คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนพิเศษ - เที่ยวเกาะกูด ตอนสาม
หลังจากที่พวกผมเริ่มจัดข้าวของกันในห้องพัก ก็มีเสียงกลุ่มผู้ชายดังขึ้นออกมาข้างนอกห้องพัก
"นี่ สาวๆ ออกมาได้แล้ว ไปนํ้าตกกัน"
เสียงแมนดังขึ้น แมวรีบเดินออกไปคนแรกอย่างร่าเริง ส่วนพวกผมก็เดินตามออกไปพร้อมคว้าขวดนํ้าไปขวดนึง
กลุ่มพวกผู้ชายนั้นมีอย่างชายและต้าที่แบกสะพานกระเป๋าไปด้วย ทุกคนยังอยู่ในชุดเดิม และพวกเขาทุกคนก็ยืนรอพวกเราอยู่ แมวเองก็ใส่รองเท้าและยืนรอพวกผมอยู่อย่างตื่นเต้น
"ไปกันเถอะ" ชายบอก "เจ้าหน้าที่เขาเอาเรือมาจอดรอพวกเราละ"
"อืม" ผมรับคำแล้วก็เดินตามกลุ่มผู้ชายไปทางเข้าของรีสอร์ทที่พวกผมมากัน ที่สะพานปลาที่พวกเราขึ้นมาที่รีสอร์ทนั้น เรือสปีดโบ๊ดคันเดิมรอพวกผมอยู่
"มากันครับแล้วนะครับ" เจ้าหน้าที่ของรีสอร์ทคนเดิมบอก "ตามกำหนดการ ผมจะพาทุกคนไปเที่ยวที่นํ้าตกคลองเจ้ากันนะครับ"
"ใช้เวลาเดินทางเท่าไหร่เหรอคะ" ฟ้าถาม
"อ๋อ 15 นาทีเองครับ" เขาตอบพลางเดินมาข้างๆเพื่อหลบให้พวกผมลงเรือ "นํ้าตกนี้จะอยู่ตรงกลางเกาะเลยครับ เป็นต้นนํ้าจืดให้กับพวกเราบนเกาะแห่งนี้"
ว้าว แหล่มเลย ชักน่าสนุกแล้วสิ ผมคิดอย่างตื่นเต้น
"ชักน่าสนุกแล้วแฮะ" ต้าบอกออกมาราวกับเขารู้ว่าผมคิดคำพูดอะไรในหัวแล้วก็ทวนคำออกมา "ถ้ามิ้นลงไปอาบนํ้าเล่นในนํ้าตกนี่ภาพจะน่าดูขนาดไหนน้า"
"เฮ้ยๆ ฉันไม่ใช่นางแบบนู้ดนะเว้ย" ผมบอกมันไปอย่างเคืองๆ
"ใช่" แมวเดินมาต่อว่าต้าบ้าง
ขอบใจมากนะแมว ผมยิ้มให้เธอ ส่วนต้านั้นบ่นงึมงำๆแล้วก็เดินจากไป
ระดับนํ้าทะเลตอนนี้คือเวลาประมาณบ่าย 3 ซึ่งขึ้นสูงกว่าตอนที่เรามาถึงประมาณเที่ยงกว่าหน่อยๆ ตอนนี้ขอบเรืออยู่ในระดับที่พอดีกับสะพานปลา ทำให้ตอนที่เราลงเรือนั้นมีความสูงไม่สูงมากเท่าตอนที่เรามา
พวกผมขึ้นไปบนเรือและนั่งกันในตำแหน่งที่เก่า และเมื่อพวกผมลงเรือกันครับแล้ว เสียงเครื่องยนต์ของเรือสปีดโบ๊ดที่ทำให้เรือทั้งลำต้องสั่นไปทั้งลำก็เริ่ม ตอนนี้หน้าเรือหันหน้าเข้าไปในทางเข้าไปในเกาะที่ดูเหมือนพวกเราไม่ได้แล่นอยู่ในนํ้าทะเลเลย เหมือนอยู่ในคลองมากกว่า และเรือก็เริ่มเคลื่อนเข้าไปข้างในเกาะ ผมมองดูไปรอบๆ เรือผ่านรีสอร์ทที่อื่นและบ้านบางแห่งไป แต่ส่วนมากพวกผมเห็นแต่ต้นมะพร้าวและไม้ยืนต้นต้นอื่นๆเรียงรายอยู่ทั่วริม 2 ข้างทางเสียมากกว่า
