คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ขี้จิ้งจก
เสียงกรี๊ดลั่นสนั่นหูดังออกมาทุกทิศทุกทาง ตั้งแต่ซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย เหนือจรดใต้ บนออกล่าง ฯลฯ ที่รู้ๆและบอกได้ก็คือ เสียงดังมาก! -_-+
และตอนนี้ฉันกำลังเบียดเสียดกับเหล่าแฟนคลับของนักร้องชื่อดังในนิยายเรื่องนี้เท่านั้น สิงโต เดอะสตู ที่เพิ่งจะแสดงคอนเสิร์ตล่าสุดออกมา และตอนนี้เหล่าแฟนคลับตั้งแต่เด็กอนุบาลหนึ่งยันป้าแก่อายุสาม-ติ๊ด ต่างออกมารอต้อนรับนักร้องหนุ่ม ต่างคนต่างถือกระดาษและปากกากันคนละแท่ง แต่มีบางคนเท่านั้นแหละที่ดันถือปากกาเมจิกอยู่ด้ามเดียวโดยปราศจากสมุดหรือกระดาษให้เซ็น เอ้า! แบบนั้นแล้วจะให้พี่สิงโต เดอะสตู เซ็นยังไงล่ะนั่น -_-? จริงๆแล้วที่ฉันมายืนตรงนี้เพราะฉันออกไปไหนไม่ได้ต่างหาก แล้วแบบนี้ฉันจะออกไปได้ยังไงล่ะเนี่ยฮะ
ประตูห้องแต่งตัวของนักร้องเปิดออก เหล่าสาวๆ ทั้งแท้และเทียมต่างเบียดเสียดเข้ามามากขึ้นจนฉันแทบจะล้มทั้งยืนเลยทีเดียว แถมยังเปร่งเสียงราวกับว่าชาตินี้จะไม่ได้ตะโกนออกมาอีกแล้ว
"กรี๊ดดดดดดดดดดด \(> <)/"
"พี่สิงโตขา~! ^///^"
"อร๊ายยยย พี่แสงโต >///<"
"ขอลายเซ็นหน่อยคร่า"
เหล่าแฟนคลับทั้งหมดต่างกรี๊ดลั่นและพยายามเบียดเสียดกันเข้าไปกันขอลายเซ็น ถึงฉันจะชื่นชอบดาราคนนี้มากมายแค่ไหนก็เถอะ แต่ฉันจะกลับบ้านนะยะ หลีกทางหน่อยเซ่
"กรี๊ดดดดดดดดด!!" ฉันกรี๊ดออกมา แต่ไม่ได้กรี๊ดให้นักร้องหรอก แต่ฉันกรี๊ดเพราะมีคนเหยียบเท้าช้านนนนน -_-+++
"เจ็บนะยะ กรี๊ดดดดดดดด!!" ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อพยายามที่จะออกจากที่บ้าๆแห่งนี้ อร๊ายยย ผมฉันเพิ่งจะสระผมมาเมื่อเช้านะย่ะ เสียทรงหมดแล้วว~
"ขอโทษนะครับ ^^" เสียงของนักร้องหนุ่มดังขึ้นมาข้างหลังฉัน และเมื่อฉันหันไปมอง ก็พบว่าพี่สิงโต เดอะสตู ยืนอยู่ข้างหลังฉันพอดี แถมเหล่าแฟนคลับก็พร้อมใจถอยห่าง ทิ้งระยะให้พื้นที่ที่ฉันกับพี่สิงโตมีพื้นที่ให้ยืนด้วย
อร๊ายยย! >///< พี่สิงโต ดูยังไงก็หล่อ ดูใกล้ๆ ก็หล่อเข้าไปใหญ่ กรี๊ดๆ
"ไม่เป็นไรนะครับ ^^" พี่สิงโตเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง "ผมต้องขอโทษแทนแฟนคลับของผมด้วยนะครับที่ทำให้น้องต้องมาเจ็บตัวแบบนี้"
อุ๊ยย! พี่สิงโตทักช้านนนน ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นคนก็งานนี้แหละคร่า กรี๊ดดดด >///<
"มะ ไม่เป็นค่ะ >///<" ฉันตอบด้วยนํ้าเสียงเคลิบเคลิ้ม จนได้ยินเสียงเหล่าแฟนคลับที่มองฉันด้วยแววตาอิจฉาตาร้อน "ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"
"แน่นะครับว่าไม่เป็นไร" พี่สิงโตถามฉันคำเดิม
"ค่าาาาา"
"งั้นช่วยออกจากตัวผมซะทีได้ไหมครับ =____=^"
"หา?"
