คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 : ศัตรูคนใหม่
ผู้โยสารบนรถไฟฟ้าทั้หมไ้ื่นึ้นในวันรุ่ึ้น โยแพทย์และนาพยาบาลในโรพยาบาลิฟอร์่าบอว่าพวเาเพลียนผล๊อยหลับไปเอ และทารับาลไ้ออ่าใ้่ายเรื่ออ่าทีพัและ่ารัษาพยาบาลเรียบร้อยพร้อมอนุาให้ลับบ้านไ้ ( ผมหละสสัยริ ๆ ว่าโรพยาบาลิฟอร์นี่มันมีเนื้อที่ให้นไ้นอนพันาไหนถึสามารถรับนไ้ั้ 150 ว่านนอนไ้โยที่ไม่้อมีารโยย้ายนไ้นไหนที่อยู่่อนแล้วออมาาห้อพัในโรพยาบาลเลย ) ส่วน้านั้นยัไม่ไ้สิถึะผ่าระสุนออมาาัวไ้แล้ว็าม แ่ายนั้น้อเ้าเผือนานทีเือบ 4 เือนเลยทีเียว ทั้ 2 นนอนพั่าห้อัน สิ่ที่ทัู้่่าันนอาห้อพั็ือ าย้อห้อยาที่ใส่เฝือเอาไว้ับสายพาในห้อพันไ้ส่วนัวธรรมา ส่วน้านั้น้อนอนแยอยู่ในห้อ C.C.U ( ห้อผู้ป่วยพิเศษ ) และ้อใ้เรื่อ่วยหายใ , ให้เลือและนํ้าเลือลอเวลา ส่วนปลานั้นไ้สิแล้วและ็นอนพัอยู่ในห้อพัอัวเอ ปลานั้นพั 1 - 2 วัน็หายเพราะแ่โนพิษูทำให้มีฤทธิ์แ่ยานอนหลับเท่านั้น แ่อาารอ้าน่าเป็นห่วว่า
เนื่อาวันนี้เป็นวันอาทิย์ ผมับปอึไปเยี่ยมายเพื่อูอาารอเา ายนั้นร่าเริึ้นทันาเห็นเมื่อพวผมมาเยี่ยม และในห้ออาย็มีแม่อายนั่อยู่ในห้อ้วย
" นอนอยู่โรพยาบาลนี่มัน็น่าเบื่อเหมือนันนะ " ายยิ้มให้ผมเมื่อผมเินเ้ามาในห้อ ผมับปอ ( ที่ใส่วิและระโปรปปิหูับหาหมาัวเอเรียบร้อยแล้ว ) ไหว้สวัสีแม่อาย " อาารอ้าเป็นไบ้า "
" ็อย่าเิม " ผมนั่ลบนเ้าอี้ในห้อที่ยัว่าอยู่ " ยัไม่ไ้สิเลย หมอบอ้อรอูอาาร่อน แล้วป้ามาอนไหนะเนี่ย " ผมถามแม่อาย
" ป้ารู้่าว็เมื่อวาน่าวถ่ายทอสแหละลู " แม่อายยิ้มอบ " อนนั้นแม่หัวใแทบวาย เมื่อรู้ว่าลูเล่นไ่ออมานอรถไฟฟ้านเือบแนะ "
" เฮ้ย าย " ผมในร้อลั่นออมา " นี่นายเสี่ยายนานี้เลยเรอะ "
" อ้าว ็ลูอยู่้วยันไม่ใ่เหรอ " แม่อายถามผม้วยวามใ
" ือ ือ หนูมัวแ่ลัวนะะ ็เลยไม่ไ้มอ " ผมอบทำท่าเิน ๆ อาย ๆ เอาไว้
" อย่ามาหลอป้าะให้ยา ลู ๆ นะออ่าว้วยนะ " แม่อายหยิบหนัสือพิมพ์บับวันนี้ยื่น้ามัวายที่เานอนอยู่บนเียนไ้ให้ผม และเมื่อผมหยิบมาู ็พบพาหัว่าวัวโเรื่อราววีรรรมอายและผมเ็มหน้า ที่ว่าายเป็นนพยายามหยุยั้าร่อารร้าย ส่วนผมเหวี่ยัวานอรถเ้าไปในห้อนับและเบรุเิน แ่็ยัไม่ทราบวามริมาเพราะผู้โยสารทั้หมและพวผมนอนโรพยาบาลและให้ารสัมภาษ์
