คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนพิเศษ - เที่ยวตะลุยเหนือ อีสาน ตอนหก : สงครามตบยุง ( คืนที่ 2 )
หลังจากที่อิ่มหนำสำราญกันแล้ว ซาระก็ได้พาพวกเราไปยังสถานที่เที่ยวสุดท้ายของวันนี้กัน นั่นก็คือ หมู่บ้านชาวพื้นเมืองแถว ๆ นั้นครับ ซึ่งแน่นอนว่าคนที่พามาจริง ๆ นั้นไม่ใช่ซาระหรอก แต่เป็นต้ากับหัวหน้าห้องต่างหากที่เป็นคนขับรถพวกเรามา ฮะ ๆ
แน่นอนว่าสิ่งแรกที่ซาระพาพวกสาว ๆ ไปกันก็คือ ร้านขายเครื่องประดับที่ทำด้วยเงินและนำมาขายให้กับนักท้องเที่ยงนั่นเอง แน่นอนว่าสาว ๆ สนใจกันบรึม ( ซาระถึงกับบอกว่ามาเที่ยวที่นี่เพื่อมาดูเครื่องประดับเงินโดยเฉพาะ และถึงกับเอ่ยปากว่าถ้าชอบจะซื้อให้ จ๋าเกือบจะขอซื้อไปแล้ว ดีนะที่ผมกับฟ้าห้ามไว้ทัน ของมันถูกซะที่ไหน ) แน่นอนว่าสำหรับหนุ่ม ๆ แล้วของพวกนี้จะสนใจไปทำไม จึงได้ขอตัวออกไปเดินเล่นข้างนอกโดยปล่อยให้สาว ๆ อยู่ในร้านขายเครื่องประดับนั่นแหละ
" อ้าว มิ้นไม่ไปดูเครื่องประดับกับคนอื่นเหรอครับ " หัวหน้าห้องถามผมอย่างสงสัยเมื่อผมเดินตามหนุ่ม ๆ ออกจากร้าน
" ของพวกนั้นฉันไม่สนใจหรอก " ผมพึมพำตอบ
" ฮั่นแน่ หรือว่าชอบผมเลยเดินตามผมมาด้วยคร้าบ " ต้าถามผมด้วยท่าทางกวนตีน ( อีกแล้ว )
" เหอ ๆ ถ้าไม่อยากโดนเจาะยาง เงียบปากไป " ผมเอ่ยเสียงเยือกเย็นและมองไปยังจุดยุทธศาสตร์สำคัญของต้าจนเขาต้องเผลอเอามือมากุมเป้าตัวเองโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นผมก็เดินไปกับคนอื่น ๆ โดยไม่สนใจต้าเพื่อเดินเที่ยวหมู่บ้านชาวเขา
หมู่บ้านชาวเขาแห่งนี้มันไม่เหมือนหมู่บ้าน ชาวเขา อย่างที่ผมคิดเอาไว้เลย เพราะว่ามันเหมือนเมืองเล็ก ๆ ธรรมดา ๆ แต่มีถนนหนทางและไฟฟ้าพร้อม ที่จอดรถพวกเรานั้นตั้งอยู่ริมคลองแห่งหนึ่ง และทางอีกฝั่งของถนนก็จะเป็นร้านขายของที่ระลึกสำหรับนักท่องเที่ยว อันได้แก่เครื่องประดับที่ทำจากเงินทั้งหลาย ( ถึงจะบอกว่าเป็นเงินแท้ 99 % อะไรก็ตาม ผมก็ไม่สนใจอยู่ดี อีกอย่าง ทองน่าจะมีค่ามากกว่าเงินนะ ) และร้านขายเสื้อผ้าชุดชาวเขารวมทั้งเครื่องเล่นที่ทำด้วยไม้ และยาสมุนไพรที่กินบำรุงและรักษามาขาย ( ซึ่งตรงนี้พวกเราซื้อกันไปคนละนิดคนละหน่อย ) ข้างหน้าพวกเรานั้นก็เป็นถนน 2 เลนส์ และเลยจากถนนไปก็เป็นโรงเรียนตำบลเล็ก ๆ ตรงสนามบอลของโรงเรียนนี้มีกลุ่มคนใส่ชุดชาวเขายืนกางร่มกันอยู่ ด้วยความสงสัย พวกผมจึงเดินไปดูกัน
