คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ความลับ
เด็กสาวคนหนึ่งที่เพิ่งจะอาบนํ้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีชมพูเสร็จกำลังเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
ปีนี้เธออายุ 17 ปีแล้ว กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.5 สัดส่วนของเธอนั้นนับว่าตัวเล็กมาก ผมยาวที่เพิ่งสระผมเสร็จปลิวพริ้วยาวออกมาอย่างสง่างาม ใบหน้าของเธอเป็นรูปทรงไข่ คางเรียว ริมฝีปากเนียน นัยน์ตาใสราวกับแอ๊บแบ๊วตลอดเวลา สเปคของเธอเหมือนจะเป็นที่หมายปองของหนุ่มหลายๆคน ข้อเสียของเธอนั้น ถ้าไม่รับหน้าอกขนาดจอ LCD แล้วก็คือ
ปากจัด
"นี่ ฟองนํ้า -_-++" เด็กสาวคนนั้นยืนท้าวสะเอวมองดูน้องชายตนเองที่กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ "ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ไปหลับไปนอน เอาแต่เล่นเกมบ้าๆบอๆอยู่ได้ -_-++"
น้องชายของเธอชื่อฟองนํ้า อายุ 13 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.1 มีเค้าโครงเดิมเหมือนพี่สาวไม่มีผิด แต่ไว้ผมทรงนักเรียน หน้าตาดูเจ้าเล่ห์กว่าพี่สาวมาก และเป็นเด็กที่ชอบเล่นเกมมาก
"อะไรกันพี่" น้องชายฟองนํ้าเริ่มบ่น แต่สายตายังไม่ละจากจอคอมพิวเตอร์เลย "เพิ่งจะเที่ยงเองไม่ใช่เหรอ -3-"
"จะเที่ยงคืนสิไม่ว่า -_-^^" ปะการังชี้นิ้วไปยังนาฬิกาที่แขวนเอาไว้เหนือโต๊ะคอมพิวเตอร์ ซึ่งตอนนี้มันห้าทุ่มกว่าจะเที่ยงคืนแล้ว "เล่นมาตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เลิกอีก เดี๋ยวตาก็ได้บอดกันพอดี"
"อ้าวเหรอ" ฟองนํ้ามองดูนาฬิกาแล้วก็ยักไหล่ จากนั้นก็เล่นเกมต่อ ส่งผลให้ใบหน้าของพี่สาวนั้นบูดบึ้งและไม่พอใจมากขึ้น
"โอ๊ยยย! ไอ้ฟองนํ้า เมื่อไหร่นายจะลุกฮะ" ปะการังไม่พอใจมาก เธอเดินกระทืบเท้าลงบันไดเพื่อมาตามน้องชายตัวดีของเธอ "จะเลิกไม่เลิก"
"อีกแปบไม่ได้เหรอพี่ -3-" ฟองนํ้าบ่นไปเล่นไปโดยที่สายตายังไม่ละจากจอคอมเลย
"แปบบ้านนายสิปาไปหกชั่วโมงกว่า" พี่สาวยืนท้าวสะเอวอย่างไม่พอใจนัก "จะเลิกไม่เลิกยะ!"
"ไม่ จะทำไม :P" น้องชายเยาะเย้ยพี่
"ก็ได้ ^^+" ปะการังยิ้มอย่างเหี้ยมโหด แล้วก็สาวเท้าไปที่ปลั๊กข้างหลังจอ แล้วเธอก็ดึงปลั๊กคอมออกมาจนคอมดับวูบลงในทันที
"ทำอะไรเนี่ยพี่ O_O!!" ฟองนํ้าโวย "ผมกำลังจะเคลียรบอสได้แล้วเชียว อุตส่าห์หาตี้ได้"
"ไม่รู้ล่ะ ไปนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เรอะ" เด็กสาวชี้นิ้วไล่น้องชาย "อีกอย่าง ตราบใดที่มือของพี่ยังถือปลั๊กไฟอยู่ เราก็อย่าหวังว่าจะได้เปิดคอมอีกเป็นครั้งที่สอง"
"อ๋าเหรอ งั้นไม่เล่นคอมก็ได้ เล่น PSP แทนละกัน =3=" ว่าแล้วฟองนํ้าก็หยิบเครื่องเล่นเกมพกพา PSP ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็เปิดเครื่องเตรียมเล่นเกมต่อทันที
"อ๊ายยยยยย เลิก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้!!" ปะการังกรี๊ดแทบลั่นบ้านจนแก้วนํ้าที่วางอยู่ใกล้ๆถึงกับสั่นสะเทือน "ฉันขอสั่งให้เลิกเล่นเกม ไปอาบนํ้าแล้วก็ไปนอนเดี๋ยวนี้ ไปสิยะ!!"