"นี่" ผมถามชายที่นั่งอยู่เบาะหน้าผมอยู่ "นํ้าพวกนี้ยังเป็นนํ้าทะเลอยู่เปล่าเนี่ย"
"ใช่" ชายบอก "ยังเป็นนํ้าเค็มอยู่นะ แต่ด้วยการที่อยู่ในเกาะและมีต้นไม้มาก ทำให้แสง 7 สีที่ตัดออกมาจากพระอาทิตย์แตกสีออกมาเป็นเหมือนสีนํ้าคลองนะ"
อืม นั่นสินะ นํ้าทะเลมันไม่ได้มีสีฟ้าตั้งแต่แรกนี่นา ที่เรามองเห็นเป็นสีฟ้าก็เพราะแสงของพระอาทิตย์มันตัดกับท้องฟ้านี่นา ผมนึกถึงความรู้วิทย์ตอนเรียน ป.6
"นํ้าตกคลองเจ้าที่เราจะไปนี่" ผมถามชายอีก เพราะคิดว่าชายรู้ "นายพอรู้ไหมว่ามันเป็นนํ้าตกยังไง"
"ถามยังกับฉันเป็นคนบนเกาะนี้เลยนะนพ" ชายยิ้มตอบผมแต่ก็ยังไม่หันหน้ากลับมามองพวกผม "รู้แค่ว่ามันเป็นนํ้าตกที่เคยมีประวัติศาสตร์มาก่อนนะ"
"แหม่ พ่อหนุ่ม รอบรู้ดีจริงๆ" คนจากรีสอร์ทที่เป็นคนนำทางนั้นเดินมาหาพวกผม "นํ้าตกคลองเจ้าอะนะ หรือจะเรียกว่า นํ้าตกอนัมก๊ก ก็ได้ มีชื่อนี้เพื่อเป็นที่ระลึกแด่เจ้าอนัมก๊ก หรือ องศ์ 5 เซียงสือกษัตริย์ญวน ผู้หนีกบฎไกเซินมาพื่งพระบรมโพธิสมภารของรัชกาลที่ 1 และได้เดินทางมาพักไพร่พลอยู่ปากคลองบริเวณนํ้าตกแห่งนี้ก่อนเดินทางโดยทางเรือกลับไปกอบกู้บ้านเมืองครั้งสมัยรัชการที่ 5 นะสิ แถมพระองศ์เองก็ยังเคยเสด็จประพาสมาที่นี่เมื่อ พ.ศ.2454 พระองศ์ทรงพระราชทานนามเพื่อเป็นที่ระลึกนะ"
เขาอธิบายมายึดยาวจนผมนึกถึงครูที่โรงเรียนซะแล้วสิเนี่ย ดีนะที่มีลมและกลิ่นเค็มของนํ้าทะเลเข้าจมูก ไม่งั้นหลับไปละ
"แล้วไปนํ้าตกนี่ต้องนั่งเรือไปอย่างเดียวเลยไหมคะ" ฝนถามอย่างสงสัย
"ก็ จะนั่งรถสองแถวไปก็ได้นะแม่หนู" คนจากรีสอร์ทบอกทั้งรอยยิ้ม "แต่ไปทางเรือจะเร็วกว่า"
และไม่นาน เรือก็ค่อยๆชะลอความเร็วลง จนผมมองไปรอบๆเพื่อมองหาป้ายทางเข้านํ้าตก แต่ยักไม่เห็นมี เอ ไหนหว่า
"ก้าวระวังนะครับ" คนจากรีสอร์ทบอกเดินไปข้างหน้าของเรือ ผมลุกขึ้นเดินตาม
มีสะพานปลาที่ไม่เหมือนสะพานปลาแล้ว เป็นสะพานขนาดเล็กที่ทำด้วยไม้ยื่นออกมาจากฝั่งบนเกาะเล็กน้อย ผมก้าวขึ้นไปอย่างระมัดระวัง แถมสะพานตัวนี้ก็ยังโอนเอียงเล็กน้อยอีก จนเสียวว่าจะพังมิพังแหล่
ผมยื่นมือไปจับมือของฝนเพื่อฉุดตัวของผมขึ้นมา เพราะเธอจะขึ้นไม่ไหว ตามมาด้วยซาระที่เธอเหมือนเต็มใจให้ผมดึงตัวของเธอฉุดขึ้นมาซะอย่างนั้น แล้วก็