แสว่าแม้แ่นั่าว็ยัไม่รู้เรื่ออพวเราสินะ ผมิในใแ่็้อสะุาับพาหัว่าวัวโอี่าวเรื่อที่เห็นอาเลสาปีบินและมีพยานนับร้อยในเมือแถว ๆ หมอิับภาพไ้
" น่าลัวริ ๆ " แม่อายัวสั่นเมื่อเห็นผมอ่าน่าวนั่น " ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่อริหรือเรื่อปลอมนะ แ่มันเหมือนผีสามนุษย์่าาวอย่าไรอย่านั้นเลย "
แม่อายพูามนั่าวที่บอในหนัสือพิมพ์หม เนื้อหาใน่าวละเลเลยว่าน่าะเป็นผี ภาพหลอน หรือแม้ระทั่มนุษย์่าาวมาเลย เหอ ๆ ็ยัีว่าบอว่าเป็นมนุษย์ลายพันธุ์ละัน
" อบุมาะ " ผมยื่นหนัสือพิมพ์้ามัวายเพราะยัไม่อยาอ่าน่ออนนี้
" อ้อ หนูมิ้นะลอิมาหน่อยไหม " แม่อายรินาใส่ถ้วยแล้ว็ยื่น้ามัวอายมาให้ผม " ป้าเอนะ "
ผมยื่นมือไปรับนํ้าามาาแม่อายและื่มเพื่อไม่ให้เสียมรรยาท าฝีมือารอแม่ายอร่อยเสมอ เรื่อนี้ผมรู้ี
" อร่อยมาะ " ผมทีเียวหมถ้วยแล้ว็ยื่นถ้วยเปล่า้ามัวายไปอี เาเริ่มมอผมอย่าไม่พอใเล็น้อย
" อ้อ มิ้น่วยหยิบส้มให้ป้าไ้ไหม " แม่ายถามผมเพราะส้มวาอยู่บนโ๊ะ้าเียนไ้ฝั่ผม
" นี่่ะ " ผมหยิบส้มและยื่น้ามัวายไปอีรอบ
" เอ่อ มิทราบว่าะส่อ้ามัวผมอีนานไหมรับ - - " ายประถาม
" โทษที ๆ " ผมยิ้มหัวเราะออมา แม่อาย็ยิ้มที่มุมปาเหมือนัน ายทำหน้าอเล็น้อย
" อ้อ เี๋ยวป้าไปทำาน่อนนะ " แม่อายหยิบแฟ้มบริษัทประันีวิึ้นมา " ั้นป้าไป่อนนะ หายไว ๆ นะลู " แม่าย้มัวหอมแ้มายึ่เาท่าเินเล็น้อย ผมับปอยืนูแม่อายหอมแ้มลูายนเออย่าอิาเล็น้อย เพราะผมับปอ็ไม่มีแม่ทัู้่ แม่อายโบมือลาพวผมแล้ว็เินออาห้อไป
" แล้วผู้โยสารนอื่น ๆ ไม่มีใรสสัยเรื่อปลาใ่ไหม " ายถามผม เาปรับสีหน้านเอมาเป็นายบับริัเหมือนเิม
" เออ " ผมอบ " ูเหมือนพวฝนะถูลบวามทรำ่วที่เห็นายถอุนเห็นหูับหาอเา้วย แ่ันไม่รู้ว่าวามทรำอนที่พวเธอรู้ว่าันเป็นผู้ายะหายไปไหม "
" หายไป็ีเหมือนันนะ " ายบอ เาใ้มือนเอทั้ 2 ้านอนหนุนหัว " นรู้วามลับเยอะ็ใ่ว่าะเป็นเรื่อี "
" ัน็หวัว่าอย่านั้น " ผมอบอย่าเห็น้วย
" แ่มีอีอย่าที่ันไม่เ้าใ " ายพึมพำอย่าสสัย " อนที่รถไฟฟ้าแล่นรั้แร เ้าอาเลสมันออมาาห้อนับและเินเ้ามาในห้อผู้โยสารไ้ยัไ "