ฟองนํ้าทำหน้าบูดอย่างไม่พอใจเมื่อเขาต้องจำใจเก็บเครื่องเล่นเกมลงกระเป๋าอย่างจำใจ เขากระโดดลงจากเก้าอี้แล้วก็เดินเตรียมขึ้นบันได แต่เจ้าตัวก็หยุดเดินแล้วก็เอียงคอมาหาพี่สาวของตนเล็กน้อย
"บ่นมากอย่างเนี่ย แก่ง่าย ตายช้านะป้า :P" เขาเอ่ยพึมพำนินทาพี่สาวในระยะเผาขน "นมก็ไม่มี แบบนี้คงหาแฟนได้เนอะ"
ฟิ้วววววววว ผวั๊ะ!
ด้วยอารมณ์โทสะของพี่สาว ทำให้เธอคว้ารองเท้าสลิปเปอร์ที่วางอยู่ใต้โต๊ะคอมเขวี้ยงใส่น้องชายของเธอทันที
"จะขึ้นไปดีๆ หรือต้องใช้กำลังฮะ!!" ปะการังหยิบสลิปเปอร์อีกข้างชูขึ้นหวังเตรียมโยนใส่น้องชายอีกรอบ ทำให้ฟองนํ้าต้องจำใจเดินขึ้นหนีความอำมหิตของพี่สาวทันที
"ไปก็ได้ครับคุณป้า"
"กรี๊ดดดด แกว่าอะไรชั้นยะ ลงมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ฟองนํ้า คำก็ป้า สองคำก็ป้า กรี๊ดดดดดดดดดดด!!"
เพล้งงงง !!
แก้วนํ้าที่วางอยู่ใกล้ๆและได้สั่นสะเทือนมาตลอดตามเสียงของปะการังนั้นในที่สุดก็แตกจนได้ เด็กสาวสะดุ้งแล้วก็ต้องเดินห่อไหล่ไปที่ครัว หยิบไม้กวาดและที่โกยผงมาเก็บกวาดเศษแก้วที่แตกกระจายแล้วนำไปทิ้ง และเมื่อเธอเดินกลับมาในห้องรับแขกอีกครั้ง เธอเงยหน้ามองดูนาฬิกา พบว่ามันเที่ยงคืนแล้วพอดี เธอเงยหน้ามองไปบนบ้านที่มีเสียงห้องนํ้าชั้นบนเปิดนํ้าไหลออกมาอย่างขุ่นมัว
-----------
pakarung Talk
ให้ตายสิ น้องชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ กวนตีนฉิหาย มันจะกวนประสาทฉันไปอีกถึงเมื่อไหร่นะ แถมยังเรียกฉันว่าป้าอีก โอ้ยยยยย คนสวยเครียดค่ะ!
