นงูเหลือมยักษ์ ขนาดตัวของนั้นหนาเท่ากับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งได้ มันมีความสูงตั้งเกือบสองเมตรแน่ะ
กรี๊ดดดด!! พ่อจ๋า แม่จ๋า ไอ้ฟองนํ้า ไอ้ด่างข้างบ้าน ใครก็ได้ ช่วยด้วยค่าาาาาาาา!!
ฉันรีบหันหลังจากมันแล้วรีบวิ่งหนีสุดชีวิต ฉันบึ่งวิ่งไปตามทางโดยไม่สนใจว่าข้างหน้ามันจะมีอะไร เสียงขู่ฟ่อๆ ดังออกมาจากข้างหลังฉัน ยะ อย่าบอกนะว่ามันตามมาด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดด!!
มีรากไม้อยู่ข้างหน้า ฉันกระโดดได้อย่างแม่นยำ และข้างหน้านั้นก็มีต้นไม้ขวางอยู่ต้น ฉันรีบเบี่ยงตัวหลบไปข้างๆ แล้วก็วิ่งต่อได้เช่นกัน เสียงไม้หักและเสียงใบไม้ไหวดังออกมาถล่มทลายราวกับว่ามีเครื่องถางป่าวิ่งเข้ามา มันตามมาจริงๆ ด้วย!!
ในที่สุด ฉันก็หนีมันไม่ทัน มันใช้หางที่ใหญ่ยักษ์ของมันนั้นโอบเข้ากับลำตัวของฉัน ทำให้ฉันวิ่งต่อไปไม่ได้ แรงมหาศาลของมันนั้นทำให้ฉันวิ่งต่อไปไม่ออก แถมหางของมันก็ยังพันรอบตัวฉันถึงสี่รอบ แล้วก็ลากฉันไปข้างหลังทันที ฉันร้องกรี๊ดลั่นสนั่นป่าเพราะคิดว่าคงไม่รอดแน่ๆ และเมื่อหางงูที่รัดฉันอยู่บังคับให้ฉันหันหลังกลับไป ก็พบว่างูตัวนั้นกำลังแลบลิ้นใส่ฉันด้วยระยะห่างที่ใกล้มาก ใกล้จนมันจะงาบฉันอยู่แล้ว O_O!!
"ปะ ปล่อยฉันไปเหอะนะ >/ \<;;;" ฉันพยายามอ้อนวอนขอชีวิตจากมัน โดยไม่สนว่ามันจะฟังภาษาคนออกรึเปล่า "ฉะ ฉันยังมีน้องชายต้องดูแล ยังเรียนไม่จบ มีมดให้เลี้ยง แฟนก็ยังหาไม่ได้ กินก็ไม่อร่อยหรอกนะ ปล่อยฉันไปเถอะ..."
งูตัวนั้นอ้าปากขู่ฟ่อดังลั่น เสียงของมันดังมากจนราวกับปากของมันมีลำโพงขนาดใหญ่หลายตัวเลยทีเดียว ฉันรีบหลับตาด้วยความหวาดกลัว ><;;; ตัวของฉันสั่นสะท้าน ใจของฉันเต้นเร็วจนฉันรู้สึกได้ แถมเรี่ยวแรงของร่างกายฉันก็ไม่รู้หายไปไหนหมด ฉันรู้แต่ว่ามันมีนํ้าอุ่นๆ ไหลออกมาจากตาของฉันแล้ว
ใครก็ได้ ฉันอ้อนวอนขอชีวิต ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย! TOT
งูตัวนั้นอ้าปากส่งเสียงฟ่อลั่นอีกครั้ง แล้วก็ยื่นหัวมาและฉกมาที่ฉันแล้ว
"กรี๊ดดดดดด!! ช่วยด้วยยยยยยย!!"
เฟี้ยวววววว!! ฉึก!! ก๊าชชชช!!