กลุ่มคนในชุดชาวเขาชายหญิงยืนหันหน้าเข้าหากัน ยืนห่างกันประมาณ 
" นี่ ๆ ถามนิดครับ " แมนเดินไปถามนักท่องเที่ยวที่ยืนถ่ายรูปอยู่ข้าง ๆ " พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่เหรอครับ "
" อ๋อนั่นนะเหรอ " นักท่องเที่ยวคนนั้นลดกล้องลงและตอบ " มันเป็นวัฒนธรรมของเขานะ นั่นนะ เขากำลังจีบสาวกันอยู่ "
ต้ารีบหันไปมองด้วยความสนใจ
" คู่รักของตนเองจะโยนลูกบอลหากันแบบนั้นเรื่อย ๆ เพื่อพิสูจน์ความรักที่มีต่อกัน ถ้าอีกฝ่ายโยนแรงไป หรือโยนค่อยไป ก็หมายถึงความรักที่ไม่มั่นคง และการที่ต่างฝ่ายต่างตั้งใจรับลูกบอลของอีกฝ่ายนั้นก็หมายถึงความรักที่มีต่อกันนั่นเอง "
" เหรอครับ " ชายพูดตอบบ้างและมองดูคู่หนุ่มสาวชาวเขาที่ยังโยนลูกบอลกัน เพราะแน่นอนว่าพวกเราเองก็ไม่เคยเห็นการจีบสาวแบบนี้กันมาก่อนเลย
" มิ้นคร้าบ " เสียงต้าดังขึ้น ผมหันไปมอง ก็พบว่ามันกลิ้งลูกบอลมาหาผม เมื่อผมก้มลงไปรับแล้วก็พบว่ามันยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม และห่างจากผม ไม่มากนัก " ช่วยแสดงความรู้สึกของมิ้นมาให้ผมหน่อยคร้าบ "
" เหอ ๆ " ผมก้มลงไปมองดูลูกบอลที่ผมถืออยู่และมองไปที่ชาวเขาคู่หนึ่งที่มองดูพวกผมอย่างสนใจ แสดงว่าไอ้ต้ามันไปขอยืมลูกบอลมาจากพวกเขาจริง ๆ ด้วยสินะ
" โยนมาเลยครับ จะแรงแค่ไหน ด้วยพลังความรักของเรา ยังไงผมก็รับได้... แอ๊กกกกกก ! "
ผมทุ่มกำลังสุดชีวิตขว้างลูกบอลปาอัดหน้าต้าเต็มแรงจนเจ้าตัวหน้าเงยขึ้นฟ้าตามแรงของลูกบอลที่ผมปาไป ลูกบอลของผมพุ่งไปโดนสันจมูกของต้าพอดีจนเขาต้องล้มลงด้วยความตกใจ
" เหอ ๆ ใครแฟนแก " ผมตอกมันแค่นี้แล้วก็เดินไป โดยที่คู่รักหนุ่มสาวชาวเขาคู่นั้นมองดูต้าและผมและแอบหัวเราะคิกคัก ส่วนชายนั้นมองไปที่ต้าด้วยความเห็นห่วง เพราะเขาอาจจะช็อกมากที่ผมไม่เล่นด้วย นั่นอาจหมายถึงผม
" นี่ ชาย " ต้าลุกขึ้นในสภาพของกึ่งคุกเข่ากึงยืน " แบบนี้มันเหมือนกับว่ามิ้นไม่รับรักฉันเลยใช่ไหมเนี่ย "
" ก็ ก็คงงั้น " ชายตอบและมองมาทางผม
แหงหละสิ นายไปทำแบบนั้นไอ้นพมันก็ต้องไม่ชอบอยู่แล้ว แต่นพมันก็ลืมตัวอยู่เรื่อยว่าตัวเองอยู่ในร่างผู้หญิง และต้าเองก็ไม่รู้ว่านพเป็นผู้ชาย ชายมองผมผ่านหางตา แบบนี้จะบอกว่านพทำเกินไปจะดีไหมหว่า
ต้าลุกขึ้นยืนแล้ว แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่