"ฉุดผมขึ้นไปทีสิครับ คุณมิ้น " ไอ้ต้าบอกออกมาอย่างทะเล้น
"ขึ้นมาเองไม่ได้รึไง" ผมถามมันอย่างไม่ชอบใจ
"ไม่ได้ครับ เพราะตอนนี้ตัวของผมไม่มีแรง"
"แล้วแรงของแกหายไปไหนหมด"
"ไปอยู่ที่ใจของคุณมิ้นไงคร้าบ"
เปลี่ยนจากเอามือช่วยฉุดมือมันเป็นถีบมันลงนํ้าทะเลตรงนี้เลยดีไหมเนี่ย ผมเกือบจะยกเท้าถีบมันจริงๆ
ผมชักมือกลับแล้วก็เดินตามพวกฝนโดยไม่เหลียวแลต้าเลยแม้แต่นิดเดียว
"โถ่ คุณมิ้น ใจร้าย " ต้าบ่นพึมพำพลางขึ้นมาเอง
--------------------
ทางเดินจากที่พวกเราขึ้นมาจากเรือเมื่อกี้นี้เราต้องเดินบุกเข้าไปในป่าอีกประมาณ 5 นาที โดยเส้นทางนั้นเป็นร่องๆทางเดินไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พงหญ้าขนาดใหญ่ที่สูงเกือบถึงเอวพวกผมก็แหวกออกเป็นทางทำเหมือนเป็นถนนชั่วคราว จากทุ่งพงหญ้าก็เริ่มเข้าไปในบริเวณที่มีต้นไม้ชุกชุม เสียงจิ้งหรีดและเสียงใบไม้ไหวดังขึ้นรอบๆพวกผม แสงแดดนั้นส่องเข้ามาผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้บ้างจนเห็นแสงเป็นลำๆ เสียงใบไม้แห้งแตกออกเมื่อพวกผมเหยียบมันไปตามทาง ผมมองไปรอบๆอย่างตื่นตา ถึงผมจะมาจากบ้านนอกเข้ามาในเมืองหลวงก็ตาม แต่ก็อยู่แค่กลางทุ่งนา ในป่าแบบนี้ผมเองก็ไม่เคยเข้ามา ผมมองไปรอบๆพลางจินตนาการอย่างขำๆว่าถ้าเสือโผล่มานี่จะทำยังไงดี
ผมเดินไปตามทางข้างหน้าที่ดูเหมือนจะมีคนมาถางต้นไม้ออกเพื่อทำเป็นทางให้พวกเราเดิน ผมเดินไปและมองดูวิวทิวทัศน์รอบๆอย่างเพลินตาและเพลินใจ จมูกของผมไม่ได้สูดแค่อากาศบริสุทธิเข้าไปอย่างเดียวเท่านั้น แต่สูดเอากลิ่นไอของต้นไม้และใบไม้ท่ามกลางธรรมชาติเหล่านี้เข้าไปด้วย และบ่อยครั้งผมก็ได้ยินเสียงนกร้องออกมาเจี้ยวจ้าวเหนือหัวของพวกผม ราวกับเสียงของนกพวกนี้กับเสียงไหวของใบไม้บนต้นไม้ใหญ่กำลังบรรเลงเสียงดนตรีของธรรมชาติให้พวกเราฟัง
จำนวนต้นไม้เริ่มแยกออกห่างเมื่อพวกผมเดินมาจนถึงลานกว้างที่พื้นเป็นหินแผ่นเหรียบขนาดใหญ่ ความกว้างของเส้นทางนี้เริ่มกว้างขึ้น แผ่นหินขนาดใหญ่นั้นใหญ่และกว้างมาก พวกผมยังคงเดินอยู่บนถนนที่เป็นดินและมีใบไม้แห้งอยู่เต็มพื้นและมองไปยังข้างล่างทางซ้ายที่เป็นทางเดินหินแต่กลับมีความสูงที่ห่างกันราวกับตึก 1 ชั้น หากตกลงไปนี่สงสัยลื่นหัวฟาดหินแน่เลย ถนนดินนั้นเริ่มเป็นถนนหิน และเส้นทางข้างล่างนั้นก็ค่อยๆเขยิบขึ้นมาจนพวกเราสามารถลงไปเดินได้ เสียงนํ้าตกดังมาแต่ไกล ผมเดินตามคณะเดินทางไปอย่างตื่นเต้น