เสียงวัตถุแหวกกลางอากาศดังลั่น พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของงูตัวนั้น แรงจากหางของมันที่บีบรัดตัวฉันอยู่นั้นค่อยๆ ผ่อนคลายลง ฉันลืมตาขึ้น ก็พบว่างูตัวนี้โดนลูกธนูดอกหนี่งปักเข้าที่กลางหัวของมันแล้ว หัวลูกธนูเสียบทะลุออกมา เลือดสีแดงของมันกระเซ็นไปทั่ว ฉันรีบเอามือดันหางของมันออก และเมื่อมันคลายออกแล้ว ฉันรีบหนีออกจากตัวของมันทันที
ร่างของงูยักษ์ตัวนั้นยังคงร้องออกมาดังลั่น และเมื่อฉันหนีออกมาสำเร็จแล้ว หางของมันฟาดไปฟาดมาจนต้นไม้ข้างๆ ที่โดนถึงกับหักโค่นลง ฉันก้มหน้าเพื่อหลบแรงฟาดของหางของมัน และในที่สุด เสียงมันก็เงียบ ตาของมันค้าง และมันก็ค่อยๆ ส่ายหัวไปมาทีละน้อย ก่อนที่จะฟุบลงกระแทกกับพื้น พื้นดินสนั่นหวั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว ฉันร้องกรี๊ดลั่นเมื่อร่างของมันล้มลงกับพื้น O_O!
และเมื่อทุกอย่างเงียบลง ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองดู พบว่างูตัวที่กำลังจะฆ่าฉันนั้นนอนแน่นิ่งกับพื้น อ้าปากค้าง ตาถลน ร่างไม่ไหวติง มันตายสนิทแล้ว... ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปดูตรงตำแหน่งหัวธนูใกล้ๆ ด้วยใจที่ยังเต้นระทึก ฉันยังคงหวาดกลัวอยู่ไม่หาย...
"ปะการัง เป็นอะไรไหม?"
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกฉัน และเมื่อฉันหันไปมองทางต้นเสียง ก็พบว่า โบ๊ทยืนอยู่บนกิ่งไม้ก้านขนาดใหญ่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาใส่ชุดนายพรานแต่กลับถือคันธนูอันเบ่อเริ่มเลย
เขากระโดดออกมาแล้วก็ใช้มือคว้าเถาวัลย์เส้นหนึ่งโหนตัวลงมาข้างล่าง และเมื่อเขาลงมาถึงพื้น เขารีบวิ่งมาหาฉันทันที
"ปะการัง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" โบ๊ดรีบถามฉันซ้ำด้วยความเป็นห่วง "โชคดีจังเลยที่เธอไม่เป็นอะไร ^^"
"โบ๊ท..." ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเหมือนกับว่า เขาเท่เอามากๆ เลย
"ปะการัง..." โบ๊ดหรี่นัยน์ตาลงเล็กน้อย "ฉะ ฉันนะ"
"โบ๊ท..." ฉันเรียกชื่อเขาอีกครั้งทั้งนํ้าตา ทั้งโล่งใจและเสียใจ
เขาโยนคันธนูทิ้ง ทำท่าจะมากอดฉัน แต่ฉันกลับเป็นฝ่ายวิ่งเข้าไปกอดเขาเอง เขาเองก็โอบกอดฉันเช่นกัน…
"โบ๊ท ฉะ ฉันกลัว" ฉันสะอื้นไห้กับแผ่นอกเขา "ฉันกลัว TOT"
"แต่โบ๊ทนั้นกลับนิ่งเงียบ จนฉันแปลกใจแล้วก็เงยหน้ามองฉัน
"โบ๊ท" ฉันเรียกเขา
"นางสาวปะการัง จะนอนอีกนานไหมครับ" โบ๊ทถามฉันด้วยนํ้าเสียงแปลกๆ
"เอ๋ O_O?"