---------------------
"หะ หา! อะไรนะค่ะ?"
"นี่ ปะการัง ได้ยินไหมเนี่ย เมื่อไหร่เธอจะออกจากตัวของผมสักทีครับ =_______=^^" เสียงของโบ๊ทดังขึ้นจนทำให้ฉันสงสัย
"ออกจากตัวยังไงเหรอค่ะพี่สิงโต งืมงำๆ" ฉันยังคงนอนหลับและซุกกับสิ่งที่ฉันนอนทับอยู่โดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"นี่เธอ ยังไม่ตื่นอีกรึ ตื่นๆๆ" โบ๊ทเอามือมาจิ้มๆ ฉันเพื่อปลุกให้ฉันตื่น "ลุกขึ้นได้แล้วยัยขี้เซา -_-^^^"
"หือ =__=?" ฉันสะลืมสะลือลืมตาขึ้นมาอย่างด้วยอาการงัวเงีย พลางอ้าปากหวอเมื่อเริ่มรู้สักตัวขึ้นเรื่อยๆ และมองไปรอบๆ อย่างสงสัย
"โอ้โห! มั่นใจนะว่านี่น่ะกลิ่นปาก =_=^^^" โบ๊ทเอ่ยถามด้วยท่าทางขยะแขยง "กลิ่นยังกับปลาร้าหมักดองเค็มอมเปรี้ยว -3-"
ฉันมองไปรอบๆ อีกครั้ง และเมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัวได้ขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็พบว่านายโบ๊ทนั้นอยู่ตรงหน้าฉัน!!
"กรี๊ดดดดดดดดด!!" ฉันตะโกนลั่นและเมื่อพบว่าตัวเองนั้นไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กลับอยู่บนเรือนร่างของชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่บนพื้น O_O!!
"ตื่นมาก็กรี๊ดเอาเลยนะ" โบ๊ทพึมพำบอก แต่ฉันนี่สิแทบสติแตก!!
"กรี๊ดดดดดดด!! ไอ้บ้า!" ฉันแว้ดลั่นเมื่อสติของฉันกลับเข้าร่าง "ไหนบอกไม่ทำอะไรฉันไงยะ แอบมาปลํ้าฉันตอนไหน!!!"
"จะบ้ารึไงยัยบ๊อง =__=^" นายโบ๊ทยังมองฉันด้วยสีหน้ากวนบาทาไม่เลิก "ใครปลํ้าใครกันแน่ มองดูให้ดีๆ"
ฉันมองไปรอบๆ (ที่สาม) อีกครั้ง และก็พบว่าตัวฉันเองนั้นยังนอนทับนายโบ๊ทอยู่ฝ่ายเดียว และตำแหน่งที่นายโบ๊ทนอนนั้นก็ดันนอนอยู่บนพื้นห้อง ห่างจากระยะเตียงของฉันเกินหนึ่งเมตรตามคำบัญชาของฉันก่อนนอนเมื่อคืนด้วย แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะกระดิกเข้ามาใกล้เตียงของฉันอีกต่างหาก
อ๊ายยย!! นี่หมายความว่านี่ฉันละเมอถึงพี่สิงโตจนกลิ้งลงมานอนกอดหมอนี่เลยเหรอเนี่ย O_O! ฉันยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อข้อสันนิษฐานของฉันใกล้ถูกต้อง เพราะผ้าห่มที่ฉันนอนด้วยนั้นกลิ้งหล่นลงมาบนพื้นข้างๆเตียงด้วย
"พูดอยู่ได้ว่าพี่สิงตงสิงโต" นายโบ๊ทแฉพฤติกรรมละเมอของฉันหมดเปลือก "มานอนกอดฉันยังไม่พอ ยังอ้าปากหาวใส่หน้าฉันอีก ถามหน่อย ขี้ฟันเธออมมากี่ปีละ เหม็นได้ที่เลย"
ฉันฟังมันเข้าหูครึ่งไม่เข้าหูครึ่ง เพราะมัวแต่ตกใจที่ตอนนี้หน่มน้มฉันนอนแนบทับกับหน่มน้มไอ้หมอนี่ กรี๊ดๆๆๆ!!
