คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 - แฟ้มคดีอาญา
"อย่างที่บอกนะคะนักเรียนทุกคน" เสียงครูประจำวิชาดังขึ้นหลังจากที่ฉันเพิ่งตื่นจากการบรรทม "ทางโรงเรียนเราจะมีการคัดเลือกตัวแทนโรงเรียนไปเข้าร่วมกิจกรรมกับทางโรงเรียนอื่นๆ ในเขตด้วย ดังนั้นใครอยากไปเป็นตัวแทนโรงเรียนก็มาสมัครได้นะจ๊ะ ครูไปล่ะ ^^"
ยัยหัวหน้าห้องฮันน่าบอกทำความเคารพให้กับอาจารย์แล้ว ฉันก็รีบกระวีกระวาดเก็บข้าวของยัดลงกระเป๋าแล้วก็เตรียมกลับบ้านทันที เพราะไม่รู้ว่าไอ้โบ๊ทนั่นมันจะทำอะไรบ้านฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ เกิดมันแทะฝาบ้านกับแอบกินช็อคโกแลตของฉันล่ะ!
"โอโห -_-“ รีบกลับซะเหลือเกินนะ ปะการัง" หัวหน้าห้องทักฉัน "ทีเรื่องเรียนล่ะทะลุรูหูไปอย่างง่ายดาย แต่ทีเรื่องเล่นนี่ลิงโลดเชียวนะยะ -_-^"
"เรื่องของฉัน =_=" ฉันตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก
"เรียนๆ เล่นๆ แบบนี้ เมื่อไหร่จะเรียนจบล่ะยะ" ยัยหัวหน้าเทศนาฉันฉอดๆๆ
"ถ้าจะให้ขยันแบบเธอจนกินขี้จิ้งจกไปล่ะก็... ฉันไม่เอาด้วยหรอก ^^++" ฉันล้อเลียนกลับไปบ้าง
"หน็อย ว่ายังไงยะ! อย่าเอาเรื่องทุเรศนั้นมาพูดอีกนะ! พูดแล้วอยากจะอ้วก กรี๊ดดดดดดดดด!!"
ฉันฉวยโอกาสตอนที่ยัยหัวหน้าห้องร้องดังวี๊ดว้ายออกมาจากห้องเรียน นึกแล้วก็อยากสมนํ้าหน้าตอนที่ยัยหัวหน้าห้องกินขี้จิ้งจกอีกรอบ โฮะๆ ^O^~
มือของฉันคว้ากระเป๋ามาสะพายที่หลังแล้วก็เตรียมลงบันไดจากห้องเรียนที่อยู่ทางขวาเพื่อกลับบ้านทันที แต่ก่อนกลับฉันกลับเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสะดุดตามาก O_O!!
นั่นก็คือ ฟองนํ้า น้องชายสุดแสบของฉัน กำลังยืนคุยอยู่กับลูกแพร เพื่อนร่วมชั้นของฉันนี่นา O_O?
ทั้งสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของอาคารเรียน และเหมือนฟองนํ้าจะเอาของหวานราคาแพงให้เธอด้วย ลูกแพรเองก็เหมือนจะหน้าแดงด้วยอ่ะ!!
