4 ห้องนอน โดยแต่ละห้องนอนนั้นนอนได้ประมาณ 3 - 4 คนโดยประมาณ ซึ่งก็พอดีกับจำนวนพวกเราที่มาเที่ยวกัน มีฟูกและที่นอนรวมทั้งผ้านวมวางกองอยู่ริมห้อง และมีห้องนํ้าส่วนตัวพร้อมเครื่องทำนํ้าอุ่นที่เก่าสักหน่อยจนอดคิดไมได้ว่ามันจะใช้งานได้ไหมเมื่อมันเก่าขนาดนี้ทุกห้อง และเดินไปในสุดของตัวบ้านก็มีประตูอยู่ และเมื่อเปิดออกไป ก็พบว่ามันเป็นระเบียงที่ยื่นออกไปทางหน้าผา มีเก้าอี้ให้นั่งและมีโต๊ะทางอาหารอยู่ตรงกลาง สามารถนั่งได้ราว ๆ 7 - 8 คน มีที่ให้เดินพอสมควรเพราะไม่แคบมาก และข้างนอกจากระเบียงนั่นเราก็เป็นวิวทิวทัศน์ เห็นภูเขาลูกเล็กและลูกใหญ่เรียงราวอยู่และเห็นป่าไม้จากวิวเบื้องล่าง วิวสวยมากขอบอก
" เอาหละ " หัวหน้าห้องเดินเข้ามาพร้อมกับต้า ( ที่ยังหน้าซีดอยู่ ) เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้ออาหารตลาดตัวเมืองนะ พวกเธอก็ขนของและจัดของกันไปก่อนนะ "
" เราไปด้วยสิ " แมนยกมืออาสา และโน้มตัวเองไปที่หูของแมว " ไปซื้อของโปรดให้เธอกินไง "
แมวหน้าแดงฉับพลัน แมนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วก็เอามือจิ้มที่แก้มของเธอเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเดินตามหัวหน้าห้องและขึ้นรถตู้กันไป
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งจัดข้าวของกัน โดยห้องนอนที่ผมจะนอนนั้นแน่นอนว่านอนกับฝน และก็นอนรวมกับซาระด้วย
พวกเราจัดข้าวของกันไม่นานก็มีเสียงรถคันหนึ่งเคลื่อนมาจอดหน้าบ้าน ที่รู้ ๆ ไม่ใช่รถตู้ที่ซาระเช่ามา
" ฉันออกไปดูให้นะ " จ๋าอาสาและเธอก็เดินออกไปดู ในระหว่างนั้นผมกำลังขนฟูกไปแจกให้แต่ละห้องพอดี
จ๋าเดินออกไปดูหน้าบ้านพักที่ประตูไม่ได้ปิดเพราะขนของกันอยู่ เธอเห็นรถกระบะคันเก่า ๆ สีทองคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านพัก และมีผู้ชายสองคนสวมเสื้อลายทหารเดินลงมา พวกเขาทั้งคู่ใส่แว่นตาดำและมองมาที่จ๋า
" ขอโทษนะครับ " ผู้ชายคนที่ออกมาจากด้านที่นั่งคนขับรถเอ่ยขึ้นเสียงทุ้ม และจ๋าก็เห็นเขาทั้งคู่หยิบไม้ท่อนเบ่อเร่อมาด้วย
จ๋าเริ่มตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
" มะ ไม่นะ " เธอเริ่มก้าวไปข้างหลังด้วยความหวาดกลัว แต่ชาย 2 คนนั้นยังคงมองมาที่เธอ และปิดประตูรถแล้ว