"แล้วช่วยเอาลูกเกดออกจากตัวฉันได้ไหม -_-" เด็กหนุ่มบอกด้วยนํ้าเสียงรำคาญ
"นี่!!" ฉันโวยลั่นเมื่อโดนจี้จุดปมด้อยของฉัน "ถึงของฉันจะเล็ก แต่ก็ไม่เท่าลูกเกดนะยะ -_-+++"
"เหรอ ฉันว่าของฉันยังใหญ่กว่าเลยนะ" นายโบ๊ทท้า "จะเทียบกันไหม ^^+"
"อ๊ายยยย!! ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ" ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทับตัวเขา แล้วก็ระดมเอามือทุบใส่อกเขา แต่ก็เหมือนเขาจะไม่สะเทือนเลยงะ "นายนั่นแหละ แอบมาปลํ้าฉันตอนไหน -_-!!"
"เอาเข้าไป ละเมอมานอนกอดฉันเองแล้วก็มาว่าคนอื่นอีก เฮ้อคนเรา -O-" โบ้ทซึ่งยังนอนที่เดิมไม่กระดุกกระดิกแม้กระทั่งตา "อีกอย่าง แบนเป็นแพนเค้กแบบนี้ไม่มีอารมณ์หรอกเว้ย"
"หน็อย ว่ายังไงย้าาาาา!"
"สรุป จะไปโรงเรียนมั้ยท่านพี่ -_-?"
เสียงของฟองนํ้าดังขึ้นจากประตูห้อง ปรากฎว่าน้องชายตัวแสบของฉันเปิดประตูเข้ามาในห้อง เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้ล็อค ฟองนํ้าใส่ชุดนักเรียนเต็มยศพร้อมไปเรียนแล้ว และกำลังยืนดูฉันกับโบ๊ทอยู่อย่างสนอกสนใจ
"จะทำอะไรอ่ะพี่ รีบๆ ทำด้วยนะ เดี๋ยวไปสายกันพอดี" ฟองนํ้าไล่สายตามองตั้งแต่โบ๊ท แล้วก็เลื่อนสายตามองมาที่ฉัน (ที่ยังนั่งคร่อมไอ้หมอนี่อยู่) "ไวไฟจริงจริ๊งพี่สาวเรา -3-"
"วะ ว่าไงนะ! O_O!!" ฉันถามตาโต และเมื่อมองดูร่างของไอ้โบ๊ท ฉันรีบลุกขึ้นจากไอ้หมอนี่แล้วก็ถอยห่างจากเขาอย่างเร่งด่วน ด้วยเหตุนี้เขาเลยลุกขึ้นมานั่งได้
"เฮ้อ ลุกได้ซะก็ดี" โบ๊ทอ้าปากหาววอด แล้วก็ใช้มือทั้งสองข้างที่ยังโดนกุญแจมือล็อคเอาไว้อยู่มาขยี้ผม "ดูเหมือนไม่หนักเลย แต่ทำไมหนักหยั่งกับโอ่งมังกรเลยนะ =_=;;"
"หนะ หน็อย -_-!" ฉันแทบจะทนความกวนประสาทของไอ้หมอนี่ไม่ไหวแล้ว "ถ้านายยังไม่เลิกเสียดสีฉันล่ะก็ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเลย คอยดู -_-++"
"ครับๆ (= = )" นายโบ๊ทหันหน้าไปทางอื่นและตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก ฮ่าฮ่า! ฉันชนะว้อย
"เสียดสีอะไรกันพี่ ที่เขาพูดมาคือความจริง =__=" ฟองนํ้าบอกอย่างเห็นด้วย
"หน็อย! ไอ้น้องเลว - -++" ฉันอยากจะกรี๊ดให้บ้านแตกก็งานนี้แหละ
"ลงมาได้แล้วพี่ เดี๋ยวก็สายพอดี -O-" ฟองนํ้าหันหลังให้ฉันโดยไม่สนใจเสียงของฉันเลยแม้แต่น้อย "หรือจะให้ต้องเรียกป้าก่อน =3="
"ว่าไงนะย้าาาาาา = [] =!" ฉันสุดจะทนแล้ว โดนไอ้โบ๊ทนี่กวนประสาทแต่เช้ายังไม่พอ ดันมาโดนน้องชายกวนโมโหเข้าไปอีก คนสวยหมดความอดทนแล้ว! ขออัดน้องชายให้มันตายคามือมันตรงนี้แหละ ย๊ากกกกก~