" ถ้าเป็นแบบนั้นจริงละก็ " ต้าเอ่ยพึมพำออกมา จนชายเริ่มกังวลแล้วว่าต้ามันจะคิดสั้น
" เฮ้ย ต้า " ชายพยายามคิดหาคำพูดห้ามปราม แต่ทว่า ทันใดนั้น ต้าเงยหน้าขึ้นมาในสภาพที่มาดเข้มราวกับชายชาติทหาร
" เรื่องอะไรที่เราจะยอมแพ้ ผู้หญิงเกลียด แสดงว่าผู้หญิงรัก " ต้าทำหน้าบานออกมาเมื่อมันพูดเสร็จ " ดีละ ไปจีบมิ้นต่อดีกว่า "
ว่าแล้วต้าก็ยืดตัวตรงและก็เดินแกว่งแขนไปมาราวกับทหารเดินตรงไปหาผม ชายมองดูต้าและก็เริ่มส่ายหัว
เดี๋ยวแกก็โดนนพอัดกลับมาอีกหรอก ชายส่ายหัวเมื่อเขาเห็นต้าพูดอะไรบางอย่างกับผม
" โอ้ยย ! ตีผมทำไมง่า "
นั่นไง กะแล้วเชียว
หลังจากที่ผมอัดไอ้ต้า เอ้ย เที่ยวหมู่บ้านชาวเขากันจนหนำใจแล้ว ( ซาระไปกวาดซื้อเครื่องประดับมาจากร้านขายของที่ระลึกนั่นทุกอย่างทุกไซด์ ในขณะที่มีแต่ฝนคนเดียวที่ซื้อของมาแค่อย่างเดียวซึ่งผมยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ส่วนสาว ๆ คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ซื้ออะไรเลย เหตุผลนึงก็คือไม่มีเงิน และอีกเหตุผลนึงก็คือ เกรงใจซาระเพราะซาระจะซื้อให้ เหอ ๆ รวยจ๊างแม่คู้ณ ) ซึ่งในเวลานี้ก็คือบ่าย 4 แล้ว พวกเราจึงกลับบ้านพักกัน ซึ่งหลังจากที่ไปเก็บของอะไรกันแล้วก็ไปกินข้าวเย็นในเวลา 6 โมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่พระอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้า แน่นอนว่าสถานที่กินข้าวที่เดียวของพวกเราในรีสอร์ทก็คือ เรือนริมนํ้านั่นเอง
อาหารคํ่าวันนี้เราสั่งกันตามใจชอบ ไม่ว่าจะเป็นทอดมัน กุ้งอบวุ้นเส้น ต้มยำ หรือปลาทอดนํ้าปลาตัวโต ๆ พวกเรากินกันจนท้องตุงกันทุกคนเลยทีเดียว
" อืมนี่ซาระ " หัวหน้าห้องถาม " พรุ่งนี้โปรแกรมไปเที่ยวเราจะไปที่ไหนกันเหรอ "
" อ๋อ เราจะไปที่อุทยานศรีน่านจ้า " ซาระพูดตอบ ผมเริ่มมองเธออย่างน่าทึ่ง เพราะเธอเริ่มพูดภาษาไทยได้คล่องขึ้นแล้ว
" ที่นั่นมีอะไรเหรอ " เทรนถามบ้าง เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วใส่นํ้าอัดลมขึ้นมาดื่ม
" เหมือนเป็นทางผ่านมากกว่านะ " ซาระบอก เธอเอามือกุมแล้วก็เอาศอกวางบนโต๊ะ และเธอก็เอาคางของเธอวางลงบนหลังมือของเธอ " จริง ๆ แล้วซาระอยากจอง 2 คืนเลย เพราะว่าถ้าเราได้เดินป่ากันที่นั่น วิวจะสวยมาก แต่ซาระจองได้แค่คืนเดียวเท่านั้น สถานที่ที่เราจะไปเที่ยวใกล้ที่สุดก็คือ เสาหิน จ้า "
" อ๋อ " ชายทำท่าชี้ไปทางซาระ " เสาหินและคอกเสือใช่ไหม "
