คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนพิเศษ - เที่ยวตะลุยเหนือ อีสาน ตอนสิบสี่ : บัตรประชาชน !
รถเดินทางผ่านมาได้สักพักนึงแล้ว เส้นทางเริ่มทุรกันดารขึ้นเรื่อยๆ ไม่ถนนยางที่เริ่มผุพังก็เป็นถนนดินลูกรัง จนราวกับว่าพวกเราหลุดออกมาอีกโลกหนึ่งเลย ป่าไม้เริ่มลดถอยลงไปจนเห็นเป็นที่ราบ และไม่ใช่แค่รถของพวกเราเท่านั้น เริ่มมีรถกระบะเก่าๆที่บรรทุกคนที่แต่งตัวสกปรกไม่ก็หน้าตาเถื่อนๆบ้าง แต่งตัวดีๆก็มีแต่ก็น้อยมาก พวกเขามองดูรถของพวกผมด้วยสายตาที่ค่อนข้างละโมภจนผมนึกว่าพวกเขาเป็นโจรซะแล้วถ้าหัวหน้าห้องที่กำลังขับรถอยู่ไม่อธิบายออกมา
"ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ชายแดนของไทยกับลาวแล้วครับ" หัวหน้าห้องบอก มือซ้ายของเขานั้นถือสมุดแผนที่ที่ซาระให้มา มือขวาของเขานั้นจับพวงมาลัย ผมสังเกตเห็นในกระจกมองข้างหลังรถ ผมเห็นตาข้างซ้ายของหัวหน้าแหล่ดูแผนที่ ส่วนตาขวามองตรงไปข้างหน้า ผมมองหัวหน้าจนแปลกใจ มันได้ยังไงวะ "ที่เห็นนั้นคือคนลาวครับมิ้น"
"คนลาวเหรอ" ผมถามหัวหน้าแล้วก็มองดูพวกเขาผ่านกระจกมากขึ้น และก็เพิ่งสังเกตได้ว่ารถกระบะที่ขนพวกเขามานั้นโทรมอย่างกับอะไรดี ถึงผมจะจนยังไงก็ไม่โทรมเท่าพวกเขาเลยแฮะ
"ที่เห็นนั่นน่าจะมีคนพม่าด้วยนะ" หัวหน้าห้องอธิบายต่อ "เพราะแถบชายแดนจะกันดารกว่าเราหน่อยนึง ประชาชนส่วนมากก็อยู่ในฐานะคนจน ไม่แปลกที่พวกเขาจะมองรถเราอย่างกับของลํ้าค่า"
"รู้ละเอียดจังเลยหัวหน้า" ฟ้าถามหัวหน้าอย่างหน้าทึ่ง
"เพราะฉันเคยไปมาก่อนไง" หัวหน้าห้องบอก "ฉันเคยไปที่พม่ากับกัมพูชาทีนึง พ่อฉันเคยไปเล่นพนันที่กัมพูชา ขนาดฉันเอากล้องถ่ายรูปไปด้วย พวกเขานี่จ้องทีตาเป็นมันเลย แล้วตอนที่ฉันไปเที่ยวที่พม่า พวกเขาก็จ้องเสื้อผ้าฉัน สายตานี่แบบว่าถ้าขโมยไปได้ทำไปแล้วเลยนะ"
ผมมีความรู้สึกรักประเทศตัวเองยังไงก็ไม่รู้สิ
รถตู้ของพวกเขาเริ่มขับไปตามภูเขา พื้นที่ตามถนนและสองข้างทางเป็นสีเหลืองทองราวกับขับอยู่กลางทะเลทราย มีต้นไม้บ้างแต่ประปราย ฝุ่นควันจากรถตู้ที่ต้าขับอยู่ข้างหน้านั้นส่งฝุ่นควันมาตลบรถของพวกเราซะจนผมนึกตลกว่าพายุทรายกำลังพัดเข้ามา และเมื่อผมมองดูควันเหล่านั้นทำให้ผมขอบคุณเทคโนโลยีของรถตู้ที่ซาระเช่ามา ที่มีระบบกันอากาศภายนอกรถไม่ให้เข้ามาในรถ ไม่งั้นพวกเราสำลักฝุ่นข้างนอกตายแล้ว ทิวทิศน์ทางข้างหน้าเริ่มแปลกใจ ทำให้ผมนึกในใจว่าเดี๋ยวมันต้องมีค่ายทหารโผล่มาแน่ เพราะสภาพที่ผมเห็นนั้นราวกับฉากในเกมยิงปืนไม่มีผิด
เสียงว็อคกี้ท็อคกี้ของหัวหน้าดัวขึ้น เขาเอาขึ้นมากดรับ