แถมฉันเองก็ไม่มีแฟนมาตั้งแต่อนุบาลหนึ่งแล้ว หน้าตาฉันก็สวยหรอกนะ แต่ทำไมหน่มน้มฉันมันแบนเรียบแบบนี้ ฮือๆ TOT ทำไมคุณแม่ถึงบึ้มเอาบึ้มเอา แต่ลูกสาวถึงเรียบแบบนี้หละค่า T^T
ฉันเดินขึ้นบันไดไปทั้งๆที่อารมณ์ยังเสียอย่างต่อเนื่อง และเมื่อฉันเข้าไปในห้องนอนได้ ฉันกระแทกปิดประตูดังปัง ! เพื่อระบายอารมณ์ ฉันโยนตัวเองไปบนเตียงเพื่อคลายเครียด แต่ก็ต้องพบจิ้งจกตัวหนึ่งกำลังมองฉันอย่างสนอกสนใจ
"มองอะไร มีปัญหาเหรอ -_-^^" ฉันหน้าบึ้งใส่จิ้งจกตัวนั้น แต่เจ้าสัตว์เลื้อยคลานนั้นก็ยังมองฉันอย่างสนอกสนใจ อ๊ายยยยย จะมองฉันไปถึงไหนยะ คนสวยโกรธแล้วนะ
แต่เมื่อความโกรธของฉันลดหายลง ฉันก็มองไปยังหน้าต่างนอกบ้าน บ้านของฉันอยู่ในหมู่บ้านจัดสรร ซึ่งบ้านของฉันก็อยู่ในสุด ทั้งเปลี่ยว ทั้งวังเวง จะมีใครมาทำมิดีมิร้ายฉันไหมนี่ -_-"
แถมเจ้าฟองนํ้า ด่าทีไฟแลบเลยนะ ว่าฉันจะหาแฟนไม่ได้
ฉันมองไปยังนอกหน้าต่าง ทุ่งหญ้าในความมืดกำลังพริ้วไปตามลม เสียงใบที่กระทบกันราวกับปลอมประโลมฉัน
ใช่สิ ฉันมันไม่ดีเอง ฉันคิดไปพลางเช็ดนํ้าตาที่เริ่มคลอเป้า ฉันมันปากจัด ไม่เคยนึกถึงใครเลย แต่ฉันก็อยากมีแฟนนะ อยากให้มีคนที่เข้าใจฉัน อยากให้มีคนรักฉันจริงๆ และเขาคนนั้นก็ต้องหล่อ เท่ รวย มีเส้น บลาๆๆๆ
ฉันคว้าปกเสื้อมาซับนํ้าตา ไว้อาลัยที่ตนเองโดดเดี่ยวมาตั้งสิบเจ็ดปีกับอีกห้าเดือน ทำไมสวรรค์ไม่ส่งหนุ่มหล่อมาให้เป็นแฟนหนูล่ะค้า T^T
คิดไปให้รกสมอง นอนดีกว่า ว่าแล้วฉันก็คว้าผ้าห่มแล้วก็นอนบนเตียงทันที
กุกกักๆ
หืมม O_O? นั่นมันเสียงอะไรน่ะ
กุกกักๆ
สะ เสียงอะไรอ่า TOT หรือว่าจะเป็นผะ ผี!
กุกกักๆ
ยะ ยังไม่หยุดอีก TOT ฉันเอาผ้าห่มมาหลุมโปงทันที นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ (X3) ท่องเอาไว้ลูก >/ \< ฮือๆๆ หนูกลัวผี TOT
กุกกักๆ กึก!
แอ๊ดดด!
สะ เสียงหน้าต่าง! กรี๊ดดดดด! ผีแงะหน้าต่างเข้ามาในห้องค่า! T_T พ่อแก้วแม่แก้วช่วยปะการังด้วย ฮือๆๆ TTOTT
"เฮ้ออ~" ฮืออๆ TOT ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาถอนหายใจอยู่บนเตียงข้างๆ ฉันด้วย แง้! ผีถอนหายใจ
หมับ!
กะ กรี๊ดดดด O_O!! อยู่ๆ ไอ้ผีโนเนมก็เข้ามากอดฉันเฉยเลย! TOT เอ๊ะ! = = เดี๋ยวนะ ผีอะไรมีกล้ามด้วย! ซิกแพ็คก็มี (มือเค้าไปโดนอ่ะ T_T) ฉันรู้แล้ว! ไอ้โนเนมนี่มันไม่ใช่ผี ตะ แต่มันเป็น...
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"
ตุบ!
ฉันถีบไอ้โนเนมตกเตียงไปแล้ว และไม่ต้องสั่งให้เสียเวลา ฉันหยิบหาอาวุธที่หาได้รอบตัว ซึ่งได้แก่ หมอน ผ้าห่ม หมอนข้าง และตุ๊กตาคาราโระ (เหมาะที่จะเป็นอาวุธมากกกก)
“ตายซะเถอะ” ฉันโวยลั่นพร้อมปาหมอนใส่ไอ้โนเนมนั้นอย่างไม่ยั้งมือ “ตายซะๆๆๆๆ”
ฉันคว้าทุกอย่างที่ปาได้ปาใส่ไป และเมื่ออาวุธบนเตียงหมดแล้ว ฉันหยิบนาฬิกาปลุก กรอบรูป หนังสือการ์ตูนที่ฉันรักมาก ขอโทษนะลูกการ์ตูน T/ \T แม่ขอฟาดไอ้โนเนมนี้ให้หนำใจก่อน อย่าเพิ่งขาดนะลูก
พลั่ก พลั่ก ผวั๊วะ ป้าบ เพียะ โครม โอ้ย โอ้ย
ว้าย! O_O! ไอ้โนเนมมันร้องออกมาแล้ว แบบนี้ต้องซ้ำ ต้องซ้ำ นี่แน่ๆ
“โอ้ย!! หยุดซะที จะปาของใส่ผมไปถึงเมื่อไหร่กันฮะ =____=++”
อ้าวไอ้นี่วอนซะแล้ว จู่ๆก็มาแงะหน้าต่างเข้ามาในห้องของฉัน แล้วก็มากอดฉันอีก ร่างกายของฉันยังบริสุทธิ์อยู่นะยะ นอกจากปะป๊ากับหม่าม้าสองคนห้ามใครกอดทั้งนั้น แก...! ตาย!!