" อยะ อย่า นะ " เธอก้าวขาถอยหลังเข้าไปอีก ชายสองคนนั้นก็มองมาที่เธอทางเดียวและสาวเท้าเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ
" กรี๊ดดดดดดด ! "
" เกิดอะไรขึ้นเหรอจ๋า " ผมเดินออกมาดูตรงห้องโถงของบ้านพัก แต่จ๋าก็วิ่งเข้ามาและเข้ามากอดผมเข้าอย่างจังจนผมทำอะไรไม่ถูก
" มะ มิ้น ชะ ช่วยด้วย " จ๋าเอาหน้าตัวเองซุกมาตรงบริเวณใต้เนินอกของผม " มะ มีใครก็ไม่รู้ หนะ หน้ากลัว จ๋า จ๋ากลัว "
จ๋าตัวสั่นเป็นลูกนกเมื่อเธอกอดผม คนอื่น ๆ เริ่มออกมาดูด้วยความสงสัย และชายปริศนาสองคนนั้นก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านพัก ผมได้ยินเสียงคำรามเบา ๆ ของปลาดังขึ้นมาจากทางขวาของผม ผมเหล่สายตาไปดู ปลาเริ่มมองดูชายแปลกหน้าสองคนนั้นอย่างไม่ไว้ใจ ส่วนทางซ้ายนั้นผมได้ยินเสียงของปอหวาดกลัวเล็กน้อย ข้าง ๆ ปอนั้นมีเทรนยืนอยู่ ปอเข้าไปจับมือกับเทรนทันทีด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน เหล่าผู้ชายและตัวผมเองมองดูชายแปลกหน้าสองคนนี้อย่างสงสัย
" ขะ เข้ามาเลย " เทรนพูดออกมาอย่างกล้าหาญ " เข้ามาสิ สมัยที่อั้วเรียน ป.4 มีเพื่อนเรียนมวยด้วยนะเว้ย "
แกอยู่ ม. 5 ไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้ตอน ป.4 มันจะไปช่วยไรได้ ผมเหล่มองดูเทรนทางหางตา
" พวกนาย " ปลาถามเสียงเยือกเย็น " มาทำอะไรที่นี่ "
ชายแปลกหน้าสองคนยืนมองพวกผมแต่ละคน จากนั้นก็เริ่มยกมือที่ถือไม้ขึ้นมา
" ขอโทษนะครับ พวกผมเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน เอาไม้สำหรับก่อกองไฟมาให้ครับ " ชายคนที่ยกมือขึ้นบอก
หะ หาาาาา !
" พอดีเห็นสาวน้อยคนนี้ตกใจเลยจะเข้ามาบอกนะครับ ไม่ทราบว่าพวกผมทำให้กลัวกันรึเปล่าครับ "
" อ๋อ เปล่าครับ " ชายรีบบอก
จากนั้นชายก็เดินตามพวกเขาออกไปข้างนอกเพื่อไปดูเขาเอาไม้ที่ขนมากับหลังรถกระบะวางลงตรงบริเวณที่ก่อไฟ ในขณะนั้นเอง แมวพึมพำออกมา
" อะโถ่ ไอ้เราก็นึกว่าจะมีพวกโรคจิตมาทำอะไรพวกเราซะแล้ว " แมวเริ่มท้าวสะเอวและมองมาที่จ๋า " อย่าเพิ่งด่วนสรุปแบบนั้นสิหล่อน "
จ๋าเริ่มหยุดตัวสั่นแล้ว ผมละสายตาจากประตูทางออกที่ผมมองเห็นเจ้าหน้าที่อุทยานสองคนกำลังขนไม้วางลงบนที่ก่อกองไฟอยู่มามองดูที่จ๋า และหลังจากที่อารมณ์ตอนนั้นคลายผม อารมณ์ใหม่ก็เกิดขึ้น นั่นเพราะว่า จ๋าเล่นมากอดผมแน่นแถมหน้าของเธอก็อยู่ใต้บริเวณอกผมด้วย