"หัวหน้า" เสียงต้าดังออกมา "ข้างหน้ามีป้อมทหารอยู่ ให้ทุกคนหยิบบัตรประชาชนมาด้วยนะ"
เฮ้ย มีค่ายทหารจิงเหรอเนี่ย
"เข้าใจแล้ว" หัวหน้าห้องบอกแล้วก็หันมามองพวกผม "เข้าใจแล้วนะครับ หยิบบัตรประชาชนขึ้นมาด้วยนะครับ"
"อ้าว ทำไมอะ" จ๋าถามอย่างสงสัย
"พวกเขาจะตรวจคนครับ ถ้าเป็นคนต่างด้าวจะต้องลงทะเบียนหรืออะไรต่อ แต่สำหรับคนไทยก็สามารถผ่านไปได้สบายๆ" หัวหน้าห้องบอก "ใช้เวลาตรวจไม่นานหรอก เพราะพวกเราก็เป็นนักท่องเที่ยวนี่นา"
ผมหยิบกระเป๋าเงินออกมา แล้วก็เปิดมันออกเพื่อหยิบบัตรประชาชนออกมา แต่เมื่อผมเห็นใบหน้าผมในร่างผู้ชายในบัตรเท่านั้นแหละ
แย่แล้วววววว ! บัตรของเรามันยังเป็นชื่อผู้ชายอยู่เลยนี่หว่า !! ความแตกแน่งานนี้ อ๊ากกกกก
"มีอะไรเหรอ มิ้นจัง" จ๋าถามผมเมื่อเธอหยิบบัตรประชาชนของเธอออกมา "ทำหน้าเหวอทำไม"
ผมรีบปิดกระเป๋าตังค์ทันทีแล้วก็รีบตีสีหน้าให้นิ่งที่สุด ก่อนที่จะหันไปหาจ๋าเพื่อหาทางแก้ตัว
"อ๋อ คือ คือ" ผมพยายามหาข้อแก้ตัว แต่มันนึกไม่ออกวุ้ย
"คืออะไรเหรอ" ฟ้าเอียงคอถามผมบ้าง หัวหน้าห้องก็มองพวกผมผ่านกระจกมองหลังรถอย่างสนอกสนใจ
"คือ ผมรีบหันไปหาปลา ที่เขาก็เป็นผู้ชายแต่จำเป็นต้องปลอมตัวเป็นผู้หญิง สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ "คือ คือว่า"
"อะ นั่น บัตรประชาชนของมิ้นจังเปล่า" จ๋าชี้ไปดูในกระเป๋าตังค์ของผม ผมรีบเอามันไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว
"มะ ไม่ใช่" ผมรีบแก้ตัวอีกอย่างร้อนรน ผมรู้สึกถึงอุณหภูมิในร่างกายผมที่เริ่มร้อนขึ้นเพราะความตกใจกลัว "มะ ไม่มีอะไรหรอก"
แต่ฟ้ากลับยื่นมือมาหยิบกระเป๋าเงินผมไปหน้าตาเฉยก่อนที่ผมจะอ้าปากโวย เธอก็เปิดดูบัตรประชาชนของผมในกระเป๋าเงินผมเรียบร้อยแล้ว แถมยังหยิบขึ้นมาดูอีก อ๊ากก ซวยแล้วววววว
"หือ นี่ใช่บัตรมิ้นจังเหรอเนี่ย" ฟ้ามองดูรูปผมในร่างผู้ชายอย่างสนอกสนใจ "ทำไมมันเป็นผู้ชายอะ"
มะ ไม่น้าาาาาาา
ฟ้ามองดูรูปตัวผมในร่างผู้ชายในบัตรประชาชนต่อด้วยสีหน้าที่ทั้งทึ่ง ทั้งงงงวย ทั้งประหลาดใจและสับสบไปพร้อมกัน เธอจ้องมองดูรูปนั้นโดยไม่ละสายตา
"ไหนๆ" จ๋าเขยิบตัวเองไปดูด้วย "มิ้น ทำไมในบัตรนี้มันเป็นผู้ชายหละ"
"คะ คือ" ผมเริ่มพูดติดอ่าง เหงื่อของผมเริ่มแตกซิก ปลาเองก็มีสภาพไม่ต่างอะไรจากผม เขานั่งนิ่งเงียบ ใบหน้าขาวซีดเผือก
"มิ้น" จ๋าหยิบบัตรประชาชนจากมือของฟ้าและมาชูให้ผมดู "บอกมานะ นี่มันหมายความว่ายังไง"
ฮือ ความแตกแย้วววววว อ๊ากกกกกก
"นะ นี่" จ๋าเริ่มทำหน้าตาไม่น่าเชื่อขึ้นมาจนน่าตกใจ "อยะ อย่าบอกนะว่า"
มะ ไม่น้าาาาา
"หรือว่า" ฟ้ามาถามผมบ้าง "หรือว่ามิ้นจะ........."