“นี่แน่ะ นี่แน่ะ >_<”
“หยุดซะทีได้มั้ย =___=+++”
ร่างของไอ้โนเนมนั้นลุกขึ้นจนฉันใจหาย ฉันจึงยอมหยุดเอาหนังสือการ์ตูนแสนรักของฉันฟาดใส่ทันท
(ไส้ในหลุดไปแผ่นหนึ่งแล้ววว T^T) ฉันเงยหน้ามองไปยังร่างโนเนมนี้ด้วยความหวาดกลัว
“ผมไม่ได้มีจุดประสงค์จะมาทำร้ายคุณนะ” ไอ้โนเนมนั้นยังพูดต่อ “ฉะนั้น หยุดเถอะ ขอร้อง =_=;;;”
และเมื่อสายตาของฉันปรับตัวกับความมืดได้แล้ว ฉันถึงมองเห็นรูปร่างของโนเนมคนนี้ชัดขึ้น
เขาเป็นชายหนุ่มสูงถึง 180 ได้มั้ง สูงกว่าฉันอีกอ่า เขาไว้ผมรองทรงสูง ใบหน้าเรียวคม คางเรียว ตาเรียว จมูกเรียว ปากเรียว และหุ่นก็เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆเลย แถมเพรียวอีกต่างหาก
แบบว่า หล่ออ่า สเป็คเราเลย กรี๊ดดด! >///<
“กว่าจะหยุดนะ =_=33” ชายปริศนาคนนี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
และเมื่อฉันมองไปรอบๆฉันก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะว่าที่มือของเขานั้นมีกุญแจมือล็อคเอาไว้อยู่
หา! มีกุญแจมือด้วยเหรอ แบบนี้ก็แสดงว่า...
ฉันเงยหน้ามองดูชายคนนี้ด้วยความกลัวขึ้นเรื่อยๆ
“กรี๊ดดดดดด! ช่วยด้วยค่า! โจรขึ้นบ้านค่า!”
“โอ๊ย! เธอ” เขาเริ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งขอร้อง “ได้โปรด อย่าร้องนะ!”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิร้องย่ะ ก็นายเป็นโจรนี่ ช่วยด้วยยยย!” ฉันยังตั้งหน้าตั้งตาแหกปากร้องต่อไป “ใครก็ได้ ช่วยด้วยค่า”
“นี่เธอ” เขาเร่งเสียงดังขึ้นเพื่อแข่งกับเสียงของฉัน “ผมไม่ใช่โจร ไม่ได้จะมาขโมยอะไรด้วย -_-”
“งั้น นายจะมาข่มขืนฉันเหรอ O_O!” ฉันเริ่มเขยิบตัวเองหนีจากไอ้ชายโรคจิตนี้ให้ได้ แต่เขาเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นอีก
“อย่า อย่าเข้ามานะ O_O!!” ฉันเอามือทั้งสองข้างประสานไว้แล้วก็เอานิ้วชี้ทั้งสองมือชี้ไปที่หมอนั่น “ฉัน ฉันมีปืนนะ”
“ถ้าเธอยังไม่หุบปาก ฉันจะข่มขืนเธอจริงๆด้วย -_-^^” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน แถมยังเปลี่ยนสรรพนามจาก ‘ผม’ เป็น ‘ฉัน’ อีก
“อ๊ายย! งั้นนายก็จะมาข่มขืนฉันจริงๆด้วยสินะ ไม่อ๊าววววววว ใครก็ด้ายยยย ช่วย.....อุ๊บ”
นายนั่นเอามือมาปิดปากฉันเอาไว้ แล้วก็จับหัวของฉันแนบติดกับแผ่นอกของเขา ฉันพยายามดิ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งสัมผัสโดนกล้ามอกและกล้ามท้องของเขามากขึ้น อ๊ายยย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย!