" ล้อับโมย " ปอบอ ( เธอหมายถึล้อวรปิ ) " พี่เฟิร์นบอว่ามีล้อับโมยับภาพอนที่มันเินออมาาห้อนับและเินเ้าไปในู้โยสารไ้ อนนั้นมันปรับระบบเินรถโยอัโนมัิแล้ว เห็นว่ามีนสัเเห็น้วย แ่ว่าะรู้ัว มัน็วบุมรถไว้แล้ว "
" มันวาแผนไว้อย่าเนียนถึสามารถปลอมัวมาเป็นนับไ้แถมแอบไปวาระเบิในห้อวบุมไฟฟ้าไ้อี " ายพูอย่ามีเหุผล " หลัานี้เรา้อระมัระวััวมาึ้นแล้วมั้นพ "
" นั่นสินะ " อนนี้ผมใลอยไปนึถึใบหน้าอาร์่อนที่มันะหนีไป ูเหมือนมัน้อารอะไรบาอย่าาผมในอนนั้น
แ่ว่ามันืออะไร ผมนึไม่ออเลย
---------------------------
วัน่อมา เป็นวันที่ผมับปอ้อไปเรียนามปิ ปลาับ้ายัออมาาโรพยาบาลไ้ ึไ้ฝาหมายลาป่วยให้ับรูที่ปรึษา้วย รีปอนั้นใสุ่นัเรียนสาวไปเรียนามปิ ยเว้นผมที่้อปล่อยให้ผมสยายยาวออมาโยไร้ารรวบหรือมัผมใ ๆ ทั้สิ้น และ็้อใส่แว่นปลอมเพื่ออำพราหน้าอผมเอาไว้ าประสบาร์อนที่ผมับโร นา ไ้อนที่มันลัพาัวผมับฝนไป็ทำให้มีหลายนิามผมอย่าับผมเป็นารา แถมอนานเทศาลโรเรียน็มีเ้าี้านั้นมาวาระเบิและผม้อเล่นละรปลอมว่าเป็นารแสอี เลยทำให้่าวล TV ผมไปเล็น้อยว่าเป็นานเทศาลโรเรียนที่สมริที่สุ และในราวนี้เรื่ออผู้่อารร้ายี้รถไฟฟ้าอี ผมรู้มาาพี่เฟิร์นว่าเรื่อราวอผมับายแพร่หลายมาทาสื่อทีวีและอินเอร์เน ผมอาโนพวนั่าวามล่ามาสัมภาษ์็ไ้ ผมเลย้อปล่อยผมให้ยาวออมาและใส่แว่นาเพื่อบัใบหน้า ผมไม่รู้ว่าวิธีารนี้ะปลอมัวไ้ผล 100 % รึเปล่า แ่็ยัีว่าเินุ่ม ๆ เ้าไปในโรเรียนในสภาพเิมละัน
ยัไม่ทันที่ผมะ้าวเท้าเ้าไปในประูโรเรียน ผมไม่ไ้เอับะนัเรียนที่ะออมา้อนรับผมหรอ แ่ลับเอนที่ผมไม่่อยพึประส์ะเอสัเท่าไหร่
นัเรียนสาวที่ใส่แว่นท่าทาหยิ่ ๆ มียศานบรราศัิ์เป็นรอประธานนัเรียนนนั้นนั่นเอ เธอยืนออพร้อมับะรรมารนัเรียนทีู่เหมือนอนนี้ะเป็นลูน้อเธอไปเสียมาว่า
" อรุสวัสิ " ผมทัทายอย่าเป็นมิรเพื่อไม่ให้มีเรื่อ แ่เธอลับอบในสิ่ที่ไม่เป็นมิรเอาเสียเลย
" ราวนี้ิสินบนไปเท่าไหร่หละ " เธอถามผมทั้ ๆ ที่เธอยัยืนอออยู่ ผมมอู้าหลัเธอ็พบะนัเรียนที่เรียมมา้อนรับผม มีหลายนถืออไม้และ้าวอเยี่ยมนป่วยมา้วยโยผมาารว่าน่าะเอามาให้าย แู่เหมือนทุนะเ้ามาไม่ไ้เพราะมีรรมารนัเรียนัวาอยู่ ผมมอไปทาวาที่มีป้อมลุยามเอ็มีรรมารนัเรียนล้อมเหมือนัน ูเหมือนลุเา็่วยอะไรผมไม่ไ้
" เธอว่าอะไรนะ " ผมถามอย่าสสัย