" นะ นี่ จ๋า " ผมรีบถามเธออย่างเอียงอาย " จะกอดฉันอีกนานไหม "
จ๋าเงยหน้าขึ้นมาจากนั้นหน้าของเธอก็แดงฉับพลัน แล้วก็รีบคลายมือที่เธอกอดผมแล้วก็ถอยหลังห่างจากตัวผมไปอย่างรวดเร็ว
" แหะ ๆ " จ๋ารีบเอามือเกาหลังคอตัวเองอย่างเอียงอาย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียง อะ-แฮ่ม ดังออกมา ปลานั้นเอง เขามองดูเทรนโดยไม่ละสายตา
" ไม่ทราบว่า ปอจะไปจับมือเขาอีกนานไหม " ปลาถามปออย่างไม่พอใจเล็กน้อย
ปอมองดูพี่ชายตนเอง จากนั้นก็เงยหน้ามองดูเทรนที่ตอนนี้เขาหน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้ ปอรีบปล่อยมือออกมาจากมือของเทรนทันที
" ขะ ขอโทษด้วยนะ " ปอพึมพำบอก เทรนทำได้แค่หันหน้ามองทางอื่น แต่ก็พยักหน้าตอบ
ปลาเริ่มมองดูเทรนอย่างไม่ไว้วางใจ ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเดินไปจับมือปลาทันที
" นี่ ๆ พลอย ขอคุยด้วยหน่อยสิ แป๊บนึง "
ผมไม่รอคำตอบเขา แล้วก็ลากเขาเข้าไปในห้องนอนที่พวกผมจะไปนอนกัน จากนั้นก็ปิดประตูล็อคห้องทันที ฟ้ามองไปรอบ ๆ แล้วก็เริ่มตบมือตนเอง
" เอาหละ ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเก็บของต่อนะ " ฟ้าบอก
" ฉันขอตัวไปหาอะไรที่มันติดไฟง่ายหน่อยนะ " แมวบอกอย่างร่าเริง " ใครมีกระดาษอะไรที่ไม่ใช่บ้างไหม "
" ต้าไง แมว " ซาระบอกหน้าตาเฉย " เห็นตอนมาวันแรก ต้าแอบซุก ๆ หนังสืออะไรก็ไม่รู้มากระเป๋า พอซาระเข้าไปถาม ต้าก็บอกว่าเขาจะเอามาทิ้งนะ "
ต้าที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบ ๆ มาโดยตลอดสะดุ้งอย่างไม่ตั้งใจ แมวเริ่มมองดูต้าอย่างไม่ไว้วางใจ
" หนังสืออะไร " แมวยืนท้าวสะเอวถามต้า ต้าเริ่มเดินถอยหลังช้า ๆ
" หนะ หนังสืออ่านสอบนะ " ต้าพยายามรีบบอก
" โกหก คนอย่างนายไม่การ์ตูนก็หนังโป๊ " แมวแว๊ดตอบ " อย่าบอกนะว่านั่นมันหนังสือโป๊ที่นายแอบจะเอามาอ่าน "
" มะ ไม่ใช่นะ " ต้าพึมพำออกมาอย่างร้อนตัว
" พาฉันไปดู " แมวพูดเสียงเขียว " เดี๋ยวนี้ "
" ก็ได้ ๆ ยัยราชินี "
" ว่าใครยะ "
แล้วจากนั้นต้ากับแมวก็ยืนเถียงขึ้นเสียงกันตลอดทางจนไปถึงรถตู้ ซึ่งตอนนี้เจ้าหน้าที่อุทยานขับรถออกไปแล้ว ชายเดินเข้ามาอย่างสงสัย
" มีอะไรเหรอฟ้า " ชายเดินเข้ามาถาม " สองคนนั้นเถียงเรื่องหนังสือโป๊ทำไม "
