คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : วันแรกของ 2 พี่น้องครึ่งหมาป่า
หลัาที่ผมื่นนอนและแ่ัวแล้ว ผมเินลไปที่ร้านอาหารอโรพยาบาลเหมือนทุวันเพื่อิน้าวเ้า่อนไปโรเรียนเหมือนทุรั้ อืม เ้านี้ินอะไรีนะ ินไ่าวับนมปัเหมือนทุที หรือ ไส้รอับนมปัเหมือนเยีนะ เน้นนมปัแหละะไ้อิ่ม ๆ หุ ๆ
แ่ยัไม่ทันที่ผมะเินไปสั่อาหารที่ร้านายอาหาร ็้อพบาสุ็อ
เพราะ 2 พี่น้อรึ่หมารึ่นนั้นำลัสวาปามอาหารบนโ๊ะโยใ้แ่ปาิน ไม่ไ้ใ้มือหยิบ้อนินสัำ ท่ามลาวามใอเ้าหน้าที่โรพยาบาลและาินไ้ที่ำลันั่ิน้าวันอยู่ พวเาำลั้อไปยั 2 พี่น้ออย่าะลึ
" ฮะ เฮ้ย ปลา ปอ " ผมรีบบอออไป ทัู้่ที่อยู่ในุเรื่อแบบนัเรียนหิโรเรียนแล้วเรียบร้อย ( ปลาใส่วิและระโปรปปิหูับหาอเาแล้ว ) ทำอะไรอพวนายเนี่ย "
" ถามแปล ๆ " ปลาบอับผม เาเอาลิ้นเลียอบปาัวเอเหมือนหมาที่ิน้าวเสร็แล้วไม่มีผิ " ็ิน้าวไมิ้น "
" มัน็ใ่ แ่ทำไมไม่ใ้้อนัินเอาละ "
" แล้วมันใ้ยัไเหรอ " ปอถามผมบ้า้วยวามสสัย พลามอไปที่้อนและส้อมที่วาอยู่้า ๆ านอย่าสสัย
" ็ " ผมรีบมอไปยัรอบทิศที่มีน้อมอพวผม้วยวามสสัยและสนใ " เี๋ยว เี๋ยวทำใหู้ "
ผมรีบไปสั่้าวมาินแบบอย่าเียวันับที่ 2 นนั้นิน แล้ว็สอนวิธีารใ้้อนับส้อมให้ แ่ทั้ 2 นลับับไม่่อยไ้ และเหมือนเ็ที่เพิ่หัใ้้อนับส้อมไม่มีผิ แ่เนื่อาไม่มีเวลามาเพราะเี๋ยวะไปโรเรียนสายัน ผมเลยับเอาไส้รอและเนื้อใส่นมปัทำเป็นแนวิสแล้ว็พาพวเาออมาเลย เพราะนที่เห็นเหุาร์็ทยอยมาูเรื่อย ๆ แถมำนวนน็เยอะึ้นเรื่อย ๆ ้วย
" อ้าว มิ้น ะรีบไปไหนเหรอ " ปอถามผมอย่าสสัย " เรายัอยาฝึใ้้อนับส้อมใหม่่อเลยนะ "
" เี๋ยวะไปโรเรียนสาย " ผมอบไปพลารีบพาพวเาออมาาโรพยาบาลที่มีนมอมา้วยวามสนใ " รีบ ๆ ไปเถอะ "
" ว่าแ่ นพวนั้นมออะไรเราันเหรอ " ปลาถามผม้วยวามสสัย " หรือว่าพวเาะรู้วามลับเราแล้ว "
" วามมันะแ็ารินอพวนายเนี่ยแหละ -*- " ผมอบพลายื่นนมปัแนวิสที่ผมทำให้พวเาเมื่อี้ให้ " เอ้า ินไปเินไปละัน ใ้มือหยิบินนะ "
" ไ้ ๆ " ปลารับนมปัมาาผมแล้ว็ยื่นส่ให้ปอ พลาใ้ฟันัีนมปัินราวับสัว์ีเนื้อออมาินไม่มีผิ
ผมรีบพาพวเาไปยัรถเมล์ที่ออยู่ ท่ามลาสายานที่มอมา้วยวามสนใ
นี่นาิน้าวเ้ามื้อเียวยันานี้ แล้วทั้วันนี้ะไม่มีเรื่อวุ่นวายเหรอวะเนี่ยยยย ! ! !