" ิันถามุว่าุิสินบนไปเท่าไหร่ " เธอยัยืนยันำถามเิม " ถึไ้สร้า่าวฮือฮานี่เพื่อเรียร้อวามสนใแบบนี้ "
" หมายวามว่ายัไ " เสียอผมเริ่มัึ้น้วยวามโมโห รรมารนัเรียนนหนึ่ยื่นหนัสือพิมพ์บับวันนี้ให้ เธอระามาามืออรรมารนัเรียนนนั้นและ็เริ่ม้นอ่าน
" ารัวาผู้่อารร้าย หรือารหยุรถไฟฟ้าไ้ทันเวลา่อนที่มันะารา ารวาระเบิในห้อเรื่อวบุมรถไฟฟ้า นระทั่ถึนประหลาที่มีปีอมา้าหลั " เธอูหน้าหนึ่ที่เป็นภาพผมอนำลัปีนาห้อโยสารไปยัห้อนับ " ิันบอไว้แล้วใ่ไหมะ " เธอเริ่มยํ้าหนัสือพิมพ์นั้นนเป็น้อนลม " ว่าห้ามุไม่ให้เรียร้อวามสนใแบบนี้อี " เมื่อเธอพูบ เธอทิ้หนัสือพิมพ์ลพื้นและใใ้เท้ายํ้าเหยียบรรูปผมในหนัสือพิมพ์
ผมเริ่มำหมัแน่นโยไม่รู้ัว ผมยัไม่พูโ้อบับเธอในทันที ูเหมือนเธอะมีอำนาเหนือผมเมื่อเห็นว่าผมยัเียบอยู่
" รวมทั้เพื่อนุที่โนระสุนปืนยิอะไรนั่น้วย " เธอมอู้าหลัผม ปอเริ่มเ้ามา้าหลัผม้วยวามหวาลัว " ไหนหละ เพื่อนนที่ว่า "
" นอนอยู่ที่โรพยาบาลไ " ผมพูเสียเย็น
" โอ้ใ่ " เธอเิหน้าึ้นเล็น้อย " ถึนาหาเรื่อี้เียเรียนโยยอมนอนโรพยาบาลเลยสินะเนี่ย "
พอันที ผมิในใอย่าเผ็ร้อน ทั้เรื่อที่มา่าใส่ผมอนที่เอันรั้แรทีู่้ล็อเอร์ อนที่ส่หมายที่เียน้วยปาาสีแ และารส่พวหรีมาให้ผมอนผมนอนโรพยาบาลเพราะพิษูยัพอว่า แ่นี่มันัะเินไปแล้วนะ
" เธอ้อารอะไรันแน่ " ผมถามเธอโยพยายามระับสินเอเอาไว้ลอเวลา
" โรเรียนนี้ะไม่้อนรับุหรอนะ มิ้น " เธอบอ่อ " ิันไ้ยื่นเสนอฝ่ายปรออโรเรียนแล้วโยใ้ในนามะรรมารนัเรียน และลายเ็นรับรออรรมารนัเรียนทั้หมเพื่อลโทษับนโหอย่าุไ "
" ถ้าเธอิว่าเรื่อทั้หมเป็นเรื่อโห " ผมัฟันพู " เิไปูสถานที่เิเหุไ้ หรือะไปูอาารเพื่อนอันเลย็ไ้ เาไ้เสี่ยีวิเอาัวมาบัระสุนปืนแทนัน นป่านนี้ยัไม่ไ้สิเลยนะ " ผมะโนออไปอย่าสุทน เธอผะเล็น้อย ส่วนนัเรียนที่ยืนูเหุาร์บานเริ่มแสสีหน้าเรียออมา " เพื่อนันทั้นนะ แล้วิว่าเรื่อทั้หมนี่ันะทำไปเพื่อวามสนุเหรอ ันอถามเธอหน่อยเถอะ เธอไม่เห็นใเพื่อนัน ไม่เห็นใพ่อแม่เพื่อนันเลยใ่ไหม ถึไ้มาทำแบบนี้ "
" อำนาทั้หมึ้นอยู่ับฝ่ายปรออโรเรียนแล้ว " เธอฝืนยิ้มเยาะพูับผม่อ แม้ว่าเมื่อี้เธอะใับวามโรธอผมเมื่อี้็ามที " ถ้าผลารพิราาบ่ี้ว่าเธอไม่เหมาะสมที่ะอยู่ที่นี่ ุ็ะไม่ไ้ใส่แม้ระทั่เรื่อแบบอโรเรียนหรอนะ มิ้น "