“ผมมาดีนะ ขอร้อง” เขาพูดด้วยเสียงวิงวอน แต่การกระทำของเขานั้นกลับตรงกันข้าม นายนี่กลับใช้พละกำลังมหาศาลล็อคปากฉันเอาไว้จนฉันไม่สามารถแม้แต่จะเผยอริมฝีปากออกมาได้ จะเอาน้ำลายออกมาละเลงใส่มือนายนี่ดีไหมเนี่ย อี๋! ไม่เอา สกปรก
“อ่อย อั้น อะ” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการนี้ให้ได้ ไอ้โนเนมนี่มันเป็นคนเหล็กหรือยังไงกันนะ ล็อคฉันจนฉันขยับไมได้แล้ว แล้วมืออีกข้างของนายมันก็โดนเหนือหน้าอกของฉันด้วย ไม่อ๊าวววววว
“อ่อย ฉันนะ เหรอ” นายนั่นพูดทวนคำออกมาอย่างสงสัย
“อี๊ดดด อะ อ่าย” ฉันพยายามดิ้นให้หลุด แต่มันไม่ขยับเลยอ่ะ “อ่อย อั้น เอี่ยว อี้ อ่ะ ไอ อ้า”
“อ่อย ฉัน เดี๋ยวนี้ นะ ไทก้า เหรอ ?”
กรี๊ดดดด โรคจิตยังไม่พอ กวนตรีนด้วยค่า
“เอางี้” เขาพูดออกมาในที่สุด “ฉันจะปล่อยเธอก็ได้ แต่เธอต้องสัญญานะว่าจะไม่แหกปาก”
ใครจะสัญญาให้โง่ จะมีผู้หญิงคนไหนเงียบๆตอนเจอโจรข่มขืนยะ ไม่มีทางหรอก
“สัญญาสิ” สีหน้าของเขาเหมือนจะเครียดมาก “นะ”
“อื้อ” ฉันตอบอึมอำไปอย่างนั้น และเมื่อเขาเอามือออกจากปากของฉัน ฉันก็รวบรวมพละกำลังที่ฉันเก็บไว้ในร่างกายมาทั้งวันเต็มๆ เพื่อที่จะ
“กรี๊ดดดดดดดด!!! ช่วยด้วยยยยยยย อุ๊บ!”
แต่นายนั่นเอามือมาปิดปากของฉันเอาไว้อีกแล้ว แถมคราวนี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกด้วยอ่า
“ฟังนะ” เขาเริ่มขู่ฉัน “ถ้ายังแหกปากไม่เลิก เดี๋ยวจะจูบเธอให้เงียบไปเลย โอเคไหม ^^+”
หะ! หา! ว่าไงยังนะ O_O!!
“จะเงียบไม่เงียบ หึๆ ^^+” เขาเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น จนฉันน้ำตาเริ่มคลอแล้ว
ใครก็ได้ ฉันคิดในใจอย่างสิ้นหวัง ใครก็ได้ ช่วยปะการังสุดสวยคนนี้ให้พ้นจากเงื้อมมือไอ้โรคจิตนี้ด้วย ช่วยด้วยค่า
แอ๊ดดดดดด~!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันกับไอ้โจรโรคจิตนี่พร้อมใจกันหันไปมองที่ประตูห้องของฉันโดยอัตโนมัติ
ฟองน้ำนั่นเอง O_O! เขาอยู่ในชุดนอนแล้ว และก็กำลังยืนมองดูฉันกับนายโรคจิตนี่ล็อคฉันเอาไว้อยู่
ไชโย! \(^O^)/ ฉันรอดตายแล้ว ฟองน้ำจ๋า ช่วยพี่สาวสุดสวยคนนี้ที
“อ้าว พี่” ฟองน้ำมองดูชายปริศนาที่ยังกอดฉันไม่เลิก “แล้วตกลงพี่ชายคนนี้เป็นใครเนี่ย -_-a”
ไอ้บ้า ไอ้น้องบื้อ สถานการณ์แบบนี้ยังจะมาสงสัยอีกเหรอยะว่าไอ้นี่มันเป็นใคร!
“คือ ฉัน…” ชายโนเนมคนนี้เริ่มพูดกะกุกกะกัก ดูเหมือนหน้าเขาจะเริ่มซีด “คือ ฉัน...”