และในที่สุด พวกเราก็มาถึง นํ้าตกคลองเจ้าอยู่ตรงหน้าพวกเรา มันไม่ใช่นํ้าตกที่หรูหรือใหญ่มาก นํ้าตกนี่น่าจะมีความสูงสักตึก 4 - 5 ชั้นได้ มีนํ้าตกลงมาสายทางเดียว และแอ่งนํ้าตกนั้นก็เป็นรูปโครงวงกลมออกวงรีออกมา นํ้าใสมาก รอบๆนํ้าตกนั้นเป็นต้นไม้และตรงเชิงต้นไม้ก็จะมีก้อนก้อนแบนๆที่จับแล้วไม่เจ็บเรียงรายกันเหมือนเป็นเก้าอี้ให้พวกเรานั่งกันเลย
"โอเคครับ" คนนำรีสอร์ทบอก "จะอยู่ถึงเท่าไหร่ก็ได้นะครับ แต่ขอก่อน 5 โมงเย็นนะครับ ตอนมืดๆเราจะขับเรือกลับลำบาก"
"ขอบคุณมากครับ" หัวหน้าห้องบอก คนอื่นๆเริ่มไปหาที่นั่งและเข้าไปในนํ้าตก โดยเฉพาะผู้ชายนี่บางคนเริ่มเอาขาลงไปแช่นํ้าในนํ้าตกแล้ว
"มิ้นคร้าบ" ต้าที่ตอนนี้เอาขายืนแช่นํ้าอยู่นั้นโบกมือให้ผมอย่างร่าเริง "มาว่ายนํ้าเล่นกันไหมครับ นํ้าเย็นดีนะครับ"
"ขอผ่าน" ผมบอกปฏิเสธมันไปทั้งๆที่ใจก็อยากเล่น เพราะผมใส่เสื้อสีขาวมา แถมมีไอ้ต้าลงไปแบบนี้เดี๋ยวมันก็หาเรื่องทำอะไรมกๆอีก ในนํ้านี่ดูมืดๆด้วยสิ
ผมมองไปรอบๆ ไม่มีแขนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆเลยนอกจากกลุ่มพวกเรา ทางขวาของผมที่ผมเพิ่งสังเกตก็มีป้ายบอกชื่อนํ้าตกคลองเจ้าพร้อมบอกให้ช่วยกันรักษาความสะอาด เดินลงไปหน่อยนึงที่เกือบๆถึงนํ้าตกนั้นผมนั่งย่อเข่าแล้วลองเอามือกวักเล่นดู นํ้าเย็นจริงๆ ใสก็ใส จาก 1 มือผมเริ่มเอามือจุ่มลงไปทั้ง 2 ข้าง และเริ่มจุ่มลงไปทั้งมือ
"แหม่ มินจัง ไม่ลงไปเลยหละแบบนี้"
ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยจนเกือบหน้าทิ่มลงไปในแอ่งนํ้าตก ผมหันหัวมองกลับไปดู ซาระเธอเองก็นั่งยองๆมองผมอย่างน่ารัก
"คงไม่เหมาะหรอก ซาระ" ผมบอกไป พลางมองหาตัวช่วย นั่นไง ไอ้ชายมันก็ไม่ลง มันแค่พับขากางเกงขายาวขึ้นไปเหนือหัวเข่าแล้วก็นั่งเอาขาแช่นํ้า แล้วเขาก็เอาเครื่องฟังเพลง MP3 ขึ้นมานั่งฟังและเอามือทั้ง 2 ข้างยันตัวเองกับก้อนหินที่เขานั่ง "นะ นั่นไง ชายเองก็ไม่ลง เห็นปะ" ผมบอกซาระไปพลางชี้ไปที่ชาย
"ว้า" ซาระบอกออกมาอย่างเซงเล็กน้อย "นึกว่ามินจังจะลงนะเนี่ย ซาระว่าจะลงเล่นอยู่"
เหอ ?