------------------
พวผมมาถึโรเรียนทันเวลาที่ประูหน้าำลัะเปิพอี และ็ไ้พาพวเาไปยัพื้นที่ล็อเอร์ู้เ็บออผม ึ่ทัู้่มาที่โรเรียนนี้ยัไม่ไ้ใู้้เ็บอล็อเอร์เลย ทาโรเรียนิฟอร์ะให้นัเรียนทุนเปลี่ยนรอเท้าเป็นรอเท้าผ้า ( สลิปเปอร์ ) เพื่อวามสะอาและวามเรียบร้อยอนัเรียน
" รนี้ะเป็นู้ล็อเอร์นะ " ผมอธิบาย 2 พี่น้อรึ่หมาให้ฟัะที่เินไปยัู้ล็อเอร์อผม พลาล้วไปในระเป๋าระโปรเพื่อวานหาุแู้ล็อเอร์อผม " ในระเป๋าพวเธอะมีุแล็อเอร์อยู่ ส่วนวิธีารไ..... "
มืออผม้นหาุแล็อเอร์อผม แ่ทว่ามันไม่มี
" เป็นอะไรเหรอ มิ้น " ปอถามผม
" ุแอเรานะสิ " ผมอบพลาล้วไปูระเป๋าระโปรอี้า " รู้สึว่า " ผมมอไปยัู้ล็อเอร์อผม " เราะลืมไว้ในู้อเรานะ - - "
" อ้าว แล้วะเปิยัไละเนี่ย " ปอถามผม้วยวามสสัย
" เราไปอุแสำรอับนัารภารโรไ้ แ่มันะเสียเวลานะสิ " ผมอบพลามอหาลวหรืออะไร็ไ้ที่มันะพอไรูุแเปิู้ล็อเอร์อผมไ้
" ั้น ันัารเอ " ปลาอบ แล้วเินเ้าไปนั่ยอ ๆ รหน้าู้ล็อเอร์อผม ูมืออเาึ้นมา เาเร็นิ้วมืออเาสัพั ทันในั้น รเล็บสุนัแหลมยาว็ผุึ้นมาานิ้วี้อเา แล้วเา็เอารเล็บนั้นแหย่ ๆ เ้าไปในรูุแ สัพั็มีเสียั ริ๊ ออมา และประูู้ล็อเอร์็เปิออ ุแู้ล็อเอร์อผมอยู่ในนั้น
" โอ้ " ผมอุทานออมาอย่าแปลใและีใ เพราะไม่นึว่ารเล็บะมีประโยน์นานี้ " อบใมานะ ปลา "
" มิไม่เป็นไร มิ้น " ปลายิ้มให้ผม
และหลัานั้นผม็่วนสอนวิธีารไุแให้ ึ่ทัู้่็เรียนรู้ไ้อย่ารวเร็ว
" โอเ " ผมยิ้มให้พวเาอย่าสบายใที่พวเาเ้าใไ้่ายว่าารใ้้อนและส้อม ผมหยิบรอเท้าผ้าใบในู้ล้อเอร์อผมออมา " ั้น เี๋ยวเปลี่ยนรอเท้าแล้วไปห้อเรียนาบแรัน "
เมื่อผมหยิบรอเท้าผ้าออมาแล้ว มีอระาษสีาวร่วลมา ผมหยิบมันึ้นมาู้วยวามสสัย
" อะไรเหรอ มิ้น " ปอถามผม้วยวามสนใ
" ไม่รู้สิ " ผมอบพลาเปิอหมายู
มันเป็นระาษที่เหมือนีมาาสมุอโรเรียนที่ไม่เรียบร้อยนั เมื่อผมลี่ระาษที่พับออมาอ่าน มี้อวามที่เียน้วยปาาสีแและไม่มีื่อนส่เียนว่า
" ไปายะ ไอ้พวอวเ่ "
" อะไรันเนี่ย " ปออุทานออมาอย่าใ " ใรันที่ทำแบบนี้ับมิ้นเนี่ย "
" ไม่รู้สิ " ผมอบไปบ้าเพราะสสัยเหมือนัน " แถมเียน้วยปาาแแบบนี้มัน็เหมือนแ่ันั ๆ นะเนี่ย "
" ถู้อแล้วะ "
เสียบุลที่ 3 ัึ้นเหนือหัวอพวผม ทุนเยหน้าึ้นไปู้นเสียนั้น