" เธอนี่มัน " ผมแทบระับสินเอไว้ไม่อยู่ ผมเินบุุ่ม ๆ เ้าไปหาเธอ แ่็้อพบับะรรมารนัเรียนผู้ายเินมาวาผมไว้
" หลีไปเ่ ! " ผมโวยลั่นใส่พวเา แู่เหมือนพวเาะไม่สนใ
" โอ้ เพิ่มไ้อี 1 ้อหา " เธอยิ้มเยาะใส่ผมอีรอบ " พยายาม่อเหุทะเลาะวิวาทในโรเรียน โฮ้ โฮะ โฮะ โฮะ "
นันี่ มืออผมำหมัแน่นึ้น แ่็้อถอยหลัเินออมาาเธอ และ็เินไปหาปอ ูมือเธอและเินเลี่ยพวเธอไป้า ๆ
" ไปันเถอะ " ผมบอับปอ เพราะไม่อยาเสวนาับนที่ไร้เหุผลอย่าเธออีแล้ว
พวะรรมารนัเรียนบาส่วนพยายามเินมาห้ามผม แ่เมื่อผมมอ้วยสายาอำมหิใส่ไป พวเารีบถอยร่นหนีไปทันที ผมเินผ่านพวนี้ไปในโรเรียนโยไม่สนใสายาอนในโรเรียน
" ปล่อยไปเถอะ " เธอยิ้มอย่าพึพอใ
----------------------
ผมเินลับเ้าไปในห้อเรียน ระแทระเป๋านัเรียนไปที่เ้าอี้นัเรียนนมันหายล้มล่อหน้าทุนในห้อที่มอูผมอย่าใ ผมเินไปที่เ้าอี้ หยิบระเป๋านัเรียนที่ลพื้นและใ้เท้าเหยียบอบเ้าอี้แล้วมันนมันหายึ้นมาเหมือนเิม แล้วเะาเ้าอี้ออไป้า ๆ เพื่อให้ผมยับเ้าอี้นั่ไ้ เพราะผมไม่อยาใ้มือับเ้าอี้และไม่พอใมาว่า แล้วผม็นั่บนเ้าอี้และออมอไปยัระาน ผมยัหอบหายใแรเพราะวามหุหิ
" ายแล้ว " หนอนเินเ้ามาหาผม " ูสิรับ มิ้นไปทำอะไรมารับเนี่ย ถึหน้าาไม่่อยีแบบนี้เลย " หนอนลาเ้าอี้าโ๊ะ้า ๆ มานั่้าหน้าผม " โนใรรัแมารึเปล่ารับ ถ้าใรรัแมา บอไ้นะรับ "
ผมเยหน้าึ้นและมอาวาไปหาหนอนนเาเือบหายหลัเ้าอี้้วยวามใ
" หยึย สสัย ท่าทาแบบนี้ไม่ไ้โนแล้มาอย่าเียวละมั้ แหะ ๆ " หนอน้มหัวและรีบลุออมาาัวผมทันที
" มิ้นเป็นอะไรเปล่า " อาร์ถามหนอน
" ไม่รู้เหมือนัน " หนอนบอพลาหยิบผ้าเ็หน้ามาเ็เหื่อที่หน้านเอ " แ่มิ้นหน้าาน่าลัวมา ๆ เลย "
" ั้น ัน้อลุยเอ " อาร์มอโอาสีที่หนอนไม่สามารถรุผมในสถานาร์นี้ไ้ อาร์หยิบสเปรย์ับลิ่นปามาีปานเอ แล้วเอามือลูบผมให้เ้าทร านั้น็เินยือเินเ้ามาหาผมอย่าล้าหา ท่ามลาสายาที่มอูอาร์ราวับเาเป็นอัศวินผู้ล้าหาำลัะไปสู้ับมัร
" เอ่อ ไม่ทราบว่ามีเรื่อวเือร้อนร้อนใอะไรรึเปล่ารับ " อาร์เ๊เสียหล่อถามผม " มีอะไรไม่สบายใแล้วถ้าอยาระบายยัไ ็เล่ามาให้ผมฟัไ้นะรับ "
ผมหยิบหนัสือเรียนึ้นมาระแทลับโ๊ะั ึ !