ฉันวิ่งตรงดิ่งไปยังประตู นายโบ๊ทรีบหุบขาหนีฉันทันที แต่ฉันไม่สน ฉันวิ่งไปหานายฟองนํ้าที่เดินลงบันไดไปทีละขั้น
"จะหนีไปไหนย่ะ มา อะ แอ้กกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดด!!" ฉันร้องลั่นเมื่อก้าวขาพลาดตรงขั้นบันได แล้วก็กลิ้งตกลงบันไดทีละขั้น ร่างกายทุกส่วนกระแทกกับขอบบันไดแทบทุกจุดตามแรงที่ฉันกลิ้งลงไปจนถึงพื้นห้องชั้นหนึ่ง โดยที่นายฟองนํ้ากระโดดหลบและนั่งบนราวจับบันไดแทน
"เต็มรึเปล่าเนี่ย =_=a" นายโบ๊ทจ้องมองการกระทำที่น่าอับอายของฉันตั้งแต่เริ่มยันจบแล้วก็ส่ายหัว แล้วก็เดินลงบันไดตามมา
---------------
"สาบานก่อนนะว่านายจะไม่ทำอะไรบ้านฉันตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะ =___=^" ฉันเอ่ยเตือนเขาด้วยความระมัดระวัง หลังจากที่ก้นของฉันแทบระบมเพราะกระแทกโดนบันไดมันทุกขั้น อาบนํ้าและฟาดอาหารเช้าด้วยโจ๊กสำเร็จรูปแล้ว และตอนนี้ฉันกับฟองน้ำกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน และกำลังจะเตรียมไปที่โรงเรียน ทีแรกฉันจะล็อคนายโบ๊ทล่ามกับบันไดด้วยเชือก แต่ฟองนํ้าบอกว่าเขาไม่ใช่หมาห้ามล่าม แล้วก็จะพาไปก็ใช่ที ทางเดียวก็ต้องให้เขาอยู่เฝ้าบ้านเนี่ยแหละ
"บ้านเธอไม่ใช่ผู้หญิง ฉันไม่ปู้ยี่ปู้ยำฝาบ้านเธอหรอก -_-" นายโบ๊ทยังตอบกวนตีนอยู่เหมือนเดิม
"ไม่ใช่!! ฉันหมายถึงห้ามนายขโมยของ ห้ามทำลายบ้านฉันหรือแอบฉกกินช็อคโกแลตของชอบของฉัน!" ฉันยํ้าเตือนเขา
"ฉันมานอนกับเธอทั้งคืนโดยไม่ทำอะไรเธอก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วนะว่าฉันไม่ได้เป็นโจรอะไรนั่น =_______=" นายโบ๊ทบอกด้วยท่าทีสุดเซ็ง "อีกอย่าง ถึงที่นี่ตอนกลางคืนจะเปลี่ยว แต่ตอนกลางวันมันก็มีคนเดินเพ่นพ่านไม่ใช่เหรอ"
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เพราะตอนที่กินข้าวเช้าด้วยกัน ฟองนํ้าเตือนโบ๊ทให้ระวังเพราะแถวบ้านฉันตอนกลางวันจะมีคนเดินกันขวักไขว่ ลืมซะสนิทเลยเฮะเรา
"แก่อย่างที่น้องชายบอกจริงๆ รึเปล่าเนี่ย เลยหลงๆ ลืมๆ" โบ๊ทเสียดแทงฉันอีกแล้ววว อ๊ากกกกก
"ว่าใครแก่ยะ -O-!!" ฉันตวาดกลับเสียงแทบดังลั่น
"พี่ โรงเรียน =____=^" ฟองนํ้าเตือนฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันต้องจำใจเดินออกจากบ้านทันที เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะไปโรงเรียนไม่ทัน
"จำไว้นะ ห้ามขโมยของ ห้ามฉกของในตู้เย็นกินตามใจชอบ ห้ามเปิดเสียงดังๆ ห้ามเข้าไปรื้อห้องฉัน และห้ามแทะฝาบ้านด้วย -_-" ฉันตะโกนเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูบ้านใส่หน้าหมอนั่น