“อ๋อ” ฟองน้ำพยักหน้า “เข้าใจละ ^^”
“มะ ไม่ใช่นะ” ไอ้โรคจิตเริ่มร้องขอ “ฉันไม่ใช่…..”
“เป็นกิ๊กของพี่สาวผมอ่ะเด้ ^^” ฟองน้ำยิ้มออกมาอย่างยินดี “ยินดีด้วยนะพี่ จะได้ลงจากคานซะที แต่ระวังพี่ผมนิดนึงนะ ปากจัด แรงเยอะ เขมือบแหลก โฮะๆๆ”
กรี๊ดดด!! ไอ้บ้า ไอ้นี่ไม่ใช่กิ๊กช้านนนนน มันเป็นโจร แล้วจะแฉพฤติกรรมของฉันทำม้ายยยยยย U_U!
และด้วยความเอ๋อของชายคนนี้ ทำให้เขาเผลอคลายการกอดออก ทำให้ฉันสามารถหลุดออกมาจากพันธนาการของเขาได้ ฮ่าฮ่า เสร็จฉันล่ะ ^^++
“แก! ตายซะเถอะ!” ฉันคว้าสลิปเปอร์ขึ้นมาเพื่อเตรียมฟาดใส่เขา แต่เขากลับรับมันไว้ในกำมือได้อย่างง่ายดาย
ระ... รับได้ไงอ่ะ!
“คุณผู้หญิง” เขาเริ่มพูดน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที “ช่วยกรุณาฟังเรื่องที่ผมจะอธิบายก่อนได้ไหม”
“ใครจะไปเชื่อโจรโรคจิตอย่างนายยะ” ฉันเถียงเขา ทั้งๆที่มือของฉันยังจับสลิปเปอร์อยู่กลางอากาศกับมือของหมอนั่น
“ค้นตัวฉันเลยสิ” เขาท้าทาย “โจรบ้าที่ไหนจะโดนล็อคแล้วก็บุกมาปล้นแบบนี้ -__-^”
“งั้นนายก็ โจรแหกคุกสิ OoO!” ฉันเริ่มจะอ้าปากกรี๊ดอีกครั้งด้วยความกลัว
“พี่ พอเถอะ =_=;;” ฟองน้ำบอกจนทำให้ฉันกับเขามองดูน้องชายด้วยความสงสัย “ลองฟังเขาบอกก่อนสิ”
“ไอ้ฟองน้ำ! ไม่เห็นรึไงยะ ดูยังไงมันก็โจรแหกคุกนะยะ =_=!”
“ไม่มีข่าวเรื่องโจรแหกคุกออกมาหรอก และอีกอย่างนะ” ฟองน้ำมองหน้าชายคนนี้ “ผมดูยังไงเขาก็ไม่น่าจะเป็นโจรได้”
“ไอ้น้องบ้า -_-!”
“นั่งลงกับพื้น แล้วก็เล่าเรื่องมาก่อนสิ” ฟองน้ำสั่งชายคนนั้น “อย่าสนพี่บ้าของผมเลย แก่แล้วก็เงี๊ย =_=”
“ว่าไงนะ -_-!!”
“ตกลง” ชายคนนั้นยอมรับแล้วก็นั่งขัดสมาธิลงกับพื้นซะโดยดี
อ๊ายยยยยย!! คนสวยไม่เข้าใจ ทำไมนายนั่นถึงยอมศิโรราบกับน้องชายของฉันซะโดยดีนะ ทีฉันล่ะยอมฟังเลย!
“คืองี้” เขาเริ่มเล่า “เรื่องมันเป็นแบบนี้”
เขาบอกว่าเขาชื่อโบ๊ทเป็นผู้สืบสอดกิจการต่อจากคุณพ่อ ซึ่งเป็นบริษัทแห่งหนึ่งและฉันจำได้ว่ามันเป็นบริษัทที่มีผลกำไรมากที่สุดเป็นอำดับห้าของประเทศ และเมื่อตอนเย็น เขา พ่อของเขา คณะกรรมการบริษัท และน้องชายอีกคนเดินไปกินข้าวต้มร้านอาเจ็ทด้วยกัน และสั่งเหล้ากันมากิน เขากินจนเมาหลับไปแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าพ่อของเขานั้นตายแล้ว...
“กรี๊ดดดด! นายฆ่าพ่อตัวเองเลยอย่างนั้นเหรอ” ฉันแทบไม่น่าเชื่อ!!