" ไฮ้ ! " ซาระตอบอย่างร่าเริง
" มันเป็นยังไงเหรอชาย " ผมถามชายด้วยความอยากรู้
" มันก็คล้าย ๆ กับแพะเมืองผีนะแหละ ที่มีลมมากัดกร่อนภูเขาจนเป็นรูปทรงไงหละ " ชายบอก
เสียงจั๊กจั๋นดังมากขึ้นรอบ ๆ ตัวเราเมื่อพวกเราหยุดคุย เมื่อเช็คบินค่าอาหารกันแล้ว ก็ถึงเวลาที่เราจะเข้านอนเพื่อเตรียมตัวพักผ่อนร่างกายเพื่อเตรียมไปยังสถานที่ใหม่วันพรุ่งนี้ฃ
เมื่อผมอาบนํ้าเสร็จแล้วและผมเปลี่ยนเป็นชุดนอนแขนยาวขายาวสีขาว ผมใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเพื่อซับผมตัวเองที่ยังไม่แห้งและเดินลงไปข้างล่าง ก็พบ จ๋า แมน แมว กำลังยืนมุงดูอะไรบางอย่าง แน่นอนว่าคนอื่น ๆ มองดู 3 คนนี้ดวยสีหน้าที่บอกว่า เอาจริงเหรอ
" ทำอะไรกันอยู่เหรอ " ผมเดินไปถามแมวด้วยความสงสัย
" คืนนี้ " แมวยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมและชูอุปกรณ์ที่อยู่ในมือ " เราจะต้องจับยุงให้ได้ "
แมนกับจ๋าก็ยกของที่ตนเองถืออยู่มาโชว์ให้ผมดูบ้าง อุปกรณ์ที่แมวถืออยู่นั้นก็คือ สเปรย์ฆ่าแมลงแบบไร้กลิ่น 2 กระบอก ส่วนจ๋านั้นถือไม้ช็อตยุงทั้ง 2 ด้าม และแมนถืออุปกรณ์อะไรบางอย่างที่ทำให้ผมนึกถึงปืนของเล่นไม้ที่ทำแบบง่าย ๆ และมีอวนขนาดเล็กอยู่ ไอ้ของจ๋ากับแมวยังพอว่า แต่ของแมนนี่สิ จะใช้ไอ้นั่นจับยุงเนี่ยนะ !
" มันไว้จับปลาไม่ใช่เรอะ " ผมถามแมน
" ก็ใช่ แต่ดูให้ดี ๆ มิ้น " แมนยื่นปืนตาข่ายให้ผม เมื่อผมเอามาจับดูแล้ว ก็พบว่ารูตาข่ายอวนนั้นเล็กมาก ๆ ชนิดที่ว่ามีช่องว่างแค่แมลงวี่ลอดผ่านได้เท่านั้น ยุงของที่นี่ที่มีตัวขนาดใหญ่หว่าผ่านไม่ได้แน่นอน มันไปเอามาจากไหนวะเนี่ย
" ยังไงก็ตาม คืนนี้เราต้องจับยุงให้ได้ " แมวพูดพลางใช้มือทั้ง 2 ข้างเขย่าขวดสเปรย์ฆแมลงราวกับเธอเขย่าเครื่องดื่มประเภท ' เขย่าก่อนดื่ม ' ว่างั้นเถอะ
" แล้วมิ้นหละ ไม่มาจับยุงพร้อมกับพวกเราเหรอ " จ๋าถามผมบ้าง ผมรีบส่ายหัวทันที
" ไม่เอาด้วยหรอก แค่ยุงตัวเดียวพวกเราตั้ง 5 - 6 คนเมื่อคืนยังจับไม่ได้เลย " เอาจริง ๆ แล้วผมเห็นท่าทางเอาจริงพวกเขาแล้วก็ไม่อยากไปยุ่งด้วยหรอกครับ
" อีกอย่างนะ พวกเราต้องขับรถนี่สิ " ต้าตอบ หัวหน้าห้องที่ยืนข้าง ๆ พยักหน้าอย่างเห็นด้วย " เลยขอผ่าน "
" ไม่เป็นไร " แมนพูดพลางชักปืนราวกับเตรียมบรรจุกระสุน " พวกนายไปนอนให้สบายเถอะ เรื่องของยุง พวกเราจัดการเอง กะอีแค่ยุงตัวเดียว มันจะหยามเกินไปหน่อยแล้ว ! "