ซาระค่อยๆปลดเสื้อออกที่ผมเพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นเสื้อคลุมแบบเสื้อคลุมอาบนํ้า เธอถอดเสื้อคลุมออกซึ่งเผยให้เห็นถึงชุดว่ายนํ้าที่เหมือนชุดชั้นในมากกว่าที่จะเป็นแบบชุดว่ายนํ้า มันเป็นชุดว่ายนํ้าแบบ 2 ชิ้น คือแปะบนกับแปะล่าง เป็นชุดว่ายนํ้าสีนํ้าเงินลายทางเอียงมาทางขวา ลายนั้นเป็นสีขาว ตอนนี้ร่างของเธอใส่แค่ชุดว่ายนํ้า 2 ตัวราวกับเธอใส่แค่ชุดชั้นใน ผมมองร่างของเธอไปรอบๆ ผิวของเธอนั้นนับว่าขาวมาก ขาวเนียนราวกับว่าทั้งตัวของเธอเพิ่งลอกออกมาจากใยไหมของตัวอ่อน รอยแผลหรือปานต่างๆนั้นไม่มีให้เห็นเลยทั้งตัวของเธอ หุ่นของเธอนั้นนับว่าสวยได้รูปมากราวกับนางแบบดังๆเลยก็ว่าได้ ต้นขาและสะโพกของเธอก็ไม่ได้ใหญ่มาก แถมทั้งแขน ท้อง และลำตัวของเธอนั้นผิวเนียนสะอาดหมดจด หน้าอกของเธอก็...
"มองอารายอ่า มินจัง" ซาระตอบออกมาอย่างเขินๆ "ซาระอายนะ"
หวาย แย่แล้ว มองเพลิน เอ็ย มะช่าย ผมสะบัดหน้าเมื่อคิดแบบนั้น
ผมรีบหันหน้ากลับไปมองผิวนํ้าทันทีด้วยความอาย ถึงผมจะมองดูหุ่นตัวเองในสภาพเปลือยจนเคยชินและยังเคย
มองหุ่นสาวๆในห้องเพื่อเทียบกับหุ่นตัวเองก็ตาม ทำให้ผมคิดว่าหุ่นของผมดีกว่าหุ่นของสาวๆในห้องแทบทุกคน แต่พอมาเห็นหุ่นของซาระในสภาพชุดว่ายนํ้าแบบนี้แล้วมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมแพ้ซาระยังไงก็ไม่รู้สิ
เว้ย !! นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย บ้าๆๆๆๆๆๆ ผมระงับความคิดนั้น แถมยังมองรูปร่างของเธอแบบไร้ยางอายแบบนี้อีก เลวที่สุดเลยเรา
"ว่าแต่ มินจังไม่ได้เอาชุดว่ายนํ้ามาเหรอ" ซาระถามผม ผมพยักหน้าตอบ เพราะไม่ได้กะว่าจะมาเล่นนํ้าตกตั้งแต่แรกแล้ว
"งั้นซาระลงไปว่ายคนเดียวก็ได้" ซาระเธอบอกแล้วก็เดินไปตรงก้อนหินที่อยู่สูงที่สุด ทำให้หนุ่มๆทุกคนต้องหันไปมองเป็นแถบ เจ้าต้ากับหัวหน้าห้องถึงกับอ้าปากค้างออกมาเล็กน้อย ส่วนเทรนกับชายนั้นก้มหน้าแถมหน้าแดงกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่สาวๆอย่างฝน แมว จ๋าและฟ้าที่มองมาที่ซาระเป็นแถบเหมือนกัน
"ซาระนี่หุ่นดีจังเลยเนอะ" ฟ้าบอกกับผม โดยตอนนี้กลุ่มสาวๆนั่งอยู่ไม่ห่างจากผมมากบอก เธอมองไปที่ซาระที่กำลังจะกระโดดลงนํ้าอย่างทึ่ง