เฮ้ย! OoO! อย่าบอกนะว่าสองคนนี้แอบจีบกัน ฉันคิดอย่างตะลึง คงไม่มั้ง ฟองนํ้ามันก็เรียน ม.1 ส่วนฉันเรียน ม.ห้า มันคงไม่จีบข้ามรุ่นกันแบบนี้หรอก…
แต่ฉันเองก็อดใจไม่ได้ที่จะยังคงแอบมองอยู่ ตอนนี้ฟองนํ้าเองก็ล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง ส่วนลูกแพรเองก็ยังหน้าแดงไม่เลิก
มันอดคิดไม่ได้จริงๆ แฮะ…
--------------------
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฉันรีบบึ่งกลับบ้านทันที เพราะกลัวว่าป่านนี้ข้าวของในบ้านของฉันจะเละไปเพราะฝีมือไอ้นักโทษแหกคุก
ของจะโดนขโมยไหมเนี่ย! ฉันคิดอย่างรีบร้อนเมื่อรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน แล้วก็รีบไขกุญแจรั้วเพื่อเข้าไป อย่านะ การ์ตูนเล่มล่าสุดของแม่ อย่าหายไปน้าาาาา~ >/ \< (เวรกรรม ห่วงแค่การ์ตูนเนี่ยนะ =_=; : ป่านคุง)
เมื่อฉันไขกุญแจชั้นที่สองเข้าไปในอาณาเขตของบ้านได้สำเร็จ ฉันรีบกวาดตามองไปรอบๆ ทันที
ข้าวของ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ ทีวี เครื่องใช้ไฟฟ้าที่วางเรียงรายอยู่ในบ้านของฉันนั้น ยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีอะไรเคลื่อนย้ายหรือหายไปแม้แต่ฝุ่น
ไม่มีของหายนะ ฉันคิดอย่างร้อนรน แต่เพื่อความรอบคอบ ฉันวิ่งไปดูทั่วทุกมุมของบ้านชั้นที่หนึ่ง ตั้งแต่ห้องนํ้ายันห้องเก็บของ ปรากฎว่าไม่มีของอะไรหายไปแม้แต่ชิ้นเดียว
เฮ้อ! ค่อยโล่งอก ฉันคิดพลางเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบช็อคโกแลตของโปรดมากิน ดีนะที่ไม่มีของหาย แสดงว่านายนั่นไว้ใจได้สิท่า
แต่ว่า... ฉันแทบตัวแข็งไปทั่วตัวเพราะว่าของในตู้เย็นนั้นไม่มีอะไรหาย ยกเว้น ช็อตโกแลตของฉันหายไปหนึ่งชิ้น O_O!!
กรี๊ดดดดดด ช็อคโกแลตของช้านนนนน อันใหญ่ที่สุดด้วย มันหายไปหนายยยยย~
ฉันรีบก้มๆ มองๆ ในตู้เย็น ค้นมันทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่หลังกระปุกผักดองยันขวดปลาเค็ม แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา!
มันหายไปไหนนะ ฉันรีบเปิดดูในช่องเก็บผัก แต่ก็ยังไม่เจอ!! ไม่น้า ชิ้นนี้ฉันกะจะค่อยๆ แทะให้มันละลายในปากแท้ๆ แง้! มันหายไปไหน~!
ทันใดนั้น ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ของมันไม่มีอะไรที่มันจะหายไปได้ง่ายๆ แน่ ถ้าไม่ใช่ฝีมือของสิ่งมีชีวิตในบ้าน
นายโบ๊ทแก~ บังอาจมาแอบกินช็อคโกแลตของฉัน! ตายยย!!
"นายโบ๊ท!!" ฉันตะโกนเรียกเขา "อยู่ที่ไหนยะ!!"
ไม่มีเสียงตอบกลับ ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนของฉัน ปรากฎว่าไม่มีใครอยู่ ที่นอนจัดเก็บเรียบร้อย และเมื่อฉันไปดูห้องนอนของฟองนํ้า ก็ไม่มีใครอยู่เช่นกัน และก็เหลือเพียงห้องเดียว นั่นก็คือ ห้องของพ่อกับแม่ฉัน!
หน็อย แอบอยู่ที่นี่เองหรอกเหรอ ฉันยืนอยู่หน้าห้องของพ่อกับแม่ และเอามือจับลูกบิดประตูอย่างเคียดแค้น หนีไม่พ้นฉันหรอก หึๆ
ฉันหมุนลูกบิดประตู พบว่ามันไม่ได้ล็อค และเมื่อฉันเปิดประตูได้สำเร็จ ฉันบุกเข้าไปในห้องทันที
"นายโบ๊ท!!" ฉันตะโกนลั่นราวกับจะไปทำศึก "แอบมากินอะไรของชอบฉัน......."
ทว่า ฉันกลับเงียบ นั่นเพราะว่าฉันเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าของฉันอย่างตกตะลึงตึงๆ O_O!!
เพราะว่าตอนนี้นายโบ๊ทยืนอยู่ในห้อง ตัวเปลือยล่อนจ้อน เหลือแค่กางเกงลิงสีขาวตัวเดียว และกำลังยืนถือเสื้อของพ่อฉันอยู่!!
"กะ กะ กะ กะ" ฉันตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับว่าทุกอณูในร่างกายของฉันมันไร้การควบคุม สายตาก็พยายามเก็บรายละเอียดของนายโบ๊ทตั้งแต่กล้าม หน้าอก ลงไปยังต้นขา อ๊ายยย นี่ฉันมองอะไรของชั้นเนี่ย >_<///
"เฮ้ย!! เธอเข้ามาทำไม!!" นายโบ๊ทรีบเอาเสื้อปิดแผ่นอกตัวเอง "อย่ามามองอะไรของฉันนะ!!"
"ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโวย อีตาบ้า! >_<///" ฉันกรี๊ดลั่นแล้วรีบเอามือทั้งสองข้างปิดลูกตาตนเองก่อนที่จะมองอะไรไปมากกว่านี้ "แล้วทำไมไม่ปิดข้างล่างย่ะ มาปิดข้างบนทำม้ายยยย"
"ฉันกลัวเธอมองหัวนมฉัน -_-" นายนั่นตอบมาหน้าตาเฉย
"กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า หัวนมกระจี๊ดนึงใครจะอยากมอง ฉันหมายถึงไอ้... ข้างล่างนะ ทำไมไม่ปิดข้างล่างแทนยะ!!"
"หัวนมกระจิ๊ดอะไร สวยจะตาย" นายนั่นเริ่มพูดจาโอ้อวด "จะดูไหม หึๆ ^^+"
"กรี๊ดดดด! ไอ้บ้า ฉันออกไปก็ได้ย่ะ >_<///" ฉันรีบหันหลังโดยที่มือตนเองยังปิดตาอยู่ เลยทำให้มองอะไรไม่เห็น "รีบๆใส่เสื้อผ้าเลยไป๊"
แต่ฉันกลับเดินไม่รู้ทิศทาง ฉันเดินชนกับกำแพงข้างๆ ประตูอย่างจังจนหน้าผากของฉันโป้งเหน่งเข้าเต็มๆ ตัวของฉันเซถอยไปข้างหลังและล้มลงนั่งกับพื้น นํ้าตาเล็ดออกมาเพราะความเจ็บปวด T_T’
"อู๊ย เจ็บๆๆๆ" ฉันพึมพำออกมา ฮืออออ ไอ้กำแพงบ้า! มาขวางทางชั้นทำไมยะ หน้าฉันจะหมดสวยไหมเนี่ย แง้ๆ
"ไหน เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงของโบ๊ทดังขึ้นข้างหลังฉัน แล้วเขาก็ถือวิสาสะเอาหลังมือที่ยังโดนกุญแจล่ามอยู่มาจับหน้าผากของฉัน "ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่โนนี่นา"
และด้วยการกระทำของโบ๊ท ทำให้ฉันเผลอลืมตาแล้วก็มองเห็นซิกแพ็คของเขาเต็มๆ ตา O_O
อร๊ายยยย~ กล้ามเป็นมัดๆ เลยค่า! เอ้ย ม่ายช่ายยยยย~
"ไอ้บ้า! ออกไปห่างๆ จากตัวของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันรีบเอามือผลักเขา จนทำให้มือไปโดนกับแผ่นอกของเขาด้วย อุ๊ย! แข็งด้วย อร๊ายยย นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย -O-!!
"ถอยก็ได้ -_-" นายโบ้ดยักไหล่แล้วก็ยอมถอยไปข้างหลังแต่โดยดี "กะแค่เดินชนกำแพงก็โวยวายละ ผู้หญิงอาร้ายย~"
"อีบ้า! เพราะนายนะแหละ อูย" ฉันพยายามเบือนหน้าหนีไม่ให้หันมองดูร่างกายที่กำยำของเขา
"อะไรกันทั้งสองคน เร่าร้อนกันอย่างรุนแรงเลยรึยังไง"
เสียงของฟองนํ้าดังขึ้นที่หน้าประตู และเมื่อฉันหันไปมอง ก็พบว่าน้องชายตัวดีของฉันกำลังยืนมองฉันกับนายโบ๊ทนี่ แถมยังเอามือทั้งสองข้างไขว้หลังกันไว้ด้วย! กรี๊ดดดด! ไอ้น้องบ้า อย่ามองนะเฟ้ย
"ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!" ฉันรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที "แล้วนายน่ะโบ๊ท เข้ามาทำอะไรในห้องพ่อกับแม่ของฉัน"
"กว่าจะเข้าคำถามได้ ต้องชนเดินกำแพงก่อนเลยเนอะ" โบ๊ทล้อเลียนฉัน
"อีตาบ้า!! บอกคำตอบมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ก็ไม่มีไรมาก ฟองนํ้าเห็นว่าฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน เลยให้ฉันใส่เสื้อของพ่อเธอไปก่อนชั่วคราว" นายโบ๊ทยักไหล่แล้วก็หยิบเสื้อสุดโปรดของพ่อฉันขึ้นมาพิจารณาดู
"ไอ้บ้า! ไม่ต้องมาแตะข้าวของของพ่อแม่ฉันเลยนะ" ฉันแทบจะกรี๊ดลั่นแตก นายไม่ใช่คนในบ้านฉัน DNA ก็ไม่ตรงกัน ถือวิสาสะอะไรมาใช้ของคนที่ปั้นให้ฉันมาเกิดยะ
"แล้วไง เสื้อของฟองนํ้ามันก็เล็กเกินไป จะให้ฉันใส่เสื้อผ้าเธอแทนไง -_-" นายโบ๊ดถามประชด
"จะเอาไหมล่ะ ^^+" ฉันท้า
"เอาก็เอา" จู่ๆนายโบ๊ทก็วางเสื้อของพ่อฉันลงบนเตียงแล้วก็เดินมาทางประตูหน้า เดินมาตรงที่ฉันยืนอยู่ด้วย O_O!