---------------------------------
"นางสาวปะการัง =_____=;;;" เสียงอาจารย์ผู้ชายประจำวิชาเคมีเรียกฉันเป็นครั้งที่สอง "ครูถามอีกครั้ง จะนอนอีกนานไหม แล้วเมื่อไหร่จะเลิกกอดครูสักที"
ฉันสะลือสะลือลืมตาขึ้น บรรยากาศแบบป่าไม้หายไปแล้ว แต่เป็นห้องเรียนที่มีโต๊ะและเก้าอี้แทน มีเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นระยะ และที่ฉันมองเห็นในขณะนี้ก็คือ ท้องอ้วนๆ กลมๆ ของอาจารย์ของฉัน
"ว้าย O_O" ฉันรีบผละออกจากท้องบะเฮิ่มของอาจารย์ทันที ทำให้เสียงหัวเราะของทุกคนในห้องดังยิ่งกว่าเก่า ฉันพบว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความอาย อาจารย์มองฉันด้วยความไม่พอใจปนสงสัย
"หลับในห้องเรียนยังไม่พอ ยังละเมอดังลั่น ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย งูจะกินฉันแล้วค่า -O-" อาจารย์แกล้งล้อเลียนเสียงฉัน ทำให้ฉันต้องก้มหน้าด้วยความอับอาย "พออาจารย์เดินเข้ามาใกล้ๆ ดันมากอดอาจารย์ซะงั้น ฝันอะไรอยู่หา!"
ในหัวของฉันนั้นปรากฏภาพของโบ๊ทในชุดนายพรานในความฝันขึ้นมาทันที ทำให้ฉันหน้าแดงเข้าไปอีก
"มะ ไม่มีค่ะ" ฉันรีบแก้ตัวกับอาจารย์เสียงรัวจนลิ้นแทบพัน "มะ ไม่ได้ฝันอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ฝันว่ากอดใครด้วยค่ะ จริงๆ นะคะอาจารย์ จริงจริ๊งงงงงง"
"เหรอ -O-" อาจารย์ล้อเลียนฉันตอบกลับ "ทำรายงานที่อาจารย์สอนไปวันนี้อย่างน้อยสิบหน้ากระดาษ แล้วส่งบนโต๊ะก่อนวันศุกร์นี้ ไม่งั้นเตรียมพบหนังสือเชิญผู้ปกครองได้เลย"
ฉันอ้าปากค้าง เพราะรายงานอาจารย์คนนี้ต้องใช้ฟอร์นแค่ 14 เล็กกระจิ๊ดริด แล้วต้องมีบรรณนานุกรมอ้างอิงอย่างน้อย 5 แหล่งด้วย ฮึ่ยย! ฉันอยากจะบ้าตาย
"เอาล่ะ เลิกเรียนได้" อาจารย์เดินกลับไปที่โต๊ะหน้าห้องเรียน แล้วก็เอาแปรงลบกระดานลบข้อความบนกระดาน เสียงเก็บหนังสือลงกระเป๋าและเสียงเก้าอี้ขยับกันดังรอบๆ ห้อง ฉันมองไปรอบๆ ปรากฏว่าทุกคนในห้องเก็บของและลุกขึ้นเตรียมกลับบ้านกันแล้ว
เมื่อกี้นี้ ฝันเหรอ ฉันคิดถึงใบหน้าของโบ๊ทตอนที่มาช่วยฉัน ทำไมฉันต้องฝันเห็นอีตาบ้านั่นด้วยนะ
"แหม แหม แหม ฝันซะยาวเลยนะคะ คุณปะการัง ^O^" เสียงของยัยฮันน่า หัวหน้าห้องล้อเลียนฉัน เธอมายืนอยู่ข้างหน้าฉันนี่เอง "มีความสามารถพิเศษมากเลยนะค่ะ ในการหลับแล้วละเมอที่เก่งมาก~"
"เรื่องของฉัน" ฉันพึมพำตอบโดยไม่เต็มใจนัก
"เรียนๆ นอนๆ แบบนี้ล่ะก็ ฉันจะบริจาดฟูกที่นอนเอาให้เลยมั้ยคะ ^O^" ฮันน่ายืนกอดอกแล้วก็เตรียมสวดฉันต่อ "จะได้ไม่ต้องนั่งหลับให้ลำบาก"
ฉันฉวยโอกาสตอนที่หัวหน้าห้องกำลังบ่นฉอดๆๆ เหมือนยัยป้าแก่ขายกล้วยไข่ในตลาด รีบเทของใส่กระเป๋าแล้วก็แอบย่องออกไปนอกห้องเรียนทันที
"น่าจะรู้นะค่ะคุณปะการัง ว่าการเรียนช่วงมัธยมปลายนี่มันสำคัญมาก บลาๆๆๆๆ นั่นเพราะว่ามันจะมีผลต่อการสอบเข้ามหาลัยนะเคอะ บลาๆๆๆ แล้วก็การหลับในห้องเรียนมันก็เป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมนะคะ บลูๆๆๆๆ" หัวหน้าห้องหลับหูหลับตาพูดอยู่โดยไม่สนใจเลยว่าโต๊ะเก้าอี้ของเพื่อนร่วมชั้นของเธอตรงหน้านั้นมีแต่เก้าอี้ว่างเปล่า "ดังนั้น เข้าใจมั้ย คุณปะกา..."