เอาจริงเหรอวะพวกนี้ ผมมองไปรอบ ๆ ที่แมนกับแมวเริ่มทำท่าเอ๊สเซอร์ไซด์วอร์มร่างกายและทำท่านับ 1...2...3 ไปด้วย
หลังจากที่พวกผมขอตัวขึ้นไปนอนกันแล้ว ภายในบ้านพักชั้นล่างก็เหลือแต่แมน แมว และจ๋า ที่นั่งลงบนเก้าอี้และทำท่าหลับ รอจังหวะให้ยุงบินเข้ามา
และเสียงของข้าศึกก็บินเข้ามา เสียงยุงเริ่มบินมาเหนือพวกเขา พร้อบกับลูกสมุนที่บินเข้ามาเพิ่มอีกจำนวนหนึ่ง
" พวกมันมาแล้ว " แมนกระซิบบอกอีก 2 สาว พวกเธอเหล่ตามองดูเขาและพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
ยุงตัวปัญหาที่ว่ามันเริ่มบนลงไปเกาะบนโต๊ะของพวกเรา
" โจมตี ! " แมนร้องขึ้น 2 สาวก็ลุกขึ้นจากการแกล้งหลับ อาวุธ ( ? ) ที่พวกเธอถืออยู่นั้นก็ถือมาเตรียมพร้อมประจัญบาลรบ
" เอานี่ไปกิน ! " แมนยิงปืนตาข่ายอวนใส่โต๊ะนั้น อวนลูกเล็ก ๆ ยิงออกมาจากปืนของเขา ยุงจำนวนมากบินหนีออกมา แต่ก็มี 2 ตัวที่บินไม่ทัน โดนตาข่ายของแมนคลุมทั้งโต๊ะทำให้ยุง 2 ตัวนั้นติดอยู่ในตาข่าย แมนเดินไปแล้วก็ใช้กำปั้นทุบใส่ยุงตัวนั้นจนมันตาย และก็ใส่ตาข่ายอีกอันที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา และบรรจุแม็กกระสุนตาข่ายเพื่อพร้อมยิง
" เสร็จไปสอง " แมนรายการงาน 2 สาว ซึ่งตอนนี้พวกเธอทั้ง 2 ก้มหัวและมองดูพวกยุงที่บินวนอยู่เหนือหัวพวกเขา
" รับทราบ " จ๋าทำท่าตะเบ๊ะ จากนั้นเธอก็ใช้ไม้ช็อตยุงฟาดไปตรงบริเวณที่ยุง 2 ตัวนั้นบินอยู่ แน่นอนว่ายุงทั้งหมด 3 ตัวเสร็จเธอไปแล้ว เสียงเปรี๊ยะ ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นไหม้เมื่อยุง 3 ตัวนั้นกลายเป็นศพคาไม้ช็อตยุงไปแล้ว และเมื่อจ๋าเคาะให้มันร่วงลงไปกับพื้น จ๋ากระทืบศพยุงพวกนั้นอย่างไม่ปราณี
" เสร็จไปสาม " จ๋ารายงายไปทางแมว ซึ่งเธอเริ่มชักอาวุธของเธอออกมาแล้ว
" โอเค " แมวยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมและเริ่มเปิดฉากฉีดสเปรย์ยิงใส่ยุงพวกนั้นทันที และยุงอีก 3 ตัวก็เสร็จเธอจนร่วงลงพื้นทันที
" ทีนี้ก็เหลือแค่หัวหน้ามันละ " แมนบอกกับอีก 2 สาว พวกเธอพยักหน้าและชูอาวุธตนเองขึ้นบริเวณอกเพื่อเตรียมทำการจู่โจมครั้งสุดท้าย
" นั่นไง มันอยู่นั่น " จ๋าชี้ไปทางอีกมุมของห้องพัก ซึ่งยุงเจ้าปัญหาตั้งแต่เมื่อคืนบินอยู่แถว ๆ นั้น
