คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนพิเศษ - เที่ยวตะลุยเหนือ อีสาน ตอนสิบสาม : ทางลัดสู่ภูเรือ 2
ในที่สุด หลังจากที่ผมโดนสองสาวกอดกว่า 5 นาทีและผมก็ใช้มือของผมแกะมือมารทั้ง 4 มือของสองสาวออกมาได้สำเร็จ ผมเริ่มย้ายตัวเองไปนั่งข้างหน้าข้างคนขับ ซึ่งหัวหน้าห้องก็ให้ผมมานั่งด้วยความยินดี และเมื่อผมย้ายตัวเองมานั่งที่นั่งคนขับและรัดเข็มขัดนิรภัยแล้ว ( ปล่อยให้จ๋ากับฟ้านอนกันอยู๋ที่เดิมตรงนั้น ) หัวหน้าห้องก็บอกว่าเทรนเองก็โดนสองสาวนั้นละเมอเหมือนกันตอนขามา ซึ่งแน่นอนว่าผมตกใจมากที่เทรนเองก็โดน
"มิน่า ทำไมเทรนถึงอยากไปนั่งคันนั้น" ผมพึมพำตอบ หัวหน้าห้องพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เอาจริงๆแล้วผมกับเขาไม่รู้เรื่องเลยว่าอีกหนึ่งสาเหตุที่เทรนอยากไปนั่งอีกคันคืออะไร
มีเสียงเรียกสัญญาณว็อคกี้ท็อคกี้ดังออกมา หัวหน้าห้องเสียบมันไว้ตรงช่องใส่ของข้างประตู (ผมมองดูด้วยความสนใจ เพราะว่าต้าวางมันไว้ตรงที่วางของตรงกลางของรถข้างหน้าเกียร์เลย ซึ่งผลก็คือมันชอบร่วงลงไปอยู่เรื่อย)
"ว่าไงต้า" หัวหน้าห้องเอ่ยถามทันทีเมื่อเขากดรับสัญญาณ มืออีกข้างเขายังคงจับพวงมาลัยบังคับทิศทางอยู่
"ข้างหน้ามีหมู่บ้าน จะแวะกินข้างเที่ยงไหม" เสียงของต้าถามออกมา
"ตอนนี้นะเหรอ" หัวหน้าห้องหันไปมองข้างหลังรถ ซึ่งสามสาว (ตามสายตาของหัวหน้าห้อง) ยังคงหลับอยู่ ส่วนผมก็ยักไหล่เฉยๆ แสดงออกว่า ยังไงก็ได้ "ไม่รู้สิ ในรถยังไม่มีใครตื่นเลย ยกเว้นมิ้นนะ แต่เธอบอกว่ายังไงก็ได้"
"เหรอ" เสียงของต้ายียวนออกมาเล็กน้อยเมื่อหัวหน้าพูดชื่อผม (ส่งผลทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก) "ทางฝั่งบนรถฉันก็หลับหมดเหมือนกัน ก็ดี ไม่ต้องเปลืองตังค์ ไปกินกันที่รีสอร์ทก็ได้"
"เปลืองเงินเหรอ" ผมถามต้าผ่านว็อคกี้ท็อกกี้อย่างสงสัย
"ใช่มิ้น ถึงงานนี้ซาระจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด แต่ผมกับหัวหน้าก็ตกลงกันว่าจะช่วยกันออกค่าใช้จ่ายเรื่องอาหารหรือค่าใช้จ่ายที่ไม่เกี่ยวกับที่พักบ้างนะครับ เพราะว่าซาระไม่มีเงินสดติดตัวไว้เลย" ต้าตอบออกมา มีเสียงซ่าออกมาบ้างเล็กน้อยเพราะว่าคลื่นสัญญาณไม่ค่อยดี
"แล้วเธอจ่ายค่าที่พักไงนั่น" ผมพึมพำถามอย่างสงสัย
"บัตรเครดิตการ์ดนะ" หัวหน้าห้องบอกแทนต้า "ยกเว้นที่น่านมั้ง เห็นซาระพกเงินมาเตรียมจ่ายค่าที่พักโดยเฉพาะนิ"
"ก็ตามใจละกัน" ผมตอบต้าไป "เรายังไงก็ได้"
"ก็ดี" หัวหน้าห้องตอบอย่างเห็นด้วย "ไม่ต้องเปลืองเงิน"
"กินค่า"
มีเสียงของสาวๆดังออกมาจากทั้งสองที่ ที่แรกก็คือภายในรถที่ผมกับหัวหน้านั่งอยู่ จ๋ากับฟ้าผงกหัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเรื่องของกิน ส่วนอีกที่นึงก็คือดังมาจากในว็อคกี้ท็อกกี้ มีเสียงสาวๆในรถของต้าดังออกมาพร้อมเพรียงกันซะด้วย พวกผู้หญิงนี่มันมีสัญชาติญาณในการพูดพร้อมกันตื่นพร้อมกันตอนไหนฟะเนี่ย