เป็นนัเรียนหินนึที่น่าะอยู่ั้นเียวัน ผมอเธอยาวมาแ่้นอ มีที่าผมสีแาเอาไว้ ใบหน้าอเธอเป็นรูปไ่และผิวเนียนราวับไ่มุ มู็โ่ไม่มาและริมฝีปาสวยไ้รูป าอเธอเป็นสีเียวที่น่าะใส่อนเทเลนส์มา เธอำลัยืนออมอผม้วยวามไม่พอใและหยิ่สุ ๆ บนหน้าอฝั่้ายอเธอมีเ็มลัราโรเรียนิอยู่
" ุเป็นนส่หมายนี้มาเหรอะ " ผมถามไป้วยวามสุภาพ
" ใ่ " เธออบออมา้วยนํ้าเสียที่ไม่พอใสุ ๆ " แล้วุไม่้อมาพูเพราะับิันเลยเลยนะะ ุมิ้น ับนอย่าเธอนะ ไม่สมวรมาพูับิัน้วยํ้า "
" ว่าไนะ " ผมพยายามียิ้มออมาเพราะผมเริ่มไม่พอใยัยนี่ะหิ ๆ อะไรันเนี่ย ผมไปทำอะไรให้เธอไม่พอใเปล่าเนี่ย มาพูแบบนี้ับผมอ ๆ เนี่ย
และูเหมือนปอับปลาเอ็รู้สึอย่าเียวับผม ทั้ 1 นพยายามเ็บเี้ยวนเอในปาไม่ให้หลุออมา เพราะอารม์วามโรธอสัว์ป่ามันำลัะเผยออมา
" ที่วันนี้ิันยอมลัวมาุยันุ้วยเนี่ย " เธอยั้อมาที่ผม้วยแววาอาา " ็เพราะอยาใหุ้หยุพฤิรรมอันไร้สาระอุะเถอะ "
" หมายวามว่ายัไ " ผมถามเธอไปอย่าระมัระวั ผมไม่อยามีเรื่อันรนี้ โยเพาะับผู้หิ้วยแล้ว
" เฮอะ " เธอหลับาพู " เทอมที่แล้ว ะอีแ่นัเรียนใหม่อย่าุ ลับมีื่อเสียะโ่ัออไปทั่วประเทศ ถึะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ็ามที ิันอถามหน่อยเถอะ ุโหทุนไ้ยัไเพื่อให้ัวเอัแบบนี้ "
" เรื่อนั้น " ผมอยาะโ้เธอลับไป้วยวามโมโห ไอ้เรื่อที่ผมับฝนโนลัพาัวไปและับนร้ายไ้ ลับโน้อเล่นานอนานเทศาลโรเรียน มันเป็นอริทั้นั้น
" นํ้าหน้าอย่าุเนี่ย เถียิัน็ไม่มีประโยน์หรอ่ะ " เธอเิาะลืมามอผมอีรั้ " สายมาแล้ว ิันอัวไปเรียน่อนนะะ อ้อ ิันอเือนุไว้อย่า อย่าทำัวให้เ่ัไปมาว่านี้เลยะ "
เธอเินาพวผมไปโยทั้ที่ยัอออยู่ และเิ้วยวามหยิ่สุ ๆ
" อะไรันนะ ผู้หินนั้น " ปลา่อย ๆ ถามผม้วยร่าอันสั่นเทา " ู่ ๆ มาพูหาเรื่อันแบบนี้ "
" ่าเ้าเถอะ ปลา " ผมอบโยส่ายหัวเพื่อพยายามลายอารม์ที่หุหิออ " เาไม่มีหลัานสัหน่อยว่าเหุาร์ที่ผ่านมาเป็นแ่ารโห เอาเถอะ เรียไป็เท่านั้น เราไปห้อเรียนันเถอะ "
ผมหันหน้าไปมอปลาเพื่อะพาเาไปยัห้อเรียนวิาแร แ่ลับ้อเือบใ เพราะแววาอปลานั้น นัยน์าอเาเป็นสีแํ่าและรอบ ๆ ที่เป็นาาว็เป็นสีเหลือ แถมในปาอเา็เหมือนะมีเี้ยวเล็ลอออมา เหมือนนร้ายรึ่นรึ่เสือที่ผมสู้ับมันอนานเทศาลโรเรียนไม่มีผิ