อาร์มอูหน้าผมแล้ว็เริ่มหน้าี
" สสัยะไม่มีอะไรอยาเล่าริ ๆ แฮะ " อาร์รีบ้มหัวและถอนัวาผมทันทีเมื่อรู้ว่าเาเอ็ไม่สามารถเราับผมไ้
" เฮ้ย วันนี้มิ้นเป็นอะไรไปวะ " อาร์ถามหนอนอย่าสสัย " ทุทีไม่เยเป็นแบบนี้เลยนี่หว่า "
" แถามันแล้วันะรู้ไหมเนี่ย " หนอนย้อนถาม
หัวหน้าห้อเินเ้ามาทันทีพร้อม้วยสีหน้าที่เร่เรีย
" มิ้นรับ " หัวหน้าห้อเรียผม ผมหันหน้าไปมอ้วยสีหน้าที่ยัไม่พอใอยู่ " มีหมายาผู้อำนวยารรับ "
" อบใ " ผมเินไปว้าระาษหมายาหัวหน้าโยไม่สนใท่าทาใอเา และเปิอ่าน้อวามในหมาย
เรียน นาสาวนพพร พิุลทอ
เรื่อ เรียนเิโ้วาที
ทาฝ่ายปรอโรเรียนิฟอร์ไ้รับเรื่อาะรรมารนัเรียนเรื่อราวอุแล้ว แม้ว่าทาโรเรียนะรู้ีว่าเรื่อราวทั้หมมีวามเป็นมายัไ แ่็มีนัเรียนเือบรึ่เื่อมั่นว่าุเป็นพวโหหลอลวริ ๆ
ทาโรเรียนไม่สามารถ่วยุในเรื่อนี้ไ้ เพราะมันะเป็นารล่าวหาว่าทาโรเรียนเ้า้าุ ันั้นทาฝ่ายปรอึลวามเห็นว่าวรัให้มีารโ้วาทีเพื่อพิสูน์วามบริสุทธิ์ใอุ และเป็นารี้แแถลแถไเรื่อราวทั้หมให้นัเรียนนอื่น ๆ รู้ ารโ้วาทีะมีึ้นในหอประุมในอาทิย์หน้าในาบสัปาห์วิาาร พร้อมันนีุ้สามารถมีผู้่วยในารโ้วาทีไ้ 1 น
ลนาม ผู้อำนวยารโรเรียนิฟอร์
พร้อม้วยลายเ็นอรู - อาารย์ฝ่ายปรอ
" อนนี้ทั้โรเรียนเิระแสนแยเป็น 2 ลุ่มแล้วรับ มิ้น " หัวหน้าห้อรายาน " ็ือมีลุ่มนที่เื่อุ และลุ่มุที่ไม่เื่อุ "
" หัวหน้า โ้วาทีที่ว่านี่ " ผมถามหัวหน้าห้อ
" รับ มัน็ล้าย ๆ ศาลนะแหละรับ โยมีนัเรียนทั้โรเรียนเป็นผู้ัสินว่าใรเป็นฝ่ายถู หาเิรีที่เรื่อราวมันแรริ ๆ นอาเิารแบ่พวนัเรียนออเป็น 2 พวอย่าในรีนี้ ทาโรเรียน็ะัให้มีารโ้วาทีึ้น โยารให้ฝ่ายล่าวหาไ้ี้แ้อมูล่อน และผู้ถูล่าวหา็ไ้ี้แเหุผลทีหลั และเมื่อบารี้แแล้ว็ะให้นัเรียนที่มาร่วมฟัารโ้วาทีเลือฝ่ายเห็นอบฝ่ายไหน ฝ่ายไหนมีะแนนมาว่า็ะนะไปรับ "
" แล้ว นที่แพ้หละ " ภาพในหัวอผมมีภาพอนัเรียนหิรอประธานนที่ล่าวหาผมเ็ม ๆ