"ทีแบบเนี่ยตื่น" หัวหน้าห้องพึมพำบอกต้าผ่านว็อคกี้ท็อคกี้
"นั่นเดะ" เสียงของต้าพึมพำตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
ดังนั้น ต้าจึงจอดรถแวะข้างทางที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อรับประทานอาหารกลางวันกัน
ตอนนี้พวกเรายืนอยู่บนถนนที่ดูเหมือนอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง มีภูเขาแต่ละลูกๆตั้งเป็นฉากหลัง ราวกับว่าพวกผมกำลังยืนอยู่ในแอ่งหุบเขา มองไปรอบๆก็พบแต่หมู่บ้านที่ผสมระหว่างปูนและไม้กันเป็นแถบ บ้านแต่ละหลังนั้นปลูกกระจัดกระจายกันไม่ติดกันมาก มีเสาไฟฟ้าตั้งแยกห่างกันเสียจนผมมองแล้วอดคิดไม่ได้ว่าหมู่บ้านที่มีบ้านเป็นสิบๆหลังนี่จะใช้ไฟฟ้ากันพอไหมเนี่ย มีชาวบ้านขับรถมอเตอร์ไซด์ผ่านมาบ้าง พวกเขาโบกมือและยิ้มแย้มให้พวกเราอย่างอารมณ์ดี ซาระมองดูพวกเขาจนเธอประทับใจมาก จนเธอโบกมือตอบพวกเขาเลยแหละ
รถของต้าจอดอยู่ข้างหน้าเราไม่มาก และต้ากำลังยืนอยู่หน้าร้านขายอาหารร้านนึงที่สร้างแบบเรียบง่าย เป็นร้านขายขนมจีนนํ้าเงี้ยว โต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้ล้วนๆ ทำให้ผมนึกถึงโต๊ะเก้าอี้ในโรงเรียนประถม มีตู้แช่นํ้าธรรมดาไม่มีแต่งลายอะไรเสียบแช่อยู่ และเมื่อมองไปรอบๆ ก็ต้องเข้าร้านนี้กัน เพราะท่าทางแม่ค้าเขาจะใจดีมากที่พวกเราทำท่าจะเข้ามาในร้าน และอีกประการก็คือ มีร้านขายอาหารอยู่ร้านเดียว ก็เลยต้อง (จำใจ) เข้าไปกินร้านนั้นโดยปริยาย
"สวัสดีเจ้า รับอะไรดีเจ้า" แม่ค้าร่วมท้วมสวมผ้ากันเปื้อนถามด้วยรอยยิ้มจิตไมตรี "ตามสั่งก็มีนะเจ้า"
"อืม ตามนั้น" หัวหน้าห้องเดินไปดูตรงโต๊ะขายอาหารที่มีผ้มคลุมปิดเอาไว้ แม่ค้าก็เอาผ้าออก จนให้เห็นข้าวราดแกงที่มีหลากหลายอาหารอยู่มากมาย ผมมองไปดูแล้วยังต้องนึกเลยว่า แล้วจะเอาผ้าปิดทำไมเนี่ย
พวกผมไปนั่งจับจองกันอยู่อีกโต๊ะนึง โต๊ะนึงนั่งได้ประมาณ 3 - 4 คน กระจายไปทั่วร้าน ตอนนี้ก็เหลือแค่แมนกับเทรนที่ต่างฝ่ายต่างยืนกันคนละฟากของโต๊ะ และมือของทั้ง 2 คนก็จับที่เก้าอี้ ทั้งคู่มองไปยังอีกฝ่าย
"นั่งก่อนสิเทรน" แมนเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดี
"เฮ้ย ไม่เป็นไร นายนั่งก่อนเดะ" เทรนปฏิเสธตอบบ้าง
"เอาหน่า เรามันสุภาพบุรุษ นายนั่งก่อนก็ได้" แมนเชื้อเชิญ
"ไม่ดีกว่า นายนะแหละนั่งก่อนเราก็ได้" เทรนยกมือส่ายไปส่ายมา
แล้วมันจะนั่งพร้อมกันทั้งคู่เลยไม่ได้ไงวะ ผมคิดในใจอย่างรำคาญหลังจากที่สั่งขนมจีนนํ้าเงี้ยวไป
"นายแหละนั่งก่อนดิ"
"นายนั่นแหละนั่งไปก่อน"
"...."