อ๊ากกกกกกก
"มิ้นมีกิ๊กเหรอ !!"
โป๊ก !!
หัวของผมโขกกับกระจกข้างรถอย่างแรงจนเสียงดังปึ้งดังตามมา ชาวต่างชาติ (ลาว) ที่นั่งอยู่บนรถกระบะข้างนอกรถตู้พวกผมมมองดูผมด้วยความสนอกสนใจ
"จริงเหรอเนี่ย" จ๋าถามผมอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าของเธอราวกับจะร้องไห้ "นี่ มิ้นมีแฟนแล้วเหรอ"
บ้าเรอะ ! ผมเอามือลูบหัวแล้วก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นรูปตัวเองในร่างผู้ชาย ใครจะเป็นแฟนกับตัวเองกันฟะ
"บอกมานะ มิ้นจัง" จ๋าเริ่มเซ้าซี้ถามผม "ผู้ชายในรูปนี้มันเป็นใคร !!"
ปากของผมเกือบจะเปิดออกมาแล้วก็บอกว่า 'รูปฉันเอง' ไปแล้ว แต่เมื่อหันไปมองดูปลาที่รีบส่ายหัวเป็นการใหญ่ ทำให้ผมรู้ตัว
"บัตรของเพื่อนฉันเองแหละ" ผมรีบแก้ตัว แล้วก็รีบฉกบัตรประชาชนของผมมาจากมือของจ๋า "พอดีเขาทำตกไว้นะ แล้วฉันก็ลืมคืนให้เขา จนเขาไปทำบัตรใหม่แล้ว โอเคปะ"
"มั่นใจนะว่าไม่ใช่กิ๊กนะ" จ๋าถามเสียงเย็นชาออกมาราวกับว่าเธอกำลังหึงหวง
"ไม่ใช่แน่นอน" ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"ไม่ใช่แฟนด้วยนะ" จ๋าเรื่มถามยํ้าเหมือนฟ้ากับฝนตอนที่ทั้งคู่รู้ตัวจริงผม
"จะเอาถึงสามีเลยไหมจ๊ะ" ผมถามสวนเธอกลับจนจ๋าอ้าปากค้างและเริ่มทำหน้าตาเอียงอาย
"ตกใจหมดเลย" ฟ้าพึมพำออกมา "เมื่อกี้ฉันคิดว่ามิ้นเป็นผู้ชายแหละ เชื่อมะ"
ผมเกือบทำบัตรประชาชนของผมหลุดมือเมื่อฟ้าพูดแบบนั้นออกมา แย่แล้ว หรือว่าฟ้าจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว !
"แต่ก็นะ" เธอยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก "เป็นไปไม่ได้หรอกเรื่องแบบนั้น จริงไหม"
"ใช่ๆๆ" ผมรีบบอกกับเธอ จ๋าเริ่มถอนหายใจอย่างมาอย่างโล่งอก ทำไมต้องถอนหายใจยาวแบบนั้นด้วยหว่า
มิ้น" ปลาเรียกผม ผมเอียงหูไปใกล้ๆเมื่อเขาต้องการจะกระซิบบอกผม "ข้าแอบส่ง SMS ไปหาชายแล้ว เขาตอบข้อความบอกมาว่าเขาจะจัดการเอง"
"งั้นเหรอ" ผมถามเขาเพื่อความมั่นใจ ปลาพยักหน้า ผมจึงกลับไปนั่งที่เดิม ภายในรถเลยมีแต่บรรยากาศความเงียบมาปกคลุมแทน
ฟ้าหันมองดูผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว สายตาของเธอมองดูผมด้วยความสับสน เธอเริ่มจับตามองผมโดยไม่ละสายตา ราวกับว่า เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
รถตู้ของพวกเราไปถึงบริเวณด่านตรวจชายแดนแล้ว ผมนั่งอยู่แต่ในรถ (นั่งหัวหดอยู่) เลยไม่รู้ว่ามันเป็นด่านตรวจอะไร ทางข้างหน้ามีที่กั้นรถเอามาปิดลง มีป้อมยามอยู่ 1 ป้อม น่าจะมีความกว้างพอๆกับบ้านพักขนาดย่อมชั้นนึงได้เลย มีทหาร 7 -8 นายยืนในชุดเครื่องแบบเต็มยศ อาวุธสงครามของพวกเขาวางพิงอยู่ในบ้านพัก แต่ก็มีคนสองคนถือมันเอาไว้ ตอนนี้รถทั้งหมดกำลังต่อคิวกันอยู่ โดยรถของต้าอยู่ข้างหน้าสุด รถที่ผมนั่งอยู่อยู่คันที่สอง และรถกระบะที่บรรทุกคนต่างชาติ (ลาวกับพม่า) อยู่ข้างหลัง มีทหารคนหนึ่งเดินไปคุยกับรถตู้ที่ต้าขับฝั่งคนขับ แล้วก็เดินมาหาคันพวกเรา หัวหน้าห้องกดเปิดกระจกรถฝั่งคนขับ
"สวัสดีครับ" ทหารนายนั้นทำท่าแสดงความเคารพแทนการทักทายด้วยการสวัสดี "ขออนุญาติตรวจบัตรประชาชนหน่อยครับ"
"นี่ครับ" หัวหน้ายื่นบัตรประชาชนที่พวกเราในรถทุกคนยื่นให้หัวหน้า ทหารคนนั้นมองดูบัตรแล้วก็มองดูคนในรถสักพักแล้วก็คืนให้ "แล้วทำไมต้องตรวจด้วยเหรอครับ"
"แถบบริเวณนี้มีกลุ่มโจรต่างด้าวแฝงตัวมาเยอะครับ" ทหารนายนั้นบอก "เลยต้องการเช็ดเพื่อความแน่ใจนะครับ"
เมื่อหัวหน้าห้องยื่นบัตรคืนแล้ว ผมเริ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่ถามอะไรผม
"อ้าว แล้วของน้อง 2 คนนี้ไม่มีบัตรเหรอครับ" ทหารคนนั้นชี้มาทางผมกับปลา (ผมกับปลา 2 คนสะดุ้งเฮือกอย่างตั้งใจ)
"อ่า คือว่า" ผมเริ่มพูดกุกกัก แย่แล้ว งานนี้ ไอ้ชาย แกอยู่ไหนวะ "บอกเลขบัตรประชาชนแทนได้ไหมคะ หนูจำได้ 10112xxxxxxxx" ผมรีบบอกเลขบัตรประชาชนผมทันที เพราะว่าผมใช้มันสมัครเกมออนไลน์บ่อย เลยจำได้
"ที่นี่ไม่มีคอมที่ต่อเข้ากับระบบทะเบียนราษฎร์ครับน้อง ถึงน้องบอกเลขบัตรมามันก็บอกตัวตนน้องไม่ได้อยู่ดี" ทหารนายนั้นส่ายหัวบอก
อ๊ากกก ทำไมที่นี่มันทุรกันดารห่างไกลความเจริญจังฟะ อยากฟ้องนายก ทหารไม่มีคอมใช้ จะบ้าตาย ซวยแล้ววววว