"นี่ตกลงฉันเป็นผู้ลี้ภัยหรือเป็นลูกเธอกันแน่เนี่ย =_____=" โบ๊ทพึมพำเมื่อประตูบ้านปิดลงแล้ว (ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก =__=)
ฉันกับฟองนํ้าเดินออกไปหน้าทางเข้าหมู่บ้าน โดยในเวลานี้เพิ่งจะมีหลายๆ ครอบครัวออกจากบ้านเพื่อไปทำงานหรือไปเรียนกันแล้ว มีบางบ้านเพิ่งเก็บถ้วยชามที่ออกมาตักบาตรให้กับเหล่าพระสงฆ์ที่ออกมาบิณฑบาตตอนเช้าด้วย (ส่วนฉันนะเหรอ ขี้เกียจตื่นอ่ะ เลยไม่ได้ใส่ ฮ่าๆ) ซึ่งจะเดินไปขึ้นรถเมล์กันที่ริมถนน ระหว่างทางฉันทักทายกับเหล่าเพื่อนบ้านอย่างเป็นมิตร
"นี่พี่" ฟองนํ้าซึ่งตอนนี้เรียกพี่มากขึ้นตั้งแต่นายโบ๊ทปรากฎตัวออกมา "แล้วพี่จะเริ่มสืบยังไงเกี่ยวกับพี่โบ๊ทล่ะนั่น =__=?"
"ไม่รู้เหมือนกัน" ฉันตอบตามจริง
"อ้าว"
"ก็ไม่รู้นะสิ แต่หัวหน้าห้องที่ห้องเรียนน่ะ เป็นลูกสาวสารวัตรใหญ่" ฉันบอกน้องชายขณะที่เราทั้งสองคนเดินใกล้ถึงริมถนนแล้ว "ถ้าขอดีๆ ก็คงขอดูแฟ้มประวัติของนายนั่นได้ ก่อนอื่นต้องนี่ก่อนแหละ"
"เข้าใจละ" ฟองนํ้าตอบด้วยท่าทีจริงจัง ฉันมองน้องชายตัวเองที่ทำท่าทีจริงจังเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันนับแต่ฉันลืมตามา = [] =
จะว่าไป ฉันเองทำไมรู้สึกว่าหมอนั่นไว้ใจได้นะ ฉันเดินไปหยุดรอที่ป้ายรถเมล์พลางคิดในใจอย่างสงสัย คนแปลกหน้าก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่เชิง แถมเรายังไว้ใจให้อยู่ที่บ้านเราอีกต่างหาก
ฉันนึกถึงใบหน้าของเขาตอนที่บอกกับฉันว่าเขาไม่ได้มาทำอะไร และตอนที่เขาร้องไห้…
ทำไมกันนะ ฉันคิดอย่างสงสัยแรงกล้า หน้าของฉันแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนึกถึงตอนที่ฉันเผลอนอนละเมอไปทับหมอนั่นตอนเช้า =///= ตอนเช้านายนั่นก็ไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ถึงฉันจะเผลอดิ้นไปทับก็เถอะ
'อีกอย่าง แบนเป็นแพนเค้กแบบนี้ไม่มีอารมณ์หรอกเว้ย' เสียงของโบ๊ทสะท้อนในหัวของฉัน ทำให้ฉันหน้าแดงเข้าไปอีก
อีตาบ้า! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย ฉันหลับตาพึมพำในใจ
"เฮ้ย คุณป้า ไม่ไปเรียนเรอะ -_-" เสียงของฟองนํ้าดังขึ้นจนทำให้ฉันได้สติ และเมื่อมองไปตรงหน้า พบว่าน้องชายตัวดีขึ้นไปอยู่บนรถเมล์สายที่ไปโรงเรียนแล้ว
"ว้ายยยยยย ทำไมไม่รีบบอกยะ รอด้วยยยย~"
-------------------
โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนจังหวัดธรรมดาที่ไม่ได้หรูอะไรมากมาย (ทำไงได้ งบที่บ้านให้มาแค่นี้ =____=;;) และฉันเองก็ไม่ได้มีตำแหน่งดีเด่นอะไร เป็นได้แค่นักเรียนธรรมดา อ้อลืมบอกไป โรงเรียนที่ฉันเรียนนั้นเป็นโรงเรียนสหศึกษา แต่มันไม่มีใครเอาช้านนนน T___T!
และเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ฉันตรงดิ่งไปดักทางหัวหน้าห้องทันทีที่หน้าห้องเรียนก่อนที่เจ้าตัวจะไปโรงอาหาร เพื่อที่จะขอดูแฟ้มประวัติของนายโบ๊ทนั่นเอง
"นี่ฮันน่า =___=" ฉันเรียกเขา "ขอคุยด้วยหน่อยดิ"
หัวหน้าห้องเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอำนาจเล็กน้อยและมีความเป็นผู้นำที่สุด (สูงกว่าผู้ชายอีก ก๊ากๆ) นั่นก็เพราะพ่อของเธอเป็นสารวัตร ทำให้เธอรักความยุติธรรมมาก ใครที่จะหวังก๊อปปี้การบ้าน ต้องทำลับหลังเธอเท่านั้น!! เธอปล่อยผมสีดำยาวเรียวสวย ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ คิ้วเข้มเหมือนพ่อของเธอ ขนตาของเธอก็เรียวสวยกว่าฉันอีก แถมหุ่นผอมเพรียวราวกับนางแบบ นี่ถ้าไม่ติดนิสัยที่เถรตรงไปนี่คงมีหนุ่มๆ มาจีบตรึม
"มีอะไร -_-" เธอถามฉันเสียงห้วน "อย่าบอกนะว่าจะมาขอยืมขนมปังอีกอ่ะ"
"ไม่ใช่" ฉันรีบปฏิเสธ "คือ ฉันจะขอยืมแฟ้มประวัติอาชญากรหน่อยนะ -O-;;;"
"เอาไปทำไม" ฮันน่าถามอย่างสงสัย "ปกติเธอไม่เคยสนใจเรื่องแบบนี้เลยนะ เห็นชอบรำพึงว่าแห้วแล้วแห้วอีก"
"เงียบไปเลย =_=+" ฉันแทบจะร้องกรี๊ดลั่นเมื่ออีตาหัวหน้าบ้านี่ถามหน้าตาเฉยแต่กลับจี้จุดนิสัยฉันจนแทบประสาทกิน "ก็แบบว่า"
"หรือว่า" ฮันน่ามองฉันอย่างสงสัยเข้าไปอีก "นี่เธอ อย่าบอกนะว่า"
หวะ หวายยย! อะไรกันนี่ นี่หัวหน้ารู้ด้วยเหรอว่าฉันแอบซุกซ่อนผู้ต้องสงสัยเลี้ยงไว้ในบ้านนะ หวาย แย่แล้วๆ ตายแน่ๆ!!
"ปะการัง นี่เธอ" ฮันน่าจ้องตาของฉันเข้าไปอีก
แง้ ความแตกแน่ค่า T____T!