"อ๊ายยยย! ไอ้บ้า ใส่เสื้อของพ่อฉันก็ได้ ใส่ไปเลยไป๊ >_<///" ฉันรีบเดินหนีออกจากบริเวณนั้นทันทีก่อนที่ฉันจะมองเรือนร่างของเขาไปมากกว่านี้
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แล้วก็ปิดประตูทันที แถมลงกลอนเอาไว้เรียบร้อย โดยที่โบ๊ทและฟองนํ้ามองดูหน้าห้องนอนของฉันราวกับมองดูเหตุการณ์หนึ่งที่น่าสนใจอยู่ =_=;;
"แปลกๆ ไหมพี่เธอเนี่ย =_=" โบ๊ทถามฟองนํ้าอย่างสงสัย "ฉันไม่ได้แก้ผ้าซะหน่อย ถึงกับต้องวิ่งหนีแบบนั้น"
"ผู้หญิงก็แบบนี้แหละพี่" ฟองนํ้ายักไหล่ "ใส่เสื้อพ่อผมไปก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวตอนข้าวเย็นมาว่ากันอีกที"
----------------
ฉันยังคงนั่งหน้าบุญไม่รับอยู่ในห้องรับแขก =____=;;;
หลังจากที่นายโบ๊ทใส่เสื้อผ้าของพ่อของฉันชั่วคราวไปแล้ว ฉันก็ได้มานั่งงอนอยู่ที่ห้องรับแขก โดยที่ฟองนํ้าที่ซึ่งเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ นายโบ๊ทก็เดินลงมา
"เฮ้อ จริงๆ เล้ย =_=" โบ๊ทพึมพำออกมาเบาๆ แต่หูฉันกลับได้ยินชัดเจน "เอ้า! ก็ได้ ฉันขอโทษนะปะการัง โอเคไหม =_="
"ไม่โอเคย่ะ -^-" ฉันบอกคำตอบเสียงแข็ง
"อ้าว -_-^^" โบ๊ททำหน้าบึ้งหลังจากที่มาขอโทษฉันไม่สำเร็จ "อืมนี่ฟองนํ้า ข้าวเย็นวันนี้พวกเธอจะซื้อมากินหรือว่าทำกินเอง ฉันรอไม่ไหวเลยกินช็อคโกแลตในตู้เย็นไปก่อน =___="
"ว่าไงนะ!!" ฉันวีนแตก "นี่ จริงเหรอยะ ที่นายแอบฉกช็อคโกแลตของฉันไปกินน่ะ T^T"
"ทำไมอ่ะ ของบ้านเธอก็ไม่ค่อยมีอะไรกินอยู่แล้ว แล้วจะให้ฉันจับจิ้งจกกินรึไง" โบ๊ทถามด้วยใบหน้ากวนประสาท
"เออสิยะ" ฉันยืนท้าวสะเอวแล้วก็ยืนจ้องหน้านายนี่โดยไม่เกรงกลัว "บะหมี่ มูมู่ ก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่ต้มกิน -^-!"
"ฉันไม่ชอบกิน" โบ๊ทบอกตรงๆ "ถามหน่อยฟองนํ้า ปกติพวกเธอกินแต่แบบนี้กันเหรอ =_=?"