จ๋าพุ่งตัวไปทันที นิ้วของเธอกดเปิดสวิตซ์ของไม้ช็อตยุงเพื่อเตรียมความพร้อมทั้ง 2 ข้าง 2 มือทันทีและวิ่งเข้าไปหายุงเจ้าปัญหา มันบินขึ้นสูงเมื่อจ๋าวิ่งเข้าไปใกล้ เธอกระโดดขึ้นไปและฟาดไม้ช็อตยุงกลางอากาศ แต่มันก็หลบได้และบินอ้อมมาข้างหลังเธอ จ๋าหมุนตัวทำมุม 180 องศาและใช้ไม้ช็อตยุงฟาดด้วยท่าแบนมินตัน ' แบ็คแฮน ' ราวกับว่าเธอกำลังจะตียุงเหมือนลูกแบตเลย แต่เมื่อมันบินหลบรัศมีของไม้ช็อตยุงมาได้ มันก็บินหนีไปข้างหน้า จ๋าก้าวขายาว ๆ เพื่อไล่ตามมันและฟาดไปข้างหน้าเพื่อให้โดนมัน จ๋าฟาดมันด้วยมือซ้าย มันก็บินหลบไปทางขวา และเมื่อจ๋าใช้มือขวาฟาดใส่มันบ้าง มันก็บินมาหลบตรงกลางในระดับสายตาของจ๋า เธอเชิดหัวขึ้นและใช้ข้อเท้าเหยีบบพื้นแทนการใช้เท้าเหยียบพื้นเต็มเท้า จนทำให้เธอหงายหลัง แต่ทว่า ตอนนี้เธอใช้มือที่จับไม้ช็อตยุงทั้ง 2 ข้างชูขึ้นไปตรงบริเวณระดับสายตาของเธอเมื่อกี้ ไม้ช็อตยุงทางมือซ้ายก็หันไปทางขวา ส่วนไม้ช็อตยุงทางมือขวาก็หันไปทางซ้าย ราวกับว่าเธอจะใช้ไม้ช็อตยุงเพื่อตะปบยุงให้เสร็จในคราวเดียว แต่ทว่า มันก็บินตํ่าลงเพื่อหลบไม้ช็อตยุงที่ว่า จนทำให้ไม้ช็อตยุงทั้ง 2 ข้างชนกันเอง เสียงเปรี๊ยะดังออกมาเมื่อด้านที่ช็อตไฟฟ้าชนกัน จ๋าแยกมันออกทันทีเพื่อป้องกันมันพัง และจังหวะที่ตัวของเธอจะหงายหลังหัวกระแทกพื้น เธอใช้ศอกข้างขวาดันกับพื้นจนแขนของเธอถูไปกับพื้นบ้านพัก แล้วเธอก็ใช้แขนขวาดันตัวเองเพื่อพลิกตัวเองกลับมาอยู่ในสภาพคุกเข่า และเมื่อยุงมันบินตํ่าลงมาจนเธอมองเห็นมันอย่างชัดเจนในสภาพที่คุกเข่า มันบินไปมารอบ ๆ เป็นวงกลมราวกับว่ามันกำลังท้าทายเธอ จ๋ากัดฟันแน่นแล้วก็ลุกขึ้นยืนและไล่ตามมันไป พอยุงเจ้าปัญหาบินหนี จ๋าก็ฟาดมันใส่กลางอากาศเพื่อหวังที่จะจับมันให้ได้
" แน่จริงอย่าหนีสิยะ " เธอแว๊ดออกมาดังลั่นและฟาดใส่มันกลางอากาศ แต่ยุงตัวนั้นหลบเธอพ้นทุกรอบ และเมื่อมันบินลงตํ่าจนอยู่บริเวณหัวเข่าของเธอ จ๋าก็ฟาดไม้ช็อตยุงลงไปโดยที่เธอลืมไปเลยว่าเธอกดเปิดสวิตซ์ไม้ช็อตยุงอยู่
" กรี้ดดดดดดดด ! " จ๋าร้องดังลั่นเมื่อเธอฟาดไม้ช็อตยุงโดนขาตัวเองจนเธอล้มลงไปนอนกองกับพื้นและตัวสั่นเพราะโดนไฟฟ้าช็อตเมื่อกี้ ยุงตัวปัญหาบินอยู่เหนือเธอสักพักแล้วก็บินไปทางแมนกับแมวต่อ
" เสียเพื่อนไปแล้ว " แมนพึมพำออกมาเลียนแบบเกมยิงปืน แมวมองไปยังยุงตัวปัญหาอย่างเคียดแค้น