"Sexy มากๆเลยแหละ" ฝนบอกต่อ แต่เธอก็เหลือบมามองผมด้วย "แต่ก็ยังไม่เท่ามิ้นจังหละนะ"
บ้า พูดอะไรออกมาอะฝน ผมเป็นผู้ชายนะ ผมเริ่มหน้าแดงออกมาด้วยความอายและไม่ชอบใจ
"แต่ว่านะ" แมวบอกออกมาบ้าง "ซาระถอดออกมาแบบนี้ไม่อายพวกผู้ชายบ้างเหรอเนี่ย"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ" จ๋าบอกขึ้นมาบ้าง "เดี๋ยวยังไงพวกเราก็ต้องใส่ชุดว่ายนํ้ากันอยู่แล้ว แต่ซาระเองก็กล้ามากเหมือนกันนะที่ใส่ทูพีชมาเลยอะ"
หา ชุดว่ายนํ้าแบบนี้เขาเรียกทูพีชเหรอเนี่ย ผมมองดูชุดว่ายน้ำของซาระอีกรอบ งั้น ทูพีช ก็คือ 2 ชิ้นเดะ
ผมมองไปยังซาระที่ตอนนี้เธอยืนหันหลังให้พวกเราทำให้ผมมองเห็นหลังเนียนๆขาวๆของเธอ แน่นอนว่าชายเองก็มองมาเหมือนกัน แต่เมื่อชายรู้ตัวว่าผมมองมาที่เขาอยู่อย่างสงสัย เขาก็รีบหันหน้าไปดูนํ้าตกทันที
อายทำไมชายเอ็ย ขนาดตูยังต้องมองเลย
"นํ้าลึกไหมคะ" ซาระตะโกนถามเทรนที่ตอนนี้เขาอยู่ตรงกลางของแอ่งนํ้าตกที่เหมือนเป็นสระว่ายนํ้ากลางป่า
"ลึก" เทรนตะโกนบอก "น่าจะสัก 3 - 4 เมตรได้"
"ไฮ้ !" เธอรับคำ แล้วเธอก็เริ่มย่อเข่าและมองไปยังแอ่งนํ้าตกบริเวณที่เทรนอยู่ แล้วเธอก็พุ่งตัวกระโดดเข้าไปในแอ่งนํ้านั้น
ตูม !
เธอพุ่งตัวหายตัวไปในบริเวณทางขวาของเทรน นํ้าพุ่งกระจายขึ้นมาจนเริ่มออกมาเปียกตัวของผมบ้าง แล้วไม่นาน เธอก็ขึ้นตัวออกมาเหนือผิวนํ้า เธอเอามือทั้ง 2 ข้างเสยผมที่ยาวของเธอไปข้างหลัง แล้วก็เอามือขวาของเธอปาดนํ้าที่เปียกอยู่ตรงส่วนตาของเธอออกเพื่อให้เธอลืมตาขึ้น
"ฮ้า" เธอบอก "ชื่นใจจัง"
แหม่ ซาระจ๋า เธอเองก็ชื่นใจกว่าอีกนะ ผมคิดอย่างเคลิบเคลิ้ม อย่างกับนางเงือกเลย
ผมหน้าแดงออกมาอีกรอบเมื่อรู้ว่าคิดอะไรเมื่อกี้
อะ เอ็ย ! นี่ตูคิดอะไรแผลงๆออกมาฟะเนี่ย ตูชอบฝนแล้วนะเฟร้ย ท่องไว้ นพเอ็ย ฝน ฝน ฝน ฝน ฝนๆๆๆๆ ฯลฯ
แต่มันก็อดไม่ได้ที่ผมจะต้องหันมามองซาระที่เธอกำลังผุดนํ้าขึ้นลงเล่นอย่างสนุกสนานราวกับปลาที่กำลังเล่นนํ้าอยู่
"มิ้น" ต้าค่อยๆว่ายนํ้ามาหาผมโดยที่มีแต่ส่วนหัวของเขาโผล่ขึ้นมาเหนือนํ้า "ไหนๆตัวมิ้นก็เปียกบ้างแล้ว เอาชุดมาเผื่อบ้างไหม"
"ก็มีอยู่หรอกนะ" ผมบอกต้าไปตรงๆ "แต่ฉันไม่อยากลง"
"งั้น มาเลยคร้าบ"
ต้าเดินขึ้นมา จับตัวผมแล้วก็ลากลงไปในแอ่งนํ้าตก
“เฮ้ยยย !”