"ทำไมไม่ถามฉันล่ะ"
"ใช่" ฟองนํ้าคุยกับโบ๊ทโดยไม่สนใจเลยว่าฉันหน้าบึ้งบูดอยู่ตรงนี้ "เหตุผลง่ายๆ พี่สาวผมทำอาหารไม่เป็น =__="
"ฮ่าๆๆๆ" นายโบ๊ดหัวเราะลั่น เขาเอามือทั้งยังโดนล็อคเอาไว้กับกุญแจมือจับหน้าท้องของเขาไว้ "โอ๊ย ฮาว่ะ"
"ทำไม มีอะไรน่าขำ -///-++" ฉันหน้าแดงด้วยความอายที่ทำอาหารไม่เป็นถามโบ๊ทด้วยความไม่พอใจ
"คนอย่างเธอนะสิ ทำอาหารไม่เป็น" เด็กหนุ่มยังคงหัวเราะลั่น "โอ๊ย เป็นผู้หญิงอะไรเนี่ย"
"ผู้หญิงแบบฉันนี่ไง" ฉันเริ่มเลือดขึ้นหน้าแล้วนะ "ยังกับนายทำอาหารเป็น!"
"เป็น" นายโบ๊ทตอบออกมาทันที
"เรอะ! งั้นแสดงฝีมือให้ดูหน่อยสิ!" ฉันเหล่ตามองเขาอย่างชัยชนะสักแปบ เพราะฉันคิดว่านายนั่นก็แค่โอ้อวดไปแบบนั้นเองแหละ
"ได้เลย ^O^" โบ๊ทเดินเข้าไปในห้องครัว จนทำให้ฉันแทบอ้าปากค้าง
"อ้าว เฮ้ย! ทำเป็นจริงอ่ะ" ฉันรีบวิ่งตามเขาไปอย่างสงสัย
"อืม จริงๆ ในตู้เย็นบ้านเธอก็พอมีวัตถุดิบทำอาหารได้บ้างนะ" โบ๊ทเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วก็เปิดตู้เย็น หยิบพวกผัก หมู ไข่ ออกมาจากตู้เย็น น่าแปลกที่มือทั้งสองข้างของเขาโดนจับล็อคเอาไว้แท้ๆ แต่กลับหยิบของออกมาได้ซะงั้น "ตอนกลางวันฉันก็กะว่าจะทำ แต่เห็นห้องครัวเธอแล้วถ้าฉันทำอาหารไปเสียงมันก็จะดัง กลิ่นก็จะออก เดี๋ยวคนข้างบ้านจะสงสัยเอา แล้วถามหน่อย ทำไมของทำอาหารมีแค่เนี่ย =_=?"
"ก็แบบว่า" ฉันเอานิ้วเกาแก้มด้วยทีท่าเอียงอาย "ฉันจะเอาไว้ใส่กับมูมู่นะ แหะๆ ^_^;;"
"จริงๆ เล้ย" เขาส่ายหัว แล้วก็เดินไปหยิบมีดเล่มโตมา จนทำให้ฉันผวา "งั้นคืนนี้ฉันจะทำอาหารโชว์ให้เอง โอเคนะ"
"มะ มั่นใจนะว่าจะไม่เอามีดมาทำอะไรชั้นนะ O_O" ฉันเริ่มตัวสั่นแล้วถอยหลังออกจากนายนั่นทันที เขายักคิ้วอย่างสงสัย
"คิดบ้าไรของเธอเนี่ย -_-^" ว่าแล้วนายโบ๊ดก็ลงมือใช้มีดหั่นผักทันที
ตลอดเวลาครึ่งชั่วโมงที่ฉันจับจ้องดูพฤติกรรมของเขานั้น ปรากฏว่าเขาทำอาหารได้อย่างชำนาญมาก เขาจัดการหยิบกระทะ เทนํ้ามัน ผัด หุงข้าวเอง และจัดการด้วยตนเองทุกอย่าง และที่น่าแปลกใจอย่างที่สุดก็คือเวลาเขาจะทำอะไรนั้นก็ต้องยกมือทั้งสองข้าง เพราะเขายังโดนจับล็อคกุญแจมืออยู่ แถมเขาเองก็ติดๆ ขัดๆ เวลาทำอะไรด้วยเพราะมือยังโดนล็อคอยู่ กลิ่นหอมโชยมาแตะจมูกฉัน ว้าว~ น่ากินจังเลย >_<
ในที่สุด เมื่อถึงเวลา ฉันช่วยเขายกกับข้าวไปไว้บนโต๊ะ ฟองนํ้าเดินมานั่งพร้อมรออาหารราวกับรู้ดีว่าอาหารทำเสร็จแล้ว และเมื่อทั้งสามคนนั่งลงบนโต๊ะแล้ว นายโบ๊ทก็เริ่มตักข้าวที่ตนเองทำกินคนแรกทันที
"อ้าว ไม่กินล่ะ" เขาถามฉัน เพราะว่าฟองนํ้าเองก็เริ่มกินแล้ว
"มั่นใจเหรอว่าพวกนี้กินได้นะ -_-" ฉันเชิดถามเขาไปอย่างนั้น เพราะอาหารที่เขาทำนั่นน่ากินมาก