"...."
ทั้ง 2 ฝ่ายจากที่ริมฝีปากยังยิ้มแย้มเริ่มกลายเป็นเส้นตรง ดวงตาที่มองอย่างเป็นมิตรเริ่มมองกันเองอย่างไม่พอใจ และจากนั้นทั้งคู่ก็คว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายมากระชากคอกันจนทำให้สาวๆมองด้วยความตกใจ โดยเฉพาะแมว
"ที่นั่งมันก็มีตั้งเยอะแยะมาทะเลาะกันด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ" หัวหน้าห้องโวยแล้วก็เดินไปจับแยก ทั้งคู่ถึงจะไม่ปริปากบ่นออกมาแต่ก็ยังมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ฟ้าส่ายหัวอย่างน่าเบื่อหน่าย
"ไม่ไหว พวกผู้ชาย" เธอพึมพำขณะที่รับจานที่ใส่ขนมจีนนํ้าเงี้ยวมาจากแม่ค้า (ซึ่งแม่ค้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นพฤติกรรมของแมนกับเทรน) "เอะอะอะไรก็จะมีเรื่องกัน"
"เอาเหอะหน่า ผู้ชายก็แบบนี้แหละ ศักดิ์ศรีมันยอมกันไม่ได้หรอก" ผมยักไหล่ตอบแล้วก็ยื่นมือไปรับจานใส่ขนมจีนนํ้าเงี้ยวจากแม่ค้าบ้าง "ที่เมื่อกี้ทั้งคู่เริ่มไม่พอใจกันเพราะว่าเหมือนกับว่าอีกฝ่ายดูถูกตัวเองไง"
"โอโห มิ้นเก่งจัง รู้ได้ไง" จ๋าถามผมตาโต
"ก็แหงอยู่แล้ว ฉันเป็นผู้....."