“จะบ้ารึไง !!” คนที่ชื่อ โบ๊ท บอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดและเศร้าโศก “พ่อฉันทั้งคนนะ แล้วอีกอย่าง ฉันก็จะได้สืบกิจการต่อจากคุณพ่อด้วย มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องฆ่าพ่ออีกล่ะ” เขาก้มหน้าลงมองกับพื้นห้องอย่างเศร้าสร้อย “แต่ตำรวจนี่สิไม่เชื่อเลย ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันจำไม่ได้ รู้ตัวอีกที พ่อของฉันก็กลายเป็นศพไปแล้ว…”
ทั้งห้องของฉันเงียบกริบ ฟองน้ำรับฟังราวกับกำลังสอบสวนชายคนนี้ ส่วนฉันนั้นเริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มันก็จริงที่เขาไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะฆ่าพ่อตัวเอง แต่เขาก็โดนตำรวจจับ ยังไงเขาก็ต้องเป็นคนร้ายสิ ฟันธง!
“และหลังจากนั้น เมื่อรถตำรวจเกิดเกือบชนกับต้นไม้ และเมื่อฉันรู้ตัวอีกที ฉันก็เดินมาที่บ้านของเธอแล้ว”
ชายที่ชื่อโบ๊ทหันหน้ามาหาฉัน แล้วก็เริ่มขอร้อง
“ได้โปรดเถอะ อย่าบอกตำรวจเรื่องนี้เลยนะ ฉันต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง และฉันก็ต้องจับคนร้ายตัวจริงให้ได้ เพื่อพ่อของฉัน…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ น้ำตาของบุรุษไหลรินออกมา “พ่อของฉัน...”
เขาเริ่มสะอื้นไห้ น้ำตาของเขาเริ่มไหลออกมา เขาเริ่มก้มหน้าร้องไห้ ด้วยความเครียด ความกลัว และความเศร้า ต่อการสูญเสียของผู้มีพระคุณ บรรยากาศในห้องก็เริ่มมาคุมากขึ้น และเมื่อฉันรู้ตัวอีกที น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาด้วย…
ตาบ้า! ทำให้ฉันร้องไห้เลยนะยะ
“โอเคๆ เข้าใจละ” ฉันรีบบอกก่อนที่ฉันจะร้องไห้โฮไปมากกว่านี้ “ฉันเชื่อนายก็ได้ แต่ถ้านายแสดงอะไรพิรุธออกมาล่ะก็... ฉันจะแจ้งตำรวจ ตกลงมั้ย?”
โบ๊ทเงยหน้ามองฉัน พยักหน้าพลางเอามือเช็ดน้ำตาตัวเอง
“เอาล่ะ” ฟองน้ำลุกขึ้น “เรื่องก็เคลียร์แล้ว ส่วนเรื่องที่จะตามสืบนั้นเดี๋ยวค่อยว่ากันพรุ่งนี้ ขอตัวไปนอนก่อนดีกว่า~”
“เฮ้ย!! ไอ้ฟองน้ำ นายจะไปไหน”
“ถามแปลกๆ ฉันก็จะไปนอนน่ะสิ -_-” น้องชายหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“พาไอ้โบ๊ทนี่ไปด้วยสิยะ” ฉันชี้นิ้วไปยังคนที่ชื่อโบ๊ท
“พี่ก็รู้ ห้องผมมันเล็กและรกขนาดไหน” ฟองน้ำบอกจนทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าห้องของน้องชายตัวดีรกมากถึงมากที่สุด หนูยังเรียกพี่ หมูยังเรียกป๋าเลยก็ว่าได้ เพราะรกโคตรจนแทบไม่มีทางให้เดิน “ดังนั้น ให้เขานอนนี่แหละ -_-”
“เดี๋ยวสิ! ฉันเป็นผู้หญิงนะ” ฉันยืนขึ้นราวกับเรียกร้องสิทธิสตรี “จะให้ผู้ชายมานอนห้องเดียวกันได้ไง -_-!”
“ไม่ต้องห่วง สูงอายุแบบนี้รับรองเขาไม่ทำไรพี่หรอก ^^+” ฟองน้ำพูดน้ำเสียงล้อเลียนก่อนที่จะเดินจากไป
กรี๊ดดดดดด!! ไอ้น้องบ้า ไอ้ทรยศ ไอ้ทรพี กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด! และ กรี๊ดดดดดดดด!