" ก็แมวนะสิ สงสัยว่าต้าแอบเอาหนังสือโป๊มาอ่านด้วย " ฟ้าตอบด้วยนํ้าเสียงที่ขยะแขยง
" เอาจริง ๆ มันไม่จำเป็นเลยนะฟ้า " ชายยิ้มอย่างขบขัน " เพราะเราสามารถหาใบไม้แห้ง ๆ กรอบ ๆ ที่หล่นตามพื้นมาเป็นเชื้อเพลิงได้ "
" จริงด้วย " ฟ้าบอกอย่างเห็นด้วย
" งั้นเดี๋ยวฉันไปห้ามแมวก่อนนะ " เทรนบอก ซึ่งทำให้ฟ้ากับจ๋าตกใจมาก ยกเว้นซาระที่ได้ยินแต่เฉย ๆ
" นะ นี่ เทรน " ฟ้าเอามือปิดปากและชี้มาทางเขา " อยะ อย่าบอกนะว่า นายอยากอ่านด้วยเลยไม่อยากให้แมวเอาหนังสือโป๊ไปเผา "
" บ้าเรอะ " เทรนโต้กลับอย่างไม่เห็นด้วย " หนุ่มศิลปินอย่างฉันเนี่ยนะไม่จำเป็นต้องไปดูหนังสืออะไรนั่นหรอก ในเมื่อฉันเห็นจนเคยชินแล้ว "
ฟ้าเดินถอยหลังอย่างตกใจ
" คิดอะไรของเธอมิทราบ " เทรนถามอย่างไม่เข้าใจ " สรีระร่างกายมนุษย์ถือว่าเป็นศิลปะนะ ฉันไม่คิดอคติหรือทำตัวเป็นชนชั้นตํ่าหรือไอ้ต้าหรอกหน่า "
" ฉันเชื่อนะ " ปอพูดแทรกขึ้นมาจนทำให้คนอื่น ๆ หันไปมองเธอด้วยความสงสัยฃ
" คะ คือ ฉันเชื่อนะ ว่า " ปอมองที่แทรนแต่เธอก็หลบตาเขาและทำทีมองไปข้างนอก " ว่าต้าจะเอาหนังสืออะไรนั่นมาจริง ๆ "
" หรา " ฝนรีบถามอย่างสนใจ เทรนกับปอไม่สบตากันและต่างคนต่างหน้าแดงเล็กน้อย
" ฉันไปหาใบไม้ดีกว่า " เทรนพึมพำบอก " จะได้จุดไฟกัน "
" ฉะ ฉันไปด้วย " ปอรีบบอกเหมือนกัน จากนั้นเธอก็เดินแซงเทรนออกไปข้างนอกก่อน
" นี่ ฝน " ฟ้าถามฝน " เธอคิดว่าเทรนจะโกหกรึเปล่า เรื่องที่เขาบอกว่าเขาเห็นร่าง ปะ เปลือยของผู้หญิงเป็นศิลปะนะ "
" แหม เขาคงไม่โกหกต่อหน้าคนที่เขาชอบหรอก " ฝนล้อเลียน
" หมายถึงปอนะเหรอ " จ๋าถามตาโต
" ใช่สิ ฉันว่านะ ปอเองก็ต้องแอบชอบเทรนเหมือนกันแน่ ๆ กรี้ด ๆ" ฝนรีบบอกอย่างตื่นเต้น
" อุ้ย งั้นฉันออกไปข้างนอกดีกว่า " ฟ้ารีบบอกอย่างตื่นเต้นบ้าง " ไปแอบดูพวกเขากันดีกว่า เนอะ ๆ "
" งั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะ " ฝนบอก " พอดีฉันลืมมือถือไว้ในห้องนะ "
ฟ้า จ๋า และซาระรีบตามออกไปข้างนอกเพื่อไปแอบดูเทรนกับปออย่างกระตือรือร้น ระหว่างนั้นฝนเดินไปที่ห้องนอนที่เธอจะไปนอน แต่เมื่อมือของเธอจับที่ลูกบิดประตู ก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากห้อง
" มั่นใจนะนพว่าเจ้าเทรนนั้นมันแอบชอบปอจริง ๆ "
เสียงของพลอย ฝนคิดในใจ แต่ทำไมเสียงของพลอยมันละม้ายผู้ชายจังเลยหละ