เมื่อหัวหน้าห้องพูดจบแล้วมองเห็นว่าฉันไม่อยู่แล้ว เธอเริ่มมองไปซ้ายมองขวาเพื่อมองหาฉันทันที
"ว๊าย นังปะการัง หายไปไหนแล้วนะ!" เธอรีบมองไปรอบๆ ห้อง ปรากฏว่าเหลือรองหัวหน้าห้องสาวคนเดียวที่ยืนดูการกระทำของเธออยู่
"ไปตั้งแต่บริจาดฟูกที่นอนแล้วล่ะค่ะ" รองหัวหน้าห้องตอบแบบเงียบๆ
"หนอย นังปะการัง คนเขาอุตส่าห์หวังดี หนีไปซะได้ ฮึ่ยย คอยดูนะ ถ้าทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไม่ช่วยอะไรแล้วทำให้ฉันต้องบ่นคนเดียวอีก!!"
ฉันรีบเดินลงบันไดตามห้องเรียนมาหลังจากที่หนีนังหัวหน้ามหาภัยได้สำเร็จ ก๊ากๆ เชิญพูดคนเดียวไปเถอะ
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินตัวปลิวไปออกไปยังสนามหน้าโรงเรียน เส้นทางออกไปยังสรรค์นอกโรงเรียน ฉันก็ต้องรีบหลบเข้าไปในมุมตึกเพื่อไม่ให้ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแม้กระทั่งเส้นผมออกมาข้างนอก สาเหตุนั่นก็เพราะภาพที่สะดุดตรงหน้าของฉันเนี่ยแหละ
ฟองนํ้า... กำลังยืนคุยอยู่กับลูกแพร เพื่อนร่วมชั้นของฉันอีกแล้ว แถมลูกแพรก็เริ่มหน้าแดงอีก
คุยอะไรกันนะ ฉันยิ่งสงสัยแล้วก็ยื่นหน้าแอบมองไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเลยว่ามีใครกำลังมองดูพฤติกรรมของฉันอยู่อย่างสงสัย
ฟองนํ้ากำลังหยิบของออกมาจากกระเป๋า ฉันจ้องมองดูตาแทบไม่กระพริบ จนถึงกับกลั้นหายใจเพื่อมีสมาธิในการแอบดูเต็มที่ และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ ฟองนํ้าหยิบตั๋วหนังที่นั่งราคาแพงออกมา O_O แล้วยื่นให้ลูกแพร แถมเมื่อลูกแพรรับด้วยท่าทีเหนียมอาย หน้าของเธอก็แดงเเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียว
อ๊ายยย คิดยังไงมันก็เหมือนกับการชวนเดทชัดๆ ฉันมองดูฟองนํ้าพูดอะไรสองสามอย่างกับลูกแพร แล้วแถมจูงมือเดินออกนอกโรงเรียนอีก!
ฮึ้ย ทนไม่ไหวแล้ว คืนนี้ต้องกลับไปถามให้รู้เรื่อง -_-++
"แอบดูใครอยู่เหรอปะการัง"
"เฮ้ยย!!"
ป๊าบบบ!!