" ปละ ปลา " ผม่อย ๆ ถอยหลัไป้วยวามใ
" ปลา " ปอเินมา้า ๆ เา พลาแลบลิ้นเลียใบหน้าอเา้วยวามอ่อนโยน สัพั วาอเา็่อย ๆ เปลี่ยนสีเป็นสีำและสีาว ส่วนเี้ยวอเานั้น็หลับไปามเิม และสีหน้าอเา็่อย ๆ ผ่อนลายึ้น และเริ่มมอมาทาผมทั้ ๆ ที่ปอยัเลียหน้าอเาอยู่
" อภัยให้้วยนะ นพ " ปลาบอับผมอย่ารู้สึผิ " เวลาที่้าหุหิทีไร มัน็ุมัวเอแทบไม่อยู่ทุที "
" ระ เหรอ " ผมถามไปเพื่อวามแน่ใ พลามอไปรอบ ๆ เพื่อูว่าะมีใรเห็นปอเลียหน้าอปลาอีไหม " วะ ว่าแ่ ทำไม้อ้อให้ปอเลีย้วยหละ "
" ไม่รู้เหมือนัน " ปลาอบมาามร " ทุทั้ที่้าโมโห พอปอมาเลียให้้า ้า็หายโรธทุที "
" อนนี้ไม่เป็นไรแล้วใ่ไหม "
" อืม " ปลาพยัหน้าอบผม พลาหันหน้าไปเลียหน้าปออบอย่าอบุ ึ่เธอ็หลับารับารเลียอปลาอย่าโยี
" อะ เอ่อ " ผมหันสายาไปทาอื่น้วยวามอายับพฤิรรมอ 2 นนี้ " รีบไปเรียนเถอะ ทั้ 2 น เี๋ยว็มีนมาเห็นหรอ "
-----------------------
เมื่อผมพาปอับปลาไปห้อเรียนาบแร ็พบลุ่มอผมำลัยืนุยันอยู่
" อรุสวัสิรับมิ้น ปอ พลอย " ายทัพวผมเมื่อผมเินเ้าไปในห้อเรียน
" อ้าว มาพร้อมันเลยเหรอรับนี่ " หัวหน้าห้อถาม
" อ๋อ พอีไปเอรู้ล็อเอร์นะ " ผมอบ เพราะไม่อยาให้นที่ไม่รู้วามลับอผมรู้ว่าพวเาพัอยู่ที่เียวับผม
แ่ผมเริ่มสัเถึวามผิปิ เพราะแมวนั้น้มหน้าอยู่อย่าเรีย ๆ
" มีอะไรเหรอ แมว " ผมเินไปถาม้วยวามสสัย
" ันทำระเป๋าั์หายนะสิ " แมวบอ " ไม่รู้ใรเอาไปเปล่า "
" ลืมเอามาเปล่า " ผมถาม้วยวามสสสัย
" ไม่ ันเอาวาไว้บนโ๊ะอนวาอ แ่ึ้นมาูอีที มัน็หายไปแล้ว "
้ามอมาที่ผม แ่ลับไม่เอ่ยปาพูลามับผมเลย เาลับเหล่หาามอแมวอยู่
" แสว่ามันหายในห้อนี้ใ่ไหม " ปอถาม " ั้นัน่วยหาให้เอาไหม "
" อืม " แมวพยัหน้าอบ " แ่พวันหาในห้อันแล้ว ็ไม่เอ.... "
ยัไม่ทันที่แมวะอบ ปอ็เินเ้ามาแล้วทำในสิ่ที่ผมไม่าิ เธอยื่นหน้าเ้ามามแมวบริเวใบหน้า ถึะไม่มีเสียฟุฟิัออมา แ่็ทำให้ทุนมอเธอ้วยวามลึเป็นแถบ โยเพาะาย ผม และแมว
านเ้าแล้วไ -*-
" ปะ ปอ " แมวเริ่มเอ่ยถามับปอ้วยวามสสัย " ทำอะไรอเธอนะ "
แ่ปอไม่อบ เธอ่อย ๆ มไล่าหน้าอเธอมารอ และ็เริ่ม้มหัวยื่นมูไปมบริเวมืออแมว ึ่เธอัลับไปอย่ารวเร็ว
" ปะ ปอ " แมวถามปอ้วยวาม้วยวามสสัย " อยะ อย่าบอนะว่าเธอ.... "
เวรแย้วววว วามแั้แ่วันแรแล้วววว !