" เอาไปกิน " แมนยิงกระสุนตาข่ายใส่มัน แต่ยุงก็บินหลบได้อีก แมนหยิบกระสุนตาข่ายอีกอันขึ้นมาดและยิงใส่มันอีกรอบ มันก็บินขึ้นเหนือหัวของแมน แมนหยิบกระสุนตาข่ายอันสุดท้ายขึ้นมาและเล็งขึ้นเหนือหัวตัวเอง และยิงขึ้นไปบนเพดานทันที แต่ยุงตัวปัญหามันก็หลบได้อีก จนตาข่ายร่วงลงใส่ตัวของเขาเองฃ
" เว้ยยย ! " แมนตอนนี้โดนตาข่ายปิดล้อมหัวตัวเอง แมวมองไปที่แมนและส่ายหัว
" เพื่อแมนและจ๋าที่สละชีพไป " แมวพึมพำและเขย่าขวดสเปรย์ฆ่าแมลงอีก
" เฮ้ย ยังไม่ตาย " จ๋าพึมพำออกมาแต่เธอก็ยังนอนอยู่และยังขยับตัวไม่ได้
" ฉันจะฆ่าแก๊ " แมวร้องลั่นและฉีดสเปรย์ใส่ยุงตัวปัญหาทันที มันบินหลบเป็นวงกลมเพื่อบินหลบรัศมีของสเปรย์ฆ่าแมลง แมววิ่งไล่ตามมันไปแต่ก็ยังฉีดไม่โดนมัน ยุงตัวปัญหาบินขึ้นไปเหนือโซฟาซึ่งแมวก็วิ่งตามไป จากนั้นเมื่อแมวกระโดดจากโซฟากลางอากาศ เธอหมุนตัวในแมวเอียงข้างกับพื้นและยื่นขวดสเปรย์ไปทางยุงตัวนั้นแล้วก็ฉีดใส่ตัวมัน แต่มันก็หลบตัวพ้นและบินเข้ามาหาเธออีก เมื่อแมวล้มลงกับพื้น เธอหมุนตัวกลิ้งตัวเองกับพื้น 1 รอบแล้วก็ลุกขึ้นนั่งและยื่นขวดสเปรย์อีกข้างและฉีดไปหามัน แต่มันก็ยังบินหลบหนีได้อีก
จ๋าที่ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วและแมนที่ลุกขึ้นยืนมาได้เพราะแกะตาข่ายออกมาหมดแล้ว มองไปทางยุงเจ้าปัญหาอย่างเจ็บใจ
" พวกเรา " แมนเอ่ยขึ้นมา " รุมมันเลย "
" ได๋ค่ะ " แมวและจ๋าชูอาวุธของตัวเองขึ้นมาและ และเมื่อพวกเขาหายุงตัวเดิมเจอ พวกเขาอ้าปากร้องลั่นและวิ่งเข้าไปหามันเพื่อเผด็จศึกมันทันที
ระหว่างนั้น ห้องของปอกับปลา ปลายืนมองดูหน้าต่างและมองดูวิวที่มืดมิดและมีแสงไฟจากเสาไฟของรีสอร์ทเท่านั้น
" นอนไม่หลับเหรอปลา " ปอลุกขึ้นและเอามือขยี้ตาตนเองและมองดูพี่ชายตนเอง
" โทษทีนะ ทำให้เจ้าตื่นรึเปล่า " ปลาถามแต่ไม่หันกลับมาตอบ
" ไม่หรอก " สาวน้อยครึ่งหมาป่าส่ายหัวจนหูหมาของเธอส่ายไปตามหัวของเธอ
เธอลุกขึ้นเดินออกจากเตียง มือของเธอจับหางตนเองเพื่อไม่ให้เธอเผลอไปนั่งทับ และเมื่อเธอยืนบนพื้นห้องแล้วเธอก็เดินไปทางพี่ชายตนเองที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
" มีอะไรเหรอปลา " ปอถามอย่างใคร่รู้ ปลามองดูน้องสาวตนเองและเอามือลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู
" ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่คิดถึงบ้าน "
ปอมองดูวิวที่ผ่านหน้าต่างบ้าง