ฉันเผลอใช้กระเป๋าถือนักเรียนของฉันฟาดไปที่บุคคลแปลกหน้าทันทีโดยไม่รีรอ เพราะตกใจกับเสียงของเขาที่มาถามฉันข้างๆ หูนั่นแหละ ตัวของฉันเซไปมาเล็กน้อยเพราะนํ้าหนักของกระเป๋าของฉัน ที่ข้างในเต็มไปด้วยการ์ตูน
นายนั่นเอามือปิดหน้าตัวเองแล้วก็ทรุดตัวลงไปนั่งหงายหลังกับพื้น เมื่อฉันมองดูกระเป๋าตัวเอง ก็พบว่าบริเวณที่กระแทกโดนไปนั้นเป็นสันขอบกระเป๋าพอดี หูย เห็นแล้วเจ็บจังเลย อ๊ายยยย (เธอไม่โดนนิ จะรู้สึกเจ็บได้ไงฮะ - - " <<< ป่านคุง)
"อู๊ย ไม่บันยะบันยังเลยนะปะการัง" นายนั่นพูดเสียงโอดครวญออกมา แล้วก็ยกมือลง
เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกับฉัน ชื่อว่า บอย เป็นผู้ชายที่อดีตฉันเคยคิดว่าหล่อที่สุดในปฐพี ซึ่งตอนนี้นาย
เอ๊ะ ทำไมฉันถึงวกวนมาเรื่องของนายโบ๊ทได้ล่ะเนี่ย สับสนยังไงก็ไม่รู้สิ
"บ้า ก็นายนะแหละ" ฉันรีบแก้ตัวบอกเพื่อพยายามลบใบหน้าของโบ๊ทในหัวของฉัน "จู่ๆ มาพูดข้างหูฉันทำไมกันเล่า"
"ก็เห็นเงียบๆ ก็เลยไม่กล้าเรียกไง" บอยตอบ พลางเอามือถูบริเวณที่โดนกระเป๋าฉันฟาดโดน
"แล้ว เป็นอะไรมากมั้ย O_O" ฉันเริ่มถามอาการเขาด้วยความรู้สึกผิดที่เพิ่งจะรู้ตัวเมื่อกี้
"ไม่เป็นไรหรอก ^^" บอยยังยิ้มให้ฉัน "ไม่เป็นไร"
แต่เมื่อเขาเอามือลง ปรากฏว่าเลือดติดเต็มมือเขา เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีเส้นผมกับหนังศีรษะร่วงออกมาเป็นกระจุกเลยด้วย
"กรี๊ดดดดดด นายบอย" ฉันร้องกรี๊ดลั่นเมื่อหัวนายบอยแตกเพราะฝีมือของฉัน "ระ รีบไปห้องพยาบาลก่อนเลย"
"ไม่เป็นไรหรอก ^^" บอยยังยิ้มบอกฉัน "แผลแค่นี้เอง จิ๊บๆ"
กรี๊ดดดด อีตาบ้า นายเป็นพารามีเซียมรึยังไงกันยะ ถึงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยเนี่ย
"ไม่เป็นไรแน่จริงๆ นะ" ฉันยังถามด้วยอาการที่เป็นห่วงและกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้พร้อมกัน
"โอ๊ย บอกแล้วไง จิ๊บๆ ^O^" บอยยังยิ้มออกมาหน้าตาเฉย แต่ทำไมฉันเห็นปากแผลมันมีเลือดไหลย้อยออกมาแล้วvjt
กระฉูดดดดด!!