ปลารีบเตะขาผมจากอีกโต๊ะนึง ผมรีบหันไปมองเขาอย่างสงสัย ปลารีบทำท่าชี้มาที่อกผม จนผมต้องก้มไปมอง อ้าวเฮ้ย ตูยังอยู่ในร่างผู้หญิงนี่หว่า
"เป็นอะไรเหรอ" จ๋าถามผมตาโตอีกจนฟ้าเริ่มมองมาดูผมบ้าง
"อ๋อ ก็เป็นผู้หญิงนะสิ" ผมรีบแก้ตัวกลบเกลื่อน
"อ้าว จ๋าเองก็เป็นผู้หญิงน้า ทำไมมิ้นรู้ดีจัง"
งานเข้าแล้วตรู
"อ๋อ พอดีผมบอกมิ้นเองนะครับ" ชายรีบลุกขึ้นมาจากอีกโต๊ะและเดินมาแก้ตัวแทนผม "เพราะพอดีตอนนึงผมกับมิ้นเดินกลับบ้านด้วยกันแล้วก็ดันไปเจอพวกนักเลงอีกโรงเรียนทะเลาะกันนะครับ"
"อ้าว แล้วนายกับมิ้นยืนดูพวกนั้นตีกันเฉยๆนะเหรอ" ปลาถามอย่างสงสัย
"เปล่า ฉันโทรเรียกตำรวจนะสิ ไม่เห็นจะยาก" ชายยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
มันเคยทำจริงเปล่าเนี่ย ผมมองชายอย่างสงสัย
"เอ้า 2 คนนั้นนะ" หัวหน้าห้องถือจานใส่ข้าวราดแกงแล้วก็มองดู 2 หนุ่มที่ยังจ้องหน้าใส่กันไม่เลิก "รีบๆสั่งข้าวไป เดี๋ยวเราต้องเดินทางต่อ"
แมนกับเทรนมองหน้าใส่กันสักพัก ริมฝีปากของพวกเขาเริ่มเหยียดกันอย่างน่ากลัว
"ฉันถึงก่อนเว้ย !" ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันแล้วก็วิ่งออกตัวไปที่โต๊ะที่ใส่ข้าวทันที ทำให้แม่ค้าที่ยืนดูอยู่ถึงกับตะลึงงง ทั้งคู่เอื้อมมือไปหยิบจานเปล่าและยื่นให้แม่ค้าอย่างรวดเร็ว
"ป้าครับ ผมขอเยอะๆครับป้า" แมนรับชิงบอกก่อนที่เทรนจะอ้าปากบอก
"จ้าๆ" ป้าแม่ค้ารับคำแล้วก็ตักกับข้าวที่แมนชี้
"ป้าครับ ! ผมขอไอ้นี่ครับ ตักให้เยอะกว่า ไอ้นี่ นะครับ" เทรนเอาศอกดันแมนไปข้างๆแล้วก็บอกให้ป้าเขาตัก
"ได้ไง ป้า มันน้อยไปครับ ผมขอเยอะกว่านี้ครับ" แมนเริ่มโวยเมื่อเขามองเห็นจานข้าวของเทรนมีมากกว่า "ใส่ไอ้นี่ด้วยครับป้า เติมข้าวด้วยครับ"
"จ้าๆ" แม่ค้ารับคำด้วยความยินดี เพราะที่เติมเพิ่มนั่นคือราคาเท่ากับ 2 จานแล้ว
"ป้า !! ผมไม่ยอมครับ เติมไอ้นี่ด้วยครับ" เทรนเริ่มโวยออกมาอีก
"ผมเอาเยอะกว่านี้อีกครั้ง"
"ผมเอาโคตรเยอะ"
"ซุปเปอร์เยอะไปเลยป้า"
"ผมเอาอภิมหาโคตรเยอะๆ"
หลังจากที่ทั้ง 2 คนเถียงกันไปเถียงกันมา พวกผมก็กินกันไปครึ่งนึงแล้ว และเมื่อมองอีกทีก็แทบเอาของที่อยู่ในปากพุ่งออกมา
จานข้าวที่พวกเขาใส่มานั้นเยอะจนขนาดข้าวนั้นสูงจากจานประมาณ 2 นิ้วได้ แถมยังเดินไปยกจากป้าเขามาอีกตั้ง 5 จาน ! นั่นมันปริมาณข้าวประมาณคนละครึ่งหม้อหุงข้าวเลยนะนั่น ! และเมื่อพวกเขาขนข้าวมากันราวกับเหมาร้านป้าเขามา ทั้งคู่ก็เริ่มจ้วงเอาจ้วงเอา และเริ่มกินแข่งกันราวกับว่าใครกินอาหารในระดับที่คนตั้ง 5 คนมากินหมดก่อนจะชนะ แถมทั้งคู่กินกันอย่างรวดเร็วจนราวกับว่า 2 คนนี้ไม่ใช่คน !