" ถึงจะอยู่กันคนละจังหวัด แต่พอข้ามายืนอยู่ที่นี่แล้ว มันก็ทำให้ข้านึกถึงบ้านตนเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ " ปลาตอบและมองดูวิวต่อ มือของเขาหยุดลูบหัวปอแล้ว
ปอก้มหน้าและใบหูและหางหมาของเธอลู่ลงเล็กน้อย
" ราวกับว่า ข้าอยู่แค่นี้เอง " ปลามองไปยังวิวของรีสอร์ทยามคํ่าคืน " แค่นี้เอง "
ปอเอามือตนเองทั้ง 2 ข้างจับแขนปลาอย่างเบามือ ปลามองดูปอที่เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เขา
" ข้าเชื่อมั่นในตัวของดอกเตอร์และนพนะ " ปอยิ้มบอก " และสักวัน พวกเราก็ต้องกลับไปเป็นมนุษย์ และแก้แค้นให้พ่อกับแม่ของเรา รวมทั้งเพื่อนของเราที่ตายจากเราไป "ฃ
ปลายืนมองน้องสาวตนเองสักครู่ แล้วก็เอามือของเขาจับมือของน้องสาวตนเองบ้าง
" ข้าก็เชื่อมั่นในตัวพวกเขา " ปลายิ้มออกมา " สักวัน "
2 พี่น้องครึ่งคนครึ่งหมาป่าต่างตนต่างมองไปยังวิวนอกหน้าต่าง สายตาของพวกเขามุ่งมั่นมากขึ้น
ในขณะเดียวกัน ห้องนอนของต้า ซึ่งเทรนมานอนบนเตียงแทนที่แมน ส่วนต้านั้นพึมพำออกมา นํ้าตาไหลลงมาอาบแก้มและหมอน
เพราะในความฝันของเขานั้น โดนผมในความฝันขว้างลูกบอลอัดหน้าและใช้เครื่องยิงลูกเทนนิสยิงลูกเทนนิสอัดใส่หน้าเขา
" ฮ่าฮ่า " ตัวผมในความฝันหัวเราะดังลั่นอย่างสะใจ " ฉันไม่รับรักแกหรอกยะ "
" ทะ ทำไม " ต้าในความฝันที่อยู่ในชุดนักกีฬาเทนนิสคุกเข่าลงกับพื้นสนามเทนนิสและก็โดนลูกเทนนิสอัดใส่หน้าตนเองอีกลูก
" เพราะฉันมีแฟนแล้วยะ " ตัวผมในความฝันยืนกอดอกอย่างสะใจ " คนอย่างแกฉันไม่รักเธอหรอกนะยะ "
" ขะ เขาเป็นใคร " ต้าร้องถามผมในความฝัน
" นี่ไง " ตัวผมในความฝันยิ้ม และควงมือชายปริศนาในความฝันออกมา " ดาราเกาหลียะ ตง บุน ชุน กิ้ว "
ใบหน้าดาราเกาหลีรูปหล่อออกมาและมองตาหวานใส่ผม แน่นอนว่าตัวผมในความฝันก็มองตาหวานใส่เขาด้วย
" มะ ไม่นะ " ต้าพยายามยื่นมือหาผมในความฝัน และในความฝัน ผมกับดาราเกาหลี ตุน บุนชุน กิ้ว ก็เดินควงกันและเดินจากไปในหมอกสีขาว
" ไม่นะ ไม่เอา ผมรักคุณ โผมรักคู๊นนนนนน "
ต้าร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกเมื่อเขาฝันแบบนั้น เด็กหนุ่มสะอึกอึกสะอื้นกับหมอนตนเองจนเทรนต้องลุกขึ้นมาและมองด้วยความรำคาญ
" แกจะฝันอะไรก็นอนเงียบ ๆ หน่อยสิฟะ " เทรนขว้างหมอนของแมนอัดใส่ต้า
" ฮือ มิ้นขว้างใส่ผมอีกแล้ว " ต้าพึมพำหนักกว่าเดิมอีก
" ตูจะได้นอนไหมฟะเนี่ย " เทรนพึมพำออกมาบ้างและก็ลงนอนกับที่นอนตนเองและเอาผ้านวมอุดหู
ความคิดเห็น