เลือดบนหัวนายนั่นพุ่งออกมาราวกับนํ้ารั่ว ถึงมันจะไม่มากนัก แต่มันก็เริ่มไหลย้อยผ่านลูกกระตาของบอยมาแล้ว กรี๊ดดดด
"อ๊ายยยย นายบอย นายรีบๆ ไปห้องพยายม เอ๊ย พยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันรีบผลักให้เขาเข้าไปในตึก เพราะห้องพยาบาลอยู่ชั้นสองของตึกนี้เอง "เร็วสิยะ"
"หือ" นายบอยยังมองฉันด้วยใบหน้าบ๊องแบ๊ว
"ไม่ต้องมาหือเลย รีบไปเดี๋ยวนี้นะ -_-+" ฉันวีนแตกเสียงดังลั่นจนเด็กประถมที่เล่นเตะบอลอยู่ใต้อาคารมองดูฉันดันตัวบอยให้เข้าไปในอาคาร มีหลายคนเริ่มชี้มองดูหัวของบอยที่แตกแล้ว
"มองไรยะ ไม่เคยเห็นคนหัวแบะเรอะ -_-+++" ฉันมองค้อนหาเด็กๆ พวกนั้น แล้วก็รีบพาบอยขึ้นไปบนอาคารทันที
-------------------
หลังจากที่ฉันบังคับพานายบอยเข้าไปในห้องพยาบาลสำเร็จแล้ว ฉันก็รีบชิ่งหนีออกจากโรงเรียนแล้วปล่อยให้อาจารย์พยาบาลเป็นคนทำแผลให้แทน นั่นเพราะว่านายบอยยังเอาแต่ยิ้มอยู่เลย ตกลงนายนั่นมันลูกผีดิบมาเกิดใหม่ใช่มั้ยเนี่ย เลือดออกขนาดนั้นยังบ้ายิ้มได้อยู่เลย โอ๊ย ขนแขนสะแตนอัพ =____=
"กลับช้าจังเลยนะพี่" ฟองนํ้า ตอนนี้กำลังนั่งอ่านนิตรสารเกมอยู่ข้างล่าง เงยหน้ามองดูฉันกระหืบกระหอบกลับบ้าน เพราะมัวแต่วิ่งหนีมาจากโรงเรียนนั่นแหละ "มัวแต่ไปแย่งคุ้ยขยะหมากินอยู่เหรอ =__="
"ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่นกเป็ดนํ้านะถึงจะได้ไปคุ้ยขยะกิน -_-!!" ฉันพึมพำตอบนายฟองนํ้าโดยไม่ตั้งใจ พลางถอดถุงเท้าออก"
"หมา!!" ฟองนํ้าเน้นคำสุดท้ายซะเสียงดัง
"เออ นั่นแหละ ฉันประชด" ฉันถอดถุงเท้าอีกข้างออกได้ ฟองนํ้าถึงกับย่นจมูกทันที
"กลับมาแล้วเหรอ" เสียงของโบ๊ทถามฉัน เมื่อฉันหันไปมอง ก็ต้องพบความตะลึงอีกอย่าง
นั่นก็คือ นายโบ๊ทยืนใส่ชุดนายพรานล่าสัตว์อยู่ แบบเดียวกับตอนที่ฉันฝันอยู่เลย
"กรี๊ดดดด นายโบ๊ท ทำไมนายถึงใส่ชุดนี้ยะ" ฉันแว้ดถามเขาเสียงดัง
"ถามแปลกๆ" โบ๊ทมองฉันตั้งแต่ตัวจรดเท้าราวกับฉันดูแปลกๆ "ก็ชุดพ่อของเธอมันมีไม่กี่ชุดนี่นา ฉันคว้าชุดไหนได้ก็ใส่ก่อนแหละ"
"ละ แล้วทำไม" ฉันหอบหายใจถี่ขึ้นเมื่อมองดูโบ๊ทในชุดนายพราน ทำให้ฉันนึกถึงโบ๊ทในความฝันทันที "ทำไมไม่ใส่ชุดอื่นแทนยะ แล้วถ้าคนอื่นเห็นจะว่าไง"
"จะเห็นได้ไง ฉันต้องอยู่ที่บ้านเธอตลอดเวลาสิ" โบ๊mมองฉันราวกับมองดูคนไข้ที่มีอาการประสาท "เออ ถามแปลกๆ"
ฉันหลบสายตาของนายโบ๊ทเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าที่แดงแป๊ดของฉัน ต้องหาเรื่องกลบเกลื่อน หาเรื่องกลบ ใช่แล้ว เอาเรื่องฟองนํ้าเป็นไง
"งั้น ฉันไปเอาชมพู่มาให้กินนะ" โบ๊ทยิ้มบอก "กลับมาเหนื่อยๆ ฉันปอกชมพู่แช่เย็นให้ล่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าชมพู่ที่บ้านเธอปลูกจะหวานแค่ไหน"