ฉันหันขวับมองดูโบ๊ททันที นายนั่นยังนั่งอยู่ที่เดิมและมองฉันอย่างสนอกสนใจ
“มองอะไรยะ”
“เปล่า”
“เปล่าแล้วมองฉันทำไม”
“เปล่า ^^+”
“นี่ อย่ามากวนตีนนะ”
“เปล่า ^^++”
กรี๊ดดดดดด! ฉันอยากจะบ้าตาย! ขนาดฉันว่าฉันแสบแล้วนะ ยังเจอแสบกว่าอีก!
“ไม่รู้ล่ะ นายนอนพื้นเนี่ยแหละ =_=” ฉันชี้นิ้วสั่งแล้วก็รีบเดินไปหยิบหมอน ผ้าห่ม และตุ๊กตาขึ้นมาบนเตียงอย่างรวดเร็ว “และฉันขอสั่งนะ ห้ามเข้ามาใกล้บริเวณเตียงของชั้นเกินหนึ่งเมตรด้วย”
“หนึ่งเซนติเมตรไม่ได้เหรออออ~”
“กรี๊ดดดด! ไอ้บ้า เดี๋ยวฉันก็โทรเรียกตำรวจจริงๆ หรอก”
“คร้าบๆ” เขารับคำอย่างไม่เต็มใจนัก “เอาล่ะ นอนล่ะนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
เขาก้มตัวลงนอนกับพื้นแล้วก็นอนข้าง หันหลังให้ฉัน จนทำให้ฉันวางใจไปบ้างเล็กน้อย
ฉันห่มผ้าห่มคลุมตัวแล้วก็นอนหันหลังให้ตานี่บ้าง ทั้งห้องตอนนี้เงียบสงัด นอกจากเสียงแมลงร้องจากนอกหน้าต่างของฉัน ฉันเริ่มคิดถึงประโยคของเขา…
‘ฉันก็ต้องจับคนร้ายตัวจริงให้ได้ เพื่อพ่อของฉัน’ เสียงของเขาดังกังวานในหัวของฉัน
นายคง... เสียใจมากสินะ ฉันเริ่มน้ำตาคลอเป้า ที่พ่อของนายต้องมาตายแบบนี้…
ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความเสียใจที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของชายที่ชื่อโบ๊ท และเมื่อฉันเอียงคอไปมอง ก็พบว่าเขายังคงนอนหันหลังให้ฉันอยู่
โบ๊ท ฉันจะต้องช่วยนายแก้แค้นให้พ่อของนายให้ได้ ฉันคิดในใจอย่างหนักแน่น ฉันสัญญา…
Boat Talk
เฮ้อ~ นึกว่าจะไม่เชื่อซะแล้ว ผมคิดในใจอย่างโล่งอก ไม่งั้นเราคงโดนตำรวจจับเข้าคุกแน่ๆ
ผมเอียงคอดูผู้หญิงคนที่ชื่อปะการังนั่นบนเตียง เธอนอนหันหลังให้ผม และดูเหมือนเธอจะหลับไปแล้วจริงๆ
ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้นะ ผมเริ่มหน้าแดง สวยก็สวย น่ารักชะมัด สเป็คเลยนะเนี่ย ถึงจะปากจัดไปหน่อยก็เถอะ ผมเริ่มคิดถึงใบหน้าของเธอตอนที่เธอบอกว่าเชื่อผม แถมยังเชื่อเรื่องของเราอีกด้วย…
ผมเริ่มกอดอกแน่นขึ้น เพราะว่าผมนอนบนพื้นห้องของเธอโดยไร้เครื่องนุ่มห่ม ทำให้ตัวของผมสั่นเล็กน้อยเพราะความหนาวที่มาเกาะกินร่างกายของผม
พ่อครับ ผมปฏิญาณในใจ ผมสัญญาครับพ่อ ผมจะลากไอ้ฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าพ่อให้ได้ ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง
น้ำตาของผมไหลอีกครั้งเมื่อความทรงจำของผมเริ่มนึกถึงเหตุการณ์ที่ผมอยู่กับพ่อ…
ผมสัญญาครับพ่อ...
“คร่อกกก ฟี้~!!”
เสียงกรนของปะการังดังลั่นห้อง จนทำให้ผมสะดุ้งโหยงไปสักพัก
โอ้โห! ผมทำหน้ารังเกียจสักพัก ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย กรนหยั่งกับแหกปาก
ความคิดเห็น