"ยังไงขอเชิญน้อง 2 คนออกมานอกรถก่อนนะครับ" ทหารคนนั้นผายมือให้ผมกับปลาลงจากรถ จ๋ากับฟ้ามองดูผมด้วยความเป็นห่วง
"เอาไงดีวะ ปลา" ผมรีบกระซิบถามเขาอย่างร้อนรน "งานเข้าแล้วจะเว้ย ถ้าจะบอกเขาว่าเราสองคนเป็นผู้ชายคนที่กลายร่างมา กับผู้ชายที่เป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์นี้งานเข้าเลยนะเว้ย"
"เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามใครเล่า" ปลาพึมพำออกมาอย่างไม่ชอบใจนัก
"เชิญครับน้อง" ทหารนายนั้นบอกให้หัวหน้าห้องเปิดประตูข้างรถ เขาเลยจำใจต้องปลดล็อคประตูรถอย่างช่วยไม่ได้ ทหารนายนั้นพยักหน้าให้เพื่อนทหารอีกคนเดินมาอีก 2 คน แล้วก็เปิดประตูรถตู้ "เชิญครับ"
แย่แล้วววววว
"ขอโทษครับ"
ชายเดินมาพอดี เขาออกมาจากรถคันนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า หรือว่าเรามัวแต่มองทหารเลยไม่ได้สังเกต ชายเดินออกมาและดูเหมือนว่าต้าเองก็มองชายด้วยความตกตะลึงว่าชายออกไปทำอะไร ชายยืนอยู่ข้างๆทหารคนนั้นโดยที่มือทั้ง 2 ข้างไหว้หลังเอาไว้
"มีอะไรเหรอครับน้อง" ทหารนายนั้นถามอย่างสงสัย "น้องคนนี้ไม่มีบัตรประชาชน ยังไงก็ต้องเชิญมาคุยกันก่อนครับ ถ้าเป็นคนต่างด้าวแฝงตัวมาก็คงปล่อยไปไม่ได้นะครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่" ชายบอกด้วยนํ้าเสียงราบรื่น "ก็แค่อยากคุยอะไรกับพี่นิดหน่อยนะครับ"
"อะไรเหรอน้อง" ทหารนายนั้นเดินหันหลังไปหาชาย เหมือนกับว่าชายจะยื่นอะไรให้เขาดู เขามองดูสักพักแล้วก็ถามไถ่ชายสักพักด้วยเสียงเบา ทำให้ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นเขาคุยอะไรกัน ที่รู้ๆคือนายทหารคนนั้นทำหน้าเหวอสักพัก แล้วเขาก็ทำหน้ากลับออกมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม
"น้อง มานี่หน่อยครับ" นายทหารคนนั้นกวักมือเรียกผม ผมเอานิ้วชี้ที่ตัวเอง ซึ่งชายเองก็พยักหน้า ผมเลยเดินลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยที่คนอื่นๆ (ทั้ง 2 คันรถ) มองดูผมด้วยความสงสัย ยกเว้นจ๋าที่มองผมด้วยความเป็นห่วง ไอ้ชาย แกไปพูดอะไรกับเขาแว๊
เมื่อผมเดินออกมาข้างนอก ร่างผมสัมผัสลมที่พัดเข้ามาจนเส้นผมของผมสยายยาวออกมาเป็นธรรมชาติ นายทหารคนนั้นมองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ
"มั่นใจนะว่าเรื่องจริง" ทหารคนนั้นถามชายอย่างสงสัย ชายพยักหน้า
"โทรไปถามทางหน่วยปฏิบัติการพิเศษได้เลยครับ" ชายบอก ผมมองชายด้วยความเข้าใจ อ๋อ นี่นายยอมบอกความจริงให้รู้ไปเลยเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องสงสัยใช่ไหมเนี่ย