นายโบ๊ทหันหลังเดินกลับเขาไปในครัว จึงเปิดโอกาสที่ฉันจะได้ชักถามฟองนํ้าเต็มที่
"นี่ฟองนํ้า ฉันมีเรื่องอยากจะถาม" ฉันเริ่มยิงคำถามใส่เขา
"ถ้าจะถามว่าไอเท็มนั้นดรอปที่ไหนล่ะก็ ดรอปจากบอสโมราปี้ไง" ฟองนํ้าตอบทันทีราวกับรู้คำถามดี
"อ่าเหรอ มิน่า ทำไมไปตีมอนตัวอื่นแล้วไม่ดรอป เฮ้ยยย ไม่ใช่!! -_-++" ฉันเผลอตกในวังวนเรื่องของเกมซะจนเกือบเคลิ้ม "ไม่ใช่เรื่องนั้น"
"อ๋อ ถ้าจะเก็บล่ะก็ ไปลงดันแขยะแขยงสิ ได้เลเวลดีนะ" ฟองนํ้าบอกต่อ
"อืม ก็น่าสนดี สงสัยต้องหาตี้ไป นี่!!" ฉันเกือบจะเคลิ้มไปกับคำพูดของฟองนํ้ารอบที่สอง "ขอเข้าเรื่องสักทีจะได้ไหม"
"ว่ามาสิ เสียเวลาตั้งนาน" ฟองนํ้าคว้าแก้วนํ้าดื่มขึ้นมากิน
"ฮึ่ยยย! เพราะนายนั่นแหละ" ฉันแทบอยากจะพ่นไฟด้วยความเคือง "คืองี้ เมื่อวานแล้วก็วันนี้ฉันเห็นนายคุยกับเพื่อนฉันนะ มีอะไรกันรึเปล่า"
"อ๋อ ลูกแพรนะเหรอ" ฟองนํ้าถามฉัน และฉันก็พยักหน้า "แฟนผมเองแหละ =_="
O_O!!
ฉันแทบตาโตจนแทบหลุดออกจากเบ้า ไอ้ฟองนํ้ากับลูกแพรเนี่ยอะนะ ปะ เป็นแฟนกัน!!
"ปะ เป็นไปไม่ได้" ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อ ฉันรีบถอยหลังออกจากฟองนํ้าโดยอัตโนมัติไปยังทางห้องครัวด้วยความตื่นตกใจมาก
โครม!!
ฉันเผลอวิ่งไปชนกับโบ๊ท ปรากฎว่าเขาถือจานใส่ชมพู่ที่ปอกเแล้วเรียบร้อยอยู่ในมือ และด้วยการที่มือทั้งสองข้างยังโดนล่ามอยู่ ทำให้เขาต้องระวังไม่ให้จานตกลงมาแตก แต่ก็ทำให้ชมพู่ปลิวกระเด็นลอยกลางอากาศและร่วงลงพื้นอย่างสวยงาม
"นี่ ปะการัง -_-" นายโบ๊ดมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจนัก "เดินดูทางบ้างสิ"
ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าเมื่อกี้เดินชนกับโบ๊ทจนทำให้ชมพู่ที่เขาอุตส่าห์ปอกมาให้ตกพื้น ฉันรีบหลบตาเขาอย่างสำนึกผิด
"ขอโทษนะ" ฉันรีบบอกเขา
โบ๊ทไม่ตอบ เขาก้มลงแล้วก็วางจานลงกับพื้นแล้วก็หยิบชมพู่ที่หล่นใส่จาน และด้วยการที่มืของเขายังโดนล็อคกุญแจอยู่นั้นทำให้เขาเก็บของได้อย่างยากลำบาก ฉันมองแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ แถมทำให้ฉันรู้สึกสำนึกผิดเข้าไปใหญ่เลย
"ฉันจะไปล้างให้" โบ๊ทยักไหล่แล้วก็ถือจานกลับเข้าไปในครัว
"ตาไม่มีเหรอพี่ ถึงลืมดู =___=" ฟองนํ้าพูดจากวนโอ้ยใส่ฉันอีกแล้ว
"ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉันเลย" ฉันรีบหันหลังกลับไปหาเขาเพื่อยิงคำถามใส่เขาต่อทันที "พี่ไม่เชื่อหรอกว่าเรากับลูกแพรจะเป็นแฟนกันจริงๆ"
"ความรักมันเกี่ยวกับอายุด้วยเหรอพี่" ฟองนํ้าก้มลงอ่านนิตรสารเกมต่อราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร "ที่สำคัญ มันอยู่ที่ฝีมือต่างหากล่ะ"
ฉันเผลออ้าปากค้างอีกรอบ แบบนี้ แสดงว่า น้องชายฉันชอบผู้หญิงอายุแก่กว่านะสิ!!