"ไม่กินก็ไม่ต้องกิน" โบ๊ทหันไปหาน้องชายฉันที่จ้วงเอาจ้วงเอา "เป็นไงไอ้น้อง"
"ยกนิ้วเลย ^_^b" ฟองนํ้ายิ้มออกมาแล้วก็กินต่อ ฉันได้แต่มองด้วยตาเอ้อระเหย แง้! อยากกินอ่ะ TOT แต่เดี๋ยวเสียฟอร์มแย่
"ไม่กินฉันเอานะ" โบ๊ทถือวิสาสะใช้ช้อนมาตักข้าวบนจานของฉันไป
"ผมด้วยๆ" ฟองนํ้าเองก็ตักข้าวบนจานของฉันไปเหมือนกัน
"กรี๊ดดด! มาแย่งของฉันทำไมฮะ -_-!" ฉันแทบกรี๊ดให้บ้านมันแตกเดี๋ยวนี้แหละ ฮึ่ย! ข้าวบนจานแสนสวยของฉันมันหายไปครึ่งหนึ่งเลยนะเฟ้ย!!
"อยากช้าเอง ช่วยไม่ได้ -_-" ฟองนํ้ายักคิ้วท้าทายฉัน
"กินไม่ไหวเหรอ ถึงไม่กินน่ะ -_-a" โบ๊ดถามฉัน "ถ้าไม่ไหวให้ฉันป้อนให้ เอาไหม?"
"ไอ้บ้า! มือนายก็โดนล็อคอยู่ จะมาป้อนได้ไง -_-^"
"ป้อนด้วยปากไง" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"อ๊ายยยยย กินเองก็ได้ย่ะ อีตาบ้า" ฉันแว้ดลั่น ฟองนํ้าแอบหัวเราะหึๆ แล้วฉันก็เริ่มตักกับข้าวขึ้นมากินหนึ่งคำ
"-_-" << หน้าของฉันตอนกินคำแรก
"เป็นไง อร่อยไหม ^^" โบ๊ดถามฉัน
"ก็ งั้นๆ อ่ะ" ฉันกลืนคำแรกเข้าไป แล้วก็ตักคำที่สอง "มันต้องลองดูอีกคำ”
"O_O" <<< หน้าของฉันตอนกินคำที่สอง
"ว่าไง ^^" โบ๊ดถามฉันเป็นครั้งที่สอง
"ก็ งั้นๆ" ว่าแล้วฉันก็ตักคำที่สามขึ้นมากิน
"O_O!!" <<< หน้าของฉันตอนกินคำที่สาม
"ก็ รสชาติก็ งั้นๆ" ฉันคว้าคำที่สี่ขึ้นมากิน "ก็ เฉยๆ" ฉันยักไหล่แล้วก็ตักคำต่อไปขึ้นมากิน แล้วก็คำต่อไป แล้วก็คำต่อไป
"เอาไปทั้งจานเลยไหมขอรับ =_=a" โบ๊ทเลื่อนจานกับข้าวที่ฉันคว้าตักเอาตักเอาไปใกล้ฉันมากขึ้น จนฉันเริ่มยิ้มอย่างเอียงอาย "อร่อยก็บอกมาเหอะ"
"เชอะ! อร่อยก็อร่อย" ฉันเริ่มจะปิดบังอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ก็มันอร่อยง่า
"ทำอาหารไม่เป็นใช่ไหมล่ะ" โบ๊ดจี้ฉัน "งั้นฉันจะสอนให้เอาไหม"
"บ้า! ใครเค้าจะให้นายสอนให้กันเล่า" ฉันตอบอย่างไม่พอใจ แต่ทำไมฉันถึงเริ่มได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังขึ้นน้า ทำไมกัน…
"เอาน่า ฉันมีสิทธิอยู่กับเธอนานเลยนะ สอนให้นิดหน่อยก็ไม่เสียหาย ^^" นายโบ๊ดยิ้มให้ฉัน จนทำให้ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ
นะ น่ารัก ฉันมองใบหน้าของเขาตอนที่เขายิ้ม ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ตอนยิ้มน่ารักมากๆ >///<
ฉันแอบเอามือจับที่บริเวณหัวใจตนเอง ปรากฎว่ามันเต้นตึกตักขึ้นเรื่อยๆ แถมหน้าของฉันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆด้วยซิ แง้ ทำไมกันน้า >_<///
นายโบ๊ทก็ยังคงยิ้มให้ฉันอยู่แบบนั้น มือไม้ของฉันเองก็เริ่มสั่นขึ้น ราวกับว่าโลกทั้งโลกของฉันในตอนนี้มีแต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาเท่านั้น อร๊ายยย ทำไงดี!