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ปอมองดูแมนกับเทรนด้วยความสนใจ หัวหน้าห้องกับต้ารีบลุกขึ้นไปดูที่โต๊ะใส่ถาดอาหารทันที และทั้งคู่ก็เดินออกมาในสภาพถือกระเป๋าตังค์เปล่าและใบหน้าห่อเหี่ยว
"มีอะไรเหรอหัวหน้า" ฝนถามด้วยความอยากรู้
"ไอ้สองคนนี้นะสิ มันกวาดอาหารป้าเขาหมดร้านเลย" ต้าพึมพำอย่างเศร้าสร้อย "ฮือ ตังค์ตรู"
ผมมองดูกระเป๋าตังค์ของ 2 คนที่บางลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็มองดูเทรนกับแมนที่ตอนนี้กวาดข้าวหมดไปแล้ว 2 จานและหยิบจานที่สามมากินต่ออย่างตะกละตะกลามจนผมมองด้วยความตะลึง
ซวยไปแล้วกันนะ ต้า หัวหน้า
---------
หลังจากที่ทั้ง 2 คนกวาดข้าวทั้งหมดคนละเกือบครึ่งหม้อหมดลงด้วยเวลาอันรวดเร็วและไม่น่าเชื่อ ( "น่าจะจับไปแข่งทีวีแชมเปี้ยนไปเลยนะ" แมวประชดบอกผม ) หัวหน้าห้องก็บอกให้ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทาง แต่ 2 หนุ่มนั่นยังทะเลาะกันไม่เลิก
"ฉันกินหมดก่อนแกเฟร้ย"
"ฉันต่างหากที่กินหมดก่อน"
แมนกับเทรนที่ยังยืนเถียงกันอยู่ข้างโต๊ะกินข้าวของพวกเขาและราวกับว่ายังไม่ยอมกัน ทั้งๆที่พุงของทั้ง 2 คนก็พะโล้ออกมาไม่รู้จะพะโล้ยังไงแล้ว กระดุมล่างจะปริแล้วมั้งนั่นนะ
"จะไปกันไหมพวกนายนะหา ! "ต้าเริ่มโวยใส่สองคนนั้นด้วยความหงุดหงิด แต่ผมมองดูอาการและท่าทางของเขาก็เหมือนจะหงุดหงิดกว่าเดิมเพราะต้องจ่ายเงินค่าข้าวเยอะนั่นเอง
แม่ค้าก้มหัวให้พวกผมอย่างร่าเริง ตู้ใส่อาหารโชว์และถาดอาหารที่ใส่กับข้าวราดแกงนั้นหมดเกลี้ยง และใบหน้าของป้าแม่ค้าก็อิ่มเอิบใจมาก ราวกับว่าพวกเราไปเหมาข้าวร้านเขาซะอย่างนั้น
ทันทีที่ต้าเปิดประตูรถให้ขึ้นก่อน ปรากฎว่าแมนกับเทรนมองหน้ากันสักพักแล้วก็เริ่มวิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็ว
"ฉันถึงก่อนเว้ย !"
"ไม่ ฉันต้องถึงก่อน"
ทั้งคู่ตะโกนพร้อมกันแล้วก็วิ่งไปที่รถจนฝนกับซาระถึงกับแหวกทางให้เพราะความตกใจ และเมื่อทั้งคู่ถึงทางเข้าไปในตัวรถแล้ว ขาของทั้งคู่ก็ยกขึ้นแล้วก็เหยียบขึ้นไปบนรถพร้อมกันทั้งคู่ จนทั้งหมดต้องมองดูสองคนนี้ด้วยความตกตะลึงว่าทำได้ยังไงถึงยกเท้าไปวางบนรถได้พร้อมกัน
"ฉันเหยียบก่อนเว้ย" แมนร้องลั่นออกมาด้วยความไม่พอใจ
"ไม่ ฉันต่างหากที่เหยียบก่อน" เทรนสวนกลับอย่างไม่พอใจเช่นกัน
มันจะทะเลาะไรกันนักหนาวะกับไอ้เรื่องขึ้นไปบนรถก่อนเนี่ย ผมคิดในใจด้วยความรำคาญ
"ฉันถึงก่อนเว้ย"
"ตูบอกว่าถึงก่อนไง"
"เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงเหรอวะ"