ตู้ม !!
ผมรีบเอาหัวขึ้นมาเหนือนํ้าเพื่อสูดหายใจเข้าปอด เวร นี่มันจับลากตัวของผมลงไปเลยเหรอเนี่ย ผมรีบเอามือทั้ง 2 ข้างเสยเส้นผมของผมที่เปียกปอนและเริ่มมาปรกปิดหน้าของผมออกไปข้างหลัง ถึงอากาศจะเย็นสบายและนํ้าก็อยู่ในอุณหภูมิที่ผมไม่หนาวก็ตาม แต่เล่นจับลากผมลงไปเลยเนี่ยนะ
"แก ไอ้ต้า" ผมหันหน้าไปหาไอ้ต้าอย่างฉุนๆเพื่อเตรียมอัดมันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปข้างหนึ่ง "ไร้มรรยาทมากเลยแกที่มาฉุดฉันลงไปแบบนี้ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้ๆๆๆ"
"ไอ้อะไรต่อคร้าบ" ต้าบอกกับผมอย่างสงสัย ส่วนฝนและฟ้านั้นหัวเราะให้ผมคิกคัก
เออ จะด่ามันก็ด่าไม่ออกวุ้ย เพราะตูก็เป็นผู้ชาย ผมหันกลับไปมองชายเพื่อต้องการความช่วยเหลือ แต่ชายทำหน้าให้ผมมองไปทางซ้ายอย่างใจร้อน ผมรีบมองไปตามทิศที่ชายบอก ปรากฎว่าหัวหน้ามองผมด้วยความสงสัย
แย่แล้ว !! ลืมไป ว่าเราต้องทำตัวเป็นผู้หญิง !
"กรี๊ดดดดด !! ไอ้บ้า ! ดูสิ เปียกหมดเลย" ผมร้องลั่นออกไปแล้วพยายามทำหน้าตาให้อายและไม่ชอบสุดๆ "ฮือๆ ไม่ได้เอาเสื้อมาเปลี่ยนด้วย ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ !!"
"อุ้ย เพิ่งเคยเห็นคุณมิ้นด่าผมแบบนี้เป็นครั้งแรกนะเนี่ย" ต้าถามผมอย่างสงสัย "วันนี้มิ้นผีเข้าเปล่านี่"
เวรกรรม งานเข้ารอบสอง เราเองก็ไม่เคยด่ามันแบบนี้มาก่อนแถมมันก็ช่างสังเกตดีจริงๆเลยเนอะ
"แต่มิ้นด่าผมแบบนี้แล้ว" ต้าบอกออกมาแบบเคลิ้มๆ "ผมชอบนะครับ หลงรักเลย อะ ปิ๊งๆๆ" มันทำตาแบ๋วออกมา
ผมกัดฟันกรอดๆ นาทีนี้มันต้องตายตามือของผม
"แก ตาย !"