"อะ เอ่อ ฟองนํ้า" ฉันเริ่มนึกถึงน้องชายของฉันขึ้นมาได้ "คะ คิดว่าไงบ้างอ่ะ"
แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบ ฉันเอียงหัวไปมองดูที่นั่งของน้องชายของฉัน ปรากฎว่าเจ้าตัวหายไปแล้ว เหลือแต่ที่นั่งว่างเปล่า
"อะ อ้าว ฟองนํ้า" ฉันเริ่มหันมองหาเขา ทั้งๆ ที่ใจฉันยังเต้นอยู่ไม่เลิกและหน้าก็ยังไม่หายร้อน "ปะ ไปไหนแล้วล่ะ"
"อยู่ทำไมให้เป็น กขค. ล่ะท่านพี่" เสียงของฟองนํ้าดังออกมาจากห้องนั่งเล่น "ดู๋ดี๋ อะ จู๋จี๋ตามสบายเถอะครับ"
"นี่!" ฉันรีบลุกขึ้นเพื่อเตรียมไปหาน้องชายเพื่ออธิบายว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ "ว่ายังไงนะ -_-!!"
"ปิ๊งเขาก็บอกมาเหอะพี่ =_=" ฟองนํ้ายังพูดกวนโอ้ยมาเหมือนเดิม "ผมไม่ยุ่งหรอก ตามสบาย"
"มะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ!" ฉันรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปที่ห้องนั่งเล่น "ไม่ใช่แบบนั้น จริงๆ"
"โอ้ย!!" ฉันเผลอวิ่งแล้วก็นิ้วก้อยของเท้าขวาไปเตะโดนขอบตู้
"อ๊ากกกก!!" คราวนี้หน้าก็ไปกระแทกโดนหัวขอบประตูห้องครัว
"อุ๊บ!!" ตัวของฉันเซไปโดนกำแพงข้างๆ
"กรี๊ดดดดดดดด!!" คราวนี้ฉันเผลอเหยียบผ้าเช็ดเท้าแล้วก็ลื่นหงายหลังก้นจํ้าบ๊ะ
ตัวของฉันเองเจ็บตัวอยู่นั้น ไม่ได้สังเกตเลยว่า นายโบ๊mเองก็ยังคงยิ้มอยู่ เขาไม่ได้ยิ้มแบบคนบ้า แต่ยิ้มแบบมีความหมาย ในอีกความหมายหนึ่งที่เขาเองก็ต้องการให้มันเป็นความจริง…
-------------------------
"อู๊ย ไอ้น้องบ้า พูดไรก็ไม่รู้ -_-" ฉันเดินเซไปเซมาหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จแล้ว (ฟองนํ้าอาสาล้างจานให้) และโบ๊ทก็ขึ้นไปอาบนํ้าอยู่บนห้อง ฉันก็เดินลงมาเปิดคอมและต่อเนตเพื่อรอรับข้อมูลตามที่หัวหน้าห้องบอกทันที
"ดึง ดึง ดึ้ง" อะ เสียง MSN มาถึงแล้ว
ฮันน่า [ Hannah ] ซ่ามาสิ! ถ้าไม่กลัวพ่อฉัน!! says:
ออนช้าจังนะหล่อน แล้วตั้งชื่อเอ็มมาแบบนี้ได้ยังไงฮะ หน้าด้านจริง
ปะการัง สุดสวยแห่งโลกไซเบอร์มาแล้วค่า >< says:
เรื่องของฉัน ไหนอ่ะข้อมูล ขอหน่อยสิ
ฮันน่า [ Hannah ] ซ่ามาสิ! ถ้าไม่กลัวพ่อฉัน!! says:
รีบเชียวนะ ไอ้เรื่องเงินๆ เนี่ย เอ้า เอาไป
แฟ้มคดีอาญา.txt (1 KB)
Accept(Alt+C) Save As...(Alt+S) Decline(Alt+D)
ปะการัง สุดสวยแห่งโลกไซเบอร์มาแล้วค่า >< says:
ขอบใจมากเลยนะ >/ \<
ฮันน่า [ Hannah ] ซ่ามาสิ! ถ้าไม่กลัวพ่อฉัน!! says:
ค่าส่ง 2 ร้อย เอามา
ปะการัง สุดสวยแห่งโลกไซเบอร์มาแล้วค่า >< says:
เฮ้ย =[ ]=!