" เธอเป็นทอมเหรอ ! ! " แมวร้อถาม้วยวามสสัย
แ่ปอ็ยัไม่อบเหมือนเิม ราวนี้เธอเริ่มุเ่า้มและยื่นหน้าไปมับพื้น ทำให้ทุนในห้อมอเธอ้วยวามะลึเป็นแถบ ยเว้นปลาที่มอูเธอโยไม่ทำอะไร ปอ่อย ๆ ลานไปามทาในห้อเรียน เธอลานลัเลาะไประหว่าแถวโ๊ะนัเรียน ทุนที่วาทาเธอนั้น่ารีบหลบให้ันอย่ารวเร็ว และ่าน่า้อมอูพฤิรรมประหลาอเธอ้วยวามสสัย เธอมลิ่นไปเรื่อย ๆ นระทั่ไปถึโ๊ะที่มีระเป๋าอ้าวาอยู่บนเ้าอี้ เธอยื่นมูไปม่อใ้โ๊ะและยื่นมือไปหยิบระเป๋าสีมพูที่มีรูปแมวิอยู่ออมา
" นะ นั่นมัน ระเป๋าอันนี่นา " แมวร้อออมา ึ่้าเริ่มัวเร็ออมา
ปอลุึ้นยืนและถือระเป๋าั์และยื่นให้แมว
" อันนี้อเธอใ่ไหม ^^ " ปอถามเธอ
บัน - - ^ พระผู้เป็นเ้า ่วยผม้วย T_T ะแ้ัวแทนปอยัไีเนี่ยยยย !
" นี่ ปอ " ฝนถามเธออย่าไม่เื่อสายาัวเอ " นี่อย่าบอนะว่า เธอเป็น... "
ม่ายยยยยย
" เธอเป็นนัสืบเหรอ ! เหมือนายเลยอ่า >_< "
ัวอผมเือบล้มำมำ้วยวามใ แ่็ยัยันร่าัวเอเอาไว้อยู่ และูเหมือนะไม่มีใรสัเอาารอผมในอนนี้เพราะทุน่า้อมอไปที่ปอสายาเียว
" เปล่าหรอ " ปอส่ายหน้าอย่าไร้เียสา " พอีันอาศัยลิ่นเอาอะ "
" โห สุยอ " เทรนพูออมาอย่าอไม่ไ้ " เหมือนหมาเลยะ "
" นี่ เทรน " ฟ้าทำท่าะุเทรนที่พูออไปแบบไร้มรรยาท แ่ท่าทาปอะไม่ถือ
แหหละ เธอเป็นหมาป่ารึ่หนึ่นี่นา - -
" ว่าแ่ " ายหันไปมอ้า " ทำไมระเป๋าอแมวถึไปอยู่ใ้โ๊ะอนายไ้ หา ! "
" ใ่ " ๋าพูออมาบ้า " ้า นี่นายมีนิสัยเป็นโมยแล้วเหรอ "
แมวที่รับระเป๋าัวเอและเริ่มเปิูว่ามีอะไรหายมั่ไหม ็เริ่มถอยออมาา้า้วยสีหน้าที่ไม่เื่อใ
" ไม่ใ่นะ " ้าร้อออมา " ็พอีันเอมันอยู่บนพื้นนะ ันไม่รู้ว่าเป็นอใร ็เลยยัเ็บไว้ "
" แล้วทำไมแมวมาถามว่ามีใรเอระเป๋าอเธอบ้าไหม ทำไมนายไม่บอยะ " ฝนพูออมา้วยนํ้าเสียที่ไม่พอใ " หรือว่านายะแอบโมยเินอแมวไปแล้ว เอาืนมาะี ๆ "
" ไม่หรอ ฝน " แมวบอ " อในระเป๋าันยัอยู่รบถ้วน เิน็ไม่มีหายสับาท แ่ันไม่เ้าใเลย " แมวมอไปที่้า้วยวามสสัย " ทำไมนายไม่เอามาืนให้ัน "
" ใระไปรู้หละว่านี่มันระเป๋าอแมวนะ " ้าแ้ัวออมา
" แล้วทำไมนายถึิว่านี่มันไม่ใ่ระเป๋าอแมวหละ " ผมถามมันออมาบ้า