ผมมุดนํ้าดำลงไปแล้วก็ลืมตาใต้นํ้า นํ้าใสมากจนผมมองเห็นใต้นํ้าชัดเจน ถึงจะมีฝุ่นในนํ้าบ้างแต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคกับผมแต่อย่างใด ผมดำนํ้าไปข้างขวาของมัน แล้วก็โผล่หัวขึ้นเหนือนํ้าหลังของเจ้าต้า มันมองผมอย่างตกใจแล้วผมก็จับหัวของมันกดลงนํ้าสักพัก ร่างของเจ้าต้าดิ้นออกมาทุรนทุรายเล็กน้อยแล้วผมก็ดำลงใต้นํ้าเพื่อเตรียมหายตัว
แต่ปรากฎว่าพอผมดันร่างของผมให้หัวโผล่มาเหนือนํ้า ใบหน้าของต้าก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าของผมใกล้มาก ! ราวกับว่าเขาโผล่มาอยู่ตรงหน้าของผมทันที
"จ๊ะเอ๋" มันทำหน้าทะเล้นออกมา
"เฮ้ย !!" ผมร้องลั่นด้วยความตกใจ
มันเข้ามาใกล้ผมนิดนึงจนหน้าของมันจะชนกับหน้าของผมอยู่แล้ว
มือขวาของผมยกเหนือนํ้าแล้วก็พุ่งไปตบหน้าต้าอย่างแรง หน้าของเขาเอียงไปทางซ้ายของผมทันทีเมื่อมือของผมตบไปแล้ว ทำให้แก้มของเขาแดงออกมาเป็นรอยฝ่ามือของผมหน่อยๆ
"อุ้ย คุณมิ้นตบผมอีกแล้ว" ต้าหันมามองผมอย่างเจ้าเล่ห์ "แสดงว่า คุณมิ้นรักผมจริงๆ"
"ฉันจะฆ่าแกให้ตายคานํ้าตกนี่แหละ"
"อุ้ยเอาเลย อย่าลืมควักหัวใจของผมไปด้วยนะ"
"แก ตาย !!"
และหลังจากนั้น ก็หมดไปกับการที่ผมต้องว่ายนํ้าไล่ไอ้ต้า ซึ่งไอ้ต้ามันก็ดันว่ายนํ้าหนีผมเรื่อยๆเป็นวงกลมรอบแอ่งนํ้าเป็นวงกลม
"อย่าหนีนะเฟร้ย" ผมร้องลั่นพลางว่ายไล่ไปหามัน แต่ก็ดันว่ายเร็วไม่ทันมันสักที
"แหม่" ซาระที่ตอนนี้ดันร่างตัวเองในนํ้าให้ตัวลอยอยู่คู่กับเทรนยิ้มให้ผม "มินจังนี่ร่าเริงจังเลยเนอะ เทรนคุง"
เทรนไม่ชอบ แต่เขาดำนํ้าจนเหลือแค่ส่วนบนจมูกเท่านั้นที่ยังขึ้นมาเหนือผิวนํ้า และหน้าของเขาแดงจัดด้วยความอายที่ซาระมาอยู่ข้างๆ ส่วนคนอื่นๆนั้นมองผมว่ายนํ้าไล่ต้าอย่างสนุกสนาน
แต่ทว่า ตอนที่ผมต้องขึ้นเนี่ยสิ
ผมเพิ่งรู้ตัวตอนที่หัวหน้าห้องบอกว่าจะกลับแล้ว ผมเดินขึ้นฝั่งตามทางเดิน และเมื่อส่วนหน้าอกของผมขึ้นเหนือนํ้า เสื้อที่เปียกแฉะนํ้าจนเนื้อผ้ามันแนบติดกับร่างของผมนั้นทำให้ผมเพิ่งรู้ตัว
เวรแล้ว แบบนี้พวกมันก็เห็นหมดเลยอะเด๊ะ !!
ชายรีบเอาผ้าเช็ดตัวของรีสอร์ทที่เขาเอาติดมาด้วยเอามาให้ผมทันที
"อะนี่ ชายบอก"
ผมยิ้มรับมันอย่างขอบคุณ
ส่วนทางด้านหัวหน้าห้องมองมาทางผมตลอดตั้งแต่ผมโดนต้าฉุดลงนํ้าแล้ว
แล้วเขาก็ยิ้มออกมาราวกับว่าเขาจะคิดว่า ความคิดของเขานั้น ถูกต้องแล้ว
ความคิดเห็น