" ในรีที่เป็นรรมารนัเรียน ะโนปลออาำแหน่ะรรมารนัเรียนทันที " หัวหน้าห้อบอ " ถ้าเป็นนัเรียนนอื่น ๆ ็ะโนหัะแนนิพิสัย 30 ะแนนรว โทษานที่ล่าวหา้อมูลเท็และทำให้เิวามวุ่นวายรับ "
อย่านั้นเอเหรอ ผมิในใ เอาริ ๆ ้วย้อล่าวหาทั้หมนี้เราสามารถโ้แย้ไ้่าย ๆ เพราะเราเป็นฝ่ายถู แ่้อมูลส่วนมามัน็เี่ยวพันับอ์ร่อารร้าย มนุษย์ลายพันธุ์ รวมทั้โยเรื่อที่เราลายเป็นผู้หิและ F.B.I ในโรเรียนอี ทีนี้เราะทำยัไีละเนี่ย
" ถ้าเป็นเรื่อารแสละรใน่วานเทศาลโรเรียนละ็ " หัวหน้าบอบอ " ุอาไปอร้อให้หัวหน้ามรมารแส่วยไ้ แ่ถ้าเรื่ออื่นผม่วยไม่ไ้ริ ๆ รับ "
" ายไ " ผมนึถึเพื่อนี้ทันที " ายอาเป็นนเียวที่่วยันไ้ อบใมานะ หัวหน้าห้อ "
" ไม่เป็นไรรับ " หัวหน้าห้อบอ " อย่าลืมนะมิ้น พวเราทั้ห้ออยู่ฝ่ายุเสมอ เพราะพวเราอยู่ในที่เิเหุริ ๆ และผมเื่อว่าเหุาร์บนรถไฟฟ้า BTS นั่น็เป็นเรื่อริ "
หัวหน้าห้อยิ้มให้ำลัใผมและ็เินไปุยับนอื่น ๆ
นั่นสินะ ะัวลทำไม ที่เราวรัวล็มีแ่เรื่อ้อมูลทั้หมเราะแ้ไัแปลไปพู่อหน้านทั้โรเรียนยัไ
ฝนับฟ้าเินเ้ามาพอี ปอเินเ้าไปทัทาย แ่ทั้ 2 นลับทำหน้าาเหมือนไม่ใ้ฟ้าับฝนนเิม ปอถอยหลัเล็น้อยแล้ว็รีบเินมาหาผม
" นพ " ปอบอับผม เป็นัหวะที่าระและเนเินมาทัผมพอี
" เมื่อวัน่อน้ออบุมานะะ " เนยิ้มให้ผม " แล้วายอาารเป็นยัไบ้าะ "
" ใส่เฝือ 4 เือนแนะ " ผมยิ้มให้ " เย็นนี้็ไปเยี่ยมายันสิ "
" แล้ว้าหละ " าระถามผม " าระเห็น้าวิ่มารับระสุนแทนมิ้นัเลยนะ "
" ว้าย ริเหรอะ " เนร้อเสียั ทำให้นอื่น ๆ ในห้อเินมาถามผมเรื่ออาารอ้าทันที
" เอ่อ เท่าที่รู้ " ผมบอับทุน " หมอผ่าระสุนออาัวอ้าแล้ว แ่เายัไม่ไ้สิเลย "
" แล้วพ่อแม่อ้าหละะ " ๋าถามอย่าหวาลัว " พวเารู้เรื่อนี้ยั "
" รู้แล้ว " ผมสะอึำพูนิหน่อย เพราะเพิ่นึไ้ว่า้าเอ็ไม่มีแม่เหมือนัน " แ่พวเายัไม่ไ้มาเยี่ยมเลยมั้ "
" ใร้าย " เนพึมพำออมา