"สนใจอยากจับผู้ต้องสงสัยเหมือนกันเหรอ O_o!!" ฮันน่า ถาม
"หา =_______=;;"
"นี่เธอแกล้งบื้อหรือบื้อโดยสันดานกันแน่" ฮันน่าถามฉันแบบเสียดแทงจนฉันแทบคลั่ง อดทนไว้ คนสวยต้องอดทน "ก็เมื่อเช้าข่าวเพิ่งลงประกาศเองนิว่ามีผู้ต้องสงสัยหลบหนีขณะคุมตัวไปยังเรือนจำนะ"
"อะ อ๋อ ใช่ ใช่แล้ว -O-;;;;;;" ฉันรีบตอบทันควัน (แอบเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมือกับกระโปรง) "ตะ ตามนั้นแหละ"
"ให้ตายสิ เห็นแก่เงินจริงจริง" ฮันน่าส่ายหัว "สงสัยพ่อฉันตั้งค่าหัวสูงไปมั้ง แต่ที่จริงฉันจับเองก็ยังได้ เดี๋ยวคืนนี้ออนเอ็มด้วย จะส่งไปให้"
"ขอบใจ ^^;;;" ฉันพึมพำตอบอย่างไม่เต็มใจนัก พลางเงยหน้ามองไปข้างบนเพื่อระบายอารมณ์บูดที่โดนหัวหน้าห้องนี่ฉอดๆๆ ใส่ทำให้เพิ่งสังเกตเห็นจิ้งจกตัวหนึ่งกำลังคลานอยู่บนเพดาน เหนือหัวของหัวหน้าห้องพอดี
"ไม่เป็นไรจ้ะ เรื่องแค่นี้เอง ^^" ฮันน่าหลับตาแล้วก็กำหมัดเหนืออกตัวเอง "แต่คนที่จะต้องจับผู้ต้องสงสัยคนนี้ให้ก็ต้องเป็นฉันเท่านั้น" ฮันน่าหมุนตัวเองไปรอบๆ หนึ่งรอบ ทำให้คนในห้องที่กำลังทยอยออกจากห้องเรียนมองอย่างสนอกสนใจ "เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าฉันเป็นลูกของสารวัตรใหญ่ และถ้าฉันจับได้ ฉันก็จะได้ผลงาน มีผลงาน นักข่าวก็ต้องมาสัมภาษณ์ฉันลงข่าว เมื่อออกข่าว ทั้งค่ายเพลงและสตูดิโอจะต้องจ้างฉันไปเป็นนักร้องดารานางแบบ และที่นี้ ฉันก็จะได้ดัง ดัง รวย และมีเงิน โฮะๆๆๆ ^O^~"
พล่ามร่ายซะยาวเลยเพื่อนตรู ฉันคิดอย่างอดทน และด้วยเหตุนี้แหละฉันเลยไม่ค่อยอยากคุยกับนัง ฮันน่าสักเท่าไหร่นัก
"ใช่แล้ว ยังไงฉันก็ต้องดัง โฮ้ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ"
ปรี๊ด !! แหมะ
"โฮะ โฮะ เอ๋ อะไรเนี่ย อุ้บ อี๊ อุแหวะ แค่ก! แค่ก! แค่ก!" มีก้อนวัตถุอะไรบางอย่างเข้าไปในปากของหัวหน้าห้องพอดีขณะที่เธออ้าปากหัวเราะไม่ลืมตาดูโลก และเมื่อฉันมองไปข้างบนตำแหน่งที่มีอะไรตกในปากของเธอนั้น ก็พบว่าจิ้งจกตัวเดิมก็ยังเกาะอยู่ที่เดิม
"อี๋ แหวะ แหยะ อ้วก" ฮันน่ารีบพ่นของในปากออกกับถังขยะข้างๆ ทันทีเมื่อรู้ว่ามีอะไรตกใส่ปาก "อีนังจิ้งจกบ้า!! ปากฉันไม่ใช่ซักโครกนะยะ! แหวะ แค่ก! แค่ก! อี๋! ยังติดลิ้นอยู่เลย แง้~ TOT"
เพื่อนร่วมฉันของฉันหัวเราะกันครืน จนฉันแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เหมือนกัน มือทั้งสองข้างของฉันรีบปิดปากอย่างรวดเร็ว
ก๊าก ก๊าก ก๊าก สมนํ้าหน้า!! ^O^~
ความคิดเห็น