ฮันน่า [ Hannah ] ซ่ามาสิ! ถ้าไม่กลัวพ่อฉัน!! says:
ฮ่าๆๆ ล้อเล่น เอาไปเหอะ
ฉันรีบล็อคเอ้าออกจาก MSN ทันที หน็อย นังนี่ ค่าส่งไฟล์ก็ยังมาเก็บนะ =__=;; ว่าแล้วก็เปิดดูดีกว่า
แฟ้มประวัติคดีอาญา
สถานีตำรวจนครบาล ปู้ยี่ยำยำ
คดีฆาตกรรม
ผู้ต้องหา - นาย
อายุ - 18 ปี
อาวุธและหลักฐาน - มีดครัวขนาดใหญ่ พร้อมลายนิ้วมือบนด้ามมีด
สถานที่เกิดเหตุ - ร้านข้าวต้มอาแปะข้างซอย
ผู้ตาย - นาย
เกี่ยวข้องกับผู้ตายเป็น - เจ้าของกิจการบริษัท
คำประกอบรับสารภาพ - จากการสอบปากคำ นายบังเอิญให้การว่าเมื่อเวลา 2 ทุ่มโดยประมาณ ผู้ตายได้นัดพบเขาที่ร้านข้าวต้มอาแปะข้างซอยพร้อมกับน้องชายของเขา และเพื่อนร่วมงานบริษัท โดยผู้ตายได้พาผู้ต้องหาไปเลี้ยงฉลองที่จะมีการมอบกิจการตำแหน่งประธานบริษัทให้ เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ ทั้งหมดได้พูดคุยและกินเหล้ากัน แต่พอได้สติขึ้นมา ก็พบนายอาภัพนอนเป็นศพอยู่แล้ว ตนเองเมามากจนจำอะไรไม่ได้ จากนั้นผู้ต้องการก็ไม่ได้ให้ปากคำเพิ่มเติม
สถานะของผู้ต้องหา - หลบหนีขณะเคลื่อนย้ายไปฝากขังที่เรือนจำ มาซิจ๊ะ
พิจารณาโทษจากศาล - กำลังอยู่ในระหว่างการค้นหา โทษที่น่าจะได้รับก็คือ ประหารชีวิต
ฉันแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่กับชื่อของนายโบ๊ท ฮ่าๆๆๆ ‘นาย
แสดงว่า นายนั่นอาจจะไม่ได้ฆ่าพ่อนายจริงสินะ ฉันหันหลังเงยหน้ามองดูบนบ้าน เสียงห้องนํ้าเงียบไปแล้ว แสดงว่าเขาคงอาบนํ้าเสร็จแล้วล่ะ
ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อย พยายามระงับนํ้าตาของตนเองเอาไว้ เพราะฉันดันไปนึกถึงตอนที่เขากำลังจะร้องไห้เพราะรู้ว่าพ่อตนเองโดนฆ่าตายแล้ว...
โบ๊ท ฉันสัญญานะ ฉันปาดนํ้าตาตนเองออก ฉันจะช่วยนายหาฆาตรกรตัวจริงที่ฆ่าพ่อของนาย
ฉันเอามือกุมบนอกของฉันตรงตำแหน่งหัวใจ ราวกับว่าฉันได้ปฏิญาณคำสัญญานี้เอาไว้แล้ว…
เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันถึงต้องไปช่วยหมอนั่นด้วยนะ ฉันคิดอย่างสงสัย =_=?
ความจำในสมองของฉันก็หวนกลับมานึกถึงตอนที่ฟองนํ้าบอกว่าจะไม่เป็น กขค. ระหว่างฉันกับนายโบ๊ท
กรี๊ดดดดดด!! นี่ฉันคิดอะไรอยู่ของฉันเนี่ย บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า แอนด์ บ้า!!
ความคิดเห็น