"เออ แล้วไงหละ"
ทั้งคู่เริ่มเอามือของแต่ละคนมากระซากคอเสื้อของอีกฝ่ายอีกรอบและเริ่มมองหน้ากันจนจะชนกัน ต่างฝ่ายต่างถลึงตามองกันอย่างไม่ยอมใครจนฝนส่ายหัวด้วยความระอา
"ใครก็ได้ จัดการให้ทั้งคู่มันสงบทีซิ" แมวเริ่มบ่นอย่างหงุดหงิด "ไม่งั้นก็นอนมันที่นี่แหละคืนนี้"
ดูเหมือนแมนกับแทรนจะยังไม่สนใจฟัง ต่างฝ่ายต่างยังเอามือจับคอเสื้อของอีกฝ่ายอยู่ ขาอีกข้างของทั้งคู่ก็ยังคงเหยียบบนรถอยู่
ปลาเดินไปข้างหลังของทั้งสองคนโดยไม่ให้ทั้งสองคนรู้ตัว เขาเอามือทั้ง 2 ข้างมาประสานกันไว้แล้วก็เอานิ้วชี้ของทั้ง 2 ข้างชี้ขึ้นชนกัน และหันตรงไปยังก้นของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็เล็งไปยังก้นของเทรนก่อน จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วชี้นั่นสวนเข้าไปในก้นของเทรนเต็มๆจนเทรนถึงกับต้องปล่อยมือออกมาจากคอเสื้อของแมนและอ้าปากร้องหวอ แมนมองเทรนด้วยความงุงงงไม่นานตนเองก็ต้องอ้าปากหวอออกมาบ้าง เพราะว่าปลาเองก็สวนก้นแมนเช่นกันจนทั้งคู่ต้องกระโดดโหยงๆๆๆออกมาจากรถ มือของทั้ง 2 คนเอามาปิดบั้นท้ายของตนเองไว้ และทั้งคู่ก็ยังอ้าปากค้างจนตาแทบถลนออกมา ผมมองดูด้วยความเสียวสันหลัง ส่วนคนอื่นๆนั้นมองปลาอย่างตกตะลึง โดยเฉพาะจ๋าที่ยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ
"ทะ ทะ ทำอะไรของเธอนะพลอย" จ๋าถามเสียงสั่นด้วยความตกใจ
"จัดการให้ทั้งคู่เงียบไง" ปลาตอบด้วยอารมณ์เฉยเมย พลางยกมือขึ้นมาปัดออกและทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ตะ ตะ แต่ นั่นมัน" ฝนเริ่มชี้ไปยังบั้นท้ายของแมนกับเทรนที่ตอนนี้ทั้ง 2 คนยังคงกระโดดโหยงๆอยู่ "นั่นมัน ก้นของผู้ชายนะเธอ"
"แล้วไงเหรอ" ปลาถามอย่างสงสัยจนผมอดไม่ได้ต้องรีบเดิยไปข้างๆเขาเพื่อกระซิบทันที
"นี่ ปลา ในสายตาของผู้หญิงนะ ผู้หญิงเขาไม่สวนก้นใครง่ายๆหรอกนะเฟร้ย" ผมรีบกระซิบบอกเขา
"อ้าวเหรอ" ปลาถามอย่างสงสัยเพราะเขาเพิ่งรู้ แล้วจากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ที่แม้กระทั่งซาระที่มองปลาอย่างตกตะลึง ยกเว้นปอที่มองไปยังแมนกับะเทรนอย่างสนอกสนใจ
"งั้นขอโทษทีละกัน" ปลายกมือบอกทั้ง 2 คนที่ยังกระโดดโหยงๆๆๆไม่เลิก มันจิ้มเข้าไปลึกขนาดไหนฟะนั่น
"เอาเถอะๆ ตอนนี้ขึ้นรถกันก่อนแล้วกัน" หัวหน้าห้องบอก เทรนกับแมนกระโดดโหยงๆๆไปขึ้นรถของต้าโดยดี ส่วนผมนั้นตอนแรกๆว่าจะขอให้เทรนกลับไปนั่งรถตู้ที่หัวหน้าขับ แต่สภาพแบบนั้นให้เขาหายทรมานก่อนแล้วกัน เหอๆ
ความคิดเห็น