ผมวยโอาสอนที่ทุนในห้อหันหน้ามาุยันเรื่ออาารอ้าและายเินมาทัฝนับฟ้า โยมีปอยืนอยู่ห่า ๆ
" ไ ฝน " ผมทัทายไป " เป็นไบ้า อาารีึ้นยั "
" ีึ้นแล้วะ มิ้น " ฝนบอับผม
ผมสะุในำพูอเธอนิหน่อย ผมมอไปรอบ ๆ ทุนในห้อที่ยัสุมหัวุยันอยู่็ยัไม่มีใรอยู่ใล้พวผมเลย มันไม่ำเป็น้อพูื่อผมว่ามิ้น็ไ้ แถมสายาอฟ้าับฝนนั้น็เหมือนไม่ไ้มอผมเป็นนพเลย เหมือนับว่ามอผมว่าเป็นมิ้นเหมือนเิม
อย่านี้้อทสอบ
" อืม ฝน ฟ้า " ผมถาม 2 สาว " รู้ันที่ื่อ นพ ไหม "
" ไม่เลย " ฝนอบอย่าหน้าาเย " ใรันเหรอ "
" อ๋อ เปล่า " ผมปิเสธ " ถามเย ๆ นะ "
ฝนับฟ้าแวผมสัพัว่าผมแอบอบผู้ายไปนนึ แล้ว็เินไปรวมลุ่มับทุนในห้อเพื่อุยเรื่ออ้าและาย่อ
อนนี้ผมรู้สึ 2 ิ 2 ใ ยัไไม่รู้ ในึผม็ีใที่ฝนลืมเรื่อราวอผมไ้ เพราะมันอาึให้เธอมาพัวพันับเรื่ออันรายอี ับอีในึผมลับรู้สึเสียายอย่าแปลประหลา
มันเพราะอะไรันนะ
" มิ้นร้าบ " หนอนับอาร์พุ่มาหาผม " ถ้าเิมีโรำลัะยิมิ้นละ็ พวผมะเอาัวเอบัระสุนใหุ้เอนะร้าบ >0< "
" พวเราะุ้มรอมิ้นเอรับ " อาร์พูเสริม
" พวแ " ผมยิ้มเหี้ยม ๆ ใส่ราวับว่าปาอผมะีถึใบหู " เห็น้ามันเป็นอะไรัน หา ไม่สสารเาบ้าเลยใ่ไหม "
" มะ ไม่ใ่นะรับ " หนอนับอาร์หน้าีและเริ่มเินถอยหลัออห่าาผม้วยวามใ " ผม็แ่... "
" แมว " ผมร้อเรียแมว เธอหยุเม้าท์ับเพื่อน ๆ และเินมาหาผมทันที
" 2 นนี้มันมาถามันว่าวันนี้ันใส่าเในสีอะไรมา " เมื่อผมพูบ ผมรีบเินหนีออมาารนั้นทันที แมวยืนท้าวสะเอวและมอไปยั 2 หนุ่มอย่าน่าลัว
" มะ ไม่ใ่นะร้าบ " หนอนรีบพูิอ่า " พวผมเปล่านะ "
" ไอ้ลาม ! " แมวะโนลั่นและเริ่มรุมยำ 2 หนุ่มทันที โยมีเพื่อนในห้อเริ่มส่เสียเียร์
ผมเินหนีออาวามวุ่นวายนั่นเินลับมาที่โ๊ะนเอ และ็พบ่ออไม้่อเล็ ๆ วาอยู่บนโ๊ะพร้อมับโน๊ ผมหยิบึ้นมาอ่าน
พวเรารู้ะว่าพี่มิ้นพูวามริ เป็นำลัใให้นะะ
ผมยิ้มให้ระาษโน๊แผ่นเล็ ๆ นั่น อารม์อผมีึ้นามลำับและมอไปู 2 หนุ่มำลัโนแมวยำอย่าน่าสยสยอ
ความคิดเห็น