" ันไม่ไ้เปิระเป๋านั้นูไ " ้าอบผม " แล้ว็ไม่นึว่านี่มันะเป็นระเป๋าอแมว้วย ็แมวนะใ่ผู้หิะที่ไหน "
" นี่ ว่ายัไนะยะ้า " แมวร้อลั่นออมา้วยวามโมโห เสียอเธอึูให้นในห้อหันมามอเธอ้วยวามสนใ
" ็แมวเป็นผู้หิแท้ ๆ ะที่ไหนหละ ่า็เ่ บ่น็เ่ ไม่น่ารัสันิ ระเป๋าิุแบบนี้ไม่เหมาะับนอย่าแมวหรอมั้ "
" นี่ นายะหาว่าันี้บ่นอย่านั้นเรอะ ! ! " แมวร้อลั่นออมาราวับเธอรีร้อออมา
" นี่อบร ๆ แล้วนะ "
" ันะ่าแ ไอ้ลาม "
" แว๊ --0-- "
้าเริ่มวิ่หนีแมวที่เธอเริ่มวิ่ไล่ะราวับเธอเป็นนาสิห์ที่ไล่วาอย่า้าอยู่ ทัู้่วิ่ไปรอบห้อ้วยวามเร็วสู ทุน่าออปาส่เสียเียร์ให้แมวอย่าสนุสนาน
เหอ ๆ วามผิอแเอนะ้า
" ว่าแ่ปอ " แมนถาม " เธอมูไวีนะเนี่ย นาพวเรายัับลิ่นันไม่ไ้เลย "
เหอ ๆ ใรับลิ่นไ้แบบนั้น็บ้าละรับ แมน - -*
" วามสามารถพิเศษนะ " ปลาอบแทน พลายิ้มที่มุมปาให้ผมสัพัแล้ว็พาปอไปนั่ที่ ส่วนแมนับนอื่น ๆ นั้น็มอไปแ่็ไม่ไ้ถามอะไรอี
เลิเรียนเมื่อไหร่แโนันับเทศน์แน่ ๆ ฮึ้ยยยยย ....
" อืม มิ้นั " าระเินมาหาผม " พันี้เธอไ้าม่าวนี้บ้าเปล่า "
" ่าวอะไรเหรอ " ผมถาม้วยวามสสัย
าระหยิบหนัสือพิมพ์อไทยบับวันนี้มาใหู้ เป็นภาพถ่ายอโรที่โนับุมพร้อมพาหัว่าวัวโ ๆ ว่า
" นร้ายถูับอีราย ! ฮีโร่ปริศนา ือใรันแน่ ? "
ในรายละเอียอ่าวนั้น็บอว่า ่วนี้ลาืนะมีฮีโร่ลึบลับออมาับุมโรเอาไว้ ึ่นร้ายส่วนมามัมีสภาพที่หมสิไม่็ามีบาแผลนยับไม่ไ้ แถมยัมีหลัานในที่เิเหุพร้อม เหุาร์นี้เิึ้นมา 3 - 4 วันแล้ว
" ไม่ใ่ที่เมือไทยเท่านั้นนะที่ั " าระพู่อ พลาหยิบหนัสือพิมพ์ภาษาี่ปุ่นอีบับมาวาบนโ๊ะ " ที่ี่ปุ่น็ล่าวเหมือนัน "
" โห บ้านาระมีหนัสือพิมพ์ี่ปุ่น้วยเหรอ 0_0 " ๋าถามาโ
" ไฮ้ ! " าระอบ " มีมาส่ให้บ้านาระทุอาทิย์เลย ^^ "
เหอ ๆ ลูุหนูแนอาทิย์อุทัยนี่หว่า
ผมเริ่มอ่านเนื้อหาใน่าวนั้นอย่าสนใ เพราะผมเอ่วนี้็ไม่ไ้าม่าวสารบ้านเมือสัเท่าไหร่ แ่ผมเริ่มสสัยอย่า เพราะเหุาร์นี้มันเริ่มึ้นเมื่อพี่เฟิร์นพาปอับปลามาที่ห้อพัในโรพยาบาลประมา 3 - 4 วันพอีเลย
ทำยัับุปเปอร์ฮีโร่เลยแฮะ ว่าแ่ ใรันนะที่ทำแบบนี้
ความคิดเห็น