" แม่น คอมเฟิร์มเลยในฐานะที่ฉันอยู่ในร่างผู้หญิงมานาน "
นั้นก็เสียงมิ้นจัง ฝนเริ่มเอาหูแนบกับประตู แต่หมายความว่ายังไงที่มิ้นบอกว่าอยู่ในร่างผู้หญิงมานานเนี่ย
มีเสียงพ่นลมออกมาจากในห้อง พร้อมกับเสียงเดินไปเดินมา บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นไม่สบายใจ
" ข้ามิอาจปฏิเสธความรักของน้องข้าได้ " เสียงของปลาดังขึ้นมา " แต่ยังไงก็ตาม ข้าก็ต้องขอดูพฤติกรรมของเทรนก่อนว่าไว้ใจได้ไหมว่าเจ้านั่นสามารถดูแลน้องสาวข้าได้จริง "
" เทรนเป็นคนดี ฉันรับประกัน " เสียงของผมพูดตอบออกมาอย่างหนักแน่น
มีเสียงพ่นลมออกมาอีกครั้ง
" แต่สิ่งที่ข้ากลัว " เสียงของปลาดังขึ้นมาอีกครั้ง " นั่นก็คือ ถ้าเกิดเทรนรู้ความลับของเราแล้วหละ เราจะทำยังไง "
" งวดนี้เราคงโกหกพี่เฟิร์นกับดอกเตอร์ไม่ได้นานหรอก " เสียงของผมพูดออกมาอย่างจำใจ " ก็ต้องยอมให้เทรนโดนปรับความทรงจำนะแหละ "
ความลับเหรอ ฝนแนบหูกับประตูมากขึ้น ความลับอะไร
" แล้วฝนกับฟ้าหละ " เสียงของปลาถามผมดังขึ้น " เจ้าตัวจำเรื่องราวทั้งหมดได้รึยัง "
" ไม่น่านะ " เสียงของผมตอบ " เพราะเธอก็ยังทำตัวเหมือนปกติทุกประการ ถึงจะมีบางครั้งที่เธอจะสับสนบ้างก็เถอะว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้นทำไมเธอนึกไม่ออก "
หมะ หมายความว่ายังไง ฝนคิดในใจอย่างสงสัยแรงกล้า
" งั้นก็โอเค " เสียงสาวเท้าเดินมาที่ประตู " ยังไงเดี๋ยวเราไปบอกชายก่อนดีกว่า เขาจะได้ช่วยเราปกปิดความลับของปอไม่ให้เทรนรู้ "
" เห็นด้วย " เสียงสาวเท้าอีกคู่เดินมาที่ประตู ฝนรีบเอาหูตนเองออกมาจากการแนบกับประตูทันที เธอรีบเดินไปทางขวาเพื่อจะเนียนหลบพวกผมไปตรงระเบียงหลังห้องพัก
" ขอบใจมากนะนพ " เสียงของปลาเอ่ยขึ้น " เจ้าไม่มาบอก ป่านนี้ข้าไม่รู้เรื่องเลยนะนี่ "
" ต้องบอกสิ ความลับไหลทียุ่งตาย " เสียงของผมบอก และจากนั้นเสียงหมุนลูกบิดประตูดังขึ้น ฝนรีบย่องหลบไปที่ระเบียงหลังบ้านพักทันที
เสียงฝีเท้าของผมกับปลาเดินออกมา แล้วเสียงก็เบาลงเมื่อผมกับปลาเดินออกไปนอกบ้านพักเพื่อไปหาชาย ฝนแอบมองดูพวกผมเดินออกไปด้วยความสงสัย
ความลับอะไรกัน เธอคิดในใจอย่างสงสัย แล้วชื่อ นพ นี่ ทำไม เราถึงคุ้นเคยแบบนี้นะ
เธอแอบมองดูผมที่กำลังคุยกับชายอยู่
มิ้น เธอมองดูผม เธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่งั้นเหรอ