"ไหน ขอดูบัตรประชาชนน้องหน่อยนะ" ทหารคนนั้นบอก ผมแอบใช้มือหยิบมาจากกระเป๋ากางเกงโดยพยายามไม่ให้ฟ้ากับจ๋าเห็น และเมื่อเขามองดูบัตรประชาชนใบนั้นของผมเขาก็ทำหน้าอึ้งอีกรอบ "น้องใช่ผู้ชายคนนั้นจริงๆเปล่าเนี่ย"
"แน่นอนครับ" ผมตอบ ในเมื่อเขารู้ตัวจริงผมไปแล้วจะปฏิเสธกก็กระไรอยู่ "อย่าเอาไปบอกใครนะครับพี่"
"พี่ไม่บอกหรอก แต่ก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันแหละ ราวกับน้องเป็นคนละคนเลย" ทหารคนนั้นยักไหล่
"อย่างกับผมชอบร่างนี้มากหละครับ" ผมพึมพำตอบอย่างไม่ชอบใจนัก ถึงจะเคยเคลิ้มๆช่วงแรกๆก็เหอะ
"เอ่อ ตกลงแล้ว มีอะไรกันรึเปล่าครับ" หัวหน้าห้องชะโงกหน้าออกมาจากในรถมาถาม
"อ๋อ ไม่มีอะไรแล้วครับ" นายทหารคนนั้นเอามือมาจับไหล่ผมจนผมสะดุ้งออกมาเล็กน้อย "ก็แค่คุยกันนิดหน่อย โอเค น้องคนนั้นเป็นคนไทย" เขาพูดไปพลางเอามือจับๆบีบๆลูบๆหัวไหล่ผมไปมาจนผมเริ่มไม่ชอบใจ "ไปกันได้แล้วครับ"
นายทหารคนนั้นยอมปล่อยมือจากตัวของผม ผมมีความรู้สึกไม่ชอบปนไม่พอใจออกมา ผมพยายามข่มความรู้สึกนี้เอาไว้ ไอ้นพเอ้ย แกเป็นผู้ชายนะเว้ย !
"นี่ชาย" ผมหันไปถามเขา "แล้วนายคุยกับเขายังไงเขาถึงยอมเชื่อละเนี่ย"
"นี่ไง" ชายแอบโชว์ของในมือให้ผม มันคือ บัตรประจำของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ มีรูปของเขาพร้อมชื่อแปะลงในบัตร พร้อมลายเซ็นและตราสัญลักษณ์หน่วยปฏิบัติการพิเศษเหมือนกับบัตรที่ดอกเตอร์ให้ผมดูเป๊ะ
"เฮ้ย นายได้มาตอนไหนเนี่ย" ผมถามชายด้วยความสงสัยปนอิจฉา โห มิน่า ทำไมทหารคนนั้นถึงเชื่อทันที
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะนพ" ชายหลับตายิ้มข้างหนึ่งให้ผมแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในรถตู้คันที่ต้าขับ ผมเดินกลับขึ้นไปบนรถโดยที่ยังอึ้งไม่หาย ทำไมเราไม่มีมั่งแว๊ อิจฉาวุ้ย
"เป็นไงบ้างอะมิ้น" ฟ้าถามผมด้วยความอยากรู้
"อืม เขาจะให้เราผ่านไปละ" ผมตอบ แล้วก็พยักหน้าให้ปลาเพื่อให้เขารู้ว่าไม่มีอะไรแล้ว
"แล้วคุยกันยังไงเหรอ มีจับเนื้อต้องตัวกันด้วยเนี่ยนะ" ฟ้าถามผมด้วยความไม่ชอบใจเล็กน้อย แต่ส่งผลให้ผมหน้าแดงขึ้นมาและอาการไม่ชอบใจที่โดนผู้ชายแปลกหน้ามาจับตัวมันก็ปรากฎมาอีกรอบ
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" ผมพึมพำตอบ "ไม่มี ไม่มี ไม่มี๊ !!"
รถของพวกเราทั้ง 2 คันผ่านอุปสรรคชองด่านตรวจชายแดนไปได้แล้ว และกำลังมุ่งหน้าไปยังที่พักของเรา ดวงอาทิตย์เริ่มลงจากเหนือหัว บ่งบอกว่าเข้าเวลาช่วงบ่ายแล้ว และเริ่มมุ่งสู่ที่พักแห่งที่ 3 ของเรา รีสอร์ทหน้าดอยภูเรือ
ทางข้างหน้ามีด่านทหารตรวจชายแดนอีกด่าน ผมมองด้วยความขนลุก
เวร ยังมีอีกด่านเรอะ !!
ความคิดเห็น