"อย่ามาว่าผมเล้ยพี่ ว่าแต่พี่เหอะ" ฟองนํ้ายิ้มเหยๆ ใส่ฉัน "จะหาแฟนได้รึเปล่าหรอก"
"หนะ หนอย ว่าไงนะ" ฟองนํ้าเอาจุดอ่อนของฉันโจมตีฉันอีกแล้ว
"เห็นนี่มั้ยพี่" ฟองนํ้าชูมือชี้ไปข้างบนเพดาน
"อะไร -_-" ฉันเงยหน้ามองดูตามที่ฟองนํ้าชี้บอกตาม แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากเพดานเลยนี่นา
"คานไง -O-" ฟองนํ้าบอกหน้าตาเฉย "เห็นแล้วใช่มั้ย ขึ้นไปอยู่ได้แล้วไป"
อารมณ์ของฉันพุ่งถึงขีดสุด หนอย! บนคานนั่นฉันไม่ขึ้นไปหรอกย่ะ ไม่มีวันขึ้นไปเด็ดขาด กรี๊ดดดดด!! แต่วันนี้ ไอ้ฟองนํ้า แก ต้องตาย~!!
ฉันยื่นมือไปเตรียมคว้าอะไรก็ได้ที่จะปาใส่น้องชายฉัน แต่ด้วยความที่ฉันไม่ได้มองอะไร ปรากฏว่านายโบ๊ทเดินมาข้างหลังพอดี
ผวั๊ะ!!
และด้วยความที่ฉันยื่นมือแรงไปหน่อย ทำให้มือไปเสยคางโบ๊ทเต็มๆ และงานนี้เขาก็ทำจานใส่ชมพู่ตกลงพื้นและแตกกระจาย ฉันหันหลังไปมองก็พบว่าเขากำลังมองหน้าฉันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
"นี่ ไม่กินก็บอกดีๆ สิ -_-" โบ๊ดมองฉันจนทำให้ฉันเริ่มละอาย "ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วย"
"บะ โบ๊ท" ฉันรีบหันไปขอโทษเขา "ฉันขอโทษนะ"
"เฮอะ" เขาสะบัดหน้าหนีแล้วก็สะบัดก้นเข้าไปในครัวทันที ต๊าย ผู้ชายอะไรมีงอนด้วย
ฟองนํ้าเดินมาดูจานที่ตกแตก แล้วก็เดินเข้าไปในครัว
"นี่ เดี๋ยวเถอะ" ฉันรีบต่อว่าน้องฉัน "จะหนีไปไหน หา -_-++"
"เอาไม้กวาดมาเก็บจานที่ตกลงพื้นสิ" เขาหันมาตอบฉันราวกับว่าฉันไม่รู้สถานการณ์ในขณะนี้ "อย่างพี่นะ กว่าจะลงจากคานมันคงช้ามาก ผมเลยกะทำเอง -_-"
"หะ หนอย ว่ายังไงยะ" ฉันเตรียมที่จะเตะน้องชายฉัน แต่ทว่า เท้าฉันกลับไปเหยียบโดนชมพู่ที่ตกลงพื้น
วืดดด โครม !!
ฉันลื่นล้มหงายหลังก้มจํ้าบ๊ะ เอวของฉันกระแทกโดนกับพื้นเต็มๆ นํ้าตาของฉันเล็ดลอดออกมาเพราะความเจ็บ
"ไม่ต้องรีบลงจากคานขนาดนั้นก็ได้พี่ -_-" ฟองนํ้าเดินมาพร้อมไม้กวาดและที่โกยผงในมือมองฉันด้วยสายตาที่สมเพศ
ฮือ ไอ้ฟองนํ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ T^T! ฉันคิดทั้งนํ้าตา ตกลงแล้วบ้านนี้ตกลงพี่หรือน้องเหนือกว่ากันแน่เนี่ย ฮึ่ยย!
ความคิดเห็น