จากนั้นก็มีเสียงแมวโวยวายออกมาดังลั่น
" เนี่ยนะหนังสืออ่านสอบของแก ทำไมมันมีแต่รูปโป๊เต็มไปหมดเลยยะ "
" อ๊าาาา มิน่าจังของฉ้านนนน " เสียงต้าร้องออกมาอย่างโหยหวน
หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าห้องกับแมนก็ขับรถกลับมา
" โทษทีนะ พอดีร้านอาหารที่อุทยานปิดนะ " หัวหน้าห้องบอก " เลยต้องไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาดหน้าทางเข้าอุทยานแทนนะ "
" หมายความว่า " แมวรีบบอกออกมาอย่างตื่นเต้น
" ใช่ เดี๋ยวเราจะมาทำอาหารกินกัน " แมนตอบพลางยกวัตถุดิบลงมาจากรถ " นี่ฉันซื้อหัวไซเท้าของโปรดเธอมาเยอะแยะเลยน้า "
แมวหน้าแดงอีกครั้งเมื่อของโปรดเธอวางอยู่บนโต๊ะ หัวหน้าห้องกับชายช่วยกันขนกระทะและแก๊ชออกมาจากรถ ซึ่งของพวกนี้หัวหน้าห้องเป็นคนเตรียมมาเผื่อเอง
และทุกคนก็วางแผนกันแยกย้ายไปทำอาหารของตนเอง โดยแมนกับแมวจะรับผิดชอบทำแกงจืดหัวไซเท้า ส่วนผมกับชายจะจัดการเรื่องหมูทอดกระเทียมพริกไทย ( ซึ่งเป็นอาหารที่แม่ของชายชอบทำนั่นเอง ) เทรนกับหัวหน้าห้องจะทำอะไรในตำนานและเป็นที่รู้จักกันดีให้พวกเรากิน ( นั่นคือ ไข่เจียว ) ฟ้า ฝนกับซาระนั้นจะทำยำหมูยอ ( เพราะซาระชอบกินยำมาก เลยอยากรู้ว่าทำยำกันนั้นทำกันยังไง ) ส่วนจ๋าเองก็จำนํ้ามะนาวให้กินกัน แต่เนื่องจากปลากับปอทำอาหารไม่เป็นกัน ทั้งคู่เลยอาสาจะล้างจานให้
" โย่ว " เทรนโชว์โดยการยกกระทะขึ้นและโยนไข่เจียวพลิกกลางอากาศและใช้กระทะรับมันอย่างแม่นยำเพื่ออวดปอ โดยที่เธอยืนมองเทรนอย่างสนใจ ส่วนปลานั้นทำปากงุบงิบสักพักแล้วก็เดินมาดูแมวหั่นหัวไซเท้า
" นี่แมว " ปลาถามอย่างสงสัย " ทำไมถึงหั่นช้า ๆ หละ หั่นไว ๆ ก็ได้นี่นา "
เนื่องจากปลาไม่เคยทำอาหารมาก่อน และเขาคิดว่าถ้าเป็นเขาหั่น เขาจะหั่นไวกว่านี้ เลยสงสัยเพราะว่าแมวหั่นช้า
" ไม่ได้นะสิ " แมวตอบ " หั่นไวเดี๋ยวมันก็ไม่สวยกันพอดี "
" ทำไม่ได้มากกว่าละมั้ง " ปลาพึมพำบอก
" ว่าไงนะยะ "
" อ๋อ ปะ เปล่า " ปลารีบบอกปัด " ไม่มีอะไร "
" หล่อนจะหาว่าฉันหั่นไม่เป็นใช่ไหม " แมวถามเสียงเขียว
" ไม่ได้หมายความว่าสักหน่อย "
" ถ้าอย่างนั้นก็ได้ " แมวเอ่ยเสียงเหี้ยมและยกมีดขึ้นมาสูงขึ้น มืออีกข้างของเธอจับหัวไซเท้าแน่นขึ้น
สับ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !
" นี่ ๆ ๆ ๆ " แมวร้องออกมาอย่างสะใจ " นี่ ๆ เชิญเนตรดูเลย จะให้หั่นแบบละเอียดหรือแบบฝอยได้ทั้งน้านนนน ย้า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "
" โอโห " ปลามองดูแมวอย่างน่าทึ่งที่สับหัวไซเท้าออกมาเป็นฝอยเล็ก ๆ จนเหมือนกับว่าเธอกำลังจะทำหัวไซเท้าบด " ทำให้ไวกว่านี้ได้ไหม "
" ได้ซี่ " แมวรับคำท้าแล้วสับหัวไซเท้าไวกว่าเดิม จนที่มันเป็นฝอยเล็ก ๆ บาง ๆ เริ่มเละ ราวกับว่าเธอจะทำหัวไซเท้าบดก็ไม่ปาน
" เร็วกว่านี้อีกได้ไหม " ปลาถามอย่างตื่นเต้น
" ได้ " แมวเพิ่มความเร็วมากขึ้นเมื่อเธอสับหัวไซเท้าให้ละเอียด ( เละ ) มากกว่าเดิม จนตอนนี้ปลามองมือของแมวที่หั่นหัวเท้าเร็วและรัวจนมองไม่ทัน " เป็นไง ฝีมือฉัน ย้า ฮ่าฮ่าฮ่า "
น่าแปลกใจมากที่แมวหั่นไม่โดนนิ้วตนเองเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็น แมนเดินมาดูจนหน้าถอดสี
" เฮ้ย ๆ แมว " แมนรีบโวยออกมา " เราจะทำแกงจืดหัวไซเท้านะ ไม่ใช่หัวไซเท้าบด "
ระหว่างนั้นในบ้านพัก จ๋าที่เพิ่งคั้นนํ้ามะนาวเสร็จก็เหลือแค่ขั้นตอนการเติมนํ้าตาล เกลือ และนํ้าลงไปให้เข้ากัน เธอหยิบกระปุกที่ใส่นํ้าตาลกับเกลือสีขาวขึ้นมา
" อ้าว นํ้าตาลหมด " จ๋าอุทานเมื่อพบว่านํ้าตาลที่หัวหน้าห้องเอามานั้นหมด " เขาเอามาสำรองเปล่านะ "
จ๋าเอาขวดเกลือวางลงบนโต๊ะแล้วก็เดินออกไปจากบ้านพักเพื่อไปหาหัวหน้าห้องขอนํ้าตาล
ปอซึ่งเดินเข้ามาในบ้านพักพอดีเพราะเธอจะเข้าห้องนํ้า เธอเหลือบมองดูแก้วใส่นํ้ามะนาวที่จ๋าทำทิ้งไว้และยังไม่ได้ผสมอะไรเลย
" นี่นะเหรอ นํ้ามะนาว " ปอเอาจมูกไว้เหนือแก้วแล้วก็เริ่มดม " หอมดีแฮะ "
เธอเอาช้อนข้าง ๆ ที่วางเอาไว้มาลองตักชิมดู แต่เธอถึงกับเกือบสำลักเพราะความเปรี้ยวของมันนั่นเอง
" แหวะ เปรี้ยวชะมัด " ปอพึมพำออกมาแล้วก็มองไปรอบ ๆ จนเธอเห็นกระปุกสีขาวอยู่
" อันนี้รึเปล่านะ ที่เขาเรียกว่านํ้าตาลนะ " เธอหยิบกระปุกอันนั้นขึ้นมาดูเพื่อดูเม็ดสีขาว ๆ ข้างใน " ใช่มั้ง นพบอกเองนิว่านํ้าตาลจะเป็นสีขาว "
" ใช่แน่ ๆ " ปอพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจแล้วก็เริ่มเปิดฝาขวด แล้วก็เทมันลงไปในแก้วนํ้ามะนาว โดยเธอไม่ได้เอ๊ะใจเลยว่านํ้าตาลประเทศไหนเม็ดละเอียดขนาดนั้น
" นี่แน่ ๆ ใส่เยอะ ๆ เลย จะได้หวาน ๆ " ปอพูดออกมาอย่างดีใจ โดยเธอใส่ไปเกือบครึ่งขวด ( 3 ช้อนโต๊ะโดยประมาณ ) " เอาหละ หวานแล้วสินะ "
เธอรีบวางขวดแล้วก็หยิบช้อนขึ้นมาเพื่อเตรียมชิม แต่ทว่า เธอกลับตัวสั่นขึ้นมา
" หะ ห้องนํ้า " เธอรีบวางช้อนลงทันทีแล้วก็วิ่งไปที่ห้องนํ้า ซึ่งเมื่อเธอปิดประตูห้องแล้ว จ๋าก็เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับนํ้าตาลในมือ
" เอาหละ " จ๋าเปิดฝานํ้าตาลแล้วก็เทลงแก้วนํ้ามะนาวที่ปอใส่ไปเมื่อกี้ " ใส่นิดหน่อยก็พอ เอาหละ เรียบร้อย "
ตกกลางคืน พวกเราที่ทำอาหารเสร็จแล้วก็ทยอยไปที่โต๊ะระเบียงหลังบ้านพัก ซึ่งก็ 6 โมงเย็นกว่าแล้ว ท้องฟ้ามืดมากจนเราอาศัยแสงไฟจากหลอดไฟฟ้าเท่านั้น เสียงแมลงดังระงมไปทั่วและดังกว่าตอนที่เราอยู่ที่รีสอร์ทในคืนแรกเสียอีก อากาศหนาวเย็นกว่าจนพวกเราถึงกับพูดออกมาและมีไอออกมาจากปากเลยทีเดียว พวกเรากินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยซึ่งอาจยกเว่นแกงจืดของแมวที่ตอนนี้กลายเป็นแกงจือดหัวไซเท้าบดแล้ว ยังกับโจ๊ก ปออ้าปากหาววอด
" ง่วงแล้วเหรอปอ " ปลาถาม ปอพยักหน้า
" งั้น ฉันพาปอไปนอนที่ห้องนะ " เทรนอาสาแล้วก็ลุกขึ้น
" แค่ส่งเธอที่ห้องนะ " ปลาเอ่ยเสียงน่ากลัวออกมา เทรนพยักหน้าอย่างรู้ดี
เทรนพาปอเดินเข้าไปในห้อง แล้วจากนั้นเขาก็เดินกลับมา โดยพฤติกรรมของเขาทั้งหมดนั้น ปลาจับตามองโดยไม่ละสายตา
" เอาหละ " จ๋าหยิบขวดที่ทำนํ้ามะนาวออกมา " มากินนํ้ามะนาวกันมา ฉันทำเองเลยนะนี่ "
" จริงเหรอ " ผมถามอย่างน่าสนใจ แล้วก็ยื่นแก้วให้จ๋าเติมให้ทันที จ๋าเติมให้กับทุก ๆ คนจนครบทุกคน
" อืมนี่จ๋า " ชายถาม " ทำไมนํ้ามันออกสีแปลก ๆ แบบนี้หละ "
" คิดมากหน่า " จ๋ายักไหล่ " ดื่มกันเลยนะ "
ทุกคน ( ยกเว้นชายและปลาที่สงสัยว่าทำไมสีกับกลิ่นมันแปลก ๆ ) ดื่มกัน สักพักทุกคนที่ดื่มถึงกับตาถลนออกมา
" อ๊ากกกกกกก !! "
" นํ้า นํ้า น้ามมมมมมม ! "
" จ๋า นี่มันนํ้ามะนาวหรือนํ้าเกลือฟะเนี่ย ! "
" เฮ้ย อย่าเพิ่งดื่มเด้ ให้ตูดื่มก่อน "
" ขะ ขอโทษ เรายังไม่ได้ชิมงะ "
เสียงเอะอะดังออกมาจากระเบียงหลังบ้านพัก ปอที่ซุกตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้านวมแล้วลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
" เล่นอะไรกันเนี่ย เสียงดังกันจริง ๆ คนจะหลับจะนอน " ปอซุกหน้าตัวเองลงไปกับผ้านวมเพื่ออุดเสียงโวยวายนั่นไม่ให้เธอได้ยิน